Απο τοτε που σταματησα να φοβαμαι,αρχισα να ζω.......

Αυτο λεω καθε μερα στον εαυτο μου προσπαθοντας να αποβαλλω τους παραλογους φοβους μου.Πειτε μου αν υπαρχει καποια αλλη στην θεση μου και βοηθηστε με παρακαλω....

Μετα απο πολυ ταλαιπωρια μεχρι να μεινω εγκυος τον μπεμπουλι μου,φορτωμενη ορμονες,,επαθα κριση πανικου...

Χαλια,χαλια ομως...

Εμεινα φυσιολογικα τελικα εγκυος χωρις καμια απολυτως ιατρικη παρεμβαση 2 μηνες πριν προγραμματιστει εξωσωματικη (ο Θεος με λυπηθηκε).

Ολα καλα,τελεια...

Ελα ομως που συνεχισα να εχω πανικους οι οποιοι επικεντρωνονται σε θεματα υγειας.

Με ποναει το κεφαλι μου;Οτι χειροτερο μπορω να σκεφτω.

Εχω εδω και δυο ημερες μυικους πονους στην πλατη και στον θωρακα και φοβαμαι οτι θα παθω ανακοπη...(ειμαι 29 ετων)

Ο αντρας μου καθε χρονο τον χωνω και κανει γενικες εξετασεις (αιμα,ουρα,καρδιογραφημα,ακτινογραφια θωρακος).Στην τελευταια εξεταση ειχε χοληστερινη 207 με οριο το 200 και τον ψοφησα στην διαιτα.(ειναι 35 ετων)

Μην αναφερω τωρα με το παιδι...Τι εξανθημα ειναι αυτο;Μηπως το τσιμπισε κατι;

Οταν καποιος μου αναφερει οτι δεν ειναι καλα,σφραγιζει το σαγονι μου και με πιανει κρυος ιδρωτας...

Ειμαι παραλογη,δεν μπορω να το ελεγξω αν και το κανω κατα καιρους.Πως μπορω να πεισω τον εαυτο μου οτι ειμαστε πολυ νεοι και εχουμε ολοι την ζωη μπροστα μας...Τωρα γεννηθηκε και το μωρακι μου που το λαχταρησαμε..Συγνωμμη για το μεγαλο ποστ...Μπορειτε να με συμβουλεψετε;

Αυτο που εχω να σε συμβουλεψω ειναι αυτο που γραφεις στον τιτλο του θεματος σου!

Ξερω ατομο που παθαινε κρισεις πανικου, καναμε τα παντα...

τελικα μια ηταν η λυση, το εβγαλε απο το μυαλο του...

Δεν υπαρχει κατι αλλο να σου πω.

Εν τω μεταξυ σου μιλαει καποια η οποια δεν περασε κ λιγα στην ζωη της,

θανατους, σοβαρους τραυματισμους, ψυχολογικα προβληματα...

κ ολα αυτα στο πολυ πολυ κοντινο περιβαλλον!

Δυστυχως αν μας σφηνωθει μια ιδεα ειναι δυσκολο να την αποβαλουμε.

Κι εγω τρομοκρατουμε με διαφορα αλλα τουλαχιστον δεν τα κραταω...

Νομιζω αυτη ειναι η λυση, να μην εμπαιδωνεις την κατασταση.

κι εγώ τα έχω πάθει όλα αυτά.Και κρίσεις πανικού-με έχουν πάει στο νοσοκομείο σηκωτή με τα χέρια και τα πόδια άκαμπτα- και άγχος τρομερό-να μην μπορώ να φάω σωστά από το άγχος μου για μήνες και να έχω χάσει έως και 10 κιλά, και μιλάμε για άνθρωπο 50 κιλά!-και με διαρκή αγωνία για τον πυρετό του μικρού-είχε σίγουρα κάτι ανίατο- και τα σπυράκια της μικρής-σ'ιγουρα κάποια μόλυνση που κάπου είχα διαβάσει-

Αν μου πεις πώς τα ξεπέρασα αυτά δεν ξέρω θα σου πω..

Πάντως προσπαθούσα πολύ..πάλευα με τον εαυτό μου, διάβαζα βιβλία, όπως το "Μυστικό" και άλλα παρεμφερή και για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα έκανα ομοιοπαθητική για να δυναμώσω τον εαυτό μου.

Αυτό που στο τέλος κατάλαβα είναι ότι δεν είναι δυνατόν να μην έχω άγχος, αυτό που είναι σημαντικό είναι να μάθω να το διαχειρίζομαι..

Αφού κάποιες φορές, όπως λες, το καταφέρνεις η λύση είναι κοντά..

Μην αφήνεις τον καιρό να περνάει με άγχη και αγωνίες

ΦΙΛΙΑ...σε νιώθω...

Ειστε πολυ γλυκες και πραγματικα με συγκινειτε...

Κλαιω γιατι δεν νιωθω οτι ειμαι τρελη...

Υπαρχει τροπος να το διαχειριστει κανεις το αγχος;Ο καθενας μπορει με τον τροπο του;

Ναι μόνη σου θα βρεις τον τρόπο....κατά την ταπεινή μου γνώμη. όταν μπορείς και ξεπερνάς κάποιες φοβίες σου, όπως ανέφερες, πώς τα καταφέρνεις;

Εγώ ας πούμε είχα άγχος π.χ. για κάτι που θα γινόταν σε τρεις μέρες.έλεγα λοιπόν στον εαυτό μου δε θα αγχωθώ από τώρα, μπορεί να γίνει κάτι και να ανατρέψει τα πάντα, θα αγχωθώ την ίδια μέρα...Δε θα το πιστέψεις αλλά σιγά σιγά έπιασε.Αν επίσης φοβόμουν για μια αρρώστια-σοβαρή πάντα ήταν αυτή-έδινα χρονικό περιθώριο στον ευατό μου κι έλεγα "αν μέχρι αύριο δω κάποια εξέλιξη θα πάω στο γιατρό ή θα ανησυχήσω.." 'η έχω πει και το τελείως χαζό "ε! αν ήταν κάτι σοβαρό θα έπεφτα κάτω ή θα αισθανόμουν κουρασμένη ή το παιδί μου θα ήταν κακόκεφο". Σε πληροφορώ ότι ό,τι είχα εγώ ή τα παιδιά ή ο άντρας μου περνούσε...

Δεν ξέρω αν μπορείς να καταλάβεις τι σου λέω, πάντως σιγά σιγά άρχισα να αλλάζω τον τρόπο σκέψης μου απλά φιλοσοφώντας το...

Ότι θέλεις στη διάθεσή σου...

Αυτο που με κανει και το αφηνω λιγο πισω μου και το ξεχνω για λιγο καιρο

ειναι η εξαντληση που νιωθω οταν τα σκεφτομαι ξανα και ξανα...

Δηλαδη:

Ε!Αμα πια!Αν ειναι να πεθανω ας πεθανω (οταν προκειται για μενα ,για το τομαρι μου..)

Οταν αφορα αλλους το μονο που με κανει και νιωθω ανακουφιση ειναι η προσευχη...με λυτρωνει.Νιωθω μετα απο σειρα σκεψεων οτι ολα ηρθαν βολικα επειδη καποιος εβαλε το χερι του και οτι αποκλειεται να ευλογηθηκα με ενα παιδι μετα απο τοσο κοπο,για να μην ειμαστε στο τελος καλα για να το καμαρωσουμε οπως επιθυμουμε.

Αυτο που ειπες γλυκα μου ειναι μεγαλη αληθεια.Πως οταν λες:Θα περασει μωρε...οντως περναει!

Εμεις τα διογκωνουμε και δινουμε μεγαλη σημασια,το ξερω..

Αγνωστο πραγμα ο εγκεφαλος και πως με αυθυποβολη μπορουμε να θεραπευσουμε σχεδον τα παντα στο σωμα μας..

Δυστυχως τις φοβιες που περιγραφεις τις ειχα κι εγω οταν πριν απο 4 χρονια χασαμε τον μπαμπα μου μεσα σε 1 μηνα απο καρκινο. Δεν μπορουσα να πιστεψω πως καποιος που εδειχνε τοσο καλα και ηταν τοσο ζωντανος ανθρωπος ξαφνικα εφυγε απο τη ζωη τοσο γρηγορα. Σκεφτομουν οτι θα μπορουσε να συμβει σε οποιονδηποτε ανα πασα στιγμη. Και τοτε αρχισαν τα ψυχοσωματικα μου!

Την μια μερα γεμισα μελανιες στα ποδια, δεν εφευγαν, εκανα ενα σωρο εξετασεις, τιποτα!(εχω καρκινο ελεγα εγω..). Την αλλη μερα, μουδιασμα στο αριστερο μου χερι και σφιξιμο στην καρδια,παλι εξετασεις, ολα καλα (παω για ανακοπη σκεφτομουν εγω...). Ο αντρας μου ειχε ημικρανιες-κληρονιμικο απο την μανα του-φοβομουν οτι θα παθει εγκεφαλικο. Η μαμα μου ειχε πονους στην λεκανη απο αρθριτικα, σκληρυνση κατα πλακας σκεφτομουν εγω....Να φανταστεις ο παθολογος ειχε βαρεθει να με βλεπει, μεσα με 4-5 μηνες πρεπει να πηγα 15 φορες... Πεπεισμενη οτι κατι εχω και μου το κρυβουν την τελευταια φορα που πηγαμε στον παθολογο με την μαμα μου, καθως περιμεναμε εξω,εβαλα τα κλαματα και της λεω "πεστο μου, θα το αντεξω αφου το βλεπω,κατι εχω!!!" .Τρελλαθηκε η μανα μου!! Ομαδικη ψυχαναλυση θελαμε!!! Μπαινουμε μεσα και μου βαζει τις φωνες ο παθολογος και μου ειπε λιγο πολυ να προσπαθησω να μην σκεφτομαι αρνητικα, να μην αγχωνομαι και γενικα να χαλαρωσω...

Ευτυχως δεν χρειαστηκε να παω σε ψυχολογο, το μονο που εκανα ηταν να αγορασω 2 βιβλια και να τα διαβασω και απο τοτε ειμαι η προσωποποιηση της θετικης ενεργειας!!(οπως ημουν και πριν δηλαδη...)

Δεν ξερω αν θα μπορουσε να σε βοηθησει κατι τετοιο(μπορει να ηταν τυχαιο και με μενα). Αλλα θα σου πω ποια ειναι anyway, το ενα ειναι το "The power of the mind" του Uri Geller και το αλλο ειναι "Ο πολεμιστης του φωτος" του Paolo Coelho. Διαβαζοντας το πρωτο βιβλιο καταλαβα οτι τελικα ολα ειναι στο μυαλο μας και η δυναμη που κρυβουμε μεσα μας ειναι τεραστια! Αν μπορεσεις να κοντρολαρεις τις σκεψεις σου και να σκεφτεσαι μονο θετικα θα δεις οτι ολα θα σου πηγαινουν καλα και το σπουδαιοτερο, θα απολαμβανεις τις χαρες τις ζωης, χωρις κατι να σε "κρατα" πισω. Περιττο να σου πω οτι εχω να αρρωστησω απο τοτε και μιλαμε για το οτιδηποτε,ουτε δεκατα!...Και δοξα το Θεο, μου πηγαινουν ολα καλα! Φτου φτου!! Και ουτε κατα την διαρκεια της εγκυμοσυνης αγχωθηκα, ολα καλα μου πηγαν! Ουτε με το παιδι αγχωνομαι,νιωθω λες και εχω μεγαλωσει αλλα 5! και ευτυχως ειναι πολυ ηρεμο και καλο μωρο! Φτου φτου παλι!!!

Αυτα...Think positive και μην αγχωνεσαι για τιποτα!! Και να αγχωθεις, τι θα αλλαξει??

Diana Dee

εχεις απολυτο δικιο.Το αναγνωριζω οτι απο την στιγμη που ειμαστε αισιοδοξοι,δεν μας πιανει τιποτα...ουτε κρυολογημα που λεει ο λογος.

Οσο μιζεριαζουμε,τοσο κατι μας ποναει.

Θα προσπαθησω να βρω και να προμηθευτω τα βιβλια που μου ανεφερες.

Λεγοντας την φραση "παντα κατι σε κραταει πισω" ανακουφιζομαι γιατι ειναι πολυ χαρακτηριστικη για εμας που το βιωνουμε.

Ευχαριστω και παλι που με νιωθετε τοσο.

Πλεον εχω καταλήξει πως οταν σκέφτεσαι την ευτυχία,ΕΡΧΕΤΑΙ!Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα μου γίναμε στο σπίτι τρελλοί,φοβομασταν το παραμικρό,σε βαθμό υστερίας.Εγω προσωπικά δεν εκανα τίποτα,σπιτι-δουλειά ημουν,φοβομουν να βγω βράδυ,μην τρακάρουμε,να παω στη θάλασσα μην πνιγώ και ούτω καθεξής,ασε τις αρρώστιες!Ενα βραδυ ακουσα μια φραση σ ένα σηριαλ,στο παραπεντε,που έλεγε η μια γιαγιά στο Καπουτζίδη οτι για τη ζωή μας επιλέγουμε,οχι για το θάνατο,αυτό το αποφασίζει Άλλος,εμεις εχουμε υποχρέωση να κάνουμε τη ζωή μας οσο πιο όμορφη και δημιουργική γίνεται!Αυτό ηταν το νόημα δηλαδη γιατί δεν το θυμάμαι ακριβώς.Και το κλίκ έγινε,οχι οτι εφυγαν οι κακές σκέψεις τελείως,αλλά το παλεύω συνέχεια και που θα πάει θα τα καταφέρουμε Θετική σκέψη λοιπόν.Τα καλύτερα έρχονται ..........

angi απο την στιγμή που γινόμαστε γονείς πιστευω πως οι αγωνιές και οι φόβοι μας αυξάνονται με γρήγορους κιόλας ρυθμούς.

Φοβίες για έμάς , φοβίες για τα παιδιά μας...

είμαι πολύ υπερ της πρόληψης και ενημερωσης αλλά όχι της "υποχονδρίας" γιατι αυτό μας "αρρωσταίνει" ...

και συμφωνώ με την Αντιγόνη .....

οταν σκέφτεσαι την ευτυχία,ΕΡΧΕΤΑΙ!

Ο καθένας μας λειτουργεί σαν μαγνήτης.Τραβά προς το μέρος του καταστάσεις και γεγονότα ανάλογα με αυτό που σκέφτεται,φαντάζεται,συζητά ή αναζητά... οι θετικές σκέψεις ελκύουν θετικά γεγονότα και το αντίστροφο... άρα μόνοι μας γράφουμε το σενάριο της ζωής μας , επιλέγουμε τους ρόλους και τους πρωταγωνιστές και φυσικά ανάλογα σκηνοθετούμε την δράση ...

ευχομαι πάντα εσύ και οι υπόλοιποι "πρωταγωνιστές" της ζωής σου, να είστε υγιείς και ευτυχισμένοι!

Άντζυ νομίζω ότι όλα όσα σκέφτεσαι ειναι αποτέλεσμα της τραυματικής εμπειρίας που πέρασες με τη σύλληψη του παιδιού σου. Και σου φαίνεται τόσο θετικό αυτό που έγινε που λες "Δεν είναι δυνατον να συμβαίνει σε μένα...Μου κάνουν πλάκα...Κάπως πρέπει να το πληρώσω αυτό το τόσο καλό που μου συνεβει...Μάλλον κάπως θα μου το πάρουν πίσω..."Πιστεύω ότι όσο περνα ο καιρος και απομακρύνεσαι από την εμπειρία αυτή και ότι άλλο έχεις περάσει που δεν μπορώ να ξέρω θα νιωθεις όλο και καλύτερα βλέποντας ότι η ζωή δεν έχει σκοπό να σου στερήσει όσα σου χάρισε. Συμβουλή: Προσπάθησε να μην διαβάζεις όλα τα ιατρικά που πεφτουν στα χέρια σου..Εμεις οι γυναίκες είμαστε αρκετά υποχόνδριες (μου συμβαίνει και μένα και συχνά είμαι κινητή ιατρική εγκυκλοπαίδεια- ο άντρας μου με ρωτάει που τα ξέρω όλα αυτά?) ειδικά όταν γινόμαστε μάνες. Απλά προσπάθησε να απεχεις για λίγο μέχρι να συνέλθεις ψυχολογικα και να μην ερμηνευεις κάθε σημάδια σα μια σπανια ασθένεια. ότι σκεφτομαστε είμαστε άλλωστε....

Κορτισι μου θα σου μιλησω για μενα , εγω ειμαι αρρωτοφοβικια εκτος απο αγοροφοβικια . Εχω εμμονη οτι εχω την καρδια μου εδω και πολλα χρονια , οτι και να γινει οτιθ και να μου συμβει αυτο φοβαμαι , εχω κανει απειρες εξετασεις , ατελειωτα καρδιογραφηματα και παντα το φοβαμαι δεν περναει με τιποτα . Απλως πειθω καποιες φορες τον εαυτο μου να μην ασχολουμε . Κριση πανικου , εχω παθει στο παρελθον 3-4 απο αυτες , βοηθαει πολυ η ψυχοθεραπεια που κανω αλλα κυριως προσπαθω να πειθω τον εαυτο μου οτι ολα ειναι οκ .

Γιατι εμεις οι γυναικες να ειμαστε μια ορμονη απο την κορυφη ως τα νυχια;Περιμενουμε περιοδο,φουσκωνουν τα συναισθηματα.Εχουμε οωρηξια γινομαστε ευερεθιστες...Αμα κατσει και ενα γεγονος εκτακτο...ο ελεγχος παει περιπατο...

Εχετε δικιο σε ΟΛΑ.Σε ολα ομως...

Βλεπω γυρω μου τον κοσμο,ζευγαρια καποιας ηλικιας που αποκτουν παιδια και κανουν χιλια ονειρα και πραγματικα τους καμαρωνω:

-Κοιτα,σκεφτομαι,ποσο αισιοδοξοι ειναι για το μελλον κι ας κατορθωσαν να κανουν παιδι μετα τα 40 - 45.Ολη η ζωη μπροστα τους..

Ειμαι χαζη..πολυ χαζη..Και το λεω στον εαυτο μου συνεχως μεχρι να το εμπεδωσω.

Αυτο που με ειχε βοηθησει παλιοτερα ηταν η αυθυποβολη..

Ειμαι καλα,ειμαστε ολοι καλα,εχουμε τον Θεο που μας προστατευει και ειναι παντα διπλα μας..Και πιανει!!Φευγει!

Οντως οταν την σκεφτεσαι την ευτυχια,ερχεται.

Οταν μιζεριαζεις...ολο και κατι σε ποναει..

Συμφωνώ με ΟΛΕΣ τις συνφορουμίτισες που εγραψαν πιο πάνω...

Ακόμα ακόμα αλλαξε και παρεες...Ενα διάστημα συνειδητοποιησα πως εκανε παρέα με μια κοπέλα η οποία με "εριχνε" αφάνταστα...Της επέτρεπα - εν αγνοια μου - να μου διοχετευσει ΟΛΟ της το αγχος και τις εννοιες...

Ξουτ!!!!!!!!!!

...Οταν σου πονάει το δοντι...που πάς...στον οδοντίατρο...Σωστά!!!!!

...Οταν σου πονάει το πόδι...που πάς...Στον ορθοπαιδικό...Σωστά!!!!!!!

Οταν σου πονάει η ψυχή και ειναι κουβάρι που πάς...Στον ψυχολόγο...

Γιατί τον φοβόμαστε τον ερμο;;;;Μπορει να βοηθησει και αυτός και δεν λέω ΨΥΧΙΑΤΡΟ αλλά ΨΥΧΟΛΟΓΟ...

Αν δεν νιώθεις καλά, δεν το λεα πουθενά...Δεν παιρνεις χάπια...δεν μπορει ο ψυχολόγος να γράψει ετσι κι αλλιώς, συζητάς ,μιλάς, και σε βοηθάει να βρεις ΜΟΝΗ ΣΟΥ την άκρη.

Τρελλή δεν εισαι...Ολοι μας λίγο πολύ τα εχουμε περάσει η τα περνάμε...η ακόμη ακόμη θα τα περάσουμε...Μην ανησυχεις...Αν εχεις στο μυαλό σου θετικες σκέψεις δεν θα βρουν τοπο οι αρνητικές να μπουν και να χωρεσουν...Ολα θελουν χρόνο...Δωστον

angi απο την στιγμή που γινόμαστε γονείς πιστευω πως οι αγωνιές και οι φόβοι μας αυξάνονται με γρήγορους κιόλας ρυθμούς.

Φοβίες για έμάς , φοβίες για τα παιδιά μας...

είμαι πολύ υπερ της πρόληψης και ενημερωσης αλλά όχι της "υποχονδρίας" γιατι αυτό μας "αρρωσταίνει" ...

 

και συμφωνώ με την Αντιγόνη .....

 

οταν σκέφτεσαι την ευτυχία,ΕΡΧΕΤΑΙ!

 

Ο καθένας μας λειτουργεί σαν μαγνήτης.Τραβά προς το μέρος του καταστάσεις και γεγονότα ανάλογα με αυτό που σκέφτεται,φαντάζεται,συζητά ή αναζητά... οι θετικές σκέψεις ελκύουν θετικά γεγονότα και το αντίστροφο... άρα μόνοι μας γράφουμε το σενάριο της ζωής μας , επιλέγουμε τους ρόλους και τους πρωταγωνιστές και φυσικά ανάλογα σκηνοθετούμε την δράση ...

 

ευχομαι πάντα εσύ και οι υπόλοιποι "πρωταγωνιστές" της ζωής σου, να είστε υγιείς και ευτυχισμένοι!

SUMFWNW APOLUTA!

Οταν επαθα την κριση πανικου,ειχα αποφασισει να παω σε εναν ομοιοπαθητικο ψυχολογο που ηξερα και ηταν καλος.Μετα ομως ηρθε η εγκυμοσυνη και μου περασαν ΟΛΑ .Ευτυχια απιστευτη.

Τωρα το σκεφτομαι να παω εαν δω οτι δεν την παλευω με τιποτα.

Αυτο που με ειχε βοηθησει ομως βρε κοριτσια τοτε και το συστηνω ανεπιφυλακτα ηταν τα ομοιοπαθητικα ανθοιαματα Βach που ειναι καθαρα μια μικρη συναισθηματικη βοηθεια.Ειχε γινει μαλιστα λογος για αυτα καποτε σε καποιο τοπικ του φορουμ μας.

Αυτο που εχω παρατηρησει σε μενα ειναι οτι με τρωει το μεσα.

Δηλαδη:Ειμαι ολη μερα στο σπιτι με το παιδι και οτι κανω αφορα το παιδι.

Ειμαι αισθητικος αλλα τωρα με την οικονομικη κριση,που λεφτα ο κοσμος για περιποιηση.Χωρια το οτι σταματησα εγω τα ραντεβου μου οταν εμεινα εγκυος γιατι φοβομουν την κουραση.

Εχω πλακωθει λοιπον στο μαγειρεμα και την ζαχαροπλαστικη.Ειναι το μονο που με κανει να νιωθω δημιουργικη και ανεβασμενη χωρις να σκεφτομαι χαζομαρες.

Καμια αλλη ιδεα για δημιουργικη απασχοληση στο σπιτι;

Γιατι καλο το μαγειρεμα αλλα μην φτασουμε και 200 κιλα!!!!!

Ολες νομιζω εχουμε τις φοβιες μας .Εγω εχω πολλες φοβιες με την υγεια των παιδιων μου εχω βεβαια περασει απο διαφορες καταστασεις ειχα ομως απο μικρη τρομο για την γενικη αναισθησιαμφαντασου οτι στα18 με περιμενα ο γιατρος για αφαιρεση αμυγδαλων και ακομη περιμενει δεν πηγα ποτε. Ελα ομως που χρειαστηκε να κανω δυο γυναικολογικες επεμβασεις. Οταν μου ειπε ο γυναικολογος πως εχω πολυποδα και ινομυωματα λιποθυμησα και οταν συνηλθα του ειπα να μου κανει επισκληρειδιο κατι που αρνηθηκε.Εκτος αυτου εχω προπτωση μητροειδος δηλαδη φυσημα στην καρδια.Στο χειρουργειο ειχα 180 παλμους και ετρεμα.Ηταν διπλα μια γυναικα για αποξεση και την εκανα χαλια την κακομοιρα,η οποια ειχε κανει πολλες φορες ολικη ναρκωση και δεν φοβοταν.Εμενα η επεμβαση κρατησε πανω απο μια ωρα ξυπνησα μια χαρα ενω η φουκαριαρα ειχε επηρεαστει απο μενα και 10 λεπτα ναρκωση ειδε και επαθε να συνελθει.Μετα τρια χρονια εκανα δευτερη επεμβαση και πριν με βαλουν στο χειρουργικο κρεββατι τους ελεγα οτι λυποθημω.Μετα νρεπομουν γιατι μαζι μου ειχαν ελθει δυο φιλες μου αφου πηραν αδεια απο την δουλεια τους.Προσπαθω και εγω οχι οτι τα καταφερνω αλλα σιγοθρα ολα ειναι στο μυαλο μας.Πιστευω πως η μητερα μου ευθυνεται κατα πολυ γιατι παντα εφερνε την καταστροφη και δημιουργουσε σε ολους αγχος και γενικα πιστευω οτι οι φοβιες προερχονται απα τα βιωματα μας. Προσπαθω για το καλυτερο των παιδιων μου αλλα εχω κανει λαθη ο φοβος σου χαλαει την ποιοτητα ζωης και οταν το καταλαβεις εχεις φτασει σχεδον 50 χρονων οπως εγω.

...ο φοβος σου χαλαει την ποιοτητα ζωης και οταν το καταλαβεις εχεις φτασει σχεδον 50 χρονων οπως εγω.

Μεγαλη κουβεντα αυτη...τεραστια.Και θα την κρατησω μεσα μου.Ευχαριστω πολυ.

Κοριτσια μολις τωρα ειδα οτι υπαρχει αυτο το topic εδω.Το επαναφερω λοιπον,αν και λιγο ξεχασμενο,για να σας πω οτι ειμαι στα ορια μου,δεν αντεχω αλλο να φοβαμαι.Περναω τρελλο ζορι.Εδω και αρκετους μηνες με εχει πιασει φοβια μην παθει η μικρη μου κατι,μια φοβια που κορυφωθηκε πριν δυο εβδομαδες που ειδα ενα πολυ κακο ονειρο.Εχω γραψει γι΄αυτο σε αλλη ενοτητα.Απο εκεινη την ημερα βλεπω συνεχεια απαισια ονειρα παντα με πρωταγωνιστρια τη μικρη μου,σας μιλαω για μακαβρια πραγματα,και οπως ειναι φυσικο την αλλη μερα ξυπναω χαλια ή πετιεμαι στον υπνο μου.Τσακωνομαι συνεχεια με τους δικους μου,βριζω τη μανα μου που εχει γινει πατινι για χαρη μου και με πιανουν κλαμματα στα καλα καθουμενα.Αγορασα σπιτι πριν δυο μηνες και πριν καλα καλα μετακομισοω (γιατι ειναι ακομη υπο κατασκευη και δεν εχω μπει μεσα) μου μπηκαν ιδεες να το πουλησω γιατι ειναι στον 5ο οροφο και φοβαμαι για το παιδι.Επιπλεον επειδη τοσο τη μερα που γυριζαμε απο το μαιευτηριο οσο και τη μερα που υπεγραφα τα συμβολαια για το σπιτι ειδα στο δρομο ενα αμαξι καταλαβαινετε τι ειδους,μου εχουν μπει φοβερες ιδεες στο μυαλο που με κανουν να υποφερω τοσο πολυ που δεν αντεχω αλλο.Κυριολεκτικα σκεφτομαι να ζητησω βοηθεια απο ειδικο,τρεμω μηπως ολα αυτα,οι φοβιες μου δηλαδη,ειναι οιωνοι ή ενστικτο της μανας,τρεμω μη συμβει κατι στη μικρη μου.Κυριως φοβαμαι για ατυχηματα,ειναι φορες που την κοιταζω και βαζω τα κλαμματα,με πιανει πανικος,δεν ειναι δυνατον να ζω ετσι,δε γινεται.Ειδικα απο τη μερα που ειδα εκεινο το ονειρο εχω γινει ανω-κατω.Πειτε μου οτι ειναι κατι παροδικο κοριτσια,πειτε μου οτι το περνανε κι αλλες μαμαδες.Πειτε μου κατι,δεν αντεχω αλλο.

Joe καλημέρα, επειδή τις προάλλες διάβασα το όνειρο που είδες και είναι όντως μακάβριο, σκεφτόμουν ότι καμιά φορά το μυαλό μας παίζει περίεργα παιχνίδια. Πιστεύω και εγώ ότι το υπερβολικό σου άγχος για το παιδί σε κάνει να βλέπεις όλα αυτά τα άσχημα όνειρα. Επειδή και εγώ έχω και είχα διάφορες φοβίες οι οποίες τώρα με το παιδί έχουν μεγενθυνθεί έχω παρατηρήσει ότι αν μου κολήσει κάτι στο μυαλό αρχίζω και παραλογίζομαι. Για παράδειγμα μπορεί να λείπω από το σπίτι και ο άντρας να πρέπει να ταϊσει το παιδί αρχίζω και σκέφτομαι άραγε θα κόψει μικρά κομματάκια το φαγητό ή θα πνιγεί και ναι θα πνιγεί και βασανίζομαι και αρχίζω τα τηλέφωνα, όταν θα τον κάνει μπάνιο θα προσέξει να μη γλυστρίσει στη μπανιέρα, θα προσέξει να μη του ρίξει νερό στα μάτια (επειδή δεν πολυσυμπαθεί το νερό στο κεφάλι) κ.ο.κ Επίσης όταν ακούω κάτι άσχημο για κάποιο παιδάκι δημιουργώ στο μυαλό μου, χωρίς να το θέλω μέσα σε δευτερόλεπτα, μια ιστορία όπου όλα τα φριχτά πράγματα συμβαίνουν στο παιδί μου....και μετά σκέφτομαι ότι αν συνεχίσω να σκέφτομαι έτσι προκαλώ την τύχη μου και καταλαβαίνεις ότι παγιδεύομαι μέσα σε αυτο. Άλλο παράδειγμα δεν ταξιδεύω ποτέ στην Αθηνών-Πατρών με το παιδί γιατί τρέμω ότι θα συμβεί κάτι φοβερό καθώς τον θεωρώ απαίσιο δρόμο, τη μια και μοναδική φορά που πήγα με τον μικρό αποφάσισα ότι δεν θα ξαναπάω. Επίσης για τον ίδιο λόγο αποφεύγω να πηγαίνω διακοπές σε τριήμερα , Χριστούγεννα, Πάσχα...Αυτή την τάση την είχα πάντα αλλά τώρα παράγινε....Όμως προσπαθώ να το αντιμετωπίσω ως εξής: μόλις αρχίζω να κάνω τέτοιες σκέψεις λέω στον ευατό μου σταμάτα και προσπαθώ να σκεφτώ κάτι άλλο, ή ασχολούμαι με κάτι άλλο. Κάποιες φορές πετυχαίνει κάποιες όχι. Δεν ξέρω τι να πω αν πιστεύεις ότι θα σε βοηθήσει θα σου έλεγα γιατί όχι να το συζητήσεις με κάποιον ειδικό. Εγώ έχω καταλήξει μαζί με μια φίλη μου που παιδεύται χειρότερα από εμένα ότι φταίει το ότι οι γονείς μας ήταν υπερπροστατευτικοί και έχουμε όλες αυτές τις φοβίες και πρέπει εμείς να χαλιναγωγίσουμε την κατάσταση για να μη μεταδώσουμε τα ίδια στα παιδιά μας...

Τελικα δεν είμαι μόνη μου σαυτό το κόσμο!Όλοι εχουμε φοβίες,το θέμα είναι να τις διαχειριζόμαστε έτσι ώστε να μη χανουμε πολύτιμο χρόνο απ τη ζωή μας,εγω ποτέ δεν εκανα τίποτα σαν έφηβη εξαιτίας των φόβων που είχαν οι δικοί μου,ειναι τραγικό λάθος αυτό που κάνουν οι γονείς,μετά το βιώνεις χειρότερα,γιατί κάποια στιγμή θα βγεις αναγκαστικά στη ζωή και θα είσαι απροετοίμαστος

Τελικα δεν είμαι μόνη μου σαυτό το κόσμο!Όλοι εχουμε φοβίες,το θέμα είναι να τις διαχειριζόμαστε έτσι ώστε να μη χανουμε πολύτιμο χρόνο απ τη ζωή μας,εγω ποτέ δεν εκανα τίποτα σαν έφηβη εξαιτίας των φόβων που είχαν οι δικοί μου,ειναι τραγικό λάθος αυτό που κάνουν οι γονείς,μετά το βιώνεις χειρότερα,γιατί κάποια στιγμή θα βγεις αναγκαστικά στη ζωή και θα είσαι απροετοίμαστος

Κοριτσια μου το ξερω οτι καθε μανουλα γινεται υπερπροστατευτικη και αγχωδης οταν προκειται για το παιδι της.Σ' εμενα ομως ολα αυτα εχουν ξεπερασει πια τα ορια.Το πρωι την κατεβασε ο αντρας μου στον πεζοδρομο μπροστα απο το σπιτι μας για να ταισουνε κατι γατες και απ΄ο,τι μου ειπε μετα στο τηλεφωνο τους πλησιασε καποια στιγμη μια κυρια με μαυρα ρουχα,μαυρο μαλλι και μαυρα γυαλια ηλιου και ελεγε "φτου φτου,τι ωραιο μωρο,καλοτυχο να ειναι" και τετοια.Περιττο να σας πω οτι επαθα μια μικρη παρακρουση,επειδη η κυρια φορουσε μαυρα και μηπως αυτο ειναι ενα κακο σημαδι? Το "θετικο" ειναι πως ενα κομματι του εαυτου μου καταλαβαινει οτι αυτα ειναι υπερβολικα,ενα αλλο κομματι ομως βλεπει παντου σημαδια και οιωνους-κι αυτο δεν αντεχεται.Θα ζητησω βοηθεια,το αποφασισα.

Τελικα δεν είμαι μόνη μου σαυτό το κόσμο!Όλοι εχουμε φοβίες,το θέμα είναι να τις διαχειριζόμαστε έτσι ώστε να μη χανουμε πολύτιμο χρόνο απ τη ζωή μας,εγω ποτέ δεν εκανα τίποτα σαν έφηβη εξαιτίας των φόβων που είχαν οι δικοί μου,ειναι τραγικό λάθος αυτό που κάνουν οι γονείς,μετά το βιώνεις χειρότερα,γιατί κάποια στιγμή θα βγεις αναγκαστικά στη ζωή και θα είσαι απροετοίμαστος

ΓIA ΦΟΒΊΕΣ , ΚΡΊΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΎ KAI ΑΓΧΏΔΕΙΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΈΣ MHN KANETE TO ΛAΘOΣ NA ΠATE NOΣOKOMEIO!EXOYN THN ΕΎΚΟΛΗ ΛYΣH.TA ΑΓΧΏΛΎTIΚΑ.ΠEPAΣA KI EΓΩ ΠOΛΛA.Ο MΠAMΠAΣ MOY ΠΈΘΑΝΕ AΠO KAPΔIA ΞAΦNIKA.AΠO TOTE(EINAI MIA AΠ TIΣ ΛIΓEΣ ΦΟΒΊΕΣ ΠOY AKOMA EXΩ)ΦOBAMAI OTI ΘA XAΣΩ ETΣI ΞAΦNIKA Κ AΛΛA ΑΓΑΠΗΜΈΝΑ MOY ATOMA.ME ENA ΠΟΝΟΚΈΦΑΛΟ TOYΣ ME ΠIANEI ΠΑΝΙΚΌΣ.EIXA ΠAΘEI OMΩΣ Κ ΠOΛΛA AΛΛA Κ ME ΒΟΉΘΗΣΕ MONO Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΉ!OTAN APXIΣAN OI ΚΡΊΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΎ ΈΠΕΦΤΕ Η ΠIEΣH MOY 6 KAI 4.ΜΟΎΔΙΑΖΑ OΛOKΛHPH,ME ΈΠΙΑΝΕ ΤΑΧΥΚΑΡΔΊΑ Κ ΔEN MΠOPOYΣA NA ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ.TA BPAΔIA ΞΥΠΝΟΎΣΑ ME KOMMENH THN ANAΣA.ME EΠIAΣE Κ ΡΊΓΟΣ ΑΡΚΕΤΈΣ ΦOPEΣ.ΝΤΡΕΠΌΜΟΥΝ ΠIA NA ΠΗΓΑΊΝΩ NOΣOKOMEIO ΓIATI EΔΩ ΕΠΑΡΧΊΑ ΛΊΓΟΙ ΓIATPOI ME EIXAN MAΘEI.OΛH MEPA ΣΚΕΦΤΌΜΟΥΝ TIΣ ΚΡΊΣΕΙΣ MOY.ΠΑΡΑΤΗΡΟΎΣΑ KAΘE ΛEΠTO TON ΟΡΓΑΝΙΣΜΌ MOY MHN ΕΜΦΑΝΊΣΕΙ KANENA ΣΗΜΆΔΙ Κ TO ΠΆΘΩ ΠAΛI.EΓΩ TO ΠΑΘΑΊΝΑ OTAN HMOYN ΣΠITI Η MONH MOY KAΠOY.OTAN HMOYN ME KOΣMO ΔEN ΦOBOMOYN.ΓIATI EΛEΓA OTI Κ NA ΠΆΘΩ KAΠOIOΣ ΘA ME BOHΘHΣEI.META AΠO ΛIΓO KAIPO ΠΈΘΑΝΕ ENAΣ ΓNΩΣTOΣ MOY AΠO KAPΔIA ANAKOΠH.Κ OTAN MOY ΔΙΗΓΉΘΗΚΑΝ ΠΩΣ EΓINE MOY EIΠAN OTI ΞAΦNIKA APXIΣE NA ΠONAEI ΛIΓO ΠIO KATΩ AΠ TON ΏΜΟ ΣTHN ΠΛATH Κ META TEΛOΣ.Ε AΠO EKEINH THN MEPA ΠΑΘΑΊΝΑ KI EΓΩ AYTO TON ΠONO!ΣTO IΔIO ΣHMEIO ΦYΣIKA!Κ HTAN ANAKOΠH ΦYΣIKA!KAΘE MEPA ΠΈΘΑΙΝΑ!ΔEN ΖΟΎΣΑ!AΠΛA KAΘE ΛEΠTO ΠEPIMENA TON ΘΆΝΑΤΟ.MOY EΔΩΣE ENAΣ ΠΑΘΟΛΌΓΟΣ ΑΓΧΏΛ.ΠHPA ENA KOYTI Κ META TA ΣTAMATHΣA.TYXAIA EMAΘA ΓIA ENAN ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΌ KOPYΦH.EPXETAI Σ/Κ ΣEPPEΣ Κ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΈΣ ΚΑΒΆΛΑ. META AΠO 1 XPONO ΘEPAΠEIA HMOYN OK!EMAΘA NA EΛEΓXΩ TON EAYTO MOY.OTAN ME ΈΠΙΑΝΕ KAΠOIA ΦΟΒΊΑ ΘΑΝΆΤΟΥ ΣΗΚΏΝΟΜΟΎΝ ΠΕΡΠΑΤΟΎΣΑ ΓIATI ΔEN ΓINETAI KAΠOIOΣ ΠOY ΠΕΘΑΊΝΕΙ NA MΠOPEI NA ΠΕΡΠΑΤΉΣΕΙ.EΠIΣHΣ OTAN NOMIZΩ(AKOMA Κ TΩPA)OTI ΠΑΘΑΊΝΩ EΓKEΦAΛIKO METPAΩ ΦΩΝΑΧΤΆ EΩΣ TO ΔEKA Κ ΣΦΊΓΓΩ KATI.AYTOI ΠOY ΠΑΘΑΊΝΟΥΝ EΓKEΦAΛIKO ΜΠΕΡΔΕΎΟΥΝ TA ΛOΓIA TOYΣ Κ ΠΑΡΑΛΎΕΙ KAΠOIO ΆΚΡΟ TOYΣ.ΠPOΠΈΡΙΣΥ EΠAΘA AΛΛO ΠPAΓMA.ΦOBOMOYN NA ΦAΩ ΓIATI ΘA ΠΝΙΓΌΜΌΥΝ.EXΩ ΠΝΊΓΕΙ OTAN HMOYN MIKPH Κ ΕΜΦΑΝΊΣΤΗΚΕ TΩPA Η ΦΟΒΊΑ!AKOMA Κ ENA ΣΠΥΡΊ ΚΑΛΑΜΠΌΚΙ ME EKANE NA ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΘΩ.AN HMOYN ME KOΣMO ΈΤΡΩΓΑ.AN HMOYN MONH ΦOBOMOYN Κ ΔEN ΈΤΡΩΓΑ.MHN ΠΝΙΓΩ Κ ΔEN EINAI KANEIΣ NA ME BOHΘHΣEI.AX AYTO TO EΠAΘA Κ ME TON ΑΦΡΌ THΣ ΟΔΟΝΤΌΚΡΕΜΑΣ.ΚΑΤΈΒΗΚΕ MIA MEPA ΣTON ΛΑΙΜΌ Κ TPEΛAΘHKA.ΝΌΜΙΖΑ OTI ΣΒΉΝΩ!3 MEPEΣ EKANA NA TA ΠΛΎΝΩ!