συμπεριφορά παιδιών προς παιδιά ΑΜΕΑ

Θα ήθελα να σας γράψω για ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και μερικά χρόνια . Στο συγγενικό μας περιβάλλον έχουμε δύο παιδιά με ιδιαίτερες ανάγκες. Το ένα είναι ο γιος του κουνιάδου μου που είναι 14 χρονών και έχει αυτισμό σε βαριά μορφή. Οι άνθρωποι είναι ήρωες, έχουν κάνει τα πάντα για το παιδί τους και τους θαυμάζω απεριόριστα. Είναι πολύ αξιόλογοι και τους αγαπάμε, όμως τα 2-3 τελευταία χρόνια έχουμε απομακρυνθεί και αυτοί έχουν στραβώσει. Τι εννοώ;

Το παιδί τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ιδιαίτερα επιθετικό προς όλους. Αυτοτραυματίζεται, δαγκώνεται, δαγκώνει άλλους, τους τραβάει τα μαλλιά, ουρλιάζει, μπορεί εκεί που κάθεσαι να έρθει να σε αρπάξει από το λαιμό κ.α. Όταν πηγαίναμε, λοιπόν, στο σπίτι τους (όχι συχνά) με τα παιδιά μας, αντιμετωπίζαμε αυτά τα θέματα. Είχαμε μιλήσει πολύ στα παιδιά για το θέμα, για τη διαφορετικότητα, να δείχνουν κατανόηση κ.λπ. αλλά και αυτά, ρε κορίτσια, φοβόντουσαν, σοκαρίζονταν, στενοχωρούνταν και άρχισαν να αρνούνται να πηγαίνουν. Αλλά και εμείς μόνοι μας αραιώσαμε να πηγαίνουμε γιατί η κατάσταση ήταν δραματική. Τι να κάνουμε;

Το άλλο παιδάκι είναι η κόρη του ξαδέρφου μου 5 χρονών. Γεννήθηκε πολύ πρόωρο και τώρα έχει μείνει πίσω σε όλους τουε τομείς. Περπατάει στις μύτες, τρώει αλεσμένα, μιλάει ελάχιστα και δεν επικοινωνεί καλά, αλλά δεν έχει δοθεί διάγνωση αυτισμού. Αυτούς τους βλέπουμε μόνο τα καλοκαίρια στο χωριό, αλλά υπάρχει η πίεση να παίξουν τα παιδιά μας, να κάνουν παρεα κ.λπ. Τους καταλαβαίνω, ρε γμτ, αλλά τα δικά μου είναι 10 και 8 χρονών, έτσι κι αλλιώς δεν θα πολυέπαιζαν. Πόσω μάλλον τώρα που το άλλο παιδάκι καν δεν τους μιλάει και δεν τους ακολουθεί στο παιχνίδι. Πόσο πια να καταπιέσω τα δικά μου για να μην παρεξηγιούνται; Ποια είναι η γνώμη σας;

Αν θες την ταπεινη μου γνωμη μην πιεζεις τα παιδια σου να κανουν κατι που δεν θελουν γιατι απλα δεν θα το κανουν καλα.Δυστυχως δεν ειναι σε θεση να καταλαβουν και να δειξουν κατανοηση.Θυμαμαι οταν ημουν μικρη ειχα μια ξαδελφη με ειδικες αναγκες και η μαμα μου με πιεζε να παιξω μαζι της και μου ελεγε συνεχεια να την προσεχω και να μην καταλαβει ποτε η θεια μου οτι βαριεμαι ή δεν θελω.Εγω ομως βαριομουνα και δεν ηθελα και το εδειχνα.Φυσικα η θεια μου με αντιπαθουσε και δεν επαιρνε τα ματια της απο πανω μας οταν παιζαμε,φοβοταν μην καταλαβει το κοριτσακι της οτι δεν τη θελω ή μην στεναχωρεθει.Και εκεινη ειχε δικιο και την καταλαβαινω τωρα που εγινα μαμα κι εγω αλλα κι εγω σαν παιδακι ουτε μου εκοβε ούτε υπομονη ειχα.Στο τελος φυσικα παρεξηγηθηκαν οι γονεις μας και εκεινοι απομακρυνθηκαν.Της χρωσταω μια συγνωμη αυτης της γυναικας που ακομα μου κραταει κακια και δεν μου μιλαει και καταλαβαινω γιατι.Τα παιδακια μερικες φορες γινονται σκληρα οσο και αν προσπαθουν οι γονεις τους για το αντιθετο.Ουτε φυσικα μπορουν αλλα και ουτε πρεπει να απομονωνονται (ουτε ετσι προστατευουν το παιδι) αλλα ουτε και να φορτωνουν το "βαρος " σε αλλο παιδακι...Ιδανικη λυση ειναι οι ειδικοι χωροι διαπαιδαγωγησης παιδιων με ιδιαιτερες ικανοτητες οπου ασχολουνται ουσιαστικα μαζι τους ειδικοι παιδαγωγοι και βρισκονται σε χωρο που υπαρχουν και αλλα παιδακια με ιδιαιτερες ικανοτητες.Αν καποιο απο τα παιδακια μου παρουσιασει ποτε προβλημα δεν θα διστασω να το φερω σε επαφη με ενα τετοιο περιβαλλον...

Υ.Γ.Θεια μου συγνωμη αν εκανα κατι που πληγωσε τη Μαρια ή εσενα ποτε.Εγω δικαιολογω την προστατευτικη συμπεριφορα σου,εσυ δεν μπορουσες να συγχωρησεις το οτι κι εγω ημουνα ενα μικρο παιδακι και δεν ηξερα πως να φερθω σε ενα παιδακι με νοητικη υστερηση?

Υ.Γ.Θεια μου συγνωμη αν εκανα κατι που πληγωσε τη Μαρια ή εσενα ποτε.Εγω δικαιολογω την προστατευτικη συμπεριφορα σου,εσυ δεν μπορουσες να συγχωρησεις το οτι κι εγω ημουνα ενα μικρο παιδακι και δεν ηξερα πως να φερθω σε ενα παιδακι με νοητικη υστερηση?

Συγγνωμη αλλα τι λες τωρα??? Ησουν παιδι..αν ειναι δυνατον... να βγαζει κακια σ ενα παιδι..γιατι εχει εκεινη τα δικα της κολληματα...

Εδω δεν ειχε μυαλο αυτη και το απαιτουσε απ ενα παιδι...δεν της αξιζει το συγγνωμη...αυτη πρεπει να σου πει

Συγγνωμη κι ολας αλλα μου καθισε καπως

Οταν ημουν μικρη εμενε στην πολυκατοικια μας μια οικογενια που το αγορακι τους ειχε συνδρομο down.Ηταν 3-4 χρονια πιο μεγαλο απο εμενα και τον αδερφο μου και η μαμα μου μας πηγαινε συχνα στο σπιτι τους να παιξουμε μαζι.Θυμαμαι μια φορα οπως παιζαμε με επιασε απο τα μαλλια και με εσερνε και μετα εκατσε πανω στην κοιλια μου και δεν μπορουσα να παρω ανασα.Ηρθε η μαμα του και το σηκωσε αλλα θυμαμαι που εκλαιγα και δεν ηθελα να ξαναπαω.Αργοτερα μου μιλησε η μαμα μου,δεν θυμαμαι για να ειμαι ειλικρινης τι μου ειχε πει,και συνεχισαμε να πηγαινουμε σπιτι τους.

Θυμαμαι επισης οτι απο ολη τη γειτονια μονο εγω με τον αδερφο μου παιζαμε μαζι του. Τα περισσοτερα παιδια το κοροιδευαν οποτε περνουσε με τη μαμα του..τα θυμαμαι και στεναχωριεμαι.Ποσο σκληρα μπορει να γινουν αληθεια τα παιδια.

Ειμαι της αποψης οτι δεν πρεπει να πιεσεις τα παιδια σου...μονο να τους εξηγησεις και αν το θελησουν μονα τους καλως.Αλλιως το παιχνιδι δεν θα ειναι διασκεδαστικο για κανενα απο τα παιδακια.