Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Καρκινος ηπατος


Recommended Posts

καλησπέρα

ο πατέρας μου ταλαιπωρείται 5 χρόνια από καρκινο. Ξεκίνησε από τους πνεύμονες και πλέον έχει κάνει μεταστάσεις και αλλού. Η πιο σοβαρή όμως είναι αυτή του ηπατος από την οποία τελικά κινδυνεύει άμεσα. Έχει παρουσιάσει εξωηπατική χολόσταση και ηκτερο, φούσκωμα και αίμα στα κόπρανα ενώ οι γιατροι σταμάτησαν τις θεραπείες και όποια άλλη αντιμετώπιση καθώς λένε ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνουν.

Αν έχει κάποιος άλλος παρόμοια εμπειρία...

πιο είναι το προσδόκιμο ζωής σε αυτή την περίπτωση;

Sk6Gp3.png
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Anga καλησπέρα, η αδελφή της μαμάς μου μετά από ένα χρόνο με πόνους και εμετούς αποφάσισε να ψαχτεί τον Σεπτέμβριο, όπου διαγνώστηκε καρκίνος στο έντερο, χειρουργήθηκε αλλά ο γιατρός κατά την επέμβαση εντόπισε και στο συκώτι κάποιες εστείες. Έτσι αρχισε χημειοθεραπείες, τις οποίες δυστυχώς άφησε στη μέση αφού μας είπε ότι είναι τέτοια η μορφή που δεν ωφελούν σε τίποτα!Δυστυχώς το συκώτι είναι ευαίσθητο όργανο και μετά την τελευταία αξονική μας ενημέρωσαν ότι το προσδόκιμο στη περίπτωσή της είναι ένα τρίμηνο ζωής. Αφού οι εξετάσεις μετά τις χημειοθεραπείες είναι ακόμα χειρότερες απ' ότι πριν, που σημαίνει ότι ούτε καν στάσιμη δεν είναι η κατάστασή της.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ίδωμεν!

Link to comment
Share on other sites

καλησπέρα

ο πατέρας μου ταλαιπωρείται 5 χρόνια από καρκινο. Ξεκίνησε από τους πνεύμονες και πλέον έχει κάνει μεταστάσεις και αλλού. Η πιο σοβαρή όμως είναι αυτή του ηπατος από την οποία τελικά κινδυνεύει άμεσα. Έχει παρουσιάσει εξωηπατική χολόσταση και ηκτερο, φούσκωμα και αίμα στα κόπρανα ενώ οι γιατροι σταμάτησαν τις θεραπείες και όποια άλλη αντιμετώπιση καθώς λένε ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνουν.

Αν έχει κάποιος άλλος παρόμοια εμπειρία...

πιο είναι το προσδόκιμο ζωής σε αυτή την περίπτωση;

 

ακριβως ιδια περιπτωση του πατερα μου (με την διαφορα πως σε εμας η πρωτοπαθης εστια ηταν το στομαχι ) ..τον οποιο εχασα πριν 13 χρονια και σε ηλικια 56 χρονων.

Οταν παρουσιασε τον ικτερο και το φουσκωμα οι γιατροι στα δημοσια νοσοκομεια, σηκωσαν τα χερια, σταματησαν τις χημειοθεραπειες και οι απαντησεις τους στο ποσο ακομα του μενει ηταν οτι πει ο θεος..

Στο σπιτι ειχαμε ιδιωτη γιατρο ο οποιος του προσφερε παρηγορητικη αγωγη και πραγματικα ηταν οτι καλυτερο μπορουσαμε να του προσφερουμε εμεις η οικογενεια του.

Δεν τον κουρασαμε με πηγαινε ελα σε νοσοκομεια, ειχαμε τον γιατρο που πηγαινοερχοταν στο σπιτι μας και αυτο του εκανε μεχρι τελους καλο στην ψυχολογια του.

Ευτυχως δεν ειχε πονους φοβερους. Οι λιγοι πονοι αντιμετωπιστηκαν αρχικα με το lonarid και στη συνεχεια με το αυτοκολλητο οπιουχο durogesic νομιζω το ελεγαν.

Παραλληλα ο γιατρος φροντιζε να του κανει καποιες παρακεντησεις (κατι που στο νοσοκομειο ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ να κανουν με την ηλιθια δικαιολογια πως και να του κανουν... θα ξαναγεμισει). Και ομως ο γιατρος στο σπιτι του εκανε καθε φορα που χρειαζοταν (1 φορα στις δυο εβδομαδες περιου) και ξεπρηζοταν και αυτο τον ανακουφιζε πραγματικα.

Του ειχε κανει και πολλες μεταγγισεις πλασματος.

Επεφτε συχνα σε διωρες βυθισεις αλλα μεχρι και την τελευταια στιγμη ειχε πληρη συνειδηση.

Προσδοκιμο ζωης μην περιμενεις να σου πει καποιος, ο καθε οργανισμος ειναι διαφορετικος και εχει τις δικες του αντοχες. Εμας μας ειχαν πει (απο τη στιγμη που ξεκινησε ο ικτερος) πως του μενουν 2 εβδομαδες ζωης και τελικα ο μπαμπακας μου αντεξε 4 μηνες. Η αντιστροφη μετρηση ξεκινησε οταν το κιτρινο χρωμα του ικτερου αρχισε να μαυριζει..

Αιματουρια στα κοπρανα εμφανισε την προτελευταια μερα της ζωης του.

Μπορω να μπω στη ψυχολογια σου γιατι δεν μου ειναι αγνωστο αυτο που βιωνεις.. οσα χρονια και να περασαν... κουραγιο σου ευχομαι και δυναμη... πολυ δυναμη σε σενα και στην οικογενεια σου.

Σου στελνω μια μεγαλη αγκαλια

Ευχαριστώ το θεό που μου χάρισε δυο υπέροχες κορούλες

Link to comment
Share on other sites

λυπαμαι πολυ....προσφατα ειχαμε παρομοια εμπειρια......δυστυχως τα χρονικα ορια οταν εχει παει στο συκωτι ειναι πολυ λιγοτερα απο αυτα που σου λενε οι γιατροι!

Link to comment
Share on other sites

Περναω παρομοια κατασταση με τον πατερα μου, εχει καρκινο στο παγκρεας με μετασταση στο συκωτι, βεβαια δεν ειναι σε τοσο ασχημη κατασταση ακομα.. Θελω να ευχηθω καλη δυναμη και ο,τι καλυτερο ειλικρινα μεσα απο την καρδια μου.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

δεν ξερω πωσ να ξεκινησω να γραφω και ασ εχουν περασει σχεδον 6χρονια απο το θανατο του μπαμπα μου.στον πατερα μου διαγνωστηκε (μετα απο 2 χρονια που ξαχνοταν)στο τελευταιο σταδιο του καρκινου στο συκωτη(οχι δεν επινε ουτε ειχε υπατιτιδα)απλα συνεβη δυστυχωσ μασ ειχαν πει οτι ηταν επιθετικη μορφησ και δεν θα ζουμε πολυ μαθαμε οτι ειχε καρκινο στισ 21οτωμβριου και μασ ειπαν το πολυ μεχρι τα χριστουγεννα εζισε λιγο παραπανο μεχρι τισ 7 απριλιου ευτυχωσ χωρισ πονουσ δεν του κολουσαμε αυτα τα αυτοκολιτα δεν μασ χρειαστηκαν.σχεδον εζισε 3 μηνεσ περιπου παραπανω.ο δικοσ μου δεν προλαβε να ειναι ουτε το γαμο μου ουτε ειδε ποτε το εγγονι του εφυγε στα 46του.σου ευχομαι πολυ κουραγιο ειναι πολυ δυσκολο.δυστυχωσ ο πονοσ δεν περνιετε ποτε:-(:-(και στιν δικη μου περιπτωση δεν μαλακοσε ποτε

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Anga,

 

Τα συλληπητήρια μου. Εύχομαι να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει και να είστε γεροί να τον θυμάστε...

Καλή δύναμη και κουράγιο σε όλους όσους περνούν από αυτή την σκληρή δοκιμασία (το έχουμε ζήσει κι εμείς με τον μπαμπά μου δυστυχώς και "ξέρω" πώς είναι)....

x3lfp2?r=1334129047

 

ziswp2.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Τα συλληπητηρια μου, να ζησετε να τον θυμαστε. Ξεκουραστηκε ο ανθρωπος. Κι εμενα εφυγε ο μπαμπας μου πριν 4 μερες. Θα ζουν παντα στις καρδιες μας. Να εισαι καλα εσυ και η οικογενεια σου.

Link to comment
Share on other sites

Kουραγιο και δυναμη σε ολους σας! Ειναι δυσκολο αλλα να εισαι σιγουρη με τον καιρο θα απαλυνει ο πονος σας! Εχω ζησει αυτη την δοκιμασια μιας και εχασα την αδελφη μου σε ηλικια 35 χρονων απο καρκινο. Εχουν περασει δεκα χρονια κι ακομα υπαρχει αυτος ο κομπος στο λαιμο, αλλα οταν σκεφτομαι το ποσο ειχε ταλαιπωρηθει τον τελευταιο καιρο και το ποσο ηθελε και η ιδια να ξεκουραστει, ανασαινω και σκεφτομαι οτι ισως εκει να ειναι καλυτερα!

Να ειστε καλα κοριτσι μου να τον θυμαστε!!!

Link to comment
Share on other sites

anga μου τα θερμα μου συλληπητηρια....ο θεος να αναπαυσει την ψυχουλα του.....κ να δωσει κουραγιο σε σας να αντεξετε τον πονο κ την απουσια του......πολυ λυπαμαι....:-(:-(:-(:-(:-(

''Κ όταν ξυπνάς κάθε πρωί,τον ήλιο σαν κοιτάξεις,στην αγκαλιά του πρωινού ποτέ να μην ξεχάσεις,να ψάχνεις μέσα στη ζωή τα άνθη τα λευκά της κ την ευχή μου θα τη βρείς μέσα στη μυρωδιά της''

ΝΙΚΟΣ-ΜΑΡΙΑ-ΘΑΝΑΣΗΣ!!!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

λυπαμαι... να τον θυμασαι παντα anga, οι ανθρωποι μας

ζουνε παντα στην καρδια μας!

συμφωνω.....

ειχαμε παρομοια εμπειρια προσφατα...μας ειπαν 1 με εναμισι χρονο αλλα τελικα κρατησε ακριβως 3 μηνες απο τη διαγνωση.......λυπαμαι πολυ......καλο κουραγιο!

Link to comment
Share on other sites

Αnga και katerinars θερμά συλληπητήρια για την απώλεια σας..

Να ζήσετε να τους θυμάστε.

Ξεκουράστηκαν... αυτό να σας παρηγορεί και ίσως τώρα να βρίσκονται κάπου καλύτερα..

Ευχαριστώ το θεό που μου χάρισε δυο υπέροχες κορούλες

Link to comment
Share on other sites

  • 3 εβδομάδες μετά...
  • 1 χρόνο μετά...

Κορίτσια καλημέρα.Ο μπαμπας μου πριν 3 μερες διαγνωστηκε με καρκίνο στο συκωτι(εχει πρηστεί και τον πονάει) και πνεύμονες.Πονάει ο καημενος.Το θέμα ειναι οτι μενω μακρια του και ειμαι 20 εβδομάδων έγκυος.Ακομα περα απο τον πονο τρωει κανονικα και δεν εχει χλωμιασει η κατι άλλο.Στενοχωριέμαι παααρα πολυ και φοβαμαι μην κανω κακο στο εμβρυο.Χθες μετα απο ενα ξεσπασμα με πονεσε τρομερα η μεση μου και η κοιλα.Θελω να παω να τον δω αλλα η μαμα κ η αδερφή μου μου λένε να περιμένω να δουμε τι θα πούνε οι γιατροι.Τιθενται πολλά θέματα ,αν γινουν θεραπειες αν θα βοηθησουν ή αν θα ταλαιπωρηθει τσάμπα.Ανησυχω πολυ και για τη μαμά μου η οποία εχει ευαισθησια πως θα το αντιμετωπισει όλο αυτο.Δεν ξερω αν μπορω μα διαχειριστω όλο αυτο το θέμα στην κατάστασή μου.Υπάρχουν κοπέλες που αντιμετωπισαν κάτι τέτοιο στην εγκυμοσύνη? Μου ειναι πολύ δύσκολο.Ισως φταιει κ η απόσταση.

Link to comment
Share on other sites

Πολύ καλή φίλη είχε άρρωστο τον μπαμπά της και τον έχασε όντας έγκυος. Στην κηδεία του μπαμπά της ήταν ψύχραιμη και χωρίς κλάματα γιατί ήταν έξι-επτά μηνών έγκυος και της είχε παρουσιαστεί αποκόλληση. Μετά την κηδεία δεν το κούνησε απ' το σπίτι της (για να κλείσει η αποκόλληση).

 

Δεν έκλαψε, δεν ξέσπασε παρά πολύ πολύ αργότερα. Τι θέλω να πω, επιβλήθηκε στον εαυτό της για χάρη του εμβρύου που μεγάλωνε στην κοιλιά της. Το ίδιο οφείλεις να κάνεις κι εσύ. Δεν το βρίσκω κακό να πας να τον δεις και να συμπαρασταθείς στη μαμά σου, αν βάλεις καλά στο μυαλό σου ότι πρέπει να ελέγξεις τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις σου για να μην έχεις παρατράγουδα με την εγκυμοσύνη. Αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, άστο καλύτερα...

 

Ψυχραιμία, εύχομαι την καλύτερη δυνατή έκβαση για τον πατερούλη σου.

it's never too late to start all over again

 

Link to comment
Share on other sites

Η μητέρα μου διαγνωστηκε με καρκίνο στον πνευμονα όταν η κόρη μου ήταν 7 μηνών. Λόγω του παιδιου και της απόστασης (200χλμ) δεν μπορουσα να είμαι συχνα κοντα της. Μετα έμεινα έγκυος στο 2ο παιδι και την επισκεπτόμουν μια στο τόσο. Δυστυχώς λόγω των συνθηκών δεν μπορουσα να προσφέρω κάτι παραπάνω.

Πιστευω όμως πως το ότι φρόντιζα την εγγονούλα της και τον αγέννητο εγγονό της της έδινε πολύ χαρά. Βέβαια, σε αντίθεση με εσένα, το ξέσπασμα μου δεν ήταν ενώ ήμου έγκυος. Όμως και κατα την διαρκεια της εγκυμοσύνης είχα άγχος

Μπήκα να γεννησω ενώ ήταν στα τελευταια της. Προσπαθούσα να σκέφτομαι μόνο αυτό που "έπρεπε" να κάνω, δλδ να γεννησω το παιδί μου, γιατί ήξερα πως και αυτή αυτό ήθελε να κάνω. 10 μέρες μετά την έχασα και για να ειμαι ειλικρινής ανακουφίστηκα γιατί ειχε ταλαιπωρηθεί πολυ.

Καλή δυναμη, και σε εσένα και στον πατέρα σου

Link to comment
Share on other sites

Κορίτσια ευχαριστώ για τις απαντήσεις.Προς το παρόν η ψυχραιμία έχει παει περίπατο.Προσπαθώ ακόμα να καταλάβω τι έγινε.Ελπίζω να το συνειδητοποιήσω και να βάλω τη λογική γιατι με πηρε πολύ απο κάτω.Μου ρθε κεραμίδα που λένε.Αλλα και το μπεμπακι δεν χρωσταει τιποτα,το ψυχούλι μου κ αυτο.Ο Θεος να βάλει το χέρι του να ειναι όλα όσο πιο ανώδυνα για ολους μας.

Link to comment
Share on other sites

hristin εχασα τη μαμα μου 54 ετων απο μεταστατικό καρκινο του μαστου .Τον τελευταιο χρόνο ειχε πάει στο συκώτι . Απο 3 μηνες ζωης που της εδιναν αντεξε εναν χρόνο με παρακεντησεις και με χημειοθεραπεια.Αξιζει να το προσπαθησει με θεραπειες αρκει να το θελει και ο ίδιος . Οταν πεθανε η μαμα ήμουν 3 μηνων εγκυος περιπου . Ηταν στην επαρχεια εκεινη κι εγω Αθήνα .Προσπαθουσα να τη βλεπω οσο πιο συχνά γινεται τοτε , τωρα θα ήθελα να τη βλέπω ακόμα περισσότερο ... Θελω να πω μη χανεις ευκαιριες να βλεπεις τον πατερουλη σου . Την τελευταια βδομάδα της ζωης της την περασε σε ενα κρεβατι νοσοκομειο κι εμενα απο πανω της σχεδον όλη μερα . Ολοι φοβοντουσαν μη κολλησω τιποτα απο το νοσοκομειο η μη κουραστω και παθει κάτι το μωρο αλλά η δυναμη που κρυβουμε μεσα μας έίναι τεραστια κ ο Θεουλης μας προστατευει . Μπορει η μανουλα μου να μην είδε την εγγονη της και να μην ηταν μαζί μας οταν τη βαπτισα με το ονομα της αλλά τουλαχιστον προλαβα και της ειπα για την εγκυμοσυνη μου και πηρα την ευχή της . Χωρις να θελω ουτε να ακουστω σκληρή αλλα ούτε και να υποβαθμισω τον ρόλο του πατερα θελω να πω πως ο χαμος της μανας ειναι πιο σκληρος απο αυτον του πατερα .. Μη με παρεξηγησεις κι εγω αγαπω τοσο τον μπαμπα μου αλλά τη μανα μου τωρα και παντοτε θα τη χρειαζομαι περισσοτερο .Ευχομαι οτι καλύτερο σε σας και να το παλεψετε όσο μπορείτε . Μπορει ο μπαμπας σου να καταφερει να δει το εγγονάκι του , αυτο να του λες και νατου δίνεις δύναμη .Καλή δυναμη.

Link to comment
Share on other sites

Μπράβο για τη δύναμη που έδειξες και εσυ κ όσα κορίτσια περασαν απο αυτη τη φάση.Ξερω οτι η μανα ειναι μάνα.Καταλαβαίνω τι θες να πεις.Στενοχωριέμαι γτ δουλεύω και μένω 400 χλμ μακρια.Εχω κ τη μικρούλα μου 17 μηνων που δεν μπορω να την αφήσω σε κανέναν.Σιγουρα θα πάω, θα παρω κ αδεια να μεινω οσο γινεται, αλλα θα θελα να ήμουν πιο κοντα να τον βλέπω συχνα.Δεν του έχουν πει ακόμα για την κατάστασή του και ειναι σε πολυ καλή ψυχολογική κατάσταση από ότι μου λένε.Δεν ξέρω πως θα αντιδρασει όταν καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης.Περιμένουμε να δουμε την τελική εκτίμηση των γιατρων για να μας πουνε τι περιθώρια έχουμε να κινηθούμε.Εντωμεταξυ άκουσα και κάτι ασχημο οτι χημειοθεραπείες δεν καλύπτει πια κανένα ταμείο.Αν ειναι έτσι δεν ξερω τι γινεται καθόλου .Αν ειναι δυνατον να συμβαίνει κάτι τέτοιο.Με τρομάζει πολύ μια αρνητική έκβαση της κατάστασης και κλαιω συνέχεια.

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...