Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Παραμύθια που ΔΕΝ τρομάζουν


Recommended Posts

ψαχνω να διαβασω παραμυθια, για να διηγουμαι στην κορη μου τα βραδια στο κρεβατι, αλλα να μην ειναι τρομακτικα....

 

δεν μπορω να της πω για κακες μητριες, κακους λυκους, παιδακια που τα παρατανε οι γονεις τους στα δαση, και τα σχετικα.....

 

προς το παρον, της λεω την κοκκινοσκουφιτσα καθε βραδυ, αλλα σε δικη μου εκδοχη για να μην τρομαξει, αλλα και παλι δεν μου αρεσει...

 

καμια ιδεα? καποιο λινκ?

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 51
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

α ωραια, το χω ριξει στη μελετη..

 

ξερουμε κανενα κλασσικο παραμυθι, απο τα γνωστα, που να μην ειναι τρομακτικο? οσα θυμαμαι, τωρα που το σκεφτομαι... ειναι ψιλοαπαισια!!!!!!

Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ, και εγώ σε κάποια φάση αγόρασα έναν τόμο με όλα τα κλασσικά παραμύθια και με έπιασε φρίκη, δεν μου φάνηκε καθόλου κατάλληλη η θεματολογία τους για το μικρό. Μου αρέσουν τα παραμύθια του Τριβυζά αλλά μάλλον μόνο σε έμενα γιατί η μικρή δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον παρά για να μουντζουρώνει τα βιβλία.

There is no patch for human stupidity.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Είχα από τις εκδόσεις Μίνωας το "παραμύθια που αγαπώ", που έχει τα κλασικά παραμύθια με λίγο πειραγμένο τέλος, π.χ. στο λύκο και τα 7 κατσικάκια, ο λύκος δεν πέφτει μέσα στο πηγάδι, αλλά από το χτύπημα της μαμάς κατσίκας, γίνεται λίγο χαζούλης και χορτοφάγος (πλήρης σωφρoνισμός δηλαδή), ή στα 3 γουρουνάκια δεν τον σκοτώνουν αλλά δροσίζει την καμένη ουρά του στο παγωμένο ποτάμι... είναι καλή εναλλακτική.

http://www.perfectoys.gr/showprod.php?id=7327

Μετά υπάρχουν άπειρα "μοντέρνα" παραμύθια, μου αρέσει πολύ ο Λουκάς ο καλόκαρδος λύκος.

http://www.picturebooks.gr/el/details_en.asp?id=50

Link to comment
Share on other sites

Πως να τραβήξεις το ενδιαφέρον του παιδιού με αγάπες και λουλούδια?

Και τι να κερδίσει από αυτό?

Εγώ μια χαρά τα βρίσκω τα κλασικά παραμυθια..

 

Βασικά το παιδί χρωματίζει το παραμύθι με τον δικό του τρόπο που εμείς δε μπορούμε να αντιληφθούμε..

 

Για παράδειγμα, το υπέροχο παραμύθι "το κοριτσάκι με τα σπίρτα" είναι οτι πιο στενάχωρο για να διαβάσει ένας ενήλικας.. Κανένας δε θα δει τίποτα θετικό σε μια ιστορία με ένα κοριτσάκι που πεθαίνει από το κρύο..

Κι όμως, αυτό το αντιλήφθηκα αφού μεγάλωσα.. Ως παιδί θεωρούσα το κοριτσάκι με τα σπίρτα ένα τυχερό παιδάκι που τελικά βρήκε τη μαμά του και ζήσαν ευτυχισμένοι..

 

Άλλα τα μάτια του παιδιού.. Ωραία μάτια.. Αθώα..

Nothing you would take... Everything you gave...

Link to comment
Share on other sites

το ασχημοπαπο..

τριβιζας(ποιος εκανε πιπι στο μισσισιπη)

κοντορεβυθουλης

πινοκιο

τοσοδουλα

και οπως ειπε κι η coraline επειδη δεν μπορουσα να σκεφτω πολλα,τα "διασκευαζα" ολα τα υπολοιπα..

the hand that rocks the cradle, is the hand that rules the world..

πριγκιπακος και νεραϊδουλα ..

Link to comment
Share on other sites

τα κλασικα παραμυθια με τους καλους και τους κακους και τον λυκο που τον σκοτωνουν ή την κακια μαγισσα που τη βαζουν στο φουρνο (χανσελ κ γκρετελ) ειναι συμβολισμοι που μιλανε με πολυ διαφορετικο τροπο στην ψυχη των παιδιων...

Πως να τραβήξεις το ενδιαφέρον του παιδιού με αγάπες και λουλούδια?

Και τι να κερδίσει από αυτό

συμφωνω πολυ με αυτο! αλλα διαφωνω με το οτι τα παιδια ειναι 'αθωα' ...δεν ειναι αθωα, εχουν και βια, εντασεις, αγχη...τα παραμυθια κ ειδικα τα κλασικα, ειναι υπεροχος τροπος να μαθουν να τα βγαζουν περα με την πραγματικοτητα. ο καλος ανταμοιβεται, ο κακος πεθαινει.

μπορει για εμας τους ενηλικες να εχει ηθικες ή αλλες προεκτασεις ο θανατος ή ο φόνος του λυκου, για ενα παιδι ομως το σημαντικο στο παραμυθι ειναι η τιμωρια του κακου και η νικη του καλου.

 

ειχα ξαναγραψει σε ενα τετοιο θεμα για το πολυ καλο βιβλιο ''η γοητεια των παραμυθιων'' που δυσυχως δεν κυκλοφορει πια απ'οσο ξερω....

προτεινει να λεμε αφοβα τις ιστοριες οπως τις ξερουμε χωρις ωραιοποιησεις, κ καλυτερα χωρις το βιβλιο μπροστα...το σημαντικο ειναι να αφησουμε το παιδι να βρει το δικο του νοημα στην ιστορια, δεν χρειαζεται να μπουμε σε λεπτομερειες πχ τι καταλαβες, τι σημαινει αυτο κτλ...

 

η δικια μου εχει κολλησει με τη χιονατη τωρα και τη ζηταει σχεδον καθε μερα. οσο για τη μαγισσα, οταν την βλεπει λεει:'φυγε κακο,ποτα!'(πορτα):mrgreen: της δειχνει κ το δρομο!:mrgreen:

Link to comment
Share on other sites

τα κλασικα παραμυθια με τους καλους και τους κακους και τον λυκο που τον σκοτωνουν ή την κακια μαγισσα που τη βαζουν στο φουρνο (χανσελ κ γκρετελ) ειναι συμβολισμοι που μιλανε με πολυ διαφορετικο τροπο στην ψυχη των παιδιων...

 

συμφωνω πολυ με αυτο! αλλα διαφωνω με το οτι τα παιδια ειναι 'αθωα' ...δεν ειναι αθωα, εχουν και βια, εντασεις, αγχη...τα παραμυθια κ ειδικα τα κλασικα, ειναι υπεροχος τροπος να μαθουν να τα βγαζουν περα με την πραγματικοτητα. ο καλος ανταμοιβεται, ο κακος πεθαινει.

μπορει για εμας τους ενηλικες να εχει ηθικες ή αλλες προεκτασεις ο θανατος ή ο φόνος του λυκου, για ενα παιδι ομως το σημαντικο στο παραμυθι ειναι η τιμωρια του κακου και η νικη του καλου.

 

ειχα ξαναγραψει σε ενα τετοιο θεμα για το πολυ καλο βιβλιο ''η γοητεια των παραμυθιων'' που δυσυχως δεν κυκλοφορει πια απ'οσο ξερω....

προτεινει να λεμε αφοβα τις ιστοριες οπως τις ξερουμε χωρις ωραιοποιησεις, κ καλυτερα χωρις το βιβλιο μπροστα...το σημαντικο ειναι να αφησουμε το παιδι να βρει το δικο του νοημα στην ιστορια, δεν χρειαζεται να μπουμε σε λεπτομερειες πχ τι καταλαβες, τι σημαινει αυτο κτλ...

 

η δικια μου εχει κολλησει με τη χιονατη τωρα και τη ζηταει σχεδον καθε μερα. οσο για τη μαγισσα, οταν την βλεπει λεει:'φυγε κακο,ποτα!'(πορτα):mrgreen: της δειχνει κ το δρομο!:mrgreen:

Συμφωνώ κι εγώ μαζί σου αλλά επιμένω πως τα παιδιά έχουν αθώα μάτια! Είναι αδύνατον να πονηρευτούν με οτιδήποτε κι αν δουν, εκτός αν τους το μάθουμε έτσι..

Εμείς τα μαθαίνουμε να είναι επιφυλακτικά και να φοβούνται απέναντι σε "ύποπτες" συμπεριφορές.. και δε μιλάω για τα βασικά ζωώδη ένστικτα..

Αυτό εννοώ λέγοντας "αθώα μάτια"..

Nothing you would take... Everything you gave...

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

ψαχνω να διαβασω παραμυθια, για να διηγουμαι στην κορη μου τα βραδια στο κρεβατι, αλλα να μην ειναι τρομακτικα....

 

δεν μπορω να της πω για κακες μητριες, κακους λυκους, παιδακια που τα παρατανε οι γονεις τους στα δαση, και τα σχετικα.....

 

προς το παρον, της λεω την κοκκινοσκουφιτσα καθε βραδυ, αλλα σε δικη μου εκδοχη για να μην τρομαξει, αλλα και παλι δεν μου αρεσει...

 

καμια ιδεα? καποιο λινκ?

 

έχεις δίκιο, πήραμε κι εμείς μία σειρά παραμύθια και σχεδόν όλα, ακόμα και τα κλασικά, μου φαίνονται ή τρομαχτικά ή αηδιαστικά, λύκοι, τέρατα, μάγεια, ένα προβατάκι που στο τέλος το τρώνε, τι πράγμα είναι αυτό,

άλλα που έχω δει είναι μάλλον για μεγαλύτερα παιδιά

1FdQp2.png
Link to comment
Share on other sites

Πως να τραβήξεις το ενδιαφέρον του παιδιού με αγάπες και λουλούδια?

Και τι να κερδίσει από αυτό?

Εγώ μια χαρά τα βρίσκω τα κλασικά παραμυθια..

 

Βασικά το παιδί χρωματίζει το παραμύθι με τον δικό του τρόπο που εμείς δε μπορούμε να αντιληφθούμε..

 

Για παράδειγμα, το υπέροχο παραμύθι "το κοριτσάκι με τα σπίρτα" είναι οτι πιο στενάχωρο για να διαβάσει ένας ενήλικας.. Κανένας δε θα δει τίποτα θετικό σε μια ιστορία με ένα κοριτσάκι που πεθαίνει από το κρύο..

Κι όμως, αυτό το αντιλήφθηκα αφού μεγάλωσα.. Ως παιδί θεωρούσα το κοριτσάκι με τα σπίρτα ένα τυχερό παιδάκι που τελικά βρήκε τη μαμά του και ζήσαν ευτυχισμένοι..

 

Άλλα τα μάτια του παιδιού.. Ωραία μάτια.. Αθώα..

 

 

 

εχει χρονια μπροστα της να τρομαξει απο ιστοριες/εικονες/φιλμς κλπ....

 

ο τρομος καμια φορα ειναι συναρπαστικος... τα θριλερς ας πουμε..

 

αλλα στην ηλικια των 2,5 δεν με ενδιαφερει να την εξιταρω!!! ποσο μαλλον την ωρα του υπνου....

 

γι αυτο απορριπτω τα κλασσικα παραμυθια.... μα, ουτε ενα απο αυτα που ξερω να μην κανουν για πολυ μικρα παιδακια?????!!!!!!!!

 

ευχαριστω για τα λινκς κοριτσια, τα κοιταω ολα!

Link to comment
Share on other sites

εμείς έχουμε αγοράσει πολλά βιβλία dora , έπειτα Χάιντι (επει μήνες βλέπαμε+ διαβάζαμε Χαιντι πήραμε και το βιβλίο με τα 4 dvd ), και υπαρχουν και κατι παραμυθακια με σκυλάκια , κουνελάκια ,γατάκια , παρα πολύ ωραία τα βρίσκεις σε σκλαβενίτη μεγάλο στα παιδικά βιβλία .

Τώρα έχουμε και διαβάζουμε disney (miky -mini).

 

(εγώ μεχρι μεγάλη τρόμαζα και στεναχωριόμουν σε παραμύθια και σε έργα )

Link to comment
Share on other sites

εχει χρονια μπροστα της να τρομαξει απο ιστοριες/εικονες/φιλμς κλπ....

 

ο τρομος καμια φορα ειναι συναρπαστικος... τα θριλερς ας πουμε..

 

αλλα στην ηλικια των 2,5 δεν με ενδιαφερει να την εξιταρω!!! ποσο μαλλον την ωρα του υπνου....

 

γι αυτο απορριπτω τα κλασσικα παραμυθια.... μα, ουτε ενα απο αυτα που ξερω να μην κανουν για πολυ μικρα παιδακια?????!!!!!!!!

 

ευχαριστω για τα λινκς κοριτσια, τα κοιταω ολα!

Αυτό θέλω να πω φυστίκω! Δε τρομάζουν! Εμείς τρομάζουμε!

Δε θυμάμαι ποτέ να είμαι τρομοκρατημένη όταν μου διάβαζαν παραμύθια..

Ισα ίσα που ήθελα να μου τα διαβάζουν συνέχεια..

 

Και είναι κουταμάρα να λέμε πως τα παιδάκια θα μισήσουν τα άγρια ζώα επειδή θα ακούσουν για τον κακό λύκο.. Προσωπικά λατρεύω τα ζώα.

Ψυχολόγος δεν είμαι αλλά νομίζω πως τα παιδάκια το "προσωποποιούν".. Δηλαδή επειδή υπάρχει ο κακός λύκος δε σημαίνει πως όλοι οι λύκοι είναι κακοί. Είναι αυτός ο συγκεκριμένος.. Οπως και όλοι οι άνθρωποι δεν είναι κακοί επειδή ένας είναι κακός..

 

Καταλαβαίνω την ένστασή σου, κι εγώ τα βρίσκω τρομακτικά αλλά είμαι σίγουρη πως στα παιδιά δεν έχει τον ίδιο αντίκτυπο και είναι πολύ διδακτικά.

 

Καλή επιλογή όπως και να έχει. :-D

Nothing you would take... Everything you gave...

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

ψαχνω να διαβασω παραμυθια, για να διηγουμαι στην κορη μου τα βραδια στο κρεβατι, αλλα να μην ειναι τρομακτικα....

 

δεν μπορω να της πω για κακες μητριες, κακους λυκους, παιδακια που τα παρατανε οι γονεις τους στα δαση, και τα σχετικα.....

 

προς το παρον, της λεω την κοκκινοσκουφιτσα καθε βραδυ, αλλα σε δικη μου εκδοχη για να μην τρομαξει, αλλα και παλι δεν μου αρεσει...

 

καμια ιδεα? καποιο λινκ?

 

Εγώ όλα τα κλασσικά παραμύθια, (όταν τα λέω) τα λέω σε δική μου εκδοχή... Θεωρώ ότι είναι απίστευτα σκληρά.

 

Γι' αυτή την ηλικία, καλά είναι τα ζουζουνοβιβλία (όχι κάτι εξαιρετικό αλλά καλά). Απλά νοήματα (κάποιου κεντρικού θέματος), σύντομες ιστορίες, όμορφες εικόνες.

 

Επίσης, γι' αυτή την εποχή, όλα σχεδόν τα Χριστουγεννιάτικα βιβλία είναι υπέροχα! Μερικά από αυτά έχουν ήχους και χρώματα και πραγματικά είναι μαγευτικά!

 

Και all time classic η Χάιντι - βιβλία και dvd! (Δεν έχω χάσει επεισόδειο :-P)!

 

Α! Κι αυτά που είπε η melina με τα ζωάκια είναι χαριτωμένα και συνήθως ακίνδυνα.

Link to comment
Share on other sites

Βοηθήστε στη διατήρηση της λειτουργικότητας του forum κάνοντας χρήση της αναζήτησης & αναφοράς.  Αν παρατηρήσετε κάποια δημοσίευση που θεωρείτε περίεργη επιθετική ή ενάντια στους κανόνες κάντε αναφορά δημοσίευσης  Οδηγίες για το πως γίνεται η αναφορά δείτε εδώ   Ευχαριστούμε

Ακολουθήστε μας και στο Instagram:

follow_insta.png.f136a60ab3d6a108659752cf6fcc0a5a.pngfollow_cafe.jpg.0bc77dbbb8cab70c6c8919c95cac08b8.jpg

 

Link to comment
Share on other sites

Φυστικάκι... ρίξε μια ματιά στις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Έχει κλασσικές ιστορίες διασκευασμένες (έως αγνώριστες καμιά φορά!) :lol:

 

Δες και μια σχετική συζήτηση εδώ: http://parents.org.gr/forum/showthread.php?p=1785629#post1785629

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

Για παράδειγμα, το υπέροχο παραμύθι "το κοριτσάκι με τα σπίρτα" είναι οτι πιο στενάχωρο για να διαβάσει ένας ενήλικας.. Κανένας δε θα δει τίποτα θετικό σε μια ιστορία με ένα κοριτσάκι που πεθαίνει από το κρύο..

Κι όμως, αυτό το αντιλήφθηκα αφού μεγάλωσα.. Ως παιδί θεωρούσα το κοριτσάκι με τα σπίρτα ένα τυχερό παιδάκι που τελικά βρήκε τη μαμά του και ζήσαν ευτυχισμένοι..

 

Άλλα τα μάτια του παιδιού.. Ωραία μάτια.. Αθώα..

 

Εγώ πάλι από την πρώτη φορά που μου το διάβασαν έκλαιγα! Και κάθε φορά που μου το έλεγαν φώναζα... να μην πεθάνει το κοριτσάκι να μην πεθάνει το κοριτσάκι! Σταμάτησαν να μου το διαβάζουν γιατί ξύπναγα και στον ύπνο μου με την ίδια κραυγή! Είχα τρελή ταύτιση με το κοριτσάκι λέμε!

δεν υπαρχει λαθος και σωστο υπαρχει ΜΟΝΟ διαφορετικο!

(Λορέτα Ποντικίνα)

Ξέρω τα πάντα αλλά δεν μπορώ να σας τα αποκαλύψω!

Link to comment
Share on other sites

Λοιπόν... με μια πρόχειρη ματιά στη βιβλιοθήκη...

κατάλληλα για βράδυ....

 

Ερυθρούλης το κόκκινο αστέρι, Μαρία Καραγιάννη, εκδ. Διάπλαση (Αρέσει πολύ!!)

Ο τοσοδούλης δεινόσαυρος, Michael Foreman, εκδ. Modern Times (ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ!!)

Βρωμοκάτσικο - Χαζόχηνο, εκδ. Πατάκης (Ρίχνεις γέλιο.... είναι δυο φίλοι που τσακώνονται και τα ξαναβρίσουν)

 

Αγαπημένες Ιστορίες, εκδ. Susaeta

Μύθοι, Susaeta (Χμμ... κα..λούλι.... μεν... αλλά... χμμ... για λίγο μεγαλύτερες ηλικίες, λόγω αφήγησης).

 

Και φυσικά, πλούσια θεματολογία σε παραμύθια από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Έχει μύθους του Αισώπου, είτε διασκευασμένα κλασσικά παραμύθια με πολύ καλή εικονογράφηση.

 

 

 

Υπάρχουν κι άλλα... αλλά για άλλες ώρες της μέρας.... ;)

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

Εγώ πάλι από την πρώτη φορά που μου το διάβασαν έκλαιγα! Και κάθε φορά που μου το έλεγαν φώναζα... να μην πεθάνει το κοριτσάκι να μην πεθάνει το κοριτσάκι! Σταμάτησαν να μου το διαβάζουν γιατί ξύπναγα και στον ύπνο μου με την ίδια κραυγή! Είχα τρελή ταύτιση με το κοριτσάκι λέμε!

 

Εγώ πάλι σκεφτόμουν "ποιος ηλί@ιος σκέφτηκε αυτή την ιστορία!!" :oops: :oops: :oops: Και γιατί δε μπορούσε μια φορά να πάνε όλα καλά!!

Ζήτημα να την άκουσα 1-2 φορές.... ούτε να τη φτύσω μετά! :mrgreen: Ακόμα και τώρα!

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

Εγώ πάλι από την πρώτη φορά που μου το διάβασαν έκλαιγα! Και κάθε φορά που μου το έλεγαν φώναζα... να μην πεθάνει το κοριτσάκι να μην πεθάνει το κοριτσάκι! Σταμάτησαν να μου το διαβάζουν γιατί ξύπναγα και στον ύπνο μου με την ίδια κραυγή! Είχα τρελή ταύτιση με το κοριτσάκι λέμε!

 

Εγώ πάλι σκεφτόμουν "ποιος ηλί@ιος σκέφτηκε αυτή την ιστορία!!" :oops: :oops: :oops: Και γιατί δε μπορούσε μια φορά να πάνε όλα καλά!!

Ζήτημα να την άκουσα 1-2 φορές.... ούτε να τη φτύσω μετά! :mrgreen: Ακόμα και τώρα!

 

:lol::lol::lol:

Ε, μάλλον εγώ ήμουν χαζό!

Nothing you would take... Everything you gave...

Link to comment
Share on other sites

αν κι εχω πει τη γνωμη μου σε παλιοτερο θεμα, σας παραθετω κατι που βρηκα στην καθημερινη. αν δεν βαριεστε να διαβασετε...

 

"Παραμύθια, ένας κόσμος γεμάτος μυστικά

dot_clear.gif Τι συμβολίζει η Χιονάτη, πού γεννήθηκε η Σταχτοπούτα, σε ποιους απευθύνεται ο Κοντορεβυθούλης; –

 

Μια αφηγήτρια αποκαλύπτει Της Τανιας Γεωργιοπουλου

 

Τη Σταχτοπούτα θα τη βρει κάθε φορά ο πρίγκιπάς της, η Κοκκινοσκουφίτσα θα νικήσει τον κακό λύκο και ο Κοντορεβυθούλης θα επιστρέψει τελικά σπίτι. Και πάντα είμαστε έτοιμοι (και πρόθυμοι) να ακούσουμε πώς τα κατάφεραν. Τα παραδοσιακά παραμύθια, γνωστές ιστορίες… αγνώστου πατρότητας με διάφορες παραλλαγές, ταξιδεύουν από στόμα σε στόμα και από χώρα σε χώρα, αιώνες τώρα, προσφέροντας ψυχαγωγία και παρηγοριά.

Οι σύγχρονοι παραμυθάδες –στη Γαλλία περισσότεροι από 3.000, στο Βέλγιο 600– παίρνοντας τα ηνία της προφορικής αφήγησης από τους προηγούμενους έχουν αναλάβει το δύσκολο έργο της παράδοσης, κάποιοι ως εργασία πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης και άλλοι παράλληλα με τη συγγραφή παραμυθιών, την ηθοποιία ή κάποια εντελώς διαφορετική δουλειά για τα προς το ζην. Μια από αυτούς τους παραμυθάδες, η κ. Λίλη Λαμπρέλλη που ζει και εργάζεται ως μεταφράστρια στις Βρυξέλλες από το 1981, βρέθηκε στην Ελλάδα προκειμένου να συμμετάσχει σε παγκόσμια συνάντηση αφηγητών, μας αποκαλύπτει τα μυστικά των παραμυθιών. Ενός λόγου εύθραυστου και αθάνατου όπως επιγράφεται το βιβλίο της που πρόκειται να εκδοθεί σύντομα από τις εκδόσεις Πατάκη.

Λέμε λοιπόν σε όλο τον κόσμο τα ίδια παραμύθια; «Ναι αυτό ανακάλυψα όταν ξεκίνησα τα σεμινάρια αφήγησης στο Παρίσι με τον Henri Gougaud. Υπάρχουν δύο θεωρίες, η πρώτη ότι γεννήθηκαν σε έναν τόπο και από εκεί ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο και η δεύτερη, ότι γεννήθηκαν σε πολλά σημεία, οι ίδιες ιστορίες γιατί οι ανάγκες της ψυχής είναι παντού οι ίδιες» λέει στην «Κ» η κ. Λαμπρέλλη. Τα παραδοσιακά παραμύθια είναι πολύ παλαιά, δημιουργήθηκαν στους προχριστιανικούς χρόνους –ένα από αυτά βρέθηκε σε αιγυπτιακό πάπυρο– γιʼ αυτό και δεν έχουμε παραδοσιακά Χριστουγεννιάτικα παραμύθια και οι αντίστοιχες αναφορές προστέθηκαν αργότερα. Το 1910, πραγματοποιήθηκε μια πρώτη προσπάθεια καταγραφής από τον Φινλανδό Αρν και τον Αμερικανό Τόμσον οπότε δημιουργήθηκε ο διεθνής κατάλογος Αρν-Τόμσον, που περιλαμβάνει 2.340 παραμύθια, τα οποία χωρίζονται σε πέντε μεγάλες κατηγορίες: Παραμύθια με ζώα, μαγικά, Νοβελιστικά, Ευτράπελα, Κλιμακωτά. Το κατʼ εξοχήν «παραμύθι» ωστόσο λέει η κ. Λαμπρέλλη είναι το μαγικό παραμύθι.

Τελετουργικά ενηλικίωσης

«Τα 350 μαγικά παραμύθια συνδέονται με τελετουργικά ενηλικίωσης πρωτόγονων λαών. Γιʼ αυτό και ο ήρωας αυτού του παραμυθιού ξεκινάει από μια ομαλή κατάσταση, πολύ σύντομα υπάρχει μια έλλειψη, μετά περνάει από δοκιμασίες μέχρι να γίνει βασιλιάς ή βασίλισσα, δηλαδή αυτόνομος. Η τελική κατάσταση του ήρωα είναι πάντα ανώτερη από την αρχική» εξηγεί η ίδια. Η Σταχτοπούτα λοιπόν δεν είναι μόνο μια ρομαντική ιστορία αγάπης αλλά συμβολίζει την ενηλικίωση που έρχεται μέσα από τη σύγκρουση της μάνας με την κόρη. «Η Σταχτοπούτα θεωρείται ότι γεννήθηκε στην Ελλάδα γιατί εδώ βρίσκουμε τις περισσότερες παραλλαγές. Στην αρχική καταγραφή έχουμε μια μάνα με τρεις κόρες που γνέθουν και πεινάνε. Αποφασίζουν λοιπόν ότι θα φάνε όποια της σπάσει πρώτης το νήμα. Πρώτη φορά, σπάζει της μάνας, αλλά τη συγχωρούν, δεύτερη φορά πάλι το νήμα της μάνας, τη συγχωρούν, τρίτη πάλι το νήμα της μάνας οπότε την τρώνε. Η Σταχτοπούτα είναι αυτή που δεν έφαγε, μόνο μάζεψε τα κοκαλάκια και πένθησε».

Σεξ, βία, τρόμος

– Γιατί τα παραδοσιακά παραμύθια είναι τόσο τρομαχτικά;

– Στα παραμύθια δεν υπάρχει τζάμπα αγριότητα. Καθετί κάτι συμβολίζει. Σε πολλές τελετουργίες το να φας τον νεκρό σήμαινε ότι έδειχνες σεβασμό, ότι έπαιρνες τη δύναμή του. Τα παραμύθια είναι δημιουργήματα σοφών που έχουν φτιαχτεί για να μας μεγαλώσουν, δεν απευθύνονταν αρχικά σε παιδιά. Η Χιονάτη, ας πούμε, είναι το πιο ακραίο παραμύθι σύγκρουσης με τη μάνα. Ολα αυτά τα παραμύθια μιλάνε για αυτονομία, τον απογαλακτισμό, την ενηλικίωση, διαδικασία πολλές φορές οδυνηρή. Ομως ο ήρωας πάντα στο τέλος νικάει και έρχεται η παραμυθία, η παρηγοριά ότι τελικά και εμείς θα νικήσουμε τον δράκο.

Οι Αδελφοί Γκριμ που συνέλεξαν παραδοσιακά παραμύθια «για τα παιδιά και την οικογένεια» χρειάστηκε να βγάλουν επτά εκδόσεις προκειμένου η συλλογή τους να γίνει αποδεκτή. «Σε κάθε μία από αυτές» όπως επισημαίνει η διεθνολόγος κ. Αννα Αγγελοπούλου το τρίπτυχο «σεξ, βία, τρόμος» συρρικνωνόταν.

Οι σημερινοί παραμυθάδες ωστόσο συχνά απευθύνονται σε παιδιά κυρίως σχολικής ηλικίας. Οπως λέει μάλιστα η κ. Λαμπρέλλη τα συναινούντα παιδιά είναι το καλύτερο ακροατήριο. Σπάνια θα κατεβάσουν το βλέμμα όταν τους απευθύνεσαι και αυτό είναι μεγάλη βοήθεια για έναν παραμυθά που η «δουλειά του» βασίζεται στην επικοινωνία. «Την ώρα που αφηγείσαι δεν είσαι κάποιος που υποδύεσαι τον αφηγητή, είσαι εσύ ο ίδιος όμορφος άσχημος, ψευδός ή αλλήθωρος δεν έχει σημασία. Δεν μπορείς να απομνημονεύσεις ένα παραμύθι, και απλώς να το απαγγείλεις. Αλλωστε οι περισσότερες καταγραφές παραμυθιών έγιναν τον 19ο αιώνα οπότε η γλώσσα είναι εντελώς διαφορετική. Αν χρησιμοποιήσεις αυτή τη γλώσσα είσαι ηθοποιός που λες ένα κείμενο, όχι αφηγητής».

Η ιστορία του «καημού»

Το αγαπημένο παραμύθι της κ. Λίλης Λαμπρέλλη είναι ο «Καημός». «Το πρωτοάκουσα από την Αγνή Στρουμπούλη καθισμένη στον καναπέ της» θυμάται και ξεκινά τη διήγηση...

Βασιλιάς, βασίλισσα και δύο παιδιά, γιος και κόρη. Η κόρη έχει μια παραμάνα που όλη μέρα αναστενάζει «ωχ καημός». Η καταγραφή λέει «υπηρέτρια», εγώ λέω «παραμάνα» γιατί είναι η μητρική φιγούρα που τη μυεί στην ενηλικίωση, κάτι που η μάνα της δεν μπορεί να κάνει.

Ρωτάει λοιπόν η κόρη την παραμάνα «τι είναι αυτός ο καημός». Και εκείνη της απαντά «α πα, πα παιδάκι μου να μη ρωτάς να μάθεις τι είναι καημός». Εκείνη τη στιγμή περνάει απέξω από τα δώματα της βασιλοπούλας ένας πωλητής καημού που φωνάζει «καημό πουλώ». Κατεβαίνει η βασιλοπούλα και αγοράζει –χωρίς κανείς να την εμποδίσει παρόλο που είναι βασιλοπούλα– καημό, που είναι ένα μικρό σκουλήκι σε ένα κουτί. Και τον έτρεφε και τον έτρεφε και ο καημός μεγάλωνε και έγινε θεριό και έφαγε τη μάνα της και έφαγε τον πατέρα της, έφαγε τον αδελφό της, έφαγε όλο το χωριό. Ρήμαξε η πολιτεία αλλά εκείνη δεν την έτρωγε.

Καταρρέει λοιπόν όλος ο κόσμος της παιδικής ηλικίας. Και βρίσκεται μόνη της, όπως όλοι μας άλλωστε. Πήρε, λέει το παραμύθι, τα μάτια της και περπάτησε στην ερημιά. Η «ερημιά» στο παραμύθι είναι ο τόπος όπου όλα μπορούν να συμβούν, όλα είναι δυνατά, γιατί δεν υπάρχει τίποτα και μπορούν να τεθούν ερωτήματα.

Περπάτησε, περπάτησε, ξάφνου βλέπει ένα δέντρο. Στις ρίζες του είχε πηγή. Η βασιλοπούλα ανέβηκε στα κλαριά του. Οταν ο ήρωας ανεβαίνει στα κλαδιά, ανεβαίνει σε ένα άλλο επίπεδο συνείδησης. Εκεί τότε βλέπει να έρχεται ένας καβαλάρης, το βασιλόπουλο. Το άλογο, λέει, δεν έπινε. Σκιαζόταν. Κοιτάει μέσα στο νερό και βλέπει να καθρεφτίζεται η όμορφη βασιλοπούλα.

Γυρνάει, και τη ρωτά. «Είσαι φάντασμα;» και αυτή απαντά «άνθρωπος είμαι». Την αγάπησε με τη μια και αυτή κατέβηκε από το δέντρο ανέβηκε στα καπούλια του αλόγου και πήγε στο παλάτι του. Εκεί υπάρχει η μάνα του. Αρα αυτός δεν είναι εντελώς αυτόνομος. Λέει στη μάνα του «Μάνα αυτή είναι η γυναίκα μου θα τη στεφανωθώ».

Την παντρεύεται και αυτή έμεινε έγκυος. Οταν ήρθε η ώρα να γεννήσει, αυτός είναι στον πόλεμο. Τρεις φορές έχει παιδί και τις τρεις φορές αυτός λείπει και γεννά με την πεθερά της. Την πρώτη γεννά αγόρι. Ομορφο. Την πρώτη ημέρα το πλύνανε, το ταΐσανε. Τη δεύτερη το ταχταρίσανε. Την τρίτη το νανουρίσανε. Την τρίτη το βράδυ έκλαιγε το μωρό. Ακούστηκε βουητό και ήταν το θεριό. Και είναι η πρώτη φορά που η κόρη λέει «ωχ καημός». Του λέει φάε με. Ομως αυτός ανοίγει το στόμα και τρώει το μωρό. Μπαίνει μέσα η πεθερά λέει «κόρη μου δεν το ακούω να κλαίει το μωρό» και της απαντά «μάνα το έφαγα». Και εκείνη της λέει «πώς θα το πούμε στον άντρα σου;».

Γυρνάει το βασιλόπουλο ρωτάει τη μάνα. «Μάνα η γυναίκα μου γέννησε;». «Γέννησε αλλά το χάσαμε το παιδί» του απαντά. Και το βασιλόπουλο... «Δεν πειράζει, αυτή να είναι καλά».

Δεύτερη φορά τα ίδια. Τρίτη φορά γεννάει κορίτσι. Και αυτή τη φορά η μάνα αποφασίζει να τη μαρτυρήσει. Οταν γυρνά το βασιλόπουλο λέει «άκου παιδί μου. Τα παιδιά δεν πέθαναν μόνο, τα τρώει αυτή. Εκεί που τη βρήκες μέσα στην ερημιά θα είναι καμία άγρια. Πρέπει να τη διώξεις». Και τη διώχνει και δεύτερη φορά παίρνει τον δρόμο της ερημιάς.

Οπως συμβαίνει πάντα εκεί που λες ότι τα κατάφερα, έκανα παιδιά (τα παιδιά είναι δημιουργία και δυνατότητες), έρχονται νέα βάσανα. Τώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα βουνό. Και όταν φτάνει στην κορφή, γυρνάει, κοιτάει και βλέπει το θεριό. Γυρνάει και του λέει. «Ωχ καημός. Φάε με». Τώρα είναι διαφορετικό γιατί δεν έχει να χάσει τίποτα.

Και τότε το θεριό της λέει «Δε σε τρώω. Γιατί με τόσα που σου έκανα δεν με πρόδωσες. Αλλά θα σου δώσω πίσω τα τρία σου παιδιά να γυρίσεις στον άντρα σου. Ανοίγει το στόμα και ξερνάει τα τρία παιδιά μεγαλωμένα, γιατί τα είχε προσέξει. Πήρε τα παιδιά από το χέρι, γύρισε στον άντρα της και του τα είπε όλα. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».

Η τεχνική του αφηγητή

– Ποιοι μπορούν να γίνουν αφηγητές;

– Ολοι μπορούν να αφηγηθούν, γιατί όλοι αφηγούμαστε στη ζωή και μάλιστα εξαιρετικά αν μας ενδιαφέρει το αντικείμενο ή η ποιότητα της στιγμής. Αν θέλουμε να κάνουμε πρόταση γάμου για παράδειγμα είμαστε εξαιρετικοί αφηγητές.

– Οχι πάντα...

– Είμαστε συγκινητικοί και αυτό είναι το ζητούμενο. Μιλάω για πρόταση γάμου που δεν είσαι σίγουρος για την απάντηση. Τότε μπαίνεις στον κόπο της αφήγησης με την έννοια ότι σε πονάει πολύ το τι θα γίνει. Παρακολουθείς, δέχεται δε δέχεται, και δοκιμάζεις να προσαρμόσεις το «κείμενό» σου στη ζωντανή στιγμή.

– Ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι που διηγούνται καλύτερα από άλλους.

– Ναι, υπάρχει σε κάποιους ανθρώπους η έμφυτη τάση να είσαι μαζί με τον άλλο, να θες να μοιραστείς. Οταν κάποιος δεν διηγείται με πάθος είναι γιατί είναι αποστασιοποιημένος, δεν έχει το ισχυρό κίνητρο να μοιραστεί εκείνη την ώρα. Ας πούμε λοιπόν ότι όλοι μπορούν να διηγηθούν απλώς όχι όλα τα παραμύθια και όχι όλες τις στιγμές.

– Ποια είναι η τεχνική του παραμυθά;

– Ο λόγος του παραμυθά δεν είναι τυχαίος, είναι ποιητικός, δεν βρίσκουμε τα λόγια της αφήγησης μέσα στο ποτάμι της καθημερινότητας. Εχει δεκαπεντασύλλαβο, έχει χαϊκού, έχεις έτοιμα στοιχεία. Μετά είναι η τεχνική του ανεκδότου. Δεν υπάρχει τίποτα περιττό στο παραμύθι, δεν χρειάζεται να κάνεις περιγραφές. Οταν λες «η Κοκκινοσκουφίτσα είναι μέσα στο δάσος», ξέρεις σε ποιο δάσος είναι, ξέρεις τι χρώμα κάλτσες φοράει, τη βλέπεις ολοζώντανη. Θα την περιγράψεις έτσι ώστε όλοι να «δουν» τη δική τους κοκκινοσκουφίτσα. Αυτός που παρασταίνει είναι ο ακροατής και όχι ο αφηγητής. Ο δεύτερος παραδίδει προφορικές εικόνες. Η βασική τεχνική του παραμυθά είναι η ποιότητα της σχέσης του με τον εκφερόμενο λόγο και με αυτούς που είναι μαζί του. Περισσότερο είναι σχέση παρά τέχνη. Ο ιδανικός αφηγητής είναι αυτός που λέει την κατάλληλη ιστορία, στον κατάλληλο άνθρωπο, την κατάλληλη στιγμή. Πώς μπορείς όμως να το οργανώσεις αυτό;

Σκοτώνοντας τον δράκο

Η κ. Λίλη Λαμπρέλλη λέει, μιλώντας στην «Κ», ότι δεν μπορείς να αποκωδικοποιήσεις ένα παραμύθι απολύτως γιατί κάθε φορά «ανοίγεις μια πόρτα και βλέπεις άλλες 100 κλειστές». Ωστόσο μπορείς να δώσεις μια εξήγηση στα βασικά συμβολικά στοιχεία.

Ο Κοντορεβυθούλης είναι μαγικό παραμύθι από τα ελάχιστα που απευθύνονται πραγματικά σε παιδιά, γιʼ αυτό και ο ήρωας επιστρέφει τελικά σπίτι. Ο Κοντορεβυθούλης ακούει ότι δεν έχουν να τον θρέψουν και ότι γιʼ αυτό θα τον αφήσουν στο δάσος. «Είναι σαν τα παιδάκια που τους λένε ότι θα πάνε σχολείο και τρομοκρατούνται. Υπάρχουν πάντα τα χνάρια γιατί η μαμά και ο μπαμπάς έρχονται πάντα και τα παίρνουν και έτσι τελειώνει η ταλαιπωρία. Την άλλη μέρα τα ξαναπάνε και κάθε μέρα τα χνάρια είναι πιο αδύναμα και έτσι τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι πρέπει να έχουν μια άλλη θέση με την εστία. Ο Κοντορεβυθούλης τελικά σκοτώνει τον δράκο, τον φόβο δηλαδή, και γυρνάει στο σπίτι με ένα θησαυρό, το πρώτο βήμα στην αυτονομία, στη γνώση», τονίζει.

Η Κοκκινοσκουφίτσα «θα μπορούσε να είναι συμβολικά η πρώτη ημέρα της εφηβείας, γιʼ αυτό και φοράει κόκκινο σκουφί. Πρόκειται για μια σχέση μεταξύ γυναικών, τη στέλνει η μαμά της στη γιαγιά για να τη δει που φοράει το κόκκινο σκουφί, και να μοιραστεί μαζί της τη χαρά, ότι είναι μια εν δυνάμει μάνα. Ομως για να το κάνει αυτό πρέπει να περάσει από το δάσος όπου υπάρχει ο λύκος και άρα ο κίνδυνος. Ο λύκος σε αυτή την περίπτωση είναι ο φόβος του άλλου φύλου που όμως η Κοκκινοσκουφίτσα θα καταφέρει να ξεπεράσει».

Link to comment
Share on other sites

:lol::lol::lol:

Ε, μάλλον εγώ ήμουν χαζό!

 

:lol: :lol: :lol:

Όχι βρε συ....

αισιόδοξος άνθρωπος λέγεσαι!! :P;):D

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...