Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Αγκαλιά από την θεία


ariel1

Recommended Posts

Είναι λογικό και σωστό να πεις (στη γιαγιά, στην νταντά, στη θεία) να μην το νανουρίζει με κούνημα γιατί θέλεις να μάθει να κοιμάται μόνο του ή να το βάζουν για ύπνο συγκεκριμένες ώρες ή να το ταΐζουν συγκεκριμένο φαγητό. Είναι λάθος να ζητήσεις να μην το αγκαλιάζουν, να μην το παρηγορούν όταν κλαίει, να μην παίζουν μαζί του, να μην του κάνουν τα χατήρια. Δεν μπορώ να εκφράσω πόσο ΜΕΓΑΛΟ λάθος είναι, δεδομένης της ηλικίας του μωρού.

 

Επίσης ας έχουμε υπόψην μας ότι η "διαπαιδαγώγηση" αρχίζει μετά το χρόνο και κυρίως μετά τους 18 μήνες που το παιδί αποκτά συναίσθηση του τι σημαίνει το όχι, και ποιο είναι το σωστό και το λάθος. Σε μωρό 10 μηνών δεν μπορείς να βάλεις όρια - όταν κλαίει το παρηγορείς, όταν θέλει αγκαλιά το παίρνεις αγκαλιά, όταν πετάει τα παιχνίδια του του λες μπράβο. Του δίνεις όση περισσότερη στοργή και αγάπη μπορείς και ενθαρρύνεις τους ανθρώπους του περιβάλλοντός σου να κάνουν το ίδιο. Καλύτερα να είναι αγκαλιά ενώ μπορεί να μπουσουλήσει, παρά να μην είναι αγκαλιά καθόλου. Πρώτιστο μέλημά μας ως μαμάδες είναι να νιώσει το μωρό ασφάλεια και φροντίδα μέσα στο περιβάλλον του, και όχι να μας αγαπήσει ή να μας προτιμήσει από τη γιαγιά ή τη θεία (ή τον μπαμπά ακόμα). Αυτά τα λέει όχι μόνο ο Γιωσαφάτ αλλά και οι επιστήμες της ψυχολογίας και της νευροψυχολογίας γενικότερα.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 70
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Ναι, αλλά όχι σε τόσο μικρή ηλικία!

 

Το μωρό λογικό είναι να "προτιμά" αυτόν που παίζει μαζί του, που του κάνει τα χατήρια, που το παίρνει πολλές αγκαλιές, που το πάει βόλτες, και όχι αυτόν που το φροντίζει, ειδικά αν αυτός που το φροντίζει είναι αυστηρός μαζί του.

 

Αυτό που έκανε ο γιος σου είναι απόλυτα φυσιολογικό και αντί να σε προβληματίζει θα έπρεπε να χαίρεσαι που υπάρχουν άτομα στη ζωή του με τα οποία νιώθει οικειότητα και από τα οποία παίρνει στοργή και αγάπη.

 

 

Αγαπητή little monkey δεν ξέρω εάν μένεις με πεθερικά ή με γονείς μαζί.....Προσπαθούν πάντα να επεμβαίνουν για το πως θα μεγαλώσεις το παιδί σου κάτι που εγώ δεν το αντέχω με τίποτα. Με το παιδί μου παίζω αρκετά, το πηγαίνω βόλτες και είμαι και πολύ τρυφερή μαζί του. Δεν θεωρώ όμως σωστό όταν ψιλογκρινιάζει ή ψιλοκλαίει ο μικρός οτι απευθείας πρέπει να τον πάρω αγκαλιά. Ήδη τον έχω μάθει να κοιμάται στην κούνια του μόνος του και χωρίς κουνήματα.

Αυτό που κάνουν οι γιαγιάδες ή θείες δεν σημαίνει οτι πάντα εξυπηρετεί και τις μαμάδες.....όταν έχουν κάποιες δουλειές. Αυστηρή δεν μπορεί να είμαι με ένα παιδάκι 10 μηνών και γενικότερα και όταν θα μεγαλώσει δεν είμαι ούτε της άποψης του ξύλου. Είμαι πολύ επεξηγηματικό άτομο ακόμη και τώρα που δεν καταλαβαίνει.

Αυστηρότητα τι είναι αυτό που θεωρείς?ότι δεν παίρνω πάντα αγκαλιά?

Link to comment
Share on other sites

Είναι λογικό και σωστό να πεις (στη γιαγιά, στην νταντά, στη θεία) να μην το νανουρίζει με κούνημα γιατί θέλεις να μάθει να κοιμάται μόνο του ή να το βάζουν για ύπνο συγκεκριμένες ώρες ή να το ταΐζουν συγκεκριμένο φαγητό. Είναι λάθος να ζητήσεις να μην το αγκαλιάζουν, να μην το παρηγορούν όταν κλαίει, να μην παίζουν μαζί του, να μην του κάνουν τα χατήρια. Δεν μπορώ να εκφράσω πόσο ΜΕΓΑΛΟ λάθος είναι, δεδομένης της ηλικίας του μωρού.

 

Επίσης ας έχουμε υπόψην μας ότι η "διαπαιδαγώγηση" αρχίζει μετά το χρόνο και κυρίως μετά τους 18 μήνες που το παιδί αποκτά συναίσθηση του τι σημαίνει το όχι, και ποιο είναι το σωστό και το λάθος. Σε μωρό 10 μηνών δεν μπορείς να βάλεις όρια - όταν κλαίει το παρηγορείς, όταν θέλει αγκαλιά το παίρνεις αγκαλιά, όταν πετάει τα παιχνίδια του του λες μπράβο. Του δίνεις όση περισσότερη στοργή και αγάπη μπορείς και ενθαρρύνεις τους ανθρώπους του περιβάλλοντός σου να κάνουν το ίδιο. Καλύτερα να είναι αγκαλιά ενώ μπορεί να μπουσουλήσει, παρά να μην είναι αγκαλιά καθόλου. Πρώτιστο μέλημά μας ως μαμάδες είναι να νιώσει το μωρό ασφάλεια και φροντίδα μέσα στο περιβάλλον του, και όχι να μας αγαπήσει ή να μας προτιμήσει από τη γιαγιά ή τη θεία (ή τον μπαμπά ακόμα). Αυτά τα λέει όχι μόνο ο Γιωσαφάτ αλλά και οι επιστήμες της ψυχολογίας και της νευροψυχολογίας γενικότερα.

 

Λες πως η διαπαιδαγώγηση του παιδιού ξεκινάει στον 1 χρόνο. Και η ερώτησή μου είναι μιας και δεν έχω διαβάσει τόσα βιβλία πως γίνεται τα παιδιά όταν τα έχουν μάθει με αγκαλιά να επιζητούν μόνο αυτό και όταν τα βάζεις κάτω να κλαίνε απαρηγόρητα?

Link to comment
Share on other sites

Νομίζω, ίσως το ξαναείπα, πως η θεία παρεμβαίνει περισσότερο από όσο θα επιθυμούσες στο πώς θα γίνει κάτι σχετικά με το παιδί σου, κι αυτό προσωπικά δεν το βρίσκω σωστό. Δεν αποκόπτεις το παιδί από τους ανθρώπους σου, βάζεις όμως όρια στους μεγάλους, όποια επιθυμείς, εάν τους αφήσεις ανεξέλεγκτους τότε εκείνοι θα κάνουν όσα θέλουν με το παιδί σου και δε θα μπορείς να τους ζητήσεις και λογαριασμό.

Γιατί νιώθεις άσχημα που θέλεις να βάλεις όρια? Αυτό αντιλαμβάνομαι,. Εχεις κάθε δικαίωμα, είσαι μάνα και είναι το παιδί σου, όχι της θείας ή της γιαγιάς.

 

Αγαπητή dimmi....έχω μαλώσει άπειρες φορές με το να τους λέω πράγματα για το πως θέλω να μεγαλώσω το παιδί μου και αυτό που έχω καταφέρει είναι να είμαι κακιά νύφη (πράγμα που δεν με ενδιαφέρει). Όταν βάζεις όρια σε ανθρώπους που δεν είναι οι γονείς σου δεν μπορούν να το αντιληφθούν και να το κατανοήσουν. Θεωρούν ότι το καλύτερο είναι το δικό τους και απορρίπτουν τα θέλω σου. Είσαι τυχερή που το παιδί σου το κρατάει η μητέρα σου ή η νταντά που μπορείς να βάλεις και καμιά φωνή. Η μητέρα σου δεν θα σου κρατήσει κακία ενώ η πεθερά θα το κρατήσει. Προσωπικά δεν επεμβαίνει η πεθερά μου αλλά η θεία αρκετά και εκνευρίζομαι αφάνταστα. Θα σου πω ένα απλό περιστατικό από τα πολλά. Μια ημέρα κάθομαι στο μπαλκόνι με την πεθερά μου και με την θεία και ο μικρός κάτω για να κυλιέται. Κάποια στιγμή θέλει να φύγει η θεία για να πάει να δει το φαγητό που το είχε στην φωτιά και λέει στην πεθερά μου "έλα να προσέχεις το παιδί", ενώ ήμουν εγώ δίπλα του. Της λεω είμαι εγώ εδώ και γυρνάει και μου λέει "ε, να είστε δύο να το φυλάτε". Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται ανούσιο αλλά τρελλαίνομαι με την ακυρωτική της διάθεση προς εμένα και ως προς το ρόλο της μάνας.

Link to comment
Share on other sites

Ήθελα να ρωτήσω εάν έχει συμβεί σε κάποια από εσάς να χτυπήσει το παιδί σας και να θέλει παρηγοριά από άλλο πρόσωπο εκτός από την μαμά.

Χθες συνέβη κάτι με των 10 μηνών γιο μου και με στεναχώρησε πάρα πολύ. Για να τα πάρω από την αρχή μένω σε ένα 2ώροφο σπίτι με τα πεθερικά μου στον κάτω όροφο. Ο μικρός περνάει πολλές ώρε μαζί μου αφού δεν δουλεύω και κάποιες με τα πεθερικά μου όταν π.χ. θέλω να καθαρίσω το σπίτι ή τον πάνε καμιά βόλτα. Στο ίδιο σπίτι με τα πεθερικά μου μένει και η αδελφή της πεθεράς μου στην οποία έχει τρελλή αδυναμία ο γιος μου. Να επισημάνω ότι τον πέρνουν με το παραμικρό όλοι αγκαλιά όταν κλάψει ενώ εγώ προσπαθώ να μην τον κακομαθαίνω.

Για να μην σας κουράζω τον είχε χθες η πεθερά μου με την αδελφή της και σιδέρωναν και τον μικρό τον είχαν κάτω. Προσπάθησε να μπουσουλήσει και χτύπησε το κεφάλι του. Τον πήρε αγκαλιά η θεία και εγώ έτρεξα να δω τι έπαθε και να τον πάρω αγκαλίτσα. Τον πήρα αγκαλιά αλλά ήθελε την αγκαλιά της θείας. Βέβαια τον απασχόλησα με κάτι άλλο και ηρέμησε, αλλά πραγματικά με προβληματίζει γιατί δεν με ήθελε? Πολλές φορές και εγώ απογοητεύομαι για το εάν κάνω κάτι λάθος. Το μόνο που μπορώ να το δικαιολογήσω ήταν μην και φοβήθηκε ότι θα τον πάρω από εκεί που έπαιζε....αλλά αυτό είναι δικιά μου επεξήγηση.

Γενικότερα όλη την φροντίδα του παιδιού την έχω αναλάβει εγώ αλλά δεν του κάνω όλα τα χατήρια. Καλά οι γιοί δεν πρέπει να είναι κολλημένοι με τις μανάδες τους? Είναι εγωϊστικό αυτό που αναφέρω αλλά με τρελλαίνει όλο αυτό κάποιες στιγμές....:-(

 

Αγαπη μου σε καταλαβαινω απολυτα 2 παιδακια εχω και ετσι συμπεριφερονται ... δεν μπορεις να κανεις τιποτα. Σαν μανουλα πληγωνεσαι και στενοχωριεσαι απλα να θυμασαι το λεω για να το ακουω και εγω οτι τα παιδια μας μας αγαπανε πολυ περισσοτερο απο ολους!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Αγαπη μου σε καταλαβαινω απολυτα 2 παιδακια εχω και ετσι συμπεριφερονται ... δεν μπορεις να κανεις τιποτα. Σαν μανουλα πληγωνεσαι και στενοχωριεσαι απλα να θυμασαι το λεω για να το ακουω και εγω οτι τα παιδια μας μας αγαπανε πολυ περισσοτερο απο ολους!

 

 

Σωτηρία έτσι θέλω να πιστεύω και εγώ...γιατί αλλιώς θα σαλτάρω....Δεν ξέρω πως θα είναι αργότερα. Αλλά πάντα θέλεις την επιβεβαίωση σαν μητέρα γιατί στον θησαυρό μου τα δίνω όλα ακόμη και την ζωή μου.:wink:

Link to comment
Share on other sites

Την επιβεβαίωση μπορείς να τη ζητήσεις από τον εαυτό σου και το περιβάλλον σου - όχι από το μωρό!! Το μωρό δεν μπορεί να σε ενθαρρύνει στο ρόλο της μητέρας. Το μωρό θέλει στήριξη από εσένα και όχι το αντίθετο. Θα έπρεπε να σε ανησυχεί αν δεν ζητούσε αγκαλιά, αυτό θα ήταν πραγματικά άσχημο. Το να ζητάει πολλή αγκαλιά / αγάπη / στοργή / φροντίδα είναι θεμιτό, φυσιολογικό και ενθαρρυντικό.

 

Όταν η θεία σου είπε στη μάνα σου να έρθει να προσέχει το παιδί, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είχε διάθεση να σε ακυρώσει. Μπορεί απλά να πιστεύει ότι είναι καλύτερο να προσέχουν το παιδί δύο αντί για ένας. Πώς ακυρώνεις μια μάνα που είναι παρούσα; Δεν γίνεται αυτό! Δηλαδή και να ήθελε να το κάνει η θεία σου, δεν μπορεί να το κάνει, ούτε στο εγγύς μέλλον ούτε μακροπρόθεσμα. Και στην τελική γιατί να το κάνει; Τι θα κερδίσει;

Link to comment
Share on other sites

Νομιζω οτι ακομη δεν εχεις κοψει το λωρο με το μωρο σου και σου την δινει αν βλεπεις οτι θελει απο αλλον παρηγορια!!!Κι εγω ετσι ημουν αλλα μου περασε(ας πουμε)!

Εγω παντως πολλες φορες οταν βλεπω τις γιαγιαδες να τα παραχαιδευουν τους κανω "παρατηρηση"!Δηλαδη αν πεσει και ειμαστε μονοι δεν θα κλαψει,θα με κοιταξει θα του γελασω και δεν θα κλαψει ,ενω αν πεσει και ειναι μπροστα η πεθερα μου θα την κοιταξει και θα βαλει αμεσως τα κλαματα και θα παει στην αγκαλια της!Ξερουν που θα κανουν τι τα σκατουλια.

Παντως αν νιωθεις ετσι με την πεθερα και την αδερφη να μην αφηνεις το παιδι σου!Εγω αυτο εκανα και ησυχασα μεχρι που μεγαλωσε λιγο ο μεγαλος ηρθε και ο μικρος και πλεον ειμαι λιγο πιο χαλαρη.Αλλα και παλι δεν τα αφηνω πανω απο 2-3 ωρες τη βδομαδα...και μενει απο πανω μου.

Link to comment
Share on other sites

Και για να σε προετοιμασω λιγο...πλεον οταν μαλωνω τον μεγαλο που ειναι 3 και 4 μηνων φωαζει"θελω την γιαγιουλα μου την καλη να με παρει αγκαλιτσα!!!εισαι κακη μανουλα!!!"

Link to comment
Share on other sites

Λες πως η διαπαιδαγώγηση του παιδιού ξεκινάει στον 1 χρόνο. Και η ερώτησή μου είναι μιας και δεν έχω διαβάσει τόσα βιβλία πως γίνεται τα παιδιά όταν τα έχουν μάθει με αγκαλιά να επιζητούν μόνο αυτό και όταν τα βάζεις κάτω να κλαίνε απαρηγόρητα?

Όλα τα φυσιολογικά μωρά επιζητούν την αγκαλιά, τη στενή βλεμματική και σωματική επαφή, το ντάντεμα, το τραγούδι, την παιχνιδιάρικη ομιλία. Αυτά είναι που τους δίνουν αίσθημα ασφάλειας και κίνητρα ανάπτυξης. Ένα μωρό που δεν αποζητά την αγκαλιά ή που δεν παρηγοριέται με την αγκαλιά ή που προτιμά να κάθεται μόνο του και δεν δίνει σημασία το περιβάλλον του, θα πρέπει να μας ανησυχεί. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρούμε επιτυχία ότι το μωρό μας δεν αποζητά την αγκαλιά.

 

Η εκπαίδευση ύπνου (το να μπορεί το μωρό να αποκοιμηθεί χωρίς βοήθεια π.χ. νανούρισμα, κούνημα) είναι άλλο πράγμα. Σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι για να μάθει το παιδί σου να αποκοιμιέται μόνο του πρέπει να του στερήσεις την επαφή κατά τη διάρκεια της ημέρας ή ότι τα μόνα μωρά που κοιμούνται μόνα τους είναι αυτά που οι γονείς τους δεν τους κάνουν τα χατήρια.

 

Το παιδί που συστηματικά στερείται την επαφή, θα σταματήσει να τη ζητάει. Αυτό όμως δεν είναι επιτυχία. Αυτό που θέλουμε να πετύχουμε είναι το παιδί σιγά-σιγά να ανεξαρτητοποιείται, να μπορεί να παίξει μόνο του χωρίς να χρειάζεται τη διαρκή μας παρουσία κ.λπ. αλλά αυτό θα γίνει επιτυχώς μόνο αν το παιδί ξέρει ότι μπορεί να έχει την αγκαλιά όποτε τη ζητήσει (όταν πέσει και χτυπήσει, όταν είναι κουρασμένο, όταν το πονάνε τα δόντια του). Δηλαδή αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε δεν είναι να μην του μάθουμε την αγκαλιά, αλλά να του δημιουργήσουμε τέτοιο αίσθημα ασφάλειας μέσα από την αγκαλιά και τη στοργή που να νιώθει ότι την έχει λιγότερο ανάγκη όσο μεγαλώνει.

 

Αν ένα μωρό κλαίει όταν το ακουμπάς στο πάτωμα, τότε αυτό που κάνεις είναι να το ξαναπάρεις αγκαλιά, όχι να το αφήσεις να κλαίει για να μάθει να είναι ανεξάρτητο.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Σωτηρία έτσι θέλω να πιστεύω και εγώ...γιατί αλλιώς θα σαλτάρω....Δεν ξέρω πως θα είναι αργότερα. Αλλά πάντα θέλεις την επιβεβαίωση σαν μητέρα γιατί στον θησαυρό μου τα δίνω όλα ακόμη και την ζωή μου.:wink:

 

ετσι ειναι ξερεις ποσε φορες εχω κλαψει κρυφα οταν το ενα με το ζουζουνι που ειναι και πιο μεγαλος μου δειχνει ποσο καλα περναει πχ με την γιαγια τυ την μια η την αλλη και ποσο βαριεται μαζι μου!!!!!!!!!!! οταν φευγει καποιες απο αυτες το παιδι πεφτει κατω στα πατωματα και ουρλιαζει απο την στενοχωρια του...... σκεψου πως νοιωθω και ποσο θλιμμενη νοιωθω εκεινη την ωρα :oops::oops:

Link to comment
Share on other sites

Κορίτσια μεθαύριο θα προτιμάνε τους φίλους τους από εμάς, μετά τις φιλενάδες τους, μετά τις γυναίκες τους. Έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι το σωστό. Αλίμονο αν το παιδί πέρναγε καλύτερα με μας παρά με τη γιαγιά. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανησυχητικό. Η μάνα είναι μάνα όμως, δεν αντικαθίσταται... άλλο πράγμα είναι το "αγαπώ" και άλλο το "προτιμώ".

 

Το μωρό που αποζητά την αγκαλιά της γιαγιάς αντί για τη δική μας ή το τρίχρονο που παραπονιέται ότι μαζί μας βαριέται ενώ με τη γιαγιά περνάει τέλεια (και πώς να μην περνάει τέλεια αφού όλο παίζει!!) δεν καταλαβαίνει ότι μας πληγώνει με τα λόγια του και φυσικά δεν το κάνει επίτηδες.

Link to comment
Share on other sites

Κορίτσια μεθαύριο θα προτιμάνε τους φίλους τους από εμάς, μετά τις φιλενάδες τους, μετά τις γυναίκες τους. Έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι το σωστό. Αλίμονο αν το παιδί πέρναγε καλύτερα με μας παρά με τη γιαγιά. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανησυχητικό. Η μάνα είναι μάνα όμως, δεν αντικαθίσταται... άλλο πράγμα είναι το "αγαπώ" και άλλο το "προτιμώ".

 

Το μωρό που αποζητά την αγκαλιά της γιαγιάς αντί για τη δική μας ή το τρίχρονο που παραπονιέται ότι μαζί μας βαριέται ενώ με τη γιαγιά περνάει τέλεια (και πώς να μην περνάει τέλεια αφού όλο παίζει!!) δεν καταλαβαίνει ότι μας πληγώνει με τα λόγια του και φυσικά δεν το κάνει επίτηδες.

 

πολυ σοφο αυτο που ειπες..... αν και με βλεπω μια ζωη να ειμαι γκρινιαρα, παραπονιαρα και κλαψιαρα. Χριστε μου μολις τωρα συνηδειτοποιησα ποσο ΧΑΛΙΑ ΚΑΙ ΚΑΚΙΣΤΡΟ ΠΕΘΕΡΑ θα γινω. Θα επιτρεπω στον αντρα μου να με χαστουκιζει ναι το αποφασισα θα αρχισω να αυτοχαστουκιζομαι απο τωρα!:shock::shock:

Link to comment
Share on other sites

Όλα τα φυσιολογικά μωρά επιζητούν την αγκαλιά, τη στενή βλεμματική και σωματική επαφή, το ντάντεμα, το τραγούδι, την παιχνιδιάρικη ομιλία. Αυτά είναι που τους δίνουν αίσθημα ασφάλειας και κίνητρα ανάπτυξης. Ένα μωρό που δεν αποζητά την αγκαλιά ή που δεν παρηγοριέται με την αγκαλιά ή που προτιμά να κάθεται μόνο του και δεν δίνει σημασία το περιβάλλον του, θα πρέπει να μας ανησυχεί. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρούμε επιτυχία ότι το μωρό μας δεν αποζητά την αγκαλιά.

 

Η εκπαίδευση ύπνου (το να μπορεί το μωρό να αποκοιμηθεί χωρίς βοήθεια π.χ. νανούρισμα, κούνημα) είναι άλλο πράγμα. Σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι για να μάθει το παιδί σου να αποκοιμιέται μόνο του πρέπει να του στερήσεις την επαφή κατά τη διάρκεια της ημέρας ή ότι τα μόνα μωρά που κοιμούνται μόνα τους είναι αυτά που οι γονείς τους δεν τους κάνουν τα χατήρια.

 

Το παιδί που συστηματικά στερείται την επαφή, θα σταματήσει να τη ζητάει. Αυτό όμως δεν είναι επιτυχία. Αυτό που θέλουμε να πετύχουμε είναι το παιδί σιγά-σιγά να ανεξαρτητοποιείται, να μπορεί να παίξει μόνο του χωρίς να χρειάζεται τη διαρκή μας παρουσία κ.λπ. αλλά αυτό θα γίνει επιτυχώς μόνο αν το παιδί ξέρει ότι μπορεί να έχει την αγκαλιά όποτε τη ζητήσει (όταν πέσει και χτυπήσει, όταν είναι κουρασμένο, όταν το πονάνε τα δόντια του). Δηλαδή αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε δεν είναι να μην του μάθουμε την αγκαλιά, αλλά να του δημιουργήσουμε τέτοιο αίσθημα ασφάλειας μέσα από την αγκαλιά και τη στοργή που να νιώθει ότι την έχει λιγότερο ανάγκη όσο μεγαλώνει.

 

Αν ένα μωρό κλαίει όταν το ακουμπάς στο πάτωμα, τότε αυτό που κάνεις είναι να το ξαναπάρεις αγκαλιά, όχι να το αφήσεις να κλαίει για να μάθει να είναι ανεξάρτητο.

 

Βασικά προσπαθώ να σου εξηγήσω ότι δεν του στερώ καθόλου την αγκαλιά όποτε την χρειαστεί αλλά το να το πάρω αμέσως ενώ ουσιαστικά δεν έχει κάτι που τον ενοχλεί το θεωρώ υπερβολικό. Με συγχωρείς εάν τα παιδιά σου ζητάνε να τα έχεις αγκαλιά συνέχεια πότε κάνεις τις δουλειές σου? Επίσης, ασχολούμαι όπως προανέφερα αρκετά με το παιδί και δεν θεωρώ ότι παραμελώ τις ανάγκες του και πιο πολύ τις συναισθηματικές. Επίσης θα ήθελα να σε ρωτήσω όταν εκπαιδεύεις το παιδί σου να κοιμηθεί μόνο του δεν έχει κλάψει ποτέ?και πως τα κατάφερες να κοιμάται αφού μόλις λίγο έκλαιγε το έπαιρνες στην αγκαλιά σου?

Link to comment
Share on other sites

Την επιβεβαίωση μπορείς να τη ζητήσεις από τον εαυτό σου και το περιβάλλον σου - όχι από το μωρό!! Το μωρό δεν μπορεί να σε ενθαρρύνει στο ρόλο της μητέρας. Το μωρό θέλει στήριξη από εσένα και όχι το αντίθετο. Θα έπρεπε να σε ανησυχεί αν δεν ζητούσε αγκαλιά, αυτό θα ήταν πραγματικά άσχημο. Το να ζητάει πολλή αγκαλιά / αγάπη / στοργή / φροντίδα είναι θεμιτό, φυσιολογικό και ενθαρρυντικό.

 

Όταν η θεία σου είπε στη μάνα σου να έρθει να προσέχει το παιδί, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είχε διάθεση να σε ακυρώσει. Μπορεί απλά να πιστεύει ότι είναι καλύτερο να προσέχουν το παιδί δύο αντί για ένας. Πώς ακυρώνεις μια μάνα που είναι παρούσα; Δεν γίνεται αυτό! Δηλαδή και να ήθελε να το κάνει η θεία σου, δεν μπορεί να το κάνει, ούτε στο εγγύς μέλλον ούτε μακροπρόθεσμα. Και στην τελική γιατί να το κάνει; Τι θα κερδίσει;

 

Ήταν ένα από τα πολλά παραδείγματα. Μάλλον θα έπρεπε να σου αναφέρω αρκετά για να καταλάβεις. Η μητέρα πιστεύω ότι είναι αρκετή για να φροντίσει και να φυλάξει το παιδί της. Βασικά δεν είναι μάνα μου ούτε θεία μου. Είναι πεθερά και η αδελφή της. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εάν ήταν η μητέρα μου δεν θα της την έλεγα. Η θεία δεν έχει παιδιά και γενικότερα με τον μικρό είναι πολύ υπερπροστατευτική κάτι που στέκετε πιστεύω τροχοπέδη για την εξέλιξη του παιδιού. Ως μάνα ξέρω πως θα ντύσω, πως θα το αλλάξω και πως θα φροντίσω το παιδί μου. δεν θέλω από κανέναν υποδείξεις (πεθερές, θείες, μάνα κ.λ.π) και συμβουλές ζητάω από ανθρώπους που έχουν παιδιά και έχουν κάποια πείρα. Και όχι πολύ παλαιότερες μανάδες που κάποια πράγματα έχουν αλλάξει απίστευτα. Η μάνα μου μας έβαζε για ύπνο μπρούμυτα. Αυτό πλέον έχει αλλάξει.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Βασικά προσπαθώ να σου εξηγήσω ότι δεν του στερώ καθόλου την αγκαλιά όποτε την χρειαστεί αλλά το να το πάρω αμέσως ενώ ουσιαστικά δεν έχει κάτι που τον ενοχλεί το θεωρώ υπερβολικό.

Αυτό που σου λέω εγώ είναι ότι αν κλαίει, έχει κάτι που το ενοχλεί. Αν δεν είχε τίποτα να το ενοχλεί δεν θα έκλαιγε. Το μωρό είναι ανύμπορο, δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του, θέλει να αισθάνεται σιγουριά. Όταν δεν νιώθει σιγουριά κλαίει. Ο καλύτερος τρόπος να νιώσει σιγουριά είναι να τον αγκαλιάσεις, άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Το να τον αφήνεις να κλαίει επειδή πιστεύεις ότι δεν έχει κάτι που τον ενοχλεί (πού το ξέρεις?) για μένα είναι λάθος.

 

Δεν μιλάμε για μεγαλύτερο παιδάκι που έχει συναίσθηση του εαυτού του και μια σχετική ικανότητα να διεκδικήσει αυτό που θέλει με τη φωνή ή την κίνηση. Το μεγαλύτερο παιδάκι αν θέλει αγκαλιά, θα σε πάρει από πίσω, θα σε φωνάζει, θα τεντώνει τα χέρια του να το πάρεις. Αν πονάει, θα γκρινιάξει. Αν έχει φαγούρα θα ξυστεί. Αν δεν θέλει να είναι εδώ, θα περπατήσει να πάει εκεί. Το μωρό δεν μπορεί να κάνει τίποτα από όλα αυτά, οπότε απλά κλαίει για να το πάρεις αγκαλιά και να το παρηγορήσεις. Κρίμα δεν είναι να του στερήσεις αυτό το λίγο που ζητάει;

 

Δεν συζητώ καν ότι σε λίγα χρόνια θα θες να τον αγκαλιάσεις και θα σου λέει φύγε, ντρέπομαι, όχι μπροστά στους φίλους μου, όχι τώρα, δεν θέλω φιλιά, δεν... δεν... Οπότε ας τον αγκαλιάζεις λίγο παραπάνω τώρα που το ζητάει, προσωρινό είναι ;)

 

Με συγχωρείς εάν τα παιδιά σου ζητάνε να τα έχεις αγκαλιά συνέχεια πότε κάνεις τις δουλειές σου?

Όταν ο γιος μου ήταν στην ηλικία του δικού σου και πιο μικρός, δουλειές έκανα μόνο όταν κοιμόταν. Όταν ήταν ξύπνιος ασχολιόμουν πρώτα με αυτόν. Γενικά ποτέ δεν τον άφηνα να κλαίει. Τον ενθάρρυνα να κάθεται μόνος του στο πάρκο ή στο καρεκλάκι ή στο πάτωμα για μικρά χρονικά διαστήματα, αλλά μόλις έκλαιγε, τον σήκωνα. Και εννοείται ότι αν υπήρχε άλλος άνθρωπος με ανοιχτή αγκαλιά, του τον έδινα με τη μία, προκειμένου να κάνω τις δουλειές μου. Ποτέ όμως δεν είχα πει ότι τον αφήνω να κλάψει για να μην κακομάθει.

 

Επίσης θα ήθελα να σε ρωτήσω όταν εκπαιδεύεις το παιδί σου να κοιμηθεί μόνο του δεν έχει κλάψει ποτέ?και πως τα κατάφερες να κοιμάται αφού μόλις λίγο έκλαιγε το έπαιρνες στην αγκαλιά σου?

Στον ύπνο αυτό που έκανα ήταν ότι τον τάιζα, τον χάιδευα και μετά τον έβαζα στην κούνια του. Αν κλαψούριζε τον άφηνα 5-10 λεπτά μήπως ηρεμήσει, όπως μου είχε πει ο παιδίατρος. Αν όμως το κλαψούρισμα γινόταν κλάμα γοερό, τον σήκωνα αμέσως και ξανάρχιζα από την αρχή, ηρεμία, χαδάκι, κούνια. Ευτυχώς ξεκινήσαμε νωρίς την εκπαίδευση ύπνου κι έτσι έκλαψε ελάχιστα.

Link to comment
Share on other sites

Ήταν ένα από τα πολλά παραδείγματα. Μάλλον θα έπρεπε να σου αναφέρω αρκετά για να καταλάβεις. Η μητέρα πιστεύω ότι είναι αρκετή για να φροντίσει και να φυλάξει το παιδί της. Βασικά δεν είναι μάνα μου ούτε θεία μου. Είναι πεθερά και η αδελφή της. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εάν ήταν η μητέρα μου δεν θα της την έλεγα. Η θεία δεν έχει παιδιά και γενικότερα με τον μικρό είναι πολύ υπερπροστατευτική κάτι που στέκετε πιστεύω τροχοπέδη για την εξέλιξη του παιδιού. Ως μάνα ξέρω πως θα ντύσω, πως θα το αλλάξω και πως θα φροντίσω το παιδί μου. δεν θέλω από κανέναν υποδείξεις (πεθερές, θείες, μάνα κ.λ.π) και συμβουλές ζητάω από ανθρώπους που έχουν παιδιά και έχουν κάποια πείρα. Και όχι πολύ παλαιότερες μανάδες που κάποια πράγματα έχουν αλλάξει απίστευτα. Η μάνα μου μας έβαζε για ύπνο μπρούμυτα. Αυτό πλέον έχει αλλάξει.

Κοίταξε, αυτό είναι και θέμα του πώς βλέπεις τον κόσμο. Εγώ το θεωρώ τιμή μου αν έχει διάθεση κάποιος φίλος ή συγγενής να ασχοληθεί με το παιδί μου. Πιστεύω ότι τα παιδιά κερδίζουν από την αγάπη της ευρύτερης οικογένειας και μου αρέσει όταν δείχνουν ενδιαφέρον οι γονείς μου, οι θείοι μου, τα ξαδέρφια μου κ.λπ. (ακόμα και τότε που προσπάθησαν οι γονείς μου να του δώσουν να φάει πατάτα τηγανητή σε ηλικία 5.5 μηνών.... ναι, ξέρω είμαι τέρας ψυχραιμίας) (φώναξα βέβαια, γίναμε μαλλιά κουβάρια, αλλά εκτιμώ ότι ενδιαφέρονται και αγαπούν το παιδί, ακόμα κι αν δεν συμφωνώ πάντα με τις τακτικές τους).

 

Μάνα και πεθερά δεν ξεχωρίζω, το παιδί μου έχει την ίδια σχέση και με τις δύο. Προσπαθώ να φανταστώ το παιδί του γιου μου και πιστεύω ότι δεν θα το νιώθω λιγότερο εγγόνι μου επειδή δεν θα έχω σχέση αίματος με τη μάνα του. Το ίδιο φαντάζομαι ότι ισχύει για όλες τις πεθερές.

 

Όσο για το ποιος δίνει τις καλύτερες συμβουλές, καμιά φορά αυτοί που δεν έχουν παιδιά έχουν πιο καθαρό μυαλό. Η γέννα από μόνη της δεν μας κάνει ικανές μάνες, ούτε σημαίνει ότι όσοι έχουν παιδιά γνωρίζουν τα μυστικά του μεγαλώματός τους. Προσωπικά προτιμώ κάποιος να ενδιαφέρεται κι ας μου δίνει συμβουλές που θεωρώ λανθασμένες, παρά να μην δίνει σημασία. Κι εγώ ουδέποτε έχω κάνει υποδείξεις στη γειτόνισσα για το πώς να μεγαλώσει το παιδί της, αλλά δεν με νοιάζει κιόλας, έτσι; Αλλά για το παιδί του αδερφού μου θα δώσω και συμβουλές, θα πω και μια κουβέντα παραπάνω, επειδή πραγματικά θέλω να είναι καλά. Και αν πιστεύω ότι μπορώ να βοηθήσω, θα προτιμήσω να μιλήσω παρά να σιωπήσω για να μην με παρεξηγήσει η νύφη μου.

 

Είναι κρίμα να θεωρούμε την αδιαφορία μεγαλύτερη αρετή από την παρεμβατικότητα.

Link to comment
Share on other sites

καλη μου αριελ κ γω στην αρχη της πορειας μου ως μανα τα ιδια σκεφτομουνα,,,μεγαλο λαθος!ειναι πολυ ωραιο να αγαπουν το παιδι σου κ να θελουν να το φροντισουν οι στενοι συγγενεις κ ο φιλοι σας.χαιρομαι οταν μου ζηταν να δουν τη μικρη μπορει απο την λαχταρα τους ωρες ωρες να γινονται υπερβολικοι αλλα κ αυτο χρειαζεται.το διασκεδαζω κ το χαιρομαι ασε που πρεπει λιγο να μαθαινει κ αυτο κ με αλλα προσωπα εγω προσωπικα εχω αναγκη τις γιαγιαδες κ ευτυχως που τις εχω κοντα κ μου την κραταν για δουλεια.φετος βεβαια ξεκινησαμε κ παιδικο,εκει να δεις τι ματς δινουμε για το ποιος θα την παει κ ποιος θα τη φερει,,,!,,κ δε σου κρυβω οτι μ αρεσει

Link to comment
Share on other sites

πωπω πήρε φωτιά το θέμα και δεν το είχα ακολουθήσει :D να σταθώ μόνο σε αυτό, μαιμουδάκι φυσικά και δεν εννούσα αυτό αν αναφέρεσαι σε μένα, επανέρχομαι να σας διαβάσω[ 1-1QUOTE=Little Monkey;2455413]Είναι λογικό και σωστό να πεις (στη γιαγιά, στην νταντά, στη θεία) να μην το νανουρίζει με κούνημα γιατί θέλεις να μάθει να κοιμάται μόνο του ή να το βάζουν για ύπνο συγκεκριμένες ώρες ή να το ταΐζουν συγκεκριμένο φαγητό. Είναι λάθος να ζητήσεις να μην το αγκαλιάζουν, να μην το παρηγορούν όταν κλαίει, να μην παίζουν μαζί του, να μην του κάνουν τα χατήρια. Δεν μπορώ να εκφράσω πόσο ΜΕΓΑΛΟ λάθος είναι, δεδομένης της ηλικίας του μωρού.

έχω όμως αντιληφθεί ότι η θεματοθέτρια έχει παράπονα από την θεία και δεν κατυαλαβαίνω το λόγο που δεν ζητάει αυτό που θέλει.

Τα μπολντ εννοείται ότι είναι λάθος να τα ζητήσει!!! Αλλά και το να λέει πως έχουν διαρκώς αγγαλιά το παιδί...

ένα τόσο δα ανθρωπάκι με κάνει καλύτερο άνθρωπο, σ'αγαπώ!

Link to comment
Share on other sites

Αυτό είναι ευχάριστο το να νιώθει οικειότητα και αγάπη το παιδί και με κάποιον άλλον. Σημαίνει ότι αισθάνεται ασφάλεια και με την αγκαλιά της θείας. Που είναι το κακό ? ίσα ισα που ξέρεις ότι το παιδί περνάει καλά για να την επιζητεί (την αγκαλίτσα της).

 

Εμένα ο δικός μου 4,5 χρονών έχει ψύχωση με την αδελφή του πατέρα μου. Όταν την βλέπει δεν θέλει κανέναν΄άλλον! ούτε εμένα ούτε μπαμπά ούτε γιαγιά κανέναν! μιλάμε όμως για αντίδραση φοβερή ...αυτό συμβαίνει γιατί του κάνει όλα τα χατήρια και μου τον κακομαθαίνει κιόλας να σου πω την αλήθεια. Δεν με πολυενδιαφέρει όμως γιατί περνάει καλά μαζί της και τον αφήνω..

 

Μην στερείς την αγκαλιά από ένα μωρό 10 μηνών αλλά ούτε και όταν μεγαλώσει, δεν επιτρέπεται ούτε κακομαθαίνει. Κάποια στιγμή θα θέλουμε εμείς να τα χαϊδέψουμε και δεν θα μας αφήνουν αυτά...

Link to comment
Share on other sites

Την επιβεβαίωση μπορείς να τη ζητήσεις από τον εαυτό σου και το περιβάλλον σου - όχι από το μωρό!! Το μωρό δεν μπορεί να σε ενθαρρύνει στο ρόλο της μητέρας. Το μωρό θέλει στήριξη από εσένα και όχι το αντίθετο. Θα έπρεπε να σε ανησυχεί αν δεν ζητούσε αγκαλιά, αυτό θα ήταν πραγματικά άσχημο. Το να ζητάει πολλή αγκαλιά / αγάπη / στοργή / φροντίδα είναι θεμιτό, φυσιολογικό και ενθαρρυντικό.

 

Όταν η θεία σου είπε στη μάνα σου να έρθει να προσέχει το παιδί, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είχε διάθεση να σε ακυρώσει. Μπορεί απλά να πιστεύει ότι είναι καλύτερο να προσέχουν το παιδί δύο αντί για ένας. Πώς ακυρώνεις μια μάνα που είναι παρούσα; Δεν γίνεται αυτό! Δηλαδή και να ήθελε να το κάνει η θεία σου, δεν μπορεί να το κάνει, ούτε στο εγγύς μέλλον ούτε μακροπρόθεσμα. Και στην τελική γιατί να το κάνει; Τι θα κερδίσει;

συμφωνώ με το μπολντ αλλά όχι με τα υπόλοιπα. Κατ'εμέ ήταν εμφανές ότι η θεία είχε ακυρωτική διάθεση, αυτό δε σημαίνει ότι έχει κάτι να κερδίσει. Ο κόσμος δεν αποσκοπεί πάντα σε κάτι, ίσως απλά να θέλει να κάνει το κομμάτι του αδιαφορώντας αν πληγώνει.
Όλα τα φυσιολογικά μωρά επιζητούν την αγκαλιά, τη στενή βλεμματική και σωματική επαφή, το ντάντεμα, το τραγούδι, την παιχνιδιάρικη ομιλία. Αυτά είναι που τους δίνουν αίσθημα ασφάλειας και κίνητρα ανάπτυξης. Ένα μωρό που δεν αποζητά την αγκαλιά ή που δεν παρηγοριέται με την αγκαλιά ή που προτιμά να κάθεται μόνο του και δεν δίνει σημασία το περιβάλλον του, θα πρέπει να μας ανησυχεί. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρούμε επιτυχία ότι το μωρό μας δεν αποζητά την αγκαλιά.

 

Η εκπαίδευση ύπνου (το να μπορεί το μωρό να αποκοιμηθεί χωρίς βοήθεια π.χ. νανούρισμα, κούνημα) είναι άλλο πράγμα. Σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι για να μάθει το παιδί σου να αποκοιμιέται μόνο του πρέπει να του στερήσεις την επαφή κατά τη διάρκεια της ημέρας ή ότι τα μόνα μωρά που κοιμούνται μόνα τους είναι αυτά που οι γονείς τους δεν τους κάνουν τα χατήρια.

 

Το παιδί που συστηματικά στερείται την επαφή, θα σταματήσει να τη ζητάει. Αυτό όμως δεν είναι επιτυχία. Αυτό που θέλουμε να πετύχουμε είναι το παιδί σιγά-σιγά να ανεξαρτητοποιείται, να μπορεί να παίξει μόνο του χωρίς να χρειάζεται τη διαρκή μας παρουσία κ.λπ. αλλά αυτό θα γίνει επιτυχώς μόνο αν το παιδί ξέρει ότι μπορεί να έχει την αγκαλιά όποτε τη ζητήσει (όταν πέσει και χτυπήσει, όταν είναι κουρασμένο, όταν το πονάνε τα δόντια του). Δηλαδή αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε δεν είναι να μην του μάθουμε την αγκαλιά, αλλά να του δημιουργήσουμε τέτοιο αίσθημα ασφάλειας μέσα από την αγκαλιά και τη στοργή που να νιώθει ότι την έχει λιγότερο ανάγκη όσο μεγαλώνει.

 

Αν ένα μωρό κλαίει όταν το ακουμπάς στο πάτωμα, τότε αυτό που κάνεις είναι να το ξαναπάρεις αγκαλιά, όχι να το αφήσεις να κλαίει για να μάθει να είναι ανεξάρτητο.

πολύ πολύ σωστά! Πες τα επιτέλους, νομίζουν πως τα παιδιά με πρόγραμμα είναι τα παραμελημένα παιδιά που τους κοτσάρουν ενα πρόγραμμα, 10 πρέπει και μη πρέπει και τα ακολουθούν! Θέλει τόση αγάπη και επαφή το να φέρεις το παιδί σε θέση τέτοια που άνθρωπος δε μπορεί να διανοηθεί αν δε το βιώσει!

Little Monkey Σε ευχαριστώ άθελα σου μου απάντησες, ήθελα να σε ρωτήσω ακριβως αυτό με τα δοντάκια, πυρετό, πονάκια, όταν τα έχει του συμπεριφερόμαστε διαφορετικά, και ήθελα επιβεβαίωση ότι κάνουμε σωστά ;)

ετσι ειναι ξερεις ποσε φορες εχω κλαψει κρυφα οταν το ενα με το ζουζουνι που ειναι και πιο μεγαλος μου δειχνει ποσο καλα περναει πχ με την γιαγια τυ την μια η την αλλη και ποσο βαριεται μαζι μου!!!!!!!!!!! οταν φευγει καποιες απο αυτες το παιδι πεφτει κατω στα πατωματα και ουρλιαζει απο την στενοχωρια του...... σκεψου πως νοιωθω και ποσο θλιμμενη νοιωθω εκεινη την ωρα :oops::oops:
σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να χαίρεσαι! Δε βαριέται μαζί σου, απλά δεν θέλει να αποχωριστεί την γιαγιά!

 

Κορίτσια μεθαύριο θα προτιμάνε τους φίλους τους από εμάς, μετά τις φιλενάδες τους, μετά τις γυναίκες τους. Έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι το σωστό. Αλίμονο αν το παιδί πέρναγε καλύτερα με μας παρά με τη γιαγιά. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανησυχητικό. Η μάνα είναι μάνα όμως, δεν αντικαθίσταται... άλλο πράγμα είναι το "αγαπώ" και άλλο το "προτιμώ".

 

Το μωρό που αποζητά την αγκαλιά της γιαγιάς αντί για τη δική μας ή το τρίχρονο που παραπονιέται ότι μαζί μας βαριέται ενώ με τη γιαγιά περνάει τέλεια (και πώς να μην περνάει τέλεια αφού όλο παίζει!!) δεν καταλαβαίνει ότι μας πληγώνει με τα λόγια του και φυσικά δεν το κάνει επίτηδες.

παρήγορο!

ένα τόσο δα ανθρωπάκι με κάνει καλύτερο άνθρωπο, σ'αγαπώ!

Link to comment
Share on other sites

Εξηγώ για μια τελευταία φορά γιατί μάλλον έχω παρεξηγηθεί. Στο παιδί μου δεν στερώ ΠΟΤΕ την αγκαλιά αλλά για μένα είναι σημαντικό να κρατήσει ένα πρόγραμμα μιας και ο ίδιος κουράζεται. Τα παιδιά θέλουν ένα πρόγραμμα και πιστεύω ότι τους αρέσει. Βασικά ξεκίνησε αλλιώς το θέμα και έχει πάρει άλλη διάσταση. Ένιωσα αγαπητή little monkey αρκετές τύψεις με αυτά που λες αλλά στο σπίτι του καθενός δεν ξέρεις τι μπορεί να υπάρχει και τι είναι αυτό που πειράζει την κάθε μία.

Εσένα σε ενοχλεί που τον νανουρίζουν. Και εμένα βέβαια με ενοχλεί αφάνταστα αυτό. Εγώ έχω κουραστεί πάρα πολύ για να κοιμάται μόνο του και η πεθερά μου ή η θεία τον νανουρίζουν στα χέρια. Αυτό δεν μου αρέσει γιατί ακολουθώ άλλη γραμμή για το παιδί μου και έρχονται οι δικοί μου άνθρωποι να το χαλάσουν. Και βέβαια δεν σέβονται τους κόπους μου.

Δεν αφήνω ποτέ το παιδί να πλαντάζει στο κλάμα. Επίσης δεν έχω απαγορέψει σε κανέναν να μην το αγκαλιάζει να μην το αγαπάει. Απλά πολλές φορές νιώθω ότι αδιαφορούν γι'αυτά που τους λέω και κάνουν το δικό τους.

Γι'αυτό απευθύνθηκα σε εσάς γιατί ένιωσα άσχημα να θέλει την αγκαλιά κάποιου άλλου. Κατάλαβα ότι μάλλον λάθος ένιωσα. Πρώτη φορά είμαι μαμά και ίσως είμαι υπερβολική.

Δεν ακυρώνω την γνώμη των ανθρώπων που δεν έχουν παιδιά αλλά θεωρώ ότι η εμπειρία είναι πιο σημαντική από την θεωρία γι'αυτό υπάρχει και η παροιμία "έξω από το χορό πολλά τραγούδια λένε".

Και βέβαια είμαι ευγνώμων που με βοηθάνε και στην ανατροφή του παιδιού μου αλλά η έντονη παρεμβατικότητα δεν μου αρέσει. Ίσως είμαι και λίγο αντιδραστική σε αυτό το θέμα.

 

dimmi τα έχω ζητήσει πολλέ φορές αυτά που θέλω για το παιδί μου και οι ίδιοι θα κάνουν τα δικά τους. Αυτό προσπαθώ να σας αναφέρω αλλά με έχετε πάρει μονότερμα.

Link to comment
Share on other sites

καλε μη σκας!!! Δυσκολα θα βρεις καποιον να σου κραταει το παιδι και να ακολουθει πιστα το δικο σου προγραμμα...ειδικα μεγαλες γυναικες.....

Επισης εδω λεμε αποψεις γυρω απο αυτα που γραφονται και οχι γυρω απο οσα συμβαινουν....δεν ξερουμε τι ακριβως συμβαινει!

Αλλα και εγω ειμαι υπερ της απεριοριστης αγκαλιας. Οχι απλα δηλαδη να μην τη στερουμε αλλα να την βαριεται!

Εσυ ξερεις καλυτερα το παιδι σου. Αν νομιζεις οτι το εκανε επειδη την προτιμα , τοτε (για εμενα) κατι του λειπει απο εσενα. Αν το εκανε επειδη 'ειχε βολευτει', τοτε καλα εκανε και να χαιρεσαι!!!

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...