Κατάθλιψη ή κάτι φυσιολογικό;

Κορίτσια καλησπέρα!!! Γέννησα πριν περίπου 20μερες...νιώθω πολύ χάλια στα ψυχολογικά μου κ ολα ξεκίνησαν απο το μαιευτήριο όταν στο επισκεπτηριο δεν παρεβρέθηκαν πολύ κοντινοί μου άνθρωποι (γιατί λέει είχαν δουλειές κ άλλες δικαιολογίες) απο τότε απαξιώνω τα πάντα πχ μου λέει ο άντρας να πάμε βόλτα κ του απαντώ "ναι για βόλτες ειμαστε τώρα κτλ""" δεν θέλω να έρχεται κανεις στο σπίτι για να με βοηθήσει κ κλαίω χαλαρά οπότε κλαίει το μικρό που έχει κολικους...δεν τρώω σχεδόν τίποτα κ τις δουλειές μου τις κάνω με το ζορι ... επίσης ο θηλασμος .. Ξεκίνησα με θηλαστρο μετα με ψευδοθηλες κ τώρα δεν προσπαθώ τίποτα... Κουράστηκα ήδη Το μωρό δεν πιάνει τη θηλή εγώ πονάω,απογοητεύομαι κλαίω κ τα παρατάω!!! Ειναι σίγουρα κατάθλιψη ή ειναι κάτι που το παθαίνουμε όλοι λόγω κούρασης κ άγχους;;;πως θα περάσει;;;;

Κορίτσια καλησπέρα!!! Γέννησα πριν περίπου 20μερες...νιώθω πολύ χάλια στα ψυχολογικά μου κ ολα ξεκίνησαν απο το μαιευτήριο όταν στο επισκεπτηριο δεν παρεβρέθηκαν πολύ κοντινοί μου άνθρωποι (γιατί λέει είχαν δουλειές κ άλλες δικαιολογίες) απο τότε απαξιώνω τα πάντα πχ μου λέει ο άντρας να πάμε βόλτα κ του απαντώ "ναι για βόλτες ειμαστε τώρα κτλ""" δεν θέλω να έρχεται κανεις στο σπίτι για να με βοηθήσει κ κλαίω χαλαρά οπότε κλαίει το μικρό που έχει κολικους...δεν τρώω σχεδόν τίποτα κ τις δουλειές μου τις κάνω με το ζορι ... επίσης ο θηλασμος .. Ξεκίνησα με θηλαστρο μετα με ψευδοθηλες κ τώρα δεν προσπαθώ τίποτα... Κουράστηκα ήδη Το μωρό δεν πιάνει τη θηλή εγώ πονάω,απογοητεύομαι κλαίω κ τα παρατάω!!! Ειναι σίγουρα κατάθλιψη ή ειναι κάτι που το παθαίνουμε όλοι λόγω κούρασης κ άγχους;;;πως θα περάσει;;;;

κοριτσι μου... απο πουνα ξεκινησω κ που να τελειωσω... σου μιλαει μια ομοιοπαθουσα. το μωρομου ειναι 2,5 μηνων κ ακομα δεν αισθανομαι κ τελεια! για μενα πιστευω οτι περασα καταθλιψη κ αυτο γιατι απο την κουραση πιστευω κ απο το γεγονος οτι κακα τα ψεμματα ερχονται τα πανω κατω στη ζωη μας με τον ερχομο αυτων των πλασματων πιστευα οτι κατεστρεψα τη ζωη μου κανοντας τελικα ενα παιδι. παρολο που το θελα τοσο πολυ κ υστερα κ απο μια παλλινδρομη! η κουραση ειναι ο κυριως λογος κ το οτι ολα ειναι καινουργια! μην απομονωνεις τους γυρω σου, δεξου οση βοηθεια κ συμπαρασταση μπορεις να εχεις κ μην αφηνεις τον εαυτο σου ουτε μια στιγμη! βγες εξω μαζι ή χωρις το μωρο σου εστω κ για μιση ωριτσα. πιστεψε με θα σου κανει πολυ καλο! παλεψε οσο μπορεις το θεμα του θηλασμου αλλα αν δεν τα καταφερεις μη νιωσεις ουτε μθα στιγμη οτι απετυχες! στο λεω εγω που δυστυχως δεν τα καταφερα αλλα δοξα τω θεο το παιδακι μου αναπτυσσεται μια χαρα! φαση ειναι κ περναει με τον καιρο... θα παρει καιρο αλλα θελει βοηθεια! μην την αρνεισαι κ ειδικα απο τον συντροφο σου κ τη μανα σου!

α! κ οσο για το κλαμα.... ΕΚΛΑΙΓΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!!!! χωρις υπερβολη... κ εχασα κ 11κιλα μεσα σε 3εβδομαδες απο κακη διατροφη... κοινως δεν ετρωγα! οτι θες ειμαι εδω...

Έξω γρήγορα!!!! Κι ας είσαι με τι πιτζάμες. Όσο για το θηλασμό αν χρειάζεσαι βοήθεια κάλεσε μια σύμβουλο γαλουχίας, να σου βάλει τα πράγματα σε σειρά. Είναι πολύ νωρίς ακόμη, μπορείς με οργάνωση και υποστήριξη να τα καταφέρεις.

Χρησιμοποίησε ό,τι βοήθεια σου προσφέρεται και να είσαι στην Αθήνα μπορείς να μιλήσεις με τη Φαιναρέτη ( http://www.fainareti.gr ).

Να σου ζήσει το μωρό σου κι εύχομαι σύντομα να είναι όλα καλύτερα. Μέχρι τότε κοίτα να μη σου δίνεις πολλή σημασία, γιατί δεν είσαι εσύ τώρα. Είναι ένα κοκτέιλ ορμονών με γαρνιτούρα αυπνίας οπότε.... τόμπολα...

Κορίτσια καλησπέρα!!! Γέννησα πριν περίπου 20μερες...νιώθω πολύ χάλια στα ψυχολογικά μου κ ολα ξεκίνησαν απο το μαιευτήριο όταν στο επισκεπτηριο δεν παρεβρέθηκαν πολύ κοντινοί μου άνθρωποι (γιατί λέει είχαν δουλειές κ άλλες δικαιολογίες) απο τότε απαξιώνω τα πάντα πχ μου λέει ο άντρας να πάμε βόλτα κ του απαντώ "ναι για βόλτες ειμαστε τώρα κτλ""" δεν θέλω να έρχεται κανεις στο σπίτι για να με βοηθήσει κ κλαίω χαλαρά οπότε κλαίει το μικρό που έχει κολικους...δεν τρώω σχεδόν τίποτα κ τις δουλειές μου τις κάνω με το ζορι ... επίσης ο θηλασμος .. Ξεκίνησα με θηλαστρο μετα με ψευδοθηλες κ τώρα δεν προσπαθώ τίποτα... Κουράστηκα ήδη Το μωρό δεν πιάνει τη θηλή εγώ πονάω,απογοητεύομαι κλαίω κ τα παρατάω!!! Ειναι σίγουρα κατάθλιψη ή ειναι κάτι που το παθαίνουμε όλοι λόγω κούρασης κ άγχους;;;πως θα περάσει;;;;

Να σας ζήσει το μωράκι σας! Δύσκολη η προσαρμογή στο σπίτι με ένα μωρό να κλαίει χωρίς να ξέρεις τι να κάνεις! κι' εσύ να αισθάνεσαι ότι θέλεις τη δική σου φροντίδα! Εμένα στο μαιευτήριο έτυχε δύο μέρες και δεν πάτησε άνθρωπος γιατί τους είχε ρίξει κάτω μία ίωση, αν χρειαζόμουν κάτι το ζητούσα από το σύζυγο της άλλης κοπέλας στο θάλαμο.

Για το θηλασμό κάνε ότι αισθάνεσε και μη νοιώθεις άσχημα, αν το βλέπεις ως "βουνό" ζήτησε τη συμβουλή της μαίας σου, του γιατρού σου ή όποιου νομίζεις ότι μπορεί να σε βοηθήσει σε αυτό. Αν πάλι νομίζεις ότι καταβάλεις προσπάθειες και δεν τα καταφέρνεις μη το κάνεις.

Βγαίνε έξω με το μωρό και τον άντρα σου, μη κάθεσαι μέσα στο σπίτι, άλλαζε παραστάσεις, άσε το μωρό για μία ώρα στο άντρα σου και βγες να περπατήσεις, να κάνεις κάτι που θα σε χαλαρώσει.

Εκτός από μανούλα παραμένεις μία γυναίκα που έχει τις δικές της ανάγκες και που θα πρέπει να είναι καλά για να είναι καλά το μωρό που έφερες στο κόσμο.

Δεν παύεις να υπάρχεις απλά συνυπάρχεις πλέον μαζί με το μωρό σου, και είναι αλήθεια ότι σου ρουφάει κάθε λεπτό της ζωής σου και έτσι πρέπει να είναι τους πρώτους μήνες. Ψάξε μόνη σου να βρεις τις ισσοροπίες σου.

smak, τα περιεγραψες με τον καλυτερο τροπο.

Αδνη, δεν ξερω γιατι παθαμε μετα τη γεννα αυτο το πραγμα, οπως τα λενε και τα υπολοιπα κοριτσια, οι ορμονες? η κουραση? η συνειδητοποιηση οτι ηρθε ο κοσμος μας πανω κατω?

Ειμαι ομοιοπαθουσα, τα μωρα μου ειναι τωρα 4 μηνων παρα μια εβδομαδα.

Οταν πηγα να γεννησω(προγραμματισμενη καισαρικη) ημουν μεσα στην καλη χαρα. Ειχα απολαυσει την εγκυμοσυνη μου που παροτι με διδυμα ηταν πολυ ευκολη (εκτος απο περιορισμο στις εξοδους λογω θεμα τραχηλου, δεν με πολυχαλαγε ομως γιατι μεσα στο σπιτι μια χαρα περνουσα με τις ταινιουλες μου) και πηγα να γεννησω χωρις αγχος και αφοβα. Μετα αλλαξαν ολα.

Ειχα και ενα εξτρα μειων, το οτι τα μωρα γεννηθηκαν 2 κιλα το ενα και 2450 το αλλο με αποτελεσμα το 1ο να ειναι στην θερμοκοιτιδα (χωρις προβληματα μονο για βαρος) και το αλλο στην παρακολουθηση. Και αυτο, οταν ειδα εκεινο το βραδυ το μικρο στην θερμοκοιτιδα, πεθανα!!

Να μην πολυλογω, ενω επρεπε να ειμαι τρισευτυχισμενη και παρολο που εμενα ηρθαν ολοι να με δουν και ειχα διπλα γονεις-πεθερικα και συζυγο, εκεινες οι μερες στο μαιευτηριο ηταν οι πιο μαυρες μερες της ζωης μου. Εκλαιγα πολυ συχνα. Ειχα ενα τεραστιο φοβο.

Φυσικα και στο σπιτι που γυρισα μονο με το ενα μωρο (το αλλο σε 4 μερες ηρθε σπιτι), τα ιδια.

Δεν θα πω περισσοτερα(δεν εχω και πολυ χρονο). Θα πω μονο οτι ξαφνικα στους 2,5 μηνες μου εφυγε το αγχος(ενα πλακωμα που ειχα στο στηθος συνεχεια σχεδον), συνειδητοποιησα οτι μωρα ειναι ας κλαψουν, αλλα δυστυχως δεν εχω συνελθει τελειως. Καποιες μερες τα βλεπω ολα πολυ μαυρα και κλαιω σκεπτομενη διαφορα, και για το μελλον τους κλπ.

Δυστυχως και κριμα που δεν διαφημιζεται εδω στο parents, δεν γνωριζα για την ΦΑΙΝΑΡΕΤΗ. miriki, να σαι καλα που μας ενημερωσες, θα παρω σημερα τηλεφωνο, γιατι πραγματικα χρειαζομαι ψυχολογικη βοηθεια ωστε να ανταπεξελθω και να ειμαι εγω καλα ωστε να ειναι καλα και τα μωρα μου. Μονο αυτα σκεφτομαι και τα υπεραγαπω.

Νομίζω το περνάμε όλες λίγο πολύ. Όπως είπε και η efoulito κι εγώ απόλαυσα απίστευτα την εγκυμοσύνη αλλά και τη γέννα, η ευτυχία και η χαρά μου ήταν απίστευτη! Μέχρι την επομένη του τοκετού που άρχισε το άγχος, αυτό το απροσδιόριστο πλάκωμα στο στηθος και ο φόβος για όλα. Θα σου πω απλά ότι όποτε πλησίαζε η ωρα να ξυπνήσει ο μικρός, ασυναίσθητα με έπιανε ταχυκαρδία! Θήλαζα συνεχώς με πολύ κόπο, τρεφόμουν ελάχιστα, δεν κοιμόμουν καθόλου κι έκλαιγα σε καθε ευκαιρία. Μεχρι που ένα μεσημέρι λιποθύμησα και ο άντρας μου με βρήκε αναίσθητη στην κουζίνα από το θόρυβο που έκανε το κεφάλι μου οταν έσκασε στο πάτωμα.. Μάλλον από το χτυπημα πήγε το μυαλό στη θέση του και άρχισα να το παίρνω αλλιώς. Σταμάτησα το θηλασμό στους 2,5 μήνες γιατι πλέον το παιδί δεν τρεφόταν σωστά, άρχισα να κυκλοφορώ δειλά δειλά και να το παίρνω απόφαση ότι όπως όλες τα κατάφεραν έτσι κι εγώ μπορώ! Πάνω στην ώρα που το παιδί άρχισε να ηρεμεί από κολικούς και να κοιμάμαι κι εγώ περισσότερο. Νομ΄ιζω πως το πρώτο τρίμηνο είναι το πιο ζόρικο, μετά όλα σιγά σιγά στρώνουν. Θα δεις πως κάθε μέρα θα είναι και καλύτερα και σιγα σιγά που θα αρχίσεις να δένεσαι με το μικρό και να επικοινωνείτε, όλα τα συναισθήματα θα αντιστραφούν! Τα καλύτερα έρχονται, στο υπογράφω!

Οπως τα λεει η Ria, το 1ο τριμηνο πραγματικα ειναι πολυ δυσκολο. Μολις συμπληρωθει ο 2ος μηνας νομιζω ολα πανε καθε μερα και καλυτερα. Το μωρο μεγαλωνει, αρχιζει η αλληλοεπιδραση, τα γελακια. Πραγματι δενεσαι πολυ μαζι του. Μου το ελεγαν και εμενα και δεν το πιστευα.

Ξεχασα να σου πω Ανδη οτι και εγω δεν καταφερα να θηλασω, το ηθελα πολυ, δυσκολο βεβαια με διδυμα αλλα δεν βοηθησε το οτι τα μωρα ηταν μικρα και επρεπε να παιρνουν βαρος γρηγορα και επισης με αγχωσε ο γιατρος με την αυστηρη υγιεινη. Θελω να πω οτι και αυτο μου κοστισε παααρα πολυ. Ηθελα να τα θηλασω και ειχα τρομερες ενοχες. Και αυτο με εκανε να κλαιω. Τωρα που κοιταω πισω καταλαβαινω οτι αδικα κατηγορουσα τον ευατο μου και ειχα τυψεις.

Ειναι λογικο να εχεις. Ομως, δεν αξιζει ΚΑΙ αυτή η ταλαιπωρια. Αν δεις οτι δεν τα καταφερνεις αλλα το θελεις, ζητα βοηθεια επαγγελματικη. Αλλιως παρατα το θηλασμο. Τα παιδακια μια χαρα μεγαλωνουν με το ξενο γαλα. Εμεις πρεπει να ειμαστε καλά αυτό εχει πιο πολυ σημασία.

Να ξέρεις και φανταζομαι το βλέπεις κι εσύ απο τις απαντήσεις, δεν είσαι μονη. Σου υπόσχομαι οτι σύντομα θα νοιωθεις πολυ καλύτερα. Και όταν περάσει ο καιρός ακομα και τις πιο δύσκολες στιγμές σου θα τις σκέφτεσαι με αγάπη και νοσταλγία. Για το πρακτικό του θέματος θα συμφωνήσω με το έξω γρήγορα!

Να είσαι καλα και να σου ζήσει το μπεμπε σου!

Η αληθεια ειναι κοριτσια οτι τα λεω για να τα ακουω κ εγω...

Ημουν οριακα στο να ανοιξω παρομοιο θεμα. Κ λεω παρομοιο γιατι εγω ειμαι σιγουρη οτι εχω παθει καταθλιψη μετα τη γεννα. Λιγο οτι δεν καταφερα να θηλασω λιγο οτι το μωρο νοσηλευτικε για 3 μερες στη ΜΕΝΝ, λιγο οτι απ οτι φαινεται ειναι ΠΟΛΥ δυσκολο μωρο με εχει παρει πολυ απο κατω. Δεν σας κρυβω οτι ακομα κλαιω καθε μερα κ αναπολω τις μερες της ξεγνοιασιας, τοτε που ημασταν οι 2 μας με τον αντρα μου κ καναμε οτι μας εκανε κεφι... κ που τοτε εκλαιγα γιατι δεν μου εδινε ο Θεος ενα παιδακι... Ξερω οτι δεν ειναι τοσο σκουρα οσο φαινονται τα πραγματα κ οτι ολα θα φτιαξουν αργα η γρηγορα αλλα η κουραση δεν σε αφηνει να σκεφτεσαι παντα λογικα. Ολες μου οι φιλες εχουν εν τω μεταξυ τα δικα τους παιδια κ δεν μου εχουν σταθει καθολου θα ελεγα!

Εξω λοιπον! Οσο μπορουμε ας βγαινουμε εξω κ ας κλαινε τα μωρουλια... που θα παει... θα συνηθισουν... θα μας συνηθισουν κ θα τα συνηθισουμε... ο καιρος περναει δεν μενει στασιμος κ ειναι πιστευω υπερ μας. Μεχρι τοτε δυναμη...

Η αληθεια ειναι κοριτσια οτι τα λεω για να τα ακουω κ εγω...

Ημουν οριακα στο να ανοιξω παρομοιο θεμα. Κ λεω παρομοιο γιατι εγω ειμαι σιγουρη οτι εχω παθει καταθλιψη μετα τη γεννα. Λιγο οτι δεν καταφερα να θηλασω λιγο οτι το μωρο νοσηλευτικε για 3 μερες στη ΜΕΝΝ, λιγο οτι απ οτι φαινεται ειναι ΠΟΛΥ δυσκολο μωρο με εχει παρει πολυ απο κατω. Δεν σας κρυβω οτι ακομα κλαιω καθε μερα κ αναπολω τις μερες της ξεγνοιασιας, τοτε που ημασταν οι 2 μας με τον αντρα μου κ καναμε οτι μας εκανε κεφι... κ που τοτε εκλαιγα γιατι δεν μου εδινε ο Θεος ενα παιδακι... Ξερω οτι δεν ειναι τοσο σκουρα οσο φαινονται τα πραγματα κ οτι ολα θα φτιαξουν αργα η γρηγορα αλλα η κουραση δεν σε αφηνει να σκεφτεσαι παντα λογικα. Ολες μου οι φιλες εχουν εν τω μεταξυ τα δικα τους παιδια κ δεν μου εχουν σταθει καθολου θα ελεγα!

Εξω λοιπον! Οσο μπορουμε ας βγαινουμε εξω κ ας κλαινε τα μωρουλια... που θα παει... θα συνηθισουν... θα μας συνηθισουν κ θα τα συνηθισουμε... ο καιρος περναει δεν μενει στασιμος κ ειναι πιστευω υπερ μας. Μεχρι τοτε δυναμη...

smak μου, μοιαζουμε πολύ. Και εμεις ειχαμε το ενα μωρο για 4 μερες ακομα απο την μερα που βγηκαμε στην ΜΕΝΝ. Και εγω αναπολω αυτες τις μερες ξεγνοιασιας. Και εγω βεβαια τοτε, παλι δεν ημουν ευχαριστημενη με την ζωη μου γιατι δεν ηξερα τι ηθελα και γιατι ελεγα να κανω παιδι και δεν ερχοτανε. Και εμενα η μια κολλητη μου εχει φυγει μονιμα για Αμερικη και η άλλη κολλητη μου εχει δικο της παιδι και οσο και να ηθελε δεν μπορουσε να με βοηθησει με την παρουσια της . Το πιστευεις οτι καπου θυμωνα μαζι της? Επειδη εγω οταν γεννησε ημουν εκει κοντα της αν με χρειαζοταν και αργοτερα ολο πηγαιναμε και τους καναμε παρεα αλλά σε εμας φυσικα δεν μπορουσε να ειναι το ίδιο. Και μετα βεβαια συνερχομουν και ελεγα τι λέω? Τι να κάνει η κοπέλα? Εχει ενα δυσκολο παιδι η αλήθεια και δεν εχει ανθρωπο να το αφηνει περα απο τις ωρες δουλειας.

Γενικα χρειαζομουν να ερχονται ανθρωποι σπιτι. Ευτυχως βοηθησε που ηταν καλοκαιρι και βγαιναμε στο μπαλκονι. Παρολο που οταν ερχοντουσαν (αδελφια εννοειται και γονεις) ειμουνα σαν ουφο. Μιλουσα αλλα το μυαλο μου ηταν στα μωρα και πως θα φανε και το ξενυχτι και συνεχεια αυτο το πλακωμα στο στηθος, το αγχος να μην μπορω να ανασανω.

Βεβαια το καλοκαιρι ειχε και το ασχημο οτι τον Αυγουστο υπηρχε νεκρα, ολοι φυγανε και αυτο με εκανε χειροτερα. Μεχρι και ολη η γειτονια αδειασε και εχασα και ενα ενδιαφερον στο μπαλκονι. Εβγαινα και χαζευα. Εγινα κουτσομπολα με την καλη εννοια βεβαια.

Οσο για το εξω, η πεθερα μου και η μαμα μου κανονισαν 2-3 φορες και τα κρατησαν μαζι οποτε βγηκαμε για ενα καφε με τον αντρα μου και με την αδελφη του μια φορα. Ομως κοριτσια εμενα αυτο με εκανε Χειροτερα!! Ναι μεν αλλαζα λιγο εικονες αλλα δεν το ευχαριστιομουν πραγματικα. Συνεχως σκεφτομουν αυτο που με περιμενει το βραδυ, και δυστυχως οταν ειμασταν για καφε πχ, σκεφτομουν πως ειμασταν χωρις εννοιες και παιδια και υποχρεωσεις πριν, και γινομουν χειροτερα.

Μεχρι και το τελος Αυγουστου, οπου πηγα για μοναδικη φορα για μπανιο, ημουν ακομη χαλια σε αυτο το θεμα. Ημουν στην παραλια αλλα δεν ευχαριστηθηκα τιποτα. Εκλαιγα συνεχως χωρις να ξερω γιατι.

Οπως ειπα το αγχος αυτο που το ειχα και οταν εβγαινα εξω, ως δια μαγειας μου εφυγε μεσα Σεπτεμβρη που τα μωρα ηταν 2,5 μηνων. Πραγματι ανασανα. Τωρα βγαινω εξω για καφε ή για ψωνια και δεν εχω το μυαλο μου στο σπιτι.

Αλλα δυστυχως τα υπολοιπα παραμενουν. Οι μαυρες σκεψεις. Εχτες για πρωτη φορα δεν μπορουσα να ασχοληθω με τα μωρα. Το εκανα αναγκαστικά. Επρεπε να τους ταισουμε στις 00:00 και δεν ηθελα να το κανω. Με ειχαν πιασει τα κλαματα. Και σημερα δεν ειμαι καλυτερα.

Επικοινωνησα παντως με την ΦΑΙΝΑΡΕΤΗ. Ελπιζω οτι θα βρω βοηθεια απο εκει.

Smak μου μη σε παίρνει από κάτω κι εγώ ακόμα προσπαθώ να παλέψω το κόλλημα που έχω να μην κλαίει το μωρό έξω και ενοχλήσω τους υπόλοιπους! Όποτε βγαίναμε στο πρώτο ουά τον τσουβάλιαζα και γυρνούσαμε σπίτι! Για να μην ταλαιπωρηθεί το μωρό, για να μην ενοχληθούν η παρέα, τα γύρω τραπέζια κλπ. Βγαίναμε μια βόλτα για καλό κι εγώ από το άγχος μου ότι τώρα θα κλάψει, τώρα θα κλάψει ήμουν λες και μου ΄χες βάλει νέφτι! Δε λέω πως το έχω ξεπεράσει τελείως, αλλά προσπαθώ να αποδεχτώ ότι απλά δε γίνεται αλλιώς! Μωράκι είναι και θα κλάψει, και θα γκρινιάξει και κάποιοι θα ενοχληθούν, αλλά δε γίνεται να κλειστούμε μεσα στο σπίτι, θα σαλτάρουμε κι εγώ κι ο μπέμπης! Έξω λοιπόν, κάθε μέρα αν γίνεται! Μας έχει κάνει απίστευτα καλό και ο μικρός έχει ένα σορό ερεθίσματα κι έχει γίνει κοινωνικότατος!

Ποτέ δεν είχα άγχος μην ενοχλήσει το μωρό μου έξω. Μωρό ήταν και θα έκλαιγε, σάμπως πριν γίνω εγώ μανούλα, δεν είχα πάει έξω όπου υπήρχαν μωρά, να κλαίνε να γκρινιάζουν κλπ? Ποτέ δεν με ενόχλησε το θεωρούσα φυσικό.

ετσι ακριβως efoulito. κ εγω θυμωνω πολυ με τις φιλες μου γιατι κ εγω ημουν ΠΑΝΤΑ εκει διπλα τους κ στην εγκυμοσυνη κ οταν γεννησαν. κ επισκεψεις κ βολτες κ να πηγαινουμε συνεχεια εμεις σπιτια τους μιας κ εμεις δεν ειχαμε παιδια... και τωρα... εγω μονη!

τι να πω δεν ξερω...

κ αυτο το πλακωμα... αχ αυτο το πλακωμα φιλη μου...

ανυπομονω απλα να μεγαλωσει λιγο η μπουμπου, να συνεννοουμαστε ισως λιγο κ δεν θα ειναι ολη μας η ζωη ετσι δυσκολη οπως τωρα.

στην τελικη λιγοι μηνες ειναι...

Καλημερα!Να σας ζησει και να ειναι ευλογημενο!

Θα σου πω τα ιδια που σου ειπαν και τα κοριτσια!

Η περιοδος της λοχειας ειναι δυσκολη!Λιγο οι ορμονες,λιγο η κουραση,λιγο η αλλαγη στη ζωη μας,μας ''μπλοκαρουν''.

Θα κλαψεις,θα νευριαζεις,θα περασεις σταδια κυκλοθυμιας,αλλα το μωρο ΠΑΝΤΑ θα σε αποζημιωνει.

Και γω το πρωτο διαστημα εκλαιγα χωρις λογο.Φωναζα χωρις αιτια,εκλαιγε η μικρη μου και γω νευριαζα,τι μου εφταιγε κι αυτο.Εβγαινα εξω με μιλουσαν και γω ημουν κενη.

Ωσπου με μαζεψε μια μερα ο αντρας μου και μου εβαλε τις φωνες!

Σκεψουν πως εχεις ενα παιδια το οποιο εξαρταται απο σενα κοριτσι μου.Εαν η μαμα του δεν ειναι καλα,τοτε και αυτο δεν θα ειναι καλα.

Δουλευω σε ψυχιατρικη,πιστεψε με ειχαμ γυναικες με επιλοχειο οι οποιες δε ηθελαν να δουν το παιδι τους.

Βγες εξω,οσο μπορεις να ξεκουραζεσαι οταν κοιμαται το παιδι.

Μη σε νοιαζει εαν θα ρθει κοσμος να σε δει ή οχι.Πιστεψε με σε αυτη τη φαση,οσο λιγοτεροι ερχονται τοσο το καλυτερο.Να εχεις διπλα σου μονον αυτους που μπορουν να σε στηριξουν ψυχολογικα.Μην με κατηγορησετε για αυτο που λεω,πιστεψτε με,πως οι λοιποι συγγενεις μονο ψυχολογικη φορτηση μπορουν να φερουν.

ΑΝΑΝΕΩΣΟΥ!Πηγαινε κομμωτηριο,αλλαξε το χτενισμα σου,βγαλε τη γυναικα που εχεις μεσα σου,περιποιησου.Προσαρμοσε το σπιτι σου στις αναγκες σας.Βαλε ενα προγραμμα.Αλλα μην αναλωνεσαι σε σκεψεις αρνητικες.

Ολες περασαμε απο αυτο το σταδιο,δεν ειναι ευκολος δρομος,ομως να ξερεις πως θα περασει γρηγορα ΑΡΚΕΙ ΕΣΥ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙς ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ.Εσυ να πιστεψεις πως μπορεις να βγεις απο αυτη την κατασταση,και οχι να πεσεις σε αυτην ολο πιο βαθεια.Στο ξαναλεω,εχεις ενα παιδια που εξαρταται απο σενα,οχι μονο τροφη/αλλαγμα/υπνο,αλλα και ψυχολογικα.

Οσο για τον θηλασμο,θηλασε οσο μπορεις.Και γω θηλασα μονο 2 μηνες.Χαρη στα κοριτσια εδω στο φορουμ,καταφερα και θηλασα εστω και αυτο το διαστημα.Οταν μου κοπηκε το γαλα,μελαγχολησα,αλλα το παιδι μεγαλωσε και με ξενο και ειναι μια χαρα.

Ολα να σας ερθουν βολικα στη ζωη σας.Ολα ειναι περαστικα κοριτσι μου.

Βαλε χρωμα στη ζωη σου,παρε το πλασματακι σου αγκαλια και ολα θα ειναι διαφορετικα.Εσυ να εισαι ηρεμη!

ετσι ακριβως efoulito. κ εγω θυμωνω πολυ με τις φιλες μου γιατι κ εγω ημουν ΠΑΝΤΑ εκει διπλα τους κ στην εγκυμοσυνη κ οταν γεννησαν. κ επισκεψεις κ βολτες κ να πηγαινουμε συνεχεια εμεις σπιτια τους μιας κ εμεις δεν ειχαμε παιδια... και τωρα... εγω μονη!

τι να πω δεν ξερω...

κ αυτο το πλακωμα... αχ αυτο το πλακωμα φιλη μου...

ανυπομονω απλα να μεγαλωσει λιγο η μπουμπου, να συνεννοουμαστε ισως λιγο κ δεν θα ειναι ολη μας η ζωη ετσι δυσκολη οπως τωρα.

στην τελικη λιγοι μηνες ειναι...

Κοίτα, ο τελευταίος που θα κάνει παιδιά στην παρέα την πατάει πάντα εκ των πραγμάτων σ΄αυτό! Υπομονή κοπέλα μου, όλες εδώ είμαστε, όλες σε καταλαβαίνουμε και σε νιώθουμε.. Τα φιλιά μου σε μαμά και μπεμπάκι!

Ετσι ακριβως ειναι Ria μου... κ αν τολμισεις να πεις κ τιποτα θα βγουν κ απο πανω!

Δεν πειραζει καλα να μαστε!

Μας τα χει χαλασει κ ο καιρος τελευταια κ εχουμε 2 μερες να βγουμε βολτα!!!!

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είσαι μόνη. Άλλες πολύ άλλες λιγότερο όλες έχουμε να θυμηθούμε διάφορα. Εγώ είχα πάθει κατάθλιψη και μάλιστα σοβαρή (με ιατρική γνωμάτευση) και μου πήρε πολύ χρόνο να συνέλθω, αλλά και δύσκολη κύηση είχα, και 2παλίδρομες και ένα χαμό στο σπίτι με πεθερικά. Κάθε μέρα φωνές φασαρίες και εγώ να πρέπει να φροντίσω το μωρό και να κάνω και τον μ.....Ε, ήρθε μια μέρα και επειδή δεν μίλαγα, κατέρρευσα και μετά άρχισα να πηγαίνω σε ψυχολόγο. Ήταν και Ιανουάριος και δεν ήταν εύκολο να βγω με το μωρό.

Στη δική σου περίπτωση τώρα, που ο καιρός είναι καλός ακόμα, πάρε το καρότσι και πήγαινε να πάρεις λίγο αέρα. Μίλα στον άντρα σου και πες του πως νιώθεις, ίσως αν έχεις πολύ καλή σχέση με το γιατρό σου να μπορεί και αυτός να σας μιλήσει. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι όλοι οι γυναικολόγοι καλοί στην ψυχολογία και πως δεν μας προετοιμάζουν και νομίζουμε ότι θα πάμε σπίτι και θα γίνουν όλα μαγικά και θα είμαστε μες στην καλή χαρά. Και δεν καταλαβαίνω γιατί παλιότερα δεν μίλαγαν οι γυναίκες. Κάνε λίγη υπομονή, προσπάθησε να κλέβεις έστω και λίγα λεπτά ύπνου και με το θηλασμό προσπάθησε όσο δε σε χαλάει. Εννοώ ότι είναι πολύ σημαντικό να θηλάσουμε τα μωρά μας, αλλά μεγαλώνουν μια χαρά και τα μωρά που δε θήλασαν. Εγώ ήμουν πολύ χάλια για να πιεστώ περισσότερο, αλλά το παιδί μου 2ετών σχεδόν και δεν έχει κανένα θέμα υγείας, δεν ξέρουμε ακόμα τι θα πει πυρετός.

Κορίτσια καλησπέρα!

Θα ήθελα να σας πω και εγώ, ότι η φαιναρέτη, όπως είπαν και τα κορίτσια, είναι ένα καταπληκτικό κέντρο, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Είναι πολύ αξιόλογοι άνθρωποι, μαίες και ψυχολόγοι, έτοιμη να σταθούν δίπλα μας.

Οτιδήποτε και να νιώσετε, μην προσπαθήσετε να το καλύψετε και να το μπαλώσετε. Βουτήξτε το παιδάκι σας, πηγαίντε μία βόλτα από εκεί, μπορεί να μην χρειάζεστε βοήθεια, μπορεί μόνο μία συμβουλή. Μην φοβάστε και μην αισθάνεστε άσχημα. Πάνω κάτω σε όλες συμβαίνει!

Να είστε καλά!!

Κορίτσια σας ευχαριστώ παρά πολύ για την συμπαράσταση!!! Η αλήθεια ειναι πως πήρα απόφαση ότι μου κόπηκε το γάλα κ σταμάτησα να πιέζομαι!! νιωθω καλύτερα αν κ οι τύψεις με ακολουθούν.. Έκανα ότι καλύτερο μπορούσα μέχρι που δεν είχα ούτε σταγονιτσα!!! Όσο για τις επισκέψεις έχετε δίκιο καλύτερα έτσι ... Το μεγάλο τεστ έγινε τωρα ξέρω ποιοι άνθρωποι αξίζουν στα αλη

θεία να ειναι κοντά στην οικογένεια μου κ ποιους θα βοηθήσω στο μέλλον σε οτιδήποτε κιαν χρειαστούν!!!σας ευχαριστώ κ πάλι για τη στήριξη σας...κ μην ξεχνάτε ένα χαμόγελο του μικρού σας αξίζει όσο τίποτα άλλο

Άδνη μου επειδή είναι πολύ νωρίς ακόμη αν το θέλεις μπορείς να επαναφέρεις το γάλα σου.Θα έχει κόπο, αλλά με την κατάλληλη υποστήριξη μπορείς να το πετύχεις. Φυσικά αν δεν το θέλεις να μπεις στη διαδικασία κανείς δεν θα σε κρίνει ή κι αν το κάνει σκασίλα σου μεγάλη. Να ξέρεις όμως ότι στην ηλικία που είστε τίποτα δεν είναι τελεσίδικο.

Λοιπόν χάζευα σήμερα μια φωτογραφία δυο φίλες που γεννήσαμε στη σειρά με απόσταση ενός μήνα. Εγώ ήμουν η πρώτη και μόνη που στην φωτογραφία κάαααπως χαμογελάω (σχεδόν δύο μηνών), η δεύτερη είναι απλά ψύχραιμη και η τρίτη εντελώς μα εντελώς στραβωμένη, η τέταρτη της παρέας ούτε καν είχε βγει από το σπίτι από τα νεύρα της. Γελούσαμε τόσο πολύ σήμερα που τη βλέπαμε (τέσσερα χρόνια μετά). γιατί πραγματικά και η μία μέρα έχει τεράστια διαφορά....

Κορίτσια σας ευχαριστώ παρά πολύ για την συμπαράσταση!!! Η αλήθεια ειναι πως πήρα απόφαση ότι μου κόπηκε το γάλα κ σταμάτησα να πιέζομαι!! νιωθω καλύτερα αν κ οι τύψεις με ακολουθούν.. Έκανα ότι καλύτερο μπορούσα μέχρι που δεν είχα ούτε σταγονιτσα!!! Όσο για τις επισκέψεις έχετε δίκιο καλύτερα έτσι ... Το μεγάλο τεστ έγινε τωρα ξέρω ποιοι άνθρωποι αξίζουν στα αλη

θεία να ειναι κοντά στην οικογένεια μου κ ποιους θα βοηθήσω στο μέλλον σε οτιδήποτε κιαν χρειαστούν!!!σας ευχαριστώ κ πάλι για τη στήριξη σας...κ μην ξεχνάτε ένα χαμόγελο του μικρού σας αξίζει όσο τίποτα άλλο

Το μήνυμα σου,προσδιδει αισιοδοξια!

Μπραβο,ευχομαι να εισαι ετσι,οχι μονο τωρα,αλλα σε ολη σου τη ζωη!

Η τελευται προταση να σε ακολουθει παντα κοπελα μου!Καλη και ηρεμη οικογενειακη ζωη!

Εμένα η γυναικολόγος μου με είχε ενημερώσει για την απότομη πτώση των ορμονών μετά τον τοκετό και τον ερχομό θλίψης, άγχους και άλλων αρνη τικών σκέψεων μετά το τέταρτο περίπου εικοσιτετράωρο μετά τον τοκετό. Το συζητήσαμε δυο-τρεις φορές και μου είπε να μη δίνω σημασία και να μάθω να χειρίζομαι όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα γνωρίζοντας ότι είναι προσωρινά και θα περάσουν. Να μη στέκομαι πολύ σε αυτά, να τα προσπερνάω και να κάνω πράγματα να ξεφεύγω. Όντως όταν γυρίσαμε σπίτι είχα ένα πλάκωμα και την έντονη αίσθηση ότι δεν θα τα καταφέρω και ότι είναι μεγάλη ευθύνη ένα παιδί. Η αυπνία, η κούραση, η ανάρρωση από την καισαρική έπαιξαν τον αρνητικό τους ρόλο σ όλο αυτό το αρνητικό συναίσθημα. Τίποτε δεν ήταν πια το ίδιο, ούτε η σχέση με τον σύζυγο. Δεν τα κράτησα μέσα μου όλα αυτά, ούτε ένιωσα ενοχές που τα σκεφτόμουν, άρχισα να ρωτάω τις μαμάδες του στενού οικογενειακού και φιλικού μου κύκλου και με στήριξαν περιγράφοντας τα δικά τους αρνητικά συναισθήματα και το πως ένιωθαν τις πρώτες μέρες και εκείνες. Τελικά η αλλαγή είναι μεγάλη και χρειάζεται περίοδος προσαρμογής, όσο και αν το ζεις με φίλες ή αδερφές όταν συμβαίνει σε σένα είναι διαφορετικό. Είναι αντιφατικά τα συναισθήματα, χαίρεσαι και αγαπάς το μωράκι σου και ταυτόχρονα άγχος,φόβος, νεύρα. Όμως σιγά σιγά όλα αυτά φεύγουν ευτυχώς σε άλλες πιο γρήγορα σε άλλες αργότερα και πλέον μπαίνει κανείς στην συνηθισμένη πορεία ανατροφής ενός παιδιου!!