Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Φυσιολογικός τοκετός και άντρες


Πάνος Β

Recommended Posts

Θα ήθελα να πω δύο πράγματα για τους άντρες πρώτα. Πιθανότατα τα ξέρετε ήδη, μιας και είσαστε παντρεμένες με έναν από αυτούς ( :) ), θα ήθελα να σιγουρευτώ ότι καταλαβαίνετε το βάθος τους. Το πρώτο σημείο που θέλω να αναφερθώ είναι ο εγωισμός του άντρα. Έχετε ακούσει ποτέ αυτό που λένε «όπως το μεγαλύτερο πρόβλημα της γυναίκας (στις σχέσεις της) είναι η εξάρτηση της, έτσι και το μεγαλύτερο πρόβλημα του άντρα είναι ο εγωισμός του»;

 

Ο άντρας μαθαίνει από πολύ μικρός να είναι ανεξάρτητος και εγωκεντρικός. Γιατί; Γιατί οι επιταγές μιας κοινωνίας που δεν εξελίσσεται όσο γρήγορα θα θέλαμε θέλει τον άντρα υπεύθυνο για την επιβίωση του εαυτού του και των ανθρώπων για τους οποίους είναι υπεύθυνος. Έχετε παρατηρήσει πως η συντριπτική πλειονότητα των μικρών αγοριών παίζει με μηχανήματα, τρένα και διάφορα κατασκευαστικά παιχνίδια ενώ τα μικρά κοριτσάκια παίζουν με κούκλες, καροτσάκια και ντυσίματα; Από τόσο μικρά, μπαίνουν στο βασικό κανάλι του φύλου τους. Το κορίτσι μαθαίνει να σχετίζεται (με τα κουκλάκια της) και συνεπώς εισάγεται στον κόσμο του συναισθήματος και το αγόρι μαθαίνει να παίζει, και συνεπώς να τα καταφέρνει, μόνο του (με τα τρενάκια του), μπαίνοντας έτσι στον κόσμο της λογικής.

 

Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον!

 

Έχετε παρατηρήσει πόσο εύκολη είναι μια σχέση για σας; Επειδή είσαστε σε επαφή με το συναίσθημα, μπορείτε και το βιώνετε σε όλες τις μορφές του. Αντίθετα, εμείς οι άντρες δεν είμαστε εξοικειωμένοι με το συναίσθημα. Γιʼ αυτό δενόμαστε μεταξύ μας (εμείς οι άντρες) είτε μέσω πράξεων (πάμε μαζί γυμναστήριο, ορειβασία, rafting), είτε με μπίρες ( :) ), ή απλά δεν δενόμαστε. Και γιατί να δεθούμε; Μια ζωή μόνοι είμαστε. Όλα μπορούμε να τα κάνουμε μόνοι μας. Μάλιστα, με τον τρόπο που μεγαλώσαμε δεν μπορούμε αλλιώς. Γιατί μάθαμε ότι ο άντρας είναι ο υπεύθυνος, είναι ο κυβερνήτης του σπιτικού του. Και ένα πλοίο δεν μπορεί να έχει δύο κυβερνήτες. Έτσι, είναι ο προορισμός μας να είμαστε μόνοι. Και είναι ο σκοπός της ζωής μας να τα καταφέρνουμε.

 

Γιʼ αυτό και δεν ζητάμε βοήθεια. Να ζητήσεις βοήθεια είναι αδυναμία. Πως ένας κυβερνήτης να είναι αδύναμος; Δεν επιτρέπεται αυτό. Δεν γίνεται αυτό. Αν παραδεχτεί ένας κυβερνήτης ότι είναι αδύναμος, τότε είναι σαν να παραδέχεται ότι δεν μπορεί να είναι κυβερνήτης. Δεν μπορεί να είναι η φύση του, ο προορισμός του. Κι έτσι, δεν θέλουμε βοήθεια. Θα τα καταφέρουμε. Ότι κι αν μας φέρει η ζωή, θα τα καταφέρουμε. Όχι επειδή είμαστε τόσο ικανοί. Απλά επειδή πρέπει. Επειδή η εναλλακτική δεν είναι αποδεκτή.

 

Στα παραπάνω θα ήθελα να σημειώσω ότι υπάρχει μια μικρή υπερβολή. Όχι μεγάλη, αλλά υπάρχει. Η υπερβολή αυτή προκύπτει επειδή προσπαθώ να φωτίσω μια και μόνο συγκεκριμένη πλευρά. Είναι όπως όταν παρατηρούμε κάτι με το μικροσκόπιο. Για να το παρατηρήσουμε, του αλλάζουμε το πραγματικό του μέγεθος, το μεγεθύνουμε προκειμένου να το δούμε καλύτερα. Έτσι λοιπόν κι εσείς, διαβάζοντας τα παραπάνω, μην πανικοβληθείτε και πέσετε στα γόνατα, ούτε να πιάσετε τον άντρα σας και να του δώσετε δύο σκαμπίλια φωνάζοντας «ξύπνα, δεν είσαι μόνος σου» :). Θυμηθείτε ότι ξεχειλώσαμε λιγάκι το θέμα μας για να μπορέσουμε να το παρατηρήσουμε.

 

Τώρα θα μου πείτε γιατί αναφέρω όλα αυτά σε ένα τόπικ για το φυσικό τοκετό; Γιατί χτίζω το μέλλον :). Θέλω να μιλήσω για δύο βασικούς άξονες που επηρεάζουν τους άντρες και τις συμπεριφορές τους σε όλο το φάσμα της ζωής τους – και συνεπώς και στην όλη διαδικασία του φυσιολογικού τοκετού.

Υπομονή δεν έχεις ποτέ αρκετή και Επιμονή δεν πρέπει να έχεις αρκετή

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


ελεος!πρωι πρωι δεν αντεχω φιλοσοφια!κανε τις αναλυσουλες σου κ θα απαντησω το απογευμα.το οτι θα επιρρεαζει ο τοκετος τον αντρα που απλα παιρνει ματι αλλα οχι την γυναικα που το ζει κ υποφερει δε περιμενα να το ακουσω:lol: ευαισθητουλια!!!:rolleyes::rolleyes::rolleyes::rolleyes:παω παω τωρα ...φιλια!!!

Link to comment
Share on other sites

ειναι αδυναμια να ζητασ βοηθεια?????? χμμμμμ γιαυτο εγκαταλειπετε τοσο ευκολα την οικογενια σασ , γιαυτο με εναν απλα πονοδοντο κανετε σαν "γυναικουλες" γιαυτο ειστε με την μαμα σασ μερι τα 80, γιατι ειστε ανεξαρτητοι, κ ενασ κυυβερνητησ στη φουρτουνα φενετε , οι περισσοτεροι ομοσ μενετε στην βαρκα πριν το πλειρωμα κ οι επιβατες επιβιβαστουν σε αυτεσ, με αποτελεσμα να εισαι φοβοπονοι, να ειστε λουισ στισ υποχρεωσεισ σασ, αυτο φενετε αλλοστε κ με τα στατιστικα στοιχεια, ποσοι αντρεσ εχουν παρατησει την οικογενεια τουσ επειδη κουραστικαν να δουλευουν κ τα λεφτα δεν φτανουν?? ποσοι μεγαλωνετε μονοι τα παιδια σας ? ποσοι χηροι στα 9 του μακαριτη αλλωσ μπενει μεσ το σπιτι? λοιπον οι αντρεσ δεν ειναι ανεξαρτητοι γιατι δεν μπορουν να πληνουν ουτε ενα boxerακι μονοι τους, απλα παρταλια ειστε! καλημερα

Link to comment
Share on other sites

Φίλη Angel, δεν νομίζω ότι ο Πάνος με τη στάση του κατάσσεται στους άντρες που περιγράφεις. Δεν είναι σωστό επομένως να την πληρώνει αυτός για τα σπασμένα των άλλων.

 

Αναρωτιέμαι και εγώ πώς θα συνδεθεί ο ΦΤ με τα παραπάνω... Αναμένουμε!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Πιστεύω πως έχουν αλλάξει οι εποχές και ο τύπος άντρα που περιγράφει ο Πάνος είναι υπό εξαφάνιση!!!Πλέον οι γυναίκες είναι που θεωρούν ότι τα καταφέρνουν μόνες τους και δεν έχουν ανάγκη από τίποτα!Π.χ. εγώ έφυγα από το πατρικό μου με το που τελείωσα το Λύκειο,πήγα σε μια ξένη πόλη ολομόναχη,για να σπουδάσω και να δουλέψω και χωρίς την οικονομική στήριξη από τους γονείς μου!Και όμως τα κατάφερα καλύτερα από όσο πίστευα στην αρχή με τις αναποδιές που είχα (έτρωγα εβδομάδες νερόβραστα μακαρόνια από το Dia 0.35 ευρώ).Ναι μου ήταν δύσκολο,υπέφερα αλλά ποτέ δεν πήρα τηλ.την μάνα μου να μου στείλει λεφτά και κάθε φορά που μιλούσαμε της έλεγα πως όλα είναι εντάξει (εγωισμός).Στην τελική όμως,πήρα αριστείο από τη σχολή και κατάφερα να μπω σε άλλη σχολή που με ενδιέφερε εξίσου κι ας ήξερα τι έχω να περάσω πάλι!!Και είμαι και κοπέλα,και όταν είσαι κοπέλα,σε περιτριγυρίζουν διάφοροι και σου πουλάνε παραμύθια για να τους ανοίξεις τα πόδια!Θα μπορούσα εύκολα να βρώ έναν τέτοιο 60χρονο και πλούσιο παραμυθά και να ζήσω σαν βασίλισσα,αλλά δεν το έκανα...Ενώ ξέρω άντρες που έχουν πατήσει τα 30-35 και ακόμα ζουν με τους γονείς τους και αν όχι,τότε στέλνουν στους γονείς τα άπλυτα και τα παραλαμβάνουν καθαρά και σιδερωμένα και μαζί και ταπεράκια με φαγητό!!Αυτό τα λέει όλα!!Αλλά δεν φταίνε μόνο οι άντρες!Φταίνε και οι μανάδες τους που τους κάνουν μαμμόθρεφτα,ανίκανα να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους!!

n0tup2.png και θηλάζουμε!!!:D

 

06.02.2011 Ήρθες καρδιά μου...

Link to comment
Share on other sites

Να συμπληρώσω ότι τώρα που έχω έναν άντρα "κυβερνήτη" αλλά εγώ αλλάζω της λάμπες και τις ασφάλειες και όταν παίρνουμε κάποιο έπιπλο από το ΙΚΕΑ που θέλει συναρμολόγηση,εγώ το αναλαμβάνω,γιατί ο "κυβερνήτης" προτιμάει να δώσει 30 ευρώ και να φωνάξει μάστορα!!:lol:

n0tup2.png και θηλάζουμε!!!:D

 

06.02.2011 Ήρθες καρδιά μου...

Link to comment
Share on other sites

...

 

Αναρωτιέμαι και εγώ πώς θα συνδεθεί ο ΦΤ με τα παραπάνω... Αναμένουμε!

 

Νομίζω πως θα μας πει ότι ο εγωισμός δεν αφήνει τους άντρες να δεχθούν πως στον τοκετό τον πρώτο λόγο τον έχει η γυναίκα. :roll:

etCDp3.png hk8kp3.png

 

Η μαμά του Ευριπίδη και της Ιφιγένειας

Link to comment
Share on other sites

Εγώ πάντως θέλω να ρωτήσω τα εξής και να μου απαντησεις ειλικρινά:

 

Πόσες φορές έχεις πάρει σε αγόρι δώρο κούκλα?

 

Πόσες φορές έχεις πάρει σε κορίτσι δώρο τρενάκι?

Είσαι όλη μου η ζωή!!!!!

line_m122_beg_17_time_1168750800_text_cf20c1ebe5eee1ede4f1dceaeff220eceff520e5dfede1e9.gif

Link to comment
Share on other sites

ο εγωισμος σε οποιαδηποτε μορφη του ειναι σημειο αναφορας για εναν ανθρωπο ανωριμο (οσο ποιο μεγαλος τοσο ποιο ανωριμος)γι αυτο και ολοι οι αντρες ειναι σαν μικρα παιδια,που πρεπει να νταντευουμε και αυτους.ασε που δεν τους αφηνει να ολοκληρωθουν γτ οντας ενας εγωιστης θεωρει οτι τα κανει και τα σκεφτετε ολα σωστα!ευτυχως ο δικος μου ακουει και σε πολλα θεματα με επιχειρηματα παντα τα δεχετε(αλλα 17 χρονια αυτο το πραγμα ειναι πολυ κουραστικο)!!α ρε πανο με τις φιλοσοφιες σου!

my 3 little stars are my reason to be2946785n7mfu4of95.gif

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Άλλος ένας γρίφος από τον Πάνο Β ;)

Καθότι άφησε επίτηδες το ποστ του to be continued, για να ψάχνουμε εμείς να βρούμε πού το πάει.:P

 

Λοιπόν, όπου και να το πήγαινε μία είναι η σωστή απάντηση στο γρίφο, αυτή:

http://en.wikipedia.org/wiki/Couvade_syndrome

 

Πάνο Β, καλή λευτεριά! Άντε και με έναν πόνο :P

.....δε νομίζω τάκη....

Link to comment
Share on other sites

Αν έκρινα από τα μετρημένα και προσεκτικά σχόλια σας, θα έλεγα ότι το θέμα σας ενδιαφέρει :). Συνεχίζω λοιπόν...

 

Με μια μικρή παρένθεση πρώτα. Σε όσες έγραψαν για άντρες κυβερνήτες του γλυκού νερού, να τους θυμίσω ότι δεν έγραψα πως οι άντρες είναι κυβερνήτες. Οι άντρες είναι όσο κυβερνήτες είναι και οι γυναίκες. Είπα ότι η κοινωνία και η οικογένεια ζητάει από τους άντρες να γίνουν κυβερνήτες. Τώρα κατά πόσο έχουν την θέληση και τα προσόντα, αυτό είναι άλλη υπόθεση.

 

Και για να μην νομίζετε – πάλι – ότι εγώ βγάζω την ουρά μου απέξω, αν δεν είχα την γυναίκα μου θα ήμουν ένα τίποτα. Όσες από εσάς θαυμάζετε την γραφή μου, αν και έχει βέβαια κάποιες ωραίες καμπύλες και γραμμές :), η ουσία της οφείλεται ολόκληρη στην γυναίκα μου και στην σχέση μας – άντε και στα ζουζούνια μας!

 

Ας γυρίσουμε λοιπόν πίσω στο θέμα μας, τον εγωισμό του άντρα. Αν και ο «γρίφος» (οποιαδήποτε ομοιότητα με άλλα θέματα είναι απλά σύμπτωση), ή τουλάχιστον το ένα από τα δύο πόδια του, έχει ήδη λυθεί από την Ντεμς

 

Νομίζω πως θα μας πει ότι ο εγωισμός δεν αφήνει τους άντρες να δεχθούν πως στον τοκετό τον πρώτο λόγο τον έχει η γυναίκα.

 

Έχεις δίκιο, εκεί θα το έφερνα. Είδες τι ωραία που το είπες με τα δύο λογάκια σου; Να το πω τώρα εγώ με πεντακόσια; :)

 

Η εγκυμοσύνη και ο τοκετός, είναι η προθέρμανση του ζευγαριού. Η προπόνηση πριν από τον αγώνα. Το ζέσταμα των οικογενειακών μυών, πριν τον μαραθώνιο της ανατροφής ενός παιδιού. Η προπόνηση του άντρα βρίσκεται στην υποστήριξη, μια δύσκολη προπόνηση για το αντρικό φύλο, διότι ο άντρας, ως ρόλος, μπαίνει στο παρασκήνιο. Η γυναίκα έρχεται στο προσκήνιο επειδή αργότερα, με την γέννηση, θα γίνει το κέντρο του σπιτικού της. Έτσι, για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα μέσα στο ζευγάρι, ο άντρας οφείλει όχι μόνο να σεβαστεί αλλά και να υποστηρίξει έμπρακτα επιλογές που δεν θα τις έκανε ο ίδιος.

 

Με άλλα λόγια, από βασιλιάς ή καλύτερα ημιβασιλέας, έχει γίνει σύμβουλος του βασιλιά. Από παίχτης γίνεται προπονητής. Υποστηρίζει την γυναίκα του που κι εκείνη με την σειρά της υποστηρίζει την νέα ζωή που έρχεται. Δύσκολο αυτό. Ειδικά για τον άντρα που ξέρει καλύτερα, για τον άντρα που είναι πρωτοβουλιακός και μπροστάρης, για τον άντρα που έχει μάθει ο λόγος του να μετράει. Ένα πράγμα που εμένα με παίδεψε στην πρώτη εγκυμοσύνη και τοκετό της γυναίκας μου ήταν ότι, ενώ ήθελα τόσο να βοηθήσω, δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Όλα τα θέματα γύρω από την εγκυμοσύνη είναι ένας χώρος γυναικείος. Δεν υπήρχε περίπτωση να σχετιστώ με την κατάσταση γιατί δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται. Με αποτέλεσμα να λέω μπαρούφες, να σπρώχνω προς λάθος κατεύθυνση, να γίνομαι βάρος αντί για βοήθεια.

 

Εδώ όμως είναι η προπόνηση του άντρα. Πρέπει να τον καταπιεί τον εγωισμό του. Πρέπει να βάλει τον εαυτό του στην πάντα. Γιατί αν δεν μπορέσει να το κάνει με την ενήλικη και λογική γυναίκα του, πως θα το κάνει αργότερα με ένα παιδί που είναι μόνο ένστικτα και πρωτόγονα συναισθήματα; Να γιατί κρύβονται οι άντρες (και μερικές γυναίκες) πίσω από την δουλειά τους. Από το να είναι ουραγοί σε ένα κόσμο άσπρο, προτιμούν να είναι βεζύρηδες σε ένα κόσμο γκρίζο. Μόνο που ο ουραγός του άσπρου κόσμου είναι πολύ πλουσιότερος κι από τον πλουσιότερο γκρίζο βεζύρη.

 

Και είναι καθήκον σας γυναίκες να βγάλετε τους άντρες σας από τους γκρίζους κόσμους. Μην μου αρχίσετε πάλι ότι «όλα εγώ πρέπει να τα κάνω» ή «θα νταντεύουμε και σας τώρα». Εσείς οι μανάδες γνωρίσατε την αγάπη, γνωρίσατε τον υπέροχο κόσμο του παιδιού σας. Δεν πρέπει να κρατάτε τον θησαυρό αυτό για την πάρτη σας. Όπως έλεγε και ο Πλάτωνας, τώρα που είδατε τα πράσινα λιβάδια πρέπει να γυρίσετε πίσω στην σπηλιά, να το πείτε και στους άλλους. Να πείτε στον άντρα σας ότι δεν πρέπει να χάνει μια ολόκληρη ζωή επειδή φοβάται την πρώτη της μέρα. Η αγάπη της οικογένειας είναι το εισιτήριο για τον ομορφότερο τόπο που έχει περιγράψει ποτέ θρησκεία.

 

Θα το αφήσω εδώ, προς το παρόν, πριν αναφερθώ στο δεύτερο αντρικό ζήτημα, το οποίο επίσης πηγάζει από τον εγωισμό του. Καλή ανάγνωση και ελπίζω να μην σας πρήζω. Όταν σκέφτεστε «μα πότε επιτέλους θα ολοκληρώσεις ρε φίλε;» να θυμάστε ότι γράφω μονάχα την κορυφή ενώ παγόβουνου που πολλές φορές με πνίγει. Ρωτάς Κουνελίτσα πως γράφω πρωί πρωί; Χε χε. Όταν ξυπνάω (ορισμένες φορές, όχι κάθε μέρα), το μυαλό μου είναι σαν ένα μελίσσι. Οι σκέψεις όλες βουίζουν στα αυτιά μου και η κίνηση θυμίζει ημέρα εργασίας στην Ομόνοια :)

Υπομονή δεν έχεις ποτέ αρκετή και Επιμονή δεν πρέπει να έχεις αρκετή

Link to comment
Share on other sites

Η εγκυμοσύνη και ο τοκετός, είναι η προθέρμανση του ζευγαριού. Η προπόνηση πριν από τον αγώνα. Το ζέσταμα των οικογενειακών μυών, πριν τον μαραθώνιο της ανατροφής ενός παιδιού. Η προπόνηση του άντρα βρίσκεται στην υποστήριξη, μια δύσκολη προπόνηση για το αντρικό φύλο, διότι ο άντρας, ως ρόλος, μπαίνει στο παρασκήνιο. Η γυναίκα έρχεται στο προσκήνιο επειδή αργότερα, με την γέννηση, θα γίνει το κέντρο του σπιτικού της. Έτσι, για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα μέσα στο ζευγάρι, ο άντρας οφείλει όχι μόνο να σεβαστεί αλλά και να υποστηρίξει έμπρακτα επιλογές που δεν θα τις έκανε ο ίδιος.

 

Με άλλα λόγια, από βασιλιάς ή καλύτερα ημιβασιλέας, έχει γίνει σύμβουλος του βασιλιά. Από παίχτης γίνεται προπονητής. Υποστηρίζει την γυναίκα του που κι εκείνη με την σειρά της υποστηρίζει την νέα ζωή που έρχεται. Δύσκολο αυτό. Ειδικά για τον άντρα που ξέρει καλύτερα, για τον άντρα που είναι πρωτοβουλιακός και μπροστάρης, για τον άντρα που έχει μάθει ο λόγος του να μετράει. Ένα πράγμα που εμένα με παίδεψε στην πρώτη εγκυμοσύνη και τοκετό της γυναίκας μου ήταν ότι, ενώ ήθελα τόσο να βοηθήσω, δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Όλα τα θέματα γύρω από την εγκυμοσύνη είναι ένας χώρος γυναικείος. Δεν υπήρχε περίπτωση να σχετιστώ με την κατάσταση γιατί δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται. Με αποτέλεσμα να λέω μπαρούφες, να σπρώχνω προς λάθος κατεύθυνση, να γίνομαι βάρος αντί για βοήθεια.

 

Εδώ όμως είναι η προπόνηση του άντρα. Πρέπει να τον καταπιεί τον εγωισμό του. Πρέπει να βάλει τον εαυτό του στην πάντα. Γιατί αν δεν μπορέσει να το κάνει με την ενήλικη και λογική γυναίκα του, πως θα το κάνει αργότερα με ένα παιδί που είναι μόνο ένστικτα και πρωτόγονα συναισθήματα; Να γιατί κρύβονται οι άντρες (και μερικές γυναίκες) πίσω από την δουλειά τους. Από το να είναι ουραγοί σε ένα κόσμο άσπρο, προτιμούν να είναι βεζύρηδες σε ένα κόσμο γκρίζο. Μόνο που ο ουραγός του άσπρου κόσμου είναι πολύ πλουσιότερος κι από τον πλουσιότερο γκρίζο βεζύρη.

 

Και είναι καθήκον σας γυναίκες να βγάλετε τους άντρες σας από τους γκρίζους κόσμους. Μην μου αρχίσετε πάλι ότι «όλα εγώ πρέπει να τα κάνω» ή «θα νταντεύουμε και σας τώρα». Εσείς οι μανάδες γνωρίσατε την αγάπη, γνωρίσατε τον υπέροχο κόσμο του παιδιού σας. Δεν πρέπει να κρατάτε τον θησαυρό αυτό για την πάρτη σας. Όπως έλεγε και ο Πλάτωνας, τώρα που είδατε τα πράσινα λιβάδια πρέπει να γυρίσετε πίσω στην σπηλιά, να το πείτε και στους άλλους. Να πείτε στον άντρα σας ότι δεν πρέπει να χάνει μια ολόκληρη ζωή επειδή φοβάται την πρώτη της μέρα. Η αγάπη της οικογένειας είναι το εισιτήριο για τον ομορφότερο τόπο που έχει περιγράψει ποτέ θρησκεία.

 

 

Μου άρεσε αυτό το ποστ. Θα συμφωνήσω για πρώτη φορά μαζί σου.

Link to comment
Share on other sites

Πω πω, σιγή ιχθύος...

 

Βρε μπας και μου τα μαζεύετε για να μου τα χώσετε όλα μαζί στο τέλος;

 

Τεσπα, συνεχίζω (μ' ευρωπαϊκά τραγούδια, που έλεγε κι ο Τζιμάκος)

 

Εμείς οι άντρες παίρνουμε δύναμη από εσάς τις γυναίκες. Ίσως αυτό να μην φαίνεται εκ πρώτης αλλά θυμίζει τον άνθρωπο που τρώει κάθε μέρα πιτσούνια και εξωτικούς μεζέδες. Μετά από χρόνια, νομίζει ότι τρώει αγγούρι. Παραπονιέται κιόλας: «το πιτσούνι είχε πολλά κόκκαλα σήμερα» και την επομένη «γιατί το πιτσούνι αυτό δεν είχε αρκετά κόκκαλα ναα ξεκοκκαλίσω;». Με άλλα λόγια, δεν τον πιάνεις πουθενά :)

 

Όταν λοιπόν έρχεται το παιδί, όπως χάνει σε πρωτιά, χάνει και σε σημαντικότητα. Σίγουρα το ένα συνεπάγεται το άλλο αλλά δεν πληγώνουν τον εγωισμό μας με τον ίδιο τρόπο. Εξάλλου, όποιον άνθρωπο κι αν του πάρεις την πρωτιά και την σημαντικότητα, θα πειραχτεί. Θα πληγωθεί, θα σοκαριστεί, θα αντιδράσει. Που βρίσκεται λοιπόν η διαφορά με τους άντρες – πατέρες; Όσον αφορά στο πρώτο, την πρωτιά, στο γεγονός ότι η κοινωνία και η ταυτότητα τους λέει το αντίθετο. Στο δεύτερο, ότι βιώνουν την (ανα)γέννηση μιας βασίλισσας. Η μικρή, ευαίσθητη αγάπη τους, η πριγκίπισσα τους, μεταμορφώνεται σε μια πανίσχυρη βασίλισσα. Την βασίλισσα του σπιτικού της. Τον άνθρωπο που λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα, στην Χώρα του Σπιτικού τους, επιλύει όλα τα θέματα (λέμε τώρα :) ) και εμφανίζει ικανότητες που ούτε η ίδια τις είχε φανταστεί.

 

Από την μια μεριά λοιπόν υπάρχει ο θαυμασμός. Εγώ σέβομαι πια την γυναίκα μου όπως δεν την σεβόμουνα ποτέ. Τόσο στην φυσιολογική εγκυμοσύνη (βιολογικά, όχι φάρμακα, υπέρυθροι και άλλες ιατρικές ανασφάλειες κ.λπ.) και τοκετό όσο και κατόπιν, είδα το λιοντάρι μέσα της. Δεν πίστευα για τι είναι ικανή αυτή η γυναίκα. Ο θαυμασμός μέσα μου μεγάλωσε, μέστωσε. Το αρχικό δέος έγινε εμπιστοσύνη, αποδοχή. Στα μάτια μου πια, η γυναίκα μου βρίσκεται στο λεξικό του Μπαμπινιώτη, κάτω από την λέξη ικανή :)

 

Εδώ υπάρχει κι άλλο ένα πλεονέκτημα του φυσικού τοκετού. Αν ο άντρας σας δεν σας δίνει πολύ σημασία, νομίζει ότι ήσαστε αλαφροΐσκιωτη ή απλά όχι για πολλά μποφόρ, βάλτε τον μέσα σε ένα φυσιολογικό τοκετό να δει πόσα απίδια βάνει ο σάκος. Την πρώτη φορά που το έζησα, μέσα σε όλα τα άλλα που γίνονταν ακούστηκε και ένα μπαμ. Ήταν το σαγόνι μου που έπεσε με δύναμη στο πάτωμα, από την έκπληξη μου :)

 

Από την άλλη τώρα μεριά, η απώλεια σημαντικότητας έχει προσωπικό (και εγωιστικό) κόστος. Εγώ ποιος είμαι; Στην νέα τάξη πραγμάτων, ποιος είμαι; Γιατί τον πρώτο καιρό η μόνη απάντηση που έρχεται στο μυαλό μας είναι η – πάντα όμορφη – ρήση του Πανούση: στη νέα τάξη πραγμάτων, τα πράγματα είμαστε εμείς :)

 

Τα παιδιά είναι τα πιο σημαντικά, δεν υπάρχει αμφιβολία σε αυτό. Είτε μέσα, είτε έξω από την κοιλιά της μαμάς. Μετά από αυτά; Ποιος είναι σημαντικός; Ο κύριος φροντιστής τους, η υποστήριξη της νέας ζωής. Η μαμά τους. Ποιος μας έμεινε λοιπόν; Για όσα σπιτικά δεν έχουν κάποιο σκύλο ή γάτο, ο τελευταίος στην ουρά είναι ο μπαμπάς ο οποίος πρέπει να φροντίζει τον φροντιστή και τις φροντίδες του. Μα και σκυλόγατα να υπάρχουν, κι αυτά τα φροντίζει ο μπαμπάς γιατί η μαμά δεν έχει χρόνο με τα παιδιά και το σπίτι και την δουλειά της.

 

Να λοιπόν το σημείο που πονάει τον μπαμπά. Ένα πράγμα κατάντησε. Ένα δεδομένο. Η γυναίκα του τον είχε για θεό της. Ο άντρας των ονείρων της (λέμε τώρα). Η καινούργια βασίλισσα τον έχει για δουλικό. Για δεδομένο. Άσε που ξεσπάει πάνω του για κάθε τι που της φταίει. Εξάλλου, που να ξεσπάσει αλλού; Κάπου πρέπει να τα πει κι αυτή. Μεταξύ του διευθυντή της, του πεθερού ή των παιδιών της, ο άντρας της σαφώς είναι μια προτιμότερη λύση.

Υπομονή δεν έχεις ποτέ αρκετή και Επιμονή δεν πρέπει να έχεις αρκετή

Link to comment
Share on other sites

Και για να μην νομίζετε – πάλι – ότι εγώ βγάζω την ουρά μου απέξω, αν δεν είχα την γυναίκα μου θα ήμουν ένα τίποτα.

.....εμενα με τρελλαινει(με την καλη εννοια!)η παραδοχη σου αυτη.

το ακουσα κι εγω απο τον αντρα μου αυτο....και του το ειπα επισης...

αυτο ειναι το θεμελιο της συζυγικης σχεσης,ναι?

παμε παρακατω...

Η εγκυμοσύνη και ο τοκετός, είναι η προθέρμανση του ζευγαριού. Η προπόνηση πριν από τον αγώνα. Το ζέσταμα των οικογενειακών μυών, πριν τον μαραθώνιο της ανατροφής ενός παιδιού. Η προπόνηση του άντρα βρίσκεται στην υποστήριξη, μια δύσκολη προπόνηση για το αντρικό φύλο, διότι ο άντρας, ως ρόλος, μπαίνει στο παρασκήνιο. Η γυναίκα έρχεται στο προσκήνιο επειδή αργότερα, με την γέννηση, θα γίνει το κέντρο του σπιτικού της. Έτσι, για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα μέσα στο ζευγάρι, ο άντρας οφείλει όχι μόνο να σεβαστεί αλλά και να υποστηρίξει έμπρακτα επιλογές που δεν θα τις έκανε ο ίδιος.

επιλογες που δεν θα τις εκανε ο ιδιος γιατι δεν ειχε το ενστικτο η το "φορτιο" αν θες σωστα?για αυτο και ειναι 2 στη ζωη,μαζι.

για να υποστηριζει ο ενας τις επιλογες του αλλου ,που με μια πρωτη ματια δεν θα ηταν δικια του-της.

εγω αυτο πανο μου το λεω...ποικιλια,αλατι,μα πανω απο ολα, συνεννοηση.

που δε χρειαζεται παντα να γινεται με...σιγαστηρα:lol:

 

. Όλα τα θέματα γύρω από την εγκυμοσύνη είναι ένας χώρος γυναικείος. Δεν υπήρχε περίπτωση να σχετιστώ με την κατάσταση γιατί δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται. Με αποτέλεσμα να λέω μπαρούφες, να σπρώχνω προς λάθος κατεύθυνση, να γίνομαι βάρος αντί για βοήθεια.

 

συμφωνω.

και πιστευω πως και ο τοκετος ειναι χωρος γυναικειος.ετσι απλα χωρις περιστροφες κ επιχηρειματα δεν αφησα το συζυγο να μπει στην αιθουσα τοκετου.

ομως εμεινα σπιτι μαζι του και "περασαμε "μαζι τους πονους μεχρι τις συσπασεις του διλεπτου.

απο κει κ μετα το θεμα ηταν δικο μου...

 

. Να πείτε στον άντρα σας ότι δεν πρέπει να χάνει μια ολόκληρη ζωή επειδή φοβάται την πρώτη της μέρα.

μου φαινεται πως καποια πραγματα δεν χρειαζεται να τα λεμε.ε?τι λες?εσυ δεν το ενιωσες?χρειαστηκε να σου το πει η γυναικα σου αυτο?:)

uDuOp2.png
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Από την μια μεριά λοιπόν υπάρχει ο θαυμασμός. Εγώ σέβομαι πια την γυναίκα μου όπως δεν την σεβόμουνα ποτέ. Τόσο στην φυσιολογική εγκυμοσύνη (βιολογικά, όχι φάρμακα, υπέρυθροι και άλλες ιατρικές ανασφάλειες κ.λπ.) και τοκετό όσο και κατόπιν, είδα το λιοντάρι μέσα της. Δεν πίστευα για τι είναι ικανή αυτή η γυναίκα. Ο θαυμασμός μέσα μου μεγάλωσε, μέστωσε. Το αρχικό δέος έγινε εμπιστοσύνη, αποδοχή. Στα μάτια μου πια, η γυναίκα μου βρίσκεται στο λεξικό του Μπαμπινιώτη, κάτω από την λέξη ικανή :)

 

Πανο μου ειπες να ερ8ω εδω να δω αυτο και ισως να βοη8ησει η αποψη μου. Δεν εχω αποψη επι τουτου. Δεν ειχα κα8ολου ευκολη/χωρις φαρμακα εγκυμοσυνη. Ειχα μια εγκυμοσυνη με επιπλοκή πρώτη διαβήτη κύησης και δευτερη και κρίσιμη χολεσταση κύησης. Και δεν ειχα φυσιολογικο τοκετο. Ειχα καισαρική με πρώωρη την μικρη στο παρα τριχα για να πα8ω αιμολυση και να πε8ανουμε και οι δυο. Οποτε εμενα ο αντρας μου δεν ειδε κανενα λιονταρι (οπως τα λες) μεσα μου. Ε3α8λιομενη με ειδε λιγο πριν γεννησω και κατακρεουργημενη μετα που γεννησα. Και με βαρια καταλιψη και κομματια για μηνες μετα. Λες γιαυτο να μην με 8εωρει και τοσο ικανη......? :rolleyes: (τωρα που το σκεφτομαι ισως)......(δεν μου αρεσει ο τροπος που εκφραζεσαι για τις μαναδες του μη φυσιολογικου τοκετου-εμμεσα)......

 

Εδώ υπάρχει κι άλλο ένα πλεονέκτημα του φυσικού τοκετού. Αν ο άντρας σας δεν σας δίνει πολύ σημασία, νομίζει ότι ήσαστε αλαφροΐσκιωτη ή απλά όχι για πολλά μποφόρ, βάλτε τον μέσα σε ένα φυσιολογικό τοκετό να δει πόσα απίδια βάνει ο σάκος. Την πρώτη φορά που το έζησα, μέσα σε όλα τα άλλα που γίνονταν ακούστηκε και ένα μπαμ. Ήταν το σαγόνι μου που έπεσε με δύναμη στο πάτωμα, από την έκπληξη μου :)

 

Βαλε με μεσα σε αυτο να τον δω και εγω, γιατι δεν 3ερω καν πως ειναι να εχεις σπασμους οκ?......:| Δεν τα εζησα ολα αυτα δεν μπορω να σε βο8ησω και ουτε ο αντρας μου το εζησε μεσα απο εμενα αυτο αν και το εζησε μεσα απο την πρωτη του γυναικα που ειχε φυσιολογικο τοκετο. Βγαζω τα δικα μου συμπερασματα για το πως σκεφτεσαι και εσυ Πανο. Ειναι πολυ πιο απλος ο τροπος απο οσο νομιζα. Σορρυ που δεν μπορω να βοη8ησω περαιτερω εδω........

Don't give me love, i've had my share. Give me the truth instead.....

Link to comment
Share on other sites

Πω πω, σιγή ιχθύος...

 

Βρε μπας και μου τα μαζεύετε για να μου τα χώσετε όλα μαζί στο τέλος;

 

Τεσπα, συνεχίζω (μ' ευρωπαϊκά τραγούδια, που έλεγε κι ο Τζιμάκος)

 

Εμείς οι άντρες παίρνουμε δύναμη από εσάς τις γυναίκες. Ίσως αυτό να μην φαίνεται εκ πρώτης αλλά θυμίζει τον άνθρωπο που τρώει κάθε μέρα πιτσούνια και εξωτικούς μεζέδες. Μετά από χρόνια, νομίζει ότι τρώει αγγούρι. Παραπονιέται κιόλας: «το πιτσούνι είχε πολλά κόκκαλα σήμερα» και την επομένη «γιατί το πιτσούνι αυτό δεν είχε αρκετά κόκκαλα ναα ξεκοκκαλίσω;». Με άλλα λόγια, δεν τον πιάνεις πουθενά :)

 

Όταν λοιπόν έρχεται το παιδί, όπως χάνει σε πρωτιά, χάνει και σε σημαντικότητα. Σίγουρα το ένα συνεπάγεται το άλλο αλλά δεν πληγώνουν τον εγωισμό μας με τον ίδιο τρόπο. Εξάλλου, όποιον άνθρωπο κι αν του πάρεις την πρωτιά και την σημαντικότητα, θα πειραχτεί. Θα πληγωθεί, θα σοκαριστεί, θα αντιδράσει. Που βρίσκεται λοιπόν η διαφορά με τους άντρες – πατέρες; Όσον αφορά στο πρώτο, την πρωτιά, στο γεγονός ότι η κοινωνία και η ταυτότητα τους λέει το αντίθετο. Στο δεύτερο, ότι βιώνουν την (ανα)γέννηση μιας βασίλισσας. Η μικρή, ευαίσθητη αγάπη τους, η πριγκίπισσα τους, μεταμορφώνεται σε μια πανίσχυρη βασίλισσα. Την βασίλισσα του σπιτικού της. Τον άνθρωπο που λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα, στην Χώρα του Σπιτικού τους, επιλύει όλα τα θέματα (λέμε τώρα :) ) και εμφανίζει ικανότητες που ούτε η ίδια τις είχε φανταστεί.

 

Από την μια μεριά λοιπόν υπάρχει ο θαυμασμός. Εγώ σέβομαι πια την γυναίκα μου όπως δεν την σεβόμουνα ποτέ. Τόσο στην φυσιολογική εγκυμοσύνη (βιολογικά, όχι φάρμακα, υπέρυθροι και άλλες ιατρικές ανασφάλειες κ.λπ.) και τοκετό όσο και κατόπιν, είδα το λιοντάρι μέσα της. Δεν πίστευα για τι είναι ικανή αυτή η γυναίκα. Ο θαυμασμός μέσα μου μεγάλωσε, μέστωσε. Το αρχικό δέος έγινε εμπιστοσύνη, αποδοχή. Στα μάτια μου πια, η γυναίκα μου βρίσκεται στο λεξικό του Μπαμπινιώτη, κάτω από την λέξη ικανή :)

 

Εδώ υπάρχει κι άλλο ένα πλεονέκτημα του φυσικού τοκετού. Αν ο άντρας σας δεν σας δίνει πολύ σημασία, νομίζει ότι ήσαστε αλαφροΐσκιωτη ή απλά όχι για πολλά μποφόρ, βάλτε τον μέσα σε ένα φυσιολογικό τοκετό να δει πόσα απίδια βάνει ο σάκος. Την πρώτη φορά που το έζησα, μέσα σε όλα τα άλλα που γίνονταν ακούστηκε και ένα μπαμ. Ήταν το σαγόνι μου που έπεσε με δύναμη στο πάτωμα, από την έκπληξη μου :)

 

Από την άλλη τώρα μεριά, η απώλεια σημαντικότητας έχει προσωπικό (και εγωιστικό) κόστος. Εγώ ποιος είμαι; Στην νέα τάξη πραγμάτων, ποιος είμαι; Γιατί τον πρώτο καιρό η μόνη απάντηση που έρχεται στο μυαλό μας είναι η – πάντα όμορφη – ρήση του Πανούση: στη νέα τάξη πραγμάτων, τα πράγματα είμαστε εμείς :)

 

Τα παιδιά είναι τα πιο σημαντικά, δεν υπάρχει αμφιβολία σε αυτό. Είτε μέσα, είτε έξω από την κοιλιά της μαμάς. Μετά από αυτά; Ποιος είναι σημαντικός; Ο κύριος φροντιστής τους, η υποστήριξη της νέας ζωής. Η μαμά τους. Ποιος μας έμεινε λοιπόν; Για όσα σπιτικά δεν έχουν κάποιο σκύλο ή γάτο, ο τελευταίος στην ουρά είναι ο μπαμπάς ο οποίος πρέπει να φροντίζει τον φροντιστή και τις φροντίδες του. Μα και σκυλόγατα να υπάρχουν, κι αυτά τα φροντίζει ο μπαμπάς γιατί η μαμά δεν έχει χρόνο με τα παιδιά και το σπίτι και την δουλειά της.

 

Να λοιπόν το σημείο που πονάει τον μπαμπά. Ένα πράγμα κατάντησε. Ένα δεδομένο. Η γυναίκα του τον είχε για θεό της. Ο άντρας των ονείρων της (λέμε τώρα). Η καινούργια βασίλισσα τον έχει για δουλικό. Για δεδομένο. Άσε που ξεσπάει πάνω του για κάθε τι που της φταίει. Εξάλλου, που να ξεσπάσει αλλού; Κάπου πρέπει να τα πει κι αυτή. Μεταξύ του διευθυντή της, του πεθερού ή των παιδιών της, ο άντρας της σαφώς είναι μια προτιμότερη λύση.

 

 

Προφανώς δεν είχες πολλές απαντήσεις γιατί περισσότερα ερωτήματα γεννιούνται από αυτά που γράφεις παρά εξήγηση (ανάλυση) για το τι ακριβώς θέλεις να μας πεις. Ποιο είναι το ερώτημά σου;;; Ή τι ακριβώς θέλεις να μάθεις από εμάς;;; Ίσως να μην κατάλαβα μόνο εγώ και οι υπόλοιπες να σε έχουν συλλάβει. Κάποια γραφώμενά σου, όμως, που αντιλήφθηκα με ενόχλησαν πάρα πολύ.....

 

Και εξηγούμαι...

 

Όσες γυναίκες δεν μπόρεσαν να γεννήσουν φυσιολογικά ή όσες το επέλεξαν να μην γεννήσουν έτσι, πέφτουν στα μάτια του άνδρα τους; Αν η δική σου γυναίκα δεν είχε αυτή την δυνατότητα θα συνέχιζες να την βλέπεις αλαφροίσκιωτη;;; ανίκανη;;;; (χρησιμοποιώ δικές σου λέξεις, γιατί τώρα μας λες πως την έχεις δίπλα από την λέξη ικανή). Τι μας συμβουλεύεις δηλαδή όταν μας λες - όταν ο άνδρας σας δεν σας δίνει σημασία βάλτε τον μέσα στον τοκετό - και όλα θα αλλάξουν;; Αν δεν μπει τελικά μειώνεται η αξία μας ή η σημασία του γεγονότος;;; Δεν σε έχω καταλάβει και μάλλον δεν θα σε ακολουθήσω στο δρόμο που προσπαθείς να με (μας) βάλεις. Θεωρώ κάποια από αυτά που γράφεις προσβλητικά για μια μερίδα γυναικών και στην τελική κάποιες γυναίκες δεν χρειάζονται να σκέφτονται την ώρα της γέννας με περίσσια πονηριά για το πως θα κερδίσουν την χαμένη εκτίμηση του άνδρα τους.

Link to comment
Share on other sites

Ελπίζω μόνο η καινούρια γενιά μαμάδων (κι εγώ μέσα), να σταματήσει να μεγαλώνει τους γιους της με ανεπτυγμένο το αίσθημα του εγωισμού.

Να τους δώσει να καταλάβει πως όλα είναι για όλους. Πως ακόμα κι αν ο άντρας είναι θεωρητικά πιο χειροδύναμος, αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να είναι ο κυβερνήτης παντού και πάντα.

Πως όλα όσα μπορεί μια γυναίκα, τα μπορεί κι ένας άντρας κι οτι καλό είναι να μην κρύβεται πίσω απο την απαρχαιομένη αντίληψη των αποκλειστικά γυναικείων ή αντρικών δουλειών.

Όσο για το θέμα του τοκετού, κι εγώ έκανα καισαρική κι όχι απο επιλογή μου. Ποτέ δεν θα έλεγα στον άντρα μου να μην μπει μέσα αν το ήθελε (που το ήθελε), αλλάζει αυτό κάτι στην εικόνα του για μένα?

Θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή αυτή η εικόνα της κοινωνίας για τους άντρες θα αλλάξει. Και ναι πιστεύω πως γι άλλη μια φορά (δικαίως όμως τώρα) υπεύθυνες γι όλο αυτό είμαστε εμείς οι μαμάδες. Θα αλλάξει όμως δεν μπορεί!!!

an1cA57oSf-0010MjA2ZG98ODM3MTcxNzFqYXx0byB6b3V6b3VuaSBtb3UgbyBraXJpYWtvcyBlaW5h.gif

 

Link to comment
Share on other sites

Προφανώς δεν είχες πολλές απαντήσεις γιατί περισσότερα ερωτήματα γεννιούνται από αυτά που γράφεις παρά εξήγηση (ανάλυση) για το τι ακριβώς θέλεις να μας πεις. Ποιο είναι το ερώτημά σου;;; Ή τι ακριβώς θέλεις να μάθεις από εμάς;;; Ίσως να μην κατάλαβα μόνο εγώ και οι υπόλοιπες να σε έχουν συλλάβει. Κάποια γραφώμενά σου, όμως, που αντιλήφθηκα με ενόχλησαν πάρα πολύ.....

 

Και εξηγούμαι...

 

Όσες γυναίκες δεν μπόρεσαν να γεννήσουν φυσιολογικά ή όσες το επέλεξαν να μην γεννήσουν έτσι, πέφτουν στα μάτια του άνδρα τους; Αν η δική σου γυναίκα δεν είχε αυτή την δυνατότητα θα συνέχιζες να την βλέπεις αλαφροίσκιωτη;;; ανίκανη;;;; (χρησιμοποιώ δικές σου λέξεις, γιατί τώρα μας λες πως την έχεις δίπλα από την λέξη ικανή). Τι μας συμβουλεύεις δηλαδή όταν μας λες - όταν ο άνδρας σας δεν σας δίνει σημασία βάλτε τον μέσα στον τοκετό - και όλα θα αλλάξουν;; Αν δεν μπει τελικά μειώνεται η αξία μας ή η σημασία του γεγονότος;;; Δεν σε έχω καταλάβει και μάλλον δεν θα σε ακολουθήσω στο δρόμο που προσπαθείς να με (μας) βάλεις. Θεωρώ κάποια από αυτά που γράφεις προσβλητικά για μια μερίδα γυναικών και στην τελική κάποιες γυναίκες δεν χρειάζονται να σκέφτονται την ώρα της γέννας με περίσσια πονηριά για το πως θα κερδίσουν την χαμένη εκτίμηση του άνδρα τους.

 

 

 

ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΟΜΩΣ!!

an1cA57oSf-0010MjA2ZG98ODM3MTcxNzFqYXx0byB6b3V6b3VuaSBtb3UgbyBraXJpYWtvcyBlaW5h.gif

 

Link to comment
Share on other sites

Πω πω, σιγή ιχθύος...

 

Βρε μπας και μου τα μαζεύετε για να μου τα χώσετε όλα μαζί στο τέλος;

 

Τεσπα, συνεχίζω (μ' ευρωπαϊκά τραγούδια, που έλεγε κι ο Τζιμάκος)

 

Εμείς οι άντρες παίρνουμε δύναμη από εσάς τις γυναίκες. Ίσως αυτό να μην φαίνεται εκ πρώτης αλλά θυμίζει τον άνθρωπο που τρώει κάθε μέρα πιτσούνια και εξωτικούς μεζέδες. Μετά από χρόνια, νομίζει ότι τρώει αγγούρι. Παραπονιέται κιόλας: «το πιτσούνι είχε πολλά κόκκαλα σήμερα» και την επομένη «γιατί το πιτσούνι αυτό δεν είχε αρκετά κόκκαλα ναα ξεκοκκαλίσω;». Με άλλα λόγια, δεν τον πιάνεις πουθενά :)

 

Όταν λοιπόν έρχεται το παιδί, όπως χάνει σε πρωτιά, χάνει και σε σημαντικότητα. Σίγουρα το ένα συνεπάγεται το άλλο αλλά δεν πληγώνουν τον εγωισμό μας με τον ίδιο τρόπο. Εξάλλου, όποιον άνθρωπο κι αν του πάρεις την πρωτιά και την σημαντικότητα, θα πειραχτεί. Θα πληγωθεί, θα σοκαριστεί, θα αντιδράσει. Που βρίσκεται λοιπόν η διαφορά με τους άντρες – πατέρες; Όσον αφορά στο πρώτο, την πρωτιά, στο γεγονός ότι η κοινωνία και η ταυτότητα τους λέει το αντίθετο. Στο δεύτερο, ότι βιώνουν την (ανα)γέννηση μιας βασίλισσας. Η μικρή, ευαίσθητη αγάπη τους, η πριγκίπισσα τους, μεταμορφώνεται σε μια πανίσχυρη βασίλισσα. Την βασίλισσα του σπιτικού της. Τον άνθρωπο που λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα, στην Χώρα του Σπιτικού τους, επιλύει όλα τα θέματα (λέμε τώρα :) ) και εμφανίζει ικανότητες που ούτε η ίδια τις είχε φανταστεί.

 

Από την μια μεριά λοιπόν υπάρχει ο θαυμασμός. Εγώ σέβομαι πια την γυναίκα μου όπως δεν την σεβόμουνα ποτέ. Τόσο στην φυσιολογική εγκυμοσύνη (βιολογικά, όχι φάρμακα, υπέρυθροι και άλλες ιατρικές ανασφάλειες κ.λπ.) και τοκετό όσο και κατόπιν, είδα το λιοντάρι μέσα της. Δεν πίστευα για τι είναι ικανή αυτή η γυναίκα. Ο θαυμασμός μέσα μου μεγάλωσε, μέστωσε. Το αρχικό δέος έγινε εμπιστοσύνη, αποδοχή. Στα μάτια μου πια, η γυναίκα μου βρίσκεται στο λεξικό του Μπαμπινιώτη, κάτω από την λέξη ικανή :)

 

Εδώ υπάρχει κι άλλο ένα πλεονέκτημα του φυσικού τοκετού. Αν ο άντρας σας δεν σας δίνει πολύ σημασία, νομίζει ότι ήσαστε αλαφροΐσκιωτη ή απλά όχι για πολλά μποφόρ, βάλτε τον μέσα σε ένα φυσιολογικό τοκετό να δει πόσα απίδια βάνει ο σάκος. Την πρώτη φορά που το έζησα, μέσα σε όλα τα άλλα που γίνονταν ακούστηκε και ένα μπαμ. Ήταν το σαγόνι μου που έπεσε με δύναμη στο πάτωμα, από την έκπληξη μου :)

 

Από την άλλη τώρα μεριά, η απώλεια σημαντικότητας έχει προσωπικό (και εγωιστικό) κόστος. Εγώ ποιος είμαι; Στην νέα τάξη πραγμάτων, ποιος είμαι; Γιατί τον πρώτο καιρό η μόνη απάντηση που έρχεται στο μυαλό μας είναι η – πάντα όμορφη – ρήση του Πανούση: στη νέα τάξη πραγμάτων, τα πράγματα είμαστε εμείς :)

 

Τα παιδιά είναι τα πιο σημαντικά, δεν υπάρχει αμφιβολία σε αυτό. Είτε μέσα, είτε έξω από την κοιλιά της μαμάς. Μετά από αυτά; Ποιος είναι σημαντικός; Ο κύριος φροντιστής τους, η υποστήριξη της νέας ζωής. Η μαμά τους. Ποιος μας έμεινε λοιπόν; Για όσα σπιτικά δεν έχουν κάποιο σκύλο ή γάτο, ο τελευταίος στην ουρά είναι ο μπαμπάς ο οποίος πρέπει να φροντίζει τον φροντιστή και τις φροντίδες του. Μα και σκυλόγατα να υπάρχουν, κι αυτά τα φροντίζει ο μπαμπάς γιατί η μαμά δεν έχει χρόνο με τα παιδιά και το σπίτι και την δουλειά της.

 

Να λοιπόν το σημείο που πονάει τον μπαμπά. Ένα πράγμα κατάντησε. Ένα δεδομένο. Η γυναίκα του τον είχε για θεό της. Ο άντρας των ονείρων της (λέμε τώρα). Η καινούργια βασίλισσα τον έχει για δουλικό. Για δεδομένο. Άσε που ξεσπάει πάνω του για κάθε τι που της φταίει. Εξάλλου, που να ξεσπάσει αλλού; Κάπου πρέπει να τα πει κι αυτή. Μεταξύ του διευθυντή της, του πεθερού ή των παιδιών της, ο άντρας της σαφώς είναι μια προτιμότερη λύση.

αχ βρε Πανο το μόνο που πραγματικά εύχομαι για όλα αυτά περί θαυμασμού των γυναικών είναι να τα έχεις εκφράσει και στην γυναίκα σου και να μην είσαι ένα ακόμη σωβινιστικό γ______ όπως οι περισσότεροι που σιγά ποτέ να μην παραδεχτούν κάτι ανάλογο με εσένα.αν είσαι αληθινός και ειλικρινής αποτελείς εξαίρεση στον κανόνα και δεν μπορώ να καταλάβω γιατι μερικές εκνευρίστικαν μαζί σου.βέβαια δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω τι θες να πεις?εκθειάζεις απλώς τις γυναίκες επειδή είσαι large?φερεσαι ελεεινώς εγωιστικά στην γυναίκα σου και μέσα απο αυτά που γράφεις ελπίζεις σε άφεση αμαρτιών? θες να με κάνεις να αλλάξω γνώμη για το αντρικό φύλο και να αρχίζω να σας συμπαθώ?θα καταλήξεις κάπου πιστεύω,θα δούμε.πάντως για να μιλήσουμε και σοβαρά δεν χρειάζεται να μας δείτε να κοιλοπονάμε και να σκιζόμαστε για να μας εκτιμήσετε.έτσι δεν είναι?

Link to comment
Share on other sites

αχ βρε Πανο το μόνο που πραγματικά εύχομαι για όλα αυτά περί θαυμασμού των γυναικών είναι να τα έχεις εκφράσει και στην γυναίκα σου και να μην είσαι ένα ακόμη σωβινιστικό γ______ όπως οι περισσότεροι που σιγά ποτέ να μην παραδεχτούν κάτι ανάλογο με εσένα.αν είσαι αληθινός και ειλικρινής αποτελείς εξαίρεση στον κανόνα και δεν μπορώ να καταλάβω γιατι μερικές εκνευρίστικαν μαζί σου.βέβαια δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω τι θες να πεις?εκθειάζεις απλώς τις γυναίκες επειδή είσαι large?φερεσαι ελεεινώς εγωιστικά στην γυναίκα σου και μέσα απο αυτά που γράφεις ελπίζεις σε άφεση αμαρτιών? θες να με κάνεις να αλλάξω γνώμη για το αντρικό φύλο και να αρχίζω να σας συμπαθώ?θα καταλήξεις κάπου πιστεύω,θα δούμε.πάντως για να μιλήσουμε και σοβαρά δεν χρειάζεται να μας δείτε να κοιλοπονάμε και να σκιζόμαστε για να μας εκτιμήσετε.έτσι δεν είναι?

 

Πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα με αυτό ;) Καλά ξεμπερδέματα στο αριχκό πόστερ.

This is a man's world

Link to comment
Share on other sites

....

Με άλλα λόγια, από βασιλιάς ή καλύτερα ημιβασιλέας, έχει γίνει σύμβουλος του βασιλιά. Από παίχτης γίνεται προπονητής.

Ο άντρας έχει κάτσει στον πάγκο μόλις πει το "αγάπη μου θέλεις να παντρευτούμε" μετά από αυτό, αναλαμβάνει η γυναίκα, από το πού θα παντρευτούν μέχρι πόσα και τι χρώμα ποτήρια θ' αγοράσουν.

 

Υποστηρίζει την γυναίκα του που κι εκείνη με την σειρά της υποστηρίζει την νέα ζωή που έρχεται. Δύσκολο αυτό. Ειδικά για τον άντρα που ξέρει καλύτερα, για τον άντρα που είναι πρωτοβουλιακός και μπροστάρης, για τον άντρα που έχει μάθει ο λόγος του να μετράει.
Ο άνθρωπος που έχει μάθει ο λόγος του να μετράει, ξέρει ότι υπάρχουν στιγμές που πρέπει να μιλάει και στιγμές που πρέπει να σιωπά, να παρακολουθεί και να μαθαίνει. Δεν θα έπρεπε να του είναι δύσκολο να παραδεχτεί ότι δεν ξέρει και ότι δεν απαιτείται από αυτόν να πάρει πρωτοβουλία.

 

Ένα πράγμα που εμένα με παίδεψε στην πρώτη εγκυμοσύνη και τοκετό της γυναίκας μου ήταν ότι, ενώ ήθελα τόσο να βοηθήσω, δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Όλα τα θέματα γύρω από την εγκυμοσύνη είναι ένας χώρος γυναικείος. Δεν υπήρχε περίπτωση να σχετιστώ με την κατάσταση γιατί δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται. Με αποτέλεσμα να λέω μπαρούφες, να σπρώχνω προς λάθος κατεύθυνση, να γίνομαι βάρος αντί για βοήθεια.

...

Ε, ναι ο μπαμπάς δεν είναι ανάγκη να γίνεται μαμή. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να βοηθήσει τη γυναίκα του ένας "έγκυος" μπαμπάς.

1) να της πιάσει συζήτηση για ένα άσχετο θέμα

2) να της κάνει ένα ωραίο μασάζ

3) να πάνε μαζί βόλτα

4) να μην της κάνει υποδείξεις - παρατηρήσεις, μην τρως, μην κολυμπάς μην κάθεσαι έτσι

5) να κουνήσει λίγο τα χεράκια του και να τη βοηθήσει ουσιαστικά στο σπίτι

6) να την αφήνει να ξαπλώνει στον καναπέ (με το τηλεκοντρόλ)

 

Δεν είναι κακό να μην μπορεί κάποιος να σχετιστεί με την κατάσταση. Δεν γεννάει ο ίδιος. Μετά τη γέννα ανοίγεται πεδίο δόξης λαμπρό για ένα μπαμπά που θέλει να έχει ρόλο στην ανατροφή του παιδιού του.

Προσωπικά, δεν θα ήθελα με τίποτα τον άντρα μου μαζί ούτε στις ωδίνες, ούτε στο χειρουργείο. Τελικά γέννησα με καισαρική και δεν τέθηκε θέμα, ένιωθα πως ήταν κάτι που έπρεπε να το περάσω μόνη μου, χωρίς αυτό να τον μειώνει σαν πατέρα.

 

Βρε μπας και μου τα μαζεύετε για να μου τα χώσετε όλα μαζί στο τέλος;

:lol: μη μασάς...

 

Από την μια μεριά λοιπόν υπάρχει ο θαυμασμός. Εγώ σέβομαι πια την γυναίκα μου όπως δεν την σεβόμουνα ποτέ. Τόσο στην φυσιολογική εγκυμοσύνη (βιολογικά, όχι φάρμακα, υπέρυθροι και άλλες ιατρικές ανασφάλειες κ.λπ.) και τοκετό όσο και κατόπιν, είδα το λιοντάρι μέσα της. Δεν πίστευα για τι είναι ικανή αυτή η γυναίκα. Ο θαυμασμός μέσα μου μεγάλωσε, μέστωσε. Το αρχικό δέος έγινε εμπιστοσύνη, αποδοχή. Στα μάτια μου πια, η γυναίκα μου βρίσκεται στο λεξικό του Μπαμπινιώτη, κάτω από την λέξη ικανή

Δεν θα ήθελα τέτοιο θαυμασμό απ΄τον άντρα μου... δεν ξέρω αν μπορώ να στο αναλύσω γιατί ούτε εγώ το έχω ξεκάθαρο. Είναι μια φυσιολογική διαδικασία και η εγκυμοσύνη και ο τοκετός, άλλες φορές πιο δύσκολη, άλλες πάλι όχι. Θα προτιμούσα να εκτιμά ο άντρας μου συνειδητές επιλογές που έχω κάνει κι όχι απλώς το ότι είμαι γυναίκα.

 

Εδώ υπάρχει κι άλλο ένα πλεονέκτημα του φυσικού τοκετού. Αν ο άντρας σας δεν σας δίνει πολύ σημασία, νομίζει ότι ήσαστε αλαφροΐσκιωτη ή απλά όχι για πολλά μποφόρ, βάλτε τον μέσα σε ένα φυσιολογικό τοκετό να δει πόσα απίδια βάνει ο σάκος.

Γιατί να το περάσει αυτό ο άντρας; Αφού δεν μπορεί να βοηθήσει, γιατί να νιώσει και ο ίδιος αβοήθητος και να δει τον άνθρωπό του να υποφέρει; Δεν θα τον έβαζα ποτέ σε τέτοια δοκιμασία και προπαντός δεν θα το έκανα για να με βλέπει σαν οσιομάρτυρα.

 

Εγώ ποιος είμαι;

Ο μπαμπάς!!! Φοβερός ρόλος. Στη διανομή ο α' αντρικός!

 

Ποιος είναι σημαντικός;

Σε μια οικογένεια είναι όλοι πολύ σημαντικοί. Δεν κάνουμε διαγωνισμό :wink:

 

 

Μα και σκυλόγατα να υπάρχουν, κι αυτά τα φροντίζει ο μπαμπάς γιατί η μαμά δεν έχει χρόνο με τα παιδιά και το σπίτι και την δουλειά της.

Μ' έχουν πιάσει Κώτσο. Και τα σκυλόγατα και τα ψάρια...

 

Να λοιπόν το σημείο που πονάει τον μπαμπά. Ένα πράγμα κατάντησε. Ένα δεδομένο. Η γυναίκα του τον είχε για θεό της. Ο άντρας των ονείρων της (λέμε τώρα). Η καινούργια βασίλισσα τον έχει για δουλικό. Για δεδομένο. Άσε που ξεσπάει πάνω του για κάθε τι που της φταίει. Εξάλλου, που να ξεσπάσει αλλού; Κάπου πρέπει να τα πει κι αυτή. Μεταξύ του διευθυντή της, του πεθερού ή των παιδιών της, ο άντρας της σαφώς είναι μια προτιμότερη λύση.

Όχι, βρε παιδί μου! κάπου υπάρχει λάθος. Δουλικό ο μπαμπάς; Φυσικά θα ξεσπάσει πάνω του :cool: αλλά ο μπαμπάς πρέπει να είναι εκεί, σταθερός, ακομπλεξάριστος και να συμμετέχει όσο είναι ο ρόλος του, που όσο το παιδί μεγαλώνει τόσο πιο ξεκάθαρος γίνεται.

Link to comment
Share on other sites

Να λοιπόν το σημείο που πονάει τον μπαμπά. Ένα πράγμα κατάντησε. Ένα δεδομένο. Η γυναίκα του τον είχε για θεό της. Ο άντρας των ονείρων της (λέμε τώρα). Η καινούργια βασίλισσα τον έχει για δουλικό. Για δεδομένο. Άσε που ξεσπάει πάνω του για κάθε τι που της φταίει. Εξάλλου, που να ξεσπάσει αλλού; Κάπου πρέπει να τα πει κι αυτή. Μεταξύ του διευθυντή της, του πεθερού ή των παιδιών της, ο άντρας της σαφώς είναι μια προτιμότερη λύση.

 

Καλό είναι μετά τη γέννα είτε ΚΤ είτε ΦΤ ο άντρας να αντιλαμβάνεται όχι τι πέρασε η γυναίκα του αλλά ότι τώρα πια η προσοχή επικεντρώνεται στο νέο μέλος της οικογένειας και να συμβάλει ώστε η οικογένεια να μπει σε μια ομαλή πορεία έστω και αν αυτό σημαίνει να αποφορτίζεται επάνω στον άντρα η ένταση ή να εκτελεί χρέη δουλικού προσωπικού ή να είναι πιο δραστήριος ως προς τη φροντίδα του παιδιού. Συμπεριφορές αντρών όπως "η γυναίκα είναι υπεύθυνη για τη φροντίδα του παιδιού ή των παιδιών και του σπιτιού" δεν έχουν θέση πλέον κατά τη γνώμη μου, όχι επειδή είμαι οπαδός κάποιας φεμινιστικής θεωρίας, αλλά επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι για να είναι ομαλή η πορεία και η εξέλιξη μίας οικογένειας όλοι πρέπει να συμβάλλουν και να συνεισφέρουν προς αυτό. Κάνω μια παρένθεση και απλά αναφέρω ότι θα δώσουμε και παράδειγμα στα παιδιά με αυτό τον τρόπο χωρίς να κολλάμε ταμπέλες και ρόλους για το ποιος πρέπει να κάνει τι.

 

Αναφέρομαι σε μένα και αναγνωρίζω ότι κάθε μέρα από τις 5.45 τρέχω με 1000 και προσπαθώ να κρατήσω και μια καριέρα που 10 χρόνια προσπαθώ να κτίσω. Το απόγευμα προσπαθώ να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου ως μητέρα, σύζυγος και νοικοκυρά (έχω ξεχάσει τις φιλίες, δεν έχω χρόνο, κουράγιο, διάθεση). Αν η μοναδική απάιτηση που έχω είναι να γίνομαι παιδί όταν κοιμηθεί το μωρό μας και ο σύζυγος να με έκτελεί χρέη δουλικού όπως πχ να τρέχει τα μεσάνυχτα να μου βρει παγωτό βανίλια με κομματάκια σοκολάτας, ή να με ακούει να λέω ότι βλακεία μου κατέβει, ή να με νανουρίζει να κοιμηθώ έχει κάθε υποχρέωση να το κάνει. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι όπως μια γυναίκα περνάει τα ζόρια της με την εγκυμοσύνη & τη μητρότητα έτσι και ο άντρας. Μα να σταθούμε στον εγωισμό και στην απώλεια σημαντικότητας? Αν ήταν έτσι, τότε όλες οι γυναίκες μετά τη γέννα θα έπρεπε να απαιτούν οικιακές βοηθούς, πλαστικές επεμβάσεις κτλ. κτλ για να συνεχίσει η ζωή να κυλάει χωρίς απώλειες χαρακτήρα.

Link to comment
Share on other sites

Σας παρακαλώ, πριν απαντήσετε, σιγουρευτείτε ότι καταλάβατε την θέση μου. Είναι λυπηρό να φοράω ένα ολόκληρο κοστούμι κι εσείς να με κοιτάτε στο μανικετόκουμπο. Δεν αναφέρομαι σε όλες τις απαντήσεις αλλά και προτιμώ να μην αναφερθώ επώνυμα.

 

Φιλικά,

 

Πάνος

Υπομονή δεν έχεις ποτέ αρκετή και Επιμονή δεν πρέπει να έχεις αρκετή

Link to comment
Share on other sites

Εμένα πάντως μου αρέσει πολύ το τελευταίο κομμάτι που έγραψες.

Δεν νομίζω οτι θέλει να μειώσει την προσπάθεια των γυναικών που γέννησαν με καισαρική. Εξάλλου το μεγάλωμα των παιδιών και η φροντίδα που δίνουν οι μητέρες στα παιδιά τους απο την πρώτη στιγμή λες και ήταν κάτι που το έκαναν χρόνια είναι αυτό που συγκλονίζει επίσης τους άντρες.

 

Και εγω τον αντρα μου τον ερωτεύτηκα πολύ και ακόμα είμαι ερωτευμένη μαζί του, αλλά ο πραγματικός θαυμασμός μου για αυτόν ήρθε οταν είδα πόσο ικανός ήταν και είναι στη δημιουργία της οικογένειας μας. Όλα αυτά που έκανε και κάνει σε σημαντικές στιγμές της ζωής μας για την ασφάλεια και την ηρεμία μας.

 

Έτσι και ο Πάνος εκφράζει πολυ όμορφα τα συναισθηματα του έχοντας στο μυαλό του μια πολύ όμορφη στιγμή όπως είναι αυτή του τοκετού, που κακά τα ψέμματα ο ενεργός ρόλος της μητέρας (σε σχέση με την καισαρική) πιστεύω και εγώ πως είναι αξιοθαύμαστος.

 

Σημαντικά γεγονοτα είναι αυτά που μας γεννουν τον θαυμασμό για τους άλλους. Ο τοκετός της γυναικας για τον άντρα είναι ένα απο αυτά, απο την στιγμή που δεν το έχουν ξαναζήσει.

dev362pb___.png
Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...