Ρωτήστε την ειδικό: Φλώρα Χατζημανώλη Ψυχολογος

Καλησπέρα σας και καλό μήνα κυρία Χατζημανώλη.

Θα ήθελα τη συμβουλή σας σχετικά με ένα θέμα υγείας που αντιμετωπίζει ο γιος μου.

Έχω ένα αγοράκι 2 ετών και πρόσφατα απέκτησα έναν ακόμη γιο που τώρα είναι 45 ημερών. Ο μεγάλος μου λοιπόν γεννήθηκε με υποπλαστικές φάλαγγες στο αριστερό του χεράκι τα τρία δαχτυλάκια του, για να σας δώσω να καταλάβετε (δείχτης, μέσος και παράμεσος) είναι κοντύτερα και δεν έχουν από τη μέση και κάτω ούτε κοκαλάκια ούτε νυχάκια. Ήταν κάτι που φυσικά δεν φάνηκε στην β επιπέδου ούτε σε κανέναν άλλον υπέρηχο, όχι πως θα άλλαζε κάτι απλά θα ήμουν προετοιμασμένη γιαυτό που θα αντίκριζα. Αρχικά κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι του το προκάλεσα εγώ, νομίζω πως πέρασα και επιλόχεια κατάθλιψη. Έπειτα επισκεφτήκαμε ειδικό ορθοπεδικό και μετά από μια σειρά εξετάσεων

Ευτυχώς μας διαβεβαίωσε ότι το πρόβλημά του δεν συνδέεται με τίποτα παθολογικό ή με κάποιο σύνδρομο. Θα χρειαστούν κάποια χειρουργεία σε έναν χρόνο για να γίνει μερικώς αποκατάσταση και πολύ αργότερα θα γίνει επιμήκυνση. Το παιδί ευτυχώς το χρησιμοποιεί πολύ καλά το χέρι του,το έχουμε δουλέψει πολύ μαζί στο σπίτι για να μην αδρανήσει, πιάνει δηλαδή κανονικά όπως σαν να είχε πιο μακριά δαχτυλάκια.

Ο προβληματισμός μου είναι για το τί θα πρέπει να πω στον μικρό όταν θα αρχίσει να ρωτάει καθώς και τι να του πω να απαντάει ο ίδιος όταν θα τον ρωτάνε τα άλλα παιδάκια, γιατί καλώς ή κακώς τα παιδάκια μεταξύ τους είναι πολύ σκληρά. Ήδη κάποια παιδάκια που πήγαν να τον πιάσουν απο το χεράκι το κοίταξαν κάπως και τον άφησαν. Ο γιος μου είναι γενικά ένα πολύ χαρούμενο παιδί με πολύ αυτοπεποίθηση και δεν θέλω να αλλάξει αυτό. Θέλω να έχει το θάρρος να απαντάει και όχι να πληγώνεται.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Καλησπέρα.

Αρχικά, σας εύχομαι να σας ζήσουν και οι δύο γιοί σας και να δημιουργείτε καθημερινά μια όμορφη οικογένεια!!

Λυπάμαι για τη δυσκολία που έχει ο γιος σας και λυπάμαι για τη δοκιμασία που περάσατε. Το ακούω πολύ λογικό που κατηγορούσατε τον εαυτό σας στην αρχή. Η ενοχή πολλές φορές είναι αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας που περνάμε μέχρι να αποδεχτούμε κάτι, πόσο μάλλον όταν αυτό το κάτι αφορά το σώμα και τη ζωή του παιδιού μας. Τότε, είναι πολύ πιο εύκολο να το πάρει κανείς "πάνω του", ειδικά όταν δεν ξέρει εγκαίρως τι και πώς συμβαίνει, όπως στη δική σας περίπτωση.

Μου αναφέρατε πως νομίζετε πως περάσατε επιλόχειο κατάθλιψη. Με στεναχωρεί αυτό. Στο σήμερα, βέβαια, μου μεταφέρετε την εικόνα μιας μητέρας που η ίδια αποδέχεται τη διαφορά του παιδιού της και έχει ερωτήματα που αφορούν περισσότερο το πώς και ποιες θα είναι επιπτώσεις αυτής της διαφοράς στις σχέσεις και την αυτοπεποίθηση του παιδιού της.

Είναι και λογικό αλλά και χρήσιμο, κατά τη γνώμη μου, να έχετε τέτοιους προβληματισμούς- λογικό γιατί ναι, έτσι έχουν τα πράγματα και τα παιδάκια, όπως λέτε, μεταξύ τους γίνονται πολύ σκληρά και χρήσιμο γιατί, αφού έχετε αυτούς τους προβληματισμούς μπορείτε στο μέτρο του δυνατού να προλάβετε τη μείωση της αυτοπεποίθησης του γιου σας. Ήδη, έχετε ξεκινήσει καθώς όπως λέτε δουλεύετε στο σπίτι, ώστε το χέρι του γιου σας να μην αδρανήσει αλλά να το χρησιμοποιεί. Επομένως, αυτό, μεταξύ άλλων, μειώνει την απόσταση τουλάχιστον στον τρόπο χρήσης του χεριού ανάμεσα στο γιο σας και τα άλλα παιδιά- έτσι τα άλλα παιδιά ακόμη κι αν κάνουν κάποια σχόλια για το γιο σας, την ίδια στιγμή θα βλέπουν και εκείνα αλλά και ο ίδιος ο γιος σας πως ο γιος σας χρησιμοποιεί το χέρι του με παρόμοιο ή ίδιο τρόπο για παρόμοιο ή ίδιο σκοπό-. Το τελευταίο, μπορεί, να αποτελέσει και την απάντηση που μπορεί εκείνος να δίνει, αν χρειαστεί (αν και ακριβής απάντηση που να δίνει ίσως δεν υπάρχει. Μπορούμε μόνο να περιμένουμε να την ανακαλύψουμε ο ίδιος αν κι όταν έρθει η ώρα).

Τώρα, θέλω να μοιραστώ μαζί σας και κάποιες άλλες σκέψεις που κάνω, Πρώτα από όλα, για΄μένα το ότι το χέρι του παιδιού σας είναι διαφορετικό από το χέρι των άλλων παιδιών είναι μεν μια αδιαμφισβήτητη διαφορά που ως κάτι διαφορετικό προκαλεί την προσοχή, δεν σημαίνει ωστόσο πως απαραίτητα αυτή η διαφορά θα αποτελέσει τον δέκτη σκληρότητας των άλλων παιδιών. Μπορεί τώρα, τα άλλα παιδάκια να άφησαν το χεράκι του γιου σας, αλλά αυτό συμβαίνει σε ένα αρχικό επίπεδο και σε μια ηλικία όπου τα παιδιά δεν έχουν κατακτήσει την ικανότητα να μπαίνουν στη θέση του άλλου ή να τον αντιλαμβάνονται σαν σύνολο. Καθώς, όμως, τα παιδιά μεγαλώνουν αλλάζει ο τρόπος που σκέφτονται ,όπως και ο τρόπος που διαλέγουν φίλους. Αν το παιδί σας συνεχίσει να είναι ένα πολύ χαρούμενο παιδάκι και με αυτοπεποίθηση, αν αποκτήσει καλές κοινωνικές δεξιότητες και είναι δραστήριο, τότε το πρόβλημα υγείας του δεν θα τον εμποδίσει σχεδόν καθόλου.

Ακόμη, είναι σημαντικό ο ίδιος να καταλάβει και να δεχτεί τι συμβαίνει με το χέρι του, να το βιώσει σαν ένα μέρος του σώματος του και σαν κάτι δικό του που δεν τον εμποδίζει αλλά του είναι χρήσιμο, καθώς έτσι τα σχόλια των άλλων για το χέρι του δεν θα μπορέσουν να τον επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό. Από την άλλη και να ειπωθούν σχόλια και να επηρεαστεί από αυτά, δεν ξέρω πώς αυτό θα είναι κακό. Θέλω να πω, το να συμβεί και αυτό δεν σημαίνει αυτόματα πως το παιδί σας θα σταματήσει να έχει αυτοπεποίθηση.

Για να έχει κανείς αυτοπεποίθηση, χρειάζεται να νιώθει καλά με τον εαυτό του και σε πολλά πλαίσια. Το σημαντικότερο πλαίσιο για τα παιδιά είναι η οικογένεια. Αν εσείς του δίνετε το μήνυμα πως το χεράκι του δεν στέκεται εμπόδιο για την αγάπη σας, την εμπιστοσύνη που του δείχνετε, τις πρωτοβουλίες που ζητάει να πάρει και γενικά την ανάπτυξη του, το πιθανότερο είναι ακόμη κι αν τον επηρεάσουν τα τυχόν σχόλια των παιδιών, αυτό να γίνει προσωρινά.

Ακόμη, θα σας πρότεινα από αυτή την ηλικία- ακόμη κι αν νιώθετε πως δεν είναι σε θέση να καταλάβει- μιλώντας του όσο πιο απλά μπορείτε, να του εξηγήσετε τι έχει, για ποιο λόγο προσπαθείτε, για τυχόν σχόλια που μπορεί να ακούσει, για το ότι τον αγαπάτε κ.α. Χρειάζεται να επαναλαμβάνετε ή να σκεφτείτε και παιχνίδια γύρω από αυτό το θέμα, όπως να δει το δικό σας χέρι και μετά το δικό του (να κάνετε "κόλλα το", ώστε να δει τη διαφορά οτιδήποτε)- ας μην περιμένετε να σας θέσει ερωτήσεις- φυσικά μπορεί να το κάνει, γιατί ίσως έχει ερωτήματα καθώς μεγαλώνει- ωστόσο νομίζω είναι καλύτερο να σας θυμάται που το συζητάτε και να το προετοιμάσετε (ίσως και πρώιμα). Έπειτα, υπάρχουν πολλά παραμύθια γύρω από τη διαφορετικότητα που μπορείτε να του διαβάσετε. Ένα παραμύθι είναι και σε video στο internet (ο Ελμερ). Τέλος, το να αρχίσει νωρίς κάποια ομαδική δραστηριότητα (δεν ξέρω τι μπορεί να είναι αυτό: ίσως κάποιο άθλημα), θα το φέρει σε επαφή με άλλα παιδιά, που θα το δεχτούν στην ομάδα τους και έτσι το παιδί θα έχει το βίωμα της αποδοχής και της κατανόησης (συνήθως, οι συντονιστές τέτοιων δραστηριοτήτων πετυχαίνουν να φέρουν όλα τα παιδιά σε επαφή μεταξύ τους).

Ελπίζω να μην σας κούρασα με το μεγάλο μήνυμα μου και εύχομαι να σας βοήθησε έστω και κάτι από όσα ανέφερα (όσα δεν σας ταιριάζουν, καλύτερα να τα αφήσετε στην άκρη!)

Καλό βράδυ!

Καλημέρα σας. Έχω δύο αγοράκια 5 και 8 ετών. Σε μία εβδομάδα περίπου θα γεννήσω το τρίτο μου παιδάκι (κοριτσάκι). Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στο σπίτι είναι τα μαλώματα των 2 αγοριών. Από το πρωί που θα ξυπνήσουν μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθούν, τις ώρες που είναι σπίτι εννοείται, μαλλώνουν συνέχεια. Σήμερα π.χ. ξύπνησαν από τις 6,30 και άρχισαν να μαλώνουν και να παλεύουν. Οι λόγοι είναι, τουλάχιστον για μας, ασήμαντοι. Μαλώνουν ακόμα και όταν βλέπουν τηλεόραση, και σταματάει το παιδικό για διαφημίσεις. Δεν μπορούν να κάτσουν δίπλα - δίπλα στο αυτοκίνητο για 2 λεπτά, και να μην μαλώσουν. Τις περισσότερες φορές πέφτει και ξύλο. Συνήθως δεν δίνουμε σημασία, αλλά είναι αδύνατον να κάνουμε πάντα τα στραβά μάτια. Δυστυχώς δεν έχω δεύτερο παιδικό δωμάτιο, και είναι μαζί. Όταν ξεφεύγουν τα πράγματα πολύ, τους χωρίζω τον έναν στο σαλόνι και τον άλλον στο παιδικό. Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν θα γεννηθεί το μωρό. Το πιθανότερο είναι να κάνουν κόμμα εναντίον του, αλλά κι αυτό ακόμα το προτιμώ απ' το να φαγώνονται συνέχεια. Καταλαβαίνω πως όλα ξεκινάνε από την ζήλια του μεγάλου προς τον μικρό. Αυτό δεν ξεκίνησε από τότε που τους ανακοινώσαμε πως είμαι έγκυος, αλλά νομίζω πως υπήρχε από πάντα, και όσο πάει χειροτερεύει. Ευχαριστώ εκ των προτέρων και συγνώμη για το μεγάλο μήνυμα.

Καλησπέρα

Υποθέτω πως το κοριτσάκι της οικογένειας έχει γεννηθεί! Σας εύχομαι ότι καλύτερο για εκείνη, πάνω από όλα να είναι γερή και ευτυχισμένη!

Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω τη δυσκολία που μου περιγράψατε σε σχέση με τους δυο σας γιους, αν και δεν ξέρω... Ίσως, τα πράγματα να έχουν ήδη αλλάξει καθώς ο ερχομός ενός καινούργιου μέλους της οικογένειας μπορεί να αλλάξει τη δυναμική αυτής- δηλαδή τον τρόπο που οι σχέσεις των μελών της λειτουργεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δεν θα με παραξένευε καθόλου αν τώρα τα παιδιά σας έχουν κοινά παράπονα ή αλληλουποστηρίζονται. Ακόμη, δεν θα με παραξένευε αν οι καβγάδες τους έχουν ενταθεί, αν έχουν ηρεμήσει ή α μένουν ίδιοι σε ένταση και ρυθμό.

Το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι οι καβγάδες είναι συχνοί στα παιδιά της ηλικίας τους, που έχουν και το ίδιο φύλο και αυτή τη διαφορά ηλικίας. Επίσης, οι καβγάδες τους ναι, ίσως να δείχνουν και ένα ποσοστό ζήλιας και έτσι ανταγωνισμού (εσείς ερμηνεύσατε πως πρόκειται για ζήλια του μεγάλου προς το μικρό) αλλά αναρωτιέμαι αν αποτελούν και μια ένδειξη μεγάλου ενδιαφέροντος. Θέλω να πω πως αν δεν νοιάζονταν τόσο ο ένας για τον άλλον, να αδιαφορούσαν πιο εύκολα και να μην υπήρχαν οι καβγάδες. Κι αν πιστεύετε και εσείς πως έχει κάποια βάση αυτό που λέω- γιατί μόνο εσείς μπορείτε να ξέρετε τι συμβαίνει- δεν ξέρω για ποιο λόγο να θέλετε να μειωθούν οι καβγάδες- ίσως και να είναι εντάξει που συμβαίνουν.

Το θέμα είναι να βρείτε κι άλλους τρόπους να δείξουν το ενδιαφέρον τους ο ένας προς τον άλλον. Αναρωτιέμαι αν παίζουν μαζί καθόλου, έστω και 3 λεπτά ήσυχα. Αν παίζουν εκείνη την ώρα πείτε τους "πόσο σας αρέσει αυτό, που δείχνουν το ενδιαφέρον τους με αυτό τον τρόπο αν και ξέρετε πως θα γυρίσουν στους καβγάδες".Γενικά, δείξτε τους πως δεν ενοχλείστε που μαλώνουν, απλά θα θέλατε να δείχνουν την αγάπη τους με άλλο τρόπο. Ένα παράδοξο, μάλιστα, που μπορείτε να κάνετε είναι να σχολιάζετε σταθερά και με θετικό τρόπο τους καβγάδες τους, μόλις συμβούν λέγοντας τους πόσο σας αρέσει που ενδιαφέρονται τόσο ο ένας για τον άλλο, που αγαπιούνται, που δεν μπορούν να ζήσουν μακριά ο ένας από τον άλλο, κ.α.

Κάτι άλλο που σκεφτόμουνα είναι πως σίγουρα ως ξεχωριστά παιδιά κάπου ο ένας να είναι καλύτερος από τον άλλον (π.χ στο να παρατηρεί). Αν συμβαίνει αυτό, βρείτε καταστάσεις που ο άλλος παίρνει κάτι- βοηθιέται από τον αδερφό του (π.χ σε κάποιο επιτραπέζιο να μπουν μαζί στην ίδια ομάδα εναντίον εσάς και του συζύγου σας). Γενικά, δώστε το μήνυμα πως δεν χρειάζεται να συγκρίνουν τον εαυτό τους ο ένας με τον άλλο, καθώς ο καθένας τους είναι μοναδικός, τόσο γενικά όσο και ειδικά για εσάς.

Ελπίζω να σας έδωσα ιδέες που μπορούν να σας φανούν χρήσιμες![/Q

ΚΑ ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΗ ΓΕΙΑ ΣΑΣ,

ΕΙΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΡΕΨΩ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!

ΑΣ ΤΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ!

ΕΧΩ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ 5 1/2ΧΡ ΟΠΟΥ ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ 2 Κ ΑΡΧΙΚΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΜΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΩΣ ΟΤΟΥ ΕΓΩ ΤΑΚΤΠΟΙΗΘΩ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ Κ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΣΤΕΓΗΣ,ΜΙΑΣ Κ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΙΟ Κ ΕΙΧΑ ΜΕΤΟΙΚΙΣΕΙ ΕΚΕΙ Κ ΜΕΤΑ ΘΕΛΗΣΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΑΠΟ ΟΠΟΥ Κ ΚΑΤΑΓΩΜΕ!

ΤΩΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 3ΧΡ ΖΗΤΗΣΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ Κ ΦΥΣΙΚΑ ΕΚΕΙΟΝΣ ΔΕΝ ΔΕΧΕΤΕ Κ ΘΑ ΠΑΜΕ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ!

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΜΙΛΑΕΙ ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ "ΣΕ ΑΦΗΣΕ ΟΤΑΝ ΗΣΟΥΝ ΜΩΡΟ ΣΤΗΝ ΚΟΥΝΙΑ" "ΒΑΖΕΙ ΞΕΝΟΥΣ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ"(Κ ΕΝΝΟΕΙ ΤΗΝ ΚΟΛΛΗΤΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΤΥΧΑΙΝΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΩΡΕΣ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΛΟΓΟΥΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΟΥ Κ ΤΟΝ ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΤΙΚΟ ΜΟΥ) "Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΙΑ" "Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΝΕΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΘΕΛΕΙ"... Κ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΚΑΘΩΣ ΦΟΒΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ Κ ΤΟΥ ΛΕΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙ ΤΟΝ ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΤΙΚΟ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟ ΑΓΚΑΛΙΣΕΙ Η' ΝΑ ΤΟ ΦΙΛΗΣΕΙ Η' ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ ΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΧΕΙ Κ ΤΗΝ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΥΠΟΜΟΝΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΤΟΝ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΤΙΚΟΥ ΜΟΥ ΟΠΟΥ ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΙΣΧΥΕ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ!

ΑΝ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ ΣΥΝΕΡΓΑΖΤΗΚΕ Ο ΠΡΩΗΝ ΣΥΖΗΓΟΣ ΣΤΟ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΥΜΠΕΡΙΟΡΑ Ο ΜΙΚΡΟΣ (ΜΙΑΣ Κ ΠΑΡΑΔΕΧΤΗΚΕ ΠΩΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΥΘΗΝΕΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ) ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΠΑΛΙ ΤΑ ΑΣΧΗΜΑ ΛΟΓΙΑ Κ Η ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ!

ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑ ΜΟΥ Κ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΧΕΙΡΙΣΤΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΕΧΑΣΑ 2 ΦΟΡΕΣ ΤΗΝ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΜΟΥ Κ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΗΤΑΝ ΜΠΟΣΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΣΑΚΩΝΟΜΑΣΤΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ Κ ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΟ ΤΗΛ. ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΕΚΑΝΑ ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΕ ΟΣΑ ΥΠΟΘΗΚΑΝ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΣΕΙ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΟΥ ΣΕ ΟΣΑ ΑΚΟΥΓΕ ΠΩΣ ΤΟΝ ΚΑΤΗΓΟΡΩ Κ ΣΤΗΝ ΣΥΝΑΙΧΕΙΑ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ!

ΕΓΩ ΑΠΛΑ ΤΟΝ ΕΒΑΛΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΓΙΑ ΥΠΝΟ Κ ΜΕΤΑ ΣΥΖΗΤΗΣΑΜΕ Κ ΖΗΤΑΓΑΜΕ Κ ΟΙ ΔΥΟ ΣΥΓΝΩΜΗ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΣ...ΕΓΩ ΕΛΕΓΑ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΜΟΥ Κ ΚΕΙΝΟ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ Κ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΨΕΜΜΑΤΑΚΙΑ ΠΟΥ ΕΙΠΕ ΣΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΟΥ!

ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΟΜΩΣ ΠΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΤΗΛ Κ ΜΟΥ ΕΠΙΣΗΜΕΝΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΕΡΘΕΙ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΑΦΟΤΟΥ ΓΥΡΙΣΕ ΣΤΗΝ ΧΙΟ!

ΕΓΩ ΤΟΥ ΕΞΗΓΩ ΠΩΣ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΟΥΤΕ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ!

ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΣΥΖΗΓΟ ΔΕΝ ΒΓΑΖΩ ΠΛΕΟΝ ΑΚΡΗ!

ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΞΑΝΑ! ΑΝ ΓΙΝΕΤΕ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΤΙ ΜΕΣΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ ΜΙΑΣ Κ ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Κ ΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΕΧΩ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΩ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΓΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΠΟΛΥ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ!

Καλησπέρα ή Μάλλον καλημέρα!

Μου περιγράψατε τη δύσκολη επικοινωνία που υπάρχει ανάμεσα σε σας, το πρώην σύζυγο σας και το παιδί σας.

Καταλαβαίνω πως δεν είχατε πρόθεση να πληγώσετε το παιδί σας και το γεγονός ότι το παιδί σας φαίνεται να έχει πληγωθεί ή να πληγώνεται, βάζει και εσάς στη θέση της απόγνωσης.

Για να βρείτε το πώς θα προσεγγίσετε την κατάσταση, αρχικά θα ήθελα να σας τονίσω το α' πρόσωπο πληθυντικού που χρησιμοποιείτε στην πρώτη πρόταση σας (.... "δημιουργούμε"), με σκοπό να μου εξηγήσετε τι σας συμβαίνει. Παρακάτω, λέτε πως πιστεύετε και πως ο ίδιος ο πρώην σύζυγος σας παραδέχτηκε πως για τη συμπεριφορά του παιδιού σας υπεύθυνος είναι εκείνος. Αυτό με μπερδεύει λιγάκι...

Το τι κάνει ο ένας από τους δυο σας έχει άμεση σχέση στον άλλον και με το τι ο άλλος κάνει. Αυτό που εννοώ φυσικά δεν είναι ότι ο πρώην σύζυγος σας έχει το δικαίωμα να κρίνει τις επιλογές σας (αρραβωνιαστικός σας) ή να μιλάει στο παιδί σας άσχημα για εσάς (δηλαδή για την ίδια του τη μητέρα). Ωστόσο, έχει κάθε δικαίωμα σαν πατέρας να ανησυχεί και να μην έχει απόλυτη εμπιστοσύνη, όπως και να θέλει να συνεχίσει να μένει με το παιδί (αφού τα περισσότερα χρόνια της ζωής του γιου σας, έμενε μαζί του). Αν δείτε τις κινήσεις του κάτω από αυτό το πρίσμα θα καταλάβετε πως η συμπεριφορά του εξηγείται από την ευσυνειδησία του ως πατέρας. Προς θεού, δεν λέω πως συμφωνώ με τις πράξεις του. Τα κίνητρα του όμως, φαίνεται να είναι αυτά.

Έχετε, λοιπόν, κάτι κοινό: θέλετε το καλύτερο για το παιδί σας. Μπορεί να υπάρχουν έντονες ανησυχίες αυτή τη στιγμή και να μην εμπιστεύεστε καθόλου ο ένας τον άλλο (και αυτό φαίνεται να είναι και από τη δική σας πλευρά). Ακόμη, το ότι τσακώνεστε και έχετε φτάσει να μην έχετε επικοινωνία δεν είμαι σίγουρη πως βοηθάει την εξέλιξη της σχέσης σας με το παιδί σας και φυσικά τη ψυχική του ισορροπία. Θα σας πρότεινα, λοιπόν, εσείς από τη πλευρά σας να πλησιάσετε όχι μόνο το γιο σας αλλά και το πρώην σύζυγο σας. Προσπαθήστε να καταλάβετε τις ανησυχίες του. Προφανώς, έχει δεθεί πολύ με το παιδί και ίσως είναι απειλή για εκείνον το να αλλάξετε την επιμέλεια, παρόλο που είναι κάτι που πριν 3 χρόνια είχατε συμφωνήσει και ξέρετε, από τη μεριά του φαίνεται κάπως λογικό, ειδικά και από το γεγονός πως ζείτε σε άλλη πόλη (αν το κατάλαβα σωστά).

Εξάλλου, στην παρούσα φάση το παιδί έχει εκεί το σπίτι του, το δωμάτιο του, τα πράγματα του, το καθημερινό του περιβάλλον και δεν ξέρω πόσο εύκολο ή χρήσιμο θα ήταν να το άλλαζε ή να το άλλαζε από τη μια στιγμή στην άλλη. Επίσης, αναρωτιέμαι πώς ήταν η σχέση σας μαζί του αυτό το διάστημα που μένατε σε άλλο σπίτι γιατί μου έκανε εντύπωση το ότι αυτή τη στιγμή λέει πως δεν θέλει να ξαναερθει σπίτι σας. Πιο πολύ αναρωτιέμαι γιατί αν το παιδί νιώθει περισσότερο δεμένο με το μπαμπά του- κατί αρκετά λογικό λόγω συγκυριών- και ταυτόχρονα ξέρει πως εσείς θέλετε να τον πάτε σπίτι σας, ίσως να είναι πιο επίπονο για εκείνον να σας ακούει να μιλάτε άσχημα για τον μπαμπά του. Το ίδιο επίπονο, βέβαια, είναι και το να του μιλάει ο πατέρας του για εσάς. Απλώς, εγώ δεν μιλάω με τον πατέρα του ώστε να πω σε εκείνον τη γνώμη μου για τον τρόπο που μπορεί να χειριστεί όλο αυτό το ζήτημα. Αντίθετα, μιλάω μαζί σας και από τη μία καταλαβαίνω πόσο δύσκολα περνάτε με όλα, από την άλλη κάποια πράγματα τα θεωρώ άκρως σημαντικά και ένα από αυτά είναι να βρείτε μια δίοδο επικοινωνίας με τον πατέρα του παιδιού σας.

Ο μικρός σας χρειάζεται και τους δυο γονείς του και δεν έχει σημασία τόσο με ποιον μένει, όσο να έχει την αίσθηση ότι οι γονείς του είναι δίπλα του σε ότι χρειάζεται και είναι μαζί σαν φίλοι- συνεργάτες. Για χάρη λοιπόν αυτού, χρειάζεται να ξαναπροσπαθήσετε να επικοινωνήσετε με τον πρώην σύζυγο σας, χωρίς να τσακωθείτε, κάνοντας έναν όρο ότι δεν θα βρίσετε ο ένας τον άλλον. Επίσης, η προσωπική μου γνώμη είναι να έχει το παιδί ένα σταθερό περιβάλλον και ιδανικά θα ήταν να έχει και τους δυο γονείς του στην ίδια πόλη. Αν αυτό δεν γίνεται πρακτικά, είναι εντάξει. Απλά ας φέρουμε για παράδειγμα το ερώτημα σας για τις διακοπές. Αν το παιδί δεν θέλει να έρθει, είπατε και συμφωνώ απόλυτα ότι δεν θα γίνει με το ζόρι... Θα μπορούσατε όμως να πάτε εσείς για ένα διάστημα, απλά να σας δει αν θέλει και χωρίς να μείνει μαζί σας; Ίσως, έτσι να έπαιρνε το μήνυμα πως απλά θέλετε να τον δείτε και τίποτε άλλο και φυσικά και πάλι αν το θέλει. Είναι άκρως σημαντικό να μην πιέσετε το παιδί για τίποτα.

Χρειάζεται υπομονή και επιμονή εκ μέρους σας γιατί υποθέτω είναι πάρα πολύ δύσκολο να μην θέλει το παιδί σας να έρθει καν διακοπές, τη στιγμή που εσείς θέλετε να αλλάξετε την επιμέλεια. Το παιδί χρειάζεται τον χρόνο του και να καταλάβει πως σταθερά σας έχει δίπλα του, χωρίς πίεση και με ασφάλεια. Η σχέση σας χρειάζεται να αναπτυχθεί ξανά σταδιακά. Θα αναπτυχθεί- σας χρειάζεται- είστε η μητέρα του!

Κατά τη γνώμη μου, θα βοηθούσε αρκετά να απευθυνόσασταν, σε περίπτωση και που ο πρώην σύζυγος σας το επιθυμεί, σε έναν οικογενειακό σύμβουλο ώστε να δίνετε πως θα χειριστείτε μαζί την κατάσταση και να βρείτε τρόπο να επικοινωνείτε μεταξύ σας κατάλληλα. Δυστυχώς, δεν μπορώ να απομονώσω αυτό το κομμάτι και να σας μιλήσω μόνο για το γιο σας. Αυτό μοιάζει να επείγει και είναι άμεσα εξαρτώμενο με το πώς νιώθει ο μικρός σας.

Σας εύχομαι καλή δύναμη, υπομονή και επιμονή!

Καλησπέρα, θα ήθελα να σας απευθύνω και εγώ ερώτημα σχετικά με την απουσία μου από το σπίτι. Έχω ένα αγοράκι 2 ετών και θα χρειαστεί να τον αποχωριστώ για 5 μέρες από το σπίτι για να υποβληθώ σε ειδική εξέταση. Ο μικρός θα μείνει με τη γιαγιά του που τον κρατάει και τα πρωινά. Θα πηγαίνει και ο σύζυγός μου το απόγευμα και θα μένει εκεί. Ο μικρός είναι γενικά ανεξάρτητος, αλλά συνήθως με αναζητά γιατί παίζουμε συνέχεια μαζί.

Το ερώτημά μου φυσικά είναι τι να του πω που δεν θα με δει τόσες μέρες, πως να τον προετοιμάσω για να μη νιώθει ότι τον άφησα. Θα του κάνει καλό να του μιλάω στο τηλέφωνο ή θα με θυμάται και θα θέλει να έρθει στο σπίτι?Ευχαριστώ πολύ!

Γεια σας.

Ελπίζω να μην είναι σοβαρός ο λόγος της ειδικής εξέτασης και να είναι κάτι αντιμετωπίσιμο.

Αυτό που μπορείτε να κάνετε με το γιο σας είναι φυσικά να τον ενημερώσετε για την απουσία σας, λέγοντας του την αλήθεια- πως θα πάτε στο γιατρό και ο γιατρός στο νοσοκομείο (ή όπου γίνει) θα σας κρατήσει κάποιες μέρες, ότι θα γυρίσετε να τον πάρετε και θα παίξετε τις επόμενες μέρες, ότι θα μένει με τη γιαγιά και τον μπαμπά, ότι θα τον παίρνετε τηλέφωνο και γενικά ότι σας βγαίνει και θέλετε να το ξέρει. Ας λέμε την αλήθεια, όσο πιο απλά μπορούμε τα μικρά- ακόμη κι αν νομίζουμε, ακόμη κι αν όντως δεν μας καταλαβαίνουν. Απο την άλλη, αν αυτές τις μέρες έχετε επισκεπτήριο, δεν ξέρω αν θα θέλατε και να σας επισκεφθεί.

Χρειάζεται, ωστόσο, να σας επισημάνω ότι είναι πιθανό (μιας και είναι μόλις 2 ετών) να σας ζητήσει ότι και να κάνετε, ειδικά αν το παιδί δεν μένει πολύ συχνά στη γιαγιά του. Για αυτό κι αν δεν μένει, στην προετοιμασία του θα μπορούσατε να βάλετε σαν στόχο να μείνει κάποια βράδια πριν τη δική σας εξέταση. Ή θα μπορούσατε να πάρετε πράγματα που του αρέσουν στο σπίτι (αγαπημένα αντικείμενα) όπως και ένα, δυο δικά σας ώστε να λειτουργήσουν σαν τον ενδιάμεσο χώρο (σαν μεταβατικά αντικείμενα) ώστε να μπορέσει να ηρεμήσει πιο εύκολα με την απουσία σας.

Σας εύχομαι ότι καλύτερο. Καλή συνέχεια

καλησπερα.δεν ξερω εαν το σωστο σημειο για το προβλημα μου αλλα πλεον δεν ξερω τι αλλο να κανω...η κορη μου 2,5 ετων αντιμετωπιζει προβλημα δυσκοιλιοτητας το οποιο πια εχω καταληξει οτι ειναι ψυχολογικο.καποια στιγμη προφανως πονεσε και απο τοτε εχει γινει ενας φαυλος κυκλος....κρατιεται,ποναει και παλι απο την αρχη.εχουμε αλλαξει διατροφη,εχουμε βαλει υποθετα κλυσματα,τωρα ειμαστε σε θεραπεια με σιροπι το οποιο ομως δεν βλεπω να βοηθαει κ πολυ.....καθε τριτη μερα τα καταφερνει-γιατι δεν μπορει να κρατηθει αλλο-αλλα με κλαματα κ υστεριες.πως θα την κανω να ξεχασει?εχω απελπιστει.

ευχαριστω εκ των προτερων.

Γεια σας.

Λέτε πως έχετε καταλήξει πως το πρόβλημα δυσκοιλιότητας της κόρης σας είναι ψυχολογικό... Αυτό σημαίνει πως ο παιδίατρος σας απέκλεισε την πιθανότητα παθολογικής αιτίας; Αν όχι, είναι καλό να βεβαιωθείτε.

Αυτό που μου λέτε για το φαύλο κύκλο είναι πιθανό να φωτογραφίζει τη διαδικασία. Ακόμη, έχετε δοκιμάσει πολλές θεραπείες μέχρι τη στιγμή να μου γράψετε. Μου κάνει εντύπωση το πώς διατηρείται αυτός ο κύκλος. και εσείς λέτε πως ίσως κάποια στιγμή πόνεσε η κόρη σας και έτσι να φοβήθηκε. Επομένως, αν συμβαίνει αυτό, χρειάζεται να της δώσετε το μήνυμα ότι είναι ασφαλής και ότι ο φόβος είναι μόνο φόβος. Αυτοσχεδιάστε, παίξτε την ώρα που της αλλάζετε την πάνα ή στο χώρο της τουαλέτας ή στο γιογιό. Χρειάζεται με κάποιο τρόπο το παιδί να συνδέσει την όλη διαδικασία της τουαλέτας με κάτι χαλαρωτικό και ευχάριστο, ώστε σιγά σιγά ο φόβος να εξαφανιστεί. Επίσης, χρειάζεται πολύ υπομονή και επιμονή εκ μέρους σας ώστε να προσεγγίσετε αυτή τη δυσκολία με ψυχραιμία και σταθερότητα. Αυτό είναι σημαντικό, καθώς η κόρη σας είναι σε μια ηλικία, κατά την οποία σταδιακά προσεγγίζει την αυτονομία της ως προς την τουαλέτα. Ακόμη, και στις υπόλοιπες ώρες το παιδί σας χρειάζεται ηρεμία, αγάπη και προβλεψιμότητα.

Περιληπτικά, λοιπόν, αυτό που εγώ έχω να σας προτείνω είναι να επενδύσετε ακόμη περισσότερο στη σχέση σας μαζί της και να δείξετε υπομονή και επιμονή.

Καλή συνέχεια!

Καλημέρα σας,

Η κόρη μου είναι 2,5 ετών. Γενικά ήσυχο και καλόβολο παιδάκι, όσο μπορεί να είναι σε αυτή την ηλικία.

Ηταν ένα πολύ καλόφαγο παιδάκι που άρχισε σταδιακά, όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερο, να τρώει επιλεκτικά. Οταν γεννήθηκε το δεύτερο κοριτσάκι μας (19 μηνών τότε) σταμάτησε να τρώει. Μόνο σε γλυκά δεν λέει όχι.

Εχω δοκιμάσει αρκετά. Το μόνο που τρώει είναι 3 φαγητά και όχι πάντα πια (μακαρόνια, ρύζι, γιουβαρλάκια). Επεσε φυσικά 3 καμπύλες σε ένα έτος, η παιδίατρος λέει να μην προσφέρω τίποτε παρά μόνο νερό και αυτό που πρέπει να προσφερθεί στο παιδί τις συγκεκριμένες ώρες, ως την τρίτη ημέρα θα φάει. Αμ δε!

Κι αν την ώρα που τρώει (αμήν) ή πίνει το γάλα της τύχει και δώσει κανείς σημασία στη μικρή, τότε σταματάει και δεν τρώει τίποτα. Αντιθέτως θέλει να δοκιμάζει το φαγητό της μπέμπας (το φτύνει γιατί δεν της αρέσει) και να πίνει απ' το δικό της νερό.

Τελευταία όταν είναι άλλα παιδάκια και παίζουν, τρώει μαζί τους ότι τρώνε κι αυτά. Ξεκινάμε τον Σεπτέμβρη παιδικό κι ελπίζω να το ξεπεράσουμε.

Ως τότε όμως, τι μπορώ να κάνω;

 

Να σημειώσω πως την μικρή την συμπαθεί πολύ, την ελέγχει σαν μαμά της, λέει πως την αγαπάει, περιμένει πως και πως να περπατήσει για να παίζουν παρέα και γενικά, προσπαθούμε να μην ξεχωρίζουμε τα παιδιά, ούτε και να κάνουμε διαιτησία μέσα στο σπίτι όταν μαλώνουν.

 

Μήπως υπάρχει κρυφή ζήλεια; θα ξεκινήσουμε αγωγή τουαλέτας σε λίγες ημέρες, δεν θα καταφέρουμε τίποτα αν δεν το αντιμετωπίσουμε, σωστά;;;

Καλησπέρα. Σας ζητώ συγνώμη για την αργοπορημένη απάντηση. Επαγγελματικές και προσωπικές υποχρεώσεις με έκαναν να απέχω κάπως από το forum για ένα διάστημα.

Έχει περάσει πάνω από ένας μήνας από τότε που στείλατε το μήνυμα και έχω μεγάλο ενδιαφέρον να μάθω πώς είναι τα πράγματα τώρα για εσάς, αν ξεκινήσατε την εκπαίδευση στην τουαλέτα και πώς είναι η διατροφή της κόρης σας.

Δεν θα μπορούσα ούτε τότε που στείλατε το μήνυμα, ούτε τώρα να σας απαντήσω με βεβαιότητα τι συνέβαινε ή συμβαίνει σε εκείνη και τι την επηρεάζει στο να μην τρώει. Από το μήνυμα σας, είναι εμφανές πως αυτή η συμπεριφορά συμβαίνει υπό συνθήκες (συμβαίνει "όταν δώσει κάποιος σημασία στη μικρή", δεν συμβαίνει όταν τρώει με άλλα παιδιά κτλ). Είναι πιθανό η γέννηση του δεύτερου παιδιού να την έχει επηρεάσει και είναι λογικό να το σκέφτεστε, όπως και να ισχύει όντως, το να ζηλεύει. Και φυσικά μπορεί να ζηλεύει την αδερφή της και ταυτόχρονα να την αγαπάει, να την προστατεύει, να θέλει να μεγαλώσει για να παίζουν και να έχει κάπως αντιθετικά συναισθήματα για εκείνη. Πριν γεννηθεί, ήταν μόνη της και είναι αναμενόμενο να διαπραγματεύεται τη θέση της στην οικογένεια. Μπορείτε να τη βοηθήσετε σε αυτό με το να την ενθαρρύνετε να μεγαλώσει (ήταν πάρα πολύ καλό που έφαγε όταν ήταν με άλλα παιδιά και το ότι έφαγε ότι έφαγαν και εκείνα, γιατί έτσι και εντάσσεται σε μια ομάδα παιδιών και επενδύει στην επαφή της με άλλα παιδιά και με πρόσωπα εκτός της οικογένειας) και να της δείχνετε έμμεσα πως δεν μοιράζεται την αγάπη σας- την έχει εξ ολοκλήρου- δηλαδή να καταλάβει πως την αγαπάτε με τον ίδιο τρόπο που την αγαπούσατε-. Απλά, έχετε ένα καινούργιο μέλος στην οικογένεια που επειδή είναι πιο μικρό από εκείνη και δεν μπορεί να κάνει πράγματα που εκείνη μπορεί (να περπατήσει, να φάει μόνη της κτλ), εσείς δίνετε περισσότερη προσοχή, χωρίς να σημαίνει πως δίνετε και περισσότερη αγάπη. Ακόμα, δοκιμάστε να τρώνε οι δυο σας κόρες περίπου τις ίδιες ώρες ώστε να νιώθει η "μεγάλη" πως μοιράζονται πράγματα μεταξύ τους.

Όλα αυτά που σας είπα είναι ιδέες και ταιριάζουν στην υπόθεση- κι ας τονίσουμε αυτή τη λέξη, γιατί μόνο υπόθεση μπορώ να κάνω- ότι όντως ο λόγος που η κόρη σας κάπως "παλινδρόμησε", δηλαδή σταμάτησε να τρώει με φυσιολογικό για την ηλικία της τρόπο, είναι συναισθημάτικος και σχετίζεται άμεσα με την αδερφή της. Υπάρχουν πολλές πιθανότητες, όμως, να κάνω λάθος. Για αυτό, αν το να μην τρώει με "κανονικό τρόπο" είναι μια συμπεριφορά που εξακολουθεί να υφίσταται αυτή τη στιγμή και είναι το ίδιο έντονη (χωρίς να τρώει παρά μόνο 3 φαγητά), για μεγαλύτερη ασφάλεια ζητήστε ξανά τη γνώμη της παιδιάτρου και σκεφτείτε το ενδεχόμενο να απευθυνθείτε σε κάποιον ψυχολόγο που ασχολείται με παιδιά ή σε κάποιον παιδοψυχίατρο. Αυτό ισχύει, ειδικά αν υπάρχουν κι άλλα πράγματα που σας προβληματίζουν (ομιλία, τρόπος που παίζει με άλλα παιδιά, επαναλαμβανόμενες κινήσεις κτλ).

Σας ζητώ και πάλι συγνώμη για την αργοπορημένη απάντηση.

Καλή συνέχεια.

Καλησπέρα και από μένα γιατρέ. Εχω μια κορούλα που τον Σεπτέμβριο θα είναι 2,5 χρονών και έρχεται και τίθεται το θέμα του παιδικού σταθμού. Ολοι ανεξαιρέτως, γονείς, αδερφή, φίλοι, μου λένε να το γράψω οπωσδήποτε, ότι θα της κάνει καλό κτλ κτλ. Η μικρή μου από τότε που γεννήθηκε είναι συνέχεια μαζί μου, εγώ δεν δουλεύω και έτσι περνάμε όλες τις μέρες μαζί. Βέβαια δεν την αφήνω σπίτι, την βγάζω στο πάρκο και παίζει με τα ξαδερφάκια της και αυτό της έχει δημιουργήσει αυτοπεποίθηση. Ομως γενικά θεωρώ ότι είναι ένα ντροπαλό παιδί, αν δεί ξένους που την πλησιάζουν (ενήλικες) θα κρυφτεί πίσω από το πόδι μου. Η ομιλία της τώρα ξεκινά σπασμωδικά. Εγώ είμαι της άποψης ότι ίσως δεν είναι έτοιμη ακόμη για τον παιδικό σταθμό και σκέφτομαι να την στείλω του χρόνου στα 3,5. Φοβάμαι μήπως θα της είναι μια τραυματική εμπειρία που θα σταματήσει την εξέλιξή της ή μπορεί να κάνω και λάθος. Θα ήθελα την γνώμη σας, σας ευχαριστώ.

Καλησπέρα. Είναι καλό που μοιράζεστε τους προβληματισμούς σας και ακούτε τη γνώμη σημαντικών για εσάς ανθρώπων. Χρειάζεται να θυμάστε, όμως, πως ανεξάρτητα τι θα σας πουν εκείνοι ή και άλλοι άνθρωποι, ακόμη και στην περίπτωση που αυτοί είναι γιατροί, ψυχολόγοι, ειδικοί κτλ, εσείς γνωρίζετε καλύτερα από τον καθένα το παιδί σας και εσείς αποφασίζετε με βάση αυτό που είστε και θέλετε να είστε ως γονιός.

Δηλαδή αν νιώθετε πως θα ήταν πιο ασφαλές για εκείνη (και για εσάς) το να πάει παιδικό σταθμό του χρόνου, προσωπικά δεν βλέπω κανένα μειονέκτημα. Αν μου λέγατε πως το παιδί σας είναι μεγαλύτερο και επειδή ντρέπεται και εσείς δεν δουλεύετε, θέλετε να αποφύγετε τον παιδικό σταθμό, η κατάσταση θα ήταν πολύ διαφορετική.

Το κύριο ερώτημα που εγώ νομίζω να βρίσκεται μέσα στο μήνυμα σας είναι: "Έχω μια κόρη που είναι λιγάκι ντροπαλή. Ποια στάση να κρατήσω; Να σεβαστώ τον ρυθμό της και αφού νιώθω πως δεν είναι έτοιμη για τον παιδικό σταθμό, να την κρατήσω άλλο ένα χρόνο και να την προετοιμάσω σταδιακά; 'Η να τη βάλω παιδικό σταθμό, για να της δώσω ερεθίσματα και να δει άλλα παιδιά και ανθρώπους, αγνοώντας το φόβο μου και την ντροπαλότητα της;". Όποιο δρόμο κι αν διαλέξετε, θα είναι σωστό. Προσωπικά, βλέπω αρκετά θετικά στοιχεία και στις δύο περιπτώσεις. Για παράδειγμα, αν μείνει σπίτι θα έχετε περισσότερο χρόνο μαζί της και θα αφιερώσετε χρόνο να γίνει ο αποχωρισμός σας πιο συνειδητά (γιατί και εσείς χρειάζεστε χρόνο στο να την αποχωριστείτε, εφόσον καθημερινά περνάτε πολύ χρόνο μαζί της και ο παιδικός σταθμός θα είναι μεγάλη αλλαγή), ίσως να την φέρετε σε επαφή με άλλα άτομα πιο σταδιακά, μετριάζοντας την ντροπαλότητα της. Από την άλλη, αν πάει παιδικό σταθμό, θα έχετε την ευκαιρία να ελέγξετε τους φόβους σας για το αν μπορεί να τα καταφέρει και σίγουρα η συστηματική επαφή με άλλα άτομα και με παιδιά της ηλικίας βοηθάει πολύ την ανάπτυξη των παιδιών (και του λόγου τους ακόμη).

Από την άλλη, κάθε απόφαση- ανεξάρτητα με το τι έχει να κάνει- έχει κινδύνους και ένα ρίσκο. Ναι, αν πάει παιδικό σταθμό μπορεί να συμβεί να ντραπεί ή να αγχωθεί, τουλάχιστον στην αρχή. Το ίδιο, φυσικά, μπορεί να γίνει και σε 1 χρόνο που θα είναι 3μιση. Ο παιδικός σταθμός είναι μια μεγάλη αλλαγή και στη ζωή των παιδιών και στη ζωή όλης της οικογένειας. Κάπου είναι υγιές το να συνοδεύεται αυτή η αλλαγή με μια αρχική αντίδραση φόβου. Εξάλλου, και εμείς δεν φοβόμαστε το άγνωστο και το καινούργιο; Το ζήτημα είναι πώς θα διαχειριστείτε τις όποιες αντιδράσεις είτε φέτος είτε του χρόνου κι αν υπάρξει φόβος ή ντροπή, να ενθαρρύνετε την κόρη σας να συνεχίσει, παρά το φόβο ή τη ντροπή και να της δείχνετε κατανόηση. Αν το κάνετε αυτό, απομακρύνετε τον κίνδυνο να βιώσει μια τραυματική εμπειρία που θα τη στιγματίσει.

Στην παρούσα φάση, θα σας πρότεινα να σκεφτείτε ποια πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα βλέπετε εσείς στις δυο επιλογές που έχετε: να πάει η κόρη σας παιδικό σταθμό φέτος ή να πάει παιδικό σταθμό του χρόνου. Να δείτε τι από αυτά σας είναι πιο σημαντικό και να αποφασίσετε συνδυάζοντας τη λογική και το συναίσθημα σας. Προσωπικά, σέβομαι το ένστικτο σας που σας λέει "πως δεν είναι έτοιμη", αναρωτιέμαι όμως αν είναι όντως ένστικτο που έχει να κάνει με την πραγματική εικόνα της κόρης σας ή είναι ένστικτο (υπέρ)προστασίας; Ακόμη και αν είναι το τελευταίο, δεν σημαίνει πως αυτό είναι κακό και πρέπει να σας οδηγήσει αυτόματα στην απόφαση να πάει παιδικό. Για εμένα, στην παρούσα φάση, σημασία δεν έχει ποια απόφαση θα πάρετε (μπορώ να δω θετικά και τις δύο επιλογές) αλλά να πάρετε την απόφαση που ταιριάζει καλύτερα σε εσάς και σας κάνει να νιώθετε σίγουρη. Μόνο έτσι, θα την εφαρμόσετε με σωστό τρόπο, διατηρώντας μια ασφάλεια και μια συνέπεια προς την κόρη σας. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.Κρατήστε το ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να επιλέξει για εσάς.

Ελπίζω να σας βοηθήσει έστω και κάτι από όσα σας είπα.

Καλό βράδυ

Καλησπέρα εχω μια κόρη εξιμισι ετων και εδω και ενα μήνα μου λέει οτι κανει "κακές" σκέψεις για το θεό οτι ειναι κακός οτι δεν τον αγαπάει όπως επίσης και για εμάς τους γονείς της οτι θέλει να πεθανουμε και στεναχωριεται γιατι όπως μου λέει δεν τα εννοεί και δεν θέλει να σκέφτεται τέτοια πράγματα. Όπως μου εχει πει αυτό συμβαινει κυρίως το βράδυ οταν ηρεμει γιατι την υπόλοιπη ημερα ειναι απασχολημένη με το σχολείο η με παιχνίδια τώρα που ειναι καλοκαίρι. Το μονο που τις εχω πει ειναι οτι δεν πειράζει γιατι ο θεός ξέρει οτι δεν τα εννοεί και οτι την αγαπάει πολυ όπως και εμείς και οτι κάποια στιγμή αυτό θα περάσει. Πως μπορω να τη βοηθήσω γιατι στεναχωριεται και κλαίει και αισθάνεται ενοχή; Να σημειώσω οτι στο σπίτι δεν υπάρχουν τσακωμοί και είμαστε και οι τρεις αγαπημένοι. Ευχαριστω

Καλησπέρα σας.

Λέτε πως η κόρη σας στεναχωριέται, κλαίει και αισθάνεται ένοχη γιατί της συμβαίνει να κάνει "κακές σκέψεις" για το Θεό κι αν το έχω καταλάβει σωστά και για εσάς. Καταλαβαίνω πως έχετε προσπαθήσει να τη βοηθήσετε με το να της λέτε ότι ο Θεός ξέρει ότι δεν εννοεί όσα σκέφτεται και ότι δεν πειράζει. Προφανώς, είναι πολύ καλή αυτή η κίνηση που έχετε κάνει.

Αυτό που δεν μου είναι ξεκάθαρο είναι "πού αποδίδετε εσείς αυτή την αλλαγή στη διάθεση και τη συμπεριφορά της κόρης σας;", -δεδομένου ότι μου λέτε ότι αυτή η αλλαγή συμβαίνει τον τελευταίο μήνα-, όπως και το "πόσο αυτή η αλλαγή επηρεάζει καθημερινά την κόρη σας". Μου μοιάζει πιθανό η κόρη σας στην παρούσα φάση να περνάει μια συναισθηματική δυσκολία και θα ήταν απερισκεψία εκ μέρους μου να σας πω ακριβώς τι συμβαίνει, και γιατί δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη εικόνα και γιατί μια συμπεριφορά μπορεί να προέρχεται από πολύ διαφορετικές κάθε φορά αιτίες. Θα σας πρότεινα, λοιπόν, να απευθυνθείτε (από κοντά) σε κάποιον ψυχολόγο που ασχολείται με παιδιά, ώστε να δείτε πιο συστηματικά τι μπορεί να βιώνει η κόρη σας.

Σίγουρα, αυτό που είναι σε κάθε περίπτωση ασφαλές είναι να της τονίσετε πως δεν φταίει εκείνη για τις σκέψεις που κάνει και πως σε όλους μας έχει συμβεί να περνάνε από το μυαλό μας αρνητικές σκέψεις ή σκέψεις αμφιβολίας. Και πως όπως κάνει θετικές σκέψεις (πχ πράγματα που θέλει να κάνει), έτσι κάνει και αρνητικές σκέψεις (πχ. πράγματα που τη φοβίζουν). Και πως δεν μπορούμε πάντα να ελέγξουμε τις σκέψεις μας, για παράδειγμα σε όλους μας λίγο πολύ έχει συμβεί να φύγουμε από το σπίτι και να γυρίσουμε να ελέγξουμε κάτι, παρόλο που ξέρουμε πως δεν χρειαζόταν αυτό (όπως εκείνη που ξέρει πως δεν είναι κακός ο Θεός, αλλά σκέφτεται μερικές φορές ότι είναι). Και πως ίσως αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι όταν κάνει αυτές τις σκέψεις, να τις σταματάει (π.χ να λέει δυνατά "Όχι" ή "stop"). Γενικά, χρειάζεται να της δώσετε το μήνυμα πως αυτό που της συμβαίνει, είναι εντάξει που της συμβαίνει και είναι και κάτι που μπορεί να το αντιμετωπίσει. Ακόμη, το να την παίρνετε αγκαλιά και να την παρηγορείτε όταν στεναχωριέται, είναι σίγουρα βοηθητικό.

Οι ιδέες αυτές αφορούν μια διαχείριση της κατάστασης, όπως εγώ την κατανόησα μέσα από το μήνυμα σας. Ωστόσο, επειδή σίγουρα έχω κενά και δεν έχω τη δυνατότητα να εκτιμήσω συνολικά την κατάσταση, θεωρώ σημαντικό να απευθυνθείτε σε κάποιον ψυχολόγο της περιοχής- πόλης σας, ώστε να διερευνήσετε και να κατανοήσετε πιο πλήρως τι συμβαίνει και να προσφέρετε βοήθεια στην κόρη σας πιο συστηματικά.

Καλή συνέχεια.

Γεια σας κυρία Χατζημανώλη!Θα ήθελα τη γνώμη σας στο δύσκολο πρόβλημά μου. 'Εχω ένα κοριτσάκι 2,5 ετών και περιμένω σύντομα το δεύτερο παιδάκι μου.

'Εχω δυστυχώς πρόβλημα με τη συμπεριφορά της γιαγιάς-πεθεράς,απο την εγκυμοσύνη μου με τη μεγάλη μου ακόμα.Λόγω δικών της απωθημένων,και καθώς δεν είχε ποτέ της κόρη,"είδε" στο πρόσωπο της εγγονής της,την...κόρη της! Είχαμε διάφορες αντιπαραθέσεις,αρχικά με το αν θα φτιάξει παιδικό δωμάτιο της μικρής στο σπίτι της μέχρι πότε θα της την αφήσω κλπ κλπ .Λόγω της μεγάλης ομολογουμένως αγάπης που τρέφει για τη μικρή,αποφάσισα να μην εμποδίσω τη μεταξύ τους σχέση,διατηρώντας ωστόσο τα "μάτια μου ανοιχτά" λόγω της έντονης ανταγωνιστικότητάς της απέναντί μου.

Η συμπεριφορά της όμως δεν παύει να με φέρνει σε δύσκολη θέση και να εμφανίζει (ας τολμήσω να πω) σημάδια παθολογικής κατάστασης (συγχωρήστε με αν δεν εκφράζομαι σωστά)..δηλαδή αντιγράφει πράγματα που κάνω με το παιδί ή για το παιδί,απο τα άλμπουμ/ημερολόγια που φτιάχνω μέχρι τα δώρα που της κάνω,θα της πάρω μια κούκλα-την άλλη μέρα θα της πάρει μια καλύτερη κούκλα κλπ .Επίσης την έχω "πιάσει" επανελλειμένα να συμβουλεύει τη μικρή διαφορετικά απο ό,τι κάνω εγώ (γνωρίζοντας πχ την γνώμη μου στο εν λόγω θέμα).

Λόγω του έντονου προβληματισμού μου για τον αντίκτυπο στο παιδί,έχω πει στο παιδί οτι τους αγαπάμε όλους,είμαστε ευγενικοί,αλλά ακούμε πάντα τη μαμά και τον μπαμπά και συτούς συμβουλευόμαστε (πείτε μου αν έκανα καλά,δεν ανέφερα τη γιαγιά,μίλησα γενικά) και τις προάλλες άκουσα την πεθερά μου να βάζει τη μικρή να επαναλαμβάνει "εγώ ακούω τη γιαγιά μου","αγαπώ τη γιαγιά μου" και γενικώς να της κάνει πλύση εγκεφάλου.

Δεν ξέρω τι να κάνω.Η σχέση μου μαζί της μια είναι καλή μια είναι κακή.Αντιλαμβάνομαι οτι γενικά πρόθεσή της είναι να χειραγωγήσει το παιδί και να επηρεάζει τη διαπαιδαγώγησή του.Της έχω μιλήσει στο παρελθόν όπως και στο σύζυγο αλλά αρνείται να συνεργαστεί.Εγώ πώς να φερθώ σε σχέση με το παιδί?Οταν αφήνω ένα άτομο που ΔΕΝ εμπιστεύομαι να έρχεται σπίτι τι μηνύματα του δίνω? Πώς διαχειρίζομαι την όλη κατάσταση?Είμαι πολύ μπερδεμένη...

Καλησπέρα.

Έχει μεσολαβήσει κάποιο διάστημα που στείλατε το μήνυμα και αναρωτιέμαι, καθώς σας γράφω, πώς νιώθετε σήμερα και τι ενδεχομένως συμβαίνει.

Είναι συχνό να υπάρχουν συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε πρόσωπα που αφορούν την "νέα" οικογένεια (εσάς) και την "παλιά" (την πεθερά σας). Η δημιουργία μιας οικογένειας, η οποία σφραγίζεται με την γέννηση των παιδιών, βιώνεται συχνά από τους γονείς ως κίνδυνος, οδηγώντας τους σε συμπεριφορές που έχουν ασυνείδητα στόχο να ισχυροποιήσουν τη θέση τους (συμβουλές προς τη μικρή, ανταγωνισμός με δώρα κτλ). Υπάρχουν και οι παραδοσιακές φράσεις που δικαιολογούν τέτοια φαινόμενα ("Το παιδί του παιδιού μου είναι δυο φορές παιδί μου") και σκέφτομαι πως ασχολούμενη με την εγγονή της, η πεθερά σας πιθανόν να βρίσκει και ένα νόημα για τη ζωή της. Ίσως, λοιπόν, η συμπεριφορά της να μην σχετίζεται με σας πραγματικά, αλλά με την ίδια και τον τρόπο που βιώνει τη ζωή της και το γεγονός πως ο γιος της έχει πια τη δική του οικογένεια.

Στο ερώτημα σας πώς να διαχειριστείτε την κατάσταση, ίσως να βοηθήσει να κατανοήσετε πρώτα τη βαθύτερη διάσταση της συμπεριφοράς της- εμένα μου φαίνεται πως νιώθει περισσότερο φόβο ή ανασφάλεια στο κατά πόσο εξακολουθεί να είναι σημαντική- και έπειτα να δράσετε προσεκτικά. Σίγουρα, χρειάζεται να τεθούν όρια στη συμπεριφορά της, ώστε να είστε όλοι ήρεμοι. Είναι πιθανό ο διάλογος εκ νέου να βοηθούσε, αν και πιστεύω πως χρειάζεται να συζητήσετε κυρίως με τον σύζυγο σας, γιατί η "σύγκρουση" με τη μητέρα του ίσως σχετίζεται με κάποιον τρόπο και με τη δική σας σχέση ή με τη δυσκολία του ίδιου να βάλει όρια στην δική του πατρική οικογένεια. Σε σχέση με το παιδί, δεν πιστεύω πως χρειάζεται να επικεντρωθείτε. Η ίδια γνωρίζει ποιοι είναι οι γονείς της και αν εσείς παραμείνετε συναισθηματικά κοντά της, είναι αρκετά δύσκολο να γίνει κάποιο άλλο πρόσωπο πιο σημαντικό ή να ακούει περισσότερο από εσάς και τον πατέρα σας άλλα πρόσωπα. Όπως σας είπα, εγώ θεωρώ πως αυτό που συμβαίνει αφορά εσάς και τον σύζυγο σας περισσότερο και αντανακλά μια φάση όπου διαπραγματεύεστε το "πόσο κοντά ή μαζί θα είστε εσείς σε σχέση με τους άλλους σημαντικούς για σας ανθρώπους(όπως την πεθερά σας);". Σε δεύτερη φάση, έχει να κάνει με το πώς η πεθερά σας βιώνει και διαχειρίζεται κάποιες αλλαγές που αφορούν τη ζωή της και το πόσο εύκολο είναι για εσάς και τον σύζυγο σας να την οριοθετήσετε.

Δυστυχώς, δεν μπορώ να σας δείξω τον δρόμο για να συμβεί το τελευταίο. Δεν κατάλαβα από το μήνυμα σας να έχετε διαχειριστεί "άσχημα" τα πράγματα μέχρι στιγμής. Μπορεί από εδώ και πέρα να βοηθούσε να βλέπατε την όλη κατάσταση σαν ένα παιχνίδι, γιατί κάπως έτσι είναι (πχ. "Ποιος θα βρει πιο γρήγορα το καλύτερο δώρο;"), μπορεί να βοηθούσε να σταματούσατε να εστιάζετε σε εκείνη και το τι κάνει με την κόρη σας και να εστιάζετε μόνο στο τι θα κάνετε εσείς με και για την κόρη σας ή τόσα άλλα. Το θέμα είναι να δείτε τι ταιριάζει σε σας και σε κάθε περίπτωση να σκεφτείτε με τι έχει να κάνει αυτό που συμβαίνει. Αν σας βγάζουν νόημα οι παραπάνω σκέψεις μου σε σχέση με τον σύζυγο και την πεθερά σας, ίσως να βοηθούσε να μιλούσατε με εκείνον ή να απευθυνόσασταν μαζί σε κάποιον ψυχολόγο της περιοχής για συμβουλευτική ζεύγους.

Να θυμάστε πως μπορεί να βρεθεί λύση και μάλλον το πρόβλημα σας αφορά μια αλλαγή στη ζωή της οικογένειας σας που απαιτεί μια νέα διαπραγμάτευση και προσαρμογή. Μόλις αυτό συμβεί, οι δυσκολίες θα ξεπεραστούν.

Καλή δύναμη