Παραβατική συμπεριφορά - "κακά" παιδιά

[alcyon]

Μια απορία.... μεγάλη απορία....

 

Τα παιδιά που εμφανίζουν παραβατική συμπεριφορά, γνωρίζουν τι κάνουν;

Δηλαδή, ξέρουν πως αυτό που κάνουν είναι εκτός ορίων και παρόλ' αυτά το πράττουν για "μαγκιά", για τα μάτια της παρέας ή της φιλενάδας/φίλου;

Ή μήπως δεν έχουν επίγνωση καν του οτι είναι απαράδεκτη μια συμπεριφορά; Δεν έχουν δηλαδή καταρτιστεί ως προς τα κοινώς αποδεκτά όρια;

 

 

Τέτοια άτομα είναι πιο πιθανό να δημιουργήσουν κλίκες, συμμορίες και να αναπτύσσουν δράση. Η περιθοριοποίηση είναι θέμα χρόνου (αργά ή γρήγορα αναλόγως των πράξεών τους). Οι φυσικές συνέπειες των πράξεών τους καθώς και οι τιμωρητικές συνέπειες επίσης είναι αναμενόμενες να συμβούν.

 

Στο σχολείο αυτό μπορει να μεταφραστεί και ως αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος. Αυτό όμως ως μέτρο από μόνο του είναι ικανό να ... συνετίσει; Υπάρχει και καλώς υπάρχει (για πολλούς λόγους). Όμως.... απουσιάζει η ψυχολογική υποστήριξη. Γιατι δεν αναγκάζονται αυτά τα παιδιά να παρακολουθούν υποχρεωτικές συνεδρίες από ψυχολόγους ή ψυχοθεραπευτές (δεν ξέρω ποιος κλάδος είναι ο πιο αρμόδιος); Άντε και άλλαξε σχολείο το παιδί και "απαλλάχθηκαν" οι συμμαθητές και οι καθηγητές από αυτό.

 

Θα βρεθεί άλλο σχολείο, άλλοι συμμαθητές και άλλες κλίκες. Τι άλλαξε; Μετατέθηκε ένα πρόβλημα για αλλού..... Άρα, τι έγινε; Μια "τρύπα στο νερό";!

 

Απουσιάζει δηλαδή η πλήρης ψυχική στήριξη σε θύτες και θύματα σε τέτοιες περιπτώσεις... Πότε θα μεριμνήσει το κράτος για αυτό;;;

Και πότε θα μεριμνήσουμε ως γονείς για αυτό; Γιατί δεν πηγαίνουν αυτοί οι γονείς μαζί με τα παιδιά τους σε κάποιον ειδικό;

 

Και η απορία μου μένει.... ξέρουν τι κάνουν και το παραβαίνουν ή δεν έχου καν αντιληφθεί τα όρια;

[maria77777]

υπαρχουν πολλοι λογοι που ενα παιδι η εφηβος μπορει να εμφανιζει παραβατικη συμπεριφορα.αλλες φορες το γνωριζουν και το κανουν για"μαγκια" παρασυρομενοι απο συνομηλικους,αλλες δε το συνειδητοποιουν λογω καποιων διαταραχων.οπως και να εχει,προσωπικα πιστευω οτι και στις δυο περιπτωσεις χρειαζεται η συμβουλη και αρωγη ειδικου

[katerinak]

αν για καποιο λογο το ατομο υιοθετησει μια εικονα προς τα εξω,συνηθως πασχιζει να την διατηρησει ακομα κ αν ειναι αρνητικη στους αλλους..

[alcyon]

Λόγοι υπάρχουν σίγουρα πολλοί. Τίποτα δεν είναι χωρίς αιτιολογία. Τι πραγματικά γίνεται όμως μέσα στο μυαλό του κάθε παιδιού; Σε τι μήκος κύματος πρέπει να εκπέμψεις για να του τραβήξεις την προσοχή; Υπάρχει περίπτωση αλλαγής ή βελτίωσης; Ή απλά μένουμε και ευχόμαστε να πάει όσο γίνεται λιγότερο βαθιά;

 

Μπορεί δηλαδή να αλλάξει κάτι ή ... είναι το στατιστικό κομμάτι που λέει πως κάποιοι πρέπει να είναι οι "κακοί";

 

Κανένας της ειδικότητας εδώ τριγύρω;;; Ψυχολογος, ψυχοθεραπευτής, παιδαγωγός κτλ.... ή οποιοσδήποτε που να μπορει να πει "κάτιτις" παραπάνω.... οτιδήποτε!!

[maria77777]

δεν ειμαι ειδικος αλλα εχοντας ψαξει το θεμα εχω καταληξει οτι εχει να κανει με την ηλικια του παιδιου την αιτια του προβληματος και τη σταση και συμπεριφορα γονεων και εκπαιδευτικων.εχω δτο προσφατα παραδειγματα:στο ενα λογω της στασης των γονεων(απο μικρο που ηταν δεν εφαρμοσαν καμια τακτικη τιμωριας,η μικρη εκανε και κανει οτι θελει)δεν υπαρχει μεγαλη βελτιωση παρα την παρεμβαση ειδικων και την βοηθεια εκπαιδευτικων.το παιδι εχει συνηθισει να κανει οτι θελει και οταν κανει ενα παραπτωμα να μην εχει καμια συνεπεια.στην αλλη περιπτωση υπαρχουν φοβερες αλλαγες,θετικες εννοω.

για να μην παρεξηγηθω,δεν κατηγορω τους γονεις.κανενας δε θελει να βλαψει το παιδι του,προσπαθει να κανει το καλυτερο για αυτο.

[alcyon]

Μαρία σ' ευχαριστώ για τη συμβολή σου στο θέμα. Θα μπορούσες ίσως να αναφέρεις κάποια παραδείγματα για όσα μας λες;

Προσπαθώ λίγο να συνδέσω συμπεριφορές με αιτιολογίες... (αν αυτό μπορεί πραγματικά να γίνει, που νομίζω πάει κατά περίπτωση). Πάντως θα ήθελα να ακούσω οτιδήποτε μπορεί να σχετίζεται με το ερώτημα που έχω θέσει.

[maria77777]

alcyon μου καλησπερα.μολις ειδα το μηνυμα σου.επειδη δε θελω να σε κουρασω,τι θα ηθελες να αναφερω:παραδειγματα παραβατικων συμπεριφορων,αιτιες(σε οσα απο αυτα εχω γνωμη),αποτελεσματα παρεμβασεις ειδικων(τουλαχιστον οσα διαπιστωσα εγω κι οσα συζητησα με τους γονεις)

[elenik]

Και η απορία μου μένει.... ξέρουν τι κάνουν και το παραβαίνουν ή δεν έχου καν αντιληφθεί τα όρια;

Το να κανουν το "ανεπιτρεπτο" ειναι νομιζω ενα χαρακτηριστικο της εφηβειας.

Πιστευω οτι εξαρταται απο το τι εκαναν και ποσο χρονων ειναι (για να μπορεσουμε να συζητησουμε καπως ποιο συγκεκριμενα).

 

Αν πχ μιλαμε για ενα πιτσιρικι που εκανε ενα γκραφιτι στον τοιχο του σχολειου ισως ειναι μια αντιδραση να μας πει οτι κατι δεν κανουμε καλα. Ειναι παραβατικη συμπεριφορα...αλλα οχι απαραιτητα λαθος . Εχει αποψη , εχει λογικη , αλλα του δωσαμε το δικαιωμα να την εκφρασει ή το βαλαμε σε μια κατασταση που απλα αποριπτει?

 

Αν μιλαμε για εναν εφηβο που μπηκε σε μια κλικα "λαθος" για εμας ατομων ισως μια συζητηση μαζι του , του εδινε μια ευκαιρια να πει αυτα που θελει πριν αντιδρασει.

Ισως παλι το εκανε για μαγκια. Ισως πολλα αλλα.

 

Ενα παραδειγμα του τι εννοεις θα καθιστουσε ποιο ευκολη την αναλυση

 

Σιγουρα παντως η φυγη δεν ειναι η λυση. Και σιγουρα ενας ψυχολογος θα ηταν απαραιτητος στα σχολεια.

Εχουμε πια απαιτησεις ενηλικων απο τα παιδια (πιεστικα ωραρια, απωλεια παιδικης ηληκιας απο ελλειψη χρονου κλπ).

Δεν μπορει η υπολοιπη συμπεριφορα τους να παραμενει παιδικη.

Δεν μπορει ενα παιδι να "δουλευει" διπλο ωραριο απο εμας και να ειναι ολα καλα και ροδινα.

Το "ωριμαζω ενα παιδι πριν την ωρα του" εχει συνεπειες.

Πρεπει να το παρουμε χαμπαρι και να αποφασισουμε αν θελουμε στην εφηβια να ειναι ενηλικες ή παιδια.

[elenik]

στο ενα λογω της στασης των γονεων(απο μικρο που ηταν δεν εφαρμοσαν καμια τακτικη τιμωριας,η μικρη εκανε και κανει οτι θελει)δεν υπαρχει μεγαλη βελτιωση παρα την παρεμβαση ειδικων και την βοηθεια εκπαιδευτικων.το παιδι εχει συνηθισει να κανει οτι θελει και οταν κανει ενα παραπτωμα να μην εχει καμια συνεπεια.

 

Εμενα εννοεις? :lol:

Ειχα ΑΠΟΛΥΤΗ ελευθερια. Η μαμα μου δεν μου χαλασε ποτε χατιρι. Το θελω μου ηταν πρεπει της και δεν ακουσα ποτε ΟΧΙ.:lol: Η τιμωρια δε, ηταν παντελως αγνωστη λεξη. Η μαμα μου παντα τονιζε το "σε εμπιστευομαι".

 

Γιατι πρεπει απαραιτητα το να αλλαξουμε ενα παιδι και να επιβληθουμε σαν ισχυροτεροι να ειναι θετικο βημα?

Ειλικρινα με ενδιαφερει η αποψη σου σε αυτο.

[alcyon]

Παιδιά που έχουν παραβατική συμπεριφορά, δε νομίζω πως τους φταίει το βαρύ πρόγραμμα του σχολείου. Το στραβό του πρόγραμμα ναι.... η έλλειψη ευελιξίας ναι... Αλλά ο φόρτος, όχι. Κι αυτό το λέω γιατί αυτά τα παιδιά δε φαίνεται να σκοτίζονται ούτε για την επίδοσή τους, ούτε για την παρουσία τους στο σχολείο. Το έχουν απορρίψει εκ των προτέρων (ποιες είναι οι αιτίες άραγε; ), χωρίς καν να το έχουν καλά καλά δοκιμάσει. Ο λόγος που έρχονται είναι για να δουν τους φίλους και την παρέα τους. Το πρόγραμμα και οι καθηγητές είναι μάλλον εμπόδιο στη διασκέδασή τους. Έρχονται επίσης όποτε τους κάνει κέφι.

 

Επομένως... η προσέγγιση από τους καθηγητές είναι πολύ δύσκολη. Για να υπάρξει προσέγγιση θα πρέπει να έχουν και την αντίστοιχη διάθεση (που δυστυχώς δεν έχουν όλοι). Αρκετοί εκπαιδευτικοί αρκούνται την επιβεβαίωση μεταξύ τους της απαράδεκτης συμπεριφοράς του μαθητή και στην προσπάθεια ρύθμισης του εκνευρισμού τους για να μην την "πληρώσουν" οι άλλοι μαθητές. Κι αυτό σε καθημερινή βάση. Επομένως δημιουργείται ένα αρνητικό κλίμα που από τη μια το έχει προκαλέσει το ίδιο το παιδί (χωρίς να το έχει αντιληφθεί). Από τη στιγμή που δημιουργείται όμως, επιβεβαιώνει μέσα του πως οι καθηγητές του είναι αντίπαλοι και .... όλοι τραβάνε προς τη μεριά τους.. το σκοινί. Όλα τα υπόλοιπα είναι θέμα χρόνου... και ιδιοσυγκρασίας του παιδιού για το πόσο μακριά θα φτάσει.

 

Να πω την αλήθεια στις επικοινωνίες με τους γονείς υπάρχουν οι παρακάτω προσεγγίσεις:

 

- Σε σφάλματα του παιδιού, ο γονιός παίρνει το "μέρος" του παιδιού λέγοντας πως οι καθηγητές λένε "βλακείες" και "δεν έχουν μυαλό".

Αυτό γίνεται γιατί υποτιμά τις πραγματικές διαστάσεις των προβλημάτων και θέλει να "τελειώνει" από την επίσκεψη του σχολείου για να συνεχίσει τη δουλειά ή την όποια απασχόληση έχει.

 

- Ο γονιός αντιλαμβάνεται τα προβλήματα και αισθάνεται αδυναμία να παρέμβει. Δεν μπορεί να αντιληφθεί μηχανισμούς επιβολής (όχι αυταρχικότητα) και οριοθέτησης. Αυτό το "παιχνίδι" έχει χαθεί από τις πολύ μικρές ηλικίες, ίσως και τις πρώτες σχολικές ή και προσχολικές. Αναφέρονται στο παιδί τους ως "δύσκολο παιδί" και σηκώνουν τα χέρια ψηλά, ευχόμενοι κάποιος καθηγητής να τα καταφέρει καλύτερα. (?!)

 

- Ο γονιός δεν έχει δημιουργήσει την απαραίτητη επικοινωνιακή δίοδο με το παιδί του κι έτσι αυτό δεν έχει τη "δύναμη" να ακουστεί. Ουσιαστικά το παιδί για κάποιο λόγο έχει απορρίψει το γονιό του και οτιδήποτε αυτός λέει ή πρεσβεύει. Άρα, ότι όριο κι αν υποδεικνύει, όσο λογικό κι αν ακούγεται στο ίδιο το παιδί, το απορρίπτει επειδή επειδή δεν αποδέχεται αυτόν που το εκφράζει.

 

Και αναρωτιέμαι.... αυτά τα παιδιά, δεν έχουν την ανάγκη του ωρολογίου προγράμματος, αλλά επαναπροσδιορισμό της παρουσίας τους στον κόσμο μας, καθώς και των κινήτρων τους και των... ονείρων τους. Αυτή όμως η δουλειά δε γίνεται.... δεν μπορεί να γίνει μέσα στα 45 λεπτά του μαθήματος. Δε δίνεται ούτε η χρονική ευκαιρία, αλλά ούτε και η σχετική διάθεση από το ίδιο το παιδί.

 

Εκεί λοιπόν.... νομίζω πως χρειάζεται ειδικός....

Να πω γιατί δεν τον παρέχει;;; Θα το ρωτήσω (αν και νομίζω πως η ερώτησή μου θα πέσει στο κενό.........)

Αλλά και ο γονιός.... εφόσον βλέπει τέτοια σημάδια... δε θα πρέπει να ανησυχεί και να οδηγείται από μόνος του σε κάποιο ειδικό (πρώτα για τον εαυτό του και μετά για το παιδί του).

 

 

Κι ενώ αυτές είναι σκέψεις μου για το θέμα, προσπαθώ παράλληλα να κατανοήσω και να ξεχωρίσω πότε υπάρχει αδυναμία του ίδιου του παιδιού να αντιληφθεί πως ξέπέρασε τα όρια, και πότε γνωρίζει ποια είναι και τα ξεπερνά για μαγκιά... ή για να δείξει κάτι...... (σε μας... σε όλους μας.... να δώσει τη δική του φωνή και στίγμα.... ποιος ξέρει....)

[maria77777]

elenik μου δε εννοω να παιξουμε το παιχνιδι του ισχυροτερου.ειμαι καθηγητρια και με τους μαθητες μου δε παιζω το παιχνιδι της εξουσιας αλλα αυτο της επιβραβευσης.προσπαθω να τους δωσω κινητρα η να εκμεταλευτω τα ενδιαφεροντα τους για να τους περασω την γνωση,οσο αυτο ειναι εφικτο.και παρακαλαω το θεο να μου δωσει το κουραγιο και την φωτιση οταν με το καλο ερθει και το δικο μου παιδι στον κοσμο να το αντιμετωπιζω ετσι.δε μιλαω για τιμωριες και τιμωριες κια φωνες και ξυλο...προς θεου!οταν ομως το παιδι δε σεβεται καποια πραγματα δεν πρεπει αν μεσα απο τη συζητηση δεν υπαρξει αποτελεσμα να υπαρξει μια συνεπεια?βεβαια εδω θα συμφωνησω με την αλκυονη οτι εχει να κανει και με το κλιμα και την σχεση που εχουν διαμορφωσει οι γονεις με τα παιδια τους.η μητερα σου σου μιλουσε για εμπιστοσυνη αλλα ειχε πρωτα χτισει αυτη τη σχεση εμπιστοσυνης,φανταζομαι με αγαπη και υπομονη.

[alcyon]

....Σιγουρα παντως η φυγη δεν ειναι η λυση. Και σιγουρα ενας ψυχολογος θα ηταν απαραιτητος στα σχολεια.....

 

Κι όμως η φυγή κάποιες φορές είναι η λύση, όχι για το ίδιο το παιδί αλλά για τα άλλα. Γιατί εκτός από θύτες υπάρχουν και θύματα τα οποία πρέπει να προστατευθούν και να διαφυλαχθεί το κλίμα ηρεμίας και εμπιστοσύνης προς το σχολείο.

 

Όμως η φυγή γίνεται ουσιαστικά τιμωρία επειδή απουσιάζει η ψυχολογική στήριξη, αντί να γίνεται συνέπεια των πράξεων με λογική και ενδιαφέρον για όλους (θύτες και θύματα). Άρα η ίδια η συνέπεια γίνεται ώθηση για διαιώνηση και ενίσχυση της παραβατικής συμπεριφοράς (υποθέτω), αφού δεν υπήρξε κάποιο έναυσμα για βελτίωση του "θύτη".

[elenik]

Παιδιά που έχουν παραβατική συμπεριφορά, δε νομίζω πως τους φταίει το βαρύ πρόγραμμα του σχολείου. Το στραβό του πρόγραμμα ναι.... η έλλειψη ευελιξίας ναι... Αλλά ο φόρτος, όχι. Κι αυτό το λέω γιατί αυτά τα παιδιά δε φαίνεται να σκοτίζονται ούτε για την επίδοσή τους, ούτε για την παρουσία τους στο σχολείο. Το έχουν απορρίψει εκ των προτέρων (ποιες είναι οι αιτίες άραγε; ), χωρίς καν να το έχουν καλά καλά δοκιμάσει. Ο λόγος που έρχονται είναι για να δουν τους φίλους και την παρέα τους. Το πρόγραμμα και οι καθηγητές είναι μάλλον εμπόδιο στη διασκέδασή τους. Έρχονται επίσης όποτε τους κάνει κέφι.

 

Μηπως απλα αποριπτουν κατι που δεν ειναι σε θεση να παρακολουθησουν?

Δεν ειναι καλυτερα να σε που μαγκα ή νταη απο ηληθιο?

 

Αρκετοί εκπαιδευτικοί αρκούνται την επιβεβαίωση μεταξύ τους της απαράδεκτης συμπεριφοράς του μαθητή και στην προσπάθεια ρύθμισης του εκνευρισμού τους για να μην την "πληρώσουν" οι άλλοι μαθητές. Κι αυτό σε καθημερινή βάση. Επομένως δημιουργείται ένα αρνητικό κλίμα που από τη μια το έχει προκαλέσει το ίδιο το παιδί (χωρίς να το έχει αντιληφθεί). Από τη στιγμή που δημιουργείται όμως, επιβεβαιώνει μέσα του πως οι καθηγητές του είναι αντίπαλοι και .... όλοι τραβάνε προς τη μεριά τους.. το σκοινί. Όλα τα υπόλοιπα είναι θέμα χρόνου... και ιδιοσυγκρασίας του παιδιού για το πόσο μακριά θα φτάσει.

Ποιος ειναι αραγε ο ρολος του καθηγητη?

Να παραδωσει υλη και να φυγει?

Να βαλει ταμπελες σε ενα παιδι για να αποφυγει την αυτοκριτικη και να δει τις ευθυνες του?

Η μηπως να μεταδωσει τις γνωσεις του και να σκυψει πανω απο τα παιδια?

Το εκπαιδευτικο μας συστημα το θεωρω τελειως λαθος απο ολες τις αποψεις.

Υπαρχει μια υλη που δεν επιτρεπει αρκετες επαναληψεις και αναλυσεις σε περιπτωση που το παιδι την χρειαστει.

Υπαρχουν καποιοι καθηγητες που νοιαζονται και καποιοι που τους λενε "θα σας τα πουν στο φροντιστηριο".

Ειναι ενα εκπαιδευτικο συστημα που διαχωριζει ποιοι θα προχωρησουν και ποιοι οχι και οχι ενα συστημα που διδασκει!!!

Και απο την αλλη υπαρχουν καποια παιδια που μη εχοντας αλλη επιλογη αν δεν μπορουν να ακολολουθησουν αυτη την παραλογη διαδρομη ραλλι αποριπτουν το συστημα και οσα αυτο συνεπαγεται (καπου πρεπει να ανηκουν πια και αυτα και αφου η σχολικη ομαδα δεν....)

 

Εχω ακουσει δασκαλα δημοτικου να λεει οτι δεν μπορει να παραδωσει γιατι δεν κατανοει τι παραδιδει :shock:. Ποιος την πληρωνει σε αυτο το αλλαλουμ?

 

- Σε σφάλματα του παιδιού, ο γονιός παίρνει το "μέρος" του παιδιού λέγοντας πως οι καθηγητές λένε "βλακείες" και "δεν έχουν μυαλό".

Αυτό γίνεται γιατί υποτιμά τις πραγματικές διαστάσεις των προβλημάτων και θέλει να "τελειώνει" από την επίσκεψη του σχολείου για να συνεχίσει τη δουλειά ή την όποια απασχόληση έχει.

Η αρνηση ειναι παντα ενα μερος του σταδιου προς την αποδοχη.

 

 

- Ο γονιός αντιλαμβάνεται τα προβλήματα και αισθάνεται αδυναμία να παρέμβει. Δεν μπορεί να αντιληφθεί μηχανισμούς επιβολής (όχι αυταρχικότητα) και οριοθέτησης. Αυτό το "παιχνίδι" έχει χαθεί από τις πολύ μικρές ηλικίες, ίσως και τις πρώτες σχολικές ή και προσχολικές. Αναφέρονται στο παιδί τους ως "δύσκολο παιδί" και σηκώνουν τα χέρια ψηλά, ευχόμενοι κάποιος καθηγητής να τα καταφέρει καλύτερα. (?!)

Ειναι αποδεδειγμενο οτι ενας γονιος δεν μπορει να διδαξει το παιδι του ακομα και αν ειναι καθηγητης. Ειναι απλα αδυνατο να επιβληθει ενα οικειο προσωπο.

Οι ρολοι ειναι ξεκαθαροι.

(το φροντιστηριο ειναι εκτος ρολων αλλα μπηκε σαν σποντα να καλυψει την αδυναμια του εκπαιδευτικου συστηματος)

 

- Ο γονιός δεν έχει δημιουργήσει την απαραίτητη επικοινωνιακή δίοδο με το παιδί του κι έτσι αυτό δεν έχει τη "δύναμη" να ακουστεί. Ουσιαστικά το παιδί για κάποιο λόγο έχει απορρίψει το γονιό του και οτιδήποτε αυτός λέει ή πρεσβεύει. Άρα, ότι όριο κι αν υποδεικνύει, όσο λογικό κι αν ακούγεται στο ίδιο το παιδί, το απορρίπτει επειδή επειδή δεν αποδέχεται αυτόν που το εκφράζει.

Ειναι οντως μεγαλο μερος του προβληματος και σιγουρα ο φταιχτης δεν ειναι το παιδι.

 

Και αναρωτιέμαι.... αυτά τα παιδιά, δεν έχουν την ανάγκη του ωρολογίου προγράμματος, αλλά επαναπροσδιορισμό της παρουσίας τους στον κόσμο μας, καθώς και των κινήτρων τους και των... ονείρων τους. Αυτή όμως η δουλειά δε γίνεται.... δεν μπορεί να γίνει μέσα στα 45 λεπτά του μαθήματος. Δε δίνεται ούτε η χρονική ευκαιρία, αλλά ούτε και η σχετική διάθεση από το ίδιο το παιδί.

Κι ομως..

Το σχολειο διαρκει ποσο?

Ειναι η μιση ημερα του παιδιου. Αν δε ειναι και ολοημερο μιλαμε για τα 2/3 της ημερας του (εκτος υπνου) θα μπορουσε ο επιβλεπων καθηγητης να εστιασει σε καποια πραγματα αντι να πινει καφε και να παιζουν μπαλα. Θα μπορουσε η ενισχυτικη διδασκαλια να εχει αλλο νοημα και το παιδι να βρει επιτελους τον δρομο του. Θα μπορουσε να υπαρχει ακομα και καποιο αθλημα εκεινες τις ωρες ωστε να μπορεσει να εκτονωσει τα οποια συναισθηματα του παιδιου και να τα αναλωσει σε αλλες πιο ακινδυνες απασχολησεις.

 

Αλλα ποιος νοιαζεται?

Ο καθηγητης?

Το σχολειο?

Το κρατος σιγουρα οχι (αν και νομιζα οτι υπαρχει ενισχυτικη αλλα εχω την απορια του τι κανει ) .

 

Εκεί λοιπόν.... νομίζω πως χρειάζεται ειδικός....

Να πω γιατί δεν τον παρέχει;;; Θα το ρωτήσω (αν και νομίζω πως η ερώτησή μου θα πέσει στο κενό.........)

Συμφωνω απολυτως !!!

 

Αλλά και ο γονιός.... εφόσον βλέπει τέτοια σημάδια... δε θα πρέπει να ανησυχεί και να οδηγείται από μόνος του σε κάποιο ειδικό (πρώτα για τον εαυτό του και μετά για το παιδί του).

Ο γονιος λεει αν υπαρχει προβλημα θα με ενημερωσουν απο το σχολειο.

Το σχολειο λεει αν υπαρχει προβλημα να κανει κατι ο γονιος.

Και μετα απορουμε? :shock:

Πυλος για πλασιμο ειναι παιδια? Οτι σχημα του δωσεις θα παρει. Και αν ειναι της αδιαφοριας δεν ειναι υποκρισια να το κατηγορεις μετα?

 

 

Κι ενώ αυτές είναι σκέψεις μου για το θέμα,

Ουπς.... Το βγαλα εκτος ?

 

προσπαθώ παράλληλα να κατανοήσω και να ξεχωρίσω πότε υπάρχει αδυναμία του ίδιου του παιδιού να αντιληφθεί πως ξέπέρασε τα όρια, και πότε γνωρίζει ποια είναι και τα ξεπερνά για μαγκιά... ή για να δείξει κάτι...... (σε μας... σε όλους μας.... να δώσει τη δική του φωνή και στίγμα.... ποιος ξέρει....)

 

Αδυναμια υπαρχει λογω ηληκιας. Τα ορια σε αυτη την ηληκια υπαρχουν για να τα ξεπερνας και να δεις μεχρι που μπορεις να φτασεις (αναφερομαι στην εφηβεια).

Για μαγκια τα ξεπερνα οταν ειναι η ηληκιακα αναμενομενο να το κανει αλλα πρεπει να ειμαστε εκει ΟΛΟΙ να του ΔΕΙΞΟΥΜΕ οτι τα ξεπερασε και να το επαναφερουμε και οχι να το σημαδεψουμε ή να κολησουμε ταμπελες που δεν θα εχει αλλο δρομο μετα απο το να τις επιβεβαιωνει (γιατι αυτες θα το χαρακτηριζουν).

Για να δειξει κατι σε εμας οταν δεν εχει αλλον τροπο να ακουστει.

 

Δεν ειναι συνταγη.

Ειναι αναλογα την περιπτωση και χιλια δυο αλλα και για να το καταλαβουμε και να το ξεχωρισουμε πρεπει απλα να ειμαστε ΕΚΕΙ και να ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΟΥΜΕ.

[elenik]

elenik μου δε εννοω να παιξουμε το παιχνιδι του ισχυροτερου.ειμαι καθηγητρια και με τους μαθητες μου δε παιζω το παιχνιδι της εξουσιας αλλα αυτο της επιβραβευσης.προσπαθω να τους δωσω κινητρα η να εκμεταλευτω τα ενδιαφεροντα τους για να τους περασω την γνωση,οσο αυτο ειναι εφικτο.

Αυτο ναι, μαλιστα.

Αφου η τιμωρια που εννοεις ειναι η στερηση καποιων προνομιων συμφωνω.

Αλλα και αυτο πρεπει να γινεται με συνεση γιατι οταν χανουμε την μπαλα χανουν ολα την εννοια τους και η στερηση προνομιων ειναι...συνηθισμενο και καθημερινο φαινομενο

Οποτε η επιβραβευση πρεπει να ειναι απολυτα ξεκαθαρη και να μην ξεχνιετε.

Παιδια στην επιβραβευση θεωρω οτι ειναι ολο το + !!

 

η μητερα σου σου μιλουσε για εμπιστοσυνη αλλα ειχε πρωτα χτισει αυτη τη σχεση εμπιστοσυνης,φανταζομαι με αγαπη και υπομονη.

Κοιταξε ..

η μαμα μου ειναι φαινομενο.

Αφησε την εμπιστοσυνη εξ αρχης σαν δεδομενο και λογικα αν την προδιδα κατι θα γινοταν (χωρις να το πει ποτε).

Εγω απο την αλλη δεν ηθελα να χασω ολα αυτα τα "προνομια" οποτε :lol:

Κατι σαν την ταινια που ολοι ξεκινησαν με 10 (ασυμβιβαστη γενια νομιζω?)

 

Το οτι εκανα ατασταλειες αναμενομενες με την ηληκια μου ποτε δεν θεωρηθηκε καταπατηση πχ. εκανα κοπανες ναι , αλλα ηξερε που βρισκομαι παντα και ειχε ενημερωθει γι αυτο. Δεν χωνευα μια καθηγητρια και δεν πατησα ολοκληρο ετος στο μαθημα της. Ηταν παλι ενημερη και δεν με πιεσε. Σαν συνεπεια ηρθε το οτι εδωσα το μαθημα το Σεπτεμβριο :lol: οποτε και αυτο θεωρησε οτι ηταν συνεπεια της επιλογης μου και θα την λουστω :lol: . Γενικα οταν εκανα κατι και ειχε συνεπειες συνηθως τις λουζομουνα και αυτο ηταν η "τιμωρια" μου

Οταν λεω δεν με πιεσε ποτε. Δεν με πιεσε ποτε. Απλα ΑΚΟΥΓΕ ΟΤΑΝ ΕΓΩ ΜΙΛΑΓΑ και δεν με υποχρεωνε να ακολουθησω ενα δρομο που ενοιωθα να με πνιγει. Οταν ελεγα οχι σε κατι ρωτουσε γιατι και αν ειχα δικιο κατανοουσε. Αλλα δικιο με τα δεδομενα της ηληκιας μου οχι με ενηλικα

 

Το χω πει και θα το ξαναπω. Μακαρι να μπορεσω να προσφερω τα μισα στα παιδια μου. Και δεν εννοω υλικα.

[kiknaki]

Η παραβατική συμπεριφορά των εφήβων είναι κυρίως αποτέλεσμα "αποθημένων" προηγούμενων χρόνων.

Οταν ένα παιδί κακοποιήται είναι σχεδόν σίγουρο οτι θα εμφανίσει κάποια στιγμή στην εφηβεία του παραβατική συμπεριφορά.

Όταν ένα παιδί πιέζεται και η πίεση αυτή που δέχεται από τον κοινωνικό του περίγυρο καταπνίγει συναισθήματα και ένα μέρος της ελευθεριας του χάνεται εξαιτίας της τότε έχει και αυτό το παιδί μεγάλες πιθανότητες να εμφανίσει παραβατική συμπεριφορά.

Θέλω να πω μια παραβατική συμπεριφορά κρύβει πίσω της συναισθήματα και αντίδραση. Μια αντίδραση την οποία δεν μπορούσε να πράξει πριν κάποια χρόνια ένας έφηβος.

Πιστεύω οτι ένας έφηβος κατανοεί οτι η παραβατική συμπεριφορά είναι αντισυμβατική και πέρα από τους κανόνες του κοινωνικού σύνολου. Τη στιγμή που παραβιάζει τους κανόνες το ξέρει και με αυτόν τον τρόπο θέλει να τιμωρήσει κάποιον (πολλές φορές άσχετος την πληρώνει) θέλει να δείξει κάτι, να πνίξει συναισθήματα, να αντιδράσει σε κάτι που τον ενοχλεί.

Το ερώτημα είναι γιατί αυτή η παραβατική συμπεριφορά εμφανίζεται κάτα κύριο λόγο στην εφηβεία.Γιατί η εφηβεία θεωρήται τόσο κρίσιμη ηλικία?

Μήπως συντελλούν και άλλοι λόγοι που δεν γνωρίζουμε π.χ βιολογικοί?

Το παρακάτω λινκ δίνει μια διαφορετική εξήγηση για την παραβατική συμπεριφορά των εφήβων.

 

http://www.exnet.gr/myblog/ta-atithasa-neanika-muala.html

 

 

Εγκέφαλοι ή ωρολογιακές βόμβες;

Παραδόξως, ενώ όλοι πρόθυμα συμφωνούν ότι η εφηβική ηλικία είναι μια ιδιαίτερα κρίσιμη και αποφασιστική περίοδος για τη διανοητική και την ψυχολογική ανάπτυξη ενός ατόμου, οι έρευνες για τις εγκεφαλικές και νοητικές ιδιομορφίες των εφήβων είναι ελάχιστες σε σύγκριση με ανάλογες έρευνες σε μικρά παιδιά και ενηλίκους.

Από πρόσφατες μελέτες, ωστόσο, προκύπτει ότι, παρά τις φαινομενικές τους ομοιότητες, ο εγκέφαλος ενός εφήβου δεν έχει τις ίδιες ικανότητες και ανάγκες με τον εγκέφαλο ενός ενηλίκου. Για παράδειγμα, από τις αξιόλογες έρευνες της Beatriz Luna, η οποία διευθύνει το εργαστήριο νευρογνωσιακής ανάπτυξης στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ στις ΗΠΑ, προκύπτει ότι η λειτουργία του προμετωπιαίου φλοιού του εγκεφάλου των εφήβων διαφέρει σημαντικά από αυτήν των ενηλίκων. Το τμήμα αυτό του εγκεφάλου μας εμπλέκεται στενά στη συνειδητή βουλητική συμπεριφορά.

Από τις σχετικές μελέτες της δόκτορος Luna προέκυψε ότι οι έφηβοι καταφεύγουν στη χρήση του προμετωπιαίου φλοιού πολύ περισσότερο και πολύ συχνότερα από ό,τι οι ενήλικοι. Για παράδειγμα, σε ένα πείραμα οπτικοκινητικών ικανοτήτων στο οποίο συμμετείχαν έφηβοι και ενήλικοι, διαπίστωσε ότι στους εφήβους η χρήση του προμετωπιαίου φλοιού για την επίλυση ενός προβλήματος ήταν η ίδια με αυτή των ενηλίκων όταν αντιμετώπιζαν πολύ δυσκολότερα προβλήματα.

Οι εγκεφαλικές διεργασίες που ενέχονται στον γνωστικό έλεγχο της συμπεριφοράς δεν έχουν ωριμάσει επαρκώς στον εφηβικό εγκέφαλο, με αποτέλεσμα σε έντονα αγχογόνους καταστάσεις ή κάτω από συνθήκες υψηλής πίεσης, όπως καβγάδες, συγκρούσεις με τους γονείς, με συμμαθητές -αλλά και με όργανα της τάξης σε γήπεδα ή διαδηλώσεις- οι έφηβοι να αντιδρούν με απρόβλεπτα έντονο και ασυνήθιστα βίαιο τρόπο: κάτω από συνθήκες στρες ο εγκέφαλός τους αντιδρά σαν ωρολογιακή βόμβα.

Με άλλα λόγια, από σχετικές μελέτες προκύπτει σαφώς μια άλλη εικόνα της περίπλοκης διαδικασίας ανάπτυξης και ολοκλήρωσης των εγκεφαλικών λειτουργιών κατά την περίοδο της εφηβείας. Ισως η αυθόρμητη, αλλά καθόλου αναίτια ή αδικαιολόγητη, τάση των εφήβων «να μπλέκουν σε μπελάδες» να σχετίζεται περισσότερο από όσο πιστεύαμε κατά το παρελθόν με ενδογενείς νευροψυχολογικούς παράγοντες. Πράγματι, μέσω της μαγνητικής τομογραφίας κατάφεραν να επαληθεύσουν ότι οι περιοχές του εγκεφάλου των εφήβων που εμπλέκονται στην ικανότητα ελέγχου και στη λήψη συνειδητών αποφάσεων σχετικά με τις υποσυνείδητες ορμές ωριμάζουν σταδιακά (βάσει των εμπειριών). Η διαδικασία αυτή φαίνεται πως ολοκληρώνεται μόνο μετά το εικοστό έτος της ηλικίας ενός ανθρώπου.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι στο μυαλό των εφήβων συντελούνται μεγάλες αλλαγές που συνδέονται στενά με την παγίωση ορισμένων νευρωνικών κυκλωμάτων, τα οποία παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην εκδήλωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Από έρευνες στο Ινστιτούτο Νευροεπιστημών του University College του Λονδίνου προκύπτει ότι ο προμετωπιαίος φλοιός στους εφήβους χρησιμοποιείται με τρόπο λιγότερο αποτελεσματικό απ' ό,τι στους ενηλίκους, ενώ είναι υπερδραστήρια μια κατώτερη περιοχή που εμπλέκεται άμεσα στην αντίληψη των όσων συμβαίνουν. Και επειδή ο προμετωπιαίος φλοιός πρωταγωνιστεί στη λήψη αποφάσεων, κάποιοι ειδικοί συμπεραίνουν ότι για έναν έφηβο η λήψη των σωστών αποφάσεων και η αξιολόγηση των κινδύνων είναι πιο σύνθετες διεργασίες από ό,τι για έναν ενήλικο. Εξάλλου, οι έφηβοι τείνουν να υπερεκτιμούν τα πλεονεκτήματα μιας δυνητικά επικίνδυνης ενέργειάς τους και ταυτόχρονα να υποτιμούν τις αρνητικές συνέπειές της.

Αρκετοί επιστήμονες όμως, κυρίως κοινωνιολόγοι και ανθρωπολόγοι, υποστηρίζουν ότι η νευροβιολογία δεν είναι ικανή να εξηγήσει την εφηβική ανυπακοή και εξέγερση. Για παράδειγμα, ένας επιφανής κοινωνικός ψυχολόγος, ο Robert Epstein, υποστηρίζει ότι οι μελέτες του εγκεφάλου των εφήβων επικεντρώνονται αποκλειστικά σε εφήβους των δυτικών ανεπτυγμένων χωρών. Από τη μελέτη, αντίθετα, της συμπεριφοράς των εφήβων στις αναπτυσσόμενες χώρες προκύπτει ότι η συμπεριφορά τους δεν είναι τόσο ατίθαση ή απαξιωτική όσο των συνομηλίκων τους στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.

Στη Δύση η απείθαρχη ή παραβατική συμπεριφορά των εφήβων θεωρείται καταστροφική για τα άτομα αλλά και για το κοινωνικό σύνολο. «Το να ενοχοποιείται ο εγκέφαλος για κάθε αρνητική συμπεριφορά είναι λάθος, γιατί το περιβάλλον είναι αυτό που διαμορφώνει τον εγκέφαλο», υποστηρίζει ο Epstein. Το δίλημμα «φύση ή πολιτισμός» είναι σήμερα ολοφάνερα αδιέξοδο: οι άνθρωποι ούτε μαριονέτες των εγκεφάλων τους είναι ούτε πλάθονται από τις πρόσκαιρες και ευμετάβλητες κοινωνικές δυνάμεις. Το στοίχημα για την επιστημονική έρευνα του εικοστού πρώτου αιώνα είναι να αποκαλύψει τη μέση οδό, όπου οι βιολογικοί μας εγκέφαλοι διαμορφώνουν και με τη σειρά τους διαμορφώνονται από την ιστορική-κοινωνική πραγματικότητα που δημιουργούν.

[maria77777]

elenik μου σε αυτη τη βαση μιλουσα κι εγω . παραδειγμα:στο φροντιστηριο στο οποιο εργαζομαι μαθητες μου εγραψαν στην αιθουσα αναμονης συνθηματα με μαυρο μαρκαδορο.σημειωση:η αιθουσα φρεσκοβαμμενη.οταν τους επιασα επ'αυτοφορω να το κανουν,δε φωναξα ουτε μοιρασα τιμωριες η κοσμητικα επιθετα.τα θεωρω απαραδεκτα αυτα.με ηπιο τονο φανερα στεναχωρημενη τους τονισα οτι η εικονα μου για εκεινους ειναι πολυ καλη κι οτι αυτη η απερισκεψια μπορει να δωσει λαθος πρωτη εικονα σε ατομα που δεν τους γνωριζουν οσο εγω.επισης τους εξηγησα οτι ειναι ευθυνη ολων μας να διατηρουμε περιποιημενο το χωρο για να νιωθουμε ομορφα μεσα σε αυτον.εκανα το μαθημα μου κανονικα αλλα με τονο στεναχωρημενο(καλα μη φανταστεις καταθλιψη,απλα τοσο οσο να συνειδητοποιησουν οτι αυτο που εγινε με ενοχλησε,χωρις ομως στοιχεια απορριψης απεναντι τους)το αποτεσμα ?μας ζητησαν συγγνωμη,και δεν το εχουν επαναλαβει.εχουν περασει 2 χρονια.πιστευω ακραδαντα οτι αν τα ειχα τιμωρησει η τους ειχα μιλησει ασχημα θα εχανα τη συναισθηματικη επαφη μαζι τους,κατι πολυ σημαντικο για μενα, οχι μονο για να τα διδαξω αγγλικα και γαλλικα,αλλα και για να νιωθω σιγουρη οτι αν κατι τα απασχολει και δεν εχουν καπου να μιλησουν θα ξερουν οτι τα αυτια μου η καρδια μου και η αγκαλια μου ειναι ανοικτα για ολους τους.διοτι ζουμε επικινδυνους καιρους...

[mariazil]

Παραβατική συμπεριφορά μπορεί να είναι όπως αυτή που μας περιγράφει η maria77777, που με την κατάλληλη αντιμετώπιση από τη μεριά του εκπαιδευτικού κατέληξε ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά μπορεί να είναι και πολύ σοβαρότερα τα πράγματα, όταν συμβαίνει κατ΄εξακολούθηση και έχει και στοιχεία επιθετικότητας και τότε περιπλέκεται η κατάσταση. Δείτε ένα ενδιαφέρον άρθρο εδώ:

 

http://www.iatro.gr/psixologia/paidikaipsyhologia/103-2009-05-19-17-20-39/507-ekfovismos-kai-via-sta-sxoleia?format=pdf

[DALIA]

Τα παιδιά που εμφανίζουν παραβατική συμπεριφορά, γνωρίζουν τι κάνουν;

Δηλαδή, ξέρουν πως αυτό που κάνουν είναι εκτός ορίων και παρόλ' αυτά το πράττουν για "μαγκιά", για τα μάτια της παρέας ή της φιλενάδας/φίλου;

Ή μήπως δεν έχουν επίγνωση καν του οτι είναι απαράδεκτη μια συμπεριφορά; Δεν έχουν δηλαδή καταρτιστεί ως προς τα κοινώς αποδεκτά όρια;

 

Παιδιά είναι δεν είναι χαζά...φυσικά και έχουν επίγνωση του τι κάνουν...

εδώ μια σταλιά είναι και με το που θα κάνουν την κουτσουκέλα σε κοιτάνε με νάζι μπας και το προσπεράσεις....

 

φυσικά και η απομάκρυνση από το σχολικό περιβάλλον δε λύνει το πρόβλημα για το "παραβατικό" παιδί...

[alcyon]

Σας ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας.

 

Πρώτα να πω πως δεν αναφέρομαι στις εφηβικές "επαναστάσεις", ούτε στη γνωστή σε όλους λίγο ως πολύ εφηβική συμπεριφορά.

 

Μιλάω για παραβατική συμπεριφορά. Δηλαδή ξεκάθαρα εκτός ορίων. Δε μιλάμε για τη διαχωριστική γραμμή των αποδεκτών και μη αποδεκτών πραγμάτων, αλλά ξεκάθαρα για μη αποδεκτά πράγματα (π.χ. ξυλοδαρμός, κλοπή, σεξουαλική παρενόχληση κτλ).

 

Επίσης δεν αναφέρομαι σε μια ξαφνική έκρυξη θυμού ή άλλης συναισθηματικής έκφρασης. Αλλά για συστηματική συμπεριφορά.

 

Εκεί λοιπόν τι συμβαίνει.... Θέλει και το κάνει ή δε γνωρίζει τι κάνει; Μπορεί να κάνει κάποιος κάτι; Πόσο δύσκολο; Πόσο εύκολο;

 

Ποιος είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού, του γονιού, του παιδιού... νομίζω πως είναι λίγο γενικές συζητήσεις. Όλοι συμμετέχουν με το δικό τους τρόπο. Άλλη η επίδραση της δασκάλας στην ανάπτυξη του δημοτικού, κι άλλη η επίδραση των καθηγητών που μπορεί να μπαίνουν πολλές ώρες ή ελάχιστες.

 

Το αν γίνεται "ετικετοποίηση" των παιδιών... είναι ένα θέμα.

Οι χειρισμοί συχνά από τους εκπαιδευτικούς δεν είναι οι κατάλληλοι. Κι αυτό γιατί ΔΕΝ είναι ψυχολόγοι, ούτε ψυχοθεραπευτές. (Αναλογιστείτε πως ακόμα και μεταξύ γιατρών υπάρχει εξειδίκευση. Δε μπορεί να πάω σε γαστρεντερολόγο και να κάνω εγχείριση εγκεφάλου!). Οι καθηγητές διδάσκουν ένα πολύ συγκεκριμένο αντικείμενο. Αν η ψυχοσύνθεσή τους είναι συγκροτημένη τότε ίσως να προσφέρουν και κάτι παραπάνω στα παιδιά. Αυτό όμως δε μπορεί να μετρηθεί, ούτε να αξιολογηθεί. Όπως ακριβώς δε μπορεί κάποιος να μετρήσει το πόσο καλός γονιός είναι κάποιος, το ίδιο ισχύει και για τις παιδαγωγικές ικανότητες του εκπαιδευτικού. Επίσης για να έχει αντίκτυπο ο χαρακτήρας ενός καθηγητή με ενός παιδιού, θα πρέπει να υπάρχουν κάποιες κοινές συνισταμένες. Αυτές δε μπορεί να υπάρξουν με το σύνολο των μαθητών. Με κάποιους χαρακτήρες ταιριάζουμε περισσότερο και με κάποιους λιγότερο. Φυσικά εντός κάποιου λογικού πλαισίου.

 

Επίσης η μαγκιά για να "καλυφθεί" η μαθησιακή αδυναμία... χμμμ δε το νομίζω. Πιστεύω πως πάει αντίστροφα. Δηλαδή πρώτα έρχεται η μαγκιά και εκ των αποτελεσμάτων της επέρχεται αδιαφορία για τα μαθήματα ή τους καθηγητές που διδάσκουν αυτά τα μαθήματα. Τα παιδιά (όσα έχω δει) που εμφανίζουν παραβατική συμπεριφορά, θα τα χαρακτήριζα έξυπνα και όχι χαμηλής νοημοσύνης.

Κατ' αρχήν για να είναι κάποιος "μάγκας" και να τραβά τα βλέμματα, θα πρέπει να έχει κάποια χαρακτηριστικά. Να κυνηγά την "αρχηγία". Να θέλει να είναι το επίκεντρο της προσοχής.

 

Συνήθως τα (έξυπνα) παιδιά που έχουν τα χαρακτηριστικά του "αρχηγού", δύσκολα τα διαχειρίζεται κάποιος εντός και εκτός σχολείου.

[alcyon]

Παιδιά είναι δεν είναι χαζά...φυσικά και έχουν επίγνωση του τι κάνουν...

εδώ μια σταλιά είναι και με το που θα κάνουν την κουτσουκέλα σε κοιτάνε με νάζι μπας και το προσπεράσεις....

 

φυσικά και η απομάκρυνση από το σχολικό περιβάλλον δε λύνει το πρόβλημα για το "παραβατικό" παιδί...

 

 

Άλλο η εξυπνάδα (ο δείκτης ευφυίας) κι άλλο η επίγνωση της σοβαρότητας ή όχι της κατάστασης που έχουν εμπλεχθεί ή πρόκειται να εμπλεχθούν.

[mariazil]

Ασφαλώς και είναι άλλο πράγμα η εξυπνάδα και άλλο η επίγνωση! Η επίγνωση προϋποθέτει ωριμότητα για να αναλογιστείς τις επιπτώσεις των πράξεών σου και άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα. Απαιτεί στοιχειώδη ενσυναίσθηση, να καταλαβαίνεις δλδ πόσο πολύ πληγώνεις, βλάπτεις με αυτή σου την συμπεριφορά τον συμμαθητή, τον καθηγητή, τον συνάνθρωπο γενικά. Αν δεχτούμε ότι συμπεριφέρονται έτσι έχοντας πλήρη επίγνωση των πράξεών τους, τότε μιλάμε για "φύσει κακά" παιδιά. Μπορούμε να το δεχτούμε αυτό; Και το περιβάλλον; Ποιός είναι ο ρόλος του σ΄αυτή την ιστορία;

Ασφαλώς και θα έπρεπε να υπάρχει ψυχολόγος σε κάθε σχολείο (και όχι μόνο για αυτές τις περιπτώσεις). Φοβάμαι ότι οι καθηγητές λίγα έως ελάχιστα μπορούν να κάνουν για να βοηθήσουν, γιατί αυτό που λέμε "παραβατική συμπεριφορά" χρειάζεται κατά τη γνώμη μου επαγγελματική αντιμετώπιση και δεν διαθέτουν την απαραίτητη κατάρτιση, ούτε τον απαιτούμενο χρόνο. Να συνεργαστούν με τον ειδικό, αυτό μάλιστα!

Οι γονείς είναι αυτοί που πρέπει να καταφύγουν στον ειδικό που θα αναλύσει την συμπεριφορά του εφήβου και θα τους συμβουλέψει και καθοδηγήσει ανάλογα!

[elenik]

Επίσης η μαγκιά για να "καλυφθεί" η μαθησιακή αδυναμία... χμμμ δε το νομίζω. Πιστεύω πως πάει αντίστροφα. Δηλαδή πρώτα έρχεται η μαγκιά και εκ των αποτελεσμάτων της επέρχεται αδιαφορία για τα μαθήματα ή τους καθηγητές που διδάσκουν αυτά τα μαθήματα. Τα παιδιά (όσα έχω δει) που εμφανίζουν παραβατική συμπεριφορά, θα τα χαρακτήριζα έξυπνα και όχι χαμηλής νοημοσύνης.

Κατ' αρχήν για να είναι κάποιος "μάγκας" και να τραβά τα βλέμματα, θα πρέπει να έχει κάποια χαρακτηριστικά. Να κυνηγά την "αρχηγία". Να θέλει να είναι το επίκεντρο της προσοχής.

 

Συνήθως τα (έξυπνα) παιδιά που έχουν τα χαρακτηριστικά του "αρχηγού", δύσκολα τα διαχειρίζεται κάποιος εντός και εκτός σχολείου.

 

Aρχιζω αναποδα ωστε να μην αποσυντονισω το ποστ σου αλλα να θεσω ξεκαθαρα την διαφωνια μου στο παραπανω.

Αλλο εντονη προσωπικοτητα και αλλο καλη σχολικη αποδοση.

Οχι καποιος μαγκας δεν ειναι απαραιτητα και καλος μαθητης αν το θελησει ( υπαρχουν πανεξυπνα παιδια που ομως δεν μπορουν να αποδοσουν στο σχολειο). Συνηθως βεβαια κατι παιζει αλλα δεν εχει να κανει με την εξυπναδα τους.

 

Μιλάω για παραβατική συμπεριφορά. Δηλαδή ξεκάθαρα εκτός ορίων. Δε μιλάμε για τη διαχωριστική γραμμή των αποδεκτών και μη αποδεκτών πραγμάτων, αλλά ξεκάθαρα για μη αποδεκτά πράγματα (π.χ. ξυλοδαρμός, κλοπή, σεξουαλική παρενόχληση κτλ).

 

Ξεκαθαριζω οτι ενα παιδι με παραβατικη συμπεριφορα αποκλειετε να μην εχει δειξει σημαδια πριν που να εχουμε αγνοησει (εξαιρω την 3η σου περιπτωση που μπορει να παιζουν και πολλα αλλα που σιγουρα πρεπει να εισαι ψυχολογος για να ανακαλυψεις).

 

Γενικα το παιδι ξερει και θελει και το κανει.

Ευκολα μπλεκεσαι σε καυγα μια φορα αλλα για να γινει επαναλαμβανομενα σιγουρα θες και το κανεις.

Απλα απορω γιατι δεν ψαχνουμε και το γιατι το κανει. (και ισως απο εκει ξεκινησα εγω γι αυτο μπλεχτηκαμε).

[alcyon]

elenik μου... όλα τα ψάχνουμε... γι' αυτό άνοιξα και το θέμα.

Το "γιατί" γίνονται αλλά κυρίως... πώς γίνονται. Το μηχανισμό δηλαδή...

 

Συνήθως για να έχεις μια παραβατική συμπεριφορά, σημαίνει πως υπήρχαν ενδείξεις απόκλισης από το σύνολο που σιγά σιγά γίνονται εντονότερες.

 

Η σχολική επίδοση τέτοιων μαθητών είναι κακή γιατί δεν έχουν ασχοληθεί με τα μαθήματα. Αν καταφέρεις να τους τραβήξεις την προσοχή, τότε αυτό που προσέχουν το μαθαίνουν. Άρα... θα μου πει κάποιος... βρες τρόπο να του τραβήξεις την προσοχή. Εμ... εδώ είναι τα δύσκολα, έως και αδύνατα. ...

[elenik]

Mε ενθαρυνση, επιβραβευση και αγαπη.

 

Απλα αγαπητη μου Alcyon οση ορεξη και να εχει ο καθηγητης ,

του την κοβει το Υπουργειο με την τρεχαλα της παραδωτεας υλης.

 

Το ψαρι βρωμαει απο το κεφαλι που λενε...

 

Πχ Εχεις εσυ εναν αδυνατο μαθητη στην ταξη σου λεμε τωρα. Που μπορει να μην εχει περασει και τα ποιο ονειρεμενα παιδικα χρονια.

Η 1η επαφη του με τον κοσμο ηταν με του γονεις.... (1ο χτυπημα)

Η 2η επαφη του με τους φιλους που στις μερες μας θα ειναι ή οικογενειακη ή σχολειου . Η γειτονια απεβιωσε εις Κυριον...!

Ας υποθεσουμε οτι οικογενειακους δεν εχει οποτε εχει μονο σχολικους.

Λογω της καταστασης της ψυχολογιας του η αποδοση και η συγκεντρωση του δεν ειναι η αναμενομενη.

 

1η επιλογη:

Οι φιλοι προχωρανε , σηκωνουν χερι, ακουνε μπραβο και εκεινος .. παρατηρητης. Η υλη προχωραει αλλα εκεινος δεν καταλαβαινει τιποτα.

Ο καθηγητης τον χαρακτηριζει τεμπελη και συνεχιζει με τους υπολοιπους (ή ακομα και αν δεν το κανει δεν ενδιαφερετε να διδαξει αλλα να ξεμπερδευει την υλη οποτε συνεχιζει ακαθικτος και οποιος μαθει εμαθε).

Το φυσιολογικο και το αναμενομενο ειναι να μπει σε κατασταση συγκρισης, να ζηλεψει και να αντιδρασει μη εχοντας κατι αλλο να κανει στο σχολειο.

Δεν θα δεχθει οτι δεν μπορεσε να ακολουθησει (η περηφανια υπαρχει σε ολες τις ηληκιες ). Θα αποριψει το σχολειο και ολα οσα αυτο συνεπαγεται φαινομενικα απο επιλογη αλλα οι πραγματικοι λογοι....

 

2η επιλογη:

Ενδιαφερεται καποιος...

καποιος να του δειξει οτι δεν ειναι ηληθιος που δεν μπορει,

ή εστω απλα ειναι καποιος που αγαπαει αυτο που κανει και ολη αυτη η αγαπη που εισπρατει αυτο το παιδι απο αυτον τον ανθρωπο προς αυτο το μαθημα του δινει ενα εναυσμα να το εξερευνησει.

Ακομα καλυτερα σκυβει πανω του και προσπαθουνε παρεα καθυστεροντας διακριτικα την υπολοιπη ταξη.

 

Τα συμπερασματα δικα σου.

[alcyon]

Είναι λίγο εξιδανικευμένα... τα όσα μας περιγράφεις.

 

Δεν είναι τόσο δεκτικά τα παιδιά. Όταν δε γνωρίζεις τις πραγματικές αιτίες μιας συμπεριφοράς δε μπορείς να ξέρεις και πώς να τη χειριστείς. Όταν πλησιάζεις... η πρώτη αντίδραση είναι ειρωνία (εκ των προτέρων πριν γνωρίσει τις προθέσεις σου). Μέχρι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη (ΑΝ γίνει αυτό τελικά), είναι πολύ πιθανό να έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα (γιατί στο γυμνάσιο-λύκειο οι καθηγητές δεν μπαίνουν τόσες ώρες όσες ένας δάσκαλος). Άρα φτάνουν στο τέλος σχεδόν της χρονιάς. Μετά έρχονται οι διακοπές.... και μετά ..... πάλι από την αρχή...... Σε μεγαλύτερη τάξη, με αυξημένη ζωηράδα κτλ....

Αλλά ξεφύγαμε..... Όλα αυτά ισχύουν για όλα τα παιδιά.

 

Οι παραβατικές συμπεριφορές είναι πιο ιδιαίτερες. Οι ανάγκες είναι πιο επιτακτικές.... και πολλές φορές... δεν υπάρχει χρόνος. Αν δηλαδή για να αποκατασταθεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης χρειάζεται ένα χρονικό διάστημα και στο μεταξύ έχει ήδη ξεφύγει η κατάσταση από τον έλεγχο (και δε μιλάω εντός τάξης, αλλά γενικώς), τότε....... τι να κάνεις?????? (πού 'ναι ρε παιδιά οι ψυχολόγοι;;; Και να σου πω και κάτι ακόμα... Όταν εκτιμούν κάποιον (ή οδεύουν προς την εκτίμηση κάποιου), είναι ήσυχοι μέσα στην τάξη. Κι έξω αγρίμια... Δεν προλαβαίνεις....

 

Για να μην πω για ακατάλληλους χειρισμούς συχνά από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς ή και τους γονείς.... Όλα εξαρτώνται από τις ψυχικές αντοχές όλων αυτών. Και δεν είναι θεοί.... άνθρωποι είναι, με καλές μέρες και στραβές μέρες, με χαρίσματα και αδυναμίες. Και τα παιδιά είναι πολλά, με αποτέλεσμα οι απαιτήσεις να σε χρειάζονται 100% με καλή διάθεση, καλή πρόθεση, παντοτινή υπομονή, κτλ... Πρακτικά όμως... δε γίνεται. Δεν είναι εφικτό. Δεν είναι ανθρωπίνως εφικτό. Όσο ήπιος και να είναι κάποιος, όση κατανόηση και να έχει.

Όπως δεν υπάρχει ο γονιός superman δεν υπάρχει και ο εκπαιδευτικός superman. Λάθος το λάθος... γίνεται εφαλτήριο για ενίσχυση όλων αυτών των συμπεριφορών. Και παιδιά που βρίσκονται στο μεταίχμιο.... να δίνουν κάποια στιγμή τη "βουτιά" προς την αντίπερα όχθη... τη σκοτεινή. Και ρωτάω ξανά..... ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;;;!!! Αυτοί που θα έχουν ως στόχο καθαρά την ΨΥΧΗ των παιδιών.... χωρίς να παιδεύει το μυαλό τους η έκθεση, τα μαθηματικά, η φυσική ή η γυμναστική!