πανελλήνιες, εφηβοι και ...γονείς

Κορίτσια άνοιξα αυτό το θέμα μιας και δεν βρήκα παρόμοιο. Μέσα απάυτό θα ήθελα γονείς, αλλά και παιδιά που φοιτούν στην Γ΄Λυκείου ή παιδια που τελείωσαν λίγα χρόνια πριν, να αντλλάσουμε ιδέες, συμβουλές σε καταστάσεις ... emergency. πληροφοριακά ο γιος μου θα παει 3η Λυκείου και εγώ έχω αγχωθεί με όλο αυτό που έρχεται...

κανεις βρε παιδια... μητέρες, έφηβοι καμία συμβουλή?

Κορίτσια άνοιξα αυτό το θέμα μιας και δεν βρήκα παρόμοιο. Μέσα απάυτό θα ήθελα γονείς, αλλά και παιδιά που φοιτούν στην Γ΄Λυκείου ή παιδια που τελείωσαν λίγα χρόνια πριν, να αντλλάσουμε ιδέες, συμβουλές σε καταστάσεις ... emergency. πληροφοριακά ο γιος μου θα παει 3η Λυκείου και εγώ έχω αγχωθεί με όλο αυτό που έρχεται...

Εδωσα πανελληνιες το 2012..προσφατα δλδ..ψυχραιμια χρειαζεται βασικα απο τους γονεις..οτιδηποτε εδω ειμαι να ανταλλαξουμε αποψεις!

Kerasaki τι κατευθυνση ήσουν?

Kerasaki τι κατευθυνση ήσουν?

θεωρητικη ημουν με επιλεγομενο μαθημα βιολογια..δεν το ειχα καθολου με τα μαθηματικα..ειδικα με την φυσικη...σχεση μισους!:twisted:

Καταρχην ευχαριστώ για την ανταπόκριση. κορίτσι μου είσαι ο άνθρωπός μου. Λοιπόν ο γιος μου είναι ακριβως τα ίδια που μέχρι τώρα είπες για σένα. Γιαυτό και πιστεύω οτι με συμβουλές σου ως ...expert θα μπορούσες να με καθοδηγήσεις. Σε ποια σχολή πέτυχες? Ήταν η 1η σου επιλογή? Αν δεν θες να απαντάς εδώ μπορείς και με pm. Ευχαριστώ

Καταρχην ευχαριστώ για την ανταπόκριση. κορίτσι μου είσαι ο άνθρωπός μου. Λοιπόν ο γιος μου είναι ακριβως τα ίδια που μέχρι τώρα είπες για σένα. Γιαυτό και πιστεύω οτι με συμβουλές σου ως ...expert θα μπορούσες να με καθοδηγήσεις. Σε ποια σχολή πέτυχες? Ήταν η 1η σου επιλογή? Αν δεν θες να απαντάς εδώ μπορείς και με pm. Ευχαριστώ

Καλημερα!χαιρομαι και ελπιζω να μπορεσω να βοηθησω...σε ποια σχολη θελει να περασει ο γιος σας?στελνω κ πμ

Δεν είμαι ακριβώς στις κατηγορίες όπου απευθύνθηκες, όμως είμαι εκπαιδευτικός σε Λύκειο με αρκετά χρόνια επαφής με εφήβους που δίνουν Πανελλήνιες, οπότε έχω άλλη...οπτική γωνία του θέματος.

Καλή επιτυχία πρώτα απ' όλα να ευχηθώ στο παιδί και καλό κουράγιο στους γονείς! Είναι μια μεγάλη δοκιμασία για όλη την οικογένεια οι Πανελλήνιες, θέλει όμως προσοχή από πλευράς των γονέων γιατί συνήθως αυτοί ευθύνονται για την υπέρμετρη ψυχολογική πίεση που δέχονται τελικά τα παιδιά. Είναι αρκετά μεγάλα πια στα 17 τους ώστε να ξέρουν πως κρίνεται το μέλλον τους, δε χρειάζονται να τους φορτώνετε με περισσότερο άγχος, οπότε ψυχραιμία, έστω και επιφανειακά!

Κατά τ' άλλα, ένα παιδί συγκροτημένο που έχει προετοιμαστεί συστηματικά τα προηγούμενα χρόνια δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Και σε τελική ανάλυση, ακόμα και να μην τα πάει καλά στις εξετάσεις δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, ειδικά όπως έχει γίνει πια η αγορά εργασίας στη χώρα μας!

Σε ευχαριστώ για την απάντηση ως καθηγητρια. Εχεις δικιο για τις υπερμετρες φιλοδοξίες των γονέων, τι γίνεται όμως με απόλυτα στους στόχους τους, αυταρχικά παιδιά που δεν χαμηλώνουν τον πήχη ακόμα και αν τους το λες? Μήπως οι δικές τους υπέρμετρες φιλοδοξίες / απαιτήσεις φορτώνουν με άγχη τους γονείς?

εδωσα Πανελληνιες το 2009 ημουνα Θεωρητικη, η αληθεια ειναι οτι δεν περασα εκει που ηθελα, Ηθελα Ψυχολογια και περασα Διαιτολογια. Τωρα σπουδαζω διαιτολογια τα βρηκα ζορικα πολυ, γτι καμια σχεση με τα μαθηματα που ειχε αλλα τεσπα. Οχι ανχος. μια κλισε λεξη που πραματικα οταν εισαι στη θεση του ενδιαφερομενου την ακους και θελεις να σκοτωσεις κοσμο. Αλλα ειναι μαγικη. εχω δει παιδια του 19 και 20 και πανελληνιες πατωσαν απο ανχος. Καλο ειναι που δεν κατεβαζει στοχους αλλα να χει και στο πισω μερος του κεφαλιου του και εναλακτικη λυση. οι γονεις πιστευω καλο θα ηταν να μην αντιδρανε υπερβολικα. οταν εγω εβλεπα τους δικους μου να ανχωνονται ανχονομουνα πιο πολυ παντως. Καλη τυχη παντως, και οταν περασει αυτο θα σκευτεται μετα μα καλα ανχωνομουνα για Πανελληνιες ...

εδωσα Πανελληνιες το 2009 ημουνα Θεωρητικη, η αληθεια ειναι οτι δεν περασα εκει που ηθελα, Ηθελα Ψυχολογια και περασα Διαιτολογια. Τωρα σπουδαζω διαιτολογια τα βρηκα ζορικα πολυ, γτι καμια σχεση με τα μαθηματα που ειχε αλλα τεσπα. Οχι ανχος. μια κλισε λεξη που πραματικα οταν εισαι στη θεση του ενδιαφερομενου την ακους και θελεις να σκοτωσεις κοσμο. Αλλα ειναι μαγικη. εχω δει παιδια του 19 και 20 και πανελληνιες πατωσαν απο ανχος. Καλο ειναι που δεν κατεβαζει στοχους αλλα να χει και στο πισω μερος του κεφαλιου του και εναλακτικη λυση. οι γονεις πιστευω καλο θα ηταν να μην αντιδρανε υπερβολικα. οταν εγω εβλεπα τους δικους μου να ανχωνονται ανχονομουνα πιο πολυ παντως. Καλη τυχη παντως, και οταν περασει αυτο θα σκευτεται μετα μα καλα ανχωνομουνα για Πανελληνιες ...

Συμφωνω απολυτα!αυτο το μην εχεις αγχος ειναι πολυ εκνευριστικο την στιγμη που εισαι πολυ πιεσμενος...δεν γινεται να μην εχεις αγχος εκεινη την στιγμη...παντως συμφωνω κι εγω σε αυτο που λες..αυτο πιστευω το λεμε ολοι...μα καλα αγχωνομουν τοτε...και αυτο γιατι βλεπουμε αλλα μετα που λεμε μακαρι να γχωνομουν παλι για πανελληνιες παρα να εχω τετοια διλληματα...

Σε ευχαριστώ για την απάντηση ως καθηγητρια. Εχεις δικιο για τις υπερμετρες φιλοδοξίες των γονέων, τι γίνεται όμως με απόλυτα στους στόχους τους, αυταρχικά παιδιά που δεν χαμηλώνουν τον πήχη ακόμα και αν τους το λες? Μήπως οι δικές τους υπέρμετρες φιλοδοξίες / απαιτήσεις φορτώνουν με άγχη τους γονείς?

Θα πρέπει να είστε η εξαίρεση στον κανόνα, στην πλειονότητα των περιπτώσεων συμβαίνει το αντίθετο, οι γονείς δεν είναι αντικειμενικοί/ρεαλιστές όσον αφορά τις δυνατότητες των παιδιών τους και τα πιέζουν περισσότερο απ' όσο αντέχουν.

Καλώς ή κακώς, ένα αυταρχικό και απόλυτο παιδί οφείλει σε μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα του στους γονείς και τον τρόπο που το μεγάλωσαν, οπότε ποιο το νόημα να του κόβεις τα φτερά στη συνέχεια; Αφήστε το να προσπαθήσει κι ίσως να είναι η περίπτωση "στοχεύω στο φεγγάρι, στη χειρότερη θα φτάσω στα άστρα"!

Εξάλλου ίδιον της νεότητας είναι ο ενθουσιασμός και η υπέρμετρη αυτοπεποίθηση. Κάποτε και η ματαίωση των προσδοκιών μας βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε τις δυνάμεις μας, οπότε ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία κάθε ανθρώπου είτε λειτουργεί ως κίνητρο για περισσότερη προσπάθεια και ανασύνταξη δυνάμεων είτε λειτουργεί ανασταλτικά.

Γενικά μου άρεσε πολύ η τοποθέτησή σας αλλά όπως όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίδια έτσι δεν είναι και οι περιπτώσεις ανθρώπων. Μπορεί να τον μεγαλώσαμε με υπέρμετρη αγάπη, σαν ίσο μέλος με εμάς του γονείς (λάθος αλλά το καταλάβαμε αργότερα), με ειλικρίνεια σαν να ήταν ενήλικας, αλλά σαν να ήταν ο ενας (δεν ήταν άλλωστε, υπήρχε και δεύτερος) και όλα τα μπορείς ΟΧΙ δεν τον μεγαλώσαμε. Είναι παιδί που θελει να διαφοροποιείται από τους άλλους : ρούχα (στυλ πιο μεγάλο της ηλικίας του), εκφράσεις πομπώδεις (το λεξιλόγιό του ήταν πλούσιο από χρονιάτικο). Τώρα αν υπερεκτιμά τις δυνατότητές του -όπως λέτε- ή δεν κάνει πισω σε οτιδήποτε αποκλείεται να είναι ιδίωμα του χαρακτήρα του ή της εφηβείας?

Γενικά μου άρεσε πολύ η τοποθέτησή σας αλλά όπως όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίδια έτσι δεν είναι και οι περιπτώσεις ανθρώπων. Μπορεί να τον μεγαλώσαμε με υπέρμετρη αγάπη, σαν ίσο μέλος με εμάς του γονείς (λάθος αλλά το καταλάβαμε αργότερα), με ειλικρίνεια σαν να ήταν ενήλικας, αλλά σαν να ήταν ο ενας (δεν ήταν άλλωστε, υπήρχε και δεύτερος) και όλα τα μπορείς ΟΧΙ δεν τον μεγαλώσαμε. Είναι παιδί που θελει να διαφοροποιείται από τους άλλους : ρούχα (στυλ πιο μεγάλο της ηλικίας του), εκφράσεις πομπώδεις (το λεξιλόγιό του ήταν πλούσιο από χρονιάτικο). Τώρα αν υπερεκτιμά τις δυνατότητές του -όπως λέτε- ή δεν κάνει πισω σε οτιδήποτε αποκλείεται να είναι ιδίωμα του χαρακτήρα του ή της εφηβείας?

Σαν μικροτερη και πιο κοντα στην ηλικια του γιου σας πιστευω πως παθζει μεγαλο ρολο ο χαρακτηρας του...δηλαδη περα απο την ευθυνη που εχουν οι γονεις στην ανατροφη και το υφος πολλων παιδιων πιστευω πως ο καθενας σε αυτην την ηλικια ξερει κατα βαθος τι ειναι πραγματικα...μπορει να τον μεγαλωσατε οπως ειπατε σαν ισο μελος με τους γονεις αλλα το γεγονος πως δεν χαμηλωνει καθολου τα στανταρ που εχει βαλει για τον εαυτο του για μενα τουλαχιστον εχει να κανει με τον ιδιο σαν πρασωπικοτητα...και σας δινω παραδειγμα εμενα...που ημουν καλη μαθητρια και δεν εριχνα τα στανταρ μου...ομως η μητερα μου παντα ηταν μετριοφρων και μου ελεγε ποτε δεν ξερεις τι γινεται..μην το λες με τοση σιγουρια..εγω ομως νευριαζα με αυτο γιατι ημουν πεπεισμενη πως αφου το θελω τοσο μπορω κιολας...τελικα δεν μπιρεσα και η απογοητευσγ ηταν πολυ μεγαλυτερη αποτι θα ηταν αν συνετιζομουν και ακουγα αυτα που μου ελεγαν..με ολο αυτο θελω να πω πως ο,τι και να κανετε εσεις σαν γονεις αν ο ιδιος δεν θελει να αλλαξει η να κανει πισω σε κατι δεν θα κανει...και δεν νομιζω πως σε αυτο φταιτε εσεις σαν γονιος...αυτη ειναι η ιδιοσυγκρασια του!!ναι μεν οι γονεις παιζουν πολυ μεγαλο ρολο στν διαμορφωση της προσωπικοτηταας μας αλλα τα περισσοτερα χαρακτηριστικα ειναι μοναδικα στον καθενα..και αυτο διαπιστωνεται ακομα και στα ιδια αδερφια που μεγαλωσαν ακριβως με τον ιδιο τροπο..δεν ειναι διαφορετικοι χαρακτηρες αλλωστε?? Συγγνωμη για το μεγαλο.ποστ..αυτη ειναι η αποψη μου..

κορίτσι μου πόσο ολοκληρωμένος λόγος δεν θα μπορούσες να με καλύψεις καλύτερα!!!Συφωνώ 100%

Κερασάκι πολύ σωστά μιλάς, ο χαρακτήρας σίγουρα παίζει τον κυρίαρχο ρόλο, αλλά κι αυτόν οι γονείς τον διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό, κάποτε χωρίς να το καταλαβαίνουν καν.

Όπως και να 'χει, για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα τον Πανελληνίων, λογικό είναι κάποιο παιδί με υπέρμετρη εμπιστοσύνη στον εαυτό του να κινδυνεύει να απογοητευθεί, όμως και η απογοήτευση μέρος της ζωής είναι. Αν το αντιμετωπίσει όλη η οικογένεια ως ένα μάθημα κι όχι ως το τέλος του κόσμου, τότε μπορεί να λειτουργήσει θετικά. Ακόμα κι αν ο μαθητής δεν πετύχει τον στόχο που είχε θέσει, έχασε μια μάχη, όχι τον πόλεμο!

Κερασάκι πολύ σωστά μιλάς, ο χαρακτήρας σίγουρα παίζει τον κυρίαρχο ρόλο, αλλά κι αυτόν οι γονείς τον διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό, κάποτε χωρίς να το καταλαβαίνουν καν.

 

Όπως και να 'χει, για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα τον Πανελληνίων, λογικό είναι κάποιο παιδί με υπέρμετρη εμπιστοσύνη στον εαυτό του να κινδυνεύει να απογοητευθεί, όμως και η απογοήτευση μέρος της ζωής είναι. Αν το αντιμετωπίσει όλη η οικογένεια ως ένα μάθημα κι όχι ως το τέλος του κόσμου, τότε μπορεί να λειτουργήσει θετικά. Ακόμα κι αν ο μαθητής δεν πετύχει τον στόχο που είχε θέσει, έχασε μια μάχη, όχι τον πόλεμο!

Συμφωνω οι γονεις διαμορφωνουν την προσωπικοτητα και τον χαρακτηρα μας ωστοσο καποια στοιχεια ειναι μοναδικα στον καθενα ανεξαρτητα απο το πως μας μεγαλωνουν...π.χ πως γινεται εγω να ειμαι πιο αντιδραστικη απο την αδερφη μου?αυτο δεν εχει να κανει με μενα σαν ανθρωπο?γιατι με τον ιδιο τροπο μας μεγαλωσαν και ομως ειμαστε διαφορετικες...

τελοσπαντων για να μην ξεφυγουμε απο το θεμα συμφωνω απολυτα σε αυτο που λετε πως η απογοητευση ειναι μεσα στο παιχνιδι και πρεπει να αντιμετωπιστει με θετικο τροπο και ως μαθημα απο την οικογενεια..ωστοσο κι εμεις πρεπει να ριχνουμε λιγο τα στανταρ μας για να μην απογοητευτουμε παρα πολυ!τωρα αν κατι παει στραβα και δεν πετυχει τον στοχο του καποιος ισως αυτο του δωσει το κινητρο να αξιολογησει τις δυναμεις του..καμια φορα δεν ειναι κακο γιατι μεσα απο την αποτυχια καταλαβαινουμε μεχρι που μπορουμε να φτασουμε!να καταλαβουμε καλυτερα τον εαυτο μας..αλλα και οι γονεις θα πρεπει να βοηθουν το παιδι να γνωρισει τα ορια του και τις δυναμεις του..να ειναι ολοι ενωμενοι και να το αντιμετωπισουν ως κατι θετικο!