Terrible twos...

Kαλημέρα! Έχω ένα αγοράκι 2 χρονών (κοντεύουμε 23 μηνών για την ακρίβεια) και τελευταία τα έχουμε δει όλα μαζί του. Κοιτάζω το παιδί μου και νιώθω οτι έχω ένα διαβολάκι στο σπίτι μου. Δεν είναι οι αταξίες που κάνει καθημερινά, είναι η γκρίνια σε συνδυασμό με απίστευτες εκρήξεις θυμού. Ουρλιαχτά και τσιρίδες όταν του απαγορεύουμε κάτι ή όταν του αρνούμαστε κάτι που θέλει. Ζούμε στιγμές καθημερινης τρέλας με το να βλέπουμε τον μικρό να πέφτει κάτω και να τσιρίζει με όλη του τη δύναμη και πραγματικά μου είναι απίστευτα δυσάρεστο να τον βλέπω να κλαίει και να χτυπιέται κι εγώ να μην μπορώ να τον βοηθήσω.

Όσες έχετε παιδάκια της ηλικίας αυτής έχετε παρόμοιες εμπειρίες; Κι αν ναι, πώς τις διαχειρίζεστε τις στιγμές αυτές του απόλυτου πανικού;

αααχχχ...σε νιωθω..τα περασαμε με ενα παιδι εντελως παιγμενο για εντελως ασχετα πραγματα σε συνδυασμο με ενα νεογεννητο κ τον χειμωνα που μας εκανε να τον εχουμε μεσα στο σπιτι..κ το οτι δεν μιλουσε ακομα..αποτελεσμα?το παιδι να εχει εκρηξεις θυμου για ασχετα θεματα, να μην θελει πχ να βαλει μπουφαν, να φορεσει φουτερ, να πιει γαλα κ απλα να τσιριζει..

του μιλουσαμε συνεχεια, προσπαθουσαμε να μην τον αφηνουμε να περναει το δικο του κ ετσι ξεφνικα ηρεμησαμε..κρατησε περιπου 1,5 μηνα κ μετα ξαναεγινε το παιδι που ολοι αγαπησαμε.

υπομονη κ κουραγιο!

Καλά τα λένε και πρώτη εφηβεία τα 2 (που ξεκινούν και νωρίτερα δηλαδή). Είναι η περίοδος που το παιδί αναζητά να επιβάλλει την νεοαποκτηθείσα (ή καλύτερα αυτή που έχει πρόσφατα συνειδητοποιήσει ότι έχει) προσωπικότητά του στον κόσμο, πολλές φορές χωρίς να έχει την δυνατότητα να εκφραστεί (δεν μιλάει πολύ καλά ακόμα) και χωρίς να το αφήνουν να κάνει τίποτα μόνο του. Καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο είναι αυτό; Ένα πολύ καλό κόλπο είναι να του δίνεις επιλογές για να διαλέξει τον τρόπο που θα κάνετε ό,τι πρέπει να κάνετε χωρίς να του το επιβάλλετε, αλλά όταν πρέπει να γίνει κάτι, να γίνεται, όχι μόνο για να μη γίνεται το δικό του (που μπορεί να είναι και παράλογο) αλλά για να είστε συνεπείς με τις δηλώσεις σας. Έχει μεγάλη σημασία η συνέπεια.

Καλό κουράγιο. Αν και ο δικός μου είναι μικρότερος, έχει αρχίσει κι αυτός κάτι τέτοια (σε μικρή έκταση ακόμα).

Και εμείς στο κλαμπ. Γκρίνια, τσιρίδες και κλάμα. Δεν θέλει πάνα, δεν θέλει και γιογιό. Δεν θέλει να περπατήσει, δεν θέλει να κάτσει δεν θέλει και αγκαλιά. Δεν ξέρει τι θέλει και για όσα ξέρει ότι τα θέλει είναι επικίνδυνα (να πλύνει τα πιάτα, να απλώσει τα ρούχα, να δείρει την τηλεόραση..). Είμαι και στο τέλος του εβδόμου μήνα της δεύτερης εγκυμοσύνης και το ότι δεν την έχω δείρει ακόμα είναι θαύμα.

Το μόνο που έχουμε βρει ως λύση είναι να την αφήνουμε να τσιρίζει και να κλαίει όοοοσο θέλει και όσο βαστάει και εμείς να απομακρυνόμαστε. Ή αν της έχει πει ο ένας γονιός όχι και αυτή σεληνιάζεται, να πηγαίνει μετά από λίγο ο άλλος, να την παίρνει αγκαλιά και να της εξηγεί ξανά, με τα ίδια λόγια γιατί δεν την αφήνουμε. Φυσικά δεν πιάνουν πάντα αυτά, οπότε κάποιες φορές απλά καταλήγουμε αυτή να τσιρίζει και εμέις να τρίζουμε τα δόνταια μας από τα νεύρα.

Και εμείς στο κλαμπ. Γκρίνια, τσιρίδες και κλάμα. Δεν θέλει πάνα, δεν θέλει και γιογιό. Δεν θέλει να περπατήσει, δεν θέλει να κάτσει δεν θέλει και αγκαλιά. Δεν ξέρει τι θέλει και για όσα ξέρει ότι τα θέλει είναι επικίνδυνα (να πλύνει τα πιάτα, να απλώσει τα ρούχα, να δείρει την τηλεόραση..). Είμαι και στο τέλος του εβδόμου μήνα της δεύτερης εγκυμοσύνης και το ότι δεν την έχω δείρει ακόμα είναι θαύμα.

Το μόνο που έχουμε βρει ως λύση είναι να την αφήνουμε να τσιρίζει και να κλαίει όοοοσο θέλει και όσο βαστάει και εμείς να απομακρυνόμαστε. Ή αν της έχει πει ο ένας γονιός όχι και αυτή σεληνιάζεται, να πηγαίνει μετά από λίγο ο άλλος, να την παίρνει αγκαλιά και να της εξηγεί ξανά, με τα ίδια λόγια γιατί δεν την αφήνουμε. Φυσικά δεν πιάνουν πάντα αυτά, οπότε κάποιες φορές απλά καταλήγουμε αυτή να τσιρίζει και εμέις να τρίζουμε τα δόνταια μας από τα νεύρα.

Αυτό πρέπει να κάνετε σύμφωνα με τον παιδίατρο και γενικά όσα έχω διαβάσει. Να την αφήνετε σε ασφαλές μέρος και να βγαίνετε από το δωμάτιο, ώστε να καταλάβει ότι δεν έχει ακροατήριο στην μικρή της "παράσταση" και δεν έχει κανένα αποτέλεσμα γενικώς.

Το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Μόνο που πριν φύγουμε κατεβαίνουμε στο ύψος του, του λέμε δυο κουβεντούλες γιατί δεν τον αφήνουμε, και ότι όσο ουρλιάζει δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι εννοεί. και μετά, φεύγουμε από το δωμάτιο.

Αυτό πρέπει να κάνετε σύμφωνα με τον παιδίατρο και γενικά όσα έχω διαβάσει. Να την αφήνετε σε ασφαλές μέρος και να βγαίνετε από το δωμάτιο, ώστε να καταλάβει ότι δεν έχει ακροατήριο στην μικρή της "παράσταση" και δεν έχει κανένα αποτέλεσμα γενικώς.

Το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Μόνο που πριν φύγουμε κατεβαίνουμε στο ύψος του, του λέμε δυο κουβεντούλες γιατί δεν τον αφήνουμε, και ότι όσο ουρλιάζει δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι εννοεί. και μετά, φεύγουμε από το δωμάτιο.

ναι, έτσι ακριβώς, Δεν ήξερα ότι το συστήνουν παιδίατροι, από αγανάκτηση λειτουργήσαμε έτσι. Πάντως είναι γεγονός ότι αφού μείνει μόνη της μετά από το πολύ ένα λεπτό το κλάμα της αλλάζει, δεν είναι εκείνο το σπαρακτικό που σου σκίζει την καρδιά, μοιάζει περισσότερο με γκρίνια, σαν να περιμένει να πάμε να την παρηγορήσουμε πλέον και όχι να προσπαθεί να επιβληθεί. (πιστεύω να βγαίνει νόημα έτσι όπως το έγραψα).

εμείς του δίναμε επιλογές συγκεκριμένες πχ θα βάλεις την κόκκινη ή την πράσινη μπλούζα, οπότε δεν υπήρχε η επιλογή να μην ντυθεί, ομοίως θα βάλεις το μπλε ή το μπεζ μπουφάν, θα φας μήλο ή αχλάδι, οπότε είχε και την ψευδαίσθηση ότι ελέγχει τη ζωή του και τελικά επιτυγχανόταν το ευκταίο (δηλ να ντυθεί ή να φάει φρούτο)

Επίσης τον αφήναμε να ξεσπάσει, δηλ ακόμα και στο δρόμο ή το σουπερμάρκετ αν τον έπιανε η κρίση, τον αφήναμε να χτυπιέται στο πάτωμα (αρκεί να μην κινδύνευε) και κάναμε ότι φεύγαμε, οπότε μετά από λίγο με την ουρά στα σκέλια μας ακολουθούσε.

Είχε πλάκα γιατί όταν έκλαιγε σπαρακτικά, άνοιγε το ένα μάτι να δει αν τον κοιτάμε και αναλόγως συνέχιζε!

Κουράγιο κορίτσια, ξαφνικά στα 2.5-3 περίπου (εμάς τουλ. τότε άλλαξε) είναι λες και σου πήραν το αφιονισμένο μωρό και το αντικατέστησαν με έναν κανονικό άνθρωπο!

Μεγάλοι ηθοποιοί τα παιδάκια μας... Και αν τον κοιτάς γεμίζουν τα ματάκια του δάκρυα σαν να του συμβαίνει το χειρότερο στον κόσμο. Όσο ήταν μικρότερος τον σήκωνα και του έδειχνα το πρόσωπό του στον καθρέφτη. Σταματούσε αμέσως. Τώρα... συνεχίζει και κοιτάζεται ταυτόχρονα...

Μια από τα ίδια κι εδώ!!

Κι εγώ πάντως ακολούθησα την ίδια τακτική, όταν τη βλέπω να πέφτει κάτω και να χτυπιέται επειδή θέλει κάτι και δεν της το κάνω, απλά την αγνοώ και φεύγω, οπότε μόλις καταλάβει ότι δεν έχει... θεατές η παράσταση τελειώνει το θέατρο! ;)

Όπως έγραψε κι η μαρία πιο κάτω, έχει πολύ γέλιο να τα παρατηρείς όταν σηκώνουν το κεφάλι και δε βλέπουν κανένα τριγύρω, σου λέει τζάμπα χτυπιέμαι χαχαχαχα!! Το κακό είναι με μας ότι οι παππούδες δεν έχουν την ίδια υπομονή και προσπαθούν να την καλοπιάσουν εκείνη την ώρα, οπότε κι εκείνη συνεχίζει την ίδια τακτική ακάθεκτη. Ελπίζω τουλάχιστον να έχει σταματήσει η μεγάλη μέχρι να αρχίσει ο μικρός τα ίδια σε λίγα χρόνια!

Επιλογές της δίνω κι εγώ επίσης του τύπου θες γάλα ή χυμό; αβγό ή τυρί κλπ γιατί εκτός του να μπορούν εκείνα να διαλέγουν, τα βοηθά πολύ και στην ανάπτυξη του λόγου γιατί αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν ουσιαστικά και δεν απαντούν μόνο με ναι και όχι.

Αυτό πρέπει να κάνετε σύμφωνα με τον παιδίατρο και γενικά όσα έχω διαβάσει. Να την αφήνετε σε ασφαλές μέρος και να βγαίνετε από το δωμάτιο, ώστε να καταλάβει ότι δεν έχει ακροατήριο στην μικρή της "παράσταση" και δεν έχει κανένα αποτέλεσμα γενικώς.

Το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Μόνο που πριν φύγουμε κατεβαίνουμε στο ύψος του, του λέμε δυο κουβεντούλες γιατί δεν τον αφήνουμε, και ότι όσο ουρλιάζει δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι εννοεί. και μετά, φεύγουμε από το δωμάτιο.

Σε εμάς δυστυχως τις τελευταίες μέρες δεν πιάνει αυτό. Συνεχίζει να ουρλιάζει τόσο πολύ που φοβάμαι μην πάθει τίποτα. Και περισσότερο με αγχώνει οτι εχει θυμό. Δεν μπορώ να τον αφήνω αβοήθητο στο έλεος των συναισθημάτων του. Μακάρι να είναι φάση και να περάσει, αλλά έχοντας και ένα μωρό 6 μηνών αυτό το δόλιο τί φταίει να ταράζεται;

ναι, έτσι ακριβώς, Δεν ήξερα ότι το συστήνουν παιδίατροι, από αγανάκτηση λειτουργήσαμε έτσι. Πάντως είναι γεγονός ότι αφού μείνει μόνη της μετά από το πολύ ένα λεπτό το κλάμα της αλλάζει, δεν είναι εκείνο το σπαρακτικό που σου σκίζει την καρδιά, μοιάζει περισσότερο με γκρίνια, σαν να περιμένει να πάμε να την παρηγορήσουμε πλέον και όχι να προσπαθεί να επιβληθεί. (πιστεύω να βγαίνει νόημα έτσι όπως το έγραψα).

Βγαίνει, μην ανησυχείς Εσείς στο προηγουμενο στάδιο από εμάς. Πού να δεις τον δικό μου. Σεληνιάζεται κυριολεκτικά.

Επίσης τον αφήναμε να ξεσπάσει, δηλ ακόμα και στο δρόμο ή το σουπερμάρκετ αν τον έπιανε η κρίση, τον αφήναμε να χτυπιέται στο πάτωμα (αρκεί να μην κινδύνευε) και κάναμε ότι φεύγαμε, οπότε μετά από λίγο με την ουρά στα σκέλια μας ακολουθούσε.

Είχε πλάκα γιατί όταν έκλαιγε σπαρακτικά, άνοιγε το ένα μάτι να δει αν τον κοιτάμε και αναλόγως συνέχιζε!

Κουράγιο κορίτσια, ξαφνικά στα 2.5-3 περίπου (εμάς τουλ. τότε άλλαξε) είναι λες και σου πήραν το αφιονισμένο μωρό και το αντικατέστησαν με έναν κανονικό άνθρωπο!

Καλά αν το πάθω στο σούπερ δεν ξέρω τί θα κάνω. Το χειρότερό μου να είμαστε σε κόσμο. Προχθες αντέδρασε έτσι που πήγαμε για φαγητό στη μαμά μου και τον πήραμε και φύγαμε. Ούτε φαγητό ούτε τίποτα....

Αχ άντε να περάσει αυτή η φαση!...

Κορίτσια, σήμερα είχαμε μια τέτοια κρισάαααρα, το πρωι που θέλησα να του αλλάξω τη πάνα. Την είδε ότι προσπαθώ να τον ακινητοποιήσω ή να του επιβληθώ και άρχισε να χτυπιέται κλαίγοντας στην αλλαξιέρα. Είναι και επικίνδυνο να πέσει από κει πάνω. Τελικά αφού είδα κι απόειδα τον έβαλα κάτω στο χαλί (χωρίς πάνα) και τον άφησα να χτυπηθεί, έφυγα και πήγα στη κουζίνα να φτιάξω καφέ του άντρα μου χωρίς να τον κοιτάω καθόλου. Ήρθε μέσα μετά από λίγο κλαίγοντας χωρίς πάνα, και τελικά έκανε και τσίσα στο πάτωμα. Τον πήρα τον έπλυνα του έβαλα πάνα βρακάκι (αναγκαστικά) και ηρεμήσαμε... Τα νεύρα μου τσατάλια, στενοχωρήθηκα που τον είδα χωρίς πάνα να κάνει τσισα, που δεν του είχε ξανασυμβεί. Δεν μπορώ να συνέλθω ακόμα (είμαι στο γραφείο).

Προσπαθώ να θυμίσω στον εαυτό μου πως είναι φυσιολογική συμπεριφορά για την ηλικία του (λίγο πριν τα 2) και προσπαθώ να κάνω γιόγκα για να ηρεμήσω γιατί έχω και ένα 8ωρο δουλειάς μπροστά μου... ουφ...

Σε εμάς δυστυχως τις τελευταίες μέρες δεν πιάνει αυτό. Συνεχίζει να ουρλιάζει τόσο πολύ που φοβάμαι μην πάθει τίποτα. Και περισσότερο με αγχώνει οτι εχει θυμό. Δεν μπορώ να τον αφήνω αβοήθητο στο έλεος των συναισθημάτων του. Μακάρι να είναι φάση και να περάσει, αλλά έχοντας και ένα μωρό 6 μηνών αυτό το δόλιο τί φταίει να ταράζεται;

 

δεν παθαίνει τίποτα, ίσα ίσα που ΠΡΕΠΕΙ να ξεσπάσει για να ηρεμήσει, να εκτονωθεί.

 

 

 

 

Καλά αν το πάθω στο σούπερ δεν ξέρω τί θα κάνω. Το χειρότερό μου να είμαστε σε κόσμο. Προχθες αντέδρασε έτσι που πήγαμε για φαγητό στη μαμά μου και τον πήραμε και φύγαμε. Ούτε φαγητό ούτε τίποτα....

 

το καταλαβαίνει αυτό και θα το εκμεταλλευτεί. Εσύ ακάθεκτη θα συνεχίσεις τον δρόμο σου και θα δει ότι δεν μασάς. Και μην νοιάζεσαι για τα σχόλια, όσοι έχουν παιδιά θα καταλάβουν...

 

Αχ άντε να περάσει αυτή η φαση!...

Κορίτσια, σήμερα είχαμε μια τέτοια κρισάαααρα, το πρωι που θέλησα να του αλλάξω τη πάνα. Την είδε ότι προσπαθώ να τον ακινητοποιήσω ή να του επιβληθώ και άρχισε να χτυπιέται κλαίγοντας στην αλλαξιέρα. Είναι και επικίνδυνο να πέσει από κει πάνω. Τελικά αφού είδα κι απόειδα τον έβαλα κάτω στο χαλί (χωρίς πάνα) και τον άφησα να χτυπηθεί, έφυγα και πήγα στη κουζίνα να φτιάξω καφέ του άντρα μου χωρίς να τον κοιτάω καθόλου. Ήρθε μέσα μετά από λίγο κλαίγοντας χωρίς πάνα, και τελικά έκανε και τσίσα στο πάτωμα. Τον πήρα τον έπλυνα του έβαλα πάνα βρακάκι (αναγκαστικά) και ηρεμήσαμε... Τα νεύρα μου τσατάλια, στενοχωρήθηκα που τον είδα χωρίς πάνα να κάνει τσισα, που δεν του είχε ξανασυμβεί. Δεν μπορώ να συνέλθω ακόμα (είμαι στο γραφείο).

 

Καλέ μη στενοχωριέσαι! Δεν έπαθε τίποτα ο μικρός, άλλωστε αυτό το στάδιο (χωρίς πάνα και να κάνει τσίσα) θα το περάσει αργότερα αναγκαστικά, όταν θα είναι η ώρα να κόψετε την πάνα. Πιο πολύ μπορεί να στενοχωρήθηκε που είδε εσένα να στενοχωριέσαι, παρά που είδε τα τσίσα του!

Και μας η πάνα βρακάκι μας έσωσε, τον κυνηγούσα από πίσω και έγινα ταχυδακτυλουργός στο τέλος!!!

Προσπαθώ να θυμίσω στον εαυτό μου πως είναι φυσιολογική συμπεριφορά για την ηλικία του (λίγο πριν τα 2)

 

ναι είναι! και περνάει, πίστεψέ με!!!

 

και προσπαθώ να κάνω γιόγκα για να ηρεμήσω γιατί έχω και ένα 8ωρο δουλειάς μπροστά μου... ουφ...

ρε τι τραβάμε και εμείς οι μάνες...

ωραία η πάνα βρακάκι, αλλά με τα κακά τι γίνεται;;;;

ευκολάκι! τη σκίζεις από τα πλάγια (σκίζεται εύκολα), την τυλίγεις και την κολλάς με το αυτοκολλητάκι που έχει από πίσω!

Γεια σας κοριτσια! Κ εμενα ο γιοκας μου 24 μηνων εκανε ακριβως τα ιδια.. απο 18 μηνων περιπου μεχρι που εκλεισε τα 2 ηταν παααααρα πολυ κουραστικος και εκνευριστικος... Αφου ελεγα δεν ειναι δυνατον να ειναι ετσι τα παιδακια.. Κατι εχει ο δικος μου και κλαιει και φωναζει και ρεζιλι στον κοσμο!! Ετρεμα απο τα νευρα μου και χρειαζομουν ωρα για να ηραμησω.. Αλλα οταν εκλέισε τα 2 και λυθηκε η γλωσσα του δηλ. αυτο που ηθελε μπορουσε να το ζητησει ηρεμησε παρα πολυ!! Αλλα κ εμεις τον εχουμε με το μαλακο μην τον εκνευρισουμε και πεισμωσει και μετα αντε καντον να καλα!! Γανικα θελει πολυ υπομονη:mad:

Οσο για την πανα βρακακι οταν θελεις να τη βγαλεις τη σκιζεις απο τα πλαγια και απο τις δυο μεριες! Ειναι πολυ ευχρηστες!! μπαινουν πιο ευκολα και βγαινουν το ιδιο ευκολα! Ελπιζω να σε βοηθησα!!

ευκολάκι! τη σκίζεις από τα πλάγια (σκίζεται εύκολα), την τυλίγεις και την κολλάς με το αυτοκολλητάκι που έχει από πίσω!

Και το βρώμικο κωλαράκι συνεχίζει να τρέχει μέσα στο σπίτι, μέχρι να το βουτήξεις και να το πλύνεις;

Και το βρώμικο κωλαράκι συνεχίζει να τρέχει μέσα στο σπίτι, μέχρι να το βουτήξεις και να το πλύνεις;

κάνεις ό,τι θα έκανες και με τις απλές πάνες.

δηλ παίρνεις το παιδί στην τουαλέτα, βγάζεις την πάνα, την τυλίγεις/πετάς, βουτάς το παιδί και το πλένεις άμεσα (αφού είσαι ήδη στην τουαλέτα!)

και το βρώμικο κωλαράκι δεν προλαβαίνει να μαγαρίσει τα χαλιά:p:p

Κορίτσια, σήμερα είχαμε μια τέτοια κρισάαααρα, το πρωι που θέλησα να του αλλάξω τη πάνα. Την είδε ότι προσπαθώ να τον ακινητοποιήσω ή να του επιβληθώ και άρχισε να χτυπιέται κλαίγοντας στην αλλαξιέρα. Είναι και επικίνδυνο να πέσει από κει πάνω. Τελικά αφού είδα κι απόειδα τον έβαλα κάτω στο χαλί (χωρίς πάνα) και τον άφησα να χτυπηθεί, έφυγα και πήγα στη κουζίνα να φτιάξω καφέ του άντρα μου χωρίς να τον κοιτάω καθόλου. Ήρθε μέσα μετά από λίγο κλαίγοντας χωρίς πάνα, και τελικά έκανε και τσίσα στο πάτωμα. Τον πήρα τον έπλυνα του έβαλα πάνα βρακάκι (αναγκαστικά) και ηρεμήσαμε... Τα νεύρα μου τσατάλια, στενοχωρήθηκα που τον είδα χωρίς πάνα να κάνει τσισα, που δεν του είχε ξανασυμβεί. Δεν μπορώ να συνέλθω ακόμα (είμαι στο γραφείο).

Προσπαθώ να θυμίσω στον εαυτό μου πως είναι φυσιολογική συμπεριφορά για την ηλικία του (λίγο πριν τα 2) και προσπαθώ να κάνω γιόγκα για να ηρεμήσω γιατί έχω και ένα 8ωρο δουλειάς μπροστά μου... ουφ...

Εγώ την έβγαλα από την αλλαξιέρα πριν γίνει ενός. Δεν ήθελα να τη σηκώνω μέχρι εκέι πάνω και φοβόμουν και μην δεν προλάβω να αντιδράσω και γκρεμιστεί κάτω. Νομίζω πιο ασφαλές πια είναι να τον αλλάζεις πάνω σε κάποιο κρεβάτι (όχι το δικό του, αυτό είναι για ύπνο) ή σε κάποιον καναπέ, ή κάπου αλλού όπου μπορεί πλέον να σκαρφαλώσει μόνος του. Στρώνεις εκείνο το πράγμα που από τη μια είναι βαμβακερό και από την άλλη πλαστικό (σόρυ, τόσο πολύ δεν μπορώ να το μάθω πώς το λένε, που με τον άντρα μου το λέμε " Μήτσο" )και τον αλλάζεις. Κατά τα άλλα και εγώ ακριβώς τα ίδια θα έκαμνα, και ας έκανε τσίσα στο πάτωμα (αφού δεν ήταν κακά, πάλι καλά να λες..).

Μετά να δεις τι γίνεται "΄΄Οχι πάνά- βρακάκι, όχι πάνα για μικρά, όχι βρακάκι". Και με όλα αυτά τα όχι να τώρα το πιπί να μυρίζει ψαρίλα (ευτυχώς όχι και τα ούρα της) και πάμε πάλι πίσω στις πάνες. Για κάποιο λόγο δεν θέλει καθόλου να φορέσει βρακί, ζαβό είναι το παιδάκι μου.

Εγώ την έβγαλα από την αλλαξιέρα πριν γίνει ενός. Δεν ήθελα να τη σηκώνω μέχρι εκέι πάνω και φοβόμουν και μην δεν προλάβω να αντιδράσω και γκρεμιστεί κάτω. Νομίζω πιο ασφαλές πια είναι να τον αλλάζεις πάνω σε κάποιο κρεβάτι (όχι το δικό του, αυτό είναι για ύπνο) ή σε κάποιον καναπέ, ή κάπου αλλού όπου μπορεί πλέον να σκαρφαλώσει μόνος του. Στρώνεις εκείνο το πράγμα που από τη μια είναι βαμβακερό και από την άλλη πλαστικό (σόρυ, τόσο πολύ δεν μπορώ να το μάθω πώς το λένε, που με τον άντρα μου το λέμε " Μήτσο" )και τον αλλάζεις. Κατά τα άλλα και εγώ ακριβώς τα ίδια θα έκαμνα, και ας έκανε τσίσα στο πάτωμα (αφού δεν ήταν κακά, πάλι καλά να λες..).

Μετά να δεις τι γίνεται "΄΄Οχι πάνά- βρακάκι, όχι πάνα για μικρά, όχι βρακάκι". Και με όλα αυτά τα όχι να τώρα το πιπί να μυρίζει ψαρίλα (ευτυχώς όχι και τα ούρα της) και πάμε πάλι πίσω στις πάνες. Για κάποιο λόγο δεν θέλει καθόλου να φορέσει βρακί, ζαβό είναι το παιδάκι μου.

Έρχεται η εποχή του μεγάλου "ΟΧΙ"!!!

Όχι σε όλα!!!!

Το θέμα μου δεν ήταν που τα έκανε (έχω σκύλο και το έχω ζήσει κι αυτό όταν ήταν κουτάβι, έχω μαζέψει όλων των ειδών τα περιττώματα κατά καιρούς). Το θέμα ήταν το σκηνικό...

Πάντως τώρα που έχει περάσει το οκτάωρο και μου έλειψε μου φαίνονται πολύ πιο χαριτωμένα όλα απ'ό,τι το πρωΐ...

Α, ο Μήτσος λέγεται σελτεδάκι, αλλά νομίζω ότι το Μήτσος του πάει καλύτερα και θα πρέπει να το κρατήσουμε.

Ευτυχώς η δικιά μου εκτός σπιτιού είναι τύπος κ υπογραμμός αφού όποιος τη βλέπει μου λέει τι ήσυχη που είναι!! - που να ήξεραν!! :rolleyes: μέχρι κ σε πεζόδρομο στη βόλτα που την αφήνω να κατέβει από το σκαλοπάτι που έχω πίσω στο καρότσι, μόλις απομακρυνθεί λίγο γυρίζει πίσω να με δει και με περιμένει να την φτάσω, ή θα περπατάει δίπλα απ' το καρότσι. Γενικώς, έχει το φόβο του άγνωστου. Στο σπίτι βέβαια οργιάζει!!

Ουφ!!! Πώς σας καταλαβαίνω! Εμένα η κόρη μου είναι 32 μηνών και ακόμα περνάει τα τρομερά δύο! Έχω δε την εντύπωση ότι θα μας πάει έτσι μέχρι τα 20. Περνάμε μεγάλα ζόρια, εγώ ειδικά, με την γκρίνια, τα νεύρα, τις ζήλιες και τα πείσματα! Υπάρχουν μέρες που μπορεί από την ώρα που θα ανοίξει το μάτι της μέχρι την ώρα που θα τo κλείσει για βράδυ (δεν κοιμάται το μεσημέρι) να γκρινιάζει! Κι είναι και πολύ ζωηρή! Γεμάτη σημάδια, μελανιές, γρατζουνιές είναι, κάνει τα ακροβατικά, πέφτει, τρώει τα μούτρα της, λέει ένα "καλά είμαι μαμά!" ή αν είναι βαρύ θα κλάψει λιγουλάκι και μετά ξανά προς τη δόξα τραβά! Έχω καταντήσει νευρική, αγχωτική, τρέμουν τα χέρια μου, παίρνω βαλεριάνες και θέλω ψυχίατρο από το κουρέλιασμα των νεύρων, τον τρόμο ότι θα σκοτωθεί και θα γελάει κι από πάνω, από την στεναχώρια που ζηλεύει και πειράζει και τον αδερφό της κι από το ότι και νερό να ζητήσει να της βάλεις θα το κάνει με γκρίνια!

Την οποία γκρίνια δεν τρέφουμε με κανένα τρόπο και προσπαθούμε όσο γίνεται να μην προκαλούμε κόντρες ή να κάνουμε τους "πυροσβέστες" σβήνοντας με τρόπο τη φωτιά. Αλλά θέλει γερά νεύρα η όλη φάση, τα οποία κι από ότι φαίνεται δεν διαθέτω... Ανυπομονώ να μεγαλώσει λίγο μπας και περάσει αυτό το στάδιο για να μην καταλήξω κι εγώ να περνάω τα terrible thirty two σε λίγο!!!

Γεια σας κοριτσια! Κ εμενα ο γιοκας μου 24 μηνων εκανε ακριβως τα ιδια.. απο 18 μηνων περιπου μεχρι που εκλεισε τα 2 ηταν παααααρα πολυ κουραστικος και εκνευριστικος... Αφου ελεγα δεν ειναι δυνατον να ειναι ετσι τα παιδακια.. Κατι εχει ο δικος μου και κλαιει και φωναζει και ρεζιλι στον κοσμο!! Ετρεμα απο τα νευρα μου και χρειαζομουν ωρα για να ηραμησω.. Αλλα οταν εκλέισε τα 2 και λυθηκε η γλωσσα του δηλ. αυτο που ηθελε μπορουσε να το ζητησει ηρεμησε παρα πολυ!! Αλλα κ εμεις τον εχουμε με το μαλακο μην τον εκνευρισουμε και πεισμωσει και μετα αντε καντον να καλα!! Γανικα θελει πολυ υπομονη:mad:

Eκεί ποντάρω κι εγώ. Να μιλησει μπας και εκτονώνει τα νεύρα του εκφράζοντάς τα με λεξούλες κι όχι με τσιρίδες.

Ουφ!!! Πώς σας καταλαβαίνω! Εμένα η κόρη μου είναι 32 μηνών και ακόμα περνάει τα τρομερά δύο! Έχω δε την εντύπωση ότι θα μας πάει έτσι μέχρι τα 20. Περνάμε μεγάλα ζόρια, εγώ ειδικά, με την γκρίνια, τα νεύρα, τις ζήλιες και τα πείσματα! Υπάρχουν μέρες που μπορεί από την ώρα που θα ανοίξει το μάτι της μέχρι την ώρα που θα τo κλείσει για βράδυ (δεν κοιμάται το μεσημέρι) να γκρινιάζει! Κι είναι και πολύ ζωηρή! Γεμάτη σημάδια, μελανιές, γρατζουνιές είναι, κάνει τα ακροβατικά, πέφτει, τρώει τα μούτρα της, λέει ένα "καλά είμαι μαμά!" ή αν είναι βαρύ θα κλάψει λιγουλάκι και μετά ξανά προς τη δόξα τραβά! Έχω καταντήσει νευρική, αγχωτική, τρέμουν τα χέρια μου, παίρνω βαλεριάνες και θέλω ψυχίατρο από το κουρέλιασμα των νεύρων, τον τρόμο ότι θα σκοτωθεί και θα γελάει κι από πάνω, από την στεναχώρια που ζηλεύει και πειράζει και τον αδερφό της κι από το ότι και νερό να ζητήσει να της βάλεις θα το κάνει με γκρίνια!

Την οποία γκρίνια δεν τρέφουμε με κανένα τρόπο και προσπαθούμε όσο γίνεται να μην προκαλούμε κόντρες ή να κάνουμε τους "πυροσβέστες" σβήνοντας με τρόπο τη φωτιά. Αλλά θέλει γερά νεύρα η όλη φάση, τα οποία κι από ότι φαίνεται δεν διαθέτω... Ανυπομονώ να μεγαλώσει λίγο μπας και περάσει αυτό το στάδιο για να μην καταλήξω κι εγώ να περνάω τα terrible thirty two σε λίγο!!!

32 μηνών και ακόμα τα ίδια κάνει...Μάλιστα...όχι, δεν με απογοήτευσες πρωινιάτικα. Με καταρράκωσες!!! Πόσο θα αντέξουμε οικογενειακώς αν συνεχιστεί αυτή η συμπεριφορά; Πόση υπομονή πια;

Καλημέρα!Εμένα ο γιος μου,σχεδόν 20 μηνών εκτός απ όλα τ άλλα που κάνει όλη μέρα,απο χτές βγάζει συνεχώς την πάνα του και κάνει πιπί του όπου του έρθει....

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία... ελπίζω όταν μιλήσει να ηρεμήσει, αφού θα μπορεί να λέει τα Όχι του. Προς το παρόν έχουμε το αε με (άσε με)

Ένα άγχος μ'έπιασε... Αυτό που δεν καταλαβαίνω τι μύγα τα τσιμπάει; Σήμερα ήταν αγγελούδι, κάθισε να τον αλλάξω, κάνει τις (ανεκτές) του αταξίες κανονικά χωρίς τσιρίδες και στριγγλιές... δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς ξεκινάει τον πανικό, γιατί όταν κάνεις το ίδιο και την μία αντιδρά και την άλλη όχι... Ίσως είναι και τα φεγγάρια (πανσέληνος χτες...)

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία... ελπίζω όταν μιλήσει να ηρεμήσει, αφού θα μπορεί να λέει τα Όχι του. Προς το παρόν έχουμε το αε με (άσε με)

Ένα άγχος μ'έπιασε... Αυτό που δεν καταλαβαίνω τι μύγα τα τσιμπάει; Σήμερα ήταν αγγελούδι, κάθισε να τον αλλάξω, κάνει τις (ανεκτές) του αταξίες κανονικά χωρίς τσιρίδες και στριγγλιές... δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς ξεκινάει τον πανικό, γιατί όταν κάνεις το ίδιο και την μία αντιδρά και την άλλη όχι... Ίσως είναι και τα φεγγάρια (πανσέληνος χτες...)

Εχουν κι αυτά τις μέρες τους,όπως κι εμείς....