Λαϊκές εκφράσεις

Λαϊκές εκφράσεις

ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΥΣ...Η λαϊκή έκφραση συνδέεται με τη μετεπαναστατική ζωή στο Ναύπλιο, πρωτεύουσα τότε της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, μετά την επανάσταση του 21 υπήρχε στο Ναύπλιο μια ταβέρνα που ανήκε σε μια γυναίκα, τη Μιχαλού. Η Μιχαλού είχε το προτέρημα να κάνει «βερεσέδια» αλλά υπό προθεσμία. Μόλις εξαντλείτο η προθεσμία - και η υπομονή της - στόλιζε τους χρεώστες της με «κοσμητικότατα» επίθετα. Όσοι τα άκουγαν, ήξεραν καλά ότι αυτός που δέχεται τις «περιποιήσεις» της «χρωστάει της Μιχαλούς».

ΕΦΑΓΑ ΧΥΛΟΠΙΤΑ...Γύρω στα 1815 υπήρχε κάποιος κομπογιαννίτης, ο Παρθένης Νένιμος, ο οποίος ισχυριζόταν πως είχε βρει το φάρμακο για τους βαρύτατα ερωτευμένους. Επρόκειτο για ένα παρασκεύασμα από σιταρένιο χυλό ψημένο στο φούρνο. Όσοι λοιπόν αγαπούσαν χωρίς ανταπόκριση, θα έλυναν το πρόβλημά τους τρώγοντας αυτή τη θαυματουργή πίτα - και μάλιστα επί τρεις ημέρες, κάθε πρωί, τελείως νηστικοί.

ΜΥΡΙΖΩ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΜΟΥ...Η φράση προέρχεται από την αρχαία τελετουργική συνήθεια, κατά την οποία οι ιέρειες των μαντείων βουτούσαν τα δάχτυλά τους σ' ένα υγρό με βάση το δαφνέλαιο, τις αναθυμιάσεις του οποίου εισέπνεαν καθώς τα έφερναν κατόπιν κοντά στη μύτη τους και μ' αυτό τον τρόπο έπεφταν σ' ένα είδος καταληψίας κατά την οποία προμάντευαν τα μελλούμενα.

ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΚΑΒΓΑ...Ένα από τα αγαπημένα θεάματα των Ρωμαίων και αργότερα των Βυζαντινών, ήταν η ελεύθερη πάλη. Οι περισσότεροι από τους παλαιστές, ήταν σκλάβοι, που έβγαιναν από το στίβο με την ελπίδα να νικήσουν και να απελευθερωθούν. Στην ελεύθερη αυτή πάλη επιτρέπονταν τα πάντα γροθιές, κλωτσιές, κουτουλιές, ακόμη

και το πνίξιμο. Το μόνο που απαγορευόταν αυστηρά ήταν οι γρατζουνιές. Ο παλαιστής έπρεπε να νικήσει τον αντίπαλό του, χωρίς να του προξενήσει

την παραμικρή αμυχή με τα νύχια, πράγμα , βέβαια, δυσκολότατο.

Γιατί τα νύχια των δυστυχισμένων σκλάβων, που έμεναν συνέχεια μέσα στα

κάτεργα, ήταν τεράστια και σκληρά από τις βαριές δουλειές που έκαναν.

Γι' αυτό λίγο προτού βγουν στο στίβο, άρχιζαν να τα κόβουν, όπως μπορούσαν, με τα δόντια τους. Από το γεγονός αυτό βγήκε κι η

φράση «τρώει τα νύχια του για καβγά».

ΜΑΛΛΙΑΣΕ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ...

Στη βυζαντινή εποχή υπήρχαν διάφορες τιμωρίες, ανάλογες, βέβαια, με το

παράπτωμα. Όταν π.χ. ένας έλεγε πολλά, δηλαδή έλεγε λόγια που δεν έπρεπε να ειπωθούν, τότε τον τιμωρούσαν με έναν τρομερό τρόπο. Του έδιναν ένα ειδικό χόρτο που ήταν υποχρεωμένος με το μάσημα να το κάνει πολτό μέσα στο στόμα του. Το χόρτο, όμως, αυτό ήταν αγκαθωτό, στυφό και αρκετά σκληρό, τόσο που κατά το μάσημα στο στόμα του πρηζόταν και η

γλώσσα, το ελατήριο δηλαδή της τιμωρίας του, άνοιγε, μάτωνε και γινόταν ίνες-ίνες, κλωστές-κλωστές, δηλαδή, όπως είναι τα μαλλιά. Από την απάνθρωπη τιμωρία βγήκε και η παροιμιώδης φράση: 'μάλλιασε η γλώσσα

μου', που τις λέμε μέχρι σήμερα, όταν προσπαθούμε με τα λόγια μας να πείσουμε κάποιον για κάτι και του το λέμε πολλές φορές.

ΜΟΥ ΕΦΥΓΕ ΤΟ ΚΑΦΑΣΙ...Στα Τούρκικα καφάς θα πει κεφάλι, κρανίο. Όταν, λοιπόν, η καρπαζιά, που έριξαν σε κάποιον είναι δυνατή λέμε:'

"του έφυγε το καφάσι', δηλαδή, του έφυγε το κεφάλι από τη δύναμη του κτυπήματος. Το ίδιο και όταν αντιληφθούμε κάτι σπουδαίο, λέμε :'μου έφυγε το καφάσι', δηλαδή, μου έφυγε το κεφάλι από τη σπουδαιότητα

ΤΟΥΜΠΕΚΙ...«Τουμπεκί» λέγεται τουρκικά ο καπνός για τον αργιλέ, που τον

κάπνιζαν στα διάφορα καφενεία της παλιάς εποχής. Τον αργιλέ τον ετοίμαζαν οι «ταμπήδες» των καφενείων και επειδή αυτοί έπιαναν την κουβέντα κι αργούσαν να τον πάνε στον πελάτη, εκείνος με τη σειρά του φώναζε: «κάνε τουμπεκί». Όσοι κάπνισαν ναργιλέ ήταν και από φυσικού τους λιγομίλητοι και δεν τους άρεσε η «πάρλα», οι φλυαρίες. Με τις ώρες κρατούσαν στα χείλη τους το «μαρκούτσι» του ναργιλέ, απολαμβάνοντας μακάρια και σιωπηλά το τουμπεκί, που σιγόκαιγε στο λούλα... Και αν κανείς, που κι αυτός κάπνιζε ναργιλέ δίπλα του, άνοιγε πλατιά κουβέντα, οι μερακλήδες της παρέας του έλεγαν: «Κάνε τουμπεκί», δηλαδή,

κάπνιζε και μη μιλάς. Τώρα για το «ψιλοκομμένο» τουμπεκί, ήταν η τέχνη του «ταμπή» να του το προσφέρει ψιλοκομμένο, που ήταν και καλύτερο.

ΑΥΓΑ ΣΟΥ ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝ?

Μια φορά το χρόνο, οιΡωμαίοι γιόρταζαν -για να τιμήσουν την Αφροδίτη και το Διόνυσο- μʼ έναν πολύ τρελό και παράξενο τρόπο: Κάθε 15 Μαΐου, έβγαινε ο λαός στις πλατείες και άρχιζε τον «πετροπόλεμο» με… αυγά μελάτα! Χιλιάδες αυγά ξοδεύονταν εκείνη την ημέρα για διασκέδαση κι ο κόσμος γελούσε ξεφρενιασμένα. Τα γέλια αυτά εξακολουθούσαν για βδομάδες ολόκληρες. Στη γιορτή αυτή δεν έπαιρναν μέρος μονάχα οι πολίτες, που ήταν κατώτερης κοινωνικής θέσης, αλλά και ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι, στρατηγοί, άρχοντες, Ρωμαίες δεσποινίδες και αυτοκράτορες καμιά φορά. π. χ. ο «αυγοπόλεμος» ήταν μια από τις μεγάλες αδυναμίες του Νέρωνα, που πετούσε αυγά στους αξιωματικούς και τους ακόλουθους των ανακτόρων του, χωρίς να είναι η μέρα της γιορτής των αυγών. Στο Βυζάντιο φαίνεται πως η γιορτή έγινε της μόδας, για πολύ λίγο διάστημα όμως. Σε πολλά βυζαντινά κείμενα, αναφέρεται συχνά, αλλά μόνο με δύο - τρία λόγια. Έτσι από το περίεργο αυτό έθιμο - που η αιτία του χάνεται στα βάθη των αιώνων - έμεινε η ερωτηματική φράση: «αυγά σου καθαρίζουνε;».

ΤΟΝ ΠΗΡΑΝ ΣΤΟ ΨΗΛΟ.

Παρόλη τη σκληρότητα και τον τρόμο που βασίλευαν στο Βυζάντιο, οι επαναστάσεις δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο. Πολύ συχνά, ο καταπιεζόμενος λαός ξεσηκωνόταν, άρπαζε τσεκούρια και μαχαίρια κι έπεφτε πάνω στους δυνάστες του, που τους κατακρεουργούσε. Όταν μια λαϊκή εξέγερση πετύχαινε, οι επαναστάτες ανακήρυσσαν δικό τους βασιλιά, έδιωχναν τους παλιούς αξιωματούχους της Αυλής κι έβαζαν δικούς τους στη θέση τους. Στη «Βασιλεύουσα» υπήρχε -έξω από το Επταπύργιο- ένα μέρος που ονομαζόταν Ψηλό, όπως εξακολουθεί να λέγεται ακόμη και σήμερα. Κι αυτό, γιατί η τοποθεσία ήταν πάνω από τη θάλασσα, δηλαδή ήταν μέρος ψηλό. Στο σημείο αυτό, οι επαναστάτες έσερναν αλυσοδεμένους τους πρώην βασανιστές τους, τους κρεμούσαν σ' ένα δέντρο κι άρχιζαν να τους διαπομπεύουν με το χειρότερο τρόπο. Μικροί και μεγάλοι, περνούσαν μπρος από τον τιμωρούμενο και τον έφτυναν ή του έριχναν λεμονόκουπες κλπ. Ύστερα τον ξεκρεμούσαν κι έτσι δεμένο τον πετούσαν στη θάλασσα. Με τον ίδιο σχεδόν τρόπο, τιμώρησαν τη Μαρία Κομνηνή, την ωραία αλλά σκληρή αυτοκράτειρα του Βυζαντίου. Από το περιστατικό αυτό και από την ονομασία της τοποθεσίας που πήγαιναν τους τιμωρημένους βγήκε η φράση «τον πήραν στο ψηλό».

ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ.

Οι φόροι πριν από το 19ο αιώνα ήταν τόσοι πολλοί στην Ελλάδα, ώστε, όσοι δεν είχαν να πληρώσουν, έβγαιναν στο βουνό. Για τη φοβερή αυτή φορολογία, ο ιστορικός Χριστόφορος Άγγελος, γράφει τα εξής χαρακτηριστικά: «Οι επιβληθέντες φόροι ήσαν αναρίθμητοι, αλλά και άνισοι. Έκτος της δεκάτης, του εγγείου και της διακατοχής των ιδιοκτησιών, εκάστη οικογένεια κατέβαλε χωριστά φόρον καπνού (εστίας), δασμόν γάμου, δούλου και δούλης, καταλυμάτων, επαρχιακών εξόδων, καφτανίων, καρφοπετάλλων καί άλλων εκτάκτων. Ενώ δε ούτω βαρείς καθ' εαυτούς ήσαν οι επιβληθέντες φόροι, έτι βαρύτερους καί αφόρητους καθίστα ο τρόπος της εισπράξεως και η δυναστεία των αποστελλομένων προς τούτο υπαλλήλων ή εκμισθωτών. Φόρος ωσαύτως ετίθετο επί των ραγιάδων (υπόδουλος - τουρκ. raya) εκείνων οίτινες έτρεφον μακράν κόμην». Από το τελευταίο αυτό, έμεινε παροιμιώδης η φράση: «πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του».

ΤΟΝ ΚΟΛΛΗΣΕ ΣΤΟ ΤΟΙΧΟ.

Κάποτε, στον καιρό του Ρωμανού του Διογένη, ένας από τους στρατηγούς του, ο Ιωάννης Δημαράς, βγήκε μια νύχτα στους δρόμους του Βυζαντίου μαζί με τη συντροφιά του και όσους διαβάτες έβλεπε μπροστά του, τους έπιανε μαζί με την παρέα του και τους κολλούσε στον τοίχο μ' ένα είδος ρετσινιού και πίσσας, που υπήρχαν σε κάθε γωνιά, για να φωτίζονται οι δρόμοι. Το... αστείο αυτό έκανε τόση εντύπωση την επόμενη το πρωί, ώστε από εκείνη την ημέρα όλοι οι άρχοντες της Κωνσταντινούπολης, έβγαιναν σχεδόν κάθε νύχτα στους δρόμους, για να βρουν κανέναν αργοπορημένο και να τον κολλήσουν στον τοίχο. Από τότε, έμεινε ως τα χρόνια μας η φράση «τον κόλλησε στον τοίχο», που τη λέμε συνήθως, όχι μονάχα όταν ένα άτομο αδικεί ένα άλλο, αλλά κι όταν ακόμη βάζουμε κάποιον αναιδή στη θέση που του αξίζει.

ΤΟΥ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΔΥΟ ΠΟΔΙΑ Σ'ΕΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙ.

Όλοι οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, διατηρούσαν στα παλάτια τους νάνους, για να τους διασκεδάζουν στα συμπόσια τους. Οι «τζουτζέδες» αυτοί -όπως τους έλεγαν- ήταν σχεδόν παντοδύναμοι και μπορούσαν να καταδικάσουν σε θάνατο ή ν' ανεβάσουν στα ψηλότερα αξιώματα, όποιον ήθελαν: Οι αυτοκράτορες τους είχαν φοβερή αδυναμία και ποτέ δεν τους χαλούσαν το χατίρι, σε καμιά περίπτωση. Τους είχαν, ακόμη, ως μυστικοσυμβούλους και κατάσκοπους. Μόνον όταν έπεφταν σε βαρύ παράπτωμα τρεις φορές, τιμωρούνταν κι αυτοί με μια περίεργη τιμωρία. Τους έβαζαν τα δυο πόδια μέσα στο ίδιο υπόδημα και τους άφηναν να κυκλοφορούν, χοροπηδώντας. Η τιμωρία αυτή κρατούσε από τέσσερις μέχρι έξι μήνες. Στο τέλος, ο νάνος δεν μπορούσε να κρατήσει περισσότερο το αφάνταστο αυτό μαρτύριο και έπεφτε στα πόδια του αυτοκράτορα, για να του ζητήσει έλεος. Έτσι, έμεινε η φράση: «Μου έβαλε ή του έβαλε τα δυο πόδια σ' ένα παπούτσι».

ΤΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΨΥΛΛΟΙ ΣΤ'ΑΥΤΙΑ.

Οι Βυζαντινοί ήταν άφθαστοι να εφευρίσκουν πρωτότυπες τιμωρίες. Όταν έπιαναν κάποιον να κρυφακούει, του έριχναν ζεματιστό λάδι στ' αφτιά και τον κούφαιναν. Για τους «ωτακουστές» -όπως τους έλεγαν τότε αυτούς- ο αυτοκράτορας Ιουλιανός αισθανόταν φοβερή απέχθεια. Μπορούσε να συγχωρέσει έναν προδότη, αλλʼ ένα «ωτακουστή» ποτέ. Ο ίδιος έγραψε έναν ειδικό νόμο γι' αυτούς, ζητώντας να τιμωρούνται με μαρτυρικό θάνατο. Μα όταν τον έστειλε στη Σύγκλητο, για να τον εγκρίνει, εκείνη τον απέρριψε, γιατί θεώρησε ότι το αμάρτημα του «ωτακουστή» δεν ήταν και τόσο μεγάλο. Είπαν δηλαδή -οι Συγκλητικοί- ότι η περιέργεια είναι φυσική στον άνθρωπο και ότι αυτός που κρυφακούει, είναι, απλώς, περίεργος. Μπορεί να κάνει την κακή αυτή πράξη, αλλά χωρίς να το θέλει. Έτσι βρήκαν την ευκαιρία να καταργήσουν και το καυτό λάδι και ζήτησαν να τους επιβάλλεται μικρότερη ποινή. Ο Ιουλιανός θύμωσε, μα παραδέχτηκε να αλλάξουν το σύστημα της τιμωρίας με κάτι άλλο που, ενώ στην αρχή φάνηκε αστείο, όταν μπήκε σε εφαρμογή, αποδείχθηκε πως ήταν αφάνταστα τρομερό. Έβαζαν δηλαδή στ' αφτιά του ωτακουστή... ψύλλους! Τα ενοχλητικά ζωύφια, έμπαιναν βαθιά στο λαβύρινθο του αφτιού κι άρχιζαν να χοροπηδούν, προσπαθώντας να βρουν την έξοδο. Φυσικά, ο δυστυχισμένος που δοκίμαζε αυτή την τιμωρία, έφτανε πολλές φορές να τρελαθεί. Από τότε, ωστόσο, έμεινε η φράση: «του μπήκαν ψύλλοι στ' αφτιά».

ΆΛΛΟΥ ΠΑΠΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ.

Αυτή τη φράση την παίρνουμε από μια Κεφαλλονίτικη ιστορία. Κάποιος παπάς σε ένα χωριουδάκι της Κεφαλονιάς, αγράμματος, πήγε να λειτουργήσει σ' ένα άλλο χωριό, γιατί ο παπάς του χωριού είχε αρρωστήσει για πολύν καιρό. Ο παπάς όμως, στο δικό του Ευαγγέλιο, μια και ήταν αγράμματος, είχε βάλει δικά του σημάδια κι έτσι κατάφερνε να το λέει. Εδώ όμως, στο ξένο Ευαγγέλιο, δεν υπήρχαν τα σημάδια, γιατί ο παπάς αυτού του χωριού δεν τα είχε ανάγκη, μια και ήταν μορφωμένος. Άρχισε, λοιπόν, ο καλός μας, να λέει το Ευαγγέλιο που λέγεται την Κυριακή του Ασώτου. Τότε κάποιος από το εκκλησίασμα του φώναξε! «Τι μας ψέλνεις εκεί παπά; Αυτό δεν είναι το σημερινό Ευαγγέλιο...». - Εμ. Τι να κάνω; απάντησε αυτός. «Αυτό είναι άλλου παπά – Ευαγγέλιο». Και από τότε έμεινε η φράση!

Της που****ς το κάγκελο: Περιμένοντας οι πόρνες στο λιμάνι τους ναύτες, ακουμπούσαν στα σιδερένια κιγκλιδώματα στον μόλο του λιμανιού, εξ ου και η σχετική έκφραση.

οτι του φανει του λωλωστεφανη αυτο ειναι εμπνευσμενο απο μενα και βασικο ηρωα εμενα χαχαχα

To M#@$ί σέρνει καράβι

Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε ο Ισθμός της Κορίνθου. Η Πελοπόννησος ήταν ενωμένη με την στερεά Ελλάδα και όποιος ήθελε να πάει Πειραιά Πάτρα δια θαλάσσης, έπρεπε να κάνει το γύρο της Πελοποννήσου. Είχαν εφεύρει όμως μία –κουραστική- εναλλακτική λύση. Έσερναν τα καράβια πάνω σε κορμούς δένδρων και τα περνούσαν απέναντι δια ξηράς.

Επίπονη η εναλλακτική αλλά στη διαδρομή –που κρατούσε μέρες– υπήρχαν κάτι μαγαζάκια με κοπέλες όμορφες, πρόθυμες και περιποιητικές. Οι ναυτικοί, για ευνόητους λόγους, προτιμούσαν τον δια ξηράς δύσκολο δρόμο και οι στεριανοί έλεγαν –και είχαν δίκιο– πως «το μ#@$ί σέρνει καράβι».

Αιώνες αργότερα, οι ναυτικοί –κυρίως οι Έλληνες– αποδείχτηκαν ιδιαιτέρως μερακλήδες. Δεν υπήρχε λιμάνι που να μην έχουν και μία αρραβωνιάρα. Δεν υπήρχε π$$#@^α λιμανιού που δεν μιλούσε Ελληνικά.

ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΑΔΑ Δυστυχώς όμως, οι φορτοεκφορτώσεις των πλοίων ολοκληρώνονταν με γοργούς ρυθμούς, ενώ οι καυλοπυρέσσοντες ναυτικοί ήταν αχόρταγοι και ποτέ τους δεν επέστρεφαν έγκαιρα. Τα πλοία έμεναν δεμένα να τους περιμένουν. Και είχαν δίκιο οι αγανακτισμένοι καραβοκύρηδες να λένε πως «το μ#@$ί δένει καράβι».

Του Κουτρούλη ο Γάμος

Κατά τη διαπόμπευση κουρεύανε τον "αμαρτήσαντα " , τον έκαναν δηλαδή " κουτρούλη " ( από το κούτρα , που θα πει κεφάλι ) κι ύστερα άρχιζε η περιφορά στους δρόμους και στις πλατείες της βασιλεύουσας των πόλεων . Γινόταν πραγματικό πανδαιμόνιο , με τενεκέδες , σάπια φρούτα , λεμόνια που του πετούσαν , τα κουδούνια που του κρεμούσαν , και τις καμπάνες που τις χτυπούσαν , για να τον υποδεκτούν.

Θα γίνουμε από δύο χωριά

Από τα πολύ παλιά χρόνια οι Έλληνες είχαμε το διχασμό .. Αυτή η κατάσταση βασίλευε και μεταξύ γειτονικών χωριών . Αφορμή να τσακωθούν δυο χωριά ήταν τα όρια , τα εδάφη βοσκής , η χάραξη καινούργιου δρόμου κλπ . Έτσι έμεινε και η φράση :" θα γίνουμε από δυο χωριά " , δηλαδή θα γίνουμε εχθροί σαν να είμαστε από δυο διαφορετικά χωριά .

ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ , ΙΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ

Στους μύθους του Αισώπου , αυτή την απάντηση έδωσε κάποιος σ' έναν , που καυχιόταν για ένα πήδημα καταπληκτικό , που είχε κάνει στη Ρόδο . Λέγεται για εκείνους που καυχιόνται και δε πραγματοποιούν τα λεγόμενά τους .

ΚΟΥΜΠΟΥΡΑΣ

Η έκφραση " κουμπούρας " προήλθε από τις κουμπούρες , τα όπλα , δηλαδή . Αυτά συνήθως, έμπαιναν άδεια στις "κουμπουριές" έτσι για επίδειξη δύναμης . Όπως λοιπόν άδειες ήταν οι κουμπούρες , έτσι άδεια είναι και τα κεφάλια των ανθρώπων που δε μαθαίνουν γράμματα ... Γι' αυτό τους λένε : κουμπούρες ....

ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙΣ, ΧΡΟΝΟΥΣ ΝΑ ΜΕ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣΤη φράση αυτή τη χρησιμοποιούμε για κάποιον που αποχωρίζεται από τα συγγενικά και φιλικά πρόσωπα και με κάποια πικρία τούς τη λέει . Προήλθε από ένα δημοτικό μας μοιρολόγι

Η ΕΝ ΠΟΛΛΑΙΣ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ....

Είναι μια φράση από το ποιήμα της μοναχής Κασσιανής που ψάλλεται τη Μ .Τρίτη το βράδυ και τη χρησιμοποιούμε για κάποια που έκανε πολλά αμαρτήματα στη ζωή της και μετά μετανόησε

Η ΓΡΙΑ ΚΟΤΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΖΟΥΜΙ

Λαϊκή έκφραση που σημαίνει ότι οι γέροντες αξίζουν περισσότερο από τους νέους , επειδή έχουν μεγάλη πείρα και σύνεση

ΖΟΧΑΔΙΑΣΤΗΚΑ

Ζοχάδα είναι η κοινή ονομασία των αιμορροΐδων ... Ζοχαδιάζομαι σημαίνει ότι γίνομαι νευρικός και κακότροπος , όπως εκείνοι που πάσχουν από τις αιμορροΐδες

ΠΙΣΩ ΕΧΕΙ Η ΑΧΛΑΔΑ ΤΗΝ ΟΥΡΑ

Η 'αχλάδα"ήταν σχηματισμός καραβιών σε θέση μάχης. Εμοιαζε,πράγματι με αχλάδι,με τα καράβια δυο δυο αρχικά σε απόσταση και προς τα πίσω να έρχονβται πιο κοντά καταλήγοντας σε ενα καράβι που ονομαζόταν ουρά και ήταν στην πιο στρατηγική θέση και το πιο επικίνδυνο για τον εχθρό.Ετσι οταν τα πρώτα καράβια ίσως να καταρρίπτωταν διαδοχικά υπήρχε η ελπίδα οτι "πίσω εχει η αχλάδα την ουρά"

ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΤΟΥ ΑΛΑΤΙΟΥ

Η φράση " θα σε κάνω του αλατιού " βγήκε από τον τρόπο που γίνονται οι σαρδέλες και γενικά όλα τα ψάρια , όταν παστώνονται με αλάτι . Ζαρώνουν και χάνουν την όμορφη εμφάνισή τους . Έτσι λοιπόν , θα τον κάνει όταν τον δείρει , όπως το ψάρι στο αλάτι .

ΝΑ ΤΡΑΒΑΣ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΣΟΥ

Φράση που τη μεταχειρίζεται κανείς , όταν θέλει να πει σε κάποιον ότι θα τον κάνει να πονέσει , θα τον καταστρέψει . Η φράση προήλθε από το έθιμο να τραβάνε τα μαλλιά τους αυτοί που πενθούν , αυτοί που θρηνούν.

ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΟ ΨΩΜΙ ΨΩΜΑΚΙ

Κατά την εποχή του Κριμαϊκού πολέμου , η Ελλάδα είχε αποκλεισθεί από τους συμμάχους και δεν είχε ούτε ψωμί . Όταν λοιπόν έβλεπαν ότι κρατάει ο αποκλεισμός , έλεγαν οι κάτοικοι : " θα πούμε το ψωμί ψωμάκι " και από τότε η φράση έμεινε παροιμιακή .

ΘΑ ΠΑΡΩ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ ΠΙΣΩ

Αυτή η φράση έμεινε από τις μανιάτικες βεντέτες που ξεκλήριζαν ολόκληρες οικογένειες . Η εκδίκηση ωστόσο , επιτρεπόταν σε τρεις κυρίως περιπτώσεις : Στη δυσφήμηση , στην απιστία και στο φόνο .

Δανεικά και αγύριστα

Προέρχεται από τον όρο " ναυτικό δάνειο " . Το ναυτοδάνειο το χορηγούσαν στον πλοιοκτήτη ή τον πλοίαρχο με πολύ μεγάλο τόκο , επειδή ο δανειστής συμετείχε στον κίνδυνο να χάσει τα χρήματά του σε περίπτωση που θα ναυαγούσε το καράβι κ.λ.π.

ΚΑΠΟΙΟΣ ΦΟΥΡΝΟΣ ΓΚΡΕΜΙΣΕ

Παλαιότερα , τα σπίτια ενός χωριού μετριόντουσαν με τους ...φούρνους τους . Οι χωρικοί , δηλαδή , δεν έλεγαν ότι " το χωριό μου έχει τόσα σπίτια " αλλά " τόσους φούρνους " , επειδή κάθε σπίτι είχε και το δικό του φούρνο , για να ψήνει το ψωμί του . Όταν λοιπόν στα χωριά πέθαινε κανένας νοικοκύρης , οι φίλοι του έλεγαν : " Ο φούρνος του μπάρμπα Νότη γκρέμισε " , εννοώντας ότι με το θάνατο του αρχηγού της οικογένειας , το σπίτι γκρέμιζε , χανόταν . Από τη μεταφορική λοιπόν αυτή φράση , βγήκε η έκφραση " Κάποιος φούρνος γκρέμισε " που τη λέμε, όταν μας επισκέπτεται κάποιος , που έχουμε να δούμε πολύ καιρό .

ΚΑΠΟΙΟ ΛΑΚΚΟ ΕΧΕΙ Η ΦΑΒΑ

Σε όλα τα μέρη που τρώνε φάβα ανοίγουν ένα λάκκο και ρίχνουν μέσα λάδι , γιατί η φάβα βράζεται μόνο με το νερό της . Από 'δω έχουμε και τη γνωστή φράση " κάποιο λάκκο έχει η φάβα ".

ΕΦΑΓΕ ΤΟ ΚΑΤΑΠΕΤΑΣΜΑ

Για εκείνους που τρώνε πάρα πολύ , τους αδηφάγους ή τους άρπαγες , συνηθίζουμε να μεταχειριζόμαστε την έκφραση αυτή. Παραπέτασμα = κουρτίνα , στόρι , ίσως και τραπεζομάντηλο ..... Στη φράση αυτός που πήρε ακόμα και το "καταπέτασμα " ή κατά άλλους έφαγε ακόμα και το τραπεζομάντηλο....τόση πείνα είχε....

ΕΦΑΓΕ ΤΟ ΞΥΛΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

: Στο Βυζάντιο οι δάσκαλοι ήταν , σχεδόν όλοι , καλόγεροι και παπάδες .Φυσικά , έδερναν κι αυτοί τους μαθητές , αλλά μόνο μια φορά το χρόνο .Δηλαδή τον Αύγουστο , που σταματούσαν τα μαθήματα - για να ξαναρχίσουν , πάλι , τέλη Σεπτεμβρίου - κάθε μαθητής ήταν υποχρεωμένος να περάσει από τον παιδονόμο , για να φάει το ..ξύλο του. Έτσι είχαν την εντύπωση , ότι τον ένα μήνα , που θα έλειπαν από το σχολείο , θα ήταν φρόνιμοι. Από αυτό βγήκε και η φράση : " έφαγε το ξύλο της χρονιάς του " , που τη λέμε , όταν μαθαίνουμε , πως κάποιος τις έφαγε για τα καλά .

[/b]