όταν ο ένας εξελίσσεται και ο άλλος μένει στάσιμος

η μικρούλα μου σήμερα δεν κοιμήθηκε μεσημέρι, οπότε από τις 8 παρά άρχισε να νυστάζει. 8.30 κοιμόταν στο κρεβατάκι της για τα καλά.

είπα να ξεκολλήσω λίγο σήμερα και διάβασα ένα γεμάτο διωράκι χωρίς διακοπές από τις 8.30-10.30. δεν είναι και τίποτα σπουδαίο αλλά παρά το κεφάλι καζάνι αισθάνομαι καλύτερα.

τώρα έχω το εξής δίλημμα: νεροχύτης που γινεται χαμός ή dvd με τον άντρα μου ή λίγη ακόμη ώρα διάβασμα?

Ωραίο θέμα κορίτσια!

Λοιπόν, νομίζω ότι οι "μαυρίλες" οφείλονται στην ηλικία του παιδιού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος μύθος από αυτόν που λέει ότι μπορείς να εκμεταλλευτείς το χρόνο που το παιδί σου είναι βρέφος (< 1 έτους)! Είναι full time απασχόληση και σχεδόν αναντικατάστατη η μορφή της "μαμάς".

Όμως μετά τα 1,5 - 2 χρόνια, όλα σιγά-σιγά στρώνουν. Το παιδί αποζητάει και τον μπαμπά του και άλλους ανθρώπους. Και τότε, έρχεται η δική ΜΑΣ ώρα.

Θεωρώ κι εγώ λάθος να εξελίσσεται μόνο ο ένας, όταν και οι 2 έχουν την ίδια επιθυμία. Αν μου συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα ένιωθα ευνουχισμένη...

Οπότε, επειδή είμαστε "ομάδα", θα πρέπει ο ένας σύζυγος να βάζει πλάτες για τον άλλο, όποτε χρειάζεται.

Πιστεύω απόλυτα στο ότι όλα είναι ζήτημα θέλησης. Η δική μου μαμά πήρε μεταπτυχιακό στα 46 της χρόνια, με 4 παιδιά. Το σπίτι μας εκείνη την περίοδο μύριζε τηγανίλα: ο μπαμπάς μας έφτιαχνε κεφτεδάκια-πατάτες τηγανιτές-μακαρόνια αλλά ... ωραία, τα περνούσαμε. Στο σχολείο μας είχαμε δύο φιλολόγους: η μία τελείωσε τη Σχολή σε 7 χρόνια γιατί γέννησε 2 παιδιά, η άλλη πέρασε στη Σχολή με Πανελλήνιες μαζί με τα παιδιά της! Ήταν και οι δύο υποδειγματικές ως καθηγήτριες και παιδαγωγοί.

Το μόνο που δεν θα μου άρεσε είναι να γίνουν μόνιμη συνήθεια "οι κλειστές πόρτες". Μητρότητα-Πατρότητα και Επαγγελματική Εξέλιξη συνδυάζονται, μέχρι ενός ορίου. Αν κάποιος έχει τη φιλοδοξία να πατήσει την κορυφή, τότε δεν πρέπει να κάνει οικογένεια.

Αυτό θα ήταν το πιο φιλεύσπλαχνο προς το παιδί, που δεν φταίει σε τίποτα να αντικρύζει μια κλειστή πόρτα και να εισπράττει απόρριψη.

***Ροζάκι, δεν αναφέρομαι στον άντρα σου. Είναι απόλυτα δικαιολογημένο να δουλεύει σαν τρελός αυτήν την περίοδο. Μετά από μεγάλες προαγωγές, νιώθουμε συνήθως διπλή την ανάγκη να αποδείξουμε την αξία μας και να "δικαιώσουμε" την επιλογή μας. Υπομονή για κανένα εξάμηνο...

θα συμφωνήσω ότι δεν είναι υποχρέωση κανενός να μας βοηθήσει. αλλά από τη στιγμή που έγινα μάνα δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα βλέπω το παιδί μου ή την οικογένειά του στο μέλλον να χρειάζονται βοήθεια και να μην την παρέχω. μπορεί να λέω μεγάλα λόγια και εκείνη τη στιγμή να πω "όχι βγάλτε τα πέρα μόνοι σας" .

 

Είμαι οπαδός του μέτρου σ΄αυτή τη ζωή. έχω δει γιαγιάδες να έχουν μετατραπεί σε κανονικές δούλες για να βοηθήσουν το ζευγάρι. να τα έχουν πάρει όλα πάνω τους. νοικοκυριό, πρακτικά θέματα, παιδί. όχι δεν θα δεχόμουνα και δεν θα επέτρεπα ποτέ μια τέτοια κατάσταση. όπως έχω δει και γιαγιάδες υγιείς, σε καλή ηλικία να βλέπουν τα παιδιά τους να ζορίζονται και να μην προσφέρονται να κρατήσουν το παιδί για μια ώρα. και αυτό το θεωρώ υπερβολικό και έξω από την νοοτροπία με την οποία μεγαλώσαμε.

 

Η μαμά μου όταν παντρεύτηκε με τον πατέρα μου παράτησε (με δική της πρωτοβουλία) το πανεπιστήμιο. έκανε 2 παιδιά και αφού είμαστε σε ηλικίες 2 και 3, τότε μπήκε η γιαγιά μου (πεθερά της) στη μέση και σχεδόν την πίεσε να το ξαναρχίσει. την βοήθησε πρακτικά πολύ και η μαμά μου σε 1 χρόνο πήρε το πτυχίο και άλλαξε τη ζωή της. αργότερα βρήκε μια πολύ καλή δουλειά που την γέμιζε, μετά από κάποια χρόνια την ξαναβοήθησε πολύ με το μεταπτυχιακό της και έχει να το λέει τόσα χρόνια τώρα πως΄ολα αυτά τα ειχε καταφέρει με την προτροπή και τη βοήθεια της πεθεράς της. εγώ αυτό το μοντελο σχέσεων γνωρίζω. άνθρωποι να αλληλοβοηθιούνται, να αγαπιούνται, να βάζουν όρια ώστε να μην γίνετε κανείς θύμα κανενός.

και αυτό θα ήθελα να έχω στη ζωή μου, αλλά δεν το έχω.

Χμμμ... Για να κάνω προβολή στο μέλλον: Λοιπόν θα ξυπνάω στις

7:00 παρά το πρωί, για να ετοιμαστώ και να είμαι στις

8:00 στο σπίτι της κόρης μου, για να φύγει για τη δουλειά της που αρχίζει στις

9:00 και τελειώνει στις

17:00, καλώς εχόντων των πραγμάτων, οπότε στις

18:00, θα επιστρέφει η κόρη μου σπίτι της και εγώ στο δικό μου κατά τις

19:00, κατάκοπη, και θα πρέπει να μαγειρεύω-σιδερώνω-συγυρίζω μέχρι

21:00, οπότε το μόνο που θα μπορώ να κάνω είναι να αποβλακώνομαι με κανένα τούρκικο....

Λοιπόν, με το χέρι στην καρδιά, (και με έναν αστερίσκο), ΔΕΝ πρόκειται να κάνω κάτι τέτοιο.

Είμαι υπέρ της άποψης να διαθέτουν οι άνθρωποι σε ΚΑΘΕ ηλικία ελεύθερο χρόνο και να τον διαχειρίζονται όπως επιθυμούν. Το ίδιο θέλω και για την aimee στα 60 της αλλά και για τη μητέρα μου και την πεθερά μου.

Οι δικοί μου γονείς με βοηθούν πολύ: ο μπαμπάς πολλές φορές πηγαινοφέρνει τα παιδιά μου στο σχολείο, η μαμά περνάει κάθε απόγευμα να με βοηθήσει στο βραδινό φαγητό-μπάνιο-έλεγχο του μεγάλου. Μετά την πρόσφατη συνταξιοδότησή τους, ασχολούνται πολύ με την οικογένειά μου (και τους υπερευγνωμονώ για αυτό) αλλά ταυτόχρονα παρακολουθούν κατά πόδας τη Μαρία Ευθυμίου και το "Πανεπιστήμιο" της Στοάς του Βιβλίου και άλλα πολλά.

Αυτό δεν είναι και το φυσιολογικό; Αν ήσουν γυναίκα-καριέρας (με τη θετική σημασία) είναι δυνατόν να μεταλλαχθείς σε γιαγιά που όοοολη της η μέρα θα είναι γύρω από τα εγγόνια της;

Θα έλεγα Ροζάκι, ότι το πρόβλημά σου είναι στο λάθος "κάστινγκ":

-Αν είχες εταιρεία, θα ανέθετες σε άτομο 3ης ηλικίας μία απλή δουλειά γραφείου ή μία σύνθετη δουλειά, που θα απαιτούσε και εγρήγορση και ετοιμότητα και σωματικές αντοχές;

-Επίσης, θα ανέθετες το πιο σημαντικό πόστο σου στον υπάλληλο εκείνο που "κοιτάει" συνέχεια το ρολόι του;

Η δική σου "γιαγιά" είναι ένας άλλος τύπος γυναίκας: υπάρχουν γυναίκες που μένουν στο σπίτι, όχι από τεμπελιά, αλλά γιατί αυτό τις γεμίζει. Μαγειρεύουν, κεντάνε, κατασκευάζουν, δημιουργούν και απασχολούν με φανταστικό τρόπο τα παιδιά τους. ΑΥΤΕΣ οι μητέρες είναι που εξελίσσονται στον τύπο της "γιαγιάς" που αναφέρεις.΄

Δεν πρόκειται δηλαδή ούτε για αναπτυξιακό στάδιο, στο οποίο όλες θα καταλήξουμε, ούτε για "έλλειψη αγάπης / στοργής / ενδιαφέροντος" (όπως υπαινίσσεσαι).

...

έχω βάλει κάτω τις 24ωρες (αλήθεια σας λεώ) και προσπαθώ να οργανωθώ για να δω από που θα ξετρυπώσω καμιά ώρα....αλλά παρά τις προσπάθειες 24 μένουν και δεν αυξάνονται.

...

Και βέβαια δεν βγαίνουν:

40 min. ώρες εργασίας + μετακινήσεις + ενασχόληση με το παιδί + στοιχειώδης φροντίδα για το σπίτι... Είναι δυνατόν να βγαίνει ο λογαριασμός;

Ειδικά για τη συγγραφή εργασιών (που δεν είναι διάβασμα ενός άρθρου ή κεφαλαίου από βιβλίο), θα πρέπει να μπορείς να αφιερώσεις συνεχόμενες δύο ώρες τουλάχιστον. Πού να τις βρεις αυτές; Εκτός αν μπορείς να λειτουργήσεις με 5ωρο ύπνο..

Δύο μόνο λύσεις υπάρχουν. Και οι δύο είναι ακριβές βραχυπρόθεσμα αλλά αποδοτικές μακροπρόθεσμα και -σίγουρα- φθηνές για την ισορροπία και την ψυχολογία μας τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα.

Πρώτη λύση: Αναθέτεις σε γυναίκα την απασχόληση της μικρής 2-3 ημέρες την εβδομάδα.

Δεύτερη λύση: Ζητάς να έχεις μειωμένο ωράριο (3/5 μέρες) για ένα εξάμηνο. (Αυτό το έκανε ο άντρας μου για να συνδυάσει εργασία-διδακτορικό-συμβολή στα παιδιά και τις εργασίες του σπιτιού).

Δεν είναι πολυτέλεια αλλά ανάγκη για εσένα, για να μην βαρύνεσαι με τόσο αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα, και για την οικογένειά σας, για να μην πέφτουν σκιές (θυσίας; παραγκωνισμού στις σχέσεις σας.

Λοιπόν, με το χέρι στην καρδιά, (και με έναν αστερίσκο), ΔΕΝ πρόκειται να κάνω κάτι τέτοιο.

Είμαι υπέρ της άποψης να διαθέτουν οι άνθρωποι σε ΚΑΘΕ ηλικία ελεύθερο χρόνο και να τον διαχειρίζονται όπως επιθυμούν. Το ίδιο θέλω και για την aimee στα 60 της αλλά και για τη μητέρα μου και την πεθερά μου.

 

Αυτό δεν είναι και το φυσιολογικό; Αν ήσουν γυναίκα-καριέρας (με τη θετική σημασία) είναι δυνατόν να μεταλλαχθείς σε γιαγιά που όοοολη της η μέρα θα είναι γύρω από τα εγγόνια της;

 

Θα έλεγα Ροζάκι, ότι το πρόβλημά σου είναι στο λάθος "κάστινγκ":

-Αν είχες εταιρεία, θα ανέθετες σε άτομο 3ης ηλικίας μία απλή δουλειά γραφείου ή μία σύνθετη δουλειά, που θα απαιτούσε και εγρήγορση και ετοιμότητα και σωματικές αντοχές;

-Επίσης, θα ανέθετες το πιο σημαντικό πόστο σου στον υπάλληλο εκείνο που "κοιτάει" συνέχεια το ρολόι του;

 

Η δική σου "γιαγιά" είναι ένας άλλος τύπος γυναίκας: υπάρχουν γυναίκες που μένουν στο σπίτι, όχι από τεμπελιά, αλλά γιατί αυτό τις γεμίζει. Μαγειρεύουν, κεντάνε, κατασκευάζουν, δημιουργούν και απασχολούν με φανταστικό τρόπο τα παιδιά τους. ΑΥΤΕΣ οι μητέρες είναι που εξελίσσονται στον τύπο της "γιαγιάς" που αναφέρεις.΄

 

Δεν πρόκειται δηλαδή ούτε για αναπτυξιακό στάδιο, στο οποίο όλες θα καταλήξουμε, ούτε για "έλλειψη αγάπης / στοργής / ενδιαφέροντος" (όπως υπαινίσσεσαι).

μπράβο άιμε συμφωνώ μαζί σου

εξαιρετικό δίχως παρωπίδες ποστ, που δεν κατηγορεί το διαφορετικό και δεν ειδωλοποιεί ατό που κάνεις εσύ η ίδια....

μπράβο και πάλι

Καλέ, έχουμε 2-3 τόπικς για τις γιαγιάδες...

Χρήσιμες ήταν κάποιες πρακτικές συμβουλές στο τόπικ, όπως για την κοπέλα στο σπίτι ή για το μειωμένο ωράριο...

Εγώ είμαι σε μια ηλικία που τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους και στο κάτω κάτω στην εποχή μας επιτυχία είναι και να κραταει κάποιος μια δουλειά! Σε εμάς προχώρησε ο άντρας μου, γιατί έχει απίστευτες αντοχές. Βοηθάει πάρα πολύ στο σπίτι, για την ακρίβεια εγώ τον βοηθάω, δεν με βοηθάει εκείνος... Απλά όμως δεν έχει χρόνο για οτιδήποτε άλλο, του αρέσει να κάνει πράγματα στο σπίτι. Και δεν δουλευει τις τρελές, ώρες, αν και θα κάτσει παραπάνω. Είναι από αυτούς που είναι αποτελεσματικοί αρκετά μέσα στο ωράριο. Μεταπτυχιακά-πιστοποιήσεις δεν έκανε κανείς μας μετά τα παιδιά, ο σύζυγος έκανε κάποια light σχετικά πράγματα, και εγώ παρακολουθώ τις εξελίξεις μέσω κάποιων σεμιναρίων, αλλά τα 2α-3α πτυχία - μεταπτυχιακά δεν μετράνε στις δουλειές μας τόσο, στην πράξη για την εξέλιξη... Τουλάχιστον όχι όσο άλλα πράγματα...

Αυτό που μου λείπει τώρα, επειδή ας πούμε, κάποιος από τους δύο τουλάχιστον "κάτι" κατάφερε, είναι να έχουμε ποιότητα ζωής, αλλά αυτή πήγε λίγο προς τα κάτω, γιατί παλιότερα μια από τις χαρές μας ήταν να πάμε κάπου όλοι μαζί καθημερινή, τώρα με τις δραστηριότητες των παιδιών αυτό είναι σπανιότατο και μου τη βαράει... Προσπαθώ να βρω ισορροπίες.

Εμάς μας βοήθησε που η δουλεια μας είναι κοντά στο σπίτι και που ο ένας καλύπτει τον άλλον ως προς τα δρομολόγια αναλόγως ποιος έχει πιο πολλή δουλειά κάποια μέρα... Από τότε που πήρε πιο πολλές ευθύνες εκείνος, έπεσαν κάπως πιο πολλά σε εμένα, αλλά παράλληλα είναι και τα παιδιά πιο μεγάλα και δεν με χρειάζονται ιδιαίτερα, επι της ουσίας. Πώς φτάσαμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και να είμαστε ικανοποιημένοι με όλες τις βασικές πλευρές της ζωής μας, το οφείλουμε στην αντοχή του άντρα μου κυρίως, γιατί εμείς γιαγιά ντούρασελ δεν είχαμε... Εγώ περασα και μια υπερκόπωση, κάποια στιγμή.

Δεν ξέρω, δεν με πειράζει να μένει κάποιος πίσω, αρκεί να είμαστε ομάδα, γιατί είμαι πάλι σε ηλικία που βλέπω γύρω μου κρίση ηλικίας και άνθρωποι που στηρίχτηκαν στον άλλο, για να γυρίσουν να του πουν κάποια στιγμή με λίγα λόγια ότι τους πέφτει και λιγος μετά από κάποια χρόνια!

βλέπω γύρω μου κρίση ηλικίας και άνθρωποι που στηρίχτηκαν στον άλλο, για να γυρίσουν να του πουν κάποια στιγμή με λίγα λόγια ότι τους πέφτει και λιγος μετά από κάποια χρόνια!

έχεις απόλυτο δίκιο Athina σ΄αυτό που γράφεις. είναι μια συνηθισμένη εξέλιξη στις σχέσεις των ανθρώπων. ο ένας προχωράει, ο άλλος μένει πίσω για να τραβήξει κουπί και να του το κάνει πιο έυκολο και στο τέλος, αξιολογείται ως λίγος και χωρίς ενδιαφέρον. το έχω δει σε γνωστό μου ζευγάρι και η μεγάλη αδικία είναι πως αν άξιζε να προχωρήσει κάποιος ήταν η συζυγος, η οποία ήταν και πιο έξυπνη και πιο ικανή.

εγώ αποφάσισα σε μια πρώτη φάση να ελαττώσω τις ώρες ύπνου. θα πίνω ένα καφεδάκι εκεί κατά τις 8.30 που η μικρούλα ετοιμάζεται για ύπνο και θα το παλεύω να διαβάζω μετά.

Για αυτό που λέτε...συστήνω "Προδομένη γυναίκα" της Σιμόν ντε Μποβουάρ.

Και θα δείτε μελέτη που θα πέσει...

rosaki επειδή ανελαβες πολλα πραγματα και τωρα πνίγεσαι προσπαθησε τωρα να ιεραρχήσεις η μαλλον να προγραμματισεις τον χρονο σου για να τελειώσεις αρχικα με τα του πανεπιστημιου,,,,πιεσου λιγο,, παρε αδεια η ζητα μειωμενο (αν μπορεις) η μια κοπελα εστω για 2- 3 μηνες μεχρι να δρομολογήσεις καποια πραγματα (εχετε καποια ανηψια-ξαδερφουλα-κορη φιλων κτλ που να θελει κανενα χαρτζιλικι??) για να τελειώσεις αυτά που αρχισες γτ αν καταλαβα καλα εισαι στο σταδιο της συγγραφης των αποτελεσματων και ολοι ξερουμε πως αν τα αφησεις για καιρο κινδυνεύεις να μην στα παιρνουν ουτε στα <νεα της ψαροκωσταινας>,,,αλλωστε εχεις πειρα οποτε αν ξεαγχωθεις και συγκεντρωθείς δεν θα είναι δυσκολο για σενα :D:D βαλε και τον συζυγο να βοηθησει,αφου είναι στο ιδιο αντικειμενο (με το αζημιωτο φυσικα):mrgreen:

Για αυτό που λέτε...συστήνω "Προδομένη γυναίκα" της Σιμόν ντε Μποβουάρ.

 

Και θα δείτε μελέτη που θα πέσει...

Άννα, μες στο μυαλό μου είσαι! Παλιό, καλό και επίκαιρο! Εξ ου και το συνειδητοποιήσει κανείς αυτό όμως, μετά πώς συμβιβάζεται με την ιδέα;

Τεσπα, πάντως εγώ λέω και να μην τρελαινόμαστε, κορίτσια, κι η ευτυχία, όπως είπε και η Αθηνά πιο πάνω, είναι και μια βόλτα οικογενειακή όλοι μαζί και ποιότητα ζωής κ.λπ. και αυτά όλα θέλουν κι αυτά την προετοιμασία και τον χρόνο τους. Ουφ! Πάλι στα διλήμματα με ρίξατε.

Δεν έχω διαβάσει όλα τα posts.

Αλλά όταν ο ένας εξελίσσεται επαγγελματικά ενώ ο άλλος όχι, αναζητούμε την αιτία του φαινομένου.

Αν η αιτία είναι πως ο εξελισσόμενος το κάνει στην πλάτη του άλλου (πχ ασχολείται μόνο με τα επαγγελματικά και όλα τα υπόλοιπα θέματα σπιτιού, παιδιών, κτλ τα έχει αφήσει στον άλλον), ψάχνουμε να βρούμε μια ισορροπία.

Στην ανάγκη αναζητούμε κάποια εξωτερική βοήθεια ώστε να έχουμε χρόνο και διάθεση να εξελιχθούμε και εμείς.

μάλλον αυτό το ποστ μου έκανε λίγο καλό. ακόμη και αν δεν κρατήσει πολύ τις τελευταίες μέρες σαν κάποιος να μου έκανε ένεση αδρεναλίνης. αποφάσισα να σταματήσω την γκρίνια (προσωρινά μην γελιόμαστε) και την μιζέρια και να αναλάβω δράση. διαβάζω καθημερινά έστω και λίγο αφού κοιμηθεί η μικρή.

ενώ αισθάνομαι σωματικά κουρέλι ψυχολογικά είμαι σίγουρα καλύτερα.

Πολύ καλό αυτό, μπράβο!

Να σου προτείνω κάτι: φτιάξε ένα χρονοδιάγραμμα. Θέσε κάποιες ημερομηνίες ως στόχους για να τελειώσεις κάποια κομμάτια, και κυρίως για το πότε θα στραφείτε προς εξωτερική βοήθεια.

Επειδή και τα πιο ωραία σχέδια χάνονται στη δίνη της καθημερινότητας, και επειδή ο άντρας σου απίθανο είναι να αρχίσει να ψάχνει για κοπέλες, βάλε ένα χρονικό όριο. Ας είναι μακροπρόθεσμο, αλλά να υπάρχει.

Josephine, μην ακούς τι λέμε, τι κάνουμε να βλέπεις!!!

Μπορεί να γκρινιάζουμε, αλλά είναι εκ του ασφαλούς, έχουμε τα παιδάκια μας δίπλα να κοιμούνται.

Μην τυχόν χάσεις αυτή την ευκαιρία, η μητρότητα είναι το ωραιότερο ταξίδι, μην το σκέφτεσαι, βουρ στον πατσά.

Για να έχω την κόρη μου, θα γινόμουν φουλ ταιμ νοικοκυρά αν χρειαζόταν. Θα παράταγα το σχολείο στο Γυμνάσιο, θα μάθαινα να πλέκω βελονάκι, θα έφτιαχνα και σπιτικό πελτέ!!!

αυτό προσπαθώ να κάνω Άννα μου. ένα χρονοδιάγραμμα με ημερομηνίες και μικρούς στόχους.

βασικά τώρα που ξανασχολήθηκα, συνειδητοποιώ πόσο λάθος είναι όταν αφήνω τις εργασίες για καιρό. γιατί ξεχνάω τι έκανα οπότε τρώω χρόνο να ξαναθυμηθώ τι έκανα.

τέσπα, αυτές τις τελευταίες μέρες είμαι μεν αποτελεσματική, αλλά έχω γίνει ολίγον αυτιστική. σήμερα πέτυχα στο δρόμο ένα φίλο, ήμουν τόσο απορροφημένη στα δικά μου, που τον κοίταγα και δεν καταλάβαινα ποιός ήταν.

μετά από ένα δεκαπενθήμερο σκληρής βραδινής δουλειάς έχω να καταγράψω:

Θετικά: προχώρησα αρκετά κάποια κυρίως σημεία που είχαν κολλήσει και με δυσκόλευαν

είμαι σε μια υπερένταση με αποτέλεσμα να είμαι πιο αποτελεσματική και σε άλλους τομείς

Αρνητικά: φοβάμαι ότι δεν γλιτώνω την τενοντίτιδα

το καθημερινό ντουζ έχει αραιώσει λίγο

Όταν χτυπήσεις βδομάδα άλουστη κόψ' το!!!

Για την ώρα, συνέχισε, εσύ μας οδηγείς! (πάρε και καμμιά πολυβιταμίνη).

rosaki,,,πολύ θετικο που ξεμπλοκαρισες καποια πραγματα,,,παρε μια βαθεια ανασα και τελειώσατε τωρα που τα ξαναθυμήθηκες.......μετα προσπαθησε να ηρεμησεις και να μην αναλάβεις πολλα πραγματα για ένα διαστημα τουλάχιστον,,,,,

υ.γ. εφοδιασου με αποσμητικα:D:D

θα ακολουθήσω πιστά τις συμβουλές σας

1. αποσμητικό (διαρκώς μαζί μου ακόμη και στον καναπέ όταν κάθομαι)

2. πολυβιταμίνες.

έχω βάλει στόχο να ξεμπερδεύω με πράγματα μέχρι τα Χριστούγεννα. μετά το σχέδιο είναι να τα ξεχάσω για 15 μέρες και να ασχοληθώ αποκλειστικά με την χριστουγεννιάτικη διασκέδαση της μικρής μου.

Κοριτσια καλημερα.Δεν εχω διαβασει αναλυτικα την ενοτητααλλά απο τον τιτλο καταλαβαινω οτι ειναι μαλλον η περιπτωση μου.Ειμαι αδιοριστη καθηγητρια που πριν απο λιγα χρονια ακολουθησα τον ανδρα μου στην πολη του .Αρχικα όλα πηγαιναν καλα απο αποψη δουλειας για μενα ,στη συνεχεια όμως ηρθε η κριση,το παιδι(να σημειωσω οτι δεν εχω καμια βοηθεια απο γονεις για το παιδι)κ οι επιλογες μου ελαχιστοποιηθηκαν για να μην πω εξαφανιστηκαν./σε μια μικρη επαρχιακη πολη εξαλλου δεν υπαρχουν κ πολλες ευκαιριες,κ η μοναδικη που βρηκα δεν φανηκα τολμηρη να την αρπαξω.Στην αρχη το πηρα στωικα,τι να κανουμε ειπα,κριση.Τωρα ομως αρχιζει κ με επηρεαζει πολυ ψυχολογικα.Δεν ειναι τοσο το οικονομικο,ειναι το όλο πακετο απο μια γυναικα εργαζομενη,ανεξαρτητη οικονομικα με τη δουλεια,τον κυκλο της τωρα ειμαι ολη μερα σπιτι.Απο την αλλη ο ανδρας μου που εχει μονιμη δουλεια παει συνεχως καλυτερα,δραστηριοποιειται με συναδερφους εχει κ αλλα ενδιαφεροντα.Εχω προσπαθησει να κανω πραγματα ,μεταπτυχιακο εξ αποστασεως πχ αλλά ειτε γινεται με κληρωση ειτε χρειαζονται πολλα χρηματα που κ παλι δεν εγγυαται καποια εξασφαλιση επαγγελματικη.Τα εχω σκεφτει όλα κ λυση δεν βρισκω νιωθω εγκλωβισμενη.Οσο για την αυτοπεποιθηση μου ...

Κι εγώ είχα φιλοδοξίες για τον εαυτό μου κι έκανα σπουδές κι άλλες σπουδές και προσωπικές θυσίες, όπως το να αναβάλλω την απόκτηση παιδιού. Το μόνο καλό είναι ότι δεν είδα ποτέ σοβαρό επαγγελματικό ή οικονομικό αντίκρυσμα για τους κόπους μου, οπότε δε δημιουργήθηκε μέσα μου η ελπίδα για αναγνώριση.

Δε νιώθω ριγμένη (ως ώρας, τουλάχιστον) και αυτό νομίζω οφείλεται στο ότι αντιλαμβανόμαστε τις επιτυχίες του άντρα μου (που επίσης έχει κοπιάσει πολύ, από μικρός) ως κοινές επιτυχίες. Και νομίζω ότι μόνο έτσι βγαίνει πέρα η ζωή. Εξάλλου, αν ποτέ αντιστραφούν οι ρόλοι -λέμε τώρα-, δε θα ήθελα καθόλου ο άντρας μου να νιώθει "μικρός" μπροστά μου.

Μα φυσικα κ χαιρομαστε με τις επιτυχιες των ανδρων μας κ τους στηριζουμε προσωπικα εγω αυτο κανω κ νομιζω κ οι περισσοτερες εδω.Για να υπάρχει όμως ισορροπια δεν αρκει τουλαχιστον σε μενα να ειμαι μονο σύζυγος κ μητερα θα ηθελα πολυ να δραστηροποιούμε κ επαγγελματικα,ισως επειδη εδω ειμαι ξενη χωρις διαιτερο κυκλο κοινωνικο η εργασια για μενα περα απο τα προφανή ήταν κ γνωριμιες κ τροπος να περναω καλά,να δεθω με την πόλη.Βέβαια ο καθενας το βλέπει το θεμα όπως νομιζει,φυσικα προτεραιοτητα εχουν το παιδι κ ο ανδρας μου δε γινεται καμια συγκριση αλλά μετα απο πολυ σκεψη κατεληξα ότι για να ειναι κανεις ικανοποιημενος ,να μη πω ευτυχισμενος-μεγαλη λέξη πρεπει να να ειναι πληρης κ στους δύο τομεις.Δε υπαινισσομαι φυσικα οτι ειμαι δυστυχισμενη αλλά οτι κατι μου λειπει

Ναι να παρεις το ρισκο

Ναι αξιζει τελικα ολο αυτο!

Συγχαρητηρια κιολας!

Βρε rosaki, για καμια συμβουλο υπουργου σε κοβω

Love4 είναι θέση πιο πάνω από αυτή που περιγράφεις.

Βασικά πρόκειται για θέση διοικήτριας ενός μεγάλου δημόσιου οργανισμού.

πολλές ώρες και έχουν αρχίσει οι ενοχές από τώρα (πριν καν απαντήσω).

Love4 είναι θέση πιο πάνω από αυτή που περιγράφεις.

 

Βασικά πρόκειται για θέση διοικήτριας ενός μεγάλου δημόσιου οργανισμού.

 

πολλές ώρες και έχουν αρχίσει οι ενοχές από τώρα (πριν καν απαντήσω).

Τετοιες ευκαιριες για μενα δεν πεταγονται...φαντασου τι θα σκεφτεσαι σε καποια χρονια αν δε δεχτεις...

Βεβαια μιλαω ετσι θεωρωντας πως προκειται για κατι που σε γεμιζει...αν δηλ εσυ εχεις ονειρο μια ακαδημαικη καριερα ενω αυτη ειναι μια τετοια θεση τοτε οντως θελεις πολυ σκεψη...αλλιως...καθολου!