Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΑΜΕΣΑ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΑΣ


Recommended Posts

Κοριτσια καλησπερα. Χρειαζομαι αμεσα τη γνωμη σας γιατι μου συμβαινει το εξης: Πριν απο 2,5 χρονια γεννησα το πρωτο μου μωρακι τον θησαυρουλη μου! Τον λατρευω και με λατρευει και παροτι ανυπανδρη αποφασισα να του κανω ενα ακομη αδελφακι για να μην ειναι μονο του στη ζωη οπως ημουν εγω [ εννοω χωρις αδελφια.]

Πραγματι πριν απο δυο μηνες καταφερα στα 42 μου να ξαναμεινω εγκυος και παρολα τα προβληματα που ειχα [ ειχα χασει πριν απο 6 μηνες τον μπαμπακα μου που ζουσαμε μαζι] καταφερα καθηλωμενη στο κρεβατι να κρατησω την εγκυμοσυνη μου.

Δυστυχως ομως πριν απο τρεις εβδομαδες η μητερα μου ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΖΕΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΑΤΡΕΥΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ διεγνωσθη με μια σπανια μορφη καρκινου του αιδοιου. Στις 19 θα μπει στο Αλεξανδρα να χειρουργηθει. Απο την ημερα που το εμαθα κατερρευσα, δεν εχω αλλον στον κοσμο εκτος απο τη μανουλα μου και το αγορακι μου. Κλονιστηκε η υγεια μου σε απιστευτο βαθμο και πιο πολυ κλονιστηκε η ψυχικη μου υγεια γιατι χασαμε πολυτιμο χρονο εξαιτιας του γιατρου μου που εκανε ενα απιστευτο λαθος. Ειμαι σε κατασταση πανικου και δεν μπορω να σκεφτω σωστα. Απο τη μια σκεφτομαι οτι το παιδακι μου θελει ενα αδελφακι οπως το θελω κι εγω κι απο την αλλη σκεφτομαι να δωσω τελος στην εγκυμοσυνη μου γιατι δεν ξερω αν θα βρω τη δυναμη να αντιμετωπισω την κατασταση της μητερας μου.

Τι να κανω ρε κοριτσια; Βοηθηστε με σας παρακαλω.....

Ο ΑΓΑΠΟΥΛΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΟΝ 3 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΩ

 

z0oo.jpgprYNp3.png[/url] .

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 59
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Κοριτσια καλησπερα. Χρειαζομαι αμεσα τη γνωμη σας γιατι μου συμβαινει το εξης: Πριν απο 2,5 χρονια γεννησα το πρωτο μου μωρακι τον θησαυρουλη μου! Τον λατρευω και με λατρευει και παροτι ανυπανδρη αποφασισα να του κανω ενα ακομη αδελφακι για να μην ειναι μονο του στη ζωη οπως ημουν εγω [ εννοω χωρις αδελφια.]

Πραγματι πριν απο δυο μηνες καταφερα στα 42 μου να ξαναμεινω εγκυος και παρολα τα προβληματα που ειχα [ ειχα χασει πριν απο 6 μηνες τον μπαμπακα μου που ζουσαμε μαζι] καταφερα καθηλωμενη στο κρεβατι να κρατησω την εγκυμοσυνη μου.

Δυστυχως ομως πριν απο τρεις εβδομαδες η μητερα μου ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΖΕΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΑΤΡΕΥΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ διεγνωσθη με μια σπανια μορφη καρκινου του αιδοιου. Στις 19 θα μπει στο Αλεξανδρα να χειρουργηθει. Απο την ημερα που το εμαθα κατερρευσα, δεν εχω αλλον στον κοσμο εκτος απο τη μανουλα μου και το αγορακι μου. Κλονιστηκε η υγεια μου σε απιστευτο βαθμο και πιο πολυ κλονιστηκε η ψυχικη μου υγεια γιατι χασαμε πολυτιμο χρονο εξαιτιας του γιατρου μου που εκανε ενα απιστευτο λαθος. Ειμαι σε κατασταση πανικου και δεν μπορω να σκεφτω σωστα. Απο τη μια σκεφτομαι οτι το παιδακι μου θελει ενα αδελφακι οπως το θελω κι εγω κι απο την αλλη σκεφτομαι να δωσω τελος στην εγκυμοσυνη μου γιατι δεν ξερω αν θα βρω τη δυναμη να αντιμετωπισω την κατασταση της μητερας μου.

Τι να κανω ρε κοριτσια; Βοηθηστε με σας παρακαλω.....

γνωμη μου ειναι να κρατησεις το μωρακι σου κ να εισαι οσο πιο ηρεμη γινεται,αν το ριξεις νομιζω δεν θ αντεξεις κ τα δυο βαρη στη συνειδηση σου.προσπαθησε να σκεφτεις καθαρα.αληθεια ποσων εβδομαδων εισαι?

Link to comment
Share on other sites

Ειμαι στη δεκατη..... Μαλιστα και τις δυο φορες καταφερα να μεινω εγκυος με πολλες δυσκολιες ....Το ηθελα οσο τιποτε αλλο ... Κλαιω τωρα που σας γραφω τις σκεψεις μου αλλα δεν ξερω αν θα τα καταφερω να αντεξω ψυχολογικα να βγαλω εις περας την εγκυμοσυνη μου ... Δεν ξερω τι να κανω. Η ψυχη μου ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ η λογικη μου ομως ......

Ο ΑΓΑΠΟΥΛΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΟΝ 3 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΩ

 

z0oo.jpgprYNp3.png[/url] .

Link to comment
Share on other sites

Kι εγώ είμαι της γνώμης να κρατήσεις το παιδί σου. Μόνη σου το θέλησες, μόνη σου το προσπάθησες. Η έκτρωση δεν είναι λύση, επειδή αλλάξανε οι συνθήκες της ζωής σου. Μπορεί τώρα να αισθάνεσαι τρομοκρατημένη και πανικόβλητη, αλλά είμαι σίγουρη ότι, μόλις επανακτήσεις την ψυχραιμία σου, θα το δεις κι εσύ.

Ο πατέρας των παιδιών πού βρίσκεται? Σε στηρίζει?

Link to comment
Share on other sites

θα σου πω κ εναν λογο ακομη να κρατησεις το παιδι σου μεσα σε ολη αυτη την κατασταση.ΔΥΣΤΥΧΩΣ οι γλυκυτατοι γονεις μας δεν θα βρισκονται αιωνια διπλα μας,γινομαστε γονεις με τη σειρα μας κ παππουδες.ολα ειναι ενας κυκλος απλα παρακαλαμε να κλεισει οσο πιο αργα μπορει.κρατα το παιδακι σου (10 εβδομαδων ειμαστε κ κοντα εγω ειμαι στην 11)αυτο θα σου δωσει δυναμη για να συνεχισεις τη ζωη σου,θα τα βλεπεις κ τα 2 μαζι να μεγαλωνουν θα τα καμαρωνεις κ θα λες παναγια μου πως σκεφτηκα τοτε να κανω κατι τετοιο.παρε δυναμη απο την εγκυμοσυνη σου και παλεψε.στο κατω κατω η μητερουλα σου θα κανει την επεμβαση κ μετα θ ακολουθησει θεραπειες.δεν σημαινει οτι θα την χασεις, δωστης κουραγιο για να παλεψει κ αυτη την αρρωστια της κ να μεινει κοντα σας για οσο θα κρινει ο Θεος.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

θα σου πω κ εναν λογο ακομη να κρατησεις το παιδι σου μεσα σε ολη αυτη την κατασταση.ΔΥΣΤΥΧΩΣ οι γλυκυτατοι γονεις μας δεν θα βρισκονται αιωνια διπλα μας,γινομαστε γονεις με τη σειρα μας κ παππουδες.ολα ειναι ενας κυκλος απλα παρακαλαμε να κλεισει οσο πιο αργα μπορει.κρατα το παιδακι σου (10 εβδομαδων ειμαστε κ κοντα εγω ειμαι στην 11)αυτο θα σου δωσει δυναμη για να συνεχισεις τη ζωη σου,θα τα βλεπεις κ τα 2 μαζι να μεγαλωνουν θα τα καμαρωνεις κ θα λες παναγια μου πως σκεφτηκα τοτε να κανω κατι τετοιο.παρε δυναμη απο την εγκυμοσυνη σου και παλεψε.στο κατω κατω η μητερουλα σου θα κανει την επεμβαση κ μετα θ ακολουθησει θεραπειες.δεν σημαινει οτι θα την χασεις, δωστης κουραγιο για να παλεψει κ αυτη την αρρωστια της κ να μεινει κοντα σας για οσο θα κρινει ο Θεος.

 

Απο την ωρα που μου εγραψες το μηνυμα κλαιω συνεχεια. Ποσο με καταλαβαινεις και ποσο δικιο εχεις! Ηρθαν ολα ομως απανωτα. Δεν προλαβαμε να συνελθουμε απο τον ξαφνικο θανατο του πατερα μου, ηρθαν τα οικονομικα, ειχαμε δικαστηρια, αρρωστειες και τωρα αυτο.

Νιωθω οτι δεν μπορω να αντεξω .....

Ο ΑΓΑΠΟΥΛΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΟΝ 3 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΩ

 

z0oo.jpgprYNp3.png[/url] .

Link to comment
Share on other sites

θα σου πω κ εναν λογο ακομη να κρατησεις το παιδι σου μεσα σε ολη αυτη την κατασταση.ΔΥΣΤΥΧΩΣ οι γλυκυτατοι γονεις μας δεν θα βρισκονται αιωνια διπλα μας,γινομαστε γονεις με τη σειρα μας κ παππουδες.ολα ειναι ενας κυκλος απλα παρακαλαμε να κλεισει οσο πιο αργα μπορει.κρατα το παιδακι σου (10 εβδομαδων ειμαστε κ κοντα εγω ειμαι στην 11)αυτο θα σου δωσει δυναμη για να συνεχισεις τη ζωη σου,θα τα βλεπεις κ τα 2 μαζι να μεγαλωνουν θα τα καμαρωνεις κ θα λες παναγια μου πως σκεφτηκα τοτε να κανω κατι τετοιο.παρε δυναμη απο την εγκυμοσυνη σου και παλεψε.στο κατω κατω η μητερουλα σου θα κανει την επεμβαση κ μετα θ ακολουθησει θεραπειες.δεν σημαινει οτι θα την χασεις, δωστης κουραγιο για να παλεψει κ αυτη την αρρωστια της κ να μεινει κοντα σας για οσο θα κρινει ο Θεος.

 

Συμφωνώ αν και η επιλογή είναι δική σου και μόνο εσύ ξέρεις πως αισθάνεσαι. Αν όμως η μαμά σου μάθαινε οτι έχει καρκίνο αφου΄είχες γεννήσει τί θα έκανες?? Ξέρω οτι σκέφτεσαι αυτά που θα πρέπει να αντιμετωπήσεις αλλα πιστεύω πως ούτε η μαμά σου θα ήθελε να στερηθείς κάτι που με τόσο κόπο απόκτησες..

Link to comment
Share on other sites

Απο την ωρα που μου εγραψες το μηνυμα κλαιω συνεχεια. Ποσο με καταλαβαινεις και ποσο δικιο εχεις! Ηρθαν ολα ομως απανωτα. Δεν προλαβαμε να συνελθουμε απο τον ξαφνικο θανατο του πατερα μου, ηρθαν τα οικονομικα, ειχαμε δικαστηρια, αρρωστειες και τωρα αυτο.

Νιωθω οτι δεν μπορω να αντεξω .....

frinda μου ειμαι σιγουρη οτι θ αντεξεις κ αυτο το λεω γιατι ειπες ποσο πολυ το ηθελες το 2 παιδακι σου.και ΠΡΕΠΕΙ να αντεξεις γ αυτα τα 2 πλασματακια που θα ειναι τα μονα που θα σε στηριζουν οταν μετα απο χρονια εσυ θα εχεις αναγκη.βαρα τη γροθια σου κατω και παρε δυναμη μην αφηνεις τιποτα να σε πτοει.ξερεις ποσο ανθεκτικες ειμαστε εμεις οι γυναικες?παααααρα πολυ,ειμαστε ομως και συναισθηματικες (μεχρι αηδιας κ ευαισθητες ιδιαιτερα κατα την διαρκεια της εγκυμοσυνης)απλα πρεπει τωρα να βαλεις τη λογικη σου να δουλεψει.και θα το κανεις ειμαι σιγουρη .βγες απο τον λαβυρινθο ΤΩΡΑ!!!

Link to comment
Share on other sites

Είμαι σίγουρη ότι η μαμά σου δεν θα ήθελε να γίνει αιτία να ρίξεις το μωράκι σου. Αντίθετα η προσμονή του μωρού μπορεί να της δώσει χαρά και δύναμη. Όπως ειπώθηκε παραπάνω, τι θα γινόταν αν μαθαίνατε για τον καρκίνο μετά τη γέννηση?

 εχω δυο μπουμπουκακια

Link to comment
Share on other sites

Προς θεού μην τερματίσεις την εγκυμοσύνη σου. Αν εσύ είχες μια κορούλα που ήταν στην θέση σου και εσύ στην θέση της μαμά σου και η κορούλα σου αποφάσιζε να τερματίσει την εγκυμοσύνη, αυτό θα σε έκανε να νιώσεις καλύτερα; Εγώ νομίζω θα σε έριχνε ακόμα περισσότερο, θα σε έκανε να νιώθεις υπεύθυνη για τον χαμό του εγγονιού σου :(.

Μην ξεχνάς ότι η καλή ψυχολογία είναι καταλυτική και για τις δυο σας τώρα. Δείξε στην μαμά σου ότι όλα θα πάνε καλά και ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν τελειώνει τώρα ούτε το μωρό ούτε ή ίδια.

Ενα θα σου πω για να καταλάβεις. Ο κουνιάδος μου δολοφονήθηκε τον Ιούλιο είχε ένα παιδί 2 χρ. και η γυναίκα του έγκυος. Αυτή η κοπέλα έχασε την γη κάτω από τα πόδια της, έχασε τον άνθρωπο της με τον πιο απάνθρωπο τρόπο, ο καιρός όμως πέρασε και σε ένα μήνα περίπου μπαίνει στον μήνα της. Νομίζεις οτι θα ένιωθε πιο ανάλαφρη αν έριχνε το μωρό. Εσύ νομίζεις ότι θα νιώσεις καλύτερα ;

Σου εύχομαι δύναμη και ψυχραιμία.

Γράφε μας να μαθαίνουμε νέα σου και μίλα μας αν χρειάζεσαι βοήθεια

02/6/07 γίναμε ένα

16/6/08 πρώτο θαυματακι 30/4/10 δεύτερο θαυματακι

Καληνύχτα Ελλάδα,ο τόπος που γέννησε την Δημοκρατία κατάντησε να σκοτώνει την ελευθερία της έκφρασης. Καλό ταξίδι Σωκράτη 19.7.2010

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Πρώτα απ'ολα θέλω να σου δώσω τα συγχαρητήρια μου για το κουράγιο σου που μεγαλώνεις το παιδάκι σου ως ανύπανδρη μητέρα σε μία χώρα όπως η Ελλάδα (με τόσα ταμπού πάνω στο θέμα κτλ.). Επίσης τα συλληπητήρια μου για τον πατέρα σου... και μπράβο που είχες τη μεγάλη τύχη να έχεις 2 γονείς να σε στηρίζουνε σε μια περίοδο που απ'οτι καταλαβαίνω πρέπει να ήταν πολύ δύσκολη για 'σενα (πρώτη εγκυμοσύνη, πρώτο παιδάκι κτλ.)

 

Δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να σου πεί τι θα ήταν καλύτερο να κάνεις. Εσύ ξέρεις καλύτερα απ'ολους ποιες είναι οι αντοχές σου, οι επιθυμίες σου, οι προτεραιότητές σου και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζείς. Επίσης ότι πχ είναι καλό για 'μενα μπορεί να 'ναι κακό για 'σενα και αντίστροφα. Καταλαβαίνω ότι είσαι πολύ μπερδεμένη και αγχωμένη. Μήπως αν πήγαινες σε κάποιον ειδικό πχ ψυχολόγο ή ψυχίατρο να σε βοηθούσε λίγο να συνειδητοποιήσεις τί θα ήταν ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ να κάνεις? Αν, έχεις αποφασίσει ήδη (πχ να το κρατήσεις) μήπως υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι πέρα από τη μητέρα σου που θα μπορούσαν κάπως να βοηθήσουν? (γιατί σίγουρα αυτή την περίοδο θα χρειαστεί και η μητέρα σου στήριξη...) Αν επιτρέπεται, ο πατέρας του παιδιού που κυοφορείς (που δεν ξέρω αν είναι ο ίδιος με αυτόν του παιδιού που έχεις ήδη) είναι ενήμερος για την εγκυμοσύνη? Και αν ναι, μήπως θέλει/ μπορεί κάπως να βοηθήσει? (πχ με λίγα χρήματα για να πάρετε κάποια γυναίκα να βοηθήσει λίγο με τις δουλειές του σπιτιού? Ή έστω ψυχολογικά? -αν και συνήθως οι άντρες δε φημίζονται για τις ικανότητές τους σε αυτό τον τομέα! ;))

 

Προσωπικά θα ήθελα να σου πώ το εξής... απ'οτι βλέπω γύρω μου εμείς οι γυναίκες συνήθως μετανιώνουμε για τα παιδιά που ΔΕΝ κάναμε και όχι για τα παιδιά που κάναμε... ειδικά να περάσουν λίγο τα χρόνια... πχ έχω ακούσει πολλές φορές γυναίκες 40+ ή 50+ ή 60+ να λένε 'μακάρι να είχα πχ ένα ακόμη παιδί' ή 'γιατί έκανα μόνο 2' αλλά ποτέ καμία να λέει 'αχ γιατί έχω 3 παιδιά αντί για 2' ή 'τι τον ήθελα τον τρίτο ή τον τέταρτο...'

 

Καλή τύχη και καλή φώτιση!!!

Πάντως και αυτό το φόρουμ μπορεί να βοηθήσει πολύ ακόμη και πρακτικά...

Link to comment
Share on other sites

Με ρωτατε για τη διαφορα και θα σας τη γραψω οπως την αισθανομαι γιατι το μυαλο μου δεν μπορει να λειτουργησει σωστα. Αυτη τη στιγμη εχω ενα εμβρυο μεσα στην κοιλιτσα μου που απο τη μια προσπαθω να το προστατεψω με καθε τροπο και απο την αλλη νιωθω οτι εγω η ιδια θα το '' σκοτωσω ''. Τι εννοω; Απο την ημερα που πηρα τα αποτελεσματα της βιοψιας, 2 εβδομαδες πριν, κλαιω συνεχεια τρεμω συνεχεια, δεν μπορω να κοιμηθω το βραδι, δεν μπορω να φαω, εχω πεσει σε φοβερη καταθλιψη, μου περασαν τρομερες σκεψεις απο το μυαλο σχετικα με τον εαυτο μου ... Διαρκως ειμαι σε κατασταση πανικου και δεν μπορω να συγκεντρωθω. Απο τοτε ειχα αιμα δυο φορες [ μικρες αποκολησεις ] και γενικα δεν μπορω να ηρεμησω με τιποτα. Αν λοιπον ειχα γεννησει και το μαθαινα μετα δεν θα ημουν σε αυτη την κατασταση εν καιρω εγκυμοσυνης. Κι αν τωρα στην αρχη εχω ολα αυτα οταν περασουν οι μηνες που οι αναγκες μου θα ειναι περισσοτερες πως θα τα βγαλω περα;

Αυτο ειναι το προβλημα μου γιατι κατα τα αλλα ουτε η μητερα μου θα ηθελε κατι τετοιο ουτε ποτε θα της το ελεγα. Λατρευει το εγγονι της και περιμενει πως και πως το δευτερο.

Ο ΑΓΑΠΟΥΛΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΟΝ 3 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΩ

 

z0oo.jpgprYNp3.png[/url] .

Link to comment
Share on other sites

Με ρωτατε για τη διαφορα και θα σας τη γραψω οπως την αισθανομαι γιατι το μυαλο μου δεν μπορει να λειτουργησει σωστα. Αυτη τη στιγμη εχω ενα εμβρυο μεσα στην κοιλιτσα μου που απο τη μια προσπαθω να το προστατεψω με καθε τροπο και απο την αλλη νιωθω οτι εγω η ιδια θα το '' σκοτωσω ''. Τι εννοω; Απο την ημερα που πηρα τα αποτελεσματα της βιοψιας, 2 εβδομαδες πριν, κλαιω συνεχεια τρεμω συνεχεια, δεν μπορω να κοιμηθω το βραδι, δεν μπορω να φαω, εχω πεσει σε φοβερη καταθλιψη, μου περασαν τρομερες σκεψεις απο το μυαλο σχετικα με τον εαυτο μου ... Διαρκως ειμαι σε κατασταση πανικου και δεν μπορω να συγκεντρωθω. Απο τοτε ειχα αιμα δυο φορες [ μικρες αποκολησεις ] και γενικα δεν μπορω να ηρεμησω με τιποτα. Αν λοιπον ειχα γεννησει και το μαθαινα μετα δεν θα ημουν σε αυτη την κατασταση εν καιρω εγκυμοσυνης. Κι αν τωρα στην αρχη εχω ολα αυτα οταν περασουν οι μηνες που οι αναγκες μου θα ειναι περισσοτερες πως θα τα βγαλω περα;

Αυτο ειναι το προβλημα μου γιατι κατα τα αλλα ουτε η μητερα μου θα ηθελε κατι τετοιο ουτε ποτε θα της το ελεγα. Λατρευει το εγγονι της και περιμενει πως και πως το δευτερο.

 

Ε τότε μην της το κάνεις αυτό! Εχει κάτι να περιμένει και η ίδια........και θα δεις θα πάνε όλα καλά. Οι άνθρωποι είμαστε πολύ δυνατοί, μόνο που δεν το ξέρουμε. Μόνο όταν έρθουν τα πολύ δύσκολα το καταλαβαίνουμε.

Είναι άδικο για όλους σας........

Θετική σκέψη και καλή διάθεση θέλει κοριτσάκι.

932708c9ku0fnaz0.gif
Link to comment
Share on other sites

Πρώτα απ'ολα θέλω να σου δώσω τα συγχαρητήρια μου για το κουράγιο σου που μεγαλώνεις το παιδάκι σου ως ανύπανδρη μητέρα σε μία χώρα όπως η Ελλάδα (με τόσα ταμπού πάνω στο θέμα κτλ.). Επίσης τα συλληπητήρια μου για τον πατέρα σου... και μπράβο που είχες τη μεγάλη τύχη να έχεις 2 γονείς να σε στηρίζουνε σε μια περίοδο που απ'οτι καταλαβαίνω πρέπει να ήταν πολύ δύσκολη για 'σενα (πρώτη εγκυμοσύνη, πρώτο παιδάκι κτλ.)

 

ΑΧ ΑΥΤΟ ΞΑΝΑΠΕΣΤΟ!!!

 

 

Αν επιτρέπεται, ο πατέρας του παιδιού που κυοφορείς (που δεν ξέρω αν είναι ο ίδιος με αυτόν του παιδιού που έχεις ήδη) είναι ενήμερος για την εγκυμοσύνη? Και αν ναι, μήπως θέλει/ μπορεί κάπως να βοηθήσει? (πχ με λίγα χρήματα για να πάρετε κάποια γυναίκα να βοηθήσει λίγο με τις δουλειές του σπιτιού? Ή έστω ψυχολογικά? -αν και συνήθως οι άντρες δε φημίζονται για τις ικανότητές τους σε αυτό τον τομέα! ;))

 

Ναι και βεβαια ειναι ενημερωμενος και δεν μπορω να το κρυψω με εχει βοηθησει πολυ.

Ο συντροφος μου ειναι Σκανδιναβος και γι αυτο δεν ζουμε μαζι. Ερχεται στην Ελλαδα μαξιμουμ 4 μερες το μηνα. Απο το θανατο του πατερα μου και μετα μας σταθηκε πολυ, παρα πολυ. Και τωρα μιλαμε διαρκως στο ιντερνετ μπαινει σε σαιτ της πατριδας του που αναφερονται στην παθηση της μητερας μου, μου αναφερει ολα τα νεωτερα, εχει ρωτησει γιατρους στη Στοκχολμη δεν μπορω να πω ....

Γυναικα εχουμε στο σπιτι εσωτερικη. Την εχουμε 10 μηνες και την πληρωνω εγω. Ευτυχως ειμαι πολλα χρονια σε μια μεγαλη εταιρεια και παιρνω αρκετα καλα λεφτα.

Μακαρι ομως να ειχαμε ολοι την υγεια μας κι ας μην ειχα μια. Το λεω και το εννοω.

Ο ΑΓΑΠΟΥΛΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΟΝ 3 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΩ

 

z0oo.jpgprYNp3.png[/url] .

Link to comment
Share on other sites

Με αυτά που έγραψες καταλαβαίνω ότι οι προβληματισμοί σου είναι κυρίως ψυχολογικής φύσεως. Μήπως νιώθεις ότι δε θα μπορέσεις να σταθείς στη μητέρα σου όσο θέλεις ή χρειάζεται επειδή θα έχεις και τη νέα εγκυμοσύνη να σε απασχολεί? Ή επειδή είσαι τόσο στεναχωρημένη με τη μαμά σου και αυτό που σας έτυχε ότι δεν θα μπορείς να ανταποκριθείς στη νέα εγκυμοσύνη και τις 'απαιτήσεις' ενός καινούριου μωρού? Ίσως πρέπει να σκεφτείς όχι μόνο πως νιώθεις τώρα αλλά και πώς θα νιώθεις σε μερικούς μήνες ή χρόνια ανάλογα με το τί θα έχεις αποφασίσει....Αλήθεια η πρόγνωση για την υγεία της μητέρας σου ποια είναι? Ξέρεις πραγματικά? Και πως θα επηρεάσει αυτό τη ζωή σου? Ο συντροφός σου τί λέει?

Πάντως είσαι πολύ τυχερή που έχεις μια καλή δουλειά αυτή την εποχή... σκέψου λίγο, ζυγισέ τα (μια εγκυμοσύνη στα 42 έχει καμιά φορά και περισσότερες δυσκολίες από μια πχ στα 32 αλλά και από την άλλη εσύ είσαι μια πολύ πιο ώριμη γυναίκα και έχεις και πείρα ζωής... κάθε πράγμα έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του....)

 

Μπορεί να θέλεις να το συζητήσεις και με τη μητέρα σου πάντως...

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

και ίσως θα σε βοηθούσε να έβαζες τον εαυτό σου στη θέση της μητέρας σου... τί θα συμβούλευες την κόρη σου?

Το να απειλείται η υγεία του γονιού μας, ιδίως της μητέρας μας, είναι κάτι το τρομερό... σε καταλαβαίνω που έχεις πέσει σε κατάθλιψη...ΑΛΛΑ από τότε που έγινες μάνα (όπως άλλωστε όλες μας -πιστεψέ με τα γράφω για να τα διαβάζω και να τα ακούω και η ίδια) κάπως πρέπει να κάνουμε κουράγιο και να προσπαθούμε να μην καταρρεύσουμε γιατί πρώτα είμαστε μάνες και μετά κόρες.... προσπάθησε λίγο να συνέλθεις... για το χατήρι του μικρού σου (και το χατήρι, αν θέλεις, του αγέννητου παιδιού σου)....και κάτι πολύ σοφό που έχω ακούσει... ο κάθε γονιός (όσο και αν αγαπάει το δικό του γονιό) αγαπάει το παιδί του περισσότερο από το γονιό του... εσύ τι λές? νομίζω έτσι το όρισε η φύση....

Link to comment
Share on other sites

Το πρωί που διάβασα το θέμα σου με ξένισε οπότε προτίμησα να μην σου γράψω. Τώρα που αποσαφήνισες περισσότερο τα πράγματα θα σου πω ένα μόνο:

 

Ηρέμησε... έχεις διογκώσει (και δικαιολογημένα γιατί δεν είναι λίγο!) την κατάσταση και τα βλέπεις όλα μαύρα γιατί εκτός του ότι είναι δύσκολη η κατάσταση έχεις και τις ορμόνες να στα κάνουν ακόμα πιο δύσκολα! Το παιδί σου είναι μια συνειδητή επιλογή (και μ' αρέσει αυτό) και η ατυχία με την υγεία της μαμάς σου είναι κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις. Με το να αφήσεις όμως να σε πάρει από κάτω δεν θα βοηθήσεις ούτε το παιδί που υπάρχει ήδη, ούτε τη μητέρα σου, ούτε τον εαυτό σου να τα βγάλει πέρα με την εγκυμοσύνη! Συνεπώς πρέπει αυτή τη στιγμή να πας μπροστά στον καθρέφτη σου και να πεις ΔΥΝΑΤΑ: ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ... δεν θα με νικήσει θα το νικήσω! Θα κρατήσεις το παιδάκι σου και θα σταθείς στο παιδάκι σου και τη μανούλα σου και όταν θα βγει νικήτρια απ' όλο αυτό θα της έχεις σε αναμονή το καλύτερο δώρο: το δεύτερο εγγόνι της.

 

Υ.Γ.: Ξέρω πως είναι δύσκολο αυτό που σου λέω. Στα λέω όμως γιατί είμαστε ίδια ηλικία και αν μπω στη θέση σου (που δεν μπορώ εκ των πραγμάτων) θα επέλεγα να παλέψω για το δεύτερο παιδί μου αφού στο πρώτο είχα βοήθεια. Θα το χρωστούσα και στον εαυτό μου και στη βοήθεια ;)

δεν υπαρχει λαθος και σωστο υπαρχει ΜΟΝΟ διαφορετικο!

(Λορέτα Ποντικίνα)

Ξέρω τα πάντα αλλά δεν μπορώ να σας τα αποκαλύψω!

Link to comment
Share on other sites

Εύχομαι περαστικά στη μαμά σου.

Το παιδί που περιμένεις και η αρρώστια της μητέρας σου, είναι δύο διαφορετικά γεγονότα, ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Στέκεσαι στα πόδια σου και μπορείς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου ακόμα και μόνη σου, αυτό πρέπει να κάνει λίγο πιο εύκολη την απόφασή σου. Ο φόβος σου είναι αν θα μπορείς να σταθείς στη μητέρα σου; Θα μπορείς, ίσως χρειαστείς λίγο περισσότερο βοήθεια από τρίτους.

Μπορείς να φέρεις εις πέρας μια εγκυμοσύνη, ακόμα κι αν είσαι θλιμμένη και να κάνεις ένα γερό και γελαστό μωρό. Στην αρχή της τρίτης μου εγκυμοσύνης ήμουν τόσο θλιμμένη, που η μαία στο rdv που άκουσα καρδούλα, νόμιζε ότι σκοπεύω να ρίξω το μωρό. Όλα πήγαν καλά τελικά.

Σκέψου τον εαυτό σου σε 10 χρόνια, ίσως σε βοηθήσει ν΄αποφασίσεις. Μη χάνεις το κουράγιο σου.

Link to comment
Share on other sites

Θέλω να πω κάτι τελευταίο κι έπειτα δεν θα ξαναγράψω στο θέμα σου, γιατί αισθάνομαι ότι δεν έχω κάτι άλλο χρήσιμο να σου πω.

 

Το πρώτο είναι ότι δεν καταλαβαίνω εξ αρχής το πώς έθεσες το θέμα σου. Τι είδους απαντήσεις περίμενες? Είναι δυνατόν να πάρει κάποιος την ευθύνη να σου πει "καλά τα σκέφτεσαι, δεν θα τα βγάλεις πέρα, πάνε ρίξε το παιδί όσο προφταίνεις"? Κι άντε και βρέθηκε κάποιος να στο πει. Εσύ δεν ξέρεις τον εαυτό σου και τις δυνάμεις σου? Θα εμπιστευτείς τη συμβουλή καποιου παντελώς άγνωστου σε ένα φόρουμ, για ένα τέτοιο θέμα? Δεν έχεις συγγενείς ή φίλους, να σε στηρίξουν και να σε συμβουλέψουν?

 

Το δεύτερο είναι το εξής: την κατάσταση που βιώνεις εσύ τώρα, στα 42 σου, εγώ τη βίωσα στα 16 μου, όταν πρωτοχειρουργήθηκε η μητέρα μου για καρκίνο του μαστου. Ακολούθησαν κι άλλα ωραία. Εν πάση περιπτώσει, όλα έδειχναν ότι το είχε ξεπεράσει, ώσπου φέτος, λίγο μετά που μάθαμε για τη δεύτερη εγκυμοσύνη μου, της βρήκαν μετάσταση στον πνεύμονα. Εγχειρίστηκε 2 εβδομάδες πριν γεννήσω και το εγγόνι της το είδε πρώτη φορά όταν ήταν 3 μηνών. Κι ακόμα παλεύει με χημειοθεραπείες και μένει και 4 ώρες μακρια και δεν μπορώ ούτε να πάω να τη δω, γιατί δεν μπορώ να λείψω τόσες ώρες από το σπίτι.

 

Εκεί που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά είναι και πάλι ότι δεν μπορώ να σε καταλάβω. Να ήσουν κανένα κοριτσακι 20 χρονών ναι, αλλά στην δική σου ηλικία και κατάσταση,

λυπάμαι μα όχι. Πώς μπορεί μια γυναίκα που ήδη έχει νιώσει το μεγαλείο της μητρότητας να αναλογίζεται την έκτρωση, και μάλιστα για τους λόγους που παραθέτεις εσύ? ΕΣΥ το θέλησες αυτό το παιδί, δουλειά καλή έχεις, βοήθεια στο σπίτι έχεις, ο σύντροφός σου σε στηρίζει, ποιον νομίζεις ότι θα ωφελήσεις με αυτόν τον τρόπο? Πίστεψέ με, οπωσδήποτε όχι τη μάνα σου, ούτε το γιο σου, ούτε τον σύντροφό σου, ούτε και εσένα την ίδια μακροπρόθεσμα, γιατί αυτή η πράξη θα σου δημιουργήσει μια πληγή που δεν θα επουλωθεί ποτέ, εκτός κι αν είσαι αναίσθητη. Υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες που μετάνιωσαν για την απόφασή τους να μη φερουν στον κόσμο τα παιδιά που κυοφορούσαν, έπαθαν κατάθλιψη, δεν μπόρεσαν να ξανασυλλάβουν και άλλα χειρότερα. Ε λοιπόν, βρες μου εσύ μία που να λέει "μετάνιωσα που κράτησα το παιδί μου".

 

Για να καταλήξω, αν εγώ άντεξα στα 16 μου να μην πάθω ούτε κατάθλιψη ούτε ανορεξία ούτε τίποτα, πηγαίνοντας σχολείο, φροντιστήριο και κρατώντας και το σπίτι, με έναν πατέρα που να μη δείχνει καμία κατανόηση κι έναν 13χρονο αδελφό, που τα βράδια ερχόταν στο κρεββάτι μου, έκλαιγε και με ρωτούσε αν θα πεθάνει η μαμά, είμαι σίγουρη ότι κι εσύ στα 42 σου, μια χαρά μπορείς να τα καταφέρεις. Αρκεί βέβαια να το θελήσεις.

Αν όμως στην ουσία δεν το θέλεις και γυρεύεις εδώ μέσα προφάσεις εν αμαρτίαις, εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να σου τις προσφέρω.

 

Εύχομαι περαστικά και να σε φωτίσει ο Θεός να πάρεις τη σωστή απόφαση.

Link to comment
Share on other sites

Ειμαι σε κατασταση πανικου και δεν μπορω να σκεφτω σωστα. Απο τη μια σκεφτομαι οτι το παιδακι μου θελει ενα αδελφακι οπως το θελω κι εγω κι απο την αλλη σκεφτομαι να δωσω τελος στην εγκυμοσυνη μου γιατι δεν ξερω αν θα βρω τη δυναμη να αντιμετωπισω την κατασταση της μητερας μου.

Τι να κανω ρε κοριτσια; Βοηθηστε με σας παρακαλω.....

 

αν καποιος απο δω μεσα, σου προτεινει διακοπη και σου το επιχειρηματολογησει κι ολας... θα το κανεις?

 

απο τη στιγμη που ανοιγεις τετοιο τοπικ εδω, εισαι αποφασισμενη να συνεχισεις κανονικα την εγκυμοσυνη..

 

απο μας θελεις να σε στηριξουμε και να δειξουμε την συμπαθεια μας προς εσενα.. το οποιο ειναι θεμιτο και το εννοειται οτι την εχεις...

 

οχι να σε βοηθησουμε να αποφασισεις, μακρυα απο μας τετοια διλληματα

Link to comment
Share on other sites

Αγαπητή Frinda στην πρώτη μου εγκυμοσύνη ήμουν 6 μηνών έγκυος όταν έμαθα ότι η μαμά μου έχει καρκίνο στις ωοθήκες. 4 ώρες ήμουν έξω από το χειρουργείο και βγήκε ο γιατρός και μας λέει ότι ήταν σε πολύ σοβαρή κατάσταση και θα χρειαζόταν χημειοθεραπείες. Γκρεμίστηκε ο κόσμος μου. Νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο και εγώ πήγαινα έγκυος καθημερινά να τη φροντίσω αλλά πάντα έλεγα ότι ο θεός μου παίρνει κάτι (τη μαμά μου)αλλά μου δίνει κάτι άλλο (το γιο μου). Γέννησα και η μαμά μου πέθανε μετά από 1 χρόνο σε ηλικία 59 ετών. Ήταν το στήριγμά μου, η βοήθεια μου που δεν υπήρχε πια αλλά αντλούσα δύναμη από το γιο μου και δόξα το θεό κατάφερα και τον έφερα σε ηλικία 6 ετών που είναι σήμερα.

 

Μην ρίξεις το μωράκι σου εγώ έχασα ένα πριν ένα χρόνο 8 εβδομάδων γιατί πέθανε πάνω μου και ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει αν και τώρα είμαι έγκυος πάλι. Και η αρρώστια της μαμάς σου είναι από το θεό ενώ αν κάνεις έκτρωση θα είναι εξαιτίας σου και αυτό δεν θα το συγχωρέσεις ποτέ στον εαυτό σου. Το μωρό σου θα σε βοηθήσει να απαλύνεις τον πόνο σου και να ξέρεις πάντα ότι ο Θεός είναι μεγάλος.;)

Link to comment
Share on other sites

Πρώτα απ'ολα θέλω να σου δώσω τα συγχαρητήρια μου για το κουράγιο σου που μεγαλώνεις το παιδάκι σου ως ανύπανδρη μητέρα σε μία χώρα όπως η Ελλάδα (με τόσα ταμπού πάνω στο θέμα κτλ.). Επίσης τα συλληπητήρια μου για τον πατέρα σου... και μπράβο που είχες τη μεγάλη τύχη να έχεις 2 γονείς να σε στηρίζουνε σε μια περίοδο που απ'οτι καταλαβαίνω πρέπει να ήταν πολύ δύσκολη για 'σενα (πρώτη εγκυμοσύνη, πρώτο παιδάκι κτλ.)

 

ΑΧ ΑΥΤΟ ΞΑΝΑΠΕΣΤΟ!!!

 

 

Αν επιτρέπεται, ο πατέρας του παιδιού που κυοφορείς (που δεν ξέρω αν είναι ο ίδιος με αυτόν του παιδιού που έχεις ήδη) είναι ενήμερος για την εγκυμοσύνη? Και αν ναι, μήπως θέλει/ μπορεί κάπως να βοηθήσει? (πχ με λίγα χρήματα για να πάρετε κάποια γυναίκα να βοηθήσει λίγο με τις δουλειές του σπιτιού? Ή έστω ψυχολογικά? -αν και συνήθως οι άντρες δε φημίζονται για τις ικανότητές τους σε αυτό τον τομέα! ;))

 

Ναι και βεβαια ειναι ενημερωμενος και δεν μπορω να το κρυψω με εχει βοηθησει πολυ.

Ο συντροφος μου ειναι Σκανδιναβος και γι αυτο δεν ζουμε μαζι. Ερχεται στην Ελλαδα μαξιμουμ 4 μερες το μηνα. Απο το θανατο του πατερα μου και μετα μας σταθηκε πολυ, παρα πολυ. Και τωρα μιλαμε διαρκως στο ιντερνετ μπαινει σε σαιτ της πατριδας του που αναφερονται στην παθηση της μητερας μου, μου αναφερει ολα τα νεωτερα, εχει ρωτησει γιατρους στη Στοκχολμη δεν μπορω να πω ....

Γυναικα εχουμε στο σπιτι εσωτερικη. Την εχουμε 10 μηνες και την πληρωνω εγω. Ευτυχως ειμαι πολλα χρονια σε μια μεγαλη εταιρεια και παιρνω αρκετα καλα λεφτα.

Μακαρι ομως να ειχαμε ολοι την υγεια μας κι ας μην ειχα μια. Το λεω και το εννοω.

 

ο πατέρας του πρώτου παιδιού είναι ο ίδιος με τον τωρινό??

 

και παρόλες τις δυσκολίες προτιμά να είναι εκεί και να σου δίνει αυμβουλές από το νετ??

 

χμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ

 και αποθηλασε επιτελους!

Link to comment
Share on other sites

Κοριτσια καλησπερα. Χρειαζομαι αμεσα τη γνωμη σας γιατι μου συμβαινει το εξης: Πριν απο 2,5 χρονια γεννησα το πρωτο μου μωρακι τον θησαυρουλη μου! Τον λατρευω και με λατρευει και παροτι ανυπανδρη αποφασισα να του κανω ενα ακομη αδελφακι για να μην ειναι μονο του στη ζωη οπως ημουν εγω [ εννοω χωρις αδελφια.]

Πραγματι πριν απο δυο μηνες καταφερα στα 42 μου να ξαναμεινω εγκυος και παρολα τα προβληματα που ειχα [ ειχα χασει πριν απο 6 μηνες τον μπαμπακα μου που ζουσαμε μαζι] καταφερα καθηλωμενη στο κρεβατι να κρατησω την εγκυμοσυνη μου.

Δυστυχως ομως πριν απο τρεις εβδομαδες η μητερα μου ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΖΕΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΑΤΡΕΥΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ διεγνωσθη με μια σπανια μορφη καρκινου του αιδοιου. Στις 19 θα μπει στο Αλεξανδρα να χειρουργηθει. Απο την ημερα που το εμαθα κατερρευσα, δεν εχω αλλον στον κοσμο εκτος απο τη μανουλα μου και το αγορακι μου. Κλονιστηκε η υγεια μου σε απιστευτο βαθμο και πιο πολυ κλονιστηκε η ψυχικη μου υγεια γιατι χασαμε πολυτιμο χρονο εξαιτιας του γιατρου μου που εκανε ενα απιστευτο λαθος. Ειμαι σε κατασταση πανικου και δεν μπορω να σκεφτω σωστα. Απο τη μια σκεφτομαι οτι το παιδακι μου θελει ενα αδελφακι οπως το θελω κι εγω κι απο την αλλη σκεφτομαι να δωσω τελος στην εγκυμοσυνη μου γιατι δεν ξερω αν θα βρω τη δυναμη να αντιμετωπισω την κατασταση της μητερας μου.

Τι να κανω ρε κοριτσια; Βοηθηστε με σας παρακαλω.....

 

Αγαπητή Frinda,

Εύχομαι στη μανούλα σου γρηγορα περαστικά. Μην πανικοβάλεσαι κοριτσάκι μου. Η μανούλα μου αντιμετώπισε μια τέτοια κατάσταση πρίν λίγο καιρό και σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Δηλαδή, ενώ έχει προχωρημένο καρκίνο ωοθηκών με μεταστάσεις σε βρόγχους και πνεύμονα ( με χημειοθεραπείες κτλ κτλ) εντελώς ξαφνικά παθαίνει και καρκίνο του αιδοίου !!!! Απίστευτη κατάσταση. Διακόψαμε χημειοθεραπείες και κάναμε αφαίρεση στο Μεταξά με μεγάλη επιτυχία. Το ξέρω οτι είναι σπάνιος καρκίνος όμως να ξέρεις οτι αν αφαιρεθεί σωστά και δεν έχει αγγίξει λεμφαδένες, η ίαση είναι σχεδόν σίγουρη. Εύχομαι τα καλύτερα και είμαι σίγουρη οτι θα τη βρείς τη δύναμη να το αντιμετωπίσεις. Κουράγιο , ειλικρινά σε νοιώθω απόλυτα σε οτι αφορά την αγωνία σου για τη μανούλα σου, όμως σε καμμία περίπτωση μη βάλεις σε κίνδυνο το μωράκι σου.

Εχω το πιο γλυκό κουνελάκι

It7lp2.png

Link to comment
Share on other sites

Εγω αυτο που θελω να σου πω ειναι οτι παλευεις κ θελεις να παλεψεις για να σωσεις μια ζωη,της μανα σου,κ απο την αλλη θελεις να απαλλαχθεις απο μια αλλη?

Σκεψου τι παρακαλας οταν εισαι μονη σου?να σωθει η μανα σου?κ απο την αλλη σκεφτεσαι εσυ η ιδια που παρακαλας να σωθει μια ζωη να αφαιρεσεις μια άλλη.Σου ευχομαι καλη δυναμη ειναι δυσκολα ολα αυτα που θα περασεις.Εαν παραμεινεις εγκυος ισως κατι να σε επαναφερει στην πραγματικοτητα,εαν αποφασισεις να το ριξεις να ξερεις οτι παντα θα σε τρωει

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...