Πρόβλημα με τους γονεις μου

Καλησπέρα κορίτσια.ελπίζω να γράφω στη σωστή ενότητα,γιατι το προβλημά μου ειναι με τους γονεις μου αλλά όχι σε σχεση με το γιο μου-εγγονο τους αλλά με μένα.Γενικα οι σχέσεις των γονιων μου δεν ήταν ποτε καλες κ μπορω να πω πως μεγωλώσαμε σε ένα προβληματικό περιβάλλον κ εγώ κ ο αδερφός μου.Μπαμπάς μαλλόν ακαταλληλος για σύζυγος-πατέρας,μητέρα ανεκτική σε όλα,ψυχρή κ απομακρη κ απο τον σύζυγο κ απο τα παιδιά της.Βέβαια στις υποχρεωσεις(οικονομικες,φροντιδα)ηταν ενταξει κ οι δύο αλλά φαινοταν οτι αυτοι οι άνθρωποι δεν ηταν για να ειναι μαζι πραγμα το οπόιο το εισπράτταμε ως παιδια.Βεβαια δεν μιλαμε για βια σωματικη κ τετοια,πιο πολύ καβγαδες λεκτικοι,μουτρα μεταξύ τους ο καθένας τη ζωή του .

Το θέμα μου ειναι πως ακομη κ σήμερα που κοντευω τα 40,έφυγα απο το σπίτι κ εκανα δικη μου οικογενεια κ παιδί η κατάσταση αυτή με επηράζει.Φυσικα δεν ειμαι μεσα στο σπίτι να τα ακουω κ να τα βλέπω αλλά καταλαβαινω απο τα λόγια τους,τα μισόλογα.Ζουν περιπου σαν ξενοι αλλά δεν χωριζουν κιολας ειναι 70χρ κ 65χρ.Με απασχολει πολύ η περιπτωσή τους δεν ξερω πως να φερθω.Παλαιοτερα οταν εκανε η μανα μου λογο για διαζυγιο ,εγω τη στηριξα της ειπα προχωρα εδω ειμαστε κτλ(Σημειοτεον οτι ειναι οικονομικα ανεξαρτητοι κ καλα οικονομικα κ οι δύο)μετα το μετάνιωσε.Δεν ξερω τι να κανω.Με αναστατωνουν,με στεναχωρουν,δεν ξερω πως να βοηθησω./σκεφτηκα να σταματησω τα πολλα-πολλα μαζι τους αλλά μονο εμας κ το παιδι μας εχουν να ασχολουνται,ουτε φιλους πολλους ούτε συγγενεις,αν τους κοψω κ εγω θα παθουν καταθλιψη(αν δεν έχουν ήδη)Απ΄την αλλη δεν μπορω να πηγαινω σπιτι κ να τους βλεπω να μιλουν σαν ξενοι ,να υπαρχει ενταση κ εκνευρισμος(παντα βεβαια καλα κρυμμενος μπροστα στον άνδρα μου κ στο παιδι μου).Είμαι σε αδιέξοδο...

Καλησπέρα κορίτσια.ελπίζω να γράφω στη σωστή ενότητα,γιατι το προβλημά μου ειναι με τους γονεις μου αλλά όχι σε σχεση με το γιο μου-εγγονο τους αλλά με μένα.Γενικα οι σχέσεις των γονιων μου δεν ήταν ποτε καλες κ μπορω να πω πως μεγωλώσαμε σε ένα προβληματικό περιβάλλον κ εγώ κ ο αδερφός μου.Μπαμπάς μαλλόν ακαταλληλος για σύζυγος-πατέρας,μητέρα ανεκτική σε όλα,ψυχρή κ απομακρη κ απο τον σύζυγο κ απο τα παιδιά της.Βέβαια στις υποχρεωσεις(οικονομικες,φροντιδα)ηταν ενταξει κ οι δύο αλλά φαινοταν οτι αυτοι οι άνθρωποι δεν ηταν για να ειναι μαζι πραγμα το οπόιο το εισπράτταμε ως παιδια.Βεβαια δεν μιλαμε για βια σωματικη κ τετοια,πιο πολύ καβγαδες λεκτικοι,μουτρα μεταξύ τους ο καθένας τη ζωή του .

Το θέμα μου ειναι πως ακομη κ σήμερα που κοντευω τα 40,έφυγα απο το σπίτι κ εκανα δικη μου οικογενεια κ παιδί η κατάσταση αυτή με επηράζει.Φυσικα δεν ειμαι μεσα στο σπίτι να τα ακουω κ να τα βλέπω αλλά καταλαβαινω απο τα λόγια τους,τα μισόλογα.Ζουν περιπου σαν ξενοι αλλά δεν χωριζουν κιολας ειναι 70χρ κ 65χρ.Με απασχολει πολύ η περιπτωσή τους δεν ξερω πως να φερθω.Παλαιοτερα οταν εκανε η μανα μου λογο για διαζυγιο ,εγω τη στηριξα της ειπα προχωρα εδω ειμαστε κτλ(Σημειοτεον οτι ειναι οικονομικα ανεξαρτητοι κ καλα οικονομικα κ οι δύο)μετα το μετάνιωσε.Δεν ξερω τι να κανω.Με αναστατωνουν,με στεναχωρουν,δεν ξερω πως να βοηθησω./σκεφτηκα να σταματησω τα πολλα-πολλα μαζι τους αλλά μονο εμας κ το παιδι μας εχουν να ασχολουνται,ουτε φιλους πολλους ούτε συγγενεις,αν τους κοψω κ εγω θα παθουν καταθλιψη(αν δεν έχουν ήδη)Απ΄την αλλη δεν μπορω να πηγαινω σπιτι κ να τους βλεπω να μιλουν σαν ξενοι ,να υπαρχει ενταση κ εκνευρισμος(παντα βεβαια καλα κρυμμενος μπροστα στον άνδρα μου κ στο παιδι μου).Είμαι σε αδιέξοδο...

Αχ βρε κοπέλα μου, έτυχε να διαβάσω το μήνυμά σου μετά από έναν τσακωμό με την μητέρα μου, οφειλόμενο για ακόμα μια φορά στο ότι η μητέρα μου έχει την τάση να επικρίνει τις επιλογές μου όταν δεν συμφωνεί (αναρωτιέμαι, γιατί δεν μπορεί απλά να σωπάσει?) και στο ότι εγώ μάχομαι συνεχώς να βάλω ή/και να διατηρήσω όρια!!!

Πιο παλιά μετά από έναν τέτοιο τσακωμό θα ήμουν ράκος και θα ένιωθα τύψεις, τώρα πια το ξεπερνάω στο μισάωρο. Δεν μπορεί κανένας άνθρωπος να φέρει μια ζωή το βάρος της συμπεριφοράς των άλλων, ακόμα κι αν είναι οι γονείς του. Καταλαβαίνω ότι στενοχωριέσαι, αλλά είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι τώρα. Ο άνθρωπος και οι συνήθειές του δεν αλλάζουν στην ηλικία των 70, το πιθανότερο είναι ότι οι γονείς σου έχουν πια μάθει και συνηθίσει τόσο πολύ την κατάσταση που αν χώριζαν πάλι δυστυχείς θα ήταν!

Η προτροπή μου είναι να διαφυλάξεις την ψυχολογία σου για χάρη της οικογένειάς σου. Προφανώς βλέπεις τον εαυτό σου ως το "παιδί" μιας οικογένειας με προβλήματα, δεν είσαι όμως πια το παιδί αυτό, είσαι ενήλικας με δική της ζωή και δικά της προβλήματα, δεν είναι ανάγκη να φορτώνεσαι τα προβλήματα των άλλων. Διακρίνω από αυτά που γράφεις κάτι που το έχω κι εγώ ως χαρακτήρας : μια αίσθηση ευθύνης και "υποχρέωσης" να βελτιώσεις την κατάσταση, αν είναι έτσι, προσπάθησε να αρχίζεις να αλλάζεις ΧΤΕΣ!!!! Προσωπικά παλεύω χρόνια την ίδια αυτή τάση στα πλαίσια της σχέσης με τον αδερφό μου. Αποφάσισα να αλλάξω από όταν κατάλαβα ότι : α) δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα, β) δεν είναι δική μου υποχρέωση να βελτιώσω μια κατάσταση για την οποία δεν ευθύνομαι και το κυριότερο γ) μόνο εγώ χαλάω την ζαχαρένια και όλοι οι υπόλοιποι (πραγματικοί υπεύθυνοι) είναι στον κόσμο τους!

Βάλε όρια τώρα, όρια στο πόσο αφήνεις την κατάσταση να σε επηρεάζει, αυτό μπορείς να το κάνεις χωρίς να ξεκόψεις από τους γονείς σου. Κοινώς, γίνε λίγο αναίσθητη και ζεν!!!!

Eγω δεν πιστευω ότι η στεναχωρια σου είναι τωρινη...απλως αναβιώνει η λυπη και η ένταση που είχες σαν παιδι...η σημερινη γυναίκα θυμαται την εφηβη που παλευε με τα προβλήματα των γονιων της...η αληθεια είναι μια...αν ήθελαν να χωρισουν θα το έκαναν! Ό,τι δεν λυνεται κοβεται...για να συνεχιζουν να συμβιωνουν έχουν τους λόγους τους...ξεχνα το παρελθον...κοιτα το μελλον..το παιδακι σου...τον άντρα σου....και άστους να γευονται λιγη από την γλυκα της δικης σου αγαπημενης οικογενειας...χωρις να "βουτας" στην δικη τους σχεση...αυτοι εκαναν τις επιλογες τους...δεν φταις εσυ γιαυτο...

Συμφωνω απολυτα με τα κοριτσια και πολυ με την argini.καπως ετσι και η δικη μου ιστορια ειναι,και ξερεις πως ηρεμησα?εφυγα 900 χιλ μακρια απο την πολη που μεγαλωσα,απο το πατρικο μου.Δεν βλεπω,δεν ακουω,δεν νιωθω την περιρεουσα κατασταση και κοιμαμαι ησυχη.Τον υπνο του δικαιου?ναι,τον υπνο του δικαιου.γιατι οι ανθρωποι δεν αλλαζουνε,ετσι οπως γεννιουνται ετσι πεθαινουνε.το εχω παρει αποφαση λοιπον και δεν προσπαθω να αλλαξω την μοιρα...

Και εγω ειμαι της άποψης.... ''μην ασχολείσαι'' ή καλύτερα ''να μην σε απασχολεί'' (πια)...

Φυσικά είναι οι γονείς σου και είναι λογικό να σε ενοχλεί και στεναχωρεί η όλη κατάσταση,αλλά να έχεις στο μυαλό σου πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει (πια)...

δεν χώρισαν στα σαράντα δεν θα χωρίσουν ποτε και δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ που μπορείς να κάνεις για αυτή τη σχέση...

Εστίασε στην οικογένεια σου,στο παιδί σου....μείνε στα τυπικά...εύκολο να το λες, απλά πλέον πρέπει να ''το πάρεις απόφαση'' και να προχωρήσεις....

Eγω δεν πιστευω ότι η στεναχωρια σου είναι τωρινη...απλως αναβιώνει η λυπη και η ένταση που είχες σαν παιδι...η σημερινη γυναίκα θυμαται την εφηβη που παλευε με τα προβλήματα των γονιων της...η αληθεια είναι μια...αν ήθελαν να χωρισουν θα το έκαναν! Ό,τι δεν λυνεται κοβεται...για να συνεχιζουν να συμβιωνουν έχουν τους λόγους τους...ξεχνα το παρελθον...κοιτα το μελλον..το παιδακι σου...τον άντρα σου....και άστους να γευονται λιγη από την γλυκα της δικης σου αγαπημενης οικογενειας...χωρις να "βουτας" στην δικη τους σχεση...αυτοι εκαναν τις επιλογες τους...δεν φταις εσυ γιαυτο...

Όχι δεν σκεφτομαι το παρελθόν(αυτο με απασχολει με άλλη μορφή)το σήμερα σκέφτομαι,ισως υποσυνειδητα περιμενα οτι μεγαλωνοντας θα ηρεμουσαν,ισως ναμην περιμενα οτι θα με επηρέαζε τόσο.Ειλικρινα μερικες φορεςς σκεφτομαι-φοβαμαι μην ακουσω κ ακροτητες γιατη ζωη τους(ακουσα κ μερικες δηλαδη).Δεν ξερω μπορει να ειμαι κ υπερβολικη αλλά σκεφτομαι μηπως μπορω να κανω κατι,απ΄την άλλη δεν μπορω να παρω εγω την ευθυνη για ο,τιδήποτε.Εγω στήριξα τη μητερα μου οταν καποτε το σκεφτηκε να χωρισει.Και παλι πεταει κατι μπηχτες αλλά πλεον δεν θελω ουτε να το συζηταω μαζι της αν δεν το παρει μονη της αποφαση.Με ποναει να τους βλεπω έτσι και κυριως τη μανα μου,απ΄την αλλη δεν ειναι κ καμια αμοιρη εχει τη συνταξη της ,το σπίτι της αν ηθελε θα το έκανε.Φοβάται κάτι ή απλά συνηθισε.Σκεφτηκα να κανω μια συζητηση εκ βαθεων μαζι της,να καταλαβω,να δω πώς το βλεπει φοβαμαι όμως μην ακουσω πραγματα και γινω χειροτερα.

Το μόνο που έχω ζηλεψει πραγματικα στη ζωή μου (και το λεω με καθε ειλικρινεια)κ το μονο μου απωθημενο ειναι αυτο:μια υγιής οικογενεια που να μπορεις να στηριχτεις,να μην φοβασαι να πας να μεινεις λιγες μερες μαζι τους,να μην τους κανεις το διαιτητη,να μην βλεπεις το κενο στα ματια τους,να μην ακους την ψυχροτητα και την τυπικοτητα στη φωνή τους.

Όχι δεν σκεφτομαι το παρελθόν(αυτο με απασχολει με άλλη μορφή)το σήμερα σκέφτομαι,ισως υποσυνειδητα περιμενα οτι μεγαλωνοντας θα ηρεμουσαν,ισως ναμην περιμενα οτι θα με επηρέαζε τόσο.Ειλικρινα μερικες φορεςς σκεφτομαι-φοβαμαι μην ακουσω κ ακροτητες γιατη ζωη τους(ακουσα κ μερικες δηλαδη).Δεν ξερω μπορει να ειμαι κ υπερβολικη αλλά σκεφτομαι μηπως μπορω να κανω κατι,απ΄την άλλη δεν μπορω να παρω εγω την ευθυνη για ο,τιδήποτε.Εγω στήριξα τη μητερα μου οταν καποτε το σκεφτηκε να χωρισει.Και παλι πεταει κατι μπηχτες αλλά πλεον δεν θελω ουτε να το συζηταω μαζι της αν δεν το παρει μονη της αποφαση.Με ποναει να τους βλεπω έτσι και κυριως τη μανα μου,απ΄την αλλη δεν ειναι κ καμια αμοιρη εχει τη συνταξη της ,το σπίτι της αν ηθελε θα το έκανε.Φοβάται κάτι ή απλά συνηθισε.Σκεφτηκα να κανω μια συζητηση εκ βαθεων μαζι της,να καταλαβω,να δω πώς το βλεπει φοβαμαι όμως μην ακουσω πραγματα και γινω χειροτερα.

Το μόνο που έχω ζηλεψει πραγματικα στη ζωή μου (και το λεω με καθε ειλικρινεια)κ το μονο μου απωθημενο ειναι αυτο:μια υγιής οικογενεια που να μπορεις να στηριχτεις,να μην φοβασαι να πας να μεινεις λιγες μερες μαζι τους,να μην τους κανεις το διαιτητη,να μην βλεπεις το κενο στα ματια τους,να μην ακους την ψυχροτητα και την τυπικοτητα στη φωνή τους.

Καλημέρα!

Πρέπει να αποτιναξεις αυτή την τάση να νιώθεις οτι πρέπει εςυ να διορθώσεις τα πράγματα, σε καταλαβαίνω όσο δεν παει, την πολεμάω κι εγω καθε μέρα. Αν σε παίρνει οικονομικά να πας σε ψυχολόγο να το κανεις οπωσδήποτε. Εμένα με βοήθησε ο άντρας μου , με τον οποίο όμως ειμαστε μαζι απο παιδια, ήδη μετράμε 15 χρονια μαζι, ολη την ενήλικη ζωή μου δηλαδή και έχει ζήσει τα "θέματα" μου απο την αρχή και αποτελεί αξιόπιστο τρίτο αντικειμενικό μάτι.

Εχω μια φίλη με παρόμοια θέματα (ειμαστε πολλές τελικα) που επισκέπτεται τακτικά σύμβουλο εδώ και 2-3 χρονια και πραγματικά το πόσο έχει βοηθηθεί-απελευθερωθεί δεν λέγεται!

Οπότε αν μπορείς να το κανεις!

Eγω θα προτεινα να παει και η μαμα σου σε καποιον συμβουλο. Αν θελει να χωρισει ισως βρει τη δυναμη. Ξερω γυναικα 75 χρονων που χωρισε και πραγματικα ηρεμησε!! Ποτε δεν είναι αργα!!

Καλημέρα!

Πρέπει να αποτιναξεις αυτή την τάση να νιώθεις οτι πρέπει εςυ να διορθώσεις τα πράγματα, σε καταλαβαίνω όσο δεν παει, την πολεμάω κι εγω καθε μέρα. Αν σε παίρνει οικονομικά να πας σε ψυχολόγο να το κανεις οπωσδήποτε. Εμένα με βοήθησε ο άντρας μου , με τον οποίο όμως ειμαστε μαζι απο παιδια, ήδη μετράμε 15 χρονια μαζι, ολη την ενήλικη ζωή μου δηλαδή και έχει ζήσει τα "θέματα" μου απο την αρχή και αποτελεί αξιόπιστο τρίτο αντικειμενικό μάτι.

 

Εχω μια φίλη με παρόμοια θέματα (ειμαστε πολλές τελικα) που επισκέπτεται τακτικά σύμβουλο εδώ και 2-3 χρονια και πραγματικά το πόσο έχει βοηθηθεί-απελευθερωθεί δεν λέγεται!

 

Οπότε αν μπορείς να το κανεις!

Σε ευχαριστώ κορίτσι.Εχεις απολυτο δίκιο.Πρέπει να κοιτάξω τη ζωή μου κ όχι αυτούς.Ευτυχώς ο άνδρας μου δεν εχει καταλάβει το πόσο με απασχολει η κατάσταση γιατι θα μου έλεγε τα ιδια με σας.Ο ίδιος προερχεται απο μια πολυ δεμενη οικογενεια κ οταν μας βλεπουν φίλοι-γειτονες εξω δεν σταματαν να μας λενε πως θεωρουν τους γονεις του προτυπο ζευγαριου.

Δηλαδή εσύ με τα θεματά σου τι έκανες;Απλά τα παραμερισες κ συνεχισες ή τα προσπαθησες κ καταλαβες οτι δεν μπορεις να κανεις κ πολλά;Για ψυχολογο το σκεφτομαι σοβαρα.

HOPE77, όλοι μας έχουμε μεγαλύτερα ή μικρότερα προβλήματα με τους γονείς μας, τα οποία είναι αναπόφευκτο να μας επηρεάζουν ακόμα και τώρα που έχουμε μεγαλώσει, έχουμε φύγει από το σπίτι μας, και έχουμε κάνει τη δική μας οικογένεια. Εμένα, π.χ. η μαμά μου ήταν πάντα φιλάσθενη και με το παραμικρό έκανε ολόκληρη παράσταση ότι πεθαίνει, σβήνει, κλπ. Αποτέλεσμα αυτού είναι να μην μπορούμε πια να ξέρουμε εάν έχει πράγματι κάτι ή όχι. Ξέρεις πόσο φοβάμαι να πάρω τηλέφωνο σπίτι, μήπως και το σηκώσει και μιλάει λες και είναι μέσα στον τάφο;!!! Σε τρελλαίνει, πας στη δουλειά σου χάλια, το σκέφτεσαι όλη μέρα, και μετά πας να τη δεις, και τη βρίσκεις οκ!!!

Εγώ ξέρεις τι κατάλαβα, και με τους καβγάδες που κατα καιρούς μπορεί να έχουν σαν ζευγάρι, και με τις "ασθένειές" της, ότι είναι άνθρωποι, απλώς! Ότι έχουν κι αυτοί τα θέματά τους, ότι επειδή είναι γονείς μου δε σημαίνει ότι είναι αλάνθαστοι και ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο. Κακώς όταν τσακώνονται ακόμα και σήμερα μου το μεταφέρουν (θα έπρεπε να το λύσουν μόνοι τους), κακώς η μαμά μου με επιφορτίζει συνέχεια με τα υποτιθέμενα προβλήματα υγείας της (θα έπρεπε να είναι πιο ψύχραιμη και να τα αξιολογεί αναλόγως), και το πρόβλημα είναι δικό τους, όχι και δικό μου. Μπορεί να φαίνομαι κυνική, αλλά το "ψυχανάλυσα", τους απομυθοποίησα, και έτσι βρήκα τις ισορροπίες μου. Τους λατρεύω, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα με τρελλάνουν κιόλας!

Δεν είναι απόρριψη, απλά είναι θέμα επιβίωσης (δικής μου).

Τώρα, εάν νομίζεις ότι μπορείς να το συζητήσεις ανοιχτά και με τους δύο, πιθανόν να αλλάξει κάτι. Κοίτα τον εαυτό σου πρώτα από όλα, για να είναι η δική σου η οικογένεια (αλλά και οι γονείς σου) καλά!

Πάρτο απόφαση ότι έτσι ήταν, έτσι θα είναι. Δεν μπορείς εσύ να κάνεις κάτι. Σταμάτα να στενοχωριέσαι με αυτή την κατάσταση. Εάν ήθελαν θα είχαν χωρίσει προ πολλού. Προφανώς δεν θέλουν.

Το μόνο που θα έκανα στη θέση σου, θα ήταν να απαιτήσω μπροστά σε εμένα και στην οικογένειά μου να μην μαλώνουν, να μην κρατάνε μούτρα και να μην μου ζητάνε να κάνω τον διαιτητή.

Κορίτσια σας ευχαριστώ όλες για τις απαντησεις σας.Το χειροτερο όμως με μενα ξερετε πιο ειναι;Καλα τον πατερα μου τον εχω βαλει σε ειδικη κατηγορια απο μικρη,δεν εχω απαιτησεις,δεν περιμενω κατι,την μητερα μου την βλέπω πότε ως θυμα της καταστασης κ ποτε θυμωνω τοσο πολυ μαζι της που ανεχεται την κατασταση κ μας συμπαρασυρει κ εμας σε αυτην.Και η πλακα ξερετε πια ειναι ότι κανει κ πως δεν καταλαβαινει κ σχολιαζει"η ταδε παει σπιτι της κ μενει τοσες μερες,εσύ δεν ηρθες ποτε"¨,"οι ταδε τι γονεις ειναι ουτε μια δραχμη έδωσαν στα παιδια τους"(ενω αυτοι μας βοηθησαν να παρουμε σπιτι εννοει)Προχθες μου σχολιαζε τους γονεις μια φιλης μου που πανε στο σπιτι της κ καθονται 3μηνες για να βοηθησουν.Τι να της πω δε θελω να ανοιξω κουβεντα γιατι θα πλακωθουμε αγρια.Αυτη στο γαμο που(που εγινε στην πολη που μενω τωρα)ηρθε πριν 3μερες κ με ρωτουσε συνεχεια αν εχω δουλειες να κανει(κοινως να μη γινουμε ρεζίλι)ούτε για το νυφικο ήρθε,ουτε για τιποτα αλλο μονο τα πρακτικα την ενδιαφερουν,συναισθημα μηδεν.Αφου βρε κοριτσια δε με ρωτησε ποτε αν ειμαι καλα στο γαμο μου(αντιθετα ο πατέρας μου το έκανε)κ οταν με βλεπει να μαλωνω με τον άνδρα μου πάντα μου λεει οτι εγω φταιω επειδη συνεχιζω τον καβγα ουτε με ρωταει γιατι κ τι προβλημα εχω.Καμια φορά πιστευω πως φταιω εγώ αντι να της τα πω τα κραταω.Ειναι που ειναι ηδη φορτισμενη η κατασταση δεν θελω κ εγω να τη στεναχωρω αλλά νιωθω πως θα σκασω.

Και για ολοκληρωσω κ τα καταδειξω τον τροπο σκεψης-συμπεριφορας της όταν γνωρισα τον άνδρα μου κ τις ανελυα το χαρακτηρα και τα προσοντα του γενικά, μου λεει:"Πολύ καλός μου φαινεται,μηπως θέλει(ψάχνει) καμια καλύτερη;"!!!!!!!

αχ γλυκια μου μην υποφερεις τόσο.

Μη νομιζεις όλοι εχουν τα θεμα τους. Εγω σαν παιδακι θυμαμαι λιγες καλες στιγμες και οτι ευχομουν να χωρισουν. πιστευα οτι ολοι θα ειμασταν καλυτερα. Ως φοιτητρια σε αλλη πολη ευρισκα δικαιολογιες για να παω στις διακοπες εστω και 3-4 μερες λιγοτερο.(ομαδικες εργασιες.....). Γενικα με επνιγε το περιβαλλον εκει. Δεν ηθελα ποτε να γυρισω στην πολη μου.

Τωρα εχουν καπως ηρεμισει μεν και ειναι Οκ μετα εγγονια τους. Βεβαια δν αντεχα ποτε να μεινω πολλες μερες και ουτε τωρα αντεχω. Εχω καταφερει όμως να περναω καλα οταν πηγαινω εκει.

με λιγα λογια με εσωσε η αποσταση. Ναι δεν θα το αντεχα με τιποτα να μενω στην ιδια πολη και

η αποδοχη οτι τους αλλους δεν μπορεις με ΤΙΠΟΤΑ να τους αλλαξεις. Μπορεις όμως να αλλαξεις τον τροπο που εσυ βλεπεις και αντιμετωπίζεις καταστασεις

http://www.non-violence.gr/ εδω στα εκπαιδευτικα βιντεο. Οκ σιγουρα καλυτερα ειναι καποιος ειδικος αλλα

Αν βρεις χρονο νομιζω αξιζει να τα δει κανεις. Μπορει να σε βοηθησει να καταλαβεις καλυτερα τον εαυτο σου και να επικοινωνησεις με τους γονεις σου.

Δηλαδή εσύ με τα θεματά σου τι έκανες;Απλά τα παραμερισες κ συνεχισες ή τα προσπαθησες κ καταλαβες οτι δεν μπορεις να κανεις κ πολλά;Για ψυχολογο το σκεφτομαι σοβαρα.

Εμένα τα θέματά μου είχαν να κάνουν με τον αδερφό μου και την σχέση μου μαζί του, είχαν όμως την ρίζα τους στην δυναμική της οικογένειάς μας από τότε που ήμασταν παιδιά. Εν συντομία θα σου πω ότι πάντα θεωρούμουν το καλό παιδί της οικογένειας ενώ ο αδερφός μου το μαύρο πρόβατο, έκανε αρκετές λάθος επιλογές (έως και επικίνδυνες μερικές φορές) κι εγώ βρισκόμουν πάντα στην μέση : από την μία οι γονείς μου που ένιωθα ότι είχαν στηρίξει όλες τις ελπίδες και τα όνειρά τους σε μένα, αλλά και περίμεναν να είμαι εγώ το στήριγμά του θεωρώντας δεδομένο ότι εγώ δεν χρειάζομαι οποιοδήποτε στήριγμα γιατί ήμουν "δυνατή" (τεράστια πίεση και σκέψου ότι θυμάμαι να την βιώνω από πολύ μικρή ηλικία) και από την άλλη ο αδερφός μου, τον οποίο υπεραγαπώ και πάντα ένιωθα την ευθύνη να τον βοηθήσω/προστατεύσω/καλύψω.

Πριν 5-6 χρόνια το πράγμα χόντρυνε αρκετά μετά από κάποιες αποκαλύψεις που έκανα για κάποιες επιλογές του αδερφού μου και περάσαμε 1 χρόνο μια εκρηκτική κατάσταση ως οικογένεια, με τον αδερφό μου μάλιστα ένα διάστημα δεν μιλούσαμε καν. Για καιρό προσπαθούσα να κάνω πράγματα για να λύσω το πρόβλημα και κατέληξα να παθαίνω κάθε τρεις και λίγο κρίσεις πανικού από την πίεση.

Ευτυχώς είχα τον άντρα μου (τότε ήταν ακόμα ο φίλος μου) που με ξεμπλόκαρε με τον τρόπο του, με "απομάκρυνε" κατά κάποιο τρόπο από την κατάσταση και μπόρεσα να την δω με ψυχραιμία. Συνειδητοποίησα μετά από πολύ καιρό και πολλούς τσακωμούς ότι :

α) ο αδερφός μου είναι ενήλικας και δεν έχω εγώ την ευθύνη του

β) δικαιούται να κάνει όσα λάθη θέλει και εγώ δεν έχω καμιά δουλειά να του κάνω την νταντά

γ) είμαι κι εγώ παιδί των γονιών μου και ο ρόλος μου δεν είναι να τους βοηθάω να αντιμετωπίσουν τα θέματα του άλλου τους παιδιού

δ) είχε έρθει πια η ώρα μετά από 27 χρόνια (τόσο ήμουν τότε) να γίνω κι εγώ λίγο εγωίστρια και να κοιτάξω την ευτυχία μου και όχι να προσπαθώ να προστατεύσω τους γονείς μου μου από την απογοήτευση και τον αδερφό μου από την κακό του εαυτό

ε) δεν μπορώ να ελέγχω τα πάντα

Κάπως έτσι ήρθε η απελευθέρωση!!!! Η αλήθεια είναι ότι οι γονείς μου σοκαρίστηκαν λίγο με την αλλαγή μου και αρκετά συχνά πλέον μου αποδίδουν εγωισμό και αδιαφορία, αλλά οι σχέσεις μας είναι καλές. Με τον αδερφό μου δε, τολμώ να πω ότι η σχέση μας βρίσκεται στα καλύτερά της, με τις αποστάσεις μας βέβαια αλλά επιτέλουν νιώθουμε ότι είμαστε ισότιμοι ως αδέρφια και όχι ο ένας (εγώ δηλαδή) δερβέναγας του άλλου!

HOPE77, οι σχέσεις γονιού και παιδιών αποτελούν το βασικό τομέα της ψυχανάλυσης! οπότε όπως καταλαβαίνεις το θέμα είναι άβυσσος. Όλοι/ες έχουμε να σου πούμε σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό διάφορες μορφές απόρριψης/μη στήριξης, ή όπως αλλιώς θες πες το, που βιώσαμε, και που μας πείραξαν.

Επιπλέον πρόκειται για ανθρώπους, απλούς ανθρώπους, που κάνουν άπειρα λάθη και που δεν μπορείς να τους αλλάξεις, ή να τους κάνεις να δουν τα πράγματα από τη δική σου οπτική. Δεν έχεις μαγικές δυνατότητες

Μια κουβέντα (πιστεύω πως) πάντα βοηθά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι τα αποτελέσματα θα είναι θεαματικά ή μόνιμα!

Με ποιόν τρόπο, πραγματικά, σκέψου εντελώς πραγματιστικά-ρεαλιστικά, πιστεύεις ότι εσύ (που άδικα και κακώς σου φόρτωσαν το βάρος μιας άσχημης σχέσης) μπορείς να τους βοηθήσεις να τα βρουν και να ηρεμήσουν μεταξύ τους; Κόρη τους είσαι, όχι σύμβουλος γάμου τους.

Αποδέξου την κατάσταση ως έχει, και θωράκισε τον εαυτό σου να μην σε πληγώνει η συμπεριφορά τους. Δούλεψέ το εσύ με τον εαυτό σου αυτό. Μόνο έτσι θα αποδεσμευτείς από όλο αυτό!

Κορίτσια σας ευχαριστώ όλες για τις απαντησεις σας.Το χειροτερο όμως με μενα ξερετε πιο ειναι;Καλα τον πατερα μου τον εχω βαλει σε ειδικη κατηγορια απο μικρη,δεν εχω απαιτησεις,δεν περιμενω κατι,την μητερα μου την βλέπω πότε ως θυμα της καταστασης κ ποτε θυμωνω τοσο πολυ μαζι της που ανεχεται την κατασταση κ μας συμπαρασυρει κ εμας σε αυτην.Και η πλακα ξερετε πια ειναι ότι κανει κ πως δεν καταλαβαινει κ σχολιαζει"η ταδε παει σπιτι της κ μενει τοσες μερες,εσύ δεν ηρθες ποτε"¨,"οι ταδε τι γονεις ειναι ουτε μια δραχμη έδωσαν στα παιδια τους"(ενω αυτοι μας βοηθησαν να παρουμε σπιτι εννοει)Προχθες μου σχολιαζε τους γονεις μια φιλης μου που πανε στο σπιτι της κ καθονται 3μηνες για να βοηθησουν.Τι να της πω δε θελω να ανοιξω κουβεντα γιατι θα πλακωθουμε αγρια.Αυτη στο γαμο που(που εγινε στην πολη που μενω τωρα)ηρθε πριν 3μερες κ με ρωτουσε συνεχεια αν εχω δουλειες να κανει(κοινως να μη γινουμε ρεζίλι)ούτε για το νυφικο ήρθε,ουτε για τιποτα αλλο μονο τα πρακτικα την ενδιαφερουν,συναισθημα μηδεν.Αφου βρε κοριτσια δε με ρωτησε ποτε αν ειμαι καλα στο γαμο μου(αντιθετα ο πατέρας μου το έκανε)κ οταν με βλεπει να μαλωνω με τον άνδρα μου πάντα μου λεει οτι εγω φταιω επειδη συνεχιζω τον καβγα ουτε με ρωταει γιατι κ τι προβλημα εχω.Καμια φορά πιστευω πως φταιω εγώ αντι να της τα πω τα κραταω.Ειναι που ειναι ηδη φορτισμενη η κατασταση δεν θελω κ εγω να τη στεναχωρω αλλά νιωθω πως θα σκασω.

Τι μου θυμισες!!!!!!! Οπως σου ειπα μενω 900 χιλ μακρια απο τους δικους μου πλεον,με την δικη μου οικογενεια.Ο γαμος μου εγινε στον τοπο του γαμπρου,εδω που μενω τωρα δηλαδη,οποτε ηρθανε οι γονεις λιγες μερες πριν το μυστηριο να βοηθησουν,να μοιραστουν τα τρεξιματα με τα συμπεθερια και να γλεντησουμε.Σε πληροφορω οι ανθρωποι ηρθανε για τουρισμο τελικα!η μανα μου δεν ειπε μια στιγμη αν χρειαζομαι κατι,ανημερα του γαμου εξαφανιστηκε εκανε τα κομμωτηρια της,κραταγε τα παιδια της αδερφης μου,και εγω με ενα μωρο στο χερι γιατι καναμε και βαφτιση μαζι,να προσπαθω να το ταισω και ταυτοχρονα να με βαφει η αισθητικος,να ξεσκατιζω τον μπεμπη και να με χτενιζει η κομμωτρια,δεν ειχα εναν ανθρωπο να μου κρατησει το μωρο να καταλαβω λιγο νυφη.Ευτυχως ηρθανε δυο φιλες μου τελευταια 15 λεπτα και μου βαλανε το νυφικο,διαφορετικα αν περιμενα απο τους δικους μου ακομα θα περιμενα...'Δεν θα ξεχασω ποτε αυτες τις ασχημες στιγμες που μου προσφερε ακομα και τη μερα του γαμου μου,με αποτελεσμα τοτε να λιποθυμισω στην εκκλησια απο την πιεση που ειχα υποστει.οποτε κραταω το κακο που μου εχουν προκαλεσει και κοιταω την οικογενεια μου μονο,κανεναν αλλον.Οπως και αυτοι δεν με υπολογισαν στην πιο ιερη μερα της ζωης μου

HOPE77, οι σχέσεις γονιού και παιδιών αποτελούν το βασικό τομέα της ψυχανάλυσης! οπότε όπως καταλαβαίνεις το θέμα είναι άβυσσος. Όλοι/ες έχουμε να σου πούμε σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό διάφορες μορφές απόρριψης/μη στήριξης, ή όπως αλλιώς θες πες το, που βιώσαμε, και που μας πείραξαν.

Επιπλέον πρόκειται για ανθρώπους, απλούς ανθρώπους, που κάνουν άπειρα λάθη και που δεν μπορείς να τους αλλάξεις, ή να τους κάνεις να δουν τα πράγματα από τη δική σου οπτική. Δεν έχεις μαγικές δυνατότητες

Μια κουβέντα (πιστεύω πως) πάντα βοηθά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι τα αποτελέσματα θα είναι θεαματικά ή μόνιμα!

Με ποιόν τρόπο, πραγματικά, σκέψου εντελώς πραγματιστικά-ρεαλιστικά, πιστεύεις ότι εσύ (που άδικα και κακώς σου φόρτωσαν το βάρος μιας άσχημης σχέσης) μπορείς να τους βοηθήσεις να τα βρουν και να ηρεμήσουν μεταξύ τους; Κόρη τους είσαι, όχι σύμβουλος γάμου τους.

Αποδέξου την κατάσταση ως έχει, και θωράκισε τον εαυτό σου να μην σε πληγώνει η συμπεριφορά τους. Δούλεψέ το εσύ με τον εαυτό σου αυτό. Μόνο έτσι θα αποδεσμευτείς από όλο αυτό!

Αυτό λεω να κανω κ εγω νατο παρω απόφαση κ να το δουλεψω με τον εαυτό μου αλλα όπως και να εχει η κατάσταση με ενοχλει,με πονάει.Τη μια τους λυπάμαι κτην αλλη θυμωνω μαζί τους.Αλλοτε πάλι σκεφτομαι κ ακραια πραγματα: μηπως γινονται κ πραγματα που δεν αντιλαμβανομαι μήπως η μάνα μου υποφέρει κ δε τολμα να μας μιλησει κ πρεπει να την ταρακουνήσω,να της μιλήσω.Τι να πω;Ειμαι μπερδεμενη...

οταν με βλεπει να μαλωνω με τον άνδρα μου πάντα μου λεει οτι εγω φταιω επειδη συνεχιζω τον καβγα ουτε με ρωταει γιατι κ τι προβλημα εχω.Καμια φορά πιστευω πως φταιω εγώ αντι να της τα πω τα κραταω.Ειναι που ειναι ηδη φορτισμενη η κατασταση δεν θελω κ εγω να τη στεναχωρω αλλά νιωθω πως θα σκασω.

Και για ολοκληρωσω κ τα καταδειξω τον τροπο σκεψης-συμπεριφορας της όταν γνωρισα τον άνδρα μου κ τις ανελυα το χαρακτηρα και τα προσοντα του γενικά, μου λεει:"Πολύ καλός μου φαινεται,μηπως θέλει(ψάχνει) καμια καλύτερη;"!!!!!!!

:lol::lol: Συγγνώμη που γελάω...

Πάντως από αυτά που διαβάζω βλέπω ότι πρέπει να είναι γυναίκα χωρίς αυτοπεποίθηση, άβουλη, υποχωρητική. Οπότε κάπως έτσι νομίζει ότι είναι όλες οι γυναίκες ή ότι πρέπει να είναι. Δύσκολο να της αλλάξεις αντίληψη.

Στη θέση σου δεν θα τα κράταγα μέσα μου. Δεν σου λέω να μαλώσεις ή να συγχυστείς, αλλά να ανταπαντάς σε τέτοιου είδους σχόλια και να δείχνεις ότι εσύ έχεις αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.

Αυτό λεω να κανω κ εγω νατο παρω απόφαση κ να το δουλεψω με τον εαυτό μου αλλα όπως και να εχει η κατάσταση με ενοχλει,με πονάει.Τη μια τους λυπάμαι κτην αλλη θυμωνω μαζί τους.Αλλοτε πάλι σκεφτομαι κ ακραια πραγματα: μηπως γινονται κ πραγματα που δεν αντιλαμβανομαι μήπως η μάνα μου υποφέρει κ δε τολμα να μας μιλησει κ πρεπει να την ταρακουνήσω,να της μιλήσω.Τι να πω;Ειμαι μπερδεμενη...

Aποδοχη οτι τους αλλους δεν μπορεις με ΤΙΠΟΤΑ να τους αλλαξεις. Μπορεις όμως να αλλαξεις τον τροπο που εσυ βλεπεις και αντιμετωπίζεις καταστασεις.

α)Προσπαθησε να δουλεψεις με τον εαυτο σου και μην βασανιζεσαι

Δωσε χρονο στον εαυτο σου

β)(εγω εδω θελω προσπαθεια). Η επικοινωνια μας με τους αλλους ανθρωπους.

:lol::lol: Συγγνώμη που γελάω...

 

Πάντως από αυτά που διαβάζω βλέπω ότι πρέπει να είναι γυναίκα χωρίς αυτοπεποίθηση, άβουλη, υποχωρητική. Οπότε κάπως έτσι νομίζει ότι είναι όλες οι γυναίκες ή ότι πρέπει να είναι. Δύσκολο να της αλλάξεις αντίληψη.

 

Στη θέση σου δεν θα τα κράταγα μέσα μου. Δεν σου λέω να μαλώσεις ή να συγχυστείς, αλλά να ανταπαντάς σε τέτοιου είδους σχόλια και να δείχνεις ότι εσύ έχεις αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.

Πολυ σωστο και αυτο

Βρες μια χαλαρη στιγμη με τη μητερα σου (οχι σπιτι της). Πχ πηγαινετε για ψωνια και μετα καθιστε για καφεδακι. Γιατι οχι μια εκδρομη για προσκυνημα στην Τηνο (δηλαδη απομακρινση απο την εστια της και να ειστε και οι δυο χαλαρες)... και με ωραιο τροπο ανοιξε κουβεντα. Μιλα της ομορφα.

Μπορει οντως να εγινε κατι οταν πηγε να χωρισει και να εκανε πισω αν ειναι και ο χαρακτηρας της οπως λεει η φιλη μας πιο πανω

Εχω στιγμές να κανω συζήτηση μαζι της αλλά καταλαβα οτι μονο στα λογια ειναι δε το εχει παρει αποφαση.Την αφηνω να μιλαει χωρις να λεω κατι να ακουσω πώς τα βλεπει τα πραγματα.Την τελευταια φορα μου λεει "θελω να φυγω αλλά που να παω στα ενοικια;Πρεπει να μουδώσει ο πατερας σου λεφτα να αγορασω σπίτι" Εντωμεταξυ σπιτι εχει δικο της αλλά μικρο.Αλλη φορα(ενω εμεις εχουμε ενα σπτι διπλα στο δικο μας μικρο κ της εχω πει να ερθει εκει)μου λεει "το σπιτι αυτο πως ειναι έτσι;Δηλαδή εγω αν ηθελα να ερθω πως να καθισω εδώ;"Μου ήρθε να της πω,αλλη φορα θα το κανω,οτι κατσε στη σπιταρονα σου με τη θεα σου γιατι αυτη η ζωη σου αξίζει.Εχω αποφασισει να απαντω γιατι μου φαινεται για τιποτα δεν ειναι κ απλα στεναχωριεμαι κ χαλιεμαι.

To οτι δεν περνάει καλά φαινεται ,ειναι δεδομενο, το γιατι δε φευγει δεν μπορω να καταλαβω κ προσπαθω να βγαλω ακρη χωρις να επέμβω.

Απο την αλλη σκεφτομαι μηπως θέλει σπρώξιμο επειδη ισχυουν για το χαρακτηρα της όλα αυτα που ειπατε(ελλειψη αυτοπεποιθησης,δειλη).Εγω ομως της εδειξα οτι συμφωνω δινοντας της το σπιτι μου να μεινει,αν ηθελε να αρπαζε την ευκαιρια,τι να κανω να παω να την παρω απο το χερι;Να της βαζω λογια;Μα οταν σου λεει θελω να αγορασω σπιτι για να φυγω δε σκεφτεσαι οτι αν ηθελε να φυγει κ σε τρυπα θα εμενε.Καταληγω πως μαλλον εχει εθειστει στην κατασταση.

Βρε Hope αδερφή μου εισαι;; Στο ίδιο σπίτι μεγαλώσαμε κοπέλα μου με την διάφορα ότι σε εμάς υπήρχε και σωματική βία

Και εγω έφυγα και ξεμπερδεψα! Και τώρα μιλιομαστέ πολύ ψυχρά! Οταν πάω να τους δώ ειμαι υπερβολικά επιφυλακτική μαζι τους, δεν τους αφήνω ποτε με τα παιδιά μου και τους έχω 'μιλήσει' απο πριν ότι αν τυχόν πουν/κάνουν κατι περίεργο ανάμεσα τους οσο ειναι τα παιδιά μου μπροστά, να με ξεχάσουν για πάντα και μένα και τα παιδιά (ξέρουν πολύ καλα ότι το εννοώ!) .

Συμφωνώ παρα πολύ με τις κοπέλες, ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ!! Τελείωσε η ιστορία! Πες ότι ειναι ανωμαλοι, τρελοί, διαστρεβλωμενοι, σαδομαζοχιστες ενα ειναι το σίγουρο δεν θα αλλάξουν ποτε, και ας καταστρέψουν όποιον βρίσκεται διπλα τους

Εμένα προσωπικά με έσωσε το ότι έφυγα... Απο την μεριά μου η συμβουλή μου ειναι να σκεφτείς ότι ολα θα μείνουν ίδια, αλλα να απομονωθεις συναισθηματικά τουλάχιστον απο την μανα σου ... Το κακο σου ειναι ότι περιμένεις ακόμα να αλλάξει.. Μην περιμένεις τιποτα!! Στην τελική δες στην σαν 'ξένη' . Οσο έχεις συναισθηματικό δεσμό μαζι της τόσο θα υποφέρεις . Και πάντα μα πάντα να την προειδοποιείς να προσέχει οταν φερνεις τον μικρο

Δεν ξέρω για σένα αλλα 'χαίρομαι' κατα ενα περίεργο τροπο που δεν ειμαι η μοναδική με αναίσθητη οικογένεια!!

Σε νοιωθω φιλη μου!