Επανεμφάνιση Προσκόλλησης σε ηλικία 3,5 ετών

Καλημέρα

Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα πρόβλημα που μας απασχολεί ιδιαιτέρως.

Αφορά στο μεγάλο μου γιο, ο οποίος είναι 3,5 ετών. Αρχικά να αναφέρω πως είναι πολύ ενεργητικό, ζωηρό, συναισθηματικό παιδάκι, και ιδιαίτερα κοινωνικό.

Στην ηλικία των 14 μηνών άρχισε να εμφανίζει μία προσκόλληση σε εμένα, η οποία για τον άντρα μου και εμένα φάνταζε εντελώς φυσιολογική. Και ακόμη και σήμερα πιστεύω πώς ήταν απολύτως φυσιολογική. Οι γονείς του άντρα μου από τότε πίστευαν όμως ότι οι δικοί μου λανθασμένοι χειρισμοί ήταν εκείνοι που έκαναν το παιδί να είναι τόσο δεμένο μαζί μου, χαρακτηρισικά μου έλεγαν συνέχεια «να μην το παίρνεις αγκαλιά, να μην το φιλάς, οι ειδικοί λένε τα παιδιά μας να τα φιλάμε μόνο στον ύπνο τους», ή όταν π.χ. έβαζε ο μικρός τα κλάματα όταν πεταγόμουν για λίγο στο δίπλα σπίτι (το καλοκαίρι μέναμε σε διπλανά σπίτια) και έβγαινε για να με ακολουθήσει του έλεγαν «αστη τη μαμά, ναι μωρέ, τη μανα σου, μην τη χάσεις τη μάνα σου», ή όταν κλαψούριζε εκείνος «θέλω τη μαμά μου» του απαντούσαν με κοιροδευτικό ύφος κλαψουρίζοντας δήθεν κι εκείνοι «θέλω τη μαμα μου...».

Η προσκόλληση αυτή κράτησε μέχρι την ηλικία των 2,5-3 ετών περίπου, όπου και άρχισε να φθίνει σταδιακά. Επίσης φυσιολογικό κατά τη δική μου άποψη. Π.χ πέρισυ όταν έφευγα για τη δουλειά ή για κάπου αλλού δεν έκλαιγε, απλά με χαιρετούσε. Οπότε ήμασταν ήσυχοι και εγώ και ο άντρας μου ότι είχαμε τελειώσει με αυτό το θέμα. Το καλοκαίρι δε, τον είχαμε αφήσει ένα μήνα στους παππούδες στο εξοχικό παρέα με το αδερφάκι του, και πηγαίναμε μόνο τα σ/κ, και φαινόταν ότι περνούσε μια χαρα. Σχόλια του πεθερού μου (μπροστα στο παιδι) του τυπου «να, αυτη ειναι η μανα σας, σας παραταει ολη τη βδομαδα εδω» γιατί ενδομυχα ο πεθερος μου ηθελε να μέναμε κι εμείς στο εξοχικό μαζι τους, δε φαινόταν να τον επηρεάζουν και να νιώθει ανασφαλεια ούτε θυμο απεναντι μας που τα αφηναμε. Αν και μια φορα μου ειχε πει «ποτε θα ερθετε εδω να μεινουμε ολοι μαζι στο διπλα σπιτι»

Εδώ και 1,5 μήνα ωστόσο που ξεκίνησε για πρώτη φορά να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό, επανεμφανίστηκε η προσκόλληση σε υπερβολικό βαθμό!

Η αντίδρασή του για τον παιδικό σταθμό είναι εξαιρετικά έντονη, καμία σχέση με αυτή που έχουν τα άλλα παιδάκια. Κλάματα (ευτυχώς μόλις τον αφήσουμε ηρεμεί, αλλά πάλι σε διάφορες στιγμές στη διάρκεια της ημέρας ρωτάει τις δασκάλες πότε θα πάμε να τον πάρουμε), ζήλια και επιθετικότητα προς τον αδερφό του (1 ετους) και ερωτήματα (από την 2η κιόλας ημέρα του παιδικού σταθμού) γιατί δεν πηγαίνει και ο μικρός αδερφος του στο σχολείο, αφού έχει και άλλα μικρά παιδάκια εκεί (γιατί του είπαμε ότι είναι πολύ μικρός για σχολείο, τελικά του είπαμε ότι δεν εγινε δεκτος στο σχολειο), άρνηση να με αγκαλιάσει όταν επιστρέφω πλέον στο σπίτι, είναι πολύ φειδωλός στις περιγραφές του τί κανουν στο σχολείο, ΑΛΛΑ παρολα αυτά με διεκδικει παρα πολύ. Θελει να ειναι συνεχεια μαζι μου (εκτος ελαχιστων εξαιρεσεων όπου έχει πορωθει με κάποιο παιχνιδι και με ξεχναει), όταν φευγω για τη δουλεια ή οταν πεταγομαι καπου το απογευμα ταραζεται παρα πολυ, τον βλέπω οτι υποφερει, μαραζωνει, κλαει, με ρωταει αν θα γυρισω παλι πισω, εγω του απανταω οτι παντα η μαμα γυριζει πισω στο σπιτι. Ή με ακολουθει στο μπανιο, ή στο δωματιο όπου ετοιμαζομαι και μου λεει «θελω να μεινω εδω να σε βλεπω που ντυνεσαι», αντι να παει να συνεχίσει τη δραστηριοτητα που εκανε πριν αντιληφθει οτι ετοιμαζομαι να φυγω.

Δεν ξερω τι να κανω για να τον βοηθησω. Προσπαθω να του λεω άλλες φορες με γλυκο τρόπο άλλες φορες με περισσοτερη αυστηροτητα ότι «δεν τα έχουμε πει αυτά, πάντα γυρίζει η μαμα, ή πάντα θα σε παίρνουμε απο το σχολείο, το σχολείο κλείνει το μεσημέρι», αλλά νομίζω ότι αντί να βελτιώνεται η κατάσταση ολοένα και χειροτερευει.

Ειμαι παρα πολυ προβληματισμενη, εχω τρομερες ανασφαλειες οτι πολλά πράγματα δεν τα έχω κάνει σωστά, και γενικοτερα ειμαι πολυ μπερδεμενη και δεν ξερω πως να χειριστω την κατασταση. Η πεθερά μου λέει οτι εχει ψυχολογικά προβληματα το παιδι απο την πολλη αγαπη τη δική μου και θα ειναι δυστυχισμενο, και ακουσε κάπου στο ραδιοφωνο στην πειραικη εκλλησια για ενα βιβλιο «αν αγαπατε τα παιδια σας αγαπηστε πρωτα τον εαυτο σας» όπου λέει μεσα αναφερει «αν αγαπατε τα παιδια σας μην τα αγαπατε» και μου το προτεινε. Σκέφτομαι ότι μπορεί να έχει και δίκιο, και όντως να εχω κανει κακο στο παιδι αθελα μου, να μην το εχω αφησει να απομακρυνθει απο μενα και να ανεξαρτητοποιηθεί.

Έχει κάποια κοπέλα συναντησει τέτοια εντονη προσκολληση σε ηλικια 3,5 ετων?

Ειμαι πολυ προβληματισμενη. Δεν ξέρω τι κανω λάθος και πώς να το διορθωσω.

Σας ευχαριστώ πολύ, και συγνωμη για το τεραστιο κειμενο

''Η πεθερά μου λέει οτι εχει ψυχολογικά προβληματα το παιδι απο την πολλη αγαπη τη δική μου και θα ειναι δυστυχισμενο,''

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ!!!!!!!!!το λαθος εισαι εσυ δεν ξερω τι να σου πω τωρα.γτ αφηνεις τα πεθερικα σου ή τον οποιοδηποτε χ,να σε επηρεαζει ετσι?ακομη και στο οτι προβληματιζεσε για το πως νιωθεις για το παιδι σου!!!!!!!!!συνελθε σε παρακαλω,και μην σκεφτεσε τετοιες αηδιες.κοψε τον βηχα στα πεθερικα σου να μην ξαναακουσει το παιδι τπτ του ειδους,η μαμα αυτο η μαμα εκεινο.αν τωρα σε βοηθαει και ισως βαλεις σε μια σειρα τις σκεψεις σου θα σου πω για εμας.και πριν απο αυτο να σου πω οτι καθε ηλικια εχει στανταρ καποιες αντιδρασεις -ζηλιες σε οτι αφορα τον ερχομο ενος αδερφου.δεν μας ειπες αν ειχε ο δικος σου.μπορει με τον ερχομο του αδερφου το παιδι να αυτοτιμωρειτε,να εχει εφιαλτες,να μην τρωει,να κανει σκανδαλιες για προσοχη,να χτυπα το μωρο,και φυσικα να προσκολατε στην μαμα,και πολλα αλλα.και ας σου πω οτι οταν ηρθε το 3το μου παιδι ο μεγαλος μου που ηταν 13χρ.ζηλευε πολυ η δευτερη στα11χρ. νομιζε οτι θα την δωσουμε στην γιαγια της καθε ηλικια εχει και την αντιμετωπηση της στον μεγαλο συζητουσαμε πολυ και στην μικρη δωσαμε ακομη περισσοτερη ασφαλεια.τωρα η μεσαια αν θες το πιστευεις με διεκδικει ερχετε στην αγκαλια μου (ειναι στα 14)απο την μια ψαχνει τι θα φορεσει και ποιο αγορακι της αρεσει και απο την αλλη ερχετε στην αγκαλια μου και διωχνει τον μικρο,σε αυτη την ηλικια, συζητηση.και ο μικρος ειναι προσκολημενος πανω μου σε σημειο ασφυκτικο αλλα το δουλευω και κανω υπομονη.γτ σου τα ειπα?μα για να κατσεις να δεις οτι τα πραγματα ειναι ευκολα και εσυ πρατεις σωστα.αν σκεφτεις λιγο θα δεις οτι θα βρεις και την λυση.για μενα ειναι η αγαπη η εκδηλωση αυτης και η υπομονη.στο μονο που εισαι λαθος και μπερδεμενη ειναι στο οτι αφηνεις τριτους να κλονισουν την σχεση σου με το παιδι σου,τωρα οσο αφορα αυτα που λεγαν στο χριστιανικο σταθμο ασε μην το σχολιασω γτ παλι καρτα θα φαω!!

Δύο βιβλία - σχετικά- που βρήκαι που είναι πολύ βοηθητικά (και που δεν λένε να μην αγαπάς τα παιδιά!!!) είναι

Η Συναισθηματική Νοημοσύνη των παιδιών, John Gottman, Ελληνικά γράμματα

και

Τα μυστικά του Αποτελεσματικού Γονέα, Γκόρντον Τόμας

Καταπληκτικά και τα δύο.

και ενα ακομη πολυ καλο του νικου σιδερη ''τα παιδια δεν θελουν ψυχολογο Γονεις θελουν.''

σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας!

κουφετακι, σχετικά με τη ζήλια προς τον μικρότερο που με ρώτησες, ο μεγάλος δεν είχε εμφανίσει ιδιαίτερα έντονη ζήλια προς τον μικρό, ίσα ίσα που όλο τον χάιδευε, του έκανε αστειάκια για να γελάει. το μόνο που τον εκνεύριζε ήταν όταν του χαλούσε τα παιχνίδια,που το βρίσκω πολύ λογικό.

από όταν ξεκίνησε ο σταθμός όμως, η ζήλια του είναι πολύ έντονη και δε χάνει ευκαιρία να τον χτυπήσει! και από τη 2η ημέρα κιόλας που πήγε στο σταθμό μας ρώταγε γιατί δεν πηγαίνει κι ο μικρός, όπως έγραψα στο αρχικό μήνυμα. πιστευω ότι ζηλευει και ακομη και οτι πιστευει οτι δεν τον αγαπαμε οπως τον μικρο, για αυτο το λογο τον στελνουμε στο σχολειο, ενω τον μικρο τον κρατανε σπιτι οι παππουδες.

παντως σα μάνα 3 παιδιών με τις εμπειρίες που μου ανέφερες, μου έδωσες πολύ κουραγιο, γιατι πραγματικα ειχα αρχισει να κλονιζομαι με τις τοσο εντονες αντιδρασεις προσκολλησης, και οντως εχω επηρεαστεί απο τα λεγομενα της πεθερας μου (παλιοτερα δεν επηρεαζομουνα γιατι πιστευα οτι ηταν υγιες να ειναι κολλημενο ενα παιδακι 1,5-2,5 ετων στη μαμα), αλλά τώρα που ειναι 3,5 και ξανακολλησε τοσο μαζι μου ειπα "βρε μηπως εχει δικιο και δεν το αντιλαμβανομαι εγω". καλα, δεν εχω σκεφτει μονο αυτα, εχω σκεφτει και το αντιθετο: δηλ μηπως δεν του εχω δωσει οση αγαπη χρειαζεται και αντιδραει ετσι, ή μηπως ασχολουμαι υπερβολικα πολυ με το μωρο και οχι μαζι του, καθως επισης και οτι μπορει να ειναι απο την εναρξη του παιδικου σταθμου..... τι να πω

παντως αυτο που κανω ειναι να τον συζηταω οσο μπορω, και θα δειξει πως θα παει!

σας ευχαριστώ πολύ παιδια

Και εγώ πιστεύω ότι είναι απόλυτα φυσιολογική η αντίδρασή του. Αντιμετωπίζει παράλληλα δυο δύσκολες καταστάσεις 1ον ξεκίνησε το σχολείο και 2ον σε αυτό το σχολείο δεν πάει και ο αδερφός του. Το πρώτο από μόνο του αρκεί για να εμφανίσει αυτό το άγχος και σίγουρα σε συνδυασμό με το δευτερο του δημιουργεί ένα αίσθημα αδικίας. Επίσης τα λοιπά σχόλια από τρίτους δεν βοηθούν σε καμία περίπτωση. Εγώ στη θέση σου καταρχήν θα έκλεινα τα αυτιά μου στην κάθε βλακεία τρίτου και κατά δευτερον πέρα από την ενίσχυση με λόγια (πάντα γυρίζει η μαμα κλπ) όλες τις υπόλοιπες ώρες θα ήμουν μαζί του μέχρι να το καταλάβει και στην πράξη. Αν έχεις να πας σε κάποια δουλειά του απόγευμα πάρτον μαζί σου θα περάσετε και λίγο χρόνο οι δυο σας. Τα σχόλια του τύπου η πολύ αγάπη βλάπτει νομίζω είναι για γέλια. Μην κλονίζεσαι και ακολούθησε το ένστικτό σου. Παρεπιπτόντως αυτά στα λέω από προσωπική πείρα γιατί το δικό μου αστεράκι δεν πέρασε ποτέ την φάση να ξεκολήσει από πάνω μου....Τώρα κάτι έχει αρχίσει και γίνεται...αλλά όσο το ζητάει εγώ θα ανταποκρίνομαι και αυτό αποτελεί πάγια τακτική μου

εγώ δεν είμαι έμπειρη μαμά για να σου μιλήσω αναλόγως (ο μπέμπης μου είναι μόλις 4 μηνών) οπότε θα σου μιλήσω σαν νηπιαγωγός. καταρχήν νασ ου πω ότι γενικότερα τα παιδιά περνώντας από το ένα αναπτυξιακό στάδιο στο άλλο, αν κάπου δυσκολευτούν ενδογενώς ή από εξωγενή παράγοντα, συχνά επιστρέφουν στο προηγούμενο στάδιο.

ένα παιδί που ξεκινάει στο παιδικό σταθμό ή στο νηπιαγωγείο είναι φυσιολογικό να παρουσιάσει μια παλλινδρόμηση στην συμπεριφορά του (χωρίς να σημαίνει ότι αυτό είναι ο κανόνας). Απ' ότι γράφεις, ο γιος σου είχε εμφανίσει και παλιότερα αυτή τη συμπεριφορά, αν κάνω σωστά τους υπολογισμούς την πρώτη φορά που προσκολήθηκε πάνω σου ήταν με τον ερχομό του αδερφού του (τι πιο φυσιολογικό) και με το χρόνο ξεπέρασε αυτό το στάδιο, με τον ίδιο τρόπο θα το ξεπεράσει και τώρα (ακούγεται λίγο σαν να είναι γρίππη -που θα περάσει- αλλά αφορά μια διαδικασία ωρίμανσης).

Ως τώρα το παιδί το άφηνες μαζί με τον αδερφό του στα πεθερικά σου όποτε ήταν να πας κάπου, τώρα που τον έβαλες στον παιδικό ίσως να νοιώθει ότι τον ξεχωρίζεις από το μωρό και αντιδρά έτσι, ίσως να μην του αρέσει στο νέο περιβάλλον (σκέψου ότι εκεί είναι το πρώτο περιβάλλον που το παιδί συνάπτει σχέσεις με ενήλικες εκτός οικογένειας και συνομιλήκους- οι δομές είναι διαφορετικές από αυτές της οικογένειας) ή πολύ απλά να θέλει περισσότερο χρόνο να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. όποιος όμως και αν είναι ο λόγος, ακριβώς επειδή δίνεις στο παιδί σου πολύ αγάπη, τώρα που αυτό "ζορίζεται", αναζητά πιο έντονα αυτη την αγάπη για να ανταπεξέλθει στα νέα δεδομένα. σκέψου πόσο πιο αγχωμένο θα ήταν αν δεν ένοιωθε ότι έχει την αγκαλιά της μαμάς του να στραφεί. χρειάζεται επιβεβαίωση, δώσ'τη με κάθε ευκαιρία, δείξ'του πόσο πολύ το αγαπάς για να ξεπεράσει πιο γρήγορα το ότι πρέπει να είναι στον παιδικό το πρωί και όχι στο σπίτι. πρόσεξε, αυτό δε σημαίνει ότι θα τον αφήσεις να σε κάνει ότι θέλει (τα όρια πάντα χρειάζονται και είναι ευθύνη και υποχρέωση του γονέα να τα θέτει), απλά συνέχισε να του δείχνεις την αγάπη σου όπως ακριβώς έκανες χωρίς να αμφιβάλεις για την ικανότητά σου σαν μητέρα. τα πεθερικά σου αυτό σου κλονίσανε και το παιδί σου τώρα που σε χρειάζεται περισσότερο σε βρίσκει σε δίλλημα... τώρα πρέπει να φανείς δυνατή και να βάλεις κάποια όρια και στα πεθερικά σου...

καταρχήν δεν βλέπω τίποτα περίεργο στο να έχει ένα παιδί 3.5 ετών θέμα προσκόλλησης ειδικά στην προσαρμογή σε παιδικό, -

μπορεί να γινει και μετά απο τα χριστούγεννα πχ ξανά μια τέτοια μικρή φάση.

κατά την γνώμη μου η προσκόλληση δεν έχει συνταγή ημερολογιακή.

είναι θέμα μιας ανάγκης που έχει το παιδί η οποία πρέπει να ικανοποιηθεί/ - είται επαρκώς.

μια συνοπτική παρουσίαση -

κατά την άποψη των επιστημόνων/ερευνών, η υγιής προσκόλληση,

με την οποία συνήθως εννοείται, η ικανοποίηση της ανάγκης

για εγγύτητα προς την μητέρα, με την σύναψη μιας στοργικής σχέσης

που διέπεται απο σεβασμό κατανόηση κτλ

είναι εξαιρετικά σημαντική για όλη μας την ζωή και δίνει τα εφόδια για την σύναψη, αργότερα, το ίδιο ικανοποιητικών σχέσεων, με τους υπόλοιπους ανθρώπους, αλλά και ηγετική ικανότητα, δημιουργικότητα και και και.

Σε αυτή την στοργική σχέση, όταν λένε υγιής,

επίσης εννοούν,

ότι εκτός απο εγγύτητα, θα πρέπει να περιλαμβάνει μια "υγιή" δόση αυτών των πραγμάτων, δηλαδή

πάν μέτρον άριστον, όσον αφορά και την ώρα, και το πώς εκφράζεται αυτή η στοργικότητα στην καθημερινότητα.

το ένα άκρο είναι το να μην είναι επαρκής η προσκόλληση, και το άλλο άκρο είναι να είναι υπερβολική η προσκόλληση.

σύμφωνα λοιπόν με τα δεδομένα της παλιότερης σχολής διαπαιδαγώγησης της αυταρχικής δηλαδή, με την οποία έχουν μεγαλώσει οι περισσότεροι/ες παπούδες κ γιαγιάδες

υγιής προσκόλληση μπορεί να σημαίνει για τα σημερινά δεδομένα,

μή επαρκής προσκόλληση:

η διαρκής "μείωση" της ανάγκης του παιδιού για εγγύτητα, και η άρνηση/ειρωνία ως προς αυτή του την ανάγκη, κάνουν το παιδί να αισθάνεται ένοχο, ότι δηλαδή αυτό που έχει ανάγκη είναι κάτι κακό, κάτι μή επιθυμητό, κάτι που πρέπει να εμποδιστεί.

ή θα μάθει ότι είναι κακό να αισθάνεσαι ότι επιθυμείς "εγγύτητα" κ πιθανώς να εγκαταλείψει αυτή την προσπάθεια, ή θα συνεχίσει να την αποζητά με άλλους τρόπους, κ γενικά θα έχει ένταση όσον αφορά την ικανοποίηση αυτής της ανάγκης, κ πιθανώς να γίνεται δηλαδή υπερβολικά, αργότερα.

(σας θυμίζει τίποτα στο πώς αντιδρούμε οι γυναίκες, και οι άντρες γενικά? παλιότερα ήταν πιο συχνό να μην ικανοποιείται η ανάγκη για προσκόλληση στα αγόρια (για να μην γίνουν "μαλθακά") ενώ στα κορίτσια ήταν ίσως κάτι περισσότερο αποτρεπτό.. ? )

όπως και να έχει, έτσι το βλέπει αυτή η προηγούμενη γενιά. Θεωρεί ότι υγιής προσκόλληση είναι η μή προσκόλληση...

(σε γενικά πλαίσια το γράφω, συνοπτικά)

Σήμερα όμως ευτυχώς είναι γνωστό ότι όλα αυτά δεν ισχύουν.

Η ουσία λοιπόν η σημερινή, την οποία ο γονέας καλείται να βρεί,

είναι το που βρίσκεται αυτή η ισορροπία...

Για μένα, θεωρώ ότι υγιής σημαίνει ευτυχισμένοι και οι δύο, που βρίσκονται σε μια σχέση.

και το παιδί και ο γονέας.

Ο γονέας θεωρώ ότι θα είναι σημαντικό να μπορεί μέσα σε αυτή την προσπάθειά του να καλύψει την ανάγκη του παιδιού του,

να βρισκει χώρο, και για τον δικό του χρόνο, και για την δουλειά του και για το παιδί του,

και το παιδί να βλέπει μέσα απο αυτή την σχέση ότι ευτυχισμένος = σεβασμός προς το παιδί +σεβασμός προς το προσωπικό χώρο του γονέα

Πώς εκλαμβάνει ο γονέας αυτό το "σεβασμό" όμως?

Δυστυχώς η έλλειψη σε γνώση για τα αναπτυξιακά στάδια του παιδιού οδηγούν αρκετούς γονείς σε παρερμήνευση των αναγκών κ ικανοτήτων του παιδιού.

Θεωρώ ότι απαραιτήτως το να κατανοήσει ένα παιδί

ευτυχισμένος = σεβασμός προς το παιδί +σεβασμός προς το προσωπικό χώρο του γονέα

απαιτεί συναισθηματική ωριμότητα, η οποία δεν είναι κάτι που μπορεί να καταταχθεί σε ηλικία.

κάποια παιδιά έχουν εξοικειωθεί συναισθηματικά απο μικρή ηλικία,

ενώ κάποια άλλα δεν έχουν ακόμα την δυνατότητα αυτορύθμισης των συναισθημάτων.

Αλλά και ο παρατεταμένος κ πολύωρος αποχωρισμός σε μικρές ηλικίες, μπορεί να κάνει αυτή την διαδικασία πιο μεγάλης διάρκειας, σε αντίθεση με παιδιά τα οποία δεν χρειάστηκαν να αποχωριστούν την μητέρα τους, αρκετά νωρίς, για πολλές ώρες.

Επίσης ταραχές στην οικογένεια μετακομίσεις γεννήσεις αλλάζουν εντελώς μα εντελώς το πλάνο της ικανοποίησης αυτής της ανάγκης,

η οποία με κάθε αλλαγή, ξυπνάει εκ νέου, ταράζοντας το παιδί και κάνοντάς το να επιζητά ξανά απο την αρχή αυτή την σιγουριά,

ότι θα του ικανοποιηθεί το αίτημά του.

Η ικανοποιηση της ανάγκης για προσκόλληση, για μένα είναι η αίσθηση της σιγουριάς ότι η μαμά είναι εκεί και θα είναι πάντα, ότι και να συμβαίνει αυτό δεν θα αλλάξει. ακόμα κ αν πηγαίνω στον παιδικό, ακόμα και αν λείψει 1 μέρα, ακόμα κ αν είναι στην δουλειά.

Η μητέρα μπορεί να βοηθήσει σε αυτό εκτός απο το απλώς να υπάρχει,

και τις καθημερινές της ασχολίες με το παιδί,

και με συγκεκριμένα βιβλία που έχουν ακριβώς αυτό σαν θέμα

(απο τον συντονιστή περιεχομενου, αν γίνεται να παρατεθουν εδω τα βιβλία

θα σε αγαπώ ότι και αν γίνει πχ .,.. και άλλα)

γιατί χτυπάνε ακριβώς σε αυτή την ευαίσθητη χορδη,

της ανασφάλειας που αισθάνεται το παιδί.

Κατά την γνώμη μου , οι γονείς θα πρέπει να δούν πολύ ψύχραιμα και ήρεμα αυτή την κατάσταση, χωρίς ανησυχία, και απλώς να προσπαθήσουν να τηρήσουν όλα αυτά που ενισχύουν αυτή την σιγουριά.

αντίθετα με αυτό θα ήταν πχ, αθέτηση κάποιων απο πρίν αανακοινωθέντων ωραρίων, ή επισκέψεων ή ένα όχι σταθερό ημερήσιο πρόγραμμα όσον αφορά το ποιός το πηγαίνει πιος το φέρνει,

όσο πιο σταθερά τα πράγματα, τόσο καλύτερα, και τα βιβλία αυτά μπορούν να διαβάζονται και ΚΑΘΕ μέρα!

όταν ικανοποιηθεί αυτή η ανάγκη του παιδιού, τότε πολύ γρήγορα θα δεί ο γονέας ότι το παιδί θα αναζητήσει κάτι διαφορετικό, και δεν θα έχει πια αυτή την σκέψη διαρκώς, σαν άγχος, πλέον.

Είναι θέμα χρόνου,

και προπάντως ψυχραιμίας με την έννοια ότι, δεν είναι καταστροφή όταν ένα παιδί δείχνει αυτά τα συναισθήματα. Είναι μια υγιής διαδικασία, μια έκφραση συναισθημάτων.

Για μένα δεν είναι κάτι διαφορετικό απο ότι όταν ένα παιδί ξέρει ότι πεινάει, και παραπονιέται για αυτό.

Ο γονέας θα φροντίσει να του δώσει αυτό το "φαγητό", και τότε θα χορτάσει, ή να το καθησυχάσει όπως μπορεί για να μπορέσει να κάνει υπομονή μέχρι που θα ικανοποιηθεί αυτή η ανάγκη, με το να του μιλήσει, να του περιγράψει πράγματα κλπ.

Φανταστείτε πώς θα ήταν εάν όταν ένα παιδί πεινάει, να ανησυχούσαμε

για το εάν αυτό ειναι περίεργο,

αν δεν θα έπρεπε να το λέει, ή

αν κ πότε θα μάθει να μην γκρινιάζει όταν πεινάει ή

εάν θα έπρεπε να μπορεί να ελέγχει την πείνα του.

Αν δεν έχει νόημα να το κάνουμε αυτό για το φαγητό, πώς ειναι δυνατον να προσπαθούμε να το κάνουμε αυτό για κάτι τόσο λεπτό όπως τα συναισθήματά μας. ...

βασικά εργαλεία στο να υπάρχει ψυχραιμία σε αυτή την διαδικασία

- σταθερότητα

-επιβεβαιωση και με βιβλια

-όταν κλαψουρίζει ένα παιδί σε αυτή την ανάγκη του να δίνουμε καθοδήγηση /επιβράβευση όταν καταφέρνει να πει με κανονική φωνή αυτό που θέλει, έτσι ώστε να απαντήσουμε και εμείς ήρεμα χωρίς εντάσεις.

όταν ενθαρρύνουμε το κλαψούρισμα με το να επικοινωνούμε /απαντάμε σε αυτό, είναι σαν να δίνουμε μύνημα στο παιδί ότι έχει λόγο να αισθάνεται φρικτά, και ότι και να απαντήσουμε στο κλαψούρισμα, θα παρατείνει απλώς αυτό το συναίσθημα στο οποίο έχει παρασυρθεί το παιδί εκείνη τη στιγμή (πχ απελπισία)

παράδειγμα:

"πες μου με κανονική φωνή, μήπως θέλεις απλώς μια αγκαλίτσα? "

γιατί έτσι βοηθάμε τα παιδιά να διεκδικήσουν αυτό που ακριβώς έχουν ανάγκη εκείνη τη στιγμή, αντί απλώς να εκφράζουν ένα συναισθημα (κ χωρίς να μπορούν να αναγνωρίσουν ότι αυτό που επιζητούν είναι κάτι αρκετά πιο εύκολα υλοποιήσιμο και συγκεκριμένο)

-άφθονες αγκαλιές γαργαλήματα και σωματική επαφή!!!!!!!

αυτά εν συντομια! ελπίζω να βοήθησα

σας ευχαριστώ θερμά όλους για τις απαντήσεις σας!

Nina76, θα συμφωνήσω απόλυτα με όσα γράφτηκαν από τις κοπέλες πιο πάνω και σαν μαμά τριών παιδιών κι εγώ, θα σου πω ότι το να θέλει το παιδάκι σου να είναι μαζί σου δεν πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να το αποκαλείς προσκόλληση. Είναι μια φυσιολογική επιθυμία του και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίζεις. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να σε κάνει το παιδί ό,τι θέλει. Αλλά να μην σε στενοχωρεί ή να σε ανησυχεί αυτή η τάση του, ειδικά τώρα που πηγαίνει παιδικό σταθμό΄και του λείπεις τόσο πολύ. Αν δεν θέλει να είναι με την μανούλα του που είναι η πηγή τρυφερότητας και στοργής, με ποιον θα θέλει να είναι;;;;;;; Αγκάλιασε το παιδί σου έτσι όπως μόνο εσύ ξέρεις, κάντο να νιώθει την ασφάλεια που χρειάζεται, εξήγησέ του ήρεμα κι απλά πάλι κι πάλι και όσες φορές χρειαστεί ότι οι μανούλες πηγαίνουν δουλειά και τα παιδάκια σχολείο και όλοι μαζί μαζεύονται μετά στο σπίτι να περάσουν όμορφα, και μην επιτρέπεις σε κανέναν να σου δημιουργεί τέτοιες ανασφάλειες και ερωτηματικά όπως αυτά που σου δημιουργούν τα πεθερικά σου. Εκείνοι μεγάλωσαν τα παιδιά τους όπως έκριναν σωστότερο. Το δικό σου το παιδί είναι ευθύνη δική σου και του άντρα σου κι εσείς θα κρίνετε πώς θα το μεγαλώσετε. Η δική μου μανούλα έλεγε πάντα "η αγάπη δεν έβλαψε ποτέ και κανέναν"...

Αγαπητη nina76

έχω γιο 3,5 ετών και αντιμετωπίζω μία παρόμοια κατάσταση. Πάει από φέτος παιδικό, έχει προσαρμοστεί ήδη και εδώ και καιρό παρουσιάζει τρομερή προσκόλληση μαζί μου, η οποία ξεκίνησε πριν από τον παιδικό. Από τη στιγμή που επιστρέφω από τη δουλειά μου μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθεί θέλει να είμαστε μαζί, να παίζουμε μαζί, συχνά θέλει αγκαλίτσες και αρνείται επίμονα να έχει μια δραστηριότητα μόνος του με τον μπαμπά του. Αρκετές φορές απελπίζομαι κυρίως γιατί δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ με θέματα της δουλειάς μου και έχω μείνει αρκετά πίσω επαγγελματικά σε σχέση με συναδέλφους μου. Επίσης, εκνευρίζομαι με σχόλια του άντρα μου ότι το παιδί με απορροφά εξ'ολοκλήρου και ότι αυτή η προσκόλληση δεν είναι υγιής.

Όμως από την άλλη πλευρά, νομίζω ότι ιδιαίτερα το αγόρι είναι φυσιολογικό να προσκολλάται στη μάνα, αφού διανύει και την εποχή του Οιδιποδείου συμπλέγματος, πράγμα που φαίνεται από τη συμπεριφορά του. Η δυσκολία μου είναι να βρω τις ισορροπίες μου και να διθέτω λίγο χρόνο σε πράγματα που μου αρέσουν. Νομίζω ότι δεν είναι λύση να δίνουμε λιγότερη αγάπη στα παιδιά μας, αλλά να τους δίνουμε στοργή και ασφάλεια για όσο χρονικό διάστημα χρειάζονται για να καταλάβουν ότι πάντα θα τα στηρίζουμε και πάντα θα είμαστε στο πλευρό τους. Ιδαίτερα για τα αγοράκια, νομίζω ότι μία απόρριψη ή μία άρνηση της στοργής από τη μαμά στην ηλικία αυτή ενδεχομένως να έχει αντίκτυπο στις σχέσεις τους με το άλλο φύλο.

Επίσης, ο ρόλος του μπαμπά είναι πολύ σημαντικός. θεωρώ ότι ο λίγος χρόνος που περνά ο γιος μου με το μπαμπά του αυξάνει το "κόλλημά" του μαζί μου. Από γνωστά μου ζευγάρια, ελάχιστοι άντρες περνούν δημιουργικό χρόνο με τα παιδιά τους, αλλά αντίθετα πολλοί καταλογίζουν διάφορα σε εμάς τις μαμάδες για οτιδήποτε (κατά τη γνώμη τους) δεν πάει καλά με τα παιδιά. Με τους άντρες μας πρέπει να συζητάμε και να παίρνουμε κοινές αποφάσεις, αλλά όχι και να ανεχόμαστε τα σχόλια των πεθερικών, τα οποία δείχνουν και κάποια εμπάθεια!

Κα. Στυλιανάκη, συγχαρητήρια για το έξοχο κείμενο! Νομίζω ότι μας καλύπτει όλες πλήρως! Απλώς στην πράξη οι ισορροπίες είναι ανέφικτο να υπάρχουν πάντα....

anemoni και palmyr σας ευχαριστώ και εσάς παρα πολύ για τις απαντήσεις σας!

Πρέπει να σας πω ότι έχοντας διαβάσει όλες τις απαντήσεις στο ερώτημά μου, ένιωσα αυτοπεποίθηση ότι ο τρόπος που χειριζομαι το θέμα ειναι σωστός και δεν υπαρχει λόγος να κλονίζομαι από τυχόν σχόλια τρίτων

Τί κανω: προσπαθώ όσο μπορώ να περνάω δημιουργικό χρόνο μαζί του, να του επιβεβαιώνω ότι τον λατρευω, ότι τα παιδάκια πάντα γυρίζουν από το σχολείο στο σπίτι, όπως και οι γονείς από τις δουλειές τους οπότε είναι όλη η οικογένεια μαζί, ότι η μαμά πάντα γυρίζει στο σπίτι μετά από οποιαδήποτε δουλειά και ότι ποτε δε φεύγω χωρίς να τον χαιρετήσω κοκ

Βεβαια ακομη δεν εχω δει καμια αλλαγη επι της ουσιας (δεν περιμενα και τοσο συντομα ομως να αλλαξει κατι), αυτό όμως που παρατηρησα ήταν ότι οι εντιδράσεις προσκόλλησης ήταν παρα πολύ πιο ήπιες τις τελευταιες 4 ημέρες που ήμουν με αδεια στο σπιτι και ήταν και εκεινος στο σπιτι με ιωση..

Απο χτες που επιστρεψαμε στο κανονικό μας πρόγραμμα παλι τα ιδια

Χτες ειδικα, με το που ξύπνησε απο το μεσημεριανο υπνο έπρεπε να φύγω εντός 20-30 λεπτών για το σχολείο όπου είχαμε συναντηση με ψυχολογο.. είχε πολύ έντονη αντίδραση στο να φύγω, κλάμα κακό, να μου λέει «παρε με μαζί σου σε παρακαλω», «μη φυγεις, θα αργησεις, δε θα γυρισεις» μέχρι που μου κανα 2 φορες μου ειπε «σε παρακαλω μανουλα μου μη φυγεις, συγχωρεσέ με»... και όλα αυτά επι ενα τεταρτο, να κλαιει να μαραζωνει.. βέβαια ηταν και αγουροξυπνημενος, δε με ειχε δει και καθολου το μεσημερι γιατι κοιμοταν οταν επεστρεψα απο τη δουλεια, και πραγματικα το περιμενα οτι θα ειχε τετοια εντονη αντιδραση

Καθυστερησα λιγο να φυγω και του εξηγησα παρα πολες φορες ότι δε μπορω να τον παρω μαζι αυτη τη φορα, ότι δε θα αργησω, οτι θα γυρισω, οτι τον αγαπω, οτι δεν ειναι τιμωρια αυτό απλα πρεπει να παω σε μία δουλεια όπου δεν επιτρεπεται να πανε τα παιδακια, οτι δε θα παω στην κανονικη δουλεια μου αλλα σε μια απογευματινη δουλεια και θα επιστρεψω πολυ συντομα κοκ

Τον αγκαλιασα και τον φιλησα και εφυγα ενω μυξοκλαιγε ακομη... Όταν επέστρεψα το βράδυ ήταν μες στην καλή χαρά, αν και μου ειπε η μητερα μου οτι 3-4 φορες με αναζητησε, χωρις κλαματα ωστοσο.

Η ψυχολογος στο σχολειο μου ειπε να προσπαθησω να περναω καποιο χρονο αποκλειστικα μαζι του χωρις να μας διακοπτει-ενοχλει το μωρο. Της ειπα οτι πρακτικα ο μονος χρονος που περναω αποκλειστικα μαζι του, ειναι οταν το μωρο κοιμαται το μεσημερι ενω εμεις οχι, και αυτο συμβαινει μονο 3-4 φορες την εβδομαδα. Οχι μου ειπε, μπορεις να βαλεις το μικρο στο παρκο του επι 15-20 λεπτα, και μαλιστα να λες στο μωρό να ακουει ο μεγαλος «Λ, καθισε τωρα εσυ εδω, για να παιξουμε, ζωγραφισουμε, φτιαξουμε παζλ, τουβλακια κοκ με τον Α»

Δηλ ο αποκλειστικος χρονος που εχω με τον μεγαλο να μην ειναι μονο οταν ουτως η αλλως ο μικρος κοιμαται! Θα το εφαρμοσω και αυτο και θα δουμε. Γιατι εχει ενταθει και η ζηλια του προς το μωρο παρα πολυ απο οταν ξεκινησε το σταθμο