ΠΑΡΤΥ ΣΕ ΠΑΙΔΟΤΟΠΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

ετσι ειναι!!!

 

εκαβη δεν νομιζω οτι ειναι το ιδιο η προσκληση σε ενα γαμο, και το ιδιο η προσκληση σε ενα παρτυ γενεθλιων...αλλα και στην προσκληση ενος γαμου, παλι πρεπει να σεβαστουμε την επιθυμια του ζευγαριου για οτι εχει κανονισει...γιατι με τις αντιληψεις σου,οπως και πολλων αλλων μαμαδων που ειναι ιδιες με της δικες σου (και τις οποιες φυσικα και σεβομαι) αμεσως αμεσως, εμενα μου στερεις το δικαιωμα να κανονισω ενα παρτυ σε παιδοτοπο για το παιδι μου,το οποιο παιδι μου το ζητα και εγω σαν μαμα του,επιθυμω να πραγματοποιησω την επιθυμια του,γιατι καλωντας τα 20 παιδακια του παιδικου σταθμου που θελει ο γιος μου και μου ερθουν 40 επειδη οι γονεις θεωρουν απαραδεκτο να αποδεχτουν το αυτονοητο, εγω θα κληθω να επωμιστω ενα οικονομικο κοστος το οποιος δεν διαθετω!!! αν θελω να γνωρισω τα αδερφακια και ολη την οικογενεια, θα τους προσκαλεσω στο σπιτι μου...και ειναι πολυ κριμα...

 

ακρη ομως δεν βγαινει οπως ειπε και η cateyes...

Με αυτό το θέμα είχα κάνει ποδαρικό στο φόρουμ! (Και είχα στενοχωρήσει την cateyes που εκτιμώ πολύ.)

Νομίζω ότι και για τα παιδικά πάρτυ, όπως και για κάθε άλλη εκδήλωση πραγματοποιούμε, πρέπει να βρούμε τη χρυσή τομή: κάτι που να ευχαριστεί εμάς, να αντέχεται οικονομικά και να μην προσβάλλει τους καλεσμένους μας.

Οι καλεσμένοι είναι αποδέκτες της πρόσκλησης, οπότε και τα δικά τους αισθήματα πρέπει να ληφθούν υπόψη. Αλλά και ο καλεσμένος πρέπει να συναισθάνεται: να μην πηγαίνει σε ένα πάρτυ για δωρεάν φαγητό και διασκέδαση αλλά για να συσφίξει τους δεσμούς του με τους γονείς των συμμαθητών του παιδιού του.

Αν υπάρχουν καλεσμένοι της πρώτης κατηγορίας, καλό είναι να αποκλείονται. Όπως και να αποκλείονται όσοι δεν έχουν την ευγένεια να ανταποδίδουν την πρόσκληση. Και αυτό γιατί δεν έχει νόημα να συσφίξεις τις σχέσεις σου με ανθρώπους που κουβαλάνε τέτοια νοοτροπία "ευκαιριακού κέρδους".

Πρακτικά, εμείς ποτέ δεν παίρνουμε τα μικρά παιδιά μας στα πάρτυ του μεγάλου γιατί φοβόμαστε τη διαφορά ηλικίας και γιατί είμαστε υπέρ της άποψης των 'διακριτών φίλων και ζωών'. Μόνη εξαίρεση το πάρτυ στον κήπο συμμαθητή με τους γονείς του οποίου έχουμε πολύ στενές σχέσεις.

Επίσης, όσο είχαμε δύο παιδιά, πηγαίναμε μαζί με τον άντρα μου στα πάρτυ. Πλέον το παίζουμε κορώνα-γράμματα. Εκτός αν όλα τα παιδιά είναι καλά στην υγεία τους (σπάνια τύχη το φθινόπωρο και τον χειμώνα) και αν έχουμε τόσο καλές σχέσεις και με τους δύο γονείς που για να τους τιμήσουμε, επωμιζόμαστε το πρόσθετο κόστος της νταντάς για να πάμε και οι δυο.

Στα δικά μας πάρτυ έρχονται οικογενειακώς και το χαιρόμαστε. Βαθμιαία όμως, στη Β Δημοτικού και εφεξής, είναι δεδομένο ότι έχουν κατασταλάξει οι παρέες του παιδιού. Οπότε τα άτομα περιορίζονται.

Η δική μου αιχμηρή (και άδικη) αρχική τοποθέτηση ξεκινούσε από το ότι δεν έχει τύχει να συναντήσω ανθρώπους με την ενοχλητική νοοτροπία που αναφέρθηκε. Θεωρώ πάντως ότι είναι πολύ σημαντικό και χρήσιμο να γνωρίζουμε όλη την οικογένεια των 5-10 φίλων του παιδιού μας, για τους ευνόητους λόγους.

Εμάς στο δικό μας πάρτυ τα αδερφάκια είναι πιο πολλά από τους καλεσμένους φίλους μας!Να τρελαίνεσαι δηλαδή!!!!

Γειά σας κορίτσια να σας πω τη δικη μου εμπειρία δύο χρόνια τώρα. Πέρσυ στο πρώτο μας πάρτυ στο νηπιαγωγείο, καλέσαμε στο παιδότοπο σχεδόν όλα τα παιδάκια. Κλείσαμε πακέτο 20 παιδάκια και 25 μεγάλοι, φαντάστηκα ότι θα ερχόταν ένας γονιός. Ε, μαζεύτηκαν τελικά 31 παιδάκια (ήρθαν και αδελφάκια) και 47 μεγάλοι, ναι 47! ήρθαν όλοι ζευγάρια!

 

Φέτος κάλεσα όλοι τη τάξη Α΄δημοτικού με το ίδιο πακέτο 20 παιδάκια και 25 μεγάλοι. Ευτυχώς στους μεγάλους ήμασταν και λιγότεροι, αλλά στα παιδάκια μαζεύτηκαν 28, σημειωτέον ότι στη τάξη είναι 20, και 3 ξέραμε ότι δεν θα έρθουν γιατί ήταν άρρωστα. Νομίζω ότι τα αδελφάκια είναι δεδομένα πλέον!

Ομοιοπαθείς κι εμείς...

Στα λόγια μου έρχεσαι....

Δυστυχώς κάπως έτσι την πατήσαμε & εμείς πέρισυ...μαζεύτηκαν πολλά παραπάνω παιδιά & δυστυχώς ξεφεύγεις.... :confused:

Κορίτσια, καλημέρα και από μένα.

Νομίζω ότι αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η ηλικία του παιδιού.

Αν καλείς ένα τετράχρονο-πεντάχρονο-εξάχρονο που είναι απολύτως ενσωματωμένο με την οικογένειά του, δεν είναι τόσο αποδεκτό να χωρίσεις την οικογένεια.

Αν καλείς ένα παιδί Πέμπτης - Έκτης δημοτικού, ναι, εκεί έχει πια δικαίωμα στη δική του κοινωνική ζωή και το πάρτυ έχει δικάιωμα να είναι μόνο για 11χρονα.

Νομίζω ότι, όπως σε έναν αριθμό πραγμάτων, η οπτική μας γωνία διαμορφώνεται ανάλογα με την ηλικία που είναι τα παιδιά μας.

 

Σοφία, σε έχω για πρόχειρο παράδειγμα αυτού που λέω: επειδή με ενδιαφέρει κι εμένα αυτό το δίλημμα, διάβασα χθες το θέμα από την αρχή. Αν δεις το ποστ σου αρ.30, θα δεις πόσο αλλάζει η νοοτροπία μας από φάση σε φάση. Το βρίσκω απολύτως φυσιολογικό.

Άννα, συμφωνώ σε όσα αναφέρεις για τις ηλικίες.

όσον αφορά στις απόψεις μου, δεν άλλαξε κάτι. εξακολουθώ να πιστεύω ότι καλό είναι, αν μπορείς, να πηγαίνεις μόνο με το ένα παιδί στα πάρτυ αλλά δεν θα κακοκαρδιστώ αν έρθει όλη η οικογένεια, από τη στιγμή που ακόμη δεν γνωριζόμαστε μεταξύ μας και όλοι κάνουν το ίδιο. αν πάω οικογενειακώς σε ένα πάρτυ, περιμένω να μου έρθουν οικογενειακώς στο δικό μου. αν με καλέσουν 20 παιδιά, θα τα καλέσω κι εγώ στο δικό μου. το βασικό, όπως προείπα, είναι να ειδοποιείς ώστε να γίνει σωστός προγραματισμός. και δεν εννοώ μόνο τον οικονομικό.

προσωπικά, αν είναι να πάρω και το 2ο παιδί, ειδοποιώ και λέω ότι θα πληρώσω τό επιπλέον κόστος.

και είμαι πάντα, υπέρ της άποψης ότι απλώνω τα πόδια μου, μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμά μου.

Με αυτό το θέμα είχα κάνει ποδαρικό στο φόρουμ! (Και είχα στενοχωρήσει την cateyes που εκτιμώ πολύ.)

 

Νομίζω ότι και για τα παιδικά πάρτυ, όπως και για κάθε άλλη εκδήλωση πραγματοποιούμε, πρέπει να βρούμε τη χρυσή τομή: κάτι που να ευχαριστεί εμάς, να αντέχεται οικονομικά και να μην προσβάλλει τους καλεσμένους μας.

Οι καλεσμένοι είναι αποδέκτες της πρόσκλησης, οπότε και τα δικά τους αισθήματα πρέπει να ληφθούν υπόψη. Αλλά και ο καλεσμένος πρέπει να συναισθάνεται: να μην πηγαίνει σε ένα πάρτυ για δωρεάν φαγητό και διασκέδαση αλλά για να συσφίξει τους δεσμούς του με τους γονείς των συμμαθητών του παιδιού του.

Αν υπάρχουν καλεσμένοι της πρώτης κατηγορίας, καλό είναι να αποκλείονται. Όπως και να αποκλείονται όσοι δεν έχουν την ευγένεια να ανταποδίδουν την πρόσκληση. Και αυτό γιατί δεν έχει νόημα να συσφίξεις τις σχέσεις σου με ανθρώπους που κουβαλάνε τέτοια νοοτροπία "ευκαιριακού κέρδους".

 

Πρακτικά, εμείς ποτέ δεν παίρνουμε τα μικρά παιδιά μας στα πάρτυ του μεγάλου γιατί φοβόμαστε τη διαφορά ηλικίας και γιατί είμαστε υπέρ της άποψης των 'διακριτών φίλων και ζωών'. Μόνη εξαίρεση το πάρτυ στον κήπο συμμαθητή με τους γονείς του οποίου έχουμε πολύ στενές σχέσεις.

 

Επίσης, όσο είχαμε δύο παιδιά, πηγαίναμε μαζί με τον άντρα μου στα πάρτυ. Πλέον το παίζουμε κορώνα-γράμματα. Εκτός αν όλα τα παιδιά είναι καλά στην υγεία τους (σπάνια τύχη το φθινόπωρο και τον χειμώνα) και αν έχουμε τόσο καλές σχέσεις και με τους δύο γονείς που για να τους τιμήσουμε, επωμιζόμαστε το πρόσθετο κόστος της νταντάς για να πάμε και οι δυο.

 

Στα δικά μας πάρτυ έρχονται οικογενειακώς και το χαιρόμαστε. Βαθμιαία όμως, στη Β Δημοτικού και εφεξής, είναι δεδομένο ότι έχουν κατασταλάξει οι παρέες του παιδιού. Οπότε τα άτομα περιορίζονται.

Η δική μου αιχμηρή (και άδικη) αρχική τοποθέτηση ξεκινούσε από το ότι δεν έχει τύχει να συναντήσω ανθρώπους με την ενοχλητική νοοτροπία που αναφέρθηκε. Θεωρώ πάντως ότι είναι πολύ σημαντικό και χρήσιμο να γνωρίζουμε όλη την οικογένεια των 5-10 φίλων του παιδιού μας, για τους ευνόητους λόγους.

Καλή μου Aimée, δεν ξεχνώ πως είχα την τιμή να έχω την πρώτη δημοσίευσή σου στο φόρουμ! Και χαίρομαι ιδιαιτέρως γι αυτό !!:D:D

Ελπίζω να μην λοξοδρομήσω το θέμα, αλλά επειδή με απασχολεί στ' αλήθεια: εσείς οι πιο έμπειρες, μένετε ευχαριστημένες από τα πάρτυ στους παιδότοπους εν γένει? ως καλεσμένοι ή ως οικοδεσπότες?

Εγώ γενικά είμαι του σπιτιού, πιστεύω ότι για να δημιουργήσω σχέσεις με νέους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή μας χρειάζομαι τη θαλπωρή του σπιτιού μας. Από την άλλη τον βλέπω να' ρχεται τον παιδότοπο και σκιάζομαι. Έχω βρεθεί μέχρι στιγμής σε ένα μόνο πάρτυ σε παιδότοπο, και ήταν μάλλον τραγικά. Ξέρετε κάποια version που να μη βαριούνται οι γονείς και τα παιδιά να αλληλοεπιδρούν? Πρέπει να πάρω αποφάσεις για φέτος κι εγώ η δόλια μάνα.

... δεν σας προλαβαίνω...

Epang, δεν έχουν καμιά τεράστια διαφορά τα αδερφάκια που λες. 4 και 6 ετών. Ούτε εμένα θα μου άρεσε να μου έλεγαν φέρε μόνο το ένα. Στο κάτω κάτω, εκεί θα ήμουν για να οριοθετήσω αν χρειαστεί το μικρότερο.

Δεν είναι μεγάλη η διαφορά ηλικίας, αλλά γιατί θα πρέπει ο δικός μου να προσαρμοστεί στο ότι θα πρέπει να παίζει και με τα αδελφάκια των φίλων του κάθε φορά που θέλει να δει τους φίλους του? Εντάξει θα το κάνει αφού τον υποχρεώνουν αν θέλει να έχει αυτούς τους φίλους, αλλά σίγουρα δεν είναι επιλογή του.

Επίσης υπάρχει διαφορά στα παιχνίδια, όταν τα 7 χρονα θέλουν να παίξουν επιτραπέζιο ενώ τα 5χρονα δεν ξέρουν να διαβάζουν ή δεν ξέρουν να ακολουθούν κανόνες, οπότε θα πρέπει να εξαιρεθούν από το παιχνίδι & θα κλαίνε & τελικά θα χαλάσουν το παιχνίδι των μεγάλων, και ας είναι η μαμά τους δίπλα να τους εξηγεί. Ασε που τελικά με αυτό τον τρόπο τα μεγάλα αδικούνται αφού την πληρώνουν γιατί πάνε σετάκι με τα αδέρφια τους & σίγουρα χάνουν προσκλήσεις γιατί το σχήμα δεν είναι τόσο ευέλικτο.

Γι'αυτό το λόγο υποστηρίζω ότι πράγματι βγαίνει περίεργος αυτός που θα εξαιρέσει το αδερφάκι...

Για να επανέλθω στο θέμα, τα γενέθλια του γιού μου είναι το καλοκαίρι που τα σχολεία είναι κλειστά. Την πρώτη χρονιά του σχολείου καλούμε μόνο 5 φίλους του γιου μου που ήταν εδώ & είχαμε τα τηλέφωνά τους. Το σπίτι μας δεν είναι μεγάλο & οικογενειακώς είχαμε βρεθεί κάποιες φορές με τις 3 από τις 5 οικογένειες. Η πρόσκληση στο τηλέφωνο ήταν : ο δικός μου έχει γενέθλια & θα κόψουμε την τούρτα, αν δεν λείπετε φέρε το ... Γιωργάκη να κάτσουμε 2-3 ωρίτσες (γιατί έχω και πρόβλημα με την περίεργη του κάτω ορόφου που με το παραμικρό ενοχλείται ...). Τελικά ήρθαν & οι 5 οικογένειες σύσσωμες. Δλδ ήμασταν 23 άτομα (αντί για 13 που είχα πρόθεση) & ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλο. Αλλά ΟΚ τουλάχιστον ήμασταν σπίτι & για 2 πίτσες παραπάνω δεν είχα πρόβλημα, είμαστε γενικά χύμα άνθρωποι, οπότε καλά περάσαμε & έτσι.

Τώρα πια το έχω πάρει απόφαση ότι αν θέλω να καλέσω τους συγκεκριμένους φίλους του θα πρέπει να υπολογίσω ολόκληρη την οικογένεια...

Ελπίζω να μην λοξοδρομήσω το θέμα, αλλά επειδή με απασχολεί στ' αλήθεια: εσείς οι πιο έμπειρες, μένετε ευχαριστημένες από τα πάρτυ στους παιδότοπους εν γένει? ως καλεσμένοι ή ως οικοδεσπότες?

Εγώ γενικά είμαι του σπιτιού, πιστεύω ότι για να δημιουργήσω σχέσεις με νέους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή μας χρειάζομαι τη θαλπωρή του σπιτιού μας. Από την άλλη τον βλέπω να' ρχεται τον παιδότοπο και σκιάζομαι. Έχω βρεθεί μέχρι στιγμής σε ένα μόνο πάρτυ σε παιδότοπο, και ήταν μάλλον τραγικά. Ξέρετε κάποια version που να μη βαριούνται οι γονείς και τα παιδιά να αλληλοεπιδρούν? Πρέπει να πάρω αποφάσεις για φέτος κι εγώ η δόλια μάνα.

θα σου στείλω πμ με κάποια πρόταση...

Ελπίζω να μην λοξοδρομήσω το θέμα, αλλά επειδή με απασχολεί στ' αλήθεια: εσείς οι πιο έμπειρες, μένετε ευχαριστημένες από τα πάρτυ στους παιδότοπους εν γένει? ως καλεσμένοι ή ως οικοδεσπότες?

Εγώ γενικά είμαι του σπιτιού, πιστεύω ότι για να δημιουργήσω σχέσεις με νέους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή μας χρειάζομαι τη θαλπωρή του σπιτιού μας. Από την άλλη τον βλέπω να' ρχεται τον παιδότοπο και σκιάζομαι. Έχω βρεθεί μέχρι στιγμής σε ένα μόνο πάρτυ σε παιδότοπο, και ήταν μάλλον τραγικά. Ξέρετε κάποια version που να μη βαριούνται οι γονείς και τα παιδιά να αλληλοεπιδρούν? Πρέπει να πάρω αποφάσεις για φέτος κι εγώ η δόλια μάνα.

Εξαρτάται από διάφορους παράγοντες. Γενικώς, περνάω καλά και σε παιδότοπους και σπίτια. Οι άνθρωποι είναι εκείνοι που παίζουν τον καθοριστικό παράγοντα και η οργάνωση (σε μικρότερο βαθμό).

Εσένα γιατί ήταν τραγική η εμπειρία σου;

.

Δεν είναι μεγάλη η διαφορά ηλικίας, αλλά γιατί θα πρέπει ο δικός μου να προσαρμοστεί στο ότι θα πρέπει να παίζει και με τα αδελφάκια των φίλων του κάθε φορά που θέλει να δει τους φίλους του? Εντάξει θα το κάνει αφού τον υποχρεώνουν αν θέλει να έχει αυτούς τους φίλους, αλλά σίγουρα δεν είναι επιλογή του.

Επίσης υπάρχει διαφορά στα παιχνίδια, όταν τα 7 χρονα θέλουν να παίξουν επιτραπέζιο ενώ τα 5χρονα δεν ξέρουν να διαβάζουν ή δεν ξέρουν να ακολουθούν κανόνες, οπότε θα πρέπει να εξαιρεθούν από το παιχνίδι & θα κλαίνε & τελικά θα χαλάσουν το παιχνίδι των μεγάλων, και ας είναι η μαμά τους δίπλα να τους εξηγεί. Ασε που τελικά με αυτό τον τρόπο τα μεγάλα αδικούνται αφού την πληρώνουν γιατί πάνε σετάκι με τα αδέρφια τους & σίγουρα χάνουν προσκλήσεις γιατί το σχήμα δεν είναι τόσο ευέλικτο.

Γι'αυτό το λόγο υποστηρίζω ότι πράγματι βγαίνει περίεργος αυτός που θα εξαιρέσει το αδερφάκι...

Το μικρό αδελφάκι θα μπορούσε απλώς να συνυπάρχει στο χώρο (εφόσον ήθελε η μαμά του να το φέρει μαζί ή δεν είχε που να το αφήσει). Δεν θα ήταν απαραίτητο να συμμετέχει στα παιχνίδια των μεγάλων εάν δεν μπορούσε πχ να καταλάβει το επιτραπέζιο. Θα μπορούσε να συμμετέχει με τον δικό του τρόπο. Παίζοντας παράλληλα ή δίνοντάς του να κάνει κάτι πιο εύκολο για την ηλικία του. Υπάρχουν λύσεις.

Εγώ δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να πάει απαραιτήτως όλη η οικογένεια. Υποστηρίζω ότι είναι αγενές να καλέσεις κάποιον με περιορισμούς. Στο γάμο σας βάζατε περιορισμούς; Αν θα έρθει μια οικογένεια ολόκληρη ή χωρίς τα παιδιά ή κάποιος χωρίς συνοδό;Εγώ δεν έβαλα. Απλώς ζήτησα να με ενημερώσουν ώστε να υπολογίσω περίπου τα άτομα.

Από την άλλη πλευρά, εννοείται και οι καλεσμένοι οφείλουν να ενημερώσουν εγκαίρως για την παρουσία τους και να μην οργανώσουν εκδρομή για όλο το σόι, αλλά ας μην φθάνουμε στα άκρα. Μια μέση λύση.

Εγώ μέχρι στιγμής δεν έχω κάνει πάρτυ όπου θα καλέσω μια ολόκληρη τάξη. Γιατί δεν βγαίνω οικονομικά και γιατί θεωρώ καλύτερα να επιλέγουμε με ποιους κάνουμε παρέα. Ούτε και το παιδί έχει εκφράσει τέτοια επιθυμία. Τώρα αν αργότερα μου το ζητήσει, θα δω τι θα κάνω. Πάντως δεν θα βάλω περιορισμούς. Ίσως να ζητήσω να ενημερωθώ για την παρουσία (αν θα έρθουν και πόσοι), ώστε να υπολογίσω περίπου τα άτομα.

Εκπλήσσομαι που πιστεύεις , ειδικά για τους γάμους που αναφέρεις , ότι οι καλεσμένοι είναι αυτοί που πρέπει να αποφασίζουν για το πόσοι θα έρθουν στο τραπέζι και όχι αυτός που καλεί.

Βεβαίως και υπάρχουν περιορισμοί στους γάμους και πάνω κάτω οι προσκλήσεις είναι σαφείς. Αναφέρονται προσωπικά σε σένα ? Ερχεσαι εσύ και το πολύ ένας συνοδός. Αναφέρονται στην οικογένεια τάδε? Έρχεται η οικογένεια με τα παιδιά, εκτός αν είναι παντρεμένα που πρέπει να έχουν ξεχωριστή πρόσκληση.

Δηλαδή δεν είναι αντιληπτό ότι στα γαμήλια πάρτυ, που σε πολλές πολλές περιπτώσεις κοστίζουν ( ή κόστιζαν τουλάχιστον, έχω καιρό να ασχοληθώ με το σπορ) 50 , 60 , 70 ευρώ το κεφάλι και πάει λέγοντας, δεν μπορούμε να ΄φερουμε όποιον μας καπνίσει?

Και ούτε στην ουσία καθαρίζει κάποιος με το να πάρει πριν το γάμο και να ανακοινώσει πχ, ότι κάλεσες 2 άτομα αλλά θα έρθουμε 4 , γιατί πολύ απλά υπάρχουν άτομα που δεν λένε εύκολα όχι, που είναι ο γάμος τους και δεν θέλουν μουρμούρες, που τους αιφνιδιάζεις, κτλ. Μόνο σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις θα έπρεπε να συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Σε 'ενα παιδικό πάρτυ δεν θεωρώ τραγικό πού και πού να έρχεται και ένα αδερφάκι παρά πάνω, πχ όταν μια μαμά δεν έχει πού να αφήσει το παιδί, αλλά μόνο όταν υπαρχει λόγος και όχι να γίνεται σύστημα.

Ερωτήσεις .. προς εσάς που πιστεύετε ότι είναι δεν είναι λάθος να πηγαίνει όλη η οικογένεια όταν υπάρχει πρόσκληση για πάρτυ του ενός παιδιού:

- κάνετε σχεδόν κάθε χρόνο πάρτυ στα παιδιά σας ?

- καλείτε τους περισσότερους συμμαθητές & προετοιμάζεστε να δεχθείτε όλες οι οικογένειες ? ή τουλάχιστον όσους σας έχουν καλέσει & έχετε πάει στα πάρτυ τους ?

- κάνετε χωριστό πάρτυ στο κάθε παιδί σας & καλείται τους φίλους & των δύο παιδιών οικογενειακώς, αφού έτσι έχετε πάει & εσείς στα πάρτυ τους ?

Αν οι απαντήσεις σε όλα τα ανωτέρω είναι ναι, έχω & μία τελευταία : Μήπως το αρχικό του επιθέτου σας αρχίζει από Βαρδ- και τελειώνει σε -άνης?

Στα προσκλητήρια γάμου, ο κανόνας λέει:

1. Αν η πρόσκληση είναι προσωπική εννοεί +1 συνοδό

2. Αν γράφει "Κος & Κα ταδε "εννοεί 2 άτομα χωρίς παιδιά

3. Αν γράφει "Οικογενεια ταδε" εννοεί όλη την οικογένεια

Αν δεν έχεις που να αφήσεις τα παιδιά, απλά δεν πας (και όταν ειδοποιείς τηλεφωνικά δεν λες θα ερχόμουν αλλά δεν έχω που να αφήσω τα παιδιά ...).

Εκπλήσσομαι που πιστεύεις , ειδικά για τους γάμους που αναφέρεις , ότι οι καλεσμένοι είναι αυτοί που πρέπει να αποφασίζουν για το πόσοι θα έρθουν στο τραπέζι και όχι αυτός που καλεί.

 

Βεβαίως και υπάρχουν περιορισμοί στους γάμους και πάνω κάτω οι προσκλήσεις είναι σαφείς. Αναφέρονται προσωπικά σε σένα ? Ερχεσαι εσύ και το πολύ ένας συνοδός. Αναφέρονται στην οικογένεια τάδε? Έρχεται η οικογένεια με τα παιδιά, εκτός αν είναι παντρεμένα που πρέπει να έχουν ξεχωριστή πρόσκληση.

.

Το ίδιο πράγμα λέμε. Δεν είπα να καλέσεις μια οικογένεια και να σου φέρουν μαζί και τις θείες από το χωριό. Τα παιδιά τους όμως εννοείται ότι θα τα φέρουν.

Ερωτήσεις .. προς εσάς που πιστεύετε ότι είναι δεν είναι λάθος να πηγαίνει όλη η οικογένεια όταν υπάρχει πρόσκληση για πάρτυ του ενός παιδιού:

- κάνετε σχεδόν κάθε χρόνο πάρτυ στα παιδιά σας ?

- καλείτε τους περισσότερους συμμαθητές & προετοιμάζεστε να δεχθείτε όλες οι οικογένειες ? ή τουλάχιστον όσους σας έχουν καλέσει & έχετε πάει στα πάρτυ τους ?

- κάνετε χωριστό πάρτυ στο κάθε παιδί σας & καλείται τους φίλους & των δύο παιδιών οικογενειακώς, αφού έτσι έχετε πάει & εσείς στα πάρτυ τους ?

Αν οι απαντήσεις σε όλα τα ανωτέρω είναι ναι, έχω & μία τελευταία : Μήπως το αρχικό του επιθέτου σας αρχίζει από Βαρδ- και τελειώνει σε -άνης?

Δεν καταλαβαίνω το νόημα των ερωτήσεων.

Όσους καλώ (ανάλογα το budget) με οποιαδήποτε αφορμή, τους καλώ χωρίς περιορισμούς.

Δηλαδή, αν δεν έχω πολλά χρήματα, καλώ λιγότερους. Αν έχω, καλώ περισσότερους.

Αν δεν έχω καθόλου, δεν κάνω τίποτα.

Στα προσκλητήρια γάμου, ο κανόνας λέει:

 

1. Αν η πρόσκληση είναι προσωπική εννοεί +1 συνοδό

2. Αν γράφει "Κος & Κα ταδε "εννοεί 2 άτομα χωρίς παιδιά

3. Αν γράφει "Οικογενεια ταδε" εννοεί όλη την οικογένεια

 

Αν δεν έχεις που να αφήσεις τα παιδιά, απλά δεν πας (και όταν ειδοποιείς τηλεφωνικά δεν λες θα ερχόμουν αλλά δεν έχω που να αφήσω τα παιδιά ...).

Δεν θα καλούσα ποτέ κάποιον, αποκλείοντας τα παιδιά του.

Δεν καταλαβαίνω το νόημα των ερωτήσεων.

Όσους καλώ (ανάλογα το budget) με οποιαδήποτε αφορμή, τους καλώ χωρίς περιορισμούς.

Δηλαδή, αν δεν έχω πολλά χρήματα, καλώ λιγότερους. Αν έχω, καλώ περισσότερους.

Αν δεν έχω καθόλου, δεν κάνω τίποτα.

Sorry, ίσως το ύφος των ερωτήσεων χτυπάει άσχημα, αλλά είναι ερωτήσεις που θα ήθελα να κάνω στους γνωστούς μας που έχουν αυτή την πρακτική, αλλά δεν τολμώ γιατί σίγουρα θα με πουν κακιά & περίεργη.... & δεν είναι λόγος αυτός να ψυχραθούμε.

Το νόημα είναι ότι θεωρώ σωστό όταν υποστηρίζεις αυτή την πρακτική, δλδ πάμε οικογενειακώς στα πάρτυ, να είσαι σε θέση να ανταποδώσεις με τον ίδιο τρόπο. Αν όχι, νομίζω ότι είσαι φάουλ...

Όπως θεωρείς δεδομένο ότι θα σε δεχθούν οι άλλοι οικογενειακώς, θα πρέπει να καλείς & να δέχεσαι & εσύ οικογενειακώς όσους σε δέχθηκαν. Όταν πας με τα δύο παιδάκια σε ένα πάρτυ, θα πρέπει να κάνεις και εσύ πάρτυ & για τα δύο σου παιδάκια & να καλέσεις τουλάχιστον τα παιδάκια που πήγες στα πάρτυ τους. Επειδή όμως οικονομικά λίγοι μπορούν να το υποστηρίξουν, θα πρότεινα να καταλάβουμε ότι ο καθένας μας πρέπει να διαχειρίζεται διακριτικά τις προσκλήσεις που δέχεται, ώστε να μην φέρνει τον διοργανωτή σε δύσκολη θέση & να μην δημιουργεί υποχρεώσεις που δεν μπορεί να ανταποδώσει. Με καλή πρόθεση μιλάω, γιατί σε όλους μας συμβαίνει να μην βλέπουμε ότι δεν μας βολεύει.

Στα προσκλητήρια γάμου, ο κανόνας λέει:

 

1. Αν η πρόσκληση είναι προσωπική εννοεί +1 συνοδό

2. Αν γράφει "Κος & Κα ταδε "εννοεί 2 άτομα χωρίς παιδιά

3. Αν γράφει "Οικογενεια ταδε" εννοεί όλη την οικογένεια

 

Αν δεν έχεις που να αφήσεις τα παιδιά, απλά δεν πας (και όταν ειδοποιείς τηλεφωνικά δεν λες θα ερχόμουν αλλά δεν έχω που να αφήσω τα παιδιά ...).

Ακριβώς!

Και ως καλεσμένοι πρέπει να έχουμε υπόψη μας πώς ακριβώς μας καλούν και να ανταποκρινόμαστε αναλόγως ή να μην ανταποκρινόμαστε, αν μας είναι δύσκολο.

Όπως όταν μας προσφέρουν ένα γλυκό. Δεν λέμε ' αχ, την μηλόπιτα εγώ την τρώω με παγωτό'! Παίρνουμε ότι έχει την ευγενική καλοσύνη να μας προσφέρει ο άλλος, λέμε ευχαριστώ και αν δεν μας αρέσει το φαγητό, λέμε 'όχι, ευχαριστώ' χωρίς να το κάνουμε θέμα. (είναι κατανοητό ότι μιλάω μεταφορικά, έτσι? δεν είναι πρόθεσή μου να επεκτείνω το θέμα και στο μενού)

Εγώ έχω πολύ καιρό να πάω σε γάμο, αλλά δεν θυμάμαι ποτέ να ήταν 'ανοιχτό' το θέμα των καλεσμένων.

Μιλώντας για γάμους ξεφευγουμε από το αρχικό θέμα, αλλά μένουμε στο ίδιο γενικό πλαίσιο, οπότε να πω και εγώ ότι σε γάμους και βαφτίσεις δεν καλούμε ποτέ τον κύριο και την κυρία. Καλούμε την οικογένεια και φυσικά περιλαμβάνουμε τα παιδιά (εννοείται ανήλικα και πολύ νεαρά).

Κύριο και κυρία καλούμε μόνο τους ανύπαντρους. Εάν θέλουμε διευκρινίζουμε κομψά ότι δεχόμαστε και συνοδό.

Αυτές οι κοινωνικές εκδηλώσεις είναι οικογενειακές. Ακόμη και έναν συνάδελφο από τη δουλειά να έχεις υποχρέωση να καλέσεις προφανώς θα καλέσεις και τη γυναίκα του (σε αυτό νομίζω ότι συμφωνούμε όλοι) και τα παιδιά του λέω εγώ. Δεν μπορείς να καλέσεις την μισή οικογένεια. Από' κει και πέρα τα του τραπεζιού τα κανονίζεις ανάλογα με τις δυνατότητές σου. Είναι διαφορετικά πράγματα. Πάντως πάλι πρέπει να καλέσεις όλη την οικογένεια.

Sorry, ίσως το ύφος των ερωτήσεων χτυπάει άσχημα, αλλά είναι ερωτήσεις που θα ήθελα να κάνω στους γνωστούς μας που έχουν αυτή την πρακτική, αλλά δεν τολμώ γιατί σίγουρα θα με πουν κακιά & περίεργη.... & δεν είναι λόγος αυτός να ψυχραθούμε.

Το νόημα είναι ότι θεωρώ σωστό όταν υποστηρίζεις αυτή την πρακτική, δλδ πάμε οικογενειακώς στα πάρτυ, να είσαι σε θέση να ανταποδώσεις με τον ίδιο τρόπο. Αν όχι, νομίζω ότι είσαι φάουλ...

Όπως θεωρείς δεδομένο ότι θα σε δεχθούν οι άλλοι οικογενειακώς, θα πρέπει να καλείς & να δέχεσαι & εσύ οικογενειακώς όσους σε δέχθηκαν. Όταν πας με τα δύο παιδάκια σε ένα πάρτυ, θα πρέπει να κάνεις και εσύ πάρτυ & για τα δύο σου παιδάκια & να καλέσεις τουλάχιστον τα παιδάκια που πήγες στα πάρτυ τους. Επειδή όμως οικονομικά λίγοι μπορούν να το υποστηρίξουν, θα πρότεινα να καταλάβουμε ότι ο καθένας μας πρέπει να διαχειρίζεται διακριτικά τις προσκλήσεις που δέχεται, ώστε να μην φέρνει τον διοργανωτή σε δύσκολη θέση & να μην δημιουργεί υποχρεώσεις που δεν μπορεί να ανταποδώσει. Με καλή πρόθεση μιλάω, γιατί σε όλους μας συμβαίνει να μην βλέπουμε ότι δεν μας βολεύει.

μα, αυτά, εννοείται πως τηρούνται. καλείς όποιον σε έχει καλέσει και περιμένεις όλη την οικογένεια αν εσύ πας οικογενειακώς. επίσης περιμένεις δώρο αντίστοιχης αξίας με αυτό που έκανες εσύ.

αν μπορείς, πας με το ένα παιδί αλλά δεν μπορούν ή δεν θέλουν όλοι να το κάνουν αυτό. έχω ακούσει άτομο να λέει ότι "μα, καλά, αφού το πάρτυ το κάνουν Κυριακή απόγευμα, τί περιμένουν? να χωριστεί η οικογένεια? μια μέρα τη βδομάδα έχουμε κι εμείς να περάσουμε όλοι μαζί, οπότε πάμε οικογενειακώς". υπάρχει λοιπόν μια λογική.

 

 

Δεν καταλαβαίνω το νόημα των ερωτήσεων.

Όσους καλώ (ανάλογα το budget) με οποιαδήποτε αφορμή, τους καλώ χωρίς περιορισμούς.

Δηλαδή, αν δεν έχω πολλά χρήματα, καλώ λιγότερους. Αν έχω, καλώ περισσότερους.

Αν δεν έχω καθόλου, δεν κάνω τίποτα.

 

.

Μα το θέμα δεν είναι το πόσους καλούμε (είπαμε ότι αυτό είναι ανάλογα με το budget). Το θέμα είναι το ποιους καλούμε. Και για μένα η απάντηση είναι : Όποιους ακριβώς θέλουμε και οι καλεσμένοι μας πρέπει να το σεβαστούν.

Μιλώντας για γάμους ξεφευγουμε από το αρχικό θέμα, αλλά μένουμε στο ίδιο γενικό πλαίσιο, οπότε να πω και εγώ ότι σε γάμους και βαφτίσεις δεν καλούμε ποτέ τον κύριο και την κυρία. Καλούμε την οικογένεια και φυσικά περιλαμβάνουμε τα παιδιά (εννοείται ανήλικα και πολύ νεαρά).

 

Κύριο και κυρία καλούμε μόνο τους ανύπαντρους. Εάν θέλουμε διευκρινίζουμε κομψά ότι δεχόμαστε και συνοδό.

 

Αυτές οι κοινωνικές εκδηλώσεις είναι οικογενειακές. Ακόμη και έναν συνάδελφο από τη δουλειά να έχεις υποχρέωση να καλέσεις προφανώς θα καλέσεις και τη γυναίκα του (σε αυτό νομίζω ότι συμφωνούμε όλοι) και τα παιδιά του λέω εγώ. Δεν μπορείς να καλέσεις την μισή οικογένεια. Από' κει και πέρα τα του τραπεζιού τα κανονίζεις ανάλογα με τις δυνατότητές σου. Είναι διαφορετικά πράγματα. Πάντως πάλι πρέπει να καλέσεις όλη την οικογένεια.

συμφωνώ απόλυτα.

μα, αυτά, εννοείται πως τηρούνται. καλείς όποιον σε έχει καλέσει και περιμένεις όλη την οικογένεια αν εσύ πας οικογενειακώς. επίσης περιμένεις δώρο αντίστοιχης αξίας με αυτό που έκανες εσύ.

αν μπορείς, πας με το ένα παιδί αλλά δεν μπορούν ή δεν θέλουν όλοι να το κάνουν αυτό. έχω ακούσει άτομο να λέει ότι "μα, καλά, αφού το πάρτυ το κάνουν Κυριακή απόγευμα, τί περιμένουν? να χωριστεί η οικογένεια? μια μέρα τη βδομάδα έχουμε κι εμείς να περάσουμε όλοι μαζί, οπότε πάμε οικογενειακώς". υπάρχει λοιπόν μια λογική.

Συγνώμη αλλά δε συμφωνώ με αυτο που έκανα bold, τις εποχές που ζούμε δε πρέπει να περιμένουμε τίποτα κανονικά από τον άλλο. Το ότι μπορώ να αγοράσω εγώ ένα ακριβό δώρο σε πάρτυ δε σημαίνει ότι θα μπορεί και ο άλλος. Ο καθένας δίνει αυτό που μπορεί να διαθέσει και δε πρέπει να παρεξηγήται αυτό από κανέναν.

Αυτός λοιπόν που δε μπορεί να χωριστεί με την οικογένεια του για 2 ώρες ας μη χωριστεί....ας ειδοποιήσει ότι δε μπορεί να πάειστο πάρτυ και ας κάνουν κάτι άλλο οικογενειακώς!

Μα το θέμα δεν είναι το πόσους καλούμε (είπαμε ότι αυτό είναι ανάλογα με το budget). Το θέμα είναι το ποιους καλούμε. Και για μένα η απάντηση είναι : Όποιους ακριβώς θέλουμε και οι καλεσμένοι μας πρέπει να το σεβαστούν.

Και αν καλέσεις κάποιον και έρθει οικογενειώς 5 άτομα ας πούμε αντί για δύο, αν του χρόνου δε τους καλέσουμε να μην παρεξηγηθούν, να δέχονται και την άποψη του άλλου ότι δε μπορώ να πληρώσω 5 άτομα αντί για 2 οπότε θα διαλέξουμε κάποιους που το σέβονται.

Και άσχετα από πάρτυ νομίζω ότι αν εξαιρέσεις αδελφάκια, σε βγάζουν παράξενη.

Στα τέλη της Α δημοτικού που ο δικός μου είχε διαλέξει 2 παιδάκια για κολλητούς & αφού πήγαμε & ήρθανε οικογενειακώς & γνωριστήκαμε, μια μέρα μου ζήτησε να καλέσουμε μόνο τους φίλου του για να παίξουν, χωρίς τα μικρότερα αδερφάκια τους (τα οποία είναι & πιο ζωηρά λόγω ηλικίας). Παίρνω λοιπόν τηλ. τη μία μαμά & της λέω την Κυριακή αν θες φέρε το μεγάλο σου σε εμάς να παίξουν τα παιδάκια & αν θες έλα & εσύ για καφέ, αλλά αν γίνεται μη φέρεις το μικρό (4 ετών) για να είναι πιο ήσυχα να παίξουν τα μεγάλα. Η απάντηση ήταν ότι μόνο για αυτή τη φορά θα το επέτρεπε, γιατί δεν θέλει να αποκλείει τον μικρό & να τον απομονώνει από τον αδερφό του από τώρα. Αυτό ας γίνει όταν θα μεγαλώσει ο μικρός & αποκτήσει δικές του παρέες.....

Τι να της πω?? Ντράπηκα & της είπα αν το βλέπεις έτσι δεν θέλω να σου δημιουργήσω θέμα οπότε φέρε & το μικρό.

Εννοείται ότι από τότε, αν ήταν να τους καλώ στο σπίτι μας 2 φορές το μήνα, τώρα τους καλώ 2 φορές το χρόνο...

Epang, να υποθέσω ότι έχεις ένα παιδάκι, σωστά;

Κατανοώ το σκεπτικό σου: θέλεις να δεθεί το παιδί σου με τους φίλους του και αυτό γίνεται αποτελεσματικότερα όταν ο φίλος είναι "αδιάσπαστος" από το αδερφάκι του. Δεν έχεις άδικο.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν αντιλαμβάνεσαι ότι φέρνεις σε δύσκολη θέση την άλλη οικογένεια. Να σου εξηγήσω γιατί:

-Εργάζομαι και βλέπω τα παιδιά μου τις καθημερινές για 4 ώρες. (Ο άντρας μου λιγότερο...). Περιμένουμε λοιπόν ανυπόμονα το Σαββατοκύριακο για να μιλήσουμε, να αγκαλιαστούμε, να "δεθούμε".

-Το Σαββατοκύριακο, που γίνονται αναγκαστικά όοοολες οι δουλειές, δεν είναι πάντα ελεύθερο. Τουλάχιστον 2 Σαββατοκύριακα το μήνα έχουμε να κάνουμε κάτι σχετικό με το σχολείο: πάρτυ ή έξοδος με συμμαθητές. Οπότε, η οικογένεια διχάζεται και το Σαββατοκύριακο. Και, σκέψου, ότι δεν έχουν μπει ακόμα σε σχολικό κλίμα το 2ο και το 3ο παιδί μας... Τότε άραγε τι θα γίνει;;;;

-Τα παιδιά περνάνε 6+ ώρες με τους συμμαθητές τους καθημερινά. Συν ο χρόνος στα πάρτυ του Σαββατοκύριακου. Θεωρώ ότι αυτός ο χρόνος είναι υπεραρκετός για "δέσιμο". Και είναι σίγουρα περισσότερος από τον χρόνο που διαθέτω εγώ με το παιδί μου.

-Οπότε, ως γονείς, ΔΕΝ έχουμε καμία διάθεση να χάσουμε ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ παραπάνω από τον χρόνο που διαθέτουμε τα Σαββατοκύριακα. Δεν πρόκειται να πάμε ούτε σε ένα σπίτι συμμαθητή, αν δεν μπορούμε να πάμε όλοι μαζί.

Για αυτούς τους λόγους, αν μου προτείνανε ποτέ κάτι τέτοιο, θα ερχόμουν σε δύσκολη θέση. Γιατί θα το ένιωθα σαν να μου "κλέβουν" τον δικό μας σπάνιο και πολύτιμο οικογενειακό χρόνο, προκειμένου να διασκεδάσει το δικό σου παιδί, με τον τρόπο που το ίδιο επιθυμεί.

Ωστόσο, όπως σου είπα, καταλαβαίνω το σκεπτικό σου και την "ανάγκη" του παιδιού σου. Και ξέρω ότι ειδικά τα μοναχοπαίδια έχουν μεγάλη ανάγκη να είναι μόνα με τον φίλο τους.

Αντιλαμβάνεσαι όμως και το δικό μου σκεπτικό;

Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι έχουμε ανάγκες που δεν μπορούν να συγκεραστούν. Η πρακτική λύση είναι να αναζητήσετε συμμαθητές που να βρίσκονται στην ίδια θέση με εσάς, να έχετε όμοιες ανάγκες ώστε να τις καλύπτετε και οι δύο χωρίς παρεξηγήσεις και στενοχώριες.

Πάντως, προσωπικά δεν θα σε θεωρούσα "περίεργη". Και θα ευχόμουν να μην με θεωρούσες ούτε εσύ έτσι.

Και αν καλέσεις κάποιον και έρθει οικογενειώς 5 άτομα ας πούμε αντί για δύο, αν του χρόνου δε τους καλέσουμε να μην παρεξηγηθούν, να δέχονται και την άποψη του άλλου ότι δε μπορώ να πληρώσω 5 άτομα αντί για 2 οπότε θα διαλέξουμε κάποιους που το σέβονται.

απόλυτα σεβαστό. απλά μην περιμένεις πρόσκληση κι από αυτούς. και να παρακαλάς να μην είναι η οικογένεια του καλύτερου φίλου του παιδιού σου.

απόλυτα σεβαστό. απλά μην περιμένεις πρόσκληση κι από αυτούς. και να παρακαλάς να μην είναι η οικογένεια του καλύτερου φίλου του παιδιού σου.

αποκλείεται να είναι η οικογένεια του καλύτερου φίλου του παιδιού μου γιατί αυτή την οικογένεια θα την έχω γνωρίσει πιο πριν, θα έχουμε κάνει παρέα οπότε και θα περιμένω να έρθουν οικογενειακώς. Το είπα και προηγούμενως ότι τα άτομα που κάνουμε παρέα φυσικά και τα καλούμε οικογενειακώς.