Ιδιαίτερα παιδιά

Θέλω καιρό να το ανοίξω το θέμα και ποτέ δε βρίσκω τις λέξεις. Θα το τολμήσω όμως.

Υπάρχουν κάποια παιδιά που αποκλίνουν της τυπικής ανάπτυξης. Είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω είτε προς το πλάι ή και διαγώνια.

Θα το βρείτε με πολλές εκδοχές όπως σωματική αναπηρία, εγκεφαλική παράλυση, αυτισμός, ΔΕΠ(Υ), χαρισματικά παιδιά, άσπεργκερ, δυσλεξία, ανωριμότητα μπλα μπλα μπλα λέξεις κενές περιεχομένου. Ο άνθρωπος δεν περιγράφεται από ένα μόνο χαρακτηριστικό του.... Τα παιδιά αυτά χρειάζονται ιδιαίτερη εκπαίδευση, ιδιαίτερη προσοχή, ιδιαίτερη διατροφή ιδιαίτερη βοήθεια. Τα παιδιά αυτά στο μεγαλύτερο ποσοστό τους βρίσκονται (και πολύ καλώς κατά την ταπεινή μου άποψη) στα γενικά σχολεία.

ΟΜΩΣ: Οι εκπαιδευτικοί της γενικής εκπαίδευσης δεν έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση για να τα υποστηρίξουν και το ειδικό προσωπικό συνήθως έρχεται μετά τον Οκτώβριο. Επίσης κάθε περίπτωση είναι μοναδική και ό,τι και να έχεις δει μέχρι τότε δεν είναι επαρκές (ειδικά αν δεν το έχεις επεξεργαστεί και θεωρητικά).

ΓΙΑΥΤΟ:

Όταν έχετε μια διάγνωση αντί να τη σηκώνετε ως ταμπέλα για το παιδί κάντε τη πινακίδα να δείξει το δρόμο για τον εκπαιδευτικό του. Κοινοποιήστε τη έγκαιρα (π.χ. με την εγγραφή του παιδιού), να προλάβει να διαβάσει, να ψάξει, να ενημερωθεί, φτιάξει υλικό κλπ.

Επίσης όσο πιο νωρίς ενημερωθεί το σχολείο τόσο πιο σύντομα και ίσως πιο αποτελεσματικά να κινήσει διαδικασίες για την υποστήριξη του παιδιού (και του εκπαιδευτικού και της τάξης και των γονεών γιατί όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε).

Φυσικά δε θα γίνουν όλα τέλεια, φυσικά δεν είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί της ίδιας νοοτροπίας (αν και ολοένα και περισσότεροι την ασπάζονται), φυσικά τα εμπόδια είναι πολλά και πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος απλά να βάλουν το παιδί σας στο μάτι (ΟΚ δεν το βρίσκω τόσο πολύ πιθανό στις μέρες μας αλλά είπα να το πω γιατί ξέρω ότι κάποιοι το σκέφτονται).

Όταν ανακαλύπτω 12 Σεπτεμβρίου ότι το χ πιτσιρίκι ζορίζεται υπέρ του δέοντος γιατί κάτι παίζει αρχίζει ένας αγώνας δρόμου που με εξουθενώνει και με κάνει να χάνω την αποτελεσματικότητά μου και το παιδί δεν παίρνει όλα αυτά που θα μπορούσε, μέχρι να βρω τα πατήματά μου. Άσε που πρέπει να βρω τρόπο να προσεγγίσω το γονιό να του μιλήσω, χωρίς να είμαι σίγουρη ότι ο γονιός ξέρει ήδη.

Δε θέλω να σπαταλάω το χρόνο και τη φαιά μου ουσία στα επουσιώδη, θέλω να την επενδύω στα ουσιαστικά. Βοηθήστε εμένα και τους συναδέλφους μου να βοηθήσουμε τα παιδιά. ΓΙατί αν κάποιος ζορίζεται πραγματικά είστε εσείς. Μπορώ να βοηθήσω μόνο αν μου το επιτρέψετε.

Ευχαριστώ που αντέξατε το υπέρδιπλο σεντόνι μαζί με το κουβερλί.

Ξερεις αν υπάρχει διαδικασία για τα παιδιά που αποκλίνουν προς τα πάνω;

Tα έχει περιγράψει η Εμμάκι στο θεμα με το χαρισματικό παιδάκι. Μία βόλτα από το ΚΕΔΔΥ λύνει πολλές απορίες....

ασε,πονεμενη ιστορια!οι περισσοτεροι γονεις θεωρουν οτι θα στιγματιστει το παιδι τους και δε θελουν ουτε απο το τμημα ενταξης να περασει.

φετος μας μας ηρθε διαγνωση για κοριτσακι Πεμπτης δημοτικου(τελος πεμπτης δημοτικου, γιατι φοβηθηκε για το γυμνασιο).φαινοταν οτι ειχε καποιο θεμα απο την πρωτη,αλλα η μαμα του αρνιοταν να το παει για διαγνωση. αυτισμος παρακαλω πολυ! ποσα χρονια χαμενα,ποσα λαθη που δε θα ειχαμε κανει,αν ξεραμε.κριμα πραγματικα, κριμα.

Μπράβο σου Miriki για το ποστ και για τον προσανατολισμό σου στη δουλειά σου. Μακάρι να πέσω πάνω σε δασκάλα σαν εσένα.

Θεωρώ ότι υπάρχει πολύ σημαντικό έλλειμμα στη συνεργασία με τους παιδικούς σταθμούς. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει συνεργασία με τους παιδικούς σταθμούς. Έτσι ενώ πολλές φορές έχουν κάνει όλη τη δύσκολη δουλειά να πείσουν τους γονείς να αξιολογηθεί το παιδί τους, η πληροφορία δε φτάνει στα νηπιαγωγεία εγκαίρως.

Δεν ξέρω τι φταίει, ίσως το ότι δε γνωρίζουν ότι υπάρχουν δυνατότητες υποστήριξης των παιδιών και των οικογενειών τους. Πάντως κάτι πρέπει να γίνει σε όλα τα επίπεδα.

Άννα ευχαριστώ. Δεν είμαι η μόνη, οι περισσότερες φίλες και συνάδελφοί μου έτσι σκέφτονται.

Miriki εκτιμώ πάρα πολύ αυτά που γράφεις, αλλά σε κάποια πράγματα παραμένουν ευχολόγια. Στην πράξη δεν υπάρχει κατι δομημένο αν εμφανιστεί χαρτί ειδικά για χαρισματικό... Δηλαδή δεν θα καταγραφεί επίσημα ως κάτι για το οποίο ο εκπαιδευτικός χρειάζεται να κάνει κάτι και για το οποίο στο τέλος θα δώσει ένα report... Δεν θα εκτιμηθεί επίσημα η προσπάθειά του αν την κάνει, δεν θα αξιολογηθεί. Μένουν πράγματα στην καλή διάθεση, που ευτυχώς υπάρχει πολλές φορές. Αλλά είναι θέμα πού θα πέσεις και πιστεύω τελικά σε κάτι που υπονόησες, ότι αν δεν φανεί ιδιαίτερη διάθεση, καλύτερα ο γονιός να μην τονίσει την κατάσταση, γιατί μπορεί να γυρίσει και μπούμερανγκ.

Για τα προβλήματα τύπου ΔΕΠΥ, έχω την εντύπωση ότι είναι πιο δομημένα τα πράγματα...

Πρέπει να γίνει δουλειά από όλες τις πλευρές. Και ναι κάποιοι εκπαιδευτικοί δε γνωρίζουν ότι η χαρισματικότητα αποτελεί διάγνωση και απαιτεί ειδική προσέγγιση. Νομίζουν ότι απλά ένα παιδί είναι πολύ έξυπνο και λήξις. Φταίνε εκείνοι, φταίνε οι σύμβουλοι όλοι φταίνε.

Όμως όπως κι αν είναι τα πράγματα, θεωρώ ότι είναι καλύτερο να δώσεις στον άλλο την ευκαιρία να προετοιμαστεί γιαυτό που τον περιμένει. Φέτος συνάδελφος δήλωσε "και βέβαια ξέρω τι είναι ασπεργκερ, τόσο (πόσα αλήθεια; κανένα, αλλά δεν ήξερε τι σημαίνει) έχουν περάσει από τα χέρια μου". ΟΚ χάλια τα έκανε, αλλά η επόμενη έχει πήξει στο διάβασμα και παρακολούθησε και σχετικό σεμινάριο.

Το παιδί που αποκλίνει ούτως ή άλλως θα στιγματιστεί από αυτόν που ξέρει να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Είτε το πεις είτε όχι. Οπότε πες το μπας και πέσεις σε κανέναν που να λειτουργεί αλλιώς. Και ναι πλέον πρέπει να απαιτούμε όλοι να αρχίσουμε να λειτουργούμε αλλιώς (θα με πιάσουν τα συνδικαλιστικά μου περί ειδικής αγωγής και δεν το χοντραίνω).

Δε με νοιάζει το ριπορτ δε με νοιάζει το βραβείο. Με νοιάζει να μπορώ να μπω στην τάξη και να κάνω τη δουλειά μου, με νοιάζει να μην αφήσω κανένα παιδί αβοήθητο και με νοιάζει να μπορώ να μη χρειάζεται να τρέχω σα παλαβή και να εξουθενώνομαι γιατί κάποιος, κάτι ασαφές. Με ό,τι βρω με αυτό θα πορευτώ, αλλά αφού γίνεται και καλύτερα, και ευκολότερα και αποτελεσματικότερα, γιατί όχι;

Μπράβο σου Miriki για το ποστ και για τον προσανατολισμό σου στη δουλειά σου. Μακάρι να πέσω πάνω σε δασκάλα σαν εσένα.

Πολύ ενδιαφερον θέμα! Εγώ προσωπικά, ευχαρίστως θα μετακόμιζα

ωστε να ..πετύχω για δασκάλα των παιδιων μου, μια από εσάς που μας βοηθάτε τόσο κ δείχνετε ενδιαφερον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ !!!

Εγώ σε αυτό το θέμα ένα έχω να πω. Ακούτε τους εκπαιδευτικούς των παιδιών σας.

Ναι μπορεί να υπερβάλουν. Ναι μπορεί να κάνουν λάθος.

Αλλά, μπορεί και να έχουν δίκιο όταν λένε ότι κάπου το παιδί παρουσιάζει δυσκολίες. Άλλωστε τόσα παιδιά έχουν δει τα μάτια τους......

Στην τελική δεν έχετε να χάσετε και τίποτα αν κάνετε μια βόλτα από το ΚΕΔΔΥ... Η διαδικασία της αξιολόγησης είναι βασισμένη στο παιχνίδι. Δεν είναι ούτε ιατρική εξέταση, ούτε κάποιο βασανιστήριο για το παιδί

Συμφωνώ στο να είναι σε επαγρύπνηση ο γονιός, στο να πηγαίνει το παιδί σε αναπτυξιολόγο, στο να ενημερώνεται ως ενός σημείου ο εκπαιδευτικός, στο να μην μπαίνουν ταμπέλες και γενικά σε όλα όσα είπε η Miriki.

Απλώς δεν είμαι τόσο σίγουρη πόσοι είναι εκείνοι οι εκπαιδευτικοί που πραγματικά θέλουν να ασχοληθούν, που ξέρουν τη δουλειά τους και που δεν θα βαρυγκομήσουν...

Έχω ακούσει πάρα πολλές φορές εκπαιδευτικούς να μου λένε πόσα "ειδικά" παιδιά έχουν στην τάξη και πόσο πολύ κουράζονται και μακάρι να τα στέλνανε αλλού...

Εντωμεταξύ πολύ αμφιβάλλω πως είναι τόσα πολλά πια αυτά τα περιστατικά. απλώς στις μέρες μας μπαίνουν εύκολα ταμπέλες.

Συμφωνώ στο να είναι σε επαγρύπνηση ο γονιός, στο να πηγαίνει το παιδί σε αναπτυξιολόγο, στο να ενημερώνεται ως ενός σημείου ο εκπαιδευτικός, στο να μην μπαίνουν ταμπέλες και γενικά σε όλα όσα είπε η Miriki.

 

Απλώς δεν είμαι τόσο σίγουρη πόσοι είναι εκείνοι οι εκπαιδευτικοί που πραγματικά θέλουν να ασχοληθούν, που ξέρουν τη δουλειά τους και που δεν θα βαρυγκομήσουν...

 

Έχω ακούσει πάρα πολλές φορές εκπαιδευτικούς να μου λένε πόσα "ειδικά" παιδιά έχουν στην τάξη και πόσο πολύ κουράζονται και μακάρι να τα στέλνανε αλλού...

 

Τα ειδικά παιδιά χρειάζονται και ειδικούς εκπ/κούς. Γι αυτο υπάρχει η Ειδική Αγωγή. Δεν είμαστε όλοι κατάλληλα προετοιμασμένοι. Για να υπάρξει ειδική αγωγή σε κάποιο σχολείο, πρέπει να υπάρχουν παιδιά με διάγνωση μαθησιακής δυσκολίας. Αν ο γονιός δεν προσκομίσει τη βεβαίωση από το ΚΕΔΔΥ, δεν μπορεί το σχολείο να ζητήσει δάσκαλο ειδικής αγωγής. Διορθώστε με αν κάνω λάθος.

 

Μπορεί ο κάθε εκπ/κός να έχει κάθε διάθεση να παρακολουθήσει σεμινάρια σχετικά με μαθησιακές δυσκολίες, αλλά αυτό δεν τον καθιστά αυτομάτως ειδικό. Χρειάζεται εξειδίκευση πάνω στο αντικείμενο.

 

Εντωμεταξύ πολύ αμφιβάλλω πως είναι τόσα πολλά πια αυτά τα περιστατικά. απλώς στις μέρες μας μπαίνουν εύκολα ταμπέλες.

Πάμπολλα είναι! Στην επαρχία πάντως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι δάσκαλοι παροτρύνουν τους γονείς να πάνε στο παιδί για αξιολόγηση/διάγνωση κι οι γονείς το αποφεύγουν για να μη στιγματιστεί το παιδί.

Αν είναι πάμπολλα τα ειδικά παιδιά τότε όλοι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να έχουν και γνώση να τα χειριστούν... Δεν γίνεται να καλέσουμε πάμπολλους ειδικους εκπαιδευτικούς, έτσι δεν είναι;

Συμφωνώ πάντως ότι πρέπει να γίνεται διάγνωση.

Αν είναι πάμπολλα τα ειδικά παιδιά τότε όλοι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να έχουν και γνώση να τα χειριστούν... Δεν γίνεται να καλέσουμε πάμπολλους ειδικους εκπαιδευτικούς, έτσι δεν είναι;

 

Συμφωνώ πάντως ότι πρέπει να γίνεται διάγνωση.

Δεν γνωρίζω ακριβώς πώς λειτουργεί το σύστημα στην πρωτοβάθμια, αλλά κι εγώ συμφωνώ ότι πρέπει σε κάθε σχολείο να υπάρχει κάποιος της ειδικής αγωγής, εφόσον υπάρχει έστω κι ένα παιδάκι με μαθησιακή δυσκολία. Στη δευτεροβάθμια όμως (όπου εργάζομαι) σαφώς και δεν είναι δυνατόν να υπάρχει καθηγητής ειδικής αγωγής σε κάθε ειδικότητα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τηρούμε το νόμο που λέει ότι οι μαθητές πχ με δυσλεξία δικαιούνταο να εξεταστούν προφορικά εφόσον το επιθυμούν, να βαθμολογούνται ευνοϊκότερα, να τους δίνεται περισσότερος χρόνος κλπ, καθώς και να σπάει το τμήμα εφόσον αυτό ξεπερνάει τους 20 μαθητές, ώστε να υπάρχουν καλύτερες συνθήκες διδασκαλίας στην τάξη.

Δεν γνωρίζω ακριβώς πώς λειτουργεί το σύστημα στην πρωτοβάθμια, αλλά κι εγώ συμφωνώ ότι πρέπει σε κάθε σχολείο να υπάρχει κάποιος της ειδικής αγωγής, εφόσον υπάρχει έστω κι ένα παιδάκι με μαθησιακή δυσκολία. Στη δευτεροβάθμια όμως (όπου εργάζομαι) σαφώς και δεν είναι δυνατόν να υπάρχει καθηγητής ειδικής αγωγής σε κάθε ειδικότητα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τηρούμε το νόμο που λέει ότι οι μαθητές πχ με δυσλεξία δικαιούνταο να εξεταστούν προφορικά εφόσον το επιθυμούν, να βαθμολογούνται ευνοϊκότερα, να τους δίνεται περισσότερος χρόνος κλπ, καθώς και να σπάει το τμήμα εφόσον αυτό ξεπερνάει τους 20 μαθητές, ώστε να υπάρχουν καλύτερες συνθήκες διδασκαλίας στην τάξη.

Θα μπορούσε να υπάρχει (και στη δευτεροβάθμια) έστω ένας καθηγητής ειδικής αγωγής που θα μπορούσε να συμβουλεύει τους υπόλοιπους καθηγητές σε ας πούμε πιο δύσκολα περιστατικά. Γιατί φαντάζομαι μια δυσλεξία δεν δημιουργεί τόσο μεγάλο πρόβλημα σε ένα μαθητή λυκείου (και στην τάξη του) εφόσον γνωρίζει το θέμα του και εφόσον τηρείται ο νόμος και του γίνονται κάποιες διευκολύνσεις.

Θα μπορούσε να υπάρχει (και στη δευτεροβάθμια) έστω ένας καθηγητής ειδικής αγωγής που θα μπορούσε να συμβουλεύει τους υπόλοιπους καθηγητές σε ας πούμε πιο δύσκολα περιστατικά. Γιατί φαντάζομαι μια δυσλεξία δεν δημιουργεί τόσο μεγάλο πρόβλημα σε ένα μαθητή λυκείου (και στην τάξη του) εφόσον γνωρίζει το θέμα του και εφόσον τηρείται ο νόμος και του γίνονται κάποιες διευκολύνσεις.

Ακριβώς. Όμως το θέμα είναι να γίνεται σωστή δουλειά από το δημοτικό. Να μη βιώσει το παιδί το αίσθημα της αποτυχίας και της απόρριψης, να υπάρχει εξατομικευμένη διδασκαλία κλπ. Αν δεν γίνουν αυτά, όταν έρθει στο γυμνάσιο, είναι ήδη αργά. Εμείς ελάχιστα μπορούμε να βοηθήσουμε μετά.

Αν είναι πάμπολλα τα ειδικά παιδιά τότε όλοι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να έχουν και γνώση να τα χειριστούν... Δεν γίνεται να καλέσουμε πάμπολλους ειδικους εκπαιδευτικούς, έτσι δεν είναι;

 

Συμφωνώ πάντως ότι πρέπει να γίνεται διάγνωση.

Όταν σε ένα σχολείο υπάρχουν τουλάχιστον 3 παιδιά με διάγνωση, τότε μπορεί να γίνει τμήμα ένταξης.

Σε ένα σχολείο μπορεί να υπάρχουν 10 παιδιά τα οποία οι εκπαιδευτικοί να βλέπουν ότι παρουσιάζουν δυσκολίες, να μιλάνε στους γονείς και αυτοί να αρνούνται. Έτσι δεν μπορεί να δημιουργηθεί ΤΕ και να βοηθηθούν τα παιδιά.

Όσο για το πόσα είναι τα παιδιά..... Στο ΚΕΔΔΥ που είμαι εγώ (μικρό επαρχιακό) φέτος είδαμε 239 παιδιά όλων των βαθμίδων (ορισμένα επαναξιολογήσεις). Συνολικά στα 12 (περίπου) χρόνια που λειτουργεί το ΚΕΔΔΥ έχουμε δει 980 παιδιά.....κάποια είχαν θέματα μικρότερα ή μεγαλύτερα και λίγα δεν είχαν τίποτα απολύτως

Αν είναι πάμπολλα τα ειδικά παιδιά τότε όλοι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να έχουν και γνώση να τα χειριστούν... Δεν γίνεται να καλέσουμε πάμπολλους ειδικους εκπαιδευτικούς, έτσι δεν είναι;

 

Συμφωνώ πάντως ότι πρέπει να γίνεται διάγνωση.

Όταν σε ένα σχολείο υπάρχουν τουλάχιστον 3 παιδιά με διάγνωση, τότε μπορεί να γίνει τμήμα ένταξης.

Σε ένα σχολείο μπορεί να υπάρχουν 10 παιδιά τα οποία οι εκπαιδευτικοί να βλέπουν ότι παρουσιάζουν δυσκολίες, να μιλάνε στους γονείς και αυτοί να αρνούνται. Έτσι δεν μπορεί να δημιουργηθεί ΤΕ και να βοηθηθούν τα παιδιά.

Όσο για το πόσα είναι τα παιδιά..... Στο ΚΕΔΔΥ που είμαι εγώ (μικρό επαρχιακό) φέτος είδαμε 239 παιδιά όλων των βαθμίδων (ορισμένα επαναξιολογήσεις). Συνολικά στα 12 (περίπου) χρόνια που λειτουργεί το ΚΕΔΔΥ έχουμε δει 980 παιδιά.....κάποια είχαν θέματα μικρότερα ή μεγαλύτερα και λίγα δεν είχαν τίποτα απολύτως

Επίσης, κάποιοι γονείς (λίγοι ευτυχώς) αρνήθηκαν να υπογράψουν τη γνωμάτευση μας, είτε γιατί δεν συμφωνούσαν με αυτό που είδαμε (π.χ. είδαμε ότι το παιδί δεν είχε δυσλεξία αλλά ένα χαμηλό νοητικό), είτε γιατί δεν θέλανε η γνωμάτευση να πάει στο σχολείο, είτε γιατί θεωρήσανε (και παραθέτω αυτούσια τα λόγια γονέα) ότι "έχουμε μια γνωμάτευση τυφλοσούρτη που βάζουμε σε όλα τα παιδιά"!

Επίσης, κάποιοι γονείς (λίγοι ευτυχώς) αρνήθηκαν να υπογράψουν τη γνωμάτευση μας, είτε γιατί δεν συμφωνούσαν με αυτό που είδαμε (π.χ. είδαμε ότι το παιδί δεν είχε δυσλεξία αλλά ένα χαμηλό νοητικό), είτε γιατί δεν θέλανε η γνωμάτευση να πάει στο σχολείο, είτε γιατί θεωρήσανε (και παραθέτω αυτούσια τα λόγια γονέα) ότι "έχουμε μια γνωμάτευση τυφλοσούρτη που βάζουμε σε όλα τα παιδιά"!

Αυτό ακριβώς εννοούσα! Είχα φέτος μαθήτρια στην Α τάξη ΕΠΑΛ με νοητική υστέρηση, που απορώ πώς τελείωσε το γυμνάσιο. Κι έχει την απαίτηση να τελειώσει και το ΕΠΑΛ, "να μάθει μια τέχνη βρε παιδί μου", απαιτώντας οι γονείς να την περνάμε χαριστικά. Ενώ μπορεί να παρακολουθήσει ειδικό σχολείο, οι γονείς επιλέγουν να μην το κάνει. Αναρωτιέμαι, εγώ γιατί πρέπει να βοηθήσω ένα τέτοιο παιδί, όταν οι ίδιοι του οι γονείς δεν το κάνουν;

Από τα 17 παιδιά που είχα πέρσι το ένα ήταν ήδη με επαναφοίτηση, δύο ακόμη με διάγνωση και δυο που διαγνώστηκαν με δική μας παρότρυνση.

Για το ένα με τη διάγνωση είχαμε μάθει με μισόλογα από τον παιδικό που φοιτούσε και από τη γειτονιά. Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Παράλληλη στήριξη δεν ήρθε ποτέ, εθελοντής δε βρέθηκε και το είχα το έρμο να αξιοποιεί το 5% των δυνατοτήτων του. Ναι είχε πρόοδο, να μας βγήκε η πίστη όλων (κι εκείνου. και της ομάδας κι εμένα) γιατί; Για να μην πουν οι γονείς από την αρχή έχουμε αυτό το θέμα τι μπορεί να γίνει;

Εντωμεταξύ όταν έρχεστε για εγγραφή τα βλέπουμε τα παιδιά και την ψυλλιαζόμαστε όταν παίζει κάτι. Αντί να παίζουμε κρυφτούλι γιατί να μη δουλέψουμε μαζί να προχωρήσει σφαίρα το παιδί;

Φέτος θα έχουμε μια επαναφοίτηση καθαρά από ανοησία των γονέων. Χάνει το παιδί μια χρονιά γιατί οι γονείς δεν άκουγαν να πάνε να αξιολογηθεί το Νοέμβρη και το πήγαν τελικά Μάιο. Που θα μπορούσε μια χαρά να προχωρήσει ήταν τέτοιο το είδος της περίπτωσης...

Και ξαναλέω αν γνωρίζω ότι θα έχω παιδί με αυτισμό στην τάξη μου π.χ. είναι καλύτερα να μπορώ να φτιάξω την τάξη μου έτσι ώστε όταν θα έρθει το παιδί να τη βρει έτοιμη (λίγα ερεθίσματα, ειδικοί πίνακες αναφοράς για το πρόγραμμά του) παρά να τρέχω τελευταία στιγμή και αφότου το παιδί υποστεί ένα σοκ. Ή αν έχω ένα παιδί με θέμα στη λεπτή κινητικότητα μπορώ να έχω προνοήσει να σκεφτώ μερικές επιπλέον δραστηριότητες/ παιχνίδια για την αρχή της χρονιάς κι όχι να τρέχω τελευταία στιγμή να φτιάχνω άρπα κόλλα.

κ.ο.κ. Και άντε καλά να είναι κάτι που να σου έχει ξανατύχει. Π.χ. το φάσμα το δουλεύω κάθε χρόνο σε διάφορα σημεία του αλλά ΟΚ μια αδρή εικόνα την έχω. Αν μου έρθει χαρισματικό; Αν μου έρθει νοητ στέρηση;

μιρικι, τα σεβη μου κοπελα μου, ειλικρινα........

Θεωρώ ότι υπάρχει πολύ σημαντικό έλλειμμα στη συνεργασία με τους παιδικούς σταθμούς. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει συνεργασία με τους παιδικούς σταθμούς. Έτσι ενώ πολλές φορές έχουν κάνει όλη τη δύσκολη δουλειά να πείσουν τους γονείς να αξιολογηθεί το παιδί τους, η πληροφορία δε φτάνει στα νηπιαγωγεία εγκαίρως.

 

Δεν ξέρω τι φταίει, ίσως το ότι δε γνωρίζουν ότι υπάρχουν δυνατότητες υποστήριξης των παιδιών και των οικογενειών τους. Πάντως κάτι πρέπει να γίνει σε όλα τα επίπεδα.

Ίσως στους παιδικούς σταθμούς να μην έχουν τρόπο να γνωρίζουν σε ποιο νηπιαγωγείο θα πάει την επόμενη χρονιά κάθε παιδάκι παρά μόνο αν ρωτήσουν τους γονείς.

Λατίνα ευχαριστώ, αλλά οι περισσότερες έτσι σκεφτόμαστε. Το κρυφτούλι είναι προσβλητικό και αναποτελεσματικό για όλους. Είναι σαν να λέει ο γονιός αφού ούτως ή άλλως δε θα δουλέψεις τι να σου λέω τώρα.... θα μας βάλεις και στο μάτι άσε μπας και ξεγλυστρίσουμε (γιατί είσαι και άσχετη και δεν θα το καταλάβεις). Δε λέω ότι όλοι σκέφτονται έτσι, όμως ομολογώ ότι αρκετές φορές μου χτυπάνε τέτοια καμπανάκια.

Παίζει πάντα και το σενάριο ο γονιός να μην έχει αποδεχτεί το θέμα του παιδιού του.

Κατερίνα ας πούνε οι παιδικοί στους γονείς ότι έχετε τις εξής δυνατότητες για το παιδί σας στο δημόσιο νηπιαγωγείο: 1,2, 3 για να κινηθούν γρήγορα. ΟΙ περισσότεροι γονείς δε γνωρίζουν τι δυνατότητες και τι χρονικά περιθώρια υπάρχουν.