Πως να τους μάθω επιτραπέζια παιχνίδια?

Πριν κανενα 6μηνο σκέφτηκα ότι είναι καλά να μάθω στα παιδιά μου επιτραπέζια παιχνίδια, αλλά είδα ότι δεν είναι έτοιμα (μόλις είχαν κλείσει τα 4) έτσι παίξαμε μόνο κατι με κάρτες μνημης και ένα χαζό που ρίχναν το ζάρι και κάναν ότι θέλανε.

Προσπάθησα χθές να ξεκινήσω να τους μαθαίνω UNO. Ξέρουν τους αριθμους,χρωματα άρα σκέφτηκα ότι δεν θα υπάρχει πρόβλημα. Ξεκινήσαμε με ανοικτά χαρτιά βέβαια. Ο γιος μου όμως ήθελε συνεχεια να φτιάχνει τους δικούς του κανόνες. Αρχισε να κλαίει επειδή εβαλε η αδελφη του το 6 και ήθελε αυτός να το βάλει και με τίποτα δεν μπορουσα να του δώσω να καταλάβει ότι ο καθένας στην σειρά του παίζει μόνος του και δεν ρωτάει τους άλλους. Μετά εκλαιε γιατί του έδωσα 2 χαρτιά ίδια και δεν ήθελε ίδια....Ετσι παρετήθηκα.

Και ρωτάω,

μηπως είναι μικρά για κάτι τετοιο ή μήπως πρεπει να βρω άλλο τρόπο να εξηγήσω κάποιο πράγματα. Η κόρη μου ήταν δεκτική και θα μπορούσε να ακολουθήσει αλλά σταμάτησα πριν πλαντάξει ο γιος στο κλάμα. Εγώ να περασουμε ωραία ήθελα...

Τι εισηγήσεις έχετε για πιο απλά παιχνίδια?

(Επίσης νομίζω ότι ο γιος έχει ενα θεματάκι ανταγωνιστικότητας και τον φαντάζομαι και πιο μεγάλο να τσαντίζεται όταν δεν κερδιζει κλπ. και αυτό τον εμποδίζει τώρα να μάθει και να το απολάυσει σαν παιχνίδι το είδα και με κάτι άλλα απλά σαν-επιτραπέζια)

Πιστέυω ότι αν τα καταφέρουμε είναι πολύ καλή απασχόλησης για το απόγευμα και έχουν να πάρουν πολλά από αυτό. Πως θα το κάνω χωρίς κλάματα αλλά και χωρίς να του κάνω συνέχεια το χατήρι?

κοιτα εγω ετυχε και τον ξεκινησα στα 3 με πολυ απλο επιτραπεζιο (αντι για ζαρι σηκωνες καρτες που σου εδειχναν σε ποιο χρωμα να πας) το "ζαχαρενια χωρα" (αν κανει να το πω...). μετα περασαμε σε καποιο που κανεις ζευγαρια και ειναι ευελικτο στο να παιξεις εσυ με πιο απλους ή πιο συνθετους τροπους. τωρα εχουμε παιξει κι ενα απλο με ζαρι (εμαθε να το "διαβαζει")

υπαρχουν πολλα παιδικα επιτραπεζια 3+.

παντως κι ο δικος μου οταν χανει τσαντιζεται και τετοια. αλλά δεν του χαριζομαι. του εξηγω απο πριν οτι "οποιος χασει, εχασε και δεν κλαιει". τον εχω απειλησει και οτι δεν θα ξαναπαιξω επιτραπεζιο μαζι του (αλλά αυτο γιατι ξερω οτι του αρεσει πολυ).

Τα δικά μου είχαν ξετρελαθεί πριν 3-4 μήνες με το ''μάντεψε ποιος είναι''

όπου ανοίγεις τις κάρτες με όλα τα πρόσωπα, και με κατάλληλες ερωτήσεις προσπαθεί ο άλλος παίκτης να μαντέψει ποιος είναι (αν κατάλαβες έτσι όπως το γράφω),

πάντως και ο δικός μου γιος δεν ανέχεται το να χάνει, και του λέω ότι όποιος θυμώνει, φεύγει από το παιχνίδι, και παίζω με την κόρη ώσπου να του περάσει ο θυμός (βλέποντάς τον), και μετά από λίγο τον ρωτάω αν θέλει να παίξει ξανά (κρίμα δεν είναι να μην παίζει και το άλλο παιδί εξαιτίας του ενός

Πριν κανενα 6μηνο σκέφτηκα ότι είναι καλά να μάθω στα παιδιά μου επιτραπέζια παιχνίδια, αλλά είδα ότι δεν είναι έτοιμα (μόλις είχαν κλείσει τα 4) έτσι παίξαμε μόνο κατι με κάρτες μνημης και ένα χαζό που ρίχναν το ζάρι και κάναν ότι θέλανε.

Προσπάθησα χθές να ξεκινήσω να τους μαθαίνω UNO. Ξέρουν τους αριθμους,χρωματα άρα σκέφτηκα ότι δεν θα υπάρχει πρόβλημα. Ξεκινήσαμε με ανοικτά χαρτιά βέβαια. Ο γιος μου όμως ήθελε συνεχεια να φτιάχνει τους δικούς του κανόνες. Αρχισε να κλαίει επειδή εβαλε η αδελφη του το 6 και ήθελε αυτός να το βάλει και με τίποτα δεν μπορουσα να του δώσω να καταλάβει ότι ο καθένας στην σειρά του παίζει μόνος του και δεν ρωτάει τους άλλους. Μετά εκλαιε γιατί του έδωσα 2 χαρτιά ίδια και δεν ήθελε ίδια....Ετσι παρετήθηκα.

Και ρωτάω,

μηπως είναι μικρά για κάτι τετοιο ή μήπως πρεπει να βρω άλλο τρόπο να εξηγήσω κάποιο πράγματα. Η κόρη μου ήταν δεκτική και θα μπορούσε να ακολουθήσει αλλά σταμάτησα πριν πλαντάξει ο γιος στο κλάμα. Εγώ να περασουμε ωραία ήθελα...

Τι εισηγήσεις έχετε για πιο απλά παιχνίδια?

(Επίσης νομίζω ότι ο γιος έχει ενα θεματάκι ανταγωνιστικότητας και τον φαντάζομαι και πιο μεγάλο να τσαντίζεται όταν δεν κερδιζει κλπ. και αυτό τον εμποδίζει τώρα να μάθει και να το απολάυσει σαν παιχνίδι το είδα και με κάτι άλλα απλά σαν-επιτραπέζια)

Πιστέυω ότι αν τα καταφέρουμε είναι πολύ καλή απασχόλησης για το απόγευμα και έχουν να πάρουν πολλά από αυτό. Πως θα το κάνω χωρίς κλάματα αλλά και χωρίς να του κάνω συνέχεια το χατήρι?

Καταρχήν ξεκινάς με παιχνίδια πολύ απλά που δεν ε΄χουν πολλούς κανόνες. Ένα πολύ καλό παιχνίδι είναι το κλασικό φιδάκι ή ο κλασικός γκρινιάρης.

Παιχνίδια με χαρτιά συνήθως έχουν πολλούς κανόνες (δεν γνωρίζω πώς παίζεται το UNO οπο΄τε δεν μπορώ να μιλήσω συγκεκριμένα γι΄αυτό).

Ξεκινάς, λοιπόν, με κάτι απλό: Ρίχνω τα ζάρι και προχωρώ όσα λέει, αν πέσω σε σκάλα αναβαίνω, αν πέσω σε φίδι πάω στην ουρά του. Ή ρίχνω το ζάρι και προχωρώ όσα λέει ο αριθμός (ακόμα πιο απλό).

Μετά εξηγέίς ότι σε όλα τα παιχνίδα υπάρχει κάποιος νικητής και κάποιος που δεν είναι νικητής (όχι χαμένος). Σήμερα ΄μπορεί να κερδίσεις εσύ, αύριο μπορεί να κερδίσει η αδερφή σου ή η μαμά.

Αν χάσει και κλαίει ή δεν σέβεται τους κανόνες και κάνει ο,τι θέλει, εξηγείς ότι το παιχνίδι έχει κανόνες που είναι συμφωνίες για να μπορούμε να παίζουμε. Όποιος δεν σέβεται τις συμφωνίες χαλάει το παιχνίδι και γι τους άλλους. Οπότε άλλος ένας κανόνας (καλύτερα να το πεις από την αρχή) είναι ότι όποιος χαλάει το παιχνίδι μας, δεν παίζει μαζί μας μέχρι να ζητήσει συγνώμη.

Ξεκινά, λοιπόν, το παιχνίδι, και αν αντιμετωπίσεις πρόβλημα, απλά εφαρμόζεις τον κανόνα "όποιος χαλά το παιχνίδι δεν παίζει". Σε κάποια στιγμή θα γυρίσει στο παιχνίδι γιατί θα δει ότι περνάτε καλά!

Τώρα, αν χάσει και κλαει, του λες ότι κάποτε κερδίζουμε και κάποτε όχι (δεν χάνουμε, απλά δεν είμαστε οι κερδισμένοι!!!!). Δεν μπορούμε πάντα να κερδίζουμε εμείς!

Καλή τύχη

Καταρχήν ξεκινάς με παιχνίδια πολύ απλά που δεν ε΄χουν πολλούς κανόνες. Ένα πολύ καλό παιχνίδι είναι το κλασικό φιδάκι ή ο κλασικός γκρινιάρης.

Παιχνίδια με χαρτιά συνήθως έχουν πολλούς κανόνες (δεν γνωρίζω πώς παίζεται το UNO οπο΄τε δεν μπορώ να μιλήσω συγκεκριμένα γι΄αυτό).

Ξεκινάς, λοιπόν, με κάτι απλό: Ρίχνω τα ζάρι και προχωρώ όσα λέει, αν πέσω σε σκάλα αναβαίνω, αν πέσω σε φίδι πάω στην ουρά του. Ή ρίχνω το ζάρι και προχωρώ όσα λέει ο αριθμός (ακόμα πιο απλό).

Μετά εξηγέίς ότι σε όλα τα παιχνίδα υπάρχει κάποιος νικητής και κάποιος που δεν είναι νικητής (όχι χαμένος). Σήμερα ΄μπορεί να κερδίσεις εσύ, αύριο μπορεί να κερδίσει η αδερφή σου ή η μαμά.

Αν χάσει και κλαίει ή δεν σέβεται τους κανόνες και κάνει ο,τι θέλει, εξηγείς ότι το παιχνίδι έχει κανόνες που είναι συμφωνίες για να μπορούμε να παίζουμε. Όποιος δεν σέβεται τις συμφωνίες χαλάει το παιχνίδι και γι τους άλλους. Οπότε άλλος ένας κανόνας (καλύτερα να το πεις από την αρχή) είναι ότι όποιος χαλάει το παιχνίδι μας, δεν παίζει μαζί μας μέχρι να ζητήσει συγνώμη.

Ξεκινά, λοιπόν, το παιχνίδι, και αν αντιμετωπίσεις πρόβλημα, απλά εφαρμόζεις τον κανόνα "όποιος χαλά το παιχνίδι δεν παίζει". Σε κάποια στιγμή θα γυρίσει στο παιχνίδι γιατί θα δει ότι περνάτε καλά!

Τώρα, αν χάσει και κλαει, του λες ότι κάποτε κερδίζουμε και κάποτε όχι (δεν χάνουμε, απλά δεν είμαστε οι κερδισμένοι!!!!). Δεν μπορούμε πάντα να κερδίζουμε εμείς!

Καλή τύχη

ΟΚ θα ξεκινήσω με πιο απλά

Αλλά ένα προβλημα που έχω είναι ότι όταν του λέω τους κανόνες του παιχνιδιού, μου λέει "Εγώ διαφωνώ - να σου πω εγώ τους κανόνες" και αρχίζει να μου λέει ότι του έρθει στο κεφάλι.

ΟΚ θα ξεκινήσω με πιο απλά

Αλλά ένα προβλημα που έχω είναι ότι όταν του λέω τους κανόνες του παιχνιδιού, μου λέει "Εγώ διαφωνώ - να σου πω εγώ τους κανόνες" και αρχίζει να μου λέει ότι του έρθει στο κεφάλι.

Οι κανόνες συνήθως είνια γραμμένοι. Οπότε μπορείς να πάρεςι το χαρτί που περιέχεται στο κουτί και να το διαβάσεις. Εναλλακτικά γράψε εσύ ένα κείμενο στον υπολογιστή.

Αν το κάνει αυτό, του λες ότι οι κανόνες είναι αυτοί που γράφονται εδώ. Και όως και στο σπίτι δεν κάνει ο καθένας τους δικούς του κανόνες, αλλά ακολουθούμε όλοι τους ίδιους έτσι και στο παιχνίδι δεν μπορεί κάθε φορά να βγάζουμε δικούς μας κανόνες, αλλά θα ακολουθούμε αυτό που γράφεται!

Συμφωνώ καταρχήν με emmaki! Σε αυτή την ηλικία χρειάζονται απλά παιχνίδια.

Εμείς ξεκινήσαμε με ένα απλό παζλ των 4 εποχών (6 κομμάτια κάθε εποχή). Ο καθένας διάλεγε ποια εποχή ήθελε να φτιάξει και γυρίζαμε το βελάκι και παίρναμε το κομμάτι που πετυχαίναμε. Αν ήδη το είχαμε δεν παίρναμε τίποτα. Αν πετυχαίναμε "τζόκερ" διαλέγαμε ό,τι θέλαμε. Όποιος το έφτιαχνε πρώτος ήταν ο νικητής.

Μετά ανακαλύψαμε το κλασικό φιδάκι που ο γιος μου το λάτρεψε από την ηλικία των 4! Έπαιζε ατελείωτες ώρες με αυτό. Του πήρα μια πιο παιδική εκδοχή που έχει αντί για φιδάκια τσουλήθρες, αντί για πιόνια 4 παιδικές φιγούρες από χαρτονάκι με βάση και αντί για ζάρι χαρτονάκι με βελάκι και αριθμούς. Έφτιαξε όμως και δικούς του κανόνες. 1η εκδοχή: αν πετυχαίναμε το βελάκι που έδειχνε ότι ανεβαίναμε στην επόμενη σειρά πηγαίναμε + ένα τετραγωνάκι κατευθείαν επάνω. 2η εκδοχή: (το παιχνίδι έχει εναλλάξ γαλάζια και λευκά τετραγωνάκια) αν πετυχαίναμε γαλάζιο τετραγωνάκι "βουλιάζαμε" κατευθείαν στο από κάτω λευκό (δεν τελείωνε με τίποτα όμως και το αφήσαμε). Θέλω να πω ότι είναι οκ να φτιάχνουν και δικούς τους κανόνες, αρκεί να είναι παραπλήσιοι και όχι παντελώς άσχετοι με το παιχνίδι.

καλο παιχνιδι και ευκολο για μικρες ηλικιες ειναι και το ντομινο.

και το μικρο μου κλαιει αν χανει και ψιλοχαλαει τον κοσμο, αλλα δεν αγχωνομαι, εξαλλου απο τους βασικους σκοπους των ομαδικων παιχνιδιων εινια να μαθουν τα παιδια να χανουν

άρα οσο παιζει τοσο μαθαινει.

ναι θα προσπαθησω με απλά

χθες παιξαμε ενα "χειρουργο" είναι ένα ανθρωπάκι με διαφορα πλαστικά οργανα του σωματος πανω του, γυρνας μια σβουρα και σου λεει πιο να αφαιρέσεις με μια τσιμπιδα. Πρεπει να το κάνεις χώρις να τον ακουμπήσεις αλιως πετάγονται όλα, και υποτίθεται κρατάς σκορ ανάλογα με το τι αφαιρεί ο καθένας (αυτό δεν το κάναμε), Ηταν απλό τους άρεσε αν εξαιρέσουμε ότι ηθελε πολύ δεξιοτεχνία η τσιμπιδα και συνέχεια πεταγόντουσαν τα κομάτια αλλά αυτό τους έκανε και γελούσαν.

Παρόλα αυτά ο γιος μου "ξεχνούσε" ποτε είναι η σειρά του και ήθελε να παίζει πιο συχνά...

ναι θα προσπαθησω με απλά

χθες παιξαμε ενα "χειρουργο" είναι ένα ανθρωπάκι με διαφορα πλαστικά οργανα του σωματος πανω του, γυρνας μια σβουρα και σου λεει πιο να αφαιρέσεις με μια τσιμπιδα. Πρεπει να το κάνεις χώρις να τον ακουμπήσεις αλιως πετάγονται όλα, και υποτίθεται κρατάς σκορ ανάλογα με το τι αφαιρεί ο καθένας (αυτό δεν το κάναμε), Ηταν απλό τους άρεσε αν εξαιρέσουμε ότι ηθελε πολύ δεξιοτεχνία η τσιμπιδα και συνέχεια πεταγόντουσαν τα κομάτια αλλά αυτό τους έκανε και γελούσαν.

Παρόλα αυτά ο γιος μου "ξεχνούσε" ποτε είναι η σειρά του και ήθελε να παίζει πιο συχνά...

Μπορείς να τους δώσεις νούμερα (που θα τα φοράενε π.χ. σαν κολιέ στο λαιμό για να μην χάνονται) και κάθε φορά που θα παίζει το 1, να βάζεις σε ένα σημείο ένα μεγάλο 1 να φαίνεται. (π.χ. πίσω από το παιχνίδι) Μετά το 2 κλπ