Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Πιο συχνά τα συμπτώματα κατάθλιψης για τους γονείς διδύμων


Recommended Posts

Εγώ νομίζω ότι όταν έχεις δίδυμα χωρίς βοήθεια δεν έχεις την πολυτέλεια να πάθεις κατάθλιψη. Άσε που παρά την όση κούραση έχεις το προσωπικό σου κουκλοθέατρο. Εγώ τουλάχιστον που έπαιζα και παίζω πάρα πολύ με τα παιδιά μου (είναι δυο χρονών και πηγαίνουν βρεφικό από 14 μηνών που επέστρεψα στη δουλειά), νομίζω πως αναπληρώνα την έλλειψη παιχνιδιού των παιδικών μου χρόνων ...

 

y9LOp3.png

FHkYp3.png

 

7B9qp3.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Νομίζω πάντως πως ο θηλασμός ήταν αυτό που με βοήθηεσε αφάνταστα. Αν και τα παιδάκια μας -δόξα τω θεώ- είναι πολύ ζωηρά και ατίθασα, και δεν είχαν ποτέ πρόγραμμα, η στιγμή που ηρεμούσαν ήταν όταν θήλαζαν. Ήθελαν βέβαια να τους τραγουδάω συγχρόνως και μάλιστα διαφωνούσαν για το τραγούδι που θα λέγαμε ("το καράβι" .... "όχι το καράβι ... τον παλιό το χρόνο" ... όχι .... κλπ) αλλά και οι τρεις μας ζούσαμε στιγμές απόλυτης ευτυχία.

 

Η πιο δύσκολη περίοδος ήταν όταν έπαθα πνευμονία οπότε ο απογαλακτισμός τους έγινε βιαία, εγώ σωματικά έπρεπε να ξεκουραστώ για να αναρώσω, αυτά δε μπορούσαν να κοιμηθούν ήθελαν όλη μέρα και όλη νύχτα αγκαλιά από εμένα και ζητούσαν λεκτικά πλέον στην ηλικία των 21 μηνών να θηλάσουν ... ε τότε ήταν που έκλαψα πραγματικά ...

 

y9LOp3.png

FHkYp3.png

 

7B9qp3.png

Link to comment
Share on other sites

Εγώ νομίζω ότι όταν έχεις δίδυμα χωρίς βοήθεια δεν έχεις την πολυτέλεια να πάθεις κατάθλιψη. Άσε που παρά την όση κούραση έχεις το προσωπικό σου κουκλοθέατρο. Εγώ τουλάχιστον που έπαιζα και παίζω πάρα πολύ με τα παιδιά μου (είναι δυο χρονών και πηγαίνουν βρεφικό από 14 μηνών που επέστρεψα στη δουλειά), νομίζω πως αναπληρώνα την έλλειψη παιχνιδιού των παιδικών μου χρόνων ...

 

Αν όχι κατάθλιψη..... τότε βρίσκεσαι στα πρόθυρα του νευρικού κλονισμού....:lol: Ειδικά αν έχεις περίγυρο που σε ζαλίζει...... :roll:

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

Λοιπόν, ενδιαφέρουσα παράμετρος ο θηλασμός, δεν το είχα σκεφτεί έτσι.

 

Λίγες μητέρες διδύμων καταφέρνουν να θηλάσουν, λόγω ανεπαρκούς υποστήριξης, ιδιαίτερα στο στάδιο της εγκατάστασης του θηλασμού, οπότε και εγκαταλείπουν αρκετές μητέρες, όσα παιδάκια και να έχουν. Άσε την προωρότητα που είναι συχνή και βάζει επι πλέον εμπόδια.

 

Τέλος πάντων είχα την εμπειρία του θηλασμού και δεν είμαι σίγουρη αν έπαιξε συνολικά θετικό ή αρνητικό ρόλο στη διάθεση των γονιών. Μπορώ να φανταστώ ότι με το μπουκάλι θα υπήρχαν τα προφανή πλεονεκτήματα του να μπορεί να φύγει η μαμά για αρκετές ώρες, μόνη της, να πιει έναν καφέ με φίλη, να κάνει κάτι αναζωογονητικό μακριά από τα μωρά τέλος πάντων, εφόσον έχει να εμπιστευτεί τα μωρά κάπου. Εξάλλου, θα μπορούσε, έχοντας βοήθεια να κοιμηθεί μόνη της όσο θέλει!

 

Εγω σωματικά ενιωσα καλύτερα όταν μου ήρθε η περίοδος, είχα πιο καλή διάθεση, πιο πολύ ενδιαφέρον για το σύντροφό μου, για τον εαυτό μου, πιο έντονη επιθυμία για ερωτική συνευρεση που ως γνωστόν με τη σειρά της ανεβάζει τη διάθεση...

 

Για το τέλος του θηλασμού δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα. Σίγουρα, στη διάρκεια του θηλασμού αναπτύσσεται ένα μοναδικό δέσιμο των παιδιών με τη μαμά, που προσφέρει σε όλους ηρεμία.

 

Και γω τα παιδιά τα απολαυσα πολύ, αλλά περισσότερο μετά τον πρώτο χρόνο, γιατί τους πρώτους 3-4 μήνες περάσαμε δύσκολα με κολικούς κλτ... Αλλά αν πω ότι συνολικά είχα καλύτερη διάθεση σε σχέση με τον όταν ήμασταν μόνοι με το σύντροφό μου και αλητεύαμε :) και κάναμε ό,τι θέλαμε ό,τι ώρα θέλαμε, θα πω ψέματα... Εκείνος από την άλλη δεν αλλάζει το τώρα με τίποτα... :)

 

Πιστεύω όμως ότι είτε θηλάζει κανείς είτε όχι, οι προκλήσεις των μικρών παιδιών είναι σαφώς σημαντικότερες με τα δίδυμα. Η έλλειψη ύπνου, η κούραση, η ελλειψη προσωπικού χώρου και χρόνου στο ζευγάρι, η έλλειψη χρόνου για βασικά πράγματα/υποχρεώσεις και σε δεύτερο χρόνο για χαλαρωτικά και ξεκούραστα πράγματα (χόμπι, φίλους), όλα αυτά με δίδυμα θέτουν ένα πλαίσιο σαφώς πιο απαιτητικό, σε σχέση με το ένα μωρό.

 

Στη δική σας περίπτωση θα έπαιξε ρόλο το ότι ο θηλασμός σταμάτησε χωρίς τη θέληση ούτε τη δική σου ούτε των παιδιών.

Link to comment
Share on other sites

  • 3 εβδομάδες μετά...

k ego me didimakia agoraki k koritsaki tora einai 11 mhnon.ola moni mou exo kourastei para ma para poly k somatika k psixologika afou den bgaino e3o sxedon ka8olou.

 

h mama mou erxetai apla gia episke3h k h pe8era an k menei makria otan erxetai ta taizeis ta paidia ,ta paizei ta paidia , alla3es sedonia sta paidia?

ekei ta neura mou krosia oxi esena perimena pou erxesai mia fora to e3amhno na moou peis ti 8a kano.

 

den katalabainoun tipota

 

kourazomai alla me ena tous xamogelo ta 3exnao ola k pairno dunameis ,o adras mou me fonazei sifouna

 

oso gia autoys pou lene diafora tou styl 3eberdexes apla tous agnoo giati exo apo to xoro polla tragoudia akous

 

oti kanoume ego k o adras mou kanenas allos k kalitera giati ta aposidonizoun min ta valeis apo tora gia upno asta na ta xaroume....

 

k emeis ?den 8eloume ligo na 3ekourastoume?na sideroso ,na skoupiso ,na kano ena banio kati telos padon

 

8ee mou dose mou dunamhhhhhhhhhhhhhh

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

na kano ena banio kati telos padon

 

Όταν κατάφερνα να κάνω μπάνιο ένιωθα σαν να είχα πετύχει τον πιο δύσκολο στόχο ... και ας έπρεπε να γίνει και αυτό πολύ γρήγορα ... άσε που ποτέ τελικά δεν κατάφερνα να στεγνώσω τα μαλλιά μου μια και κάποιο θα με ζητούσε επειγόντως, οπότε το αυχενικό με περίμενε μόνιμα στη γωνία ...

 

Αν και δεν ένιωθα να μου λείπει παρόλα αυτά καμιά χαρά ... όσο υπερβολικό και να ακούγεται τα παιδάκια μου είναι η ζωή μου,η χαρά μου, το γέλιο μου και η κάθε σκέψη μου ...

παρόλα αυτά όποτε για κάποιο λόγο χρειαζόταν να φύγω για κάποια δουλειά εκτός του τόπου κατοικίας μου ... μου ερχόταν η επιθυμία να μη γυρίσω σπίτι έστω για ένα βράδυ ...

να ζήσω μια μέρα ελεύθερη, να δω φίλες και φίλους ή τουλάχιστον να κοιμηθώ στο σπίτι κάποιας φίλης μου ...

Το στήθος μου που πρήζονταν όμως όσο περνούσε η ώρα άρχιζε να διαμαρτύρεται και να μου θυμίζει πως κάποια παιδάκια με περίμεναν.

Το σώμα μου αντιδρούσε στην επιθυμία του μυαλλού, και βέβαια το πολύ σε 3-4 ώρες γυρνούσα σπίτι.

 

Με το που επέστρεφα βέβαια σπίτι η "τάση ολιγόωρης απόδρασης" εξαφανίζονταν στη στιγμή. Βρισκόμουν στο μόνο μέρος που είχε νόημα να είμαι. Στη φωλιά των μωρών μου ... icon7.gif

FHkYp3.png

 

7B9qp3.png

Link to comment
Share on other sites

Καλημέρα κι από μένα!

Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος σε δίδυμα (ομοζυγωτικά είναι τα δικά μου) στην αρχή τρόμαξα..Επειδή λόγω δουλειάς μένουμε μακρυά από την πόλη μας και τις οικογένειές μας…φοβήθηκα. Σκεφτόμουν την ίδια την εγκυμοσύνη επειδή δεν θα έχω κανέναν και όταν θα δουλεύει και ο άντρας μου θα είμαι ολομόναχη (κι αν συμβεί κάτι τι γίνεται..αναρωτιόμουν), σκεφτόμουν την απειρία μας ως γονείς και ξαφνικά θα βρεθούμε με 2 μωρά και χωρίς κανέναν άλλο και τι θα κάνουμε…και άλλα τέτοια.

Η εγκυμοσύνη μου δεν ήταν καθόλου δύσκολη από άποψη προβλημάτων ή επιπλοκών ή πρόωρου τοκετού. Μια απόλυτα φυσιολογική εγκυμοσύνη..Βέβαια, σταμάτησα από τη δουλειά στον 4ο μήνα περίπου, αλλά όλα πήγαν καλά. Η ψυχολογία μου στην αρχή δεν ήταν ιδιαιτέρως καλή..εξαιτίας του γιατρού που είχα αρχικά και του κέντρου υπερήχων που πήγα για την αυχενική διαφάνεια. Επειδή το ένα έμβρυο ήταν λίγο μικρότερο έπρεπε να γίνει η αυχενική διαφάνεια λίγο αργότερα..μόνο που αυτοί την έκαναν τότε με αποτέλεσμα να δούνε κάτι που μετά διορθώθηκε αλλά τότε έφεραν την καταστροφή. Μου μιλούσανε ότι υπήρχε περίπτωση να μην αναπτυχθεί…μου μιλούσανε ότι λόγω του ενός πλακούντα αν έχει πρόβλημα το ένα έμβρυο πρέπει να πάρουν και τα 2..μου μιλούσανε για επεμβάσεις που γίνονται αυτήν την στιγμή στην γαλλία αλλά είναι ακόμη πολύ επικίνδυνες και άλλα τέτοια. Όταν πήγα να πω κάτι να ξεκαθαρίσω την κατάσταση και να ρωτήσω κάποια πράγματα η απάντηση ήταν ακριβώς «παρʼ το απόφαση ότι η εγκυμοσύνη σου είναι ειδική περίπτωση και πρέπει να έρχεσαι εδώ κάθε τόσο». Οκ. Πήρα τον γιατρό μου να μου πει την άποψή του…δεν δέχτηκε ούτε να με δει στο ιατρείο του και είπε «ό,τι σου πουν αυτοί». Έγινα κουρέλι…Δεν κατάλαβα…Ήταν τόσο τρομερό αυτό που μου συνέβει??? Ποιος με παρακολουθούσε εμένα τελικά?? Ο γιατρός μου ή το κέντρο υπερήχων??? Τελικά άλλαξα γιατρό την ίδια στιγμή…έκανα την αυχενική διαφάνεια τον καιρό που έπρεπε να γίνει…και όλα ήταν μια χαρά!!

Σε όλη την εγκυμοσύνη σαφώς και σκεφτόμουν την περίπτωση της υποκλοπής από το ένα έμβρυο…αλλά προσπαθούσα να το βγάλω από το μυαλό μου και να σκέφτομαι ότι όλα εξελίσσονται μια χαρά και έτσι θα παραμείνουν. Κάθε φορά που ένιωθα

βάρος στην κοιλιά μου και αισθανόμουν ότι τα έμβρυα μεγάλωσαν …πετούσα στα σύννεφα.

Μετά την γέννα…τα πράγματα δεν λέω..ήταν δύσκολα. Επειδή είμασταν μακρυά από την πόλη μας…τους 2 πρώτους μήνες έμεναν μαζί μας είτε οι γονείς μου είτε οι γονείς του άντρα μου. Και τα προβλήματα πολλά.. Από τη μία 2 νέες ζωές που ήρθαν στον κόσμο μας.. Εγώ να προσπαθώ να συνέλθω από την καισαρική και να έχω ακόμη διάφορες ενοχλήσεις.. Εμείς να προσπαθούμε σαν γονείς να προσαρμοστούμε στην νέα κατάσταση και να βρούμε τους ρυθμούς και τους κώδικές μας.. Δύο νέα μωρά που προσπαθούσαν και αυτά να προσαρμοστούν στο καινούργιο τους περιβάλλον…Και από την άλλη η κάθε μάνα (δεν υποτιμώ σε καμιά περίπτωση την πολύτιμη βοήθειά τους..χωρίς αυτούς θα είχαμε καταρρεύσει) να λέει τα δικά της και κάθε φορά που κάνουν κάτι τα μωρά να ακούγονται εκατό διαφορετικές απόψεις!! Δεν αισθάνθηκα ότι έφτασα στα όρια της κατάθλιψης..αλλά ότι τα νεύρα μου είχαν φτάσει στα όριά τους είναι γεγονός!! Με ενοχλούσε ακόμη και το ότι αναγκαστικά κάποιος άλλος θα τάιζε το ένα από τα 2 μωράκια μου..γιατί δεν γινόταν να τα κάνω εγώ και τα 2 ταυτόχρονα. Και ναι..από τη μια είχα τάσεις φυγής…ήθελα να βγω έξω..να γυρίσω..και από την άλλη ένιωθα τύψεις με αυτές τις σκέψεις και δεν ήθελα να αφήσω τα μωράκια μου ούτε στιγμή στους άλλους!! Έκανα όμως τεράστιες προσπάθειες να καταπιώ πολλά πράγματα για να μην παρεξηγηθούμε..επειδή ήταν και όλοι κουρασμένοι και καταπονημένοι. Όταν πέρασαν και οι κολικοί (οι οποίοι μας παίδεψαν πολύ) είπαμε κι εμείς με τον άντρα μου ότι από εδώ και πέρα ..τέλος…μόνοι μας….μπορεί να κουραστούμε, να ψοφήσουμε, να μαλώσουμε και μεταξύ μας από την κούραση…αλλά θα είμαστε μόνοι μας και θα βάλουμε τα παιδιά μας στους δικούς μας ρυθμούς και στο δικό μας τρόπο ζωής!

Από τότε…τα πράγματα έχουν βελτιωθεί πάρα πολύ!! Τα μωράκια μας είναι 4 μηνών..τα πρωϊνά τα κρατάω μόνη μου..είμαστε πολύ πιο σίγουροι για τους εαυτούς μας και για τη ζωή μας και οι 4…έχουμε βρει τρόπους για να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη και πιο πρακτική (όσο είναι δυνατόν) και έχουμε ηρεμίσει παρα πολύ!!

Δυσκολίες υπάρχουν πάντα και θα υπάρχουν φαντάζομαι και είναι όλες αυτές που έχετε αναφέρει… Μου κακοφαίνεται που δεν μπορώ να τα πάρω το πρωϊ μόνη μου να βγω μια βόλτα…αισθάνομαι ότι έχω χάσει λίγο τον εαυτό μου…είναι δύσκολα όταν πάνω που έχεις ηρεμίσει το ένα και λες οκ…αρχίζει να κλαίει το άλλο…είναι δύσκολα όταν τυχαίνει να πρέπει να φάνε ταυτόχρονα…και να κλαις κι εσύ μαζί με το άλλο που πεινάει…είναι δύσκολα γιατί πρέπει να προγραμματίζεις πλέον και τις δουλειές του σπιτιού σε ώρες που δεν είσαι μόνη, έτσι ώστε να κρατάει κάποιος άλλος τα μωρά…. ακόμη και το πότε θα μπεις για μπάνιο όπως αναφέρατε εξαρτάται από άλλους.. Αυτά είναι ίσως τα πράγματα που διαφοροποιούν την γέννηση ενός παιδιού από τις πολύδυμες κυήσεις…

Για να μην σας κουράσω άλλο (γιατί ομολογώ ότι μπορώ να γράφω με τις ώρες…αφού δεν έχω και κανέναν άλλο να μιλήσω…ή δεν προλαβαίνω και πολύ πολύ) θα κλείσω με αυτό που λέτε όλες και είναι η αλήθεια: κάθε μέρα είναι και καλύτερη…κάθε μέρα είναι και πιο όμορφη…Δεν θα άλλαζα ούτε για μία στιγμή αυτό που ζούμε με τα 2 μας μωράκια!!

gkjdp3.png
Link to comment
Share on other sites

Κορίτσια ευχαριστούμε που μιλάτε για τις δικές σας εμπειρίες γιατί αυτά που νιώθατε εσείς όταν μάθατε ότι περιμένετε δίδυμα, θα νιώθουμε κ εμείς τώρα. Απλά θα ήθελα αν μπορείτε να μου πείτε μερικές τακτικές που χρησιμοποιήσατε με το τάισμα, τον ύπνο, το μπάνιο κλπ ούτως ώστε να τα καταφέρνετε μόνες σας ή με τον άντρα σας.

----------------------------------------------------------

Link to comment
Share on other sites

twins_mother και μόνο ότι γράφουμε κάποια πράγματα μας κάνει καλό! Και σε εμάς και στις άλλες διδυμομανούλες!

stellasss σχετικά με τις τακτικές, νομίζω η σχετική ενότητα είναι αυτή:

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=33300

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

  • 4 εβδομάδες μετά...

Voula ,καλημέρα σε σένα και σε όλα τα κορίτσια που συμμετέχουν σε αυτή την συζήτηση.

Είναι η πρώτη μου φορά που γράφω και δεν είμαι και σίγουρη εάν τα έχω κάνει όλα καλά. Εύχομαι κάποια από εσάς να μου απαντήσει.

Είμαι στον 2ο μήνα κύησης σε τρίδημα! μετά από την τρίτη μου εξωσωματική. Η αλήθεια είναι ότι μετά τον πρώτο υπέρηχο, αντί χαρά και ευτυχία που ήλπιζα να νιώθω, έχω αρχήσει να μην μπορώ να κοιμηθώ, να έχω άγχος και πιάνω τον εαυτό μου να έχει πέσει και σε μια καταθλιψούλα. Ο γιατρός μας είπε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις η ποιο συντηριτική οδός είναι η μείωση του ενώς. Αλλά από την άλλη πως να το κάνω βρε κορίτσια?

όταν έχεις προσπαθήσει τόσιο πολύ για να κάνεις ένα παιδάκι και έρχεται η ώρα που σου λένε ότι θα κάνεις τρία, πως να μειώσεις το ένα. Ο γιατρός μας μίλησε για εγκυμωσήνη υψηλού κυνδίνου, και ίσως να υπάξει πρόβλημα και στα μωρά αλλά και σε μένα. Όλα αυτά τα σκέφτομαι κάθε μέρα και ακόμα το γεγονός ότι δεν θα έχω καθόλου βοήθεια, μιας και οι γονείς μου ζουν στην επαρχεία (και τα πεθερικά).Ούτε οικονομική δυνατότητα γαι να πάρω κάποια γυναίκα υπάρχει.Ο σύζυγός μου λέει πως αυτό είναι το τελευταίο αλλά εγώ πιστέυώ ότι μετά τον τοκετά αν όλα πάνε καλά θα έρθουν άλλα χειρότερα και δεν ξέρω πως να το χειριστώ και τι ν ακάνω. Σας παρακαλώ όποια έχει παρόμοια εμπειρία, θα με βοηθούσε πολύ να μου γράψει.

 

 

 

 

Αφροδίτη αυτό που εγώ καταλαβαίνω και για το οποίο με βρίσκει σύμφωνη η παραπάνω φράση είναι ότι, συχνά θα δεις γυναίκες να επιθυμούν να κάνουν δίδυμα "για να τελειώνουν". Αυτές τις φράσεις "έκανες 2 σε 1" ή "και τα 2 με την πρώτη" ή "τώρα τελείωσες" , θα πρέπει να τις έχεις ακούσει πολλάκις.

 

Εγώ προσωπικά σε αυτούς τους ανρθώπους δεν τρέφω εκτίμηση γιατί δείχνουν άγνοια.

 

Διότι ο κόσμος δεν ξέρει

1) ότι η πολύδυμη κύηση είναι υψηλού κινδύνου γιατί και η μάνα και τα παιδιά κινδυνεύουν ανα πάσα στιγμή.

2) Η προωρότητα παίζει συνεχώς

3) τα προβλήματα της μονήρους κυήσεως εδώ διπλασιάζονται

4) υπάρχουν πιθανότητες να μην έχεις παιδιά στο τέλος ή να έχεις το ένα ή να έχεις και τα δύο με κάποιο πρόβλημα.

 

Αυτά ο κόσμος δεν τα γνωρίζει αλλά παραμένει στο αποτέλεσμα.

 

Καλό θα ήταν, αφού δημιουργήθηκε αυτή η ενότητα, να καταθέσουμε εδώ και να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας σε σχεση με την κύηση, τον τοκετό, την τυχόν παραμονή σε μονάδα βρεφών καθώς και τα τυχόν προβλήματα που τελικώς ανέκυψαν στα ίδια μας τα παιδιά και πως τα αντιμετωπίζουμε.

Εμένα προσωπικά θα με ενδιέφεραν οι περιπτώσεις των ομοζυγωτικών κυήσεων.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

όταν κάναμε τα δίδυμα (τα Νο 2 και 3), γνωρίσαμε στο νοσοκομείο και μία μαμά με τρίδυμα.

 

Εύχομαι να πάνε όλα καλά, αλλά θα χρειαστείς βοήθεια, πολλή βοήθεια ιδίως μετά τη γέννα. Μήωπς μπορεί να μετακομίσει η πεθερά σου ή η μαμά σου μαζί σας για κάνα χρόνο;

Ακόμη και για δίδυμα το ίδιο θα σου έλεγα

Link to comment
Share on other sites

Εγώ με δίδυμα δεν ήθελα ανακάτεμα γονιών-πεθερικών. Όσο τα είχα κοντά ήμουν όλο νεύρα. Μόλις αραιώσαμε, ηρέμισα! Και τα καταφέραμε μόνοι μας. Βοήθησε όμως πολύ ο σύζυγος που δεν ήταν αμέτοχος, αλλά αντίθετα συμμετείχε σε όλα!

 

Η κούραση είναι μεγάλη.

Αν δεν έχεις βοήθεια για τις δουλειές του σπιτιού, ίσως θα μπορούσες να πάρεις κάποια γυναίκα γι' αυτές (αν έχεις την οικονομική δυνατότητα).

 

Τα δύο μωρά είναι 2 και τα τρίδυμα... 3... πω πω... καλό κουράγιο!!

 

Υ.Γ. Ααα καλά! (Τα μάτια μου τα έχω μάλλον διακοσμητικά σήμερα :lol:). Δεν το πρόσεξα πως γράφεις οτι δεν υπάρχει οικονομική δυνατότητα... Γίνεται, κι έτσι, αλλά να ξέρεις θέλει οργάνωση. Και να ξέρεις επίσης πως θέλει να αφήνεις και πράγματα "πίσω". Δε χρειάζεται να είναι όλα τέλεια. Καλό κουράγιο ξανά!!

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

  • 4 εβδομάδες μετά...

κοριτσια ειναι δυσκολο τα διδυμα....βεβαια εγω θελω να κανω μια ντουζινα παιιδια....κ το βλεπω ωραιο....

εχω ενα γιο 21 μηνων κ θα ειχα κ ενα μωρο 3 μηνων βεβαια δεν γενηηθηκε ποτε...απο την ημερα που εμεινα εγκυος μεχρι πριν 2 μηνες ο συζηγος ηταν κοσοβο...ειχα τον ζουζουνο κ μια κοιλια τουρλα κ ετρεχα να τα κανω ολα....φαγητο παιχνιδι σκουπισμα βολτα....φαρμακειο λαικη σουπερ μαρκετ...μιλαμε ξαπλωνα κ δεν ενιωθα το κορμι μου αλλα μολις εβλεπα το προσωπακι του ευτυχισμενου μωρου μου ολα τα ξεπερνουσα...

ειστε ηρωιδες που τα βγαζετε περα μονες σας κ αξιες...ξερω πολλες που τα εχουν ολα στο χερι κ το μονο που κανουν ειναι να κρατανε το μωρο αγκαλια κ λενε κουραζονται...εγω πραγαμτικα δεν δινω σημσια στα λογια τους.Ειναι ντροπη να λενε τοσα ενω αλλες γυναικες εχουν οχι 1 αλλα 5 παιδια.

Link to comment
Share on other sites

  • 3 εβδομάδες μετά...

Κι εγώ μαμά διδύμων είμαι, μέχρι στιγμής όλα έχουν έρθει καλά. Η εγκυμοσύνη μου ήταν λίγο περίεργη, κυρίως επειδή μετά τον 5ο μήνα υπέφερα από τη μέση μου και τα πόδια μου και δεν μπορούσα να κάνω και πολλά πράγματα. Εδώ και 7 μήνες που έχω γεννήσει όλα βαίνουν καλώς, τουλάχιστον σε σχέση με αυτά που ακούω από τους γύρω μου εγώ δεν μπορώ να παραπονεθώ. Αυτό που θα ήθελα να σχολιάσω πάντως είναι ότι ΟΠΟΤΕ κι αν έχω ρωτήσει μαμά είτε με ένα είτε με δύο είτε με τρία μωρά πώς είναι η κατάσταση ΠΑΝΤΑ θα παραπονεθεί.... όλων τα μωρά είναι ιδιότροπα, βαριούνται εύκολα, έχουν ιδιαιτερότητες... Είτε είναι μόνη, είτε βοηθάει ο άντρας της, είτε έχει γυναίκα στο σπίτι από το πρωί μέχρι το βράδυ θα παραπονεθεί..... Πολλή γκρίνια γενικά...

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Κι εγώ μαμά διδύμων είμαι, μέχρι στιγμής όλα έχουν έρθει καλά. Η εγκυμοσύνη μου ήταν λίγο περίεργη, κυρίως επειδή μετά τον 5ο μήνα υπέφερα από τη μέση μου και τα πόδια μου και δεν μπορούσα να κάνω και πολλά πράγματα. Εδώ και 7 μήνες που έχω γεννήσει όλα βαίνουν καλώς, τουλάχιστον σε σχέση με αυτά που ακούω από τους γύρω μου εγώ δεν μπορώ να παραπονεθώ. Αυτό που θα ήθελα να σχολιάσω πάντως είναι ότι ΟΠΟΤΕ κι αν έχω ρωτήσει μαμά είτε με ένα είτε με δύο είτε με τρία μωρά πώς είναι η κατάσταση ΠΑΝΤΑ θα παραπονεθεί.... όλων τα μωρά είναι ιδιότροπα, βαριούνται εύκολα, έχουν ιδιαιτερότητες... Είτε είναι μόνη, είτε βοηθάει ο άντρας της, είτε έχει γυναίκα στο σπίτι από το πρωί μέχρι το βράδυ θα παραπονεθεί..... Πολλή γκρίνια γενικά...

 

Σκεφτομουν το συναισθημα της καταθλιψης που με ειχε καταβαλλει λιγο καιρο μετα τη γεννηση των διδυμων αλλα και αρκετο καιρο μετα...ειχα αναφερθει σε αυτο το θεμα.

Κοριτσια, ηταν καθαρα θεμα κουρασης και εξαντλησης. Τωρα πλεον, μου φαινεται τοσο μακρινο αυτο το συναισθημα...

 

Τρελαινομαι ειδικα με τα διδυμα μου, παιρνω πλεον τοσο χαρα αλλα και λογω ηλικιας των διδυμων, 3 χρονων πια, υπαρχει και το περιθωριο μιας ξεκουρασης.

 

Νομιζω οτι το πρωτο καιρο ολες οι μαμαδες εχουν ροπη προς την γκρινια και την καταθλιψη, λογω κουρασης ομως και αυπνιας. Απλα με τα διδυμα αυτο συμβαινει εις διπλουν.

Τα ματια μου πονανε απο τη νυστα, τα διδυμα με χορευουν σημερα στο ταψι απο τις 6 το πρωι αλλα νοιωθω τοσο γεματη,τα χαζευω περισσοτερο απο τις 2 μεγαλες μου που λεω ''Δοξα τον Θεο'' και ας φαινομουν καποτε γκρινιαρα, νομιζω οτι ειχα εγω και τοσες αλλες γυναικες, ολες τις δικαιολογιες του κοσμου! ;)

Πριν γράψεις, σκέψου!

Πριν κατακρίνεις, περίμενε!

Πριν προσευχηθείς, συγχώρα!

Πριν παραιτηθείς, προσπάθησε!

Link to comment
Share on other sites

Κοριτσια, ηταν καθαρα θεμα κουρασης και εξαντλησης. Τωρα πλεον, μου φαινεται τοσο μακρινο αυτο το συναισθημα...

 

Ναι, και εγώ συμφωνώ με αυτό!

Και επιπλέον, αυτή η κούραση και η εξάντληση, δε μας βοηθάει στο να αρχίσουμε να θέτουμε όρια, με σοβαρότητα, ηρεμία και επιμονή.

Και στις αρρώστιες τους, έχουμε άλλη αντιμετώπιση πια, λόγω εμπειρίας και αυτό (τουλάχιστον εγώ).

Όπως έγραψε κάπου αλλού και η alcyon, αρχίζουμε να μαθαίνουμε να είμαστε γονείς.

Και εγώ τώρα, βλέπω μεγάλες διαφορές, Κοριτσομανα. Παίζουν μόνα τους για πάρα πολύ ώρα και εμένα με θέλουν όταν τους λείπει κάποιος ήρωας από τη παρέα. Μπορεί να έχουν ανάγκη τη παρουσία μου, αλλά λειτουργώ επικουρικά αρκετές ώρες. Έτσι πραγματικά έχω αρχίσει και ξεκουράζομαι!

Link to comment
Share on other sites

Παίζουν μόνα τους για πάρα πολύ ώρα και εμένα με θέλουν όταν τους λείπει κάποιος ήρωας από τη παρέα. Μπορεί να έχουν ανάγκη τη παρουσία μου, αλλά λειτουργώ επικουρικά αρκετές ώρες.

 

Να ελπίζω δηλαδή σε καλύτερες μέρες;

Γιατί προς το παρόν μόνο τον διαιτητή κάνω.:lol:

Σ'αυτή τη φάση συχνά νιώθω πως περσι που ήταν πιο μικρές κουραζόμουν λιγότερο...

Link to comment
Share on other sites

Ω! ναι, Elli μου, να ελπίζεις!

Και εγώ, γι’ αυτό εξακολουθώ και θεωρώ το δεύτερο χρόνο πιο δύσκολο από τον πρώτο. Στο δεύτερο χρόνο έχασα τα αποθέματά μου.

Link to comment
Share on other sites

εγώ απλά ένα έχω να πω. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά τελικά πεθαίνει και αυτή.

 

Έχω μία κόρη 2,5 ετών και δίδυμα αγοράκι 8 μηνών....με τη γυναίκα μου έχουμε ξεπεράσει τα όρια της εξάντλησης.

Κάθε μέρα φοβάμαι μην κάνω κάποιο λάθος στη δουλειά από την αυπνία και την κούραση και δω την πόρτα της εξόδου....

Δεν ξέρω πότε θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω αν θα είμαι σε κατάσταση να καταλάβω τη βελτίωση....

Link to comment
Share on other sites

pk33, βρίσκεστε σε δύσκολη ηλικία.

Από τη δικιά μου εμπειρία, στα 2.5-3 ήταν το στάδιο που έγιναν όλα τα ξεκαθαρίσματα. Δηλαδή συνειδητοποίηση της γκρίνιας/μη αποδεκτής συμπεριφοράς, συνειδητοποίηση της ανταμοιβής και του πόσο όμορφα περνάμε όταν συνεργαζόμαστε όλοι μαζί.

Αυτό το λέω, για να δουλέψετε πολύ με τη κόρη σου αυτό το διάστημα. Πέστε απάνω της και οι δύο, βοηθήστε τη να καταλάβει τη θέση της και το τι θα κερδίσει. Είναι διαφορετικό να το καταλάβουν τη συγκεκριμένη στιγμή και άλλο να το συνειδητοποιήσουν και να το υιοθετήσουν σε μόνιμη βάση.

Και για εμάς ήταν δύσκολο διάστημα (Αύγουστος-Νοέμβρης), με την έννοια της οριοθέτησης συμπεριφοράς. Μας έτυχε και μια βαριά ίωση, ξαναψοφήσαμε! Είμαι και σαν ακρίδα, πήγα για check-up το Δεκέμβρη!

Τα πράγματα φάνηκαν καλύτερα, από τη μία μέρα στην άλλη. Στην αρχή έπαιζαν μόνα τους περίπου 1 ώρα. Ξαφνικά ένα απόγευμα έπαιζαν 3 ώρες μόνα τους. Όταν συνειδητοποιήσαμε με τον καλό μου, ότι είχαμε να ασχοληθούμε τόση ώρα με τα παιδιά, αρχίσαμε να ψιθυρίζουμε ύποπτα!

Όταν αυτό το ‘ξαφνικά’ άρχισε να γίνεται ρουτίνα, ανακτήσαμε δυνάμεις και μπορέσαμε να διαχειριστούμε τη γκρίνια και τη παράλογη συμπεριφορά τους με πιο αποτελεσματικό τρόπο. Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε και τον εαυτό μας! Και δεν ‘φοβόμασταν’ να τους πούμε κάτι μην τυχόν και αρχίσει ‘ο πόλεμος των αστρικών γκρινιών/συμπεριφορών…’.

Βέβαια, το απόγευμα το σπίτι είναι επιεικώς ‘πυροβολιμένο’. Έχουν πλήρη ελευθερία κινήσεων, αλλά μόνο έτσι μπορούν και απορροφούνται στο παιχνίδι. Και αν δω ότι αρχίζει η βαρεμάρα, βγαίνουν οι πλαστελίνες, χαρτοκοπτικές, ζωγραφικές…

Όχι ότι τώρα είναι τέλεια, αλλά τι σημαίνει και τέλεια’? Εννοείται ότι γκρινιάζουν, μαλώνουν,…, όλα τα κάνουν και τώρα, άλλωστε παιδάκια είναι. Απλά, έχει αλλάξει η κατανομή του χρόνου γκρίνιας, ηρεμίας και αυτονομίας.

Link to comment
Share on other sites

βρε ελευθερία δεν έχουμε χρόνο για μόνο για τη μεγάλη! Πρέπει να ζήσουν και τα δίδυμα.

 

pk33, σαφώς, δεν είπα το αντίθετο! Όχι μόνο να ζήσουν αλλά να τα χαρείτε και εσείς.

Απλά, ηρεμώντας η κόρη σου, που είναι σε θέση να κατανοήσει πλήρως, νομίζω ότι θα βοηθηθείτε συνολικά.

Δηλαδή, να είσαστε 3 προς τα 2 αγόρια, όσο μπορεί να γίνει αυτό!

Link to comment
Share on other sites

κοίτα το θέμα είναι να μην μπεις στον κύκλο των εφαρμογών του νόμου του Μέρφυ (αλήθεια πολύ σοφός αυτός ο τύπος!)

Αμα αρχίσουν οι εφαρμογές, τότε ασ' τα να πανε.

Ειλικρινά δεν ξέρουμε τι να κάνουμε για να την ηρεμήσουμε. Ηρεμεί μόνο με βόλτα ή με αγκαλιά, και να φανταστείς ότι πάει και παιδικό όπου εκτονώνεται και της αρέσει πολύ.

μπορεί να έρθει και καλά να βοηθήσει στο τάϊσμα ενός μικρού και εκεί που του λέει να τρώει το φαγητό του, να του πατάει και μια δαγκωματιά

Αλήθεια, ξέρει κανείς αν ένα παιδάκι 2,5 ετών μπορεί να κόψει το δάχτυλο ενός μωρού 8 μηνών με τα δόντια του; Η δική μας το έχει προσπαθησει 2 φορές και ευτυχώς την προλάβαμε

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...