οι πρώτες μέρες και η μαμά μας..

Κοριτσια μου..εσεισ τισ πρωτεσ...5-6 μερεσ που γεννησατε θελατε στο σπιτι την μαμα σασ για να σασ βοηθησει ή νιωθατε λιγο αβολα...μεχρι να συνιθισετε και να μαθετε μονεσ σασ το μωρακι σασ?

Νιωθω πωσ..οταν το βραδυ θα ξυπναει το μωρακι και θα θελω να σηκωθω να το πλυνω μετα την πανα..η να κατσω στο σαλονι να την θηλασω.. (εκει θα κοιμαται η μαμα μου)..θα νιωθω αβολα...και ασχημα ..που θα την ξυπναω.. και θα βλεπει και το στηθοσ μου...

ξερω πωσ ισωσ λεω βλακειεσ..αλλα...

Εγω την είχα φέρει στο σπίτι να με βοηθάει αλλά κατεληξα στο να τα κάνω όλα μόνη μου γιατι είχα και την έννοια ότι πρέπει να μάθω να το φροντίζω μόνη μου. Ο μικρός ήταν γκρινιάρης και με ξενυχτούσε αρκετά με αποτέλεσμα να ξεσπαω στην μαμά μου και να τσακωνόμαστε συνέχεια. Τώρα που όλα αυτα περάσανε καταλήγω στο ότι είναι καλύτερα να ήμουν μόνη μου γιατί εκείνη έλεγε τα δικά της εγώ πιστευα πως έπρεπε άλλα να κάνω με αποτέλεσμα να συγκρουόμαστε καθημερινά. Τελικά πιστευω πως πρέπει να ακολουθούμε το ένστικτό μας σαν μαμάδες γιατι αν και οι δικές μας μαμάδες έχουν εμπειρία κάθε παιδί είναι διαφορετικό και χρειάζεται άλλη αντιμετώπιση.

Εμένα η μαμά μου μένει απο πάνω απο το σπίτι άρα δε χρειάστικε να μείνει σπίτι μου. Εγώ γενικά δε μπορώ να έχω άτομα στο σπίτι για να με βοηθάνε. Ισως το λεω με τη σιγουρια οτι η δικια μου η μαμα είναι κοντα. Αλλά να σου δώσω να καταλάβεις οτι παρόλη τη καισαρική που είχα και το μωράκι μου δίπλα μου τη 3η μέρα την έδιωξα απο το μαιευτήριο. Και στο σπίτι ερχόταν μόνο για να μου φέρει λίγο φαι αν χρειαζόμουν και αυτό για κανα 5 μερες. Πεθερα δε θα ήθελα με τίποτα (μάλλον τη συγκεκριμένη πεθερα). Αλλωστε πως τα καταφέρνουν κάποιες γυναίκες που δεν έχουν κανέναν για βοήθεια? Βέβαια αυτό εξαρτάται απο το αν νιώθεις ανασφάλεια στο να είσαι μόνη σου τις πρώτες μέρες και θες κάποιον παρέα σου και το πόσο καλές σχέσεις έχεις με τη μαμά σου.

Πιστεψέ με δεν θα σε ενοχλεί καθόλου να έχεις την μητερά σου τον πρώτο καιρό αλλά και μετέπειτα. Εξάλλου δεν είναι η πεθερά σου για να νιώθεις άβολα. Οι πρώτες μέρες είναι δύσκολες ειδικά αν ειναι πρώτο μωράκι. Ακόμα και να την θηλάζεις θα σε βοηθά πολύ να έχεις κάποιον κοντά σου που τα εχει ξαναπεράσει. Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερή, στην πρώτη εγκυμοσύνη είχα την μητέρα μου στο σπίτι 40 ολόκληρες μέρες και έφευγε μόνο 2 ωρίτσες για να κάνει μπάνιο σπίτι της και να δεί το μπαμπά μου και μετά καθημερινά με βοηθούσε. Ένας λόγος παραπάνω που ο σύζυγος δουλεύε και δουλεύει πολλές ώρες. Τώρα στο δεύτερο κοιμήθηκε μόνο μια φορά και αυτό γιατί δεν άντεχα άλλο αφού είχε κολλήσει η μικρή ίωση από το μεγάλο γιο και ήταν μόνο 40 ημερών αλλά ένιωθε πιο έτοιμη από το πρώτο αλλά και πάλι η βοήθεια πολίτιμη.. και όσο για το στήθος... γιατί να ντρέπεσαι την μαμά σου;; όταν μετέπειτα θα χρειαστείς θα θηλάσεις δημόσια δεν θα το κάνεις λόγω ντροπής... ήμουν πολύ ντροπαλή παλιότερα, μέχρι το λογαριασμό φοβοόμουν να ζητήσω όχι να θηλάζω... και τώρα.... ουυυυυ όλη η Αττική και η Πάτρα (τώρα το Πάσχα με έχουν δεί).. Προσωπικά μιλάω φυσικά, ο κάθε άνθρωπος διαφέρει

Ναι, ήθελα να ήμουν μόνη μου με τον άντρα μου. Το είχα συζητήσει μαζί του και είμασταν έτοιμοι για να ξεκινήσουμε μόνοι μας. Η μητέρα μου ήρθε σχεδόν με το έτσι θέλω, αν και της ζήτησα να μην έρθει ή αν θέλει οπωσδήποτε να έρθει για λιγότερες μέρες. Δεν με άκουσε και έκανε αυτό που ήθελε αγνοώντας τις δικές μου ανάγκες και επιθυμίες.

Επίσης της χρεώνω και μια μεγάλη - μεγάλη θυσία που έκανα και έχω και θα έχω τύψεις απέναντι στο μωρό μου γι' αυτό. Πήρα μια απόφαση εις βάρος του μωρού μου, εξαίτίας της συμπεριφοράς της και χρεώνομαι τις τύψεις!! Έκλαιγα περίπου 2 μήνες μετά για την απόφαση που πήρα και ακόμα και τώρα που πληκτρολογώ δακρύζω.

Δεν είμαι σε θέση φυσικά να συζητήσω δημοσίως οτιδήποτε περί της απόφασης αυτής.

Πάντως έχω τόσα τραύματα από την 20ήμερη συμβίωση, που σκέφτομαι πολύ σοβαρά αν μείνω έγκυος στο δεύτερο, να γεννήσω πρώτα και μετά να της το πω, αφού ούτως ή αλλως μένουμε μακρυά και δεν θα με βλέπει!!

Ή μπορεί να της πω ότι είμαι ένα μήνα μικρότερη στην εγκυμοσύνη και όταν γεννήσω στον 9ο, να νομίζει ότι είμαι στον 8ο και να της ανακοινώσω τη γέννα, αφού γίνει και μετά... Δεν ξέρω τι θα κάνω, αλλά οπωσδήποτε αυτό δεν το ξαναπερνάω...

Καλησπέρα...

Είμαι τυχερή γιατί η μαμά μου μένει κοντά... Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι δεν χρειάστηκε να κοιμηθεί στο σπίτι, εκτός από 2 φορές ως τώρα που έλειπε ο σύζυγος σε ταξίδι. Ερχόταν και έρχεται βέβαια κάθε μέρα.

Στην αρχή για να με βοηθήσει, να μου φτιάξει κανένα φαί, να σιδερώσει κανένα ρούχο του μωρού, για πράγματα του σπιτιού... Με την μικρή ασχολιομουν εγώ, αφού να φανταστείς πρώτα 40ησα και μετά της έδειξα πως της αλλάζω πάνα για να ξέρει.

Τώρα περισσότερο για να δει την μικρή, είναι το πρώτο της εγγόνη και την λατρεύει, να με βοηθήσει στο σπίτι, να την κρατήσει να πάω σουπερ μάρκετ, και να την κάνουμε μπανάκι το απόγευμα γιατί ο άντρας μου δουλεύει ως αργά συνήθως, και ανάλογα τα κέφια της.

Βέβαια στην αρχή ρίξαμε και κάτι καυγάδες... Γιατί 2 νοικοκυρές στο ίδιο σπίτι, δεν χωράνε, η κάθεμία έχει τα χούγια της. Άσε που ήθελε να μου κάνει 500 δουλέιές και με το ζόρι την συγκρατούσα...

Αν μπορείς πάντως, τουλάχιστον για ένα πιάτο φαί θα είναι χρήσιμη η μαμά σου. Λεχώνα θα είσαι, και επιπλέον θα θηλάζεις, και θα πρέπει να κοιμάσαι, να ξεκουράζεσαι και να τρως καλά. Αν μπορείτε να τα βρείτε θα ήταν καλό να σε βοηθήσει.

Αλλά πάνω από όλα πρέπει να το συζητήσεις με τον άντρα σου. Πόσο μπορεί αυτός να σε βοηθήσει στο σπίτι και στο φαί, και πόσο του επιτρέπει η δουλεία του και το ωράριο του. Αν μπορεί, ίσως να μη χρειάζεται και η μαμά σου.

Ναι, ήθελα να ήμουν μόνη μου με τον άντρα μου. Το είχα συζητήσει μαζί του και είμασταν έτοιμοι για να ξεκινήσουμε μόνοι μας. Η μητέρα μου ήρθε σχεδόν με το έτσι θέλω, αν και της ζήτησα να μην έρθει ή αν θέλει οπωσδήποτε να έρθει για λιγότερες μέρες. Δεν με άκουσε και έκανε αυτό που ήθελε αγνοώντας τις δικές μου ανάγκες και επιθυμίες.

Επίσης της χρεώνω και μια μεγάλη - μεγάλη θυσία που έκανα και έχω και θα έχω τύψεις απέναντι στο μωρό μου γι' αυτό. Πήρα μια απόφαση εις βάρος του μωρού μου, εξαίτίας της συμπεριφοράς της και χρεώνομαι τις τύψεις!! Έκλαιγα περίπου 2 μήνες μετά για την απόφαση που πήρα και ακόμα και τώρα που πληκτρολογώ δακρύζω.

Δεν είμαι σε θέση φυσικά να συζητήσω δημοσίως οτιδήποτε περί της απόφασης αυτής.

Πάντως έχω τόσα τραύματα από την 20ήμερη συμβίωση, που σκέφτομαι πολύ σοβαρά αν μείνω έγκυος στο δεύτερο, να γεννήσω πρώτα και μετά να της το πω, αφού ούτως ή αλλως μένουμε μακρυά και δεν θα με βλέπει!!

Ή μπορεί να της πω ότι είμαι ένα μήνα μικρότερη στην εγκυμοσύνη και όταν γεννήσω στον 9ο, να νομίζει ότι είμαι στον 8ο και να της ανακοινώσω τη γέννα, αφού γίνει και μετά... Δεν ξέρω τι θα κάνω, αλλά οπωσδήποτε αυτό δεν το ξαναπερνάω...

Τοσο ασχημα ε?

...εγω εχω την ταση να νιωθω "υπευθηνη" και γι αυτην..οταν ειναι μαζι μασ..

..εχει και ενα "εγω ξερω καλητερα"...και το φοβαμαι...

Σιγουρα το να μαγειρευει θα ηταν μεγαλη βοηθεια...και το σιδερωμα ..που ενω το συμπαθω..τωρα που ειμαι στον 8ο..δεν εχω πολλα κουραγια..

αλλα θα νιωθω λιγο οτι την "εκμεταλευομαι".. και δεν ξερω αν μπορω να το κανω αυτο...θα κοιμαμαι με τυψεισ...

κοψε τον αερα απο την αρχη.

Αυτο το ξερω καλυτερα μπορει να σου κανει τα νευρα κροσια (ειδικα τωρα που ειναι αρχη)

Όχι δεν είχα τη μαμά μου στο σπίτι, για τους εξής λόγους. Ο ένας είναι ότι είχα την πεποίθηση ότι ΚΑΝΕΝΑΣ δεν πρόκειται να φροντίσει το μωρό μου, καλύτερα απο μένα. Ήταν για μένα το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο κι ας έκανα 10 λεπτά στο 1ο του άλλαγμα. Ο δεύτερος λόγος ήταν, ότι ήθελα να το ζήσουμε μαζί με τον άντρα μου. Αν ήταν η μαμά μου, ο άντρας μου δεν θα είχε καμία απολύτως συμμετοχή και θα απομακρυνόταν, θα έχανε πράγματα. Και βέβαια, δεν θέλω κανέναν στα πόδια μου, ούτε και την λατρεμένη μου μανούλα, που είναι ήσυχη και διακριτική. Στο σπίτι μου θέλω την άνεση μου και την ησυχία μου. Μου έφερνε φαγάκι καθημερινά και μου έπλενε κανένα πιάτο όσο τα λέγαμε. Πράγματα που ήταν πολύτιμη βοήθεια για μένα!

και δεν ενιωθεσ οτι την ...εχμ..εκμεταλευεσαι?

και δεν ενιωθεσ οτι την ...εχμ..εκμεταλευεσαι?

Dudu, εμένα ρωτάς?? Γιατί να την εκμεταλλεύομαι? Μαμά μου είναι και έκανε ότι μπορούσε για το παιδί της. Θα ήθελε να κάνει και παραπάνω αλλά εγώ δεν την άφηνα. Δηλαδή εσύ δεν νιώθεις την ανάγκη να κάνεις ότι περνάει απο το χέρι σου για τα παιδιά σου?

Sorry, τώρα είδα ότι δεν έχεις άλλο παιδάκι

χεχε....

..μαλλον εχεισ δικιο..

χαχαχαχα τι να πω που εγω ειχα την πεθερα κ οπου πηγαινα μπαστακας απο πανω μου?θηλαζα κ κοιταζε συν το στηθος μου κ μπουκαρε κι ο πεθερος μεσα!!!

Kαλησπέρα και από εμένα.Αν έχετε καλές σχέσεις με την μαμά σου,αν μένει κοντά,αν είναι καλά στην υγεία της και γενικά αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις,η βοήθειά της να'σαι σίγουρη ότι θα'ναι πολύτιμη.Πρέπει βέβαια να'χει κι εκείνη την διάθεση να το κάνει.Πίστεψέ με υπάρχει τεράστια διαφορά όταν έχεις "ένα χέρι βοηθείας" και ειδικά απ'την μάνα σου,απ'το να τα κάνεις όλα μόνη σου,ή ακόμα και απ'το να σε βοηθάει ο σύντροφός σου.Εμένα προσωπικά η μαμά μου αν και μένει λίγα τετράγωνα πιο πέρα και αν και δεν έχει υποχρεώσεις που να την κρατούν απασχολημένη (δουλειά,μικρά παιδιά κλπ),δυστυχώς δεν με βοήθησε σχεδόν καθόλου και φαντάσου ότι ήμουν και εγχειρισμένη (καισαρική),με φρικτούς πόνους (τώρα έχω αρχίσει και συνέρχομαι) και απίστευτη εξάντληση και με έναν σύζυγο που σχολάει απ'την δουλειά του τα μεσάνυχτα.Αν ήταν δίπλα μου σίγουρα κι εγώ θα ήμουν πιο ξεκούραστη και πιο ήρεμη.Οπότε μην το σκέφτεσαι.

dudu, αν το μόνο πρόβλημα σου είναι ότι θα σε βλεπει την ώρα που θηλάζεις, σου λέω να μην το σκέφτεσαι. Στο πρώτο μου παιδί, κι εγώ ντρεπόμουνα να θηλάσω μπροστά σε άλλους, ξένους όμως. Ο άντρας σου, ή η μαμά σου σίγουρα δεν είναι "μάτια" που θα φέρνουν σε αμηχανία. Απο προσωπική εμπειρία πάντα. Όταν βάλεις το μωράκι σου στην αγκαλιά σου και νιώσεις αυτή τη "μαγεία" της στιγμής του θηλασμού, θα σου φύγει κάθε ενδοιασμός. Στο δεύτερο μου παιδί, θήλασα και μπροστά στον γιό μου (φυσικά) και στην αδερφή μου και στη θεία μου. Πάλι βέβαια, όχι μπροστά σε ξένους ή άντρες. Άλλες μανούλες θηλάζουνε ακόμα και μέσα στο λεωφορείο, σε δημόσιους χώρους κλπ. Όπως αισθάνεται άνετα η καθεμία. Πάντως μπροστά στη μαμά σου, δεν θα νοιώσεις άβολα. Σκέψου ότι κι αυτή θήλασε εσένα. Δεν είναι συγκινητικό?

Καλησπερα και απο μενα dudu μου , δεν νομιζβ οτι θα πρεπε να ντρεπεσαι τη μαμα σου πρωτα απο ολα στο θηλασμο αλλα απο την αλλη καλυτερα να το θηλλαζεις το μωρακι στο υπνοδωματιο σας και για να μην εχει πολλα φωτα και περισσοτερο για ηρεμια . Απο την αλλη ειναι τοσο αναγκαιο να μεινει μαζι σας η μαμα σου ??? οταν λεει οτι "εγω ξερω καλυτερα" απαντα οτι και εσυ ξερεις ακομα καλυτερα και οτι ειναι κατι που θελεις να το μαθεις με τον αντρα σου μαζι αμα αυτο θες φυσικα . Προσωπικα δεν μας βοηθησε κανεις ουτε στον πρωτο ουτε στην δευτερη , μονοι τα μαθαμε και τα περασαμε ολα , ναι σιγουρα κουραστικαμε παρα πολυ αλλα ειχαμε την ηρεμια μας πραγμα ανεκτιμητο , δεβ σου λεω τι να κανεις προς Θεου απλως ειναι ωραιο να τα καταφερνεις μονος .

Κοίταξε πως εχουν κατά την γνώμη μου τα πράγματα, και σου μιλάω απο το πως το βίωσα εγώ το όλο θέμα..

Όταν γέννησα, χρειάστηκε το μωρό να φύγει την επόμενη για το Αγ. Κυριακού για εγχείρηση. Για να μην μακρυγορώ, κατεβήκαμε πάλι όταν το μωρό ήταν 14 ημερών. Ε, δεν προλάβαμε να μπούμε στο σπίτι, και ΤΣΟΥΠ, μαμά, μπαμπάς και πεθερά, κατσικωθήκανε στο σβέρκο μας!!

Σε κανέναν δεν πέρασε απο το μυαλό, ότι ήμασταν κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι μέχρι αηδίας , και εξαντλημένοι απο την αρχική στεναχώρια...Οοοοοχι.....

Ήρθε λοιπόν και το πεθερικό απο Πελοπόνησσο, μετά απο 2 μέρες που είχαμε μπεί στο σπίτι μας...Δεν είχαμε καλά-καλά προλάβει να συντονιστούμε σαν οικογένεια, και ήρθε η δικιά σου...πανταχού παρούσα ήταν η άτιμη...στα ξενύχτια, στο γάλα, στο μπάνιο...εκτός απο τις δουλειές του σπιτιού...απλά έκανε κόντρες με τη μαμά μου ( με την καλή έννοια ), για το ποιά έχει την καλύτερη συμβουλή ανατροφής. Αλλά όχι με την έννοια της συμβουλής, αλλά με της επιβολλής...

ε,πόσο θέλει η φουκαριάρα η λεχώνα να τον πάθει το νευρικό κλονισμό??? Τις έδιωξα και τις δύο και ησύχασα..όταν βέβαια έφυγε το πεθερικό, η μαμά μου ήταν εντελώς συνεννοήσιμη!πωε έγινε αυτό, δεν ξέρω...

Τώρα βέβαια, στην δεύτερη εγκυμοσύνη, και που παρεπιμπτόντως μπαίνω αύριο στο νοσοκομείο και γεννάω με καισαρική την Πέμπτη, τα εχω όλα κανονισμένα. Αύριο καταφθάνει το πεθερικό και θα κάτσει μέχρι την παραμονή που θα βγώ απο το νοσοκομείο. Όσο αφορά την μαμά, τώρα στην οικογένεια μπήκαν και άλλα (Δόξα τω Κύριο) εγγόνια, και θα πρέπει να τα κρατάει!!

Επομένως πιστεύω, ότι οι μαμάδες κάνουν σαν υστερικές στα πρώτα εγγόνια!!Βέβαια είναι και στο χέρι σου να τις βάλεις στη θέση τους. Εμένα όταν έφυγε η πεθερά, η μαμά μου άλλαξε τελείως! Κάθε μέρα τρώγαμε φαγάκι, και είχαμε και τα σιδερωμένα ρουχαλάκια μας!!Δεν τις το επιβάλλαμε ,προς Θεού γιατί άλλωστε δεν ήταν υποχρεωμένη, αλλά ήθελε να προσφέρει..Το κακό είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν το κάνουν στα μουγγά!!!

χεχεχεχ...ναι ...σιγουρα οχι στα μουγκα..χεχεχε

 

Εμένα όταν έφυγε η πεθερά, η μαμά μου άλλαξε τελείως! QUOTE]

 

Κοριτσια οσο καλη και να΄ναι η πεθερα δεν παυει να΄ναι πε8ερα, εξαλλου και μια κουβεντα να θες να πεις και να μην συμφωνεις με την πε8ερα δυσκολευεσαι δεν παυει να΄νι ξενη, με την μητερα σου δεν ειναι το ιδιο.. οποτε πιστευω... βοηθεια αν μπορει η μαμα μου αλλιως καλυτερα μονη

Εγω πάντως το θέμα το σκέφτομαι ως εξης...Να χω τη μαμα μου καμια βδομαδα για τα δυσκολα που το μωρό δε θα έχει ακόμα προγραμμα, ολα θα κλαίει και εγω θα μαι αυπνη, για να φτιαχνει κανενα φαγακι και να πλενει κανενα πιατο.Εγω με το συζυγο να αναλαβουμε το μωρο!!Βεβαια θα πρεπει να μείνει μαζί μας διότι μενω αθηνα και θα ρθει απο Κρήτη.Ευτυχως βέβαια τη σιχαινεται την αθηνα και τη βλέπω να φεύγει γρήγορα και να μην μεινει παραπάνω γιατι δε θελω ο άντρας μου να χει την πεθερα του μονιμα σπιτι του!!Οπως κι εγω δε θελω τη μαμά του, παρόλο που είναι άγια γυναίκα (μου ναι μια ξένη όπως και να το κάνεις). Ξερω οτι ο αντρας μου ταιριαζει με τη μαμά μου οπότε το χουμε συζητήσει ότι δεν τον πειράζει αλλά και πάλι δε θέλω να μείνει πολύ, γιατί 2 νοικοκυρες σε ενα σπιτι δε χωρανε!!!!!!Ευχομαι μόνο να μην πει η πεθερα μου να ρθει σπιτι μας γιατι δεν ξερω αν θα της πει οχι ο άντρας μου κι εγω θα νιώθω πολυ άβολα!!!!Ξερεις η μαμα σου εζησε το μωρο να το ζησει κι η μαμα μου.Αν μου το πει αυτό τηνέχω ασχημα....

Καλησπέρα και από μένα και με το καλό να γεννήσετε όλες οι εγκυούλες.

Θα ήθελα να παραθέσω κι την δική μου άποψη στο φλέγον θέμα που ομολουγομένως πολλές φορές έχω συζητήσει με φίλες και γνωστές.

Θα αρχίσω λέγοντας πώς έχω 2 αγοράκια με διαφορά 4 χρόνια περίπου.

Δεν διανοήθηκα ποτέ πώς θα έμενε η μητέρα μου στο σπίτι μου ούτε για 30 λεπτά παραπάνω απο ότι θα χρειαζόταν. Είμαι νευρική και αρκετά ανεξάρτητη από τους γονείς μου και πολύ περισσότερο από την μητέρα μου η οποία είναι υπερπροστατευτική μέχρι δακρύων.

Δεν ξέρω πως θα ακουστεί, αλλά παρόλο που μένει από κάτω από μας, δεν μου έχει μαγειρέψει ποτέ ούτε αυγό ηγανητό και αυτό αποτελεί καθαρά δική μου επιλογή.

Στο μόνο πράγμα που με βοηθάει πάρα πολύ, ίναι ότι μου φέρνει ψωμί σχεδόν όλες τις μέρες τις εβδομάδας και τις πρώτες μέρες της λοχείας μου σκούπιζε τα δωμάτια που δεν προλάβαινα να σκουπίσω εγώ ή μάζευε τα ρούχα απο την απλώστρα.

Δεν κατηγορώ καμία κοπέλα ή δεν μου κακοφαίνεται πια, όταν ακούω για κλειδιά έξω από την πόρτα ή "κοιμάμαι στο σπίτι των γονιών" ούτε τίποτα άλλο, αλλά εγώ προσωπικά πιστέυω, ότι όταν κάνουμε οικογένεια πρέπει να είμαστε έτοιμες για όλα και όχι να σκύβουμε το κεφάλι με την πρώτη δυσκολία.

Άλλωστε αφού δεν μας αρέσει να είναι στο σπίτι μας η πεθερά μας, γιατί να αναγκάζω τον άντρα μου να δεχτεί την δική του πεθερά?

Πορευόμαστε με τις δικές μας δυνάμεις και κανείς τους δεν έχει να πεί ότι τους έχουμε ανάγκη ή ότι τους έχουμε κουράσει.

Αυτά απο εμένα και συγνώμη που είμαι λίγο εγωκεντρική!

εγω τν ειχα κοντα μου μονο τις 3 πρωτες μερες στο νοσοκομειο!!! κ πραγματικα ηταν μεγαλη βοηθεια...

ο συζυγος πηρε 15 ημερες αδεια.... κ ειμασταν οι 3 μας στο σπιτι.... κ πραγματικα ηταν οτι καλυτερο.....

μετα ερχοταν οι γιαγιαδες κ μας βοηθουσαν......

Αν έχετε καλές σχέσεις με την μαμά σου,αν μένει κοντά,αν είναι καλά στην υγεία της και γενικά αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις,η βοήθειά της να'σαι σίγουρη ότι θα'ναι πολύτιμη.Πρέπει βέβαια να'χει κι εκείνη την διάθεση να το κάνει.Πίστεψέ με υπάρχει τεράστια διαφορά όταν έχεις "ένα χέρι βοηθείας" και ειδικά απ'την μάνα σου,απ'το να τα κάνεις όλα μόνη σου,ή ακόμα και απ'το να σε βοηθάει ο σύντροφός σου.

Συμφωνώ με τα παραπάνω. Dudu μην νιώθεις άσχημα για το ότι θα θηλάζεις το μωράκι σου και θα βλέπει η μαμά σου το στήθος σου, στο κάτω κάτω είναι η μαμά σου σκέψου ότι το ίδιο έχει κάνει και αυτή για σένα. Το να ταϊσεις το μωράκι σου μπροστά σε τρίτους είναι κάτι που θα το κάνεις φυσικά και αν κρίνω από τον εαυτό μου που γενικά είμαι ντροπαλός άνθρωπος θεωρώ ότι δεν το πολυσκέφτεσαι. Εγώ θήλαζα και μπροστά στον μπαμπά μου και μάλιστα ο ίδιος έδειχνε πολύ περήφανος. Ανεξάρτητα από αυτό πάντως θεωρώ ότι όταν ισχύουν οι ανωτέρω προϋποθέσεις η βοήθεια της μαμάς σου θα είναι πολύτιμη, ειδικά για τα πρακτικά θέματα του στυλ μαγείρεμα, σιδέρωμα κλπ. Εγώ δυστυχώς δεν είχα καμία βοήθεια γιατί η μαμά μου δουλεύει και δεν μπορούσε να βοηθήσει παρότι ξέρω πως θα ήθελε. Αλλά επειδή γενικά είναι ένας πολύ διακριτικός άνθρωπος και μόνο η παρουσία της στο σπίτι τις πρώτες ημέρες θα με παρηγορούσε, καθώς ο καλός μου δουλεύει πολλές ώρες και ήμουν συνέχεια μόνη μου με το μωρό, χωρίς να έχω κάποιον να πω μια κουβέντα...

είμαι μοναχοπαίδι και έχω ιδιαίτερο δέσιμο με τη μαμά μου, παρόλα αυτά από τότε που πήγα στο δικό μου σπίτι δημιουργήθηκαν κάποιοι νέοι κανόνες, νέες ισορροπίες με τον άντρα μου, η μαμά μου μπορεί να έρθει ως επισκέπτρια αλλά και εκείνη και εγώ δε θα μπορούσαμε να μείνουμε πολύ μαζί στο δικό μου χώρο χωρίς να τσακωθούμε, οπότε από ότι βλέπω θα έρχεται συχνά για να με βοηθάει, να συνηθίζονται με το μωρό γιατί μετά το τρίμηνο, τετράμηνο εκείνη θα το φυλάει (στο σπίτι μου βέβαια αλλά εμείς θα λείπουμε οπότε θα έχει την άνεσή της) και γενικά θα έχει επικουρικό λόγο, η πεθερά δεν μπορεί να μετακινηθεί εύκολα από το δικό της οπότε έχει αναλάβει τον ανεφοδιασμό και η δική μου μαμά κανένα πλύσιμο, αγορές και τέτοια (ως καταλάβατε οι σακούλες, οι σάκοι και τα ταπεράκια πάνε κι έρχονται και με το μωρό θα ενισχυθεί αυτό), άρα η μαμά θα είναι μεν κοντά, αλλά από τις πρώτη μέρα στο σπίτι θα είμαστε οι τρεις μας, και αυτό θεωρώ και πιο σωστό γιατί οι γονείς πρέπει να αναλάβουν εξαρχής τις ευθύνες και όχι οι γιαγιάδες και οι παππούδες, εκείνοι μας μεγάλωσαν, σειρά μας τώρα!