Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

ΤΙ ΚΑΝΩ ΤΟΣΟ ΛΑΘΟΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ?


Recommended Posts

Εχασα τον αντρα μου πριν απο 5 χρονια οταν η κορη μας ηταν 3.Κανα εξαμηνο πριν τον χασω η μικρη μας στα καλα καθούμενα και ενώ εγω δεν δουλευα προσκολληθηκε υπερβολικα στην πεθερα μου.Οι γονεις μου εμεναν μακρια.Μετα την απωλεια του μετακομισα σε αλλο μερος και μενω με τη μητερα μου και ειναι και ο αδελφος μου κοντα μας.Εκτος απο το πρωτο καλοκαιρι που φυγαμε και ηρθε η πεθερα μου να με επισκεφτει, ξεκινησα να την στελνω για διακοπεσ.Την πρωτη φορα την πηγα για 1 εβδομαδα,ειδα οτι περασε καλα και μετα απο 2 μηνες την ξαναεστειλα για 3 εβδομαδες.Τοτε παρουσιασε περιεργη συμπεριφορα, δηλαδη ενω ηταν 5 εψαχνε ευκαιρια να θηλασει και ρωτουσε συνεχεια αν την αγαπω.Συμβουλευτικα αμεσως ψυχολογο και μου ειπε οτι επαθε συναισθηματικη παλινδρομηση και δεν πρεπει να την αφηνω πανω απο 2 εβδομαδεσ.Το θεμα μου ειναι οτι ενω ολο το χειμωνα ειμαστε πάνω απο το κεφαλι της,ασχολουμαστε πολυ μαζι της και αυτη ειναι υπερβολικα κολλημενη πανω μου,κοιμομαστε μαζι δεν παω πουθενα χωρις να με εχει παρει χιλια τηλεφωνα,οταν σμιγει με τη γιαγια της παυω να υπαρχω.Αδιαφορει,αμεσως με διωχνει απο το κρεβατι για να κοιμηθει μαζι της και αλλα πολλα.Βεβαια στο διαστημα που την εχει τη ταιζει στο στομα,την κανει μπανιο ακομα την σκουπιζει οταν παει στη τουαλετα.Απο την αλλη εμεις την αντιμετωπιζουμε σαν ενα κοριτσακι 8 χρονων που ειναι ωριμη και συζηταμε πολλα πραγματα χωρις να της στερουμε τα παιχνιδια.Ειμαστε αυστηροι με την εννοια οτι ολοι εχουμε ενα προγραμμα και βοηθαμε ο ενας τον αλλο.Να σας πω μονο οτι παρα πολυ ψηλη για την ηλλικια της αλλα ευσωμη.Και ενω τη στελνω γυμναστικη και της εχω δραστηριοτητες να σας πω οτι στις 2 εβδομαδες που την παιρνει η πεθερα μου το παιδι ερχεται καθε χρονο βαρυτερο 5-6 κιλα.Αισθανομαι απιστευτη στεναχωρια και δεν μπορω να ηρεμησω.Τι κανω λαθος και το παιδι μου με αγνοει οταν ειναι αυτη μπροστα?γιατι συγκεκριμενα με αυτη και οχι με τη μαμα μου που ειναι ολο το χρονο μαζι?μηπως επειδη η μαμα μου ειναι αυστηρη?επειδη της βαζει ορια?ναι αλλα ασχολειται πολυ μαζι της και της μαθαινει πολλα πραγματα.και η μικρη ολο το χρονο που ειναι μακρια απο τη γιαγια της δεν την ψαχνει καθολου!τι να κανω?βοηθηστε με!μηπως εγω φταιω σε κατι που κανω?φετος με ρωτησε αν ειμαι θυμωμενη και της εξηγησα οτι δεν ειμαι θυμωμενη αλλα στεναχωρημενη γιατι ενω χαιρομαι που περναει υπεροχα με τη γιαγια της εγω δεν εφυγα απο το σπιτι...ειμαι ακομα εδω....ξεχασα να σας πωοτι φετος ηρθε ξανα επισκεψη για 3 βδομαδες και σε ενα μηνα θα τη στειλω παλι τη μικρη.....αλλα ειμαι τοσο θυμωμενη......θελω να της πω οτι θα τη στειλω αλλα αν δεν με παρει τηλεφωνο να παω να την παρω, εγω δε θα παω.θελω να τσιριξω....θελω να καταλαβω τι κανω λαθος!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Μάλλον η γιαγιά κάνει κάτι λάθος...

Έχασε το γιο της και έβαλε όλα της τα κανακέματα στη μικρή. Δε φαίνεται (απ' όσα μας λες) να λειτουργεί με βάση το συμφέρον της μικρής. Αν το έκανε αυτό, θα πρόσεχε τουλάχιστον την ηλικία της και θα συμπεριφερόταν ανάλογα. Νομίζω πως το πένθος της το "περνά" μέσα από το παιδί. Στηρίζεται σε αυτό και γι' αυτό προσπαθεί να το έχει ευχαριστημένο με κάθε τρόπο.

 

Συμβουλεύσου κάποιον ειδικό για το πώς να διαχειρίζεσαι τέτοιες αλλαγές και για να είσαι ενήμερη για τις ανάγκες του παιδιού σου.

 

Σε καμία περίπτωση μη γυρνάς την πλάτη στο παιδί σου. Δεν είναι υπεύθυνο των πράξεών του. Πρέπει να είσαι εκεί και πάντοτε διαθέσιμη.

 

Η γιαγιά, σίγουρα χρειάζεται οριοθέτηση.

Γιατί την αφήνεις τόσο πολύ καιρό στη γιαγιά; Είναι πολύ μεγάλα τα χρονικά διαστήματα που λείπει από το σπίτι.

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

Καλημερα!Εγω δεν θεωρω κακο οτι την στελνεις τοσο καιρο στη γιαγια.. μιας και εγω πηγαινα τα καλοκαιρια στη γιαγια μου στο νησι απο μικρη και περναγα παρα πολυ ωραια!Εγω θεωρω κακο την συμπεριφορα της γιαγιας και οπως λεει και η Αλκυον περναει το πενθος της μεσα απο το παιδι!Ναι να συμβουλευτεις ενα ψυχολογο.. αλλα και φυσικα να πας να την παρεις οποτε θελεις εσυ και ας μην θελει η μικρη!Μην στεναχωριεσαι.. τα παιδια αναγνωριζουν και δεν ξεχνουν!Αν διαβασεις πολλα θεματα εδω μεσα.. θα δεις οτι καταληγουν στο ισιο συμπερασμα!Μιλα λιγο με την πεθερα σου.. και ως προς τη διατροφη της μικρης.. δεν ειναι οτι καλυτερο να παχαινει τοσο μεσα σε 3 εβδομαδες .. και φυσικα για ολα τα αλλα που ανεφερες.. δηλ να μην την ταιζει στο στομα.. να μην την σκουπιζει κλπ.Πρεπει να αντιληφθει οτι η κορη σου δεν ειναι πια μωρο αλλα μεγαλο κοριτσακι 8 ετων!

FvxMp3.png
Link to comment
Share on other sites

Καλημερα!

Υποψιαζομαι οτι το ιδιο κανει και η μικρη: θεωρει οτι η γιαγια της ειναι ο συνδεσμος με τον πατερα της, ενας τροπος για να τον κραταει ακομη κοντα της.

Γεννησαμε! 28-06-2012 :P

Link to comment
Share on other sites

Αν ήμουν ψυχολόγος -που δεν είμαι- θα σε ρώταγα:

Μετά το θάνατο του συζύγου σου, πώς χειριστήκατε το θέμα του παιδιού. Τί του είπατε? Πώς το βοηθήσατε να ξεπεράσει την απώλεια? Πώς το βοηθάς τώρα, που έχει μεγαλώσει, να συνδέεται με τον πατέρα του. Μιλάτε γι αυτόν? Πάει και βλέπει τον τάφο του? Έχει φωτογραφίες του? Πόσο δουλέψετε στο παιδί τις αλλαγές που έγιναν στην καθημερινότητά του? Πόσο προσπαθήσατε να ενταχθεί στο νέο περιβάλλον, να αισθανθεί ασφάλεια, να απενοχοποιηθεί για την απώλεια και να δημιουργήσει μία σωστή σχέση με εσένα, τη μητέρα της.

Αν το παιδί δεν έχει πενθήσει για τον πατέρα του, ποτέ δεν είναι αργά να το βοηθήσεις να το κάνει...Υπάρχουν σχετικά βιβλία και sites που θα σε καθοδηγήσουν.

 

Ως μητέρα τώρα σου λέω: Μην ασχοληθείς καθόλου με τη γιαγιά. Το παιδί είναι αρκετά μεγάλο και μπορείς να δουλέψεις μαζί του. Μίλα του για τα χρόνια που πέρασαν, δείξε του τί αιστάνθηκες και γνωριστείτε εκ νέου συναισθηματικά. Κάντε πράγματα μαζί (τα παιδιά σε αυτή την ηλικία είναι πολύ καλή παρέα). Μίλα της για την διατροφή. Πες της ότι είναι δική της ευθύνη. Δώσε της εμπιστοσύνη και θα δεις ότι θα βελτιωθεί πολύ.

 

ΑΠό την άλλη πλευρά, βρίσκω πολύ το χρόνο που περνάει με τη γιαγιά. Κι εγώ τα στέλνω στο χωριό το καλοκαίρι:wink:, όχι όμως με τη βαρυπενθούσα γιαγιά. Οι εκδηλώσεις πένθους των μεγάλων μόνο κακό μπορεί να κάνει στα παιδιά, τα οποία πενθούν με ένα δικό τους, καταπληκτικό τρόπο που πρέπει να τον σεβόμαστε..... Και νομίζω ότι μία γυναίκα που χάνει το γιο της, δεν είναι σε θέση να το καταλάβει αυτό.

 

Καλή δύναμη!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Καλημέρα και ευχαριστώ που ανταποκριθήκατε άμεσα στην αναγκη μου να ακουσω κάποιες αντικειμενικές απόψεις.Έχετε δίκιο για το πως βλέπει η πεθερά μου τη μικρή.Ψυχολόγος μου είπε ότι πράγματι το παιδι αισθάνεται την ανάγκη να στηρίξει μια γιαγια που κλαίει συνέχεια και που του λέει ότι όταν πεθάνει θα το κοιτάει μαζί με τον μπαμπα απο ψηλα.Της μιλαω συνέχεια για το θέμα πως να συμπεριφέρεται στο παιδι με αναλαφρη διάθεση για να μη τη θιξω αλλα μπροστά μου το παιζει χαλαρή και λεει οτι απλα το κανει γιατι της λειπει η μικρη και σταματαει και με το που φευγω συνεχιζει να το κανει και λεει στη μικρη να μη το πουν στη μαμα.Όσο για το διαστημα που παει πάνω δε θα ειχα κανενα προβλημα γιατι αισθανομαι απολυτα την αναγκη αυτης της γυναικας να εχει κοντα της το κομματι του παιδιου της αλλα το παιδακι μου δεν παιζει καθολου.Γυρναει συνεχεια με μια γιαγια σε οτι υποχρεωσεις εχει η γιαγια,ακομα και στους γιατρους και στα νοσοκομεια.Θέλω να ειναι με τη γιαγια του αλλα δε θελω να αισθανομαι αυτο τον ανταγωνισμο απεναντι μου που οτι κανουμε εμεις ειναι λαθος και να βλεπω αυτο το υφος "ειδες εμενα θελει οχι εσενα".Εξάλλου αυτο το παιδι που ειναι αριστη μαθητρια και ασχολειται με τοσα πράγματα,και ειναι αυτη περηφανη γιαγια, εγω το εχω διπλα μου και εγω ασχολουμαι 24 ωρες το 24ωρο και το βοηθάω παρόλο που ειμαι ανεργη 2 χρονια και συντηρουμαστε με μια συνταξη των 400 ευρω.Περιμενω τουλαχιστον ενα σεβασμο.Αισθανομαι τοσο κακια:(

Link to comment
Share on other sites

Αν ήμουν ψυχολόγος -που δεν είμαι- θα σε ρώταγα:

Μετά το θάνατο του συζύγου σου, πώς χειριστήκατε το θέμα του παιδιού. Τί του είπατε? Πώς το βοηθήσατε να ξεπεράσει την απώλεια? Πώς το βοηθάς τώρα, που έχει μεγαλώσει, να συνδέεται με τον πατέρα του. Μιλάτε γι αυτόν? Πάει και βλέπει τον τάφο του? Έχει φωτογραφίες του? Πόσο δουλέψετε στο παιδί τις αλλαγές που έγιναν στην καθημερινότητά του? Πόσο προσπαθήσατε να ενταχθεί στο νέο περιβάλλον, να αισθανθεί ασφάλεια, να απενοχοποιηθεί για την απώλεια και να δημιουργήσει μία σωστή σχέση με εσένα, τη μητέρα της.

Αν το παιδί δεν έχει πενθήσει για τον πατέρα του, ποτέ δεν είναι αργά να το βοηθήσεις να το κάνει...Υπάρχουν σχετικά βιβλία και sites που θα σε καθοδηγήσουν.

 

Ως μητέρα τώρα σου λέω: Μην ασχοληθείς καθόλου με τη γιαγιά. Το παιδί είναι αρκετά μεγάλο και μπορείς να δουλέψεις μαζί του. Μίλα του για τα χρόνια που πέρασαν, δείξε του τί αιστάνθηκες και γνωριστείτε εκ νέου συναισθηματικά. Κάντε πράγματα μαζί (τα παιδιά σε αυτή την ηλικία είναι πολύ καλή παρέα). Μίλα της για την διατροφή. Πες της ότι είναι δική της ευθύνη. Δώσε της εμπιστοσύνη και θα δεις ότι θα βελτιωθεί πολύ.

 

ΑΠό την άλλη πλευρά, βρίσκω πολύ το χρόνο που περνάει με τη γιαγιά. Κι εγώ τα στέλνω στο χωριό το καλοκαίρι:wink:, όχι όμως με τη βαρυπενθούσα γιαγιά. Οι εκδηλώσεις πένθους των μεγάλων μόνο κακό μπορεί να κάνει στα παιδιά, τα οποία πενθούν με ένα δικό τους, καταπληκτικό τρόπο που πρέπει να τον σεβόμαστε..... Και νομίζω ότι μία γυναίκα που χάνει το γιο της, δεν είναι σε θέση να το καταλάβει αυτό.

 

Καλή δύναμη!

 

 

 

Με το που πεθανε ο μπαμπας συμβουλευτηκα το ειδικο τμημα στο Αγια Σοφια και την παιδιατρο μας και της ειπα αμεσως την αληθεια.Τοτε δεν ηθελε να ερχεται στο σπιτι και για αυτο αλλαξαμε τοπο διαμονης 8 μηνες μετα.Μιλαμε συνεχεια για τον μπαμπα απλα δεν ειναι μαζι μας.Παει στο ταφο του οποτε παει στη γιαγια, εχουμε φωτο στο σπιτι κυριως που ειναι οι 2 τους και της λεω ποσο την αγαπουσε και πόσο ασχολιοταν μαζι της.Στα 5 ειχαμε παει για "καφε" οι 2 μας και οπως ειμασταν χαλαρες με ρωτησε τα παντα για την ημερα του ατυχηματος και της κηδειας και της τα εξηγησα ολα.Μετα δε με ξαναρωτησε αλλα και δεν την πιεζω.Μιλαμε για οτι θελει οποτε αισθανεται την αναγκη.Προσφατα την ρωτησαν αν θυμαται τον μπαμπα της ,μια φιλη μασ,και εκανε οτι δεν ακουσε την ερωτηση και δεν επετρεψα να την πιεσουν.Η αληθεια ειναι οτι σε ολες τις φασεις της ηλικιας της απο τον παιδικο,το νηπιαγωγειο και το δηματικο αλλα και απο το θεατρικο παιχνιδι που τη στελνω 4 χρονια τωρα ολοι μου λενε τι καλη δουλεια εχω κανει και ποσο ισσοροπημενο παιδακι ειναι και ποσο ωραια εχει την εικονα του μπαμπα της στο μυαλο της.Γιατι ηταν ενας αξιολατρευτος ανθρωπος που την αγαπουσε πολυ και θελω η μικρη να το ξερει αυτο!:oops:

Link to comment
Share on other sites

Αρα δε βλεπω να κανεις κανενα λαθος!

Το θεμα το εχεις και ψαγμενο και ρυθμισμενο.

Και μπραβο σου γιατι αυτο που κανεις ειναι πολυ δυσκολο!

Ειναι φυσιολογικο να νιωθεις ετσι.

Αλλα απο την αλλη, μηπως κι εσυ εισαι πολυ γατζωμενη επανω της, και θες την αποκλειστικοτητα της αγαπης της;

 

Σκεφτηκα επισης να κουβεντιασεις με το παιδι για τη σχεση που εχει με τη γιαγια του και τι αισθανεσθε εσεις οι τρεις, ο ενας για τον αλλον, αλλα ειναι λιγο παρακινδυνευμενο γιατι ισως ετσι βαλεις το παιδι στη μεση και το κανεις να νιωσει υπευθυνο και ενοχο για τη συμπεριφορα της γιαγιας του αλλα και για τα αισθηματα τα δικα σου.Οποτε αστο καλυτερα.Οταν μεγαλωσει λιγο θα τα αλλαξει ολα μονη της.Ας χαιδευεται και 3 εβδομαδες το χρονο δεν πειραζει, αρκει να μη νιωθει το βαρος οτι πρεπει να σηκωνει το πενθος της γιαγιας της.

 

Δεν ξερω αν βγαινει νοημα απο αυτα που λεω, ισως λεω και βλακειες...

Γεννησαμε! 28-06-2012 :P

Link to comment
Share on other sites

Θεοφανώ,

εγώ στην όλη κατάσταση αντιλαμβάνομαι έναν ανταγωνισμό για το ποιος θα κερδίσει την εύνοια του παιδιού.

 

Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα για το παιδί από το να αγαπά και να αγαπιέται. Και πίστεψέ με όσο περισσότερα είναι τα άτομα που μοιράζεται μαζί τους τέτοια σχέση τόσο το καλύτερο. Απλά για να απολαύσει τη κάθε σχέση θέλει τον χώρο της. Για αυτό όταν βρίσκεται με τη γιαγιά σε παραμερίζει για λίγο. Το ίδιο θα συνέβαινε εάν το περισσότερο χρόνο πέρναγε μαζί της και εσύ ήσουν το σπέσιαλ ιβέντ.

Το Ήλεκτράκι μου και ο Οδυσσέας μου, οι ηλιαχτίδες μου!

..................................................................................

Ο Θεός πέθανε...

Ο Μαρξ πέθανε...

κι Εγώ τώρα τελευταία δε νοιώθω πολυ καλά...

Link to comment
Share on other sites

Χιλια ευχαριστώ κορίτσια για την οπτική σας.Μπουρμπουρ1 σε καταλαβαίνω απόλυτα σε αυτο που λες και πιστευω ότι εχεις δικιο οτι θα αλλαξει μεγαλώνοντας.Δεν πιστεύω ότι είμαι γαντζωμένη πάνω της απλα μου λειπει τωρα που δεν ερχεται σε μενα να την αγκαλιασω αλλα παει στη γιαγια της.Ρεα εχεις δίκιο ως προς τον ανταγωνισμο και για αυτο ειμαι προβληματισμένη.Γιατί ίσως εχω επιτρέψει να συμβει κατι τετοιο και με ενοχλει που ενω ξερω οτι ειναι λαθος συμβαίνει.Πιστεύω ότι το καλύτερο θα είναι οταν θα ειναι μαζι της να μην ειμαι και εγω εκει.Τουλάχιστον να υπάρχει ηρεμια απο ολες τις πλευρες:?

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Ο ρόλος μας ως γονείς δεν είναι να κερδίζουμε πάντα την εύνοια των παιδιών μας.

Είμαστε -κατά τη γνώμη μου- "εκπαιδευτές". Ένας εκπαιδευτής λοιπόν, έχει την ευθύνη να αναπτύξει τις δεξιότητες ενός παιδιού και όχι να είναι πάντα ευχάριστος.

Θα επιβραβεύσει, αλλά και θα επιπλήξει...

Θα παίξει, αλλά και θα οριοθετήσει...

Θα διασκεδάσει, αλλά και θα φροντίσει με τα καθημερινά...

και χίλια μύρια άλλα...

 

Δεν είναι "καλός" αυτός που δίνει καραμέλες σε ένα παιδί (και δε φροντίζει τη διατροφή του), ούτε αυτός που το αφήνει να διασκεδάσει π.χ. σε μια τηλεόραση όλη μέρα (αντί να αναζητήσει κάποια άλλη δραστηριότητα)...

Σίγουρα θα είναι ευχάριστος στο παιδί, αφού δεν έχει "απαιτήσεις" ή "όρια" για να το δεσμεύουν. Όμως δε θα κάνει καλό στο παιδί.

 

Άρα η "προτίμηση" αυτή δε θα πρέπει να σε τρομάζει, αφού αισθάνεσαι πως κάνεις αυτό που σου λέει η συνείδησή σου ως γονιού.

Η γιαγιά θέλει οριοθέτηση.

Η μικρή χρειάζεται καθοδήγηση.

 

Επίσης θα έλεγα να μιλήσεις αυτό τον καιρό με κάποιον ειδικό γιατί η γιαγιά πρέπει πρώτα να μπορεί να "σηκώσει" τον εαυτό της πριν αναλάβει την ευθύνη ενός παιδιού. Σκέψου πως αν εκείνη έχει "κολλήσει" σε κάποιο σημείο του πένθους (συμβαίνει αυτό σε πολλούς ανθρώπους, δεν το κάνουν από κακία ή ανταγωνισμό), τότε ενδεχομένως η μικρή σου να παλινδρομήσει.

 

Τα παιδιά θέλουν υγιές πλαίσιο.

Ναι στην επαφή με τη γιαγιά, αλλά με τη δική σου παρουσία, για να ελέγχεις το περιβάλλον (εφόσον όπως φαίνεται σε ανησυχεί).

Επιμένω πως μου φαίνεται μεγάλο το χρονικό διάστημα που μένει μόνη της η μικρή σου με τη γιαγιά (δεδομένου ότι "κάτι" σε ανησυχεί και δε νιώθεις απόλυτα άνετα με αυτή τη διαμονή).

 

Επίσης η γιαγία, μεγαλωμένη σε παλαιότερη γενιά, πιθανά να αισθάνεται την αγάπη μέσα από την κτητικότητα. Δηλαδή πρέπει να είναι "μόνο δική της" και "όχι δική σου" για να αισθανθεί πως την αγαπάει η μικρή. Αντιλαμβάνεσαι όμως τους κινδύνους, έτσι;

Δεν είναι θέμα "δικό μου-δικό σου". Το παιδί έχει ανάγκη να μάθει πως όταν αγαπάμε δεν κατέχουμε...

 

Ας μην πω περισσότερα...

Πολύ πολύ φιλικά! :)

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

Σου ειπαν οι αλλες κοπελες για την γιαγια οποτε δεν θα σταθω κι εγω σε αυτο, θα συμφωνησω οτι περναει πολυ χρονο μακρια απο το σπιτι και οντως με μια γιαγια σε πενθος που κλαιει κτλ. δεν ξερω ποσο καλο ή κακο κανει στο παιδι. Αλλα αν η μικρη δεν αλλαζει συμπεριφορα οταν γυρναει σπιτι τοτε μαλλον δεν υπαρχει προβλημα.

Ωστοσο εμενα μου εκανε περισσοτερη εντυπωση αυτο

 

Βεβαια στο διαστημα που την εχει τη ταιζει στο στομα,την κανει μπανιο ακομα την σκουπιζει οταν παει στη τουαλετα.

 

Και ενω τη στελνω γυμναστικη και της εχω δραστηριοτητες να σας πω οτι στις 2 εβδομαδες που την παιρνει η πεθερα μου το παιδι ερχεται καθε χρονο βαρυτερο 5-6 κιλα.

 

Ενα παιδακι 8 χρονων πρεπει να ειναι αυτονομο σε αυτους τους τομεις, δεν ξερω γιατι η γιαγια προσπαθει να την κρατησει σε βρεφικη-νηπιακη ηλικια αλλα πιστευω οτι πρεπει να τις κοψει εντελως αυτες τις συνηθειες.

Γενικα οπως μας τα περιεγραψες η γιαγια δεν μου φαινεται ψυχικα καλα, νομιζω οτι παιρνει δυναμη και βρισκει μεγαλη χαρα στο να φροντιζει ενα παιδι (ενα μωρο για την ακριβεια) αλλα εχει πολλα θεματα να ξεπερασει πριν μπορεσει να φροντισει σωστα την κορη σου τον καιρο που ειναι εκει. Γιαυτο θα την εστελνα για μικροτερα διαστηματα στη γιαγια, το τελευταιο που θα με απασχολουσε θα ηταν το οτι με ''ξεχναει'', πιο πολυ θα με ενοιαζε η ψυχολογια του παιδιου και τα μηνυματα που παιρνει.

Link to comment
Share on other sites

To θέμα σου με έβαλε σε σκέψεις.

 

Όταν ήμουνα μικρή πήγαινα τα καλοκαίρια, διακοπές και σαββατοκύριακα σε μία αδερφή της μαμάς που δεν είχε παιδιά (δεν είχε γεννήσει). Η θεία μου και ο θείος μου με βλέπανε σα παιδί τους και τους κάλυπτα το κενό αυτό. Μου κάνανε τα χατήρια, με καλοπιάνανε, μου έλεγαν ότι τους έλειπα, μου λέγανε θυμάσαι πχ πριν 4 χρονια που πήγαμε μαζί διακοπές τι ωραία που περάσαμε, τώρα δε έρχεσαι τόσο συχνά... κλπ

 

Δε ξέρω αν το έκαναν επίτηδες αλλά η ψυχολογική πίεση ήταν τεράστια. Δε ξέρω πως να σου το εξηγήσω. Έλεγα στη μαμά μου ότι ήθελα να πάω στη θεία μου, έλεγα ότι περνούσα καλύτερα εκεί και όταν έμενα πχ διακοπές χριστουγέννων στη θεία μου και ερχόντουσαν οι γονείς μου και ο αδερφός μου για επίσκεψη, τότε ένιωθα ότι ήταν ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ στο 2ο ΜΟΥ σπίτι. Τους άκουγα περισσότερο από ευγένεια και όχι γιατί ήταν οι γονείς μου. Αυτό βέβαια δεν ίσχυε όταν έμενα σπίτι των γονιών μου.

 

Μπερδεμένα τα γράφω. Αλλά ήθελα να σου πω ότι το παιδί σου μπορεί να υφίσταται ψυχολογική πίεση από τη γιαγιά να την ευχαριστήσει και αυτό ίσως θα την επιβαρύνει πολύ. Ίσως όμως να μη μπορεί να το καταλάβει μόνη της γιατί είναι μικρή για τέτοιες συνειδητοποιήσεις.

Link to comment
Share on other sites

Εχω την εντυπωση πως η γιαγια θελει να σταματησει το χρονο στο μυαλο της απο εκει που εχασε τον γιο της και ισως γιαυτον τον λογο φερεται στην μικρη ως νηπιο,δεν θελει η ιδια να το παραδεχτει και να το ξεπερασει και να το παλεψει ...τωρα θα μου πεις ποιος χαμος ξεχνιεται αλλα φαινεται πως η ιδια εχει μεγαλο θεμα και χρειαζεται στηριξη,βγαζει ολο της το πενθος στο παιδι και εκεινο με τη σειρα του αγχωνετε γιατι ισως να νιωθει πως εχει την υποχρεωση να στηριξει την γιαγια της ισως νιωθει πως ειναι ο συνδετκος κρικος γιαγιας και μπαμπα,ισως λυπαται την γιαγια και δεν θελει να την στεναχωρει.ΓΕνικα οταν της φερεται εστι η γιαγια οταν την ταιζει και την σκουπιζει πως αντιδρα η μικρη;;;εχεις μιλησει μαζι της την ενοχλει ολη αυτη η κατασταση;;;γενικα δεν την ενοχλει που πηγαινει στους γιατρους με την γιαγια ενω θα επρεπει να παιζει στη ηλικια της;;;το παιδι πιεζεται,μιληστε ξανα με ειδικο για ολα αυτα να σας δωσει καποιες λυσεις γιατι ειναι κριμα να ζοριζεστε τοσο ολες σας.ειναι κριμα και για το παιδι.Εχεις πεθερο;κουνιαδο κουνιαδα;;;δεν μπορουν αυτοι να βοηθησουν καπως τη γιαγια;;;ευχομαι πολυ συντομα να βγειτε απο αυτη τη κατασταση,ευχομαι ολα να πανε καλα...μιληστε με ειδικο.

Link to comment
Share on other sites

Καλημερα!

Υποψιαζομαι οτι το ιδιο κανει και η μικρη: θεωρει οτι η γιαγια της ειναι ο συνδεσμος με τον πατερα της, ενας τροπος για να τον κραταει ακομη κοντα της.

 

Συμφωνώ απόλυτα...συνδέει την πεθερά σου με τον πατέρα της!!!

Νομίζω ότι πρέπει να μιλήσεις με την πεθερά σου και να μην νιώθεις ότι φταίει το παιδί σου!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

καλησπερα τι κανετε?εμεις ακομα εδω παλευουμε!mamavasia εχεις δικιο οτι το σωστο θα ηταν να μιλησω με την πεθερα μου αλλα δεν ειναι ανθρωπος συζητησιμος!!!!ειναι ανταγωνιστικη πολυ!και η αληθεια οτι το παιδι αλλαζει συμπεριφορα οταν ειναι κοντα της!οταν ειναι μακρια δε θελει και να της πολυμιλαει!οσο για το οτι τη ταιζει και τετοια η μικρη το ευχαριστιεται!τη ρωταω αν την ενοχλει που ειναι ολοκληρη δεσποινις να συμβαινει αυτο και λεει οχι.Ο κουνιαδος,μονο αυτος εχει απομεινει αφου και ο πεθερος μου πεθανε 2 χρονια πριν τον αντρα μου,δυστυχως τη ταιζει και αυτος.Εχουν κρεμαστει πανω της και αυτη το δεχεται!Βεβαια πρεπει να παραδεχτω οτι φετος για πρωτη φορα η ιωαννα κραταει πιο καλα τις ισσοροπιες..τι εννοω....θα πριτιμησει να παει να παιξει,ή θα ερθει να με ρωτησει πως αισθανομαι,η θα ερθει και να με αγκαλιασει....κατι που παλια ηταν αδυνατο.....Η αληθεια ειναι οτι πιεζομαι πολυ...πιεζομαι απο την πολυ κλαψα,πιεζομαι που πρεπει να εχω καλες σχεσεις...πιεζομαι πολυ....αισθανομαι οτι με τρωνε τα πρεπει και δεν ξερω πως να το φωναξω!!!!!!

Link to comment
Share on other sites

........ ..... ....

Μου κάνει εντύπωση που ένα παιδάκι μικρότερο από 8 ετών δεν είναι εκδηλωτικό με τη μαμά του. Λες πως δε σε αγκάλιαζε ή δε ρώταγε πώς αισθάνεσαι κτλ... ....

 

Πώς το εξηγείς αυτό;

 

Επίσης... έχω μια υποψία πως η πίεση η δική σου φαίνεται στο παιδί και εκείνο ανταποκρίνεται με το να σου παρέχει συναισθηματική αντίδραση. Μια αντίδραση που τη φυλάει όπως φαίνεται για όσους είναι στενοχωρημένοι.

Σύμφωνα με όσα μας έχεις πει... στη γιαγιά φέρεται έτσι...

και τώρα που πιέζεσαι κι εσύ... το κάνει σιγά σιγά και σε σένα.

 

Δύο σκέψεις-ερωτήματα βρίσκονται στο μυαλό μου...

1. Γιατί δεν ήταν εκδηλωτικό από πριν; Γιατί είναι ένα τόσο μικρό παιδί "συγκρατημένο";

2. Εφόσον είναι γενικά συγκρατημένη, αλλά σε όσους αισθάνεται πως πιέζονται ψυχολογικά αντιδρά με έναν συγκεκριμένο τρόπο (αναγνωρίζει δηλαδή πολύ καθαρά, τις συναισθηματικές ανάγκες των άλλων)... μήπως επέλθει κάποια "αντιστροφή ρόλων"...

 

Συγγνώμη που θα το πω ξανά...

εγώ στη θέση σου θα μιλούσα με ειδικό για να βάλω σε τάξη, όρια και στις σωστές τους διαστάσεις κάποια θέματα συμπεριφοράς τρίτων, αλλά και να καθοδηγηθεί το παιδί ώστε να μη νιώθει πως είναι υπεύθυνο για την ευτυχία ή τη δυστυχία των άλλων γύρω του. Είναι βαρύ φορτίο αυτό ακόμα και για τους ενήλικες, πόσο μάλλον για ένα παιδί.

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

alcyon μου δεν ειναι συγκρατημενη!αγκαλιαζομαστε πολυ ..........υπερβολικα πολυ..........και μιλαμε υπερβολικα πολυ.........και με "νευριαζει" με τα συχνα τηλεφωνα για να δει καθε τοσο που ειμαι και τι κανω!!!!απο αυτη τη συμπεριφορα περναγαμε στο αλλο ακρο!ενω δεν με αφηνει να παω μονη για ψωνια,πχ,τωρα που ειναι η γιαγια μου λεει δε θα ερθω θα κατσω σπιτι........δε θα με παρει τηλεφωνο να δει τι κανω.....και αμα φυγει η γιαγια ξαναγυρναμε στα παλια!αυτο με προβληματιζει...εχεις δικιο για το βαρος!για αυτο ειμαι αγχωμενη και το συζηταω μαζι σας!η ψυχολογος λεει ολοι μακρια και μικρα χρονικα διαστηματα στη γιαγια.....αλλα πως να δω πως βλεπει η μικρη τα πραγματα?να ανοιξω κουβεντα εγω ή να προτιμησω να παω το παιδι σε ψυχολογο?και μη ξεχναμε οτι ειναι δυσκολες εποχες για ψυχολογους:(

Link to comment
Share on other sites

Με μπερδεύεις...

....Βεβαια πρεπει να παραδεχτω οτι φετος για πρωτη φορα η ιωαννα κραταει πιο καλα τις ισσοροπιες..τι εννοω....θα πριτιμησει να παει να παιξει,ή θα ερθει να με ρωτησει πως αισθανομαι,η θα ερθει και να με αγκαλιασει....κατι που παλια ηταν αδυνατο.........

 

alcyon μου δεν ειναι συγκρατημενη!αγκαλιαζομαστε πολυ ..........υπερβολικα πολυ..........και μιλαμε υπερβολικα πολυ.........και με "νευριαζει" με τα συχνα τηλεφωνα για να δει καθε τοσο που ειμαι και τι κανω!!!!...

 

Αντιλαμβάνομαι πως λόγω της πίεσης εστιάζεις κάθε χρονική στιγμή σε διαφορετικό γεγονός, γενικεύοντάς το και για αυτό ... λαμβάνουμε αυτή την φαινομενικά αντιφατική εικόνα.

 

Επίσης αντιλαμβάνομαι τους δύσκολους καιρούς που περνάμε.

 

Όμως, κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο επίτευγμα που κάνουμε στη διάρκεια της ζωής μας είναι να χτίσουμε τις σχέσεις μας με τα παιδιά μας. Προσωπικά το θεωρώ μακράν το σημαντικότερο πράγμα στη διάρκεια μιας ολόκληρης ζωής. Εγώ θα το έβλεπα ως επένδυση ψυχής. Καθαρά δική μου προσέγγιση.

Δε νομίζω πως χρειάζεται να "τρέχετε" μαζί με το παιδί σε κάποιον ειδικό. Μπορείς μόνη σου να κουβεντιάσεις αυτά που μοιράζεσαι μαζί μας. Αυτές τις ανησυχίες σου και να καταστρώσετε ένα "σχέδιο δράσης". Από εκεί και πέρα, βλέποντας και κάνοντας.

Γιατί, ό,τι γνώμη και να σου πούμε, δεν παύει να είμαστε άγνωστοι... και μη ειδικοί. Όλοι κρίνουμε από το δικό μας "ύψος" και από τις δικές μας εμπειρίες.

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

alcyon μου στην πρωτη παραθεση μιλαω για τωρα που ειναι και η γιαγια της εδω....δηλαδη τι συνεβαινε οταν ηταν παρουσα η γιαγια παλια και τι συμβαινει που ειναι παρουσα τωρα.....και στη δευτερη τι συμβαινει οταν ειμαστε οι 2 μας......Επίσης εχεις δικιο σε αυτα που λες!συμφωνω απολυτα...αλλα απο εδω σκεφτομενη πως να αναλυσω τη κατασταση την σκεφτομαι απο πολλες αποψεις που μεσα απο την πιεση μονη μου δεν μπορω...ισως γιατι παντα το γραψιμο με βοηθουσε....επισης μου αρεσει να βλεπω και αλλες οπτικες και προσεγγισεις γιατι καποιες παρατηρησεις με επαναφερουν στην ουσια των πραγματων!

Link to comment
Share on other sites

  • 2 εβδομάδες μετά...

Το πρόβλημα είναι στην επικοινωνία με την πεθερά. Δεν υπάρχει ή είναι προβληματική. Μιλάω εκ πείρας. Ο γιος μου "μετανάστευσε" για μια βδομάδα κι ούτε στο τηλέφωνο μιλάμε. 11 χρονών. Ο άντρας μου τρισευτυχισμένος που το παιδί είναι με τη μαμά του, εγώ δουλεύω, ο μικρός περνάει ζάχαρη, κι εγώ μια μιζέρια απερίγραπτη. Δεν θέλω να του χαλάσω τις "διακοπές" και να τον κλείσω σπίτι μόνο, αλλά και δεν μπορώ να είναι μακριά μου και να παίρνω τηλέφωνο να μη μου μιλά κι η γιαγιά να διασκεδάζει με τη στενοχώρια μου.

Link to comment
Share on other sites

alcyon μου στην πρωτη παραθεση μιλαω για τωρα που ειναι και η γιαγια της εδω....δηλαδη τι συνεβαινε οταν ηταν παρουσα η γιαγια παλια και τι συμβαινει που ειναι παρουσα τωρα.....και στη δευτερη τι συμβαινει οταν ειμαστε οι 2 μας......Επίσης εχεις δικιο σε αυτα που λες!συμφωνω απολυτα...αλλα απο εδω σκεφτομενη πως να αναλυσω τη κατασταση την σκεφτομαι απο πολλες αποψεις που μεσα απο την πιεση μονη μου δεν μπορω...ισως γιατι παντα το γραψιμο με βοηθουσε....επισης μου αρεσει να βλεπω και αλλες οπτικες και προσεγγισεις γιατι καποιες παρατηρησεις με επαναφερουν στην ουσια των πραγματων!

 

Theofano με κάλυψαν οι απαντήσεις όλων των κοριτσιών (ειδικά της Μαρίας 2010 που είπε ότι η πεθερά σου έχει σταματήσει το χρόνο στα 3 που ήταν η μικρή όταν πέθανε ο μπαμπάς της) οπότε θέλω μόνο να σχολιάσω το αν πρέπει ή όχι να το συζητήσεις με την κόρη σου...Πολλές φορές τα παιδιά ντρέπονται να πουν τι πραγματικά νιώθουν γιατί φοβούνται ότι σκέφτονται λάθος...Το καλύτερο θα ήταν να κάνεις την κόρη σου να νιώσει άνετα να μιλήσει ''αρνητικά'' για τη γιαγιά της ώστε να την βγάλει από το τριπάκι των ενοχών που την έχει βάλει η γιαγιά. Αυτό δεν θα γίνει με την πρώτη, αλλά σιγά σιγά θα εκμαιεύσεις τα πραγματικά της συναισθήματα. Τουλάχιστον σε εμένα είναι φανερό πως της φορτώνει το πένθος της, γι'αυτό και το παιδί το ρίχνει στο φαί όταν είναι μαζί της (emotional eating-ξέρουμε όλοι ότι άμα ένα παιδάκι δεν θέλει να φάει και το τσίρκο μεντράνο να του φέρεις δεν την κατεβάζει την μπουκιά, άρα δεν πιέζεται να φάει, κατατρέχει εκεί για να ''θωρακιστεί'' ψυχολογικά ή για να ευχαριστήσει τη γιαγιά)...

 

Και θα συμφωνήσω ότι είναι πολύ μεγάλο το χρονικό διάστημα, μέχρι και ο ψυχολόγος σου το είπε. Ψάξε μήπως η μικρή δικαιούται από το ταμείο να πάει κατασκήνωση για να τη στείλεις κι εκεί διακοπές κι έτσι να μειώσεις αναίμακτα τον χρόνο που περνάει με τη γιαγιά της...Εν πάσει περιπτώσει 2 εβδομάδες είναι υπεραρκετές, βάλε το καλό του παιδιού σου πάνω από το τι θα πει το σόι του εκλιπόντος άντρα σου...

Πολύ αργά για να είναι εγκαίρως, αλλά πολύ νωρίς για να είναι αδύνατον!

Link to comment
Share on other sites

Το πρόβλημα είναι στην επικοινωνία με την πεθερά. Δεν υπάρχει ή είναι προβληματική. Μιλάω εκ πείρας. Ο γιος μου "μετανάστευσε" για μια βδομάδα κι ούτε στο τηλέφωνο μιλάμε. 11 χρονών. Ο άντρας μου τρισευτυχισμένος που το παιδί είναι με τη μαμά του, εγώ δουλεύω, ο μικρός περνάει ζάχαρη, κι εγώ μια μιζέρια απερίγραπτη. Δεν θέλω να του χαλάσω τις "διακοπές" και να τον κλείσω σπίτι μόνο, αλλά και δεν μπορώ να είναι μακριά μου και να παίρνω τηλέφωνο να μη μου μιλά κι η γιαγιά να διασκεδάζει με τη στενοχώρια μου.

 

Κούκλα μου μην στεναχωριέσαι, ο μικρός θέλει να αποδείξει από τη μία στη γιαγιά ότι περνάει πολύ καλά, άρα δεν του λείπεις (τι ψέμα!) και από την άλλη σε σένα ότι περνάει καλά για να μην ανησυχείς..Δεν σε ξέχασε το παιδί σου, χαλάρωσε!:D

 

Όσο για τον ανταγωνισμό της γιαγιάς, μην τον θρέφεις μέσα σου!Πες στη γιαγιά ''το ξέρω ότι περνάει τέλεια μαζί σας, πείτε του πόσο τον αγαπώ, φιλάκια πολλά'', η ανωτερότητα σκοτώνει τις κακές πεθερές γιατί δεν τους αφήνει χώρο να θριαμβολογήσουν!!!!Άσε που αν πεις στον άντρα σου ''τι καλά που ο μικρός περνάει τόσο καλά με τη μαμά σου'' θα της το μεταφέρει (γκαραντί) και αυτή θα σκάσει από το κακό της που δεν κατάφερε να σε επηρεάσει!

 

Σε κάθε περίπτωση μια βδομάδα είναι, θα περάσει!:-P

Πολύ αργά για να είναι εγκαίρως, αλλά πολύ νωρίς για να είναι αδύνατον!

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...